Η Ζωή μας σήμερα

Γιάννα Ανδρεαδάκη στις 1 Σεπτεμβρίου 2024

Σοῦ εἶπα:
– Λύγισα.
Καὶ εἶπες:
– Μὴ θλίβεσαι.
Ἀπογοητεύσου ἥσυχα.
Ἤρεμα δέξου νὰ κοιτᾷς
σταματημένο τὸ ρολόι.
Λογικὰ ἀπελπίσου
πῶς δὲν εἶναι ξεκούρδιστο,
ὅτι ἔτσι δουλεύει ὁ δικός σου χρόνος.
Κι ἂν αἴφνης τύχει
νὰ σαλέψει κάποιος λεπτοδείκτης,
μὴ ριψοκινδυνέψεις νὰ χαρεῖς.
Ἡ κίνηση αὐτὴ δὲν θά ῾ναι χρόνος.
Θά ῾ναι κάποιων ἐλπίδων ψευδορκίες.
Κατέβα σοβαρή,
νηφάλια αὐτοεκθρονίσου
ἀπὸ τὰ χίλια σου παράθυρα..
Γιὰ ἕνα μήπως τ᾿ ἄνοιξες.
Κι αὐτοξεχάσου εὔχαρις.
Ὅ,τι εἶχες νὰ πεῖς,
γιὰ τὰ φθινόπωρα, τὰ κύκνεια,
τὶς μνῆμες, ὑδροροὲς τῶν ἐρώτων,
τὴν ἀλληλοκτονία τῶν ὠρῶν,
τῶν ἀγαλμάτων τὴν φερεγγυότητα,
ὅ,τι εἶχες νὰ πεῖς
γι᾿ ἀνθώπους ποὺ σιγὰ-σιγὰ λυγίζουν,
τὸ εἶπες.
καὶ τὴν πείθει
νὰ κουλουριάζεται πνιχτὰ
νὰ τρίβεται σὰ γάτα ἀνεπαίσθητη
πάνω στὸν διαθέσιμο ἀέρα
ποῦ ἀφήνεις προσπερνώντας.

Ἀπόλαυση πολὺ μοναχικότερη
ἀπὸ τὴ στέρησή της.

Γιάννα Ανδρεαδάκη στις 24 Αυγούστου 2024

Γεννηθήκαμε τις δεκαετίες 40-50-60.
Μεγαλώσαμε δεκαετίες 50-60-70
Σπουδάσαμε τις δεκαετίες 60-70-80.
Ήμασταν μαζί τις δεκαετίες 70-80-90.
Παντρευτήκαμε ή όχι και ανακαλύψαμε τον κόσμο τις δεκαετίες 70-80-90.
Περιπέτεια στα 80s – 90s
Εγκατασταθήκαμε στη δεκαετία του 2000.
Γίναμε σοφότεροι το 2010.
Και πάμε δυνατά για το 2020 και παραπέρα.
Τελικά περάσαμε ΟΚΤΩ διαφορετικές δεκαετίες…
ΔΥΟ διαφορετικοί αιώνες…
ΔΥΟ διαφορετικές χιλιετίες…
Έχουμε πάει από το τηλέφωνο με το κέντρο για υπεραστικές κλήσεις, θαλάμους, βιντεοκλήσεις παγκοσμίως.
Πήγαμε από τα slides στο YouTube, τα βινύλια στη διαδικτυακή μουσική, τα χειρόγραφα γράμματα στα email και το Whats App.
Ζωντανά παιχνίδια στο ραδιόφωνο, ασπρόμαυρη τηλεόραση, έγχρωμη τηλεόραση, μετά HD 3D τηλεόραση.
Πήγαμε στο βίντεο κλαμπ και τώρα βλέπουμε Netflix.
Γνωρίσαμε τους πρώτους υπολογιστές, punch cards, δισκέτες και τώρα έχουμε gigabytes και megabytes στα smartphones μας.
Φορούσαμε σορτς σε όλη την παιδική μας ηλικία, μετά παντελόνια, ep παντελόνια ή μίνι φούστες, Oxfords, Clarks, Παλαιστινιακά κασκόλ, ολόσωμες φόρμες και μπλε τζιν.
Αποφύγαμε την παιδική παράλυση, μηνιγγίτιδα, πολιομυελίτιδα, φυματίωση, γρίπη των χοίρων και τώρα COVID-19.
Κάναμε πατίνια, πατίνια, τρίκυκλο, ποδήλατο, μοτοποδήλατο, βενζίνη ή diesel και τώρα οδηγούμε υβριδικά ή ηλεκτρικά.
Παίξαμε με τα παιδάκια
άλογα και ντάμα, στρουθοκάμηλος και μάρμαρα, 1000 όριο και μονοπώλιο, τώρα υπάρχει candy crush στα smartphones μας
Και διαβάζουμε… πολύ
Και οι συμμαθητές μας η θρησκεία δεν ήταν θέμα…
Παλιά πίναμε νερό βρύσης και λεμονάδα σε γυάλινα μπουκάλια, και τα λαχανικά στο πιάτο μας ήταν πάντα φρέσκα, σήμερα παραλαμβάνουμε γεύματα
Ναι, έχουμε περάσει πολλά αλλά τι όμορφη ζωή είχαμε!
Θα μπορούσαν να μας χαρακτηρίσουν ως “πρώην ετήσιους”, ανθρώπους που γεννήθηκαν σε αυτόν τον κόσμο των 50s, που είχαν αναλογική παιδική ηλικία και ψηφιακή ενηλικίωση.
Θα πρέπει να προσθέσουμε και τη Βιολογική Επανάσταση που έχουμε δει. Το 1960, η βιολογία ήταν πολύ περιγραφική. Γίναμε μάρτυρες του γεγονότος της Μοριακής Βιολογίας: έχουν ανακαλυφθεί τα μόρια της Ζωής: DNA, RNA κλπ. Όταν βλέπεις όλα όσα έχουν προέλθει από αυτό: γονιδιακή θεραπεία, γονιδιακά αποτυπώματα και άλλα η πρόοδος είναι σημαντική.
Τα έχουμε δει όλα κατά κάποιο τρόπο!
Η γενιά μας έχει κυριολεκτικά ζήσει και έχει δει περισσότερα από κάθε άλλη σε κάθε διάσταση της ζωής.
Αυτή είναι η γενιά μας που έχει κυριολεκτικά προσαρμοστεί στην “ΑΛΛΑΓΗ”.
Ένα μεγάλο μπράβο σε όλα τα μέλη μιας πολύ ξεχωριστής γενιάς, που θα είναι ΜΟΝΑΔΙΚΗ.. “

Από storytellers

Γιάννα Ανδρεαδάκη στις 7 Αυγούστου 2024
Έχετε νιώσει ποτέ ότι ο  εγκέφαλος σας έχει «καεί» μετά από μια εξαντλητική συνεδρία μελέτης ή μετά από ένα μαραθώνιο meeting στην δουλειά; Εάν ναι, τότε δεν είστε μόνοι, καθώς σύμφωνα με νέα επιστημονική μελέτη, η έντονη σκέψη μπορείστην πραγματικότητα να μας καταπονεί, με τους ερευνητές να υποστηρίζουν ότι η διανοητική προσπάθεια φαίνεται να συνδέεται με δυσάρεστα συναισθήματα.

