Videos
Στη χειρότερη περίπτωση, η κατάθλιψη μπορεί να εξελιχθεί σε μια τρομακτική, εξουθενωτική κατάσταση. Εκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον κόσμο ζουν με την κατάθλιψη. Πολλά από αυτά τα άτομα, φοβούνται να μιλήσουν για το πρόβλημα τους και δεν γνωρίζουν πού να στραφούν για βοήθεια.
Ωστόσο, η κατάθλιψη σε μεγάλο βαθμό μπορεί να προληφθεί και να θεραπευθεί. Το να αναγνωρίσεις ότι πάσχεις από κατάθλιψη και να ζητήσεις βοήθεια, είναι το πρώτο και πιο κρίσιμο βήμα που θα οδηγήσει στην ανάκαμψη.
Σε συνεργασία με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας (World Health Organisation / WHO), ο συγγραφέας και εικονογράφος Matthew Johnstone περιγράφει μία ιστορία για το πώς αντιμετωπίζεται ο «μαύρος σκύλος της κατάθλιψης».
Η φράση «Μαύρος Σκύλος» έγινε γνωστή από τον Ουίνστον Τσόρτσιλ ο οποίος έπασχε από μανιοκατάθλιψη. Ο Τσόρτσιλ τη χρησιμοποιούσε όταν ήθελε να περιγράψει τις μαύρες περιόδους κατάθλιψης που βίωνε στο μεγαλύτερο μέρος της ζωής του.
Η μετάφραση και ο υποτιτλισμός έγιναν από τον Νικόλα Νικολάου και τον Agushi Alvaro, σπουδαστές στο BCA.
απο τη Σταυρούλα
Στο βίντεο δεκάδες άνθρωποι από διαφορετικές γωνιές του πλανήτη κερδίζουν ένα δωρεάν τεστ DNA και αυτό που αποκαλύπτει το τεστ είναι πως στον σύγχρονο κόσμο, οι άνθρωποι σε κάθε γωνιά του πλανήτη “συγγενεύουν” με όλους τους άλλους σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό από όσο φαντάζεστε.
Όπως σωστά λέει ένας από τους 67 συμμετέχοντες “Τελικά είμαστε όλοι ξαδέλφια”.
Το «Ταξίδι του DNA», όπως ονομάζεται δημιουργήθηκε στα πλαίσια προώθησης ενός διαγωνισμού δωρεάν εξέτασης DNA και προσφοράς ενός ταξιδιού σε έναν προορισμό της επιλογής του ατόμου. Παρόλο που δεν είναι γνωστό εάν τα πρόσωπα του βίντεο είναι ηθοποιοί ή εάν πράγματι υποβλήθηκαν σε εξέταση DNA, το μήνυμα δεν παύει να είναι δυνατό: δεν υπάρχουν φυλές.
by Αντικλείδι , http://antikleidi.com
Το ταξίδι του DNA: Ένα βίντεο που καταρρίπτει τους μύθους για “καθαρές” φυλές
Δείτε την υπέροχη, συγκινητική ταινία κινουμένων σχεδίων μικρού μήκους που έχει προβληθεί σε δεκάδες φεστιβάλ σε όλον τον κόσμο και έχει αποσπάσει πάνω από 50 βραβεία.
Η διάρκειας 4 λεπτών ταινία κινουμένων σχεδίων είναι μία δημιουργία του Jacob Frey, στο πλαίσιο των σπουδών του στο τμήμα Animation, Visual Effects and Digital Postproduction της Filmakademie Baden-Wuerttemberg στο Ludwigsburg της Γερμανίας. Δείτε τη μέχρι το τέλος και θα καταλάβετε γιατί έχει κερδίσει πάνω από 50 βραβεία σε φεστιβάλ κινηματογράφου σε όλον τον κόσμο.
The Present from Jacob Frey on Vimeo.
http://enlefko.fm/blog/video-of-the-day/the-present
Ανόμοια με τα περισσότερα άλλα ψάρια, το αρσενικό και το θηλυκό είναι μαζί για όλη τους τη ζωή και σπάνια χωρίζονται το ένα από το άλλο. Κάθε αυγή, επιβεβαιώνουν το δεσμό τους με έναν μοναδικό χορό. «Ο χορός του ιππόκαμπου είναι πολύ όμορφος και γεμάτος χάρη—απόλαυση να τον παρακολουθείς», λέει η Τρέισι Γουόρλαντ, εκτροφέας ιππόκαμπων. Όταν τελειώνει ο χορός, οι ιππόκαμποι επιστρέφουν στο σημείο όπου στηρίζεται ο καθένας και περνούν την υπόλοιπη μέρα τρώγοντας. Ο χορός του ζευγαρώματος είναι πιο περίπλοκος. Καθώς το θηλυκό πλησιάζει το αρσενικό, εκείνος φουσκώνει το θύλακά του, αποκτάει πιο έντονο χρώμα και πηγαινοέρχεται μπροστά της. Κάνουν αργούς κύκλους το ένα γύρω από το άλλο και ενώνουν τις ουρές τους. Το ζευγάρι περιστρέφεται ενωμένο και έπειτα χοροπηδούν στο βυθό σαν καμαρωτά άλογα. Ανεβαίνουν και κατεβαίνουν, στροβιλίζονται και αλλάζουν χρώματα, παίζοντας μαζί για μισή ώρα.
