Αποσπάσματα από τον ” Μικρό πρίγκηπα:

«Τ’ αστέρια ανήκουν σ’ όλους τους ανθρώπους· αλλά για τους ανθρώπους, δεν έχουν όλα τ’ αστέρια την ίδια σημασία. Για κάποιους, που ταξιδεύουν, τ’ αστέρια είναι οδηγοί, σημεία προσανατολισμού. Γι’ άλλους πάλι, δεν είναι τίποτε παραπάνω από αχνά φωτάκια στον ουρανό. Γι’ άλλους, που είναι επιστήμονες, αντιπροσωπεύουν ερωτήσεις και προβλήματα. Για τον επιχειρηματία μου, αντιπροσώπευαν τον πλούτο. Μα όλα αυτά τα αστέρια – εκεί πάνω – μένουν σιωπηλά. Εσύ όμως… εσύ… θα ‘χεις τ’ άστρα όπως κανείς άλλος δεν τα έχει… – «Τι θέλεις να πεις;

– «Όταν θα κοιτάζεις τον ουρανό τη νύχτα, μιας και θα ζω σ’ ένα απ’ τ’ αστέρια, μιας και θα γελάω σ’ ένα απ’ τ’ αστέρια, θα είναι τότε για σένα σαν να γελούν όλα τ’ αστέρια. Εσύ θα έχεις – εσύ μόνο – άστρα που ξέρουν να γελούν!».

Και γέλασε ξανά.

– «Κι’ όταν καταλαγιάσει η λύπη σου (γιατί πάντα καταλαγιάζει η λύπη, τελικά) θα είσαι ευχαριστημένος που με γνώρισες. Θα είσαι για πάντα φίλος μου. Θα θέλεις να γελάμε μαζί. Και μερικές φορές, θ’ ανοίγεις το παράθυρο σου – έτσι – γι’ αυτή τη χαρά… Κι’ οι φίλοι σου θα μένουν πραγματικά κατάπληκτοι να σε βλέπουν να γελάς, κοιτώντας τον ουρανό. Κι’ εσύ λοιπόν θα τους λες: “Ναι, τ’ αστέρια πάντα με κάνουν να γελώ!”. Κι’ εκείνοι θα σε περνάνε για τρελό. Θα σου έχω κάνει την πιο πονηρή φάρσα…».

Και γέλασε ξανά.

– «Θα είναι σαν να σου έχω δώσει – αντί γι’ αστέρια – μυριάδες μικρά κουδουνάκια που ξέρουν να γελούν…».

Έχασε λίγο απ’ το κουράγιο του. Μα έκανε ακόμα μια προσπάθεια:

– «Ξέρεις… θα είναι όμορφο αυτό. Κι’ εγώ θα τα κοιτάζω τ’ άστρα. Όλα τ’ άστρα θα ‘ναι σαν πηγάδια με σκουριασμένο μαγκάνι. Όλα τ’ άστρα θα μου φέρνουν νερό για να πιω…».

– «Θα είναι απόλυτα διασκεδαστικό! Εσύ θα έχεις πεντακόσια εκατομμύρια κουδουνάκια, εγώ θα έχω πεντακόσια εκατομμύρια βρυσούλες…».