Η μελέτη έγινε μετά από ανάλυση 170 ερευνών που δημοσιεύθηκαν μεταξύ 2019 και 2020, στις οποίες συμμετείχαν 4.670 συμμετέχοντες από 29 χώρες, καλύπτοντας ένα μεγάλο φάσμα συμμετεχόντων και σεναρίων. Από τους εργαζόμενους στον τομέα της υγειονομικής περίθαλψης που μαθαίνουν νέες τεχνολογίες μέχρι και τους ερασιτέχνες αθλητές που αναρωτιούνται τι μπορούν να κάνουν για να βελτιωθούν στο γκολφ, τα ευρήματα παρέμειναν συνεπή: Όσο πιο πολύ έπρεπε να σκεφτούν οι άνθρωποι, τόσο πιο δυσάρεστη έβρισκαν στην εμπειρία.

Εγκέφαλος vs διανοητικής προσπάθειας

Στα πλαίσια μελέτης που δημοσιεύτηκε στο Psychological Bulletin, οι ερευνητές χρησιμοποίησαν ένα τυποποιημένο εργαλείο που ονομάζεται Δείκτης Φόρτου Εργασίας της NASA (NASA Task Load Index) για τη μέτρηση της διανοητικής προσπάθειας και των αρνητικών συναισθημάτων κατά τη διάρκεια διαφόρων γνωστικών εργασιών. Συνδυάζοντας δεδομένα από ένα τόσο ποικίλο φάσμα μελετών, οι ερευνητές μπορούσαν να βγάλουν γενικά συμπεράσματα σχετικά με το πώς οι άνθρωποι βιώνουν γενικά τη διανοητική προσπάθεια σε διαφορετικούς πληθυσμούς και τύπους εργασιών.

Ο επικεφαλής συγγραφέας της μελέτης, Δρ. Erik Bijleveld από το Radboud University, αναφέρει χαρακτηριστικά: «Γενικά, οι άνθρωποι τείνουν να αντιπαθούν στην πραγματικότητα τη διανοητική προσπάθεια. Ακόμα και εάν η δήλωση αυτή ακούγεται αντιφατική, δεδομένου ότι ζούμε σε ένα κόσμο που εξυμνούμε τα πνευματικά επιτεύγματα και η δια βίου μάθηση ενθαρρύνεται, παρουσιάζουμε μια θεμελιώδη αλήθεια για την ανθρώπινη γνώση που θα μπορούσε να αναδιαμορφώσει τον τρόπο με τον οποίο προσεγγίζουμε τα πάντα, από την εκπαίδευση μέχρι και την παραγωγικότητα».

Εάν λοιπόν, η διανοητική προσπάθεια είναι τόσο επίπονη και δυσάρεστη, τότε γιατί συνεχίζουμε να μαθαίνουμε και να εξελισσόμαστε; Η απάντηση, σύμφωνα με τους ερευνητές, δεν βρίσκεται στην διαδικασία αλλά στο αποτέλεσμα. Ο Δρ. Δρ. Erik Bijleveld εξηγεί ότι όταν οι άνθρωποι επιλέγουν εγκεφαλικά απαιτητικές δραστηριότητες, «δεν πρέπει να λαμβάνεται ως ένδειξη ότι απολαμβάνουν την διανοητική προσπάθεια αυτή καθ’αυτή. Οι άνθρωποι μπορεί να επιλέγουν νοητικά κοπιαστικές δραστηριότητες παρά την προσπάθεια, όχι εξαιτίας αυτής».

Με άλλα λόγια, παίζουμε ένα μακροπρόθεσμο παιχνίδι, ανεχόμαστε τη βραχυπρόθεσμη ταλαιπωρία για μακροπρόθεσμα κέρδη. Η ικανοποίηση της επίλυσης ενός δύσκολου γρίφου, η υπερηφάνεια της κατάκτησης μιας νέας δεξιότητας ή η προσδοκία της επαγγελματικής ανέλιξης μπορεί να υπερισχύουν της άμεσης δυσάρεστης ψυχικής καταπόνησης

Πηγή VITA

Γιάννα Ανδρεαδάκη στις 4 Αυγούστου 2024

Η ομορφιά της ατέλειας….Η αποδοχή της αλλαγής….

Στην Ιαπωνία υπάρχει μια αρχαία τέχνη που επισκευάζει με ευλάβεια τα σπασμένα αντικείμενα και προσθέτει χρυσάφι όπου υπάρχουν ρωγμές

Το Kintsugi (ή Kintsukuroi) σημαίνει «χρυσή επισκευή» και είναι η ιαπωνική τέχνη αιώνων που παίρνει κατεστραμμένα κεραμικά και τα επιδιορθώνει με χρυσό, ασήμι ή πλατίνα. Οι ραφές χρυσού, αντί να συγκαλύπτουν τα ραγίσματα και τα κομμάτια που λείπουν, τα τονίζουν. Αυτή η μέθοδος επιδιόρθωσης γιορτάζει τη  μοναδικότητα και την αλλαγή. Το Kintsugi κάνει συχνά το επισκευασμένο κομμάτι ακόμα πιο όμορφο από όσο ήταν πριν, δίνοντάς τους παράταση ζωής. Η τέχνη του Kintsugi χρονολογείται από τα τέλη του 15ου αιώνα. Σύμφωνα με το μύθο, ξεκίνησε όταν ο Ιάπωνας shogun Ashikaga Yoshimasa έστειλε ένα ραγισμένο μπολ για τσάι πίσω στην Κίνα ώστε να το επισκευάσουν. Μετά την επιστροφή του, ο Yoshimasa διαπίστωσε ότι είχε διορθωθεί με άσχημους μεταλλικούς συνδετήρες. Αυτό ώθησε τους τεχνίτες να βρουν μια εναλλακτική -και αισθητικά πιο ευχάριστη- μέθοδο επισκευής, κι έτσι γεννήθηκε το Kintsugi.   Οι ραφές χρυσού, αντί να συγκαλύπτουν τα ραγίσματα και τα κομμάτια που λείπουν, τα τονίζουν

Το Kintsugi έχει επηρεαστεί σε μεγάλο βαθμό από τις διαδεδομένες φιλοσοφικές ιδέες. Συγκεκριμένα, σχετίζεται με την ιαπωνική φιλοσοφία της wabi-sabi, η οποία απαιτεί το να βλέπει κανείς την ομορφιά στην ατέλεια.

Η μέθοδος αυτή απορρέει επίσης από το συναίσθημα που εκφράζει τη λύπη για ότι σπαταλιέται (στα ιαπωνικά ονομάζεται mottainai) αλλά και την λέξη mushin, που σημαίνει αποδοχή της αλλαγής.

Το Kintsugi σχετίζεται με την ιαπωνική φιλοσοφία της wabi-sabi, η οποία απαιτεί να βλέπεις την ομορφιά στην ατέλεια Υπάρχουν τρεις βασικές μέθοδοι Kintsugi: Η πρώτη είναι το γέμισμα των ραγισμάτων. Η δεύτερη είναι η αντικατάσταση ενός ολόκληρου κομματιού που λείπει με χρυσό. Η Τρίτη μέθοδος χρησιμοποιεί τον χρυσό ως συνδετικό υλικό ανάμεσα στο σκεύος και στο νέο κομμάτι (που συνήθως προέρχεται από κάποιο άλλο κατεστραμμένο σκεύος), συνδυάζοντας δύο διαφορετικά έργα σε ένα νέο, μοναδικό αντικείμενο που περιμένει να αγαπηθεί ξανά από την αρχή

Γιάννα Ανδρεαδάκη στις 2 Αυγούστου 2024

Πρόκειται για μία παράδοση που ξεκίνησε μετά τον Β’ Π.