Φυσικά, ο χορός του ζευγαρώματος αποτελεί προοίμιο της τεκνοποίησης. «Καθώς πλησιάζει ο καιρός για το ζευγάρωμα, ο χορός του ιππόκαμπου αυξάνεται σε διάρκεια και συχνότητα και μπορεί να επαναλαμβάνεται όλη μέρα», λέει ο Κουίτερ. «Καθώς ο χορός φτάνει στο αποκορύφωμά του, το ζευγάρι ανεβαίνει αργά προς την επιφάνεια με τις ουρές τους ενωμένες και τα σώματά τους κοντά το ένα με το άλλο. Τότε το θηλυκό εναποθέτει απαλά τα αβγά του στον επωαστικό θύλακα του αρσενικού που μοιάζει με το θύλακα του καγκουρό». Ο μελλοντικός πατέρας βρίσκει έπειτα ένα ήσυχο σημείο για να τοποθετήσει τα αβγά με ασφάλεια μέσα στο εσωτερικό του θύλακα. Τα γονιμοποιεί και τότε ξεκινάει η πιο ασυνήθιστη εγκυμοσύνη στο ζωικό βασίλειο.
«Το Όνειρο Κάθε Γυναίκας»
«Νομίζω ότι είναι θαυμάσιο που ο αρσενικός ιππόκαμπος μένει έγκυος και έχει τα μωρά», είπε μια γυναίκα. «Είναι το όνειρο κάθε γυναίκας», αστειεύτηκε κάποια άλλη. Ένας αρσενικός ιππόκαμπος υπέμεινε εφτά διαδοχικές εγκυμοσύνες διάρκειας 21 ημερών μέσα σε έναν και μόνο χρόνο!
Καθώς τα μωρά ιππόκαμποι βρίσκονται φωλιασμένα βαθιά μέσα στον επωαστικό θύλακα, ένα πλούσιο δίκτυο αιμοφόρων αγγείων τα τροφοδοτεί με οξυγόνο και θρεπτικά συστατικά. Με τον καιρό, η αλμύρα μέσα στο θύλακα αυξάνεται προετοιμάζοντάς τα έτσι για το μελλοντικό τους σπίτι—το θαλασσινό νερό. Όταν φτάνει ο καιρός της γέννησης, ο τοκετός του πατέρα μπορεί να διαρκέσει από μερικές ώρες μέχρι και δύο μέρες. Τελικά, ο θύλακάς του ανοίγει και τα μωρά ιππόκαμποι βγαίνουν σιγά σιγά στον κόσμο. Ο αριθμός των μωρών που γεννιούνται ποικίλλει ανάλογα με το είδος αλλά μπορεί να φτάσει μέχρι και τα 1.500.
Δείτε το βίντεο :
πηγή : http://wol.jw.org/el/wol/d/r11/lp-g/102004925 και https://www.facebook.com/profile.php?id=1550364281&fref=photo
https://www.youtube.com/watch?v=UhDI8hnTsN0
από την Αρχοντούλα
πηγή : http://www.antifono.gr
Θεόδωρος Ζιάκας : 20 + 1 ΘΕΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΙΔΕΙΑ
*Ομιλία στο “Σχολείο 2009: Παιδεία και γλώσσα” Πολιτιστικό κια αθλητικό κέντρο Εκπαιδευτηρίων Μαντουλίδη, Θεσσαλονίκη, 16 Μαΐου 2009 : Θ. Ζιάκας: Σύγχρονος Μηδενισμός και παιδεία
Ι
1. Φεύγοντας προς την Εσπερία εγκαταλείψαμε την ελληνική παιδεία για να την αντικαταστήσουμε με τη νεωτερική. Σήμερα ζούμε την κατάρρευση της νεωτερικής παιδείας. Δεν έχουμε πλέον παιδεία ούτε παραδοσιακή ούτε νεωτερική.
2. Η κρίση της παιδείας είναι βασική πτυχή της γενικότερης κρίσης του σύγχρονου πολιτισμού. Είναι κρίση δομική, γιατί η εστία της βρίσκεται στην αποσύνθεση του Ατόμου, του ανθρωπολογικού υποκειμένου της νεωτερικότητας.
3.Η σύγκριση της νεωτερικής με την ελληνική παιδεία – της νεωτερικής που την χάσαμε πριν την αποκτήσουμε, με την ελληνική που την είχαμε και την εγκαταλείψαμε- διαυγάζει τον δομικό χαρακτήρα της κρίσης και το διακύβευμά της.
ΙΙ
4. Η σύγχρονη κοινωνία είναι κοινωνία συστημάτων. Τα συστήματα διαμεσολαβούν τις ανθρώπινες σχέσεις με απρόσωπους τυποποιημένους ρόλους, σύμφωνα με το πρότυπο της Μηχανής. Τα συστήματα είναι λογικές μηχανές ενσαρκωμένες σε απρόσωπες κοινωνικές δομές. Το θεμελιώδες ανθρωπολογικό δίπολο είναι εδώ ο κυρίαρχος-μάνατζερ και ο καταναλωτής-χρήστης.
5. Ουσιαστική λειτουργία της σημερινής παιδείας είναι η αναπαραγωγή του συστημικού διπόλου διαχειριστή-χρήστη. Σκοπός της είναι η κατασκευή του συστημικού ανθρώπου. Οι λίγοι εκπαιδεύονται για να γίνουν κατασκευαστές και διαχειριστές συστημάτων. Και οι πολλοί για να γίνουν απλοί χρήστες των συστημάτων, υποδιαιρούμενοι σε έχοντες και μη έχοντες θέση στο Σύστημα.
6. Το είδος της νοητικής δυνάμεως βάσει της οποίας κατασκευάζονται και συντηρούνται τα συστήματα, είναι η αλγοριθμική-ψηφιακή σκέψη. Η καλλιέργειά της είναι ο κατ’ εξοχήν στόχος της εκπαιδευτικής διαδικασίας στην κοινωνία των συστημάτων. Ο στόχος αυτός υπερκέρασε βαθμιαία, από τον 18ο αιώνα που εγκαινιάστηκε, κάθε παράπλευρο εκπαιδευτικό προσανατολισμό. Πίσω από τη σύγχρονη μονοκαλλιέργεια της μηχανοποιητικής νόησης βρίσκεται ο τεχνολογικός μεσσιανισμός, ο πάγιος μεταφυσικός άξονας του νεωτερικού πολιτισμού.
ΙΙΙ
7. Στον ελληνικό πολιτισμό η παιδεία είχε διαμετρικά αντίθετο νόημα. Αναφερόταν σε μια σφαίρα ζωής που απλώς δεν υφίσταται σήμερα. Αναφερόταν σε μια πολιτεία αδιαμεσολάβητων εμπρόσωπων σχέσεων, όπου οι πολίτες-οπλίτες «μετέχουν κρίσεως και αρχής» και πραγματοποιούν το «μη άρχεσθαι υπό μηδενός». Η παιδεία τους βρισκόταν στους αντίποδες της σύγχρονης αποπροσωποποιητικής / συστημικής παιδείας.
8. Ο τύπος ανθρώπου, ο κατάλληλος να είναι μέλος του ελληνικού πολιτειακού σώματος, φτιαχνόταν από μια ειδική παιδεία που στόχο της έχει την Αρετή. Η παιδεία αυτή προικίζει το άτομο με την πίστη στο «ευ ζην» ως «κατ’ αλήθειαν ζην». Το «κατ’ αλήθειαν ζην» συμπίπτει με την αναγωγή της Αρετής σε στόχο ζωής και νόημα βίου. Αποβλέπει στην καλλιέργεια των τριών «μορίων» της ψυχής (επιθυμητικού, παθητικού, νοητικού) προς την κατεύθυνση της σωφροσύνης, της ανδρείας και της φρόνησης, ώστε να δημιουργηθεί το εσωτερικό θεμέλιο της καθολικής ατομικής ελευθερίας: η δικαιοσύνη.
9. Σε αντίθεση με τον σύγχρονο κόσμο οι Έλληνες δεν απέδιδαν ιδιαίτερη αξία στη Μηχανή. Το θέμα δεν είναι ότι οι αγνοούσαν την αλγοριθμική σκέψη. Μηχανές και συστήματα ήξεραν να φτιάχνουν. Ο Ήφαιστος ήταν θεός και είχε το εργαστήρι του στον Όλυμπο. Τον τιμούσαν. Θαύμαζαν τα ρομποτικά του επιτεύγματα. Δεν ξεχνούσαν όμως ότι ήταν κουτσός. Και επιπλέον απωθητικά ανέραστος, καθώς ήταν παντρεμένος με τη θεοποιημένη σεξουαλικότητα (την Αφροδίτη), που τον κεράτωνε με τη θεοποιημένη βία (τον Άρη).
10. Η ελληνική παιδεία στοχεύει σε μια άλλη μορφή νόησης που λέγεται Μήτις και είναι η μητέρα της υπέρτατης σοφίας. Η θεά της σοφίας, η Αθηνά, προστάτις του «πολυμήχανου» Οδυσσέα και πολιούχος της κλασικής Αθήνας, είναι κόρη της Μήτιδος. Μήτις λεγόταν η πρώτη γυναίκα του Δία, που την είχε καταπιεί έγκυο ο «πατήρ ανδρών τε θεών τε», για να αποκτήσει την αλάθητη διορατικότητά της. Η κόρη της θα ξεπηδήσει πάνοπλη απ’ το κεφάλι του Δία, μόλις του το ανοίξει ο Ήφαιστος, που καλείται εσπευσμένως να τον απαλλάξει από τις ωδίνες του εγκεφαλικού τοκετού… Όλες οι σχέσεις που ενδιαφέρουν την παιδεία είναι σοφά παρούσες μέσα στο Μύθο.