 

Το να είσαι γονιός, χωρίς αμφιβολία, όσο όμορφο, άλλο τόσο κουραστικό είναι. Εάν προσθέσουμε και την εξισορρόπηση καριέρας με την εύρυθμη λειτουργία του νοικοκυριού, τότε η εξουθένωση είναι εγγυημένη.

Πριν το καταλάβετε, θα βρεθείτε άυπνοι για ημέρες, με διάφορους σωματικούς πόνους και στην χειρότερη με κρίσεις πανικού.

Η συνταγή για όλα τα παραπάνω στη Γερμανία είναι πολύ διαφορετική από κρέμες και χάπια.

Συγκεκριμένα η χώρα έχει μακρά παράδοση σε αυτό που ονομάζεται «Kur» και μεταφράζεται κυριολεκτικά ως θεραπεία. Στα πλαίσια αυτής, οι γιατροί συνταγογραφούν διαλείμματα σε σπα ή βουνό για τέσσερις εβδομάδες.

Στη συνταγογράφηση περιλαμβάνονται τα «Heilbad», ή θεραπευτικά λουτρά, σε λουτροπόλεις όπως το Baden-Baden, το Wiesbaden, το Bad Ems όπου η απόδραση σε θεραπευτικές πηγές χρονολογείται από αιώνες.

Οι θεραπείες έρχονται τις περισσότερες φορές όταν ένας γονέας έχει φτάσει σε οριακό σημείο

Η Γερμανία έχει περίπου 350 χαρακτηρισμένες πόλεις-λουτροπόλεις, με πολλές από αυτές να έχουν χαρακτηριστεί από την UNESCO ως μνημεία παγκόσμιας κληρονομιάς. Κατά τη διάρκεια των αιώνων επισκέπτονταν τις λουτροπόλεις βασιλείς και η υψηλή κοινωνία, αλλά και ασθενείς από όλη την Ευρώπη και τον κόσμο, οι οποίοι ταξίδευαν στη Γερμανία για να χαλαρώσουν και να θεραπευτούν σε αυτό που σήμερα θα ονομάζαμε θέρετρα ευεξίας.

Με επίκεντρο την προληπτική αλλά και την επανορθωτική φροντίδα, ένα Kur απευθύνεται συχνά σε γονείς που έχουν εξαντληθεί. Οι θεραπείες Mutter-und-kind και vater-und-kind (μητέρα-και-παιδί και πατέρας-και-παιδί) είναι κάτι που όλοι οι Γερμανοί δικαιούνται να εκμεταλλευτούν κάθε τέσσερα χρόνια, με τη συντριπτική πλειοψηφία των διακοπών διάρκειας τεσσάρων εβδομάδων all-inclusive να πληρώνονται από την ασφάλειά τους.

Αλλά στην πραγματικότητα, οι θεραπείες έρχονται τις περισσότερες φορές όταν ένας γονέας έχει φτάσει σε οριακό σημείο.

Οι θεραπείες μητέρας και παιδιού ξεκίνησαν μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν ιδρύθηκε το Müttergenesungswerk (MGW), το οποίο μεταφράζεται περίπου ως ινστιτούτο για την ευεξία των μητέρων. Ο φιλανθρωπικός οργανισμός ιδρύθηκε για να βοηθήσει τις γυναίκες να αντιμετωπίσουν τη μητρότητα, την εργασία και να βάλουν τη ζωή τους σε τάξη μετά τον πόλεμο, όταν πολλοί πατέρες δεν επέστρεφαν στα σπίτια τους.

Το MGW είναι μοναδικό στη Γερμανία, λέει η Petra Gerstkamp, αναπληρώτρια διευθύντρια του οργανισμού. «Σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, δεν υπάρχει τέτοια ειδική υπηρεσία. Σε ορισμένες περιπτώσεις, υπάρχουν μέτρα αποκατάστασης σε νοσοκομείο, αλλά κυρίως για τη διατήρηση της ικανότητας εργασίας».

Σήμερα, τα θεραπευτικά καταφύγια γονέων-παιδιών προσφέρονται σε κλινικές που λειτουργούν είτε από τους ασφαλιστές υγείας είτε από το MGW και είναι διαθέσιμα σε μητέρες και πατέρες. Η Γερμανία δεν έχει δωρεάν εθνική υγειονομική περίθαλψη, οπότε οι άνθρωποι πληρώνουν μηνιαία ασφάλιστρα που τελικά χρηματοδοτούν κλινικές που λειτουργούν από ασφαλιστικές εταιρείες.

Ενώ η πρόληψη της εξάντλησης και άλλων σωματικών και συναισθηματικών προβλημάτων θα ήταν ιδανική, η θεραπεία συχνά χορηγείται ως απάντηση στην εξουθένωση, όπως έγινε στην περίπτωση της Poirot.

Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι ο γονέας πρέπει να εμφανίσει ορισμένα συμπτώματα και να λάβει διάγνωση από γιατρό για να δικαιούται το θεραπευτικό διάλειμμα. Ο γιατρός θέτει σε κίνηση τη διαδικασία και στη συνέχεια ο ασθενής λαμβάνει πιθανές ημερομηνίες για κράτηση. Υπάρχουν επίσης λίστες αναμονής, παρόλο που υπάρχουν περισσότερες από 150 κλινικές διάσπαρτες σε όλη τη χώρα.

Τα συμπτώματα που ψάχνουν οι γιατρό

Η Gerstkamp λέει ότι λαμβάνονται υπόψη τόσο τα ψυχικά όσο και τα σωματικά συμπτώματα.

«Παρατηρούνται συμπτώματα όπως έντονη ευερεθιστότητα, ατονία, συνεχής εξάντληση και κούραση και αϋπνία. Οι πάσχοντες συχνά ‘απλά κλαίνε’ και συνήθως νιώθουν ότι τους καταβάλλουν ακόμη και μικρές, καθημερινές εργασίες.

»Ο κίνδυνος είναι ότι οι άνθρωποι αυτοί δεν θα μπορούν πλέον να απευθύνονται μόνοι τους σε ένα συμβουλευτικό κέντρο. Επομένως, είναι καθήκον να εντοπίζεται η ανάγκη για μέτρα πρόληψης και αποκατάστασης όσο το δυνατόν νωρίτερα – ειδικά επειδή ο χρόνος αναμονής για μια θέση σε ιαματικά λουτρά μπορεί να είναι πολύ μεγάλος», εξηγεί η ίδια.

Το 2022, υπήρχαν 44.525 μητέρες και 2.320 πατέρες που έλαβαν μέρος σε προληπτική ή αποκαταστατική θεραπεία σε κλινικές του δικτύου MGW, σύμφωνα με τα στοιχεία του MGW.