11. Η Μήτις είναι η συνηρημένη νοητική δύναμη και των τριών μορίων της ψυχής. Ένας τύπος νοήσεως ανοιχτός στην έκπληξη, στο παράλογο και στο ασύλληπτο, ειδικά κατάλληλος για τη χαοτική απροσδιοριστία του ελληνικού πολιτικού πεδίου, του πεδίου της καθολικής ατομικής ελευθερίας. Αντιπροσωπεύοντας τη νόηση σε κατάσταση εγρήγορσης και συνέργειας του συνόλου των καλλιεργημένων ψυχικών δυνάμεων, υπερβαίνει ριζικά τη μηχανοποιητική νόηση, η ανάπτυξη και απόδοση της οποίας προϋποθέτει την ύπνωση των άλλων νοητικών οργάνων. Ο εθισμός στην ύπνωση του επιθυμητικού, του παθητικού και των ανώτερων λειτουργιών του νοητικού, σύμφυτος με την καλλιέργεια της μηχανοποιητικής νόησης, έχει αναχθεί σε βάση της σημερινής παιδείας. Κι αυτό παρά την κοινότοπη πλέον ενοχοποίησή του για την ενδημική ψυχική υπανάπτυξη, ανισορροπία και διαστροφή.
12. Τυπική μορφή στρέβλωσης της μηχανοκρατούμενης ψυχής είναι ο νεοταξικός διαχειριστής των μεγάλων συστημάτων. Στη θέση των ανθρώπων ο τύπος αυτός βλέπει ηλεκτρονικά σύμβολα και με ένα «delete» μπορεί να τους εξαερώνει με τα μη επανδρωμένα υπερσύγχρονα βομβαρδιστικά του. Είναι το τέρας που είδε ο Όμηρος στην Ιλιάδα: «Δράκος οπίσω, λέοντας εμπρός, στη μέσην αίγα, κι ήσαν τα σπλάχνα της φωτιά και φλόγες η πνοή της».
ΙV
13. Εδώ υπάρχει ένα κρίσιμο πρόβλημα: Βάση της ελληνικής παιδείας είναι τα ομηρικά έπη. Ο πατέρας και παιδαγωγός των Ελλήνων είναι ο Όμηρος. Όταν ο Όμηρος «λειτουργεί» στην ελληνική ψυχή ο ελληνικός τύπος αναπτύσσεται, για να φθάσει ως την καθολική ελευθερία. Αντίθετα: όταν ο Όμηρος «απομυθοποιείται» κι ο Οδυσσέας προτιμά τον ήρεμο βίο του νοικοκύρη-ιδιώτη ή μετανιώνει πικρά που έφυγε για την Ιθάκη, αντί να παραμείνει με την Καλυψώ να απολαμβάνει αιώνια τα ανεξάντλητα κάλλη της, τότε ο ελληνικός τύπος διαλύεται. Μιλάμε για το σοφιστικό πνεύμα, για το πνεύμα του σχετικισμού, της απληστίας, της ηδονοθηρίας και της ματαιοδοξίας, που αποτελεί τη βάση κάθε εμπράγματου μηδενισμού, παλιού και νέου.
14. Άμεσο προϊόν της αποσύνθεσης, που προκαλεί ο μηδενισμός στις κοινωνίες της ατομικής ελευθερίας, είναι η τυραννία και η τάση μόνιμης υποστροφής στον δεσποτισμό. Κι αυτό παρά τα αναχώματα που μπορεί να ορθώσει η προσφυγή στη Φιλοσοφία και στην Τραγωδία. Ο φιλοσοφικός Λόγος και η από σκηνής διδασκαλία του Τραγικού, δεν μπορούν να υποκαταστήσουν τον ηρωικό Μύθο, ως μηχανισμό αυτορρύθμισης των παθών. Η πίστη στην αθανασία της ψυχής και το δέος ενώπιον του τραγικού δεν επαρκούν. Η Αρετή δεν μπορεί τελικά να σταθεροποιηθεί στην ψυχή. «Έχουσι γαρ ταραγμόν αι φύσεις βροτών».
15. Τη λύση στο πρόβλημα την έδωσε ο χριστιανισμός εισάγοντας την Αγάπη στην ελληνική ψυχή. Αποδείχτηκε ότι το άτομο της ελευθερίας μπορεί να αποφύγει την κατάρρευση, αν αναθεμελιώσει την προσωπικότητά του στην «άκτιστη» αυτή «ενέργεια». Χάρη στην Αγάπη η Αρετή, η εσωτερίκευση της δικαιοσύνης, η προϋπόθεση για τη βιώσιμη ύπαρξη πολιτικού σώματος ελευθέρων ατόμων, καθίσταται δυνατή, παρά την εξάντληση του γενέθλιου ηρωικού Μύθου.
16. Η σταύρωση του ενσαρκωμένου Λόγου αποκαλύπτει το νόημα του τραγικού και η ανάστασή Του το υπερβαίνει. Δεν σώζεται μόνο η ψυχή αλλά και το σώμα. Δεν λύνεται μόνο το «πολιτικό» πρόβλημα αλλά και το «υπαρκτικό» πρόβλημα. Το Πρόσωπο γίνεται αυταξία και η σωτηρία του υπεσυμπαντικός σκοπός. Εγγράφεται στην αιωνιότητα, υπερβαίνοντας κάθε ιστορική συλλογική μορφή. Είναι στον κόσμο και σώζει τον κόσμο, αλλά δεν ανήκει στον κόσμο. Υπερβαίνει την ενδοκοσμική αντίθεση ατομικού/συλλογικού.