Οι περισσότερες από τις μητέρες που υποβάλλονται σε θεραπεία στις εγκαταστάσεις της MGW είναι ηλικίας μεταξύ 36 και 45 ετών. Τα στατιστικά στοιχεία της MGW δείχνουν ότι οι μητέρες εργάζονται συνήθως με μερική απασχόληση (20-35 ώρες) και οι πατέρες με πλήρη απασχόληση

 

 

Γιάννα Ανδρεαδάκη στις 4 Ιουνίου 2024

– Αύριο, πρέπει να πάω, στον Αρσό, να ρινιάσομε τσι συκιές.
Είπε η μάνα μου, που σά σήμερα, ήρθε απού όξω κι ήφερε σ’ένα καλάθι, κάτι πολύ μικρά σύκα.
– Μα ήντά ναι φτά, ώ μάνα;;
-Ερίνοι . Άγρια σύκα.
Δέ ντρώουνται.(τρώγονται). Μόνου γλυκό τσι κάνουνε.
Κάτσε, να δεις, που θα τα κάμω αρμαθιές κι αύριο θα πάω να τσι κρεμάσω στσι συκιές. Ετσά, θα ενούνε τα σύκα, που θα φέρνω τον Αύγουστο. Να ξέρεις…….
Μπορεί καμμιά βολά, να το κάμεις κι εσύ, το ρίνιασμα.
“Μα τόση καλή ψυχή να ‘χω, όσο πρόκεται…. Άμα σφαλίξομε ντα μάθια μας, θα ξεραθούν όλα.”
“Λες ..κι είχε πυθιά (πυτιά), το στόμα τζη…”
Ετράβηξα το σκαμνάκι κι ήκατσα.
Εκείνη, εβάστα μια βελόνα με κλωστή
κι επέρνα τα συκαλάκια , τρία – τέσσερα μαζί, ήκοβγε τη ‘ν’ κλωστή, την ήδενε κόμπο και ξανά το ίδιο.
Μου θύμισε τσί μαργαρίτες και τα διπλά πουλιά, που τα περνούμα με κλωστή και κάναμε κολιέδες τη Μ.Παρασκευγή , ια να στολίσομε, τον Επιτάφιο.
– Καλέ ώ μάνα;; Δε μοιάζουνε σα βραχιόλια , με πράσινες πέτρες και σα ντα σκουλαρίκια τση ιαιάς;;;
Δώσ’ μου, να βάλω ένα…. βραχιόλι.
– Άστα κάτω και μήν ακουμπήξεις το στόμα σου, ιατί θα πρηστεί..
-Και, δέ θά ξεραθούνε, αφού είναι κομμένα; Πώς θα ενούνε σύκα;;;;
-Ώ !!! ζαβοκουκιά…..(αθώα χαζή).
Μα ευτά τα σύκα, θαρρείς πως θα φάτε;;;
Μέσ’ σ’ εουτά τα σύκα, έχει ένα μυάκι(μυγάκι), μικρό, που βγαίνει και πάει και κάθεται, απάνω στα λουλούδια τση ήμερης συκιάς. Εουτό, είν’ ασερνικό, ιαυτό, λέμε, “ο έρινας”. Από φτό, ίνουνται τα σύκα.
Ότι να μεγαλώξεις, θα το καταλάβεις…
Στο παιδικό μυαλό, συντελέστηκε, ένα θαύμα.!!!!
Πέρασαν τα χρόνια κι όπως το ‘χε προβλέψει η μάνα, ετσά εΐνηκε(έγινε).
Επεθάνανε οι ονείς(γονείς), εξεράθησα κι οι τόποι..,
*
Σήμερα, γνωρίζω, πως η ερινιά, είναι η άγρια συκιά και οι καρποί της είναι θηλυκοί και αρσενικοί.
Από τον αρσενικό καρπό, βγαίνει το μυγάκι, και γονιμοποιει με τη γύρη που μεταφέρει, (όπως φρόντισε η φύση),τα άνθη της ήμερης συκιάς, που είναι μόνο θηλυκά.
Ένα δέντρο, με δύο φύλα.!!
Ένα δέντρο με ένα φύλο.!!
Μια γονιμοποίηση.!!
Ένας υπέροχος καρπός, που δεν έχει φύλο…. Είναι ουδέτερος..
*
Καλό Ρινιαστή λοιπόν.!!! 1-6-2023

Από την Παρασκευή Μπαρδάνη

Γιάννα Ανδρεαδάκη στις 3 Ιουνίου 2024

JAMES WEBB: αυτός είναι ο πιο μακρινός γαλαξίας που γνωρίζουμε στο Σύμπαν, το φως του χρειάστηκε 13,5 δισεκατομμύρια χρόνια για να φτάσει μέχρι τη Γη.

Χάρη στην υπέρυθρή όρασή του, το διαστημικό τηλεσκόπιο James Webb κοίταξε πιο μακριά από ποτέ και εντόπισε τον μακρινό γνωστό γαλαξία, ένα αρχέγονο αντικείμενο που υποχρεώνει τους κοσμολόγους να αναθεωρήσουν τα μοντέλα τους για τα αρχικά στάδια εξέλιξης του Σύμπαντος.

Το φως του γαλαξία JADES-GS-z14-0 χρειάστηκε 13,5 δισεκατομμύρια χρόνια για να φτάσει μέχρι τη Γη. Αυτό σημαίνει ότι το James Webb είδε αυτή τη μεγάλη ομάδα άστρων όπως ήταν μόλις 295 εκατομμύρια χρόνια μετά τη Μεγάλη Έκρηξη που γέννησε το Σύμπαν.

Ο προηγούμενος κάτοχος του ρεκόρ ήταν ένας γαλαξίας που απεικονίστηκε όπως ήταν 325 εκατ. χρόνια μετά τη Μεγάλη Έκρηξη.

Δεδομένου ότι το φως του JADES-GS-z14-0 ταξίδευε 13,5 δισεκατομμύρια χρόνια για να φτάσει μέχρι τη Γη, θα περίμενε κανείς ότι η απόσταση του γαλαξία θα ήταν 13,5 δισ. έτη φωτός.

Στην πραγματικότητα όμως η απόσταση είναι πολύ μεγαλύτερη λόγω της συνεχιζόμενης διαστολής του Σύμπαντος και ξεπερνά τα 34 δισεκατομμύρια έτη φωτός.

Ο γαλαξίας JADES-GS-z14-0 εμφανίζεται ως αμυδρή κόκκινη κουκκίδα στην εικόνα του James Webb. Πηγή: NASA, ESA, CSA, STScI, Brant Robertson (UC Santa Cruz), Ben Johnson (CfA), Sandro Tacchella (Cambridge), Phill Cargile (CfA)

Φωτεινός για την ηλικία του

Η διεθνής ερευνητική ομάδα που έσπασε το ρεκόρ απόστασης δηλώνει πως έμεινε έκπληκτη από τη φωτεινότητα  του αντικειμένου.

Πολλοί μακρινοί γαλαξίες είναι ιδιαίτερα φωτεινοί λόγω της ακτινοβολίας που εκπέμπουν οι κεντρικές μαύρες τρύπες τους καθώς καταπίνουν διαστρικό υλικό. Στην περίπτωση του JADES-GS-z14-0, αντίθετα, το φως δείχνει να προέρχεται από πολυάριθμα νεαρά άστρα.

«Όλο αυτό το αστρικό φως υποδηλώνει ότι  ο γαλαξίας έχει εκατοντάδες εκατομμύρια φορές μεγαλύτερη μάζα από τον Ήλιο. Αυτό εγείρει το ερώτημα: πώς μπόρεσε η φύση να δημιουργήσει ένα φωτεινό, τεράστιο γαλαξία σε λιγότερο από 300 εκατομμύρια χρόνια» σχολίασαν σε δελτίο Τύπου της NASA o ιταλός αστρονόμος Στέφανο Καρνιάνι και ο αμερικανός συνάδελφός του Κέβιν Χέινλαϊν.

Επισήμαναν ακόμα ότι τα άστρα του γαλαξία δεν φαίνεται να αποτελούνται αποκλειστικά από υδρογόνο και ήλιο, τα μόνα χημικά στοιχεία που δημιουργήθηκαν στη Μεγάλη Έκρηξη.

«Η παρουσία οξυγόνου τόσο νωρίς στη ζωή ενός γαλαξία αποτελεί έκπληξη και υποδεικνύει ότι πολλαπλές γενιές άστρων μεγάλης μάζας είχαν ήδη ζήσει τις ζωές τους πριν παρατηρήσουμε τον γαλαξία» είπαν οι δύο ερευνητές.