17. Ο λόγος της λύσης, το ευαγγελικό έπος, ενσωματώθηκε έκτοτε στην ελληνική παιδεία, εξασφαλίζοντάς της άλλα χίλια και πλέον χρόνια συμβολής στον πολιτισμό. Η λύση ενσαρκώθηκε κοινωνικά στη δημιουργία ενός δεύτερου συλλογικού σώματος στο εσωτερικό του ελληνικού Κοινού. Ενός σώματος εσχατολογικού-μυστηριακού με διττό «θεραπευτικό» ρόλο: «μεταμορφωτικό» προς τα μέσα και «αντισηπτικό» προς τα έξω. «Φώς του κόσμου» και «άλας της γης». Στη χριστιανική μετεξέλιξη της ελληνικής ψυχής η Μήτις, συστρεφόμενη προς τα έσω και προς τα άνω, γίνεται Νήψις. Νήψη είναι η άγρυπνη και αμερόληπτη εκείνη νοητική δύναμη, που συνοδεύει την «καλή (αγαπητική) αλλοίωση» της ελληνικής ψυχής.
18. Από τη στιγμή όμως που εμφανίστηκε το σοφιστικό-σχετικιστικό πνεύμα ήταν αναπόφευκτο να διαμορφωθεί παράδοση: ο ατομοκρατικός μηδενισμός. Εκπαιδευτικός φορέας του είναι ανά τους αιώνες ο «ασύνθετος» ελληνιστής λόγιος: ο Σοφιστής. Η δεξαμενή αυτή της μισοδημίας, της αυλοκολακείας και των αιρέσεων. Κάποια κρίσιμη ιστορική στιγμή (τον 11ο αι.) ξεφεύγοντας από κάθε έλεγχο, ο μηδενισμός πήρε το πάνω χέρι και καθόρισε την παρακμή και πτώση του οικουμενικού ελληνικού πολιτισμού. Ο μηδενιστικός ατομικισμός αναπαράγεται συνεχώς και μας συνοδεύει ακόμα και στις καλύτερες νεωτερικές μας στιγμές.
V
19. Η μοίρα που επιφυλάσσεται στην ατομικότητα, όταν ολοκληρώσει την εξέλιξή της και καταληφθεί από το σχετικιστικό πνεύμα, έπληξε ήδη και το νεωτερικό Άτομο. Με τον υπαρκτικό του χρόνο κομματιασμένο σε ανταλλακτικά συστημάτων, την άλλη όψη της συστημικής ολοκλήρωσης, το νεωτερικό Άτομο βυθίζεται ήδη ανήμπορο στο τέλμα του μηδενισμού: «Στο ένα άκρο του πρόκειται για ένα είδος λαιμαργίας, μια ακόρεστη ζήτηση για περισσότερα, όλο και περισσότερα. Στο άλλο άκρο είναι ένα κράμα εγκατάλειψης, παραίτησης, δειλίας μπροστά στη δυστυχία και τον θάνατο.»
20. Το υποκείμενο της νεωτερικής ατομικής ελευθερίας εκλείπει και η συστημική παιδεία αναπαράγει την έκλειψή του. Οι εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις υπηρετούν ολοένα και περισσότερο την παραγωγή ανθρωπομηχανών: χιμαιρικών θηρίων στη θέση των διαχειριστών και χαύνων καταναλωτών στη θέση των χρηστών. Όμως το κυρίαρχο ανθρωπολογικό δίπολο έχει πλέον στομώσει. Κι εδώ βρίσκεται η κρυμμένη εστία της σημερινής κρίσης. Η έκλειψη του υποκειμένου περιάγει το Σύστημα σε αδιέξοδο. Επειδή, πιο συγκεκριμένα, είναι αδύνατο να υπάρξει «σύστημα διαχείρισης κρίσεων», που να υποκαθιστά το υποκείμενο, να ελέγχει τα συστήματα και να προλαμβάνει τις «κρίσεις» τους. Οι «κρίσεις» είναι ο τρόπος με τον οποίο εκτονώνεται το χαοτικό δυναμικό που γεννά η γενικευμένη συστημική λοβοτόμηση της κοινωνικής φύσης του ανθρώπου.
Για να υπάρξει διέξοδος χρειάζονται άτομα ικανά να βγαίνουν πάνω από τα συστήματα. Ικανά να πηγαίνουν κόντρα στο συστημικό ρεύμα. Ικανά να λύνουν μέσα κι έξω τους την αντίθεση ελευθερίας – δικαιοσύνης, αντλώντας απ’ «αλλού» το νόημα του προσωπικού τους βίου. Τέτοια Άτομα δεν μπορούν να υπάρξουν αν δεν διδαχθούν τους νόμους της Αγάπης, της Νήψης και της Μήτιδος. Αν δηλαδή δεν μαθητεύσουν στην ελληνική παιδεία.
«Θεραπευτικές Κατοικίες», ένα ντοκιμαντέρ μεγάλου μήκους από τον παραγωγό Ντάνιελ Μάκλερ, το οποίο καταγράφει τη δουλειά της Οργάνωσης «Οικογενειακή Φροντίδα» στο Γκέτεμποργκ της Σουηδίας, ένα πρόγραμμα, που στην εποχή των φαρμακευτικών κοκτέιλ και των ψυχιατρικών διαγνώσεων διά βίου, βοηθά τους ανθρώπους να θεραπευτούν από την ψύχωση χωρίς φάρμακα.
Η Οργάνωση, με εμπειρία πάνω από 20 χρόνια, προσφέρει σε ανθρώπους που έχουν εγκαταλειφθεί από την παραδοσιακή ψυχιατρική την ευκαιρία να ξεκινήσουν μια τελείως καινούργια ζωή φιλοξενούμενοι σε οικογένειες, κυρίως αγροτικές οικογένειες στη Σουηδική επαρχία.
Οι οικογένειες που φιλοξενούν επιλέγονται όχι με βάση κάποιες ψυχιατρικές γνώσεις, αλλά για τη σταθερότητα, την ενσυναίσθηση και την επιθυμία τους να προσφέρουν. Οι άνθρωποι ζουν με αυτές τις οικογένειες για πάνω από ένα χρόνο ή δύο και γίνονται αναπόσπαστο μέρος ενός οικογενειακού συστήματος που λειτουργεί. Μέλη του προσωπικού προσφέρουν εντατική ψυχοθεραπεία στους άμεσα ενδιαφερόμενους και εντατική εποπτεία στις οικογένειες που φιλοξενούν.
Η Οργάνωση «Οικογενειακή Φροντίδα» αποφεύγει να χρησιμοποιεί διαγνώσεις, διαθέτει μια δομή που βοηθά τους ανθρώπους να διακόψουν τα ψυχοφάρμακα με ασφαλή τρόπο και προσφέρει τις υπηρεσίες της δωρεάν στο πλαίσιο της Σουηδικής κοινωνικής ιατρικής.
Το ντοκιμαντέρ «Θεραπευτικές Κατοικίες» συγκεντρώνει συνεντεύξεις από άμεσα ενδιαφερόμενους, αγροτικές οικογένειες και μέλη του προσωπικού παρουσιάζοντας ένα δυναμικό όραμα για τη θεραπεία χωρίς φάρμακα. Παράλληλα, αποτελεί μια αποκαλυπτική κριτική του ιατρικού μοντέλου της ψυχιατρικής.
To ντοκιμαντέρ ( με Ελληνικους υποτιτλους ) μπορειτε να παρακολουθησετε εδω : https://youtu.be/vOkT5376MfI
πηγη : http://koinonikokafeneio.gr
Πώς θα σας φαινόταν ένα σχολείο, όπου οι μαθητές αντί να χασμουριούνται και να βαριούνται, θα μαθαίνουν αγγειοπλαστική, τα μυστικά των φυτών, θα παίζουν μαξιλαροπόλεμο, θα συνεργάζονται μεταξύ τους και με τον δάσκαλο, θα ανεβάζουν θεατρικές παραστάσεις; Αυτά και άλλα πολλά ενδιαφέρονται θέματα-προτάσεις θίγει η ταινία μικρού μήκους
«Ας φανταστούμε το σχολείο των ονείρων μας», που έρχεται από τη Νάξο. Γυρίστηκε από τους μαθητές της Α’ Τάξης του Ολοήμερου Δημοτικού Σχολείου Βίβλου Νάξου και τον Νικόλαο Βιντζηλαίο και πήρε το 1ο Βραβείο στον 1ο Πανελλήνιο Διαγωνισμό Δημιουργικής Έκφρασης Μαθητών Δημοτικών Σχολείων.
Ο διαγωνισμός διοργανώθηκε από το Πανεπιστήμιο Κρήτης, τη διεύθυνση ΣΕΠΕΔ του Υπουργείου Παιδείας και το Πανελλήνιο Σχολικό Δίκτυο. Απολαύστε την ταινία! ( πηγη : http://www.athensvoice.gr )
«Ας φανταστούμε το σχολείο των ονείρων μας»
Ο δασκαλος Νικολαος Βιντζηλαιος σημειωνει :
” Η ταινία μικρού μήκους δημιουργήθηκε από τις ιδέες και τη φαντασία των μαθητών. Μέσα από βιωματικές ασκήσεις χαλάρωσης και ανάπτυξης εμπιστοσύνης, άφησαν τη φαντασία τους ελεύθερη και εξέφρασαν ιδέες για το σχολείο των ονείρων τους. Ερωτήθηκαν και οι υπόλοιποι μαθητές του σχολείου, αποτυπώνοντας τη σκέψη τους μέσα από παραγωγή γραπτού λόγου. Όλα τα παραπάνω τα έκαναν σενάριο και με την αρωγή φορέων και παραγόντων ολοκληρώθηκε το συγκεκριμένο project. Έτσι μεταξύ των άλλων, αποτυπώνονται τα άτυπα περιβάλλοντα μάθησης, η βιωματική μάθηση, το άνοιγμα του σχολείου στην κοινωνία, η παιγνιώδης αναδυόμενη μάθηση, η διαθεματικότητα, η ομαδοσυνεργατική διδασκαλία και οι ΤΠΕ στην εκπαίδευση “.
Κατά τη διάρκεια της Εποχής των Παγετώνων πολλά ζώα πέθαναν λόγω του ψύχους. Βλέποντας αυτό το φαινόμενο, οι σκαντζόχοιροι αποφάσισαν να συγκεντρωθούν όλοι μαζί, κι έτσι μαζεύτηκαν κοντά κοντά να προστατευτούν.