«Όλες αυτές οι παρατηρήσεις μάς λένε ότι ο  JADES-GS-z14-0 δεν είναι σαν τα είδη γαλαξιών που έχουν προβλεφθεί στο νεαρό Σύμπαν από θεωρητικά μοντέλα και υπολογιστικές προσομοιώσεις.

Ο  JADES-GS-z14-0 θα ήταν αδύνατο να γίνει ορατός με άλλα τηλεσκόπια εκτός από το James Webb.

Λόγω της διαστολής του Σύμπαντος, το φως του γαλαξία έχει μετατοπιστεί σε υπέρυθρα μήκη κύματος που μπορεί να καταγράψει μόνο το νέο καμάρι της αστρονομίας.

Όπως σχολίασε ο δρ Μπραντ Ρόμπερτσον του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνια στη Σάντα Κρουζ, «θα μπορούσαμε να ανιχνεύσουμε αυτό τον γαλαξία ακόμα κι αν ήταν δέκα φορές πιο αμυδρός».

«Αυτό σημαίνει ότι θα μπορούσαμε να δούμε κι άλλα παραδείγματα, ακόμα πιο νωρίς στην ιστορία του Σύμπαντος –πιθανώς τα πρώτα 200 εκατομμύρια χρόνια».

Γιάννα Ανδρεαδάκη στις 24 Μαΐου 2024

H Tijanniya, 14 ετών, μια αθλητική μαθήτρια από την πόλη Atar στη δυτικοαφρικανική χώρα της Μαυριτανίας, τρώει πρωινό με άλλα πέντε κορίτσια, ηλικίας 7 έως 12 ετών, σε μια στενόχωρη καλύβα από ψαμμίτη βαθιά μέσα στην έρημο Σαχάρα.

Το στομάχι της είναι ήδη φουσκωμένο από τις τεράστιες ποσότητες κατσικίσιου γάλακτος και λιπαρού κουσκούς, αλλά το γεύμα δεν έχει τελειώσει. Το επόμενο πιάτο είναι μια πίντα από κοπανισμένο κεχρί αναμεμειγμένο με νερό. Η Tijanniya καταπίνει τον πηχτό χυλό – δεν έχει άλλη επιλογή. Μια ηλικιωμένη γυναίκα ντυμένη με ροζ ράσα απειλεί να τη χτυπήσει με ένα μακρύ μπαστούνι αν αρνηθεί. Ακόμη χειρότερα, αν ξεράσει, η γυναίκα θα την αναγκάσει να φάει τον εμετό της

Τα στρώματα λίπους είναι το αποκορύφωμα της σεξουαλικότητας

Έξω, ένας δυνατός άνεμος μαστιγώνει την άμμο σε παράξενα, φαντασμαγορικά σχήματα. Τα κορίτσια έχουν σταλεί σε αυτό το ερημικό σημείο κοντά στο Atar για να υπομείνουν την πρακτική του leblouh – εντατική αναγκαστική σίτιση. «Ο στόχος είναι να τα ταΐζουμε μέχρι να φουσκώσουν τα σώματά τους σαν μπαλόνια», λέει η 50χρονη Aminetou Mint Elhacen, η γυναίκα που κρατάει το μπαστούνι.

Το ιδεώδες της γυναικείας ομορφιάς στη Μαυριτανία, μια χώρα μιάμιση φορά μεγαλύτερη από το Τέξας και καλυμμένη από έρημο, είναι σαν την αμερικανική λατρεία της υπερλεπτότητας σε αντίστροφη μορφή. Η παράδοση της Μαυριτανίας υποστηρίζει ότι στις γυναίκες, τα στρώματα λίπους είναι το αποκορύφωμα της σεξουαλικότητας.

Η προτίμηση αυτή προήλθε πριν από αιώνες μεταξύ των Μαυριτανών, νομάδων μουσουλμάνων αραβικής και βερβερικής καταγωγής που αποτελούν τα δύο τρίτα των 3,1 εκατομμυρίων κατοίκων της Μαυριτανίας. Για τους αρχαίους Μαυριτανούς, μια παχιά σύζυγος (όπως και τα παχιά ζώα) ήταν σύμβολο του πλούτου ενός άνδρα, απόδειξη ότι είχε αρκετά πλούτη για να τη θρέψει γενναιόδωρα, ενώ οι υπόλοιποι χάνονταν στην ξηρασία.

Αυτή η πρακτική της αναγκαστικής σίτισης ονομάζεται «leblouh» ή «gavage», ένας γαλλικός όρος που αναφέρεται στη «διαδικασία πάχυνσης των χηνών για την παραγωγή φουά γκρα»

H πρακτική της αναγκαστικής σίτισης ονομάζεται «leblouh» ή «gavage»

Μέχρι πρόσφατα, φαινόταν ότι το βίαιο τάισμα και το ήθος του big is beautiful είχαν αρχίσει να εκλείπουν. Παρόλο που το leblouh* δεν είχε ποτέ τεθεί εκτός νόμου σε αυτή την ισλαμική δημοκρατία, το 2003 η κυβέρνηση ξεκίνησε μια εκστρατεία για την καταπολέμηση της κακοποίησης των παιδιών και την ευαισθητοποίηση για τους κινδύνους της παχυσαρκίας για την υγεία.

(*Αυτή η πρακτική της αναγκαστικής σίτισης ονομάζεται «leblouh» ή «gavage», ένας γαλλικός όρος που αναφέρεται στη «διαδικασία πάχυνσης των χηνών για την παραγωγή φουά γκρα». Αυτή η απανθρωποποίηση των κοριτσιών και των γυναικών εκτείνεται πολύ πέρα από τη σημειολογία).

Επιπλέον, καθώς οι ποικίλες παγκόσμιες επιρροές -από τη δυτική μόδα μέχρι τη νιγηριανή ποπ μουσική και τη γαλλική τηλεόραση- έφτασαν σιγά σιγά στις μάζες, οι νεαρές γυναίκες σε πόλεις όπως η πρωτεύουσα Νουακσότ άρχισαν να αδυνατίζουν κάτω από τα ρούχα μουλάφα. Αλλά τον Δεκέμβριο του 2007, η πρόοδος σταμάτησε όταν ένοπλοι με ύποπτους δεσμούς με τη βορειοαφρικανική πτέρυγα της Αλ Κάιντα δολοφόνησαν τέσσερις Γάλλους παραθεριστές κοντά στην πρωτεύουσα, προκαλώντας την κατακόρυφη πτώση του τουρισμού και των ξένων επενδύσεων.

Mια χούντα που ευνοούσε την «επιστροφή στην παράδοση»

Στη συνέχεια, τον Αύγουστο του 2008, ένα στρατιωτικό πραξικόπημα απομάκρυνε τη δημοκρατική κυβέρνηση και εγκατέστησε μια χούντα που ευνοούσε την «επιστροφή στην παράδοση». Οι εκλογές του επερχόμενου Ιουλίου διατήρησαν τη χούντα* στην εξουσία, παρά τους ισχυρισμούς για μαζική νοθεία των ψήφων.

(*Σήμερα η Μαυριτανία έχει Ισλαμική Ημιπροεδρική Δημοκρατία μετά απόεκελογές που έγιναν το 2019)

Τώρα οι μεγαλόσωμες γυναίκες είναι ξανά στη μόδα και το έθιμο της διοχέτευσης πλούσιου φαγητού σε νεαρά κορίτσια, όπως οι χήνες που εκτρέφονται για φουά γκρα, ευδοκιμεί και πάλι ανεξέλεγκτα.

H Elhacen, μία επαγγελματίας με γουρλωμένα μάτια που ταΐζει με το ζόρι, εκτιμά ότι γύρω από το Atar, ένα εμπορικό κέντρο 250 μίλια από το Nouakchott, το ποσοστό των κοριτσιών που ταΐζονται με το ζόρι έχει ανέλθει σε πάνω από 80%. Κυβερνητικά στοιχεία πριν από το πραξικόπημα του 2008 ανεβάζουν το ποσοστό στο 50-60% στις αγροτικές περιοχές και στο 20-30% στις πόλεις. «Η πρακτική επανεμφανίζεται επειδή οι άνδρες εξακολουθούν να βρίσκουν τα βουνά γυναικείας σάρκας ανακουφιστικά και ερωτικά», εξηγεί ο Seyid Ould Seyid, ένας άνδρας δημοσιογράφος από τη Μαυριτανία. «Η έλξη είναι ριζωμένη από τη γέννηση».

«Το στομάχι μου πονάει»

Η Elhacen, η οποία κερδίζει το ισοδύναμο των 155 δολαρίων για κάθε κορίτσι που ταΐζει με το ζόρι σε διάστημα τριών μηνών, είναι ευχαριστημένη. «Έχω και πάλι πολύ περισσότερες πελάτισσες», σημειώνει. Οι σημερινές «πελάτισσες» της ξαπλώνουν στην καλύβα με γυάλινα μάτια εξαντλημένα, χωνεύοντας το πρωινό.

Η Elhacen αναμειγνύει θρυμματισμένους χουρμάδες και φιστίκια με κουσκούς και λάδι για να φτιάξει το δεύτερο από τα τέσσερα γεύματα της ημέρας – γλυκανάλατες, αυγομεγέθεις μπάλες με περίπου 300 θερμίδες η καθεμία. Κάθε κορίτσι τρώει περίπου 40 την ημέρα, μαζί με 12 λίτρα κατσικίσιο γάλα και χυλό, καθιστώντας την ημερήσια πρόσληψη 14.000 έως 16.000 θερμίδες. Η συνιστώμενη κατανάλωση για ένα υγιές 12χρονο κορίτσι είναι κατά μέσο όρο 1500 θερμίδες- ένας ενήλικος άνδρας bodybuilder τρώει έως και 4000.

«Το στομάχι μου πονάει», βογκάει η Tijanniya. Κόρη κτηνοτρόφων, είναι έξαλλη με τους γονείς της που την έστειλαν εδώ. «Δεν θέλω να γίνω χοντρή. Δεν νομίζω ότι είναι όμορφο. Τώρα καταλαβαίνω γιατί κάποια κορίτσια στο σχολείο επέστρεψαν χοντρά μετά τις διακοπές, ενώ πριν ήταν πολύ πιο όμορφες». Η Tijanniya ρυθμίζει την ηλεκτρικά μπλε μουλάφα της, αποκαλύπτοντας ένα κίτρινο μπλουζάκι και μια μοντέρνα τζιν φούστα από κάτω. «Λατρεύω τα σπορ. Φοβάμαι ότι δεν θα μπορώ να τρέξω γρήγορα όταν θα είμαι χοντρή».

«Χτυπάω τα κορίτσια ή τα βασανίζω πιέζοντας ένα ξύλο ανάμεσα στα δάχτυλα των ποδιών τους»

Πώς τρώνε τα μικρά κορίτσια αυτές τις γιγαντιαίες ποσότητες φαγητού; «Είμαι πολύ αυστηρή», υπερηφανεύεται η Elhacen. «Χτυπάω τα κορίτσια ή τα βασανίζω πιέζοντας ένα ξύλο ανάμεσα στα δάχτυλα των ποδιών τους. Τα απομονώνω και τους λέω ότι οι αδύνατες γυναίκες είναι κατώτερες».

Οι οικισμοί της ερήμου, όπως αυτή η αγροτική κοινότητα των 1000 ατόμων, χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα ή τρεχούμενο νερό, είναι δημοφιλείς τόποι για το leblouh, επειδή δεν υπάρχουν περισπασμοί και εύκολοι τρόποι διαφυγής. Αλλά η Elhacen αρνείται ότι η δουλειά της ισοδυναμεί με παιδική κακοποίηση. «Όχι, όχι, είναι για το καλό τους», σχεδόν ουρλιάζει. «Πώς θα βρουν σύζυγο αυτά τα καημένα τα κορίτσια αν είναι κοκαλιάρικα και αηδιαστικά;»

Μια πραγματική ανησυχία, καθώς το leblouh συνδέεται με μια άλλη αποτρόπαια πρακτική: τον παιδικό γάμο. Τα περισσότερα κορίτσια παντρεύονται μεταξύ 12 και 14 ετών. «Η αύξηση του μεγέθους ενός κοριτσιού δημιουργεί την ψευδαίσθηση ότι είναι σωματικά ώριμη, ότι είναι έτοιμη για σύζυγο», σημειώνει η Aminetou Moctar, μια ζωηρή, λεπτή γυναίκα γύρω στα 50, η οποία είναι επικεφαλής της Ένωσης Γυναικών Αρχηγών Νοικοκυριών, μιας οργάνωσης ίσων δικαιωμάτων στο Nouakchott. «Αλλά η αναγκαστική διατροφή μεγαλώνει το σώμα και συρρικνώνει τον εγκέφαλο – το μόνο που κάνουν τα κορίτσια είναι να τρώνε και να κοιμούνται».

Το απόλυτο σημάδι ομορφιάς, ωστόσο, είναι οι ασημένιες ραγάδες στα χέρια. «Οι γονείς θα μου δώσουν μπόνους αν ένα κορίτσι αναπτύξει ραγάδες»8

«Οι γονείς θα μου δώσουν μπόνους αν ένα κορίτσι αναπτύξει ραγάδες»

Η Tijanniya θέλει να γίνει καθηγήτρια γαλλικών, αλλά η Elhacen λέει ότι οι γονείς της έχουν ήδη κανονίσει γάμο γι’ αυτήν. «Η δουλειά της θα είναι να κάνει μωρά και να είναι ένα μαλακό, σαρκώδες κρεβάτι για να ξαπλώνει ο σύζυγός της». Για το σκοπό αυτό, σκοπεύει να επιταχύνει την αύξηση του βάρους της Tijanniya σερβίροντάς της φλιτζάνια με καθαρό ζωικό λίπος.

«Το κοιλιακό λίπος θα πρέπει να πέφτει καταιγιστικά, οι μηροί θα πρέπει να επικαλύπτονται και ο λαιμός θα πρέπει να έχει πυκνούς κυματισμούς λίπους», λέει η Elhacen. Το απόλυτο σημάδι ομορφιάς, ωστόσο, είναι οι ασημένιες ραγάδες στα χέρια. «Οι γονείς θα μου δώσουν μπόνους αν ένα κορίτσι αναπτύξει ραγάδες».

Πίσω στο Atar, μια συλλογή από στενά, αμμώδη δρομάκια και μαγαζιά, η 26χρονη Zeinebou Mint Mohamed προσφέρει μια ματιά στο πιθανό μέλλον των κοριτσιών. Ιδιοκτήτρια παντοπωλείου, με ύψος 1,75 μ. και βάρος πάνω από 200 κιλά, με τα πλεγμένα μαλλιά της βαμμένα ξανθά στις άκρες και ραγάδες στα χέρια της, είναι μια σύγχρονη γυναίκα που έχει μια σχέση αγάπης-μίσους με το μέγεθός της.