Όμως πλήγωναν ο ένας τον άλλον με τα αγκάθια τους, κι έτσι αποφάσισαν να μείνουν μακριά μεταξύ τους.
Κι άρχισαν πάλι να πεθαίνουν από το κρύο.
Έπρεπε λοιπόν να πάρουν μια απόφαση: ή θα εξαφανιζόντουσαν από τη γη, ή θα αποδέχονταν ο ένας τα αγκάθια του άλλου.
Πολύ σοφά, επέλεξαν να ξαναέρθουν κοντά. Έμαθαν να ζουν με τις μικρές πληγές που προκαλούσε η στενή τους επαφή, γιατί το πιο σημαντικό ήταν η ζεστασιά που λάμβαναν ο ένας από τον άλλο.
Και στο τέλος επέζησαν.
___
Εδω μπορειτε να το δειτε και σε video – animation :
Το δίλημμα του ακανθόχοιρου πρωτοεμφανίζεται στο έργο του Schopenhauer ‘ Parerga und Paralipomena’ και το 1921 στο ‘Group Psychology and the Analysis of the Ego’ του Freud.
πηγη : Αντικλείδι , http://antikleidi.wordpress.com
Διαβαζοντας το αρθρο “Οι Ιάπωνες εργάτες που ζουν σε ίντερνετ καφέ” στην ιστοελιδα http://www.provo.gr , θυμηθηκα απευθειας εκεινο το στιχο του Ελυτη “.. παρηγοριέμαι ότι κάπου, σε κάποιο καμαράκι, κάποιοι πεισματάρηδες αγωνίζονται να εξουδετερώσουν τη φθορά “. Δυστυχως, στη συγκεκριμενη περιπτωση ο στιχος παραφραζεται , αφου “καποιοι, σε καποιο καμαρακι κλεισμενοι, αγωνιζονται να επιβιωσουν” :
Για 10 μήνες, ο Fumiya, ένας 26χρονος Ιάπωνας που δουλεύει ως σεκιουριτάς, ζει σε ένα 24ωρο ίντερνετ καφέ. Σε ένα μικροσκοπικό δωμάτιο που μετά βίας μπορεί να χωρέσει, κάθεται σκυφτός μπροστά από μια αναμμένη οθόνη, καπνίζοντας και πίνοντας σόδα μεταξύ των βαρδιών του. Όταν είναι σε θέση να κοιμηθεί, τοποθετεί μια κουβέρτα στο κεφάλι του για να μην τον ενοχλούν τα φθοριούχα φώτα.
Ο Fumiya είναι εκεί γιατί δεν μπορούσε να πληρώσει για ένα διαμέρισμα με το μισθό που βγάζει σαν ημιαπασχολούμενος. Τώρα, για ένα αντίτιμο των 15 δολαρίων/βραδιά, μένει σε ένα μικρό δωμάτιο στο καφέ και θεωρεί τον εαυτό του τυχερό που έχει βρει ένα φθηνό μέρος για να μένει, αποκαλώντας το μαγαζί «καλά εξοπλισμένο» μιας και έχει ντουζιέρες και πλυντήρια.
Άνθρωποι σαν τον Fumiya, που μένουν σε ίντερνετ καφέ, είναι το θέμα του νέου ντοκυμανταίρ της φωτορεπόρτερ Shiho Fukada, Net Café Refugees (Πρόσφυγες των Ίντερνετ Καφέ).
Σύμφωνα με αυτό, τα εξοντωτικά ωράρια εργασίας στην Ιαπωνία και η άνοδος της επισφαλούς εργασίας έχουν δημιουργήσει αναρίθμητους «πρόσφυγες» που δεν έχουν την δυνατότητα να πληρώνουν για διαμερίσματα και ζουν σε αυτά τα καφέ.
Σύμφωνα με μια έρευνα του 2007 του υπουργείου Υγείας,Εργασίας και Κοινωνικής Πρόνοιας της Ιαπωνίας, περίπου 5400 άνθρωποι ζούσαν σε ίντερνετ καφέ μακροπρόθεσμα, εξαιτίας του πολύ χαμηλού εισοδήματός τους.
Αυτοί οι πρόσφυγες των ίντερνετ καφέ άρχισαν να κάνουν την εμφάνισή τους στο τέλος των 90s και έχουν αυξηθεί σε αριθμούς σε μεγάλο βαθμό την τελευταία δεκαετία, σύμφωνα με το ντοκιμαντέρ. Το φαινόμενο είναι μέρος μιας γενικότερης κρίσης για την εργατική τάξη στην Ιαπωνία, εν μέρει εξαιτίας της μερικής νομιμοποίησης των συμβάσεων εργασίας προσωρινής απασχόλησης το 1986, που νομιμοποιήθηκε πλήρως το 1999. Έκτοτε, το ποσοστό των εργατών που έχουν συμβάσεις εργασίας μερικής απασχόλησης έχει αυξηθεί στο 38%, σύμφωνα με έναν εκπρόσωπο συνδικάτου που μιλάει στο ντοκιμαντέρ. Με αυτό τον τρόπο οι εργολάβοι έχουν αυξήσει τα κέρδη τους, γιατί απασχολούν σαν υπαλλήλους πλήρους απασχόλησης, λιγότερους από τους μισούς υπαλλήλους τους.