«Με τάιζαν με το ζόρι όταν ήμουν παιδί. Έκανα εμετό και υπέφερα από καούρα και διάρροια, αλλά πήρα γρήγορα βάρος», θυμάται η Zeinebou, ξαπλώνοντας στο ετοιμόρροπο σπίτι της με τα δύο δωμάτια.

«Ξαφνικά είδα πόσο πολύ οι άνδρες της Μαυριτανίας λατρεύουν τις πολύ χοντρές γυναίκες»

Στα 13 της παντρεύτηκε έναν πολύ μεγαλύτερό της άνδρα και στα 16 της απέκτησε δύο γιους. Τότε, όπως κάθε φυσιολογική έφηβη, επαναστάτησε, με αποτέλεσμα ο σύζυγός της να τη χωρίσει. Νεοαποκτηθείσα ανύπαντρη, κατακλύστηκε από ρομαντικές προτάσεις.

«Ξαφνικά είδα πόσο πολύ οι άνδρες της Μαυριτανίας λατρεύουν τις πολύ χοντρές γυναίκες. Οι άνδρες μου έλεγαν ότι είχα το πιο όμορφο σώμα στην πόλη και τσακώνονταν για μένα». Με τα τεράστια μάτια της και το χαρισματικό χαμόγελό της, η Zeinebou θα ήταν μια μεγάλη ομορφιά ανεξάρτητα από το μέγεθός της. Αλλά η αντίδραση των ανδρών στο σώμα της μεταμόρφωσε την αυτοεικόνα της.

«Όταν συνειδητοποίησα τη δύναμη που είχα πάνω στους άνδρες, άρχισα να απολαμβάνω το να είμαι χοντρή». Ο σημερινός φίλος της Zeinebou, ο Baba Slama, 29 ετών, ο οποίος είναι, όπως πολλοί άνδρες από τη Μαυριτανία, λεπτός σαν κλαρί, συμφωνεί ότι έχει το πάνω χέρι. «Είναι πανέμορφη, την αγαπώ», λέει.

«Θα ήθελα πολύ να μπορώ να φοράω τζιν και ψηλά τακούνια. Θέλω να κάνω δίαιτα, αλλά φοβάμαι ότι δεν θα αρέσω πια στους άντρες»

«Θα ήθελα πολύ να μπορώ να φοράω τζιν και ψηλά τακούνια»

Ωστόσο, το βάρος της Zeinebou την επιβραδύνει: «Είμαι πάντα κουρασμένη και λαχανιάζω όταν περπατάω. Θέλω να είμαι πιο αδύνατη για να μπορώ να είμαι πιο δυναμική». Θαυμάστρια των τηλεοπτικών σαπουνόπερων που μεταδίδονται από τη Γαλλία και το Μαρόκο, ομολογεί ότι την ελκύει ο τρόπος ζωής των γυναικών πρωταγωνιστριών.

«Φαίνονται τόσο ανεξάρτητες», λέει. «Θα ήθελα πολύ να μπορώ να φοράω τζιν και ψηλά τακούνια. Θέλω να κάνω δίαιτα, αλλά φοβάμαι ότι δεν θα αρέσω πια στους άντρες».

Η Zeinebou ανησυχεί επίσης ότι θα χάσει την ιδιότητα του It-girl ανάμεσα στις φίλες της. «Η πρώτη μου σκέψη όταν γνώρισα τη Zeinebou ήταν: Πού βρήκε αυτό το απίστευτο σώμα;» λέει η καλύτερή της φίλη, η Hawer Sessay, 26 ετών. «Ζήλευα τόσο πολύ». Παρόλο που δεν είναι σκελετωμένη με ύψος 1,80 μ. και 180 κιλά, η Hawer λέει ότι έχει πρόβλημα να συσσωρεύσει βάρος και ότι την πείραζαν τα πιο παχουλά κορίτσια ως έφηβη.

Όταν τα 180 κιλά θεωρούνται λίγα

Πρόσφατα, ο σύζυγός της της είπε ότι «δεν του άρεσε να κοιμάται με μια σακούλα γεμάτη κόκαλα». Απεγνωσμένα να γίνει μεγαλύτερη, η Hawer χρησιμοποιεί φάρμακα για να βοηθήσει στην αύξηση του βάρους.

Καταναλώνει ένα μπουκάλι με χάπια των οποίων το δραστικό συστατικό είναι υδροχλωρική κυπροεπταδίνη, ένα φάρμακο για αλλεργίες με παρενέργεια την αυξημένη όρεξη. Σε κακή χρήση, το φάρμακο μπορεί να προκαλέσει χαμηλή αρτηριακή πίεση, θολή όραση, νεφρική ανεπάρκεια και άλλα προβλήματα. «Αγόρασα αυτό το φάρμακο επειδή ο φαρμακοποιός μου είπε ότι είναι το λιγότερο επικίνδυνο».

Η Aminetou, η ακτιβίστρια κατά της αναγκαστικής σίτισης, λέει ότι τα φαρμακευτικά προϊόντα είναι «η νέα μορφή leblouh». Πωλούνται κρυφά στις αγορές της πόλης και περιλαμβάνουν ορμόνες που χρησιμοποιούνται για την πάχυνση καμήλων και κοτόπουλων, καθώς και στεροειδή για το άσθμα και τον καρκίνο που προκαλούν φούσκωμα. Μια γειτόνισσα της Aminetou πέθανε τον Μάιο μετά τη λήψη ζωικών ορμονών ενώ ήταν έγκυος. «Ήλπιζε ότι θα της έδιναν ένα παχύ μωρό», αναστενάζει η ακτιβίστρια.

Σοβαρά προβλήματα υγείας

Η Aminetou έχει ζητήσει από τη χούντα να λάβει μέτρα, χωρίς αποτέλεσμα. «Οι αρχές θέλουν οι γυναίκες να επιστρέψουν στους παραδοσιακούς τους ρόλους – να μαγειρεύουν, να μένουν μέσα στο σπίτι και να είναι παχιές για να κρατούν τους άνδρες ευχαριστημένους», λέει.

Ένας κυβερνητικός εκπρόσωπος, ο Mbarke Mint Mohamed, αρνείται ότι οι αρχές επιδοκιμάζουν το leblouh ή τη γυναικεία παχυσαρκία. «Λαμβάνουμε πολύ σοβαρά υπόψη μας αυτά τα προβλήματα», λέει, αλλά δεν μπορεί να κατονομάσει κανένα μέτρο που θεσπίστηκε για την αντιμετώπισή τους μετά το πραξικόπημα του 2008.

Eν τω μεταξύ, ο Dr. Mohammed Ould Madene, ειδικός στην επείγουσα ιατρική στο σκονισμένο κέντρο του Nouakchott, λέει ότι το ιδεώδες του λίπους είναι «ένα σοβαρό ζήτημα δημόσιας υγείας». Τον ανησυχεί ο αριθμός των ασθενών που βλέπει με διαβήτη, υπέρταση, καρδιακές παθήσεις και κατάθλιψη. Αναφέρει την πρόσφατη περίπτωση ενός κοριτσιού που μεταφέρθηκε εσπευσμένα στην κλινική χωρίς τις αισθήσεις του. «Ήταν μόλις 14 ετών, αλλά τόσο τεράστια που η καρδιά της είχε σχεδόν καταρρεύσει από την πίεση».

Το size 0 δεν μένει πια εδώ

Ωστόσο, ορισμένες νεαρές γυναίκες στην πρωτεύουσα αρνούνται να ακολυθήσουν την παράδοση. «Ήμουν πάντα αδύνατη και μου αρέσει το μέγεθός μου», λέει η Kane, 28 ετών, μια κοινωνική λειτουργός με λαμπερά μάτια. «Μπορώ να δουλεύω, να χορεύω, να περπατάω τρία μίλια μέχρι την παραλία».

Πολλές από τις φίλες της, μορφωμένες γυναίκες καριέρας όπως η ίδια, προτιμούν επίσης να είναι πιο αδύνατες, προσθέτει. Ένα άλλο ενθαρρυντικό σημάδι είναι η επιτυχία του πρώτου γυμναστηρίου μόνο για γυναίκες στο Νουακσότ, όπου περίπου 300 γυναίκες ανταλλάσσουν τις ρόμπες μουλάφα με φόρμες. «Τα μέλη είναι ακόμη ελάχιστα, αλλά ελπίζω ότι θα επεκταθεί», λέει η ιδιοκτήτρια, Zahoura Kajouane. «Ορισμένες γυναίκες μπαίνουν με εντολή γιατρού, αλλά άλλες είναι συνειδητοποιημένες ως προς την εικόνα τους. Μια γυναίκα ελπίζει να γίνει η Σακίρα της Μαυριτανίας».

Τούτου λεχθέντος, οι γυναίκες εδώ είναι σχεδόν βέβαιο ότι δεν θα προσπαθήσουν ποτέ να είναι κοκαλιάρες στο μέγεθος 0. Στο σπίτι της Zeinebou, αυτή και η Hawer επιθεωρούν τη φωτογραφία ενός μοντέλου με μπικίνι σε ένα γυαλιστερό περιοδικό από το γειτονικό Μαρόκο. Η καλλίγραμμη γυναίκα έχει – για τα δυτικά μάτια – τέλεια σιλουέτα, αλλά οι δύο γυναίκες νιώθουν πραγματικά αηδία. «Φαίνεται άρρωστη», συμφωνούν, δείχνοντας τους προεξέχοντες γοφούς και τις κλείδες της. Στη συνέχεια γυρίζουν σε ένα άρθρο για τη λιποαναρρόφηση και γελούν τόσο δυνατά που οι τοίχοι φαίνεται να τρέμουν.

*Με στοιχεία από marieclaire.com και hir.harvard.edu

Γιάννα Ανδρεαδάκη στις 16 Μαΐου 2024

Το ομώνυμο βιβλίο του Gary Chapman πρωτοεκδόθηκε το 1992. Πριν γράψει το βιβλίο αυτό, που έμελλε να γίνει παγκόσμιο best seller, o Dr. Chapman είχε αρχίσει να παρατηρεί συγκεκριμένα μοτίβα ανάμεσα στα ζευγάρια με τα οποία έκανε συνεδρίες συμβουλευτικής.

Συνειδητοποίησε ότι, πολύ συχνά, τα ζευγάρια παρερμήνευαν ή δεν καταλάβαιναν ποιες είναι οι ανάγκες του συντρόφου τους. Αυτό τον οδήγησε να επινοήσει τις πέντε γλώσσες της αγάπης ή, αλλιώς, τους τρόπους με τους οποίους οι άνθρωποι εκφράζουν αγάπη στις σχέσεις τους. Ας τις ανακαλύψουμε, πιο αναλυτικά, παρακάτω:

Λόγια επιβεβαίωσης της αγάπης

Σε αυτή τη “διάλεκτο”, η έκφραση αγάπης, τρυφερότητας και εκτίμησης γίνεται μέσα από λόγια και επαίνους. Όταν κάποιος έχει αυτή την πρωταρχική γλώσσα της αγάπης απολαμβάνει τα ευγενικά λόγια, την ενθάρρυνση, τα εμψυχωτικά και ανεβαστικά quotes, τα τρυφερά, αγαπησιάρικα σημειώματα και τα χαριτωμένα μηνύματα κειμένου. Μπορείς πραγματικά να φτιάξεις τη μέρα αυτού του ανθρώπου λέγοντάς του ένα όμορφο κοπλιμέντο ή τονίζοντας λεκτικά τί είναι αυτό που κάνει τόσο καλά και να την απογειώσεις, σκαρώνοντας ένα αυτοσχέδιο ποιηματάκι ειδικά για εκείνον!

Ποιοτικός χρόνος

Κάποιος που έχει αυτή την γλώσσα αγάπης εκτιμά το να είσαι πλήρως παρών όταν είστε μαζί. Νιώθει ότι τον αγαπάς στο έπακρο όταν του δίνεις την αμέριστη προσοχή σου και περνάς χρόνο ουσιαστικής αλληλεπίδρασης μαζί του. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι μπορεί να πρέπει να βάλεις στην άκρη το κινητό ή να κλείσεις το κομπιούτερ σου, να διατηρείς την βλεμματική επαφή, να εστιάζεις στην άλληλεπιδρασή σας και να ακούς ενεργά. Οι άνθρωποι που έχουν τον ποιοτικό χρόνο ως γλώσσα της αγάπης επιζητούν περισσότερο την ποιότητα απ’ ότι την ποσότητα σ’ ότι αφορά τον χρόνο που περνάς μαζί τους.

Σωματική επαφή

Ένας άνθρωπος που έχει τη σωματική επαφή ως πρωταρχική γλώσσα της αγάπης, αισθάνεται την αγάπη μέσα από τη σωματική εκδήλωση τρυφερότητας. Εκτός από το σεξ, νιώθει ότι ο σύντροφος του τον αγαπά όταν π.χ. του κρατάει το χέρι, αγγίζει το μπράτσο του ή του κάνει ένα μασάζ στο τέλος της μέρας. Η άποψη του περί μιας ιδανικής βραδιάς με τον σύντροφό του μπορεί να σημαίνει ότι θα παρακολουθήσετε μία ταινία αγκαλιασμένοι στον καναπέ, ότι θ’ απολαύσετε έναν αργό χορό με έντονη σωματική επαφή ή ακόμη ότι θα κάνετε έναν περίπατο χέρι-χέρι. Οι άνθρωποι αυτοί νιώθουν ότι τους αγαπούν πιο πολύ όταν έχουν σωματική αλληλεπίδραση με τον σύντροφό τους.

Πράξεις φροντίδας

Οι πράξεις φροντίδας αφορούν όλα εκείνα τα ωραία (πλην πρακτικά) πράγματα που μπορείς να κάνεις για τον σύντροφό σου τα οποία θα τον κάνουν να νιώσει ότι τον αγαπούν, τον νοιάζονται και τον εκτιμούν. Μπορεί να περιλαμβάνει πολύ απλά, καθημερινά πράγματα όπως:

• Να τους βοηθήσεις να πλύνουν τα πιάτα
• Να κάνεις διάφορες εξωτερικές δουλειές και μικροθελήματα
• Να βάλεις ηλεκτρική σκούπα στο σπίτι
• Να βάλεις βενζίνη στο αυτοκίνητο

Αν η βασική γλώσσα αγάπης του συντρόφου σου είναι οι πράξεις φροντίδας, σίγουρα θα παρατηρήσουν και θα εκτιμήσουν όλα εκείνα τα μικρά πράγματα που διεκπεραιώνεις για αυτούς. Τείνουν μάλιστα και οι ίδιοι να κάνουν πράξεις φροντίδας και καλοσύνης για τους άλλους.

Κάνοντας και λαμβάνοντας δώρα

Για κάποιον που “μιλά” αυτή τη γλώσσα αγάπης, τα