«Αυτή η ανομοιότητα οδηγεί απευθείας στην φτώχεια»
Αλλά και οι εργαζόμενοι πλήρους απασχόλησης έχουν προβλήματα. Ένας πρώης salaryman (μισθωτός απασχολούμενος σε μεγάλη εταίρεια, που ανήκει στην λεγόμενη «μεσαία τάξη»- τα λεγόμενα “white collar”) που εμφανίζεται στο φιλμ, ο Tadayuki Sakai, ζούσε σε ένα ίντερνετ καφέ για 4 μήνες. Προηγουμένως είχε μια δουλειά πλήρους απασχόλησης σε εταιρεία πιστωτικών καρτών, αλλά έπεσε γρήγορα σε κατάθλιψη, καθώς δούλευε από 120 έως 200 ώρες υπερωρία κάθε μήνα. Ο Sakai είπε ότι δεν είχε χρόνο να πάει σπίτι και έτσι αναγκαζόταν να κοιμάται στο γραφείο εώς ώτου αρχίσει ξανά το ωράριο του. Όταν οι συνάδελφοί του και το αφεντικό του άρχισαν να τον κουτσομπολεύουν και να διαδίδουν ότι είναι «αδύναμος», τελικά παραιτήθηκε.
«Πιστεύω ότι υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που ζουν έτσι στην Ιαπωνία», μιλώντας ο ίδιος για την κατάθλιψή του. Ο Sakai έχει δίκιο. Η χώρα έχει από τα μεγαλύτερα ποσοστά αυτοκτονίας στον κόσμο, όσον αφορά τις αυτοκτονίες λόγω εργασίας. Στην πραγματικότητα, αυτού του τύπου οι αυτοκτονίες έχουν γίνει τόσο σύνηθες φαινόμενο, που χρησιμοποιείται μια συγκεκριμένη ορολογία: τις αποκαλούν “karōshi”, που στην κυριολεξία μεταφράζεται σαν «θάνατος από υπερβολική εργασία». Η κυβέρνηση της Ιαπωνίας πέρασε σχετικό νόμο για την αποφυγή περαιτέρω “karōshi” το 2014.
Η σκηνοθέτης του φιλμ, Fukada, είπε ότι τέτοια ζητήματα στην Ιαπωνία είναι ουσιαστικά σαν 2 όψεις του ίδιου νομίσματος.
«Υπάρχει τεράστια ανισομέρεια στην αγορά εργασίας όπου κάποιοι αισθάνονται ότι πρέπει να δουλέψουν μέχρι θανάτου, ενώ άλλοι δεν έχουν αρκετή δουλειά για να επιβιώσουν».
«Οι άνεργοι θέλουν να δουλέψουν οτιδήποτε κι αν είναι η δουλειά-πλήρους απασχόλησης ή όχι.
Η επισφαλής εργασία δεν παρέχει ούτε σταθερότητα ούτε και μελλοντική δυνατότητα καριέρας, οπότε θέλουν να έχουν εργασία πλήρους απασχόλησης. Αλλά όταν τελικά την αποκτήσουν, αυτό που τους περιμένει είναι πολλές υπερωρίες και πολύ άγχος. Οπότε ουσιαστικά ό,τι και να επιλέξουν, είναι παγιδευμένοι».
Η Fukada σκέφτηκε ότι η ιστορία ήταν σημαντική και έπρεπε να την καταγράψει γιατί οι Ιάπωνες σπάνια μοιράζονται τα προβλήματά τους με άλλους, προτιμώντας να «υποφέρουν κατ΄ιδίαν».
«Αποφάσισα να κάνω αυτή την σειρά γιατί ήθελα να δείξω μερικές από τις ακραίες συνθήκες στις οποίες οι άνθρωποι αναγκάζονται να δουλέψουν στην Ιαπωνία και ήθελα να αναδείξω το πώς συμπεριφέρονται στους ανθρώπους σαν αναλώσιμες μηχανές»
Ενώ η Ιαπωνία αντιμετωπίζει μια οικονομική ύφεση από το 2014 που είναι χειρότερη απ’ ότι αναμενόταν αρχικά, τα ντοκιμαντέρ της Fukuda καταγράφουν τα οικονομικά καθώς και άλλα προβλήματα που αντιμετωπίζει η εργατική τάξη της χώρας. «Οι πρόσφυγες των ίντερνετ καφέ» είναι ένα από τα φιλμ της σειράς που ονομάζεται “Οι αναλώσιμοι εργάτες της Ιαπωνίας».
Μπορειτε να δειτε σχετικο αποσπασμα φιλμ της Fukada εδω : Οι Ιάπωνες εργάτες που ζουν σε ίντερνετ καφέ
πηγη και φωτογραφιες : http://www.provo.gr
Δ Ε Σ Ε Δ Ω: <iframe width=”420″ height=”315″ src=”https://www.youtube.com/embed/LgJy546xF5M” frameborder=”0″ allowfullscreen></iframe>
Από την ΒΕΡΑ
Ενσυναίσθηση: Ο καλύτερος τρόπος να κάνεις
έναν άνθρωπο να νιώσει καλύτερα είναι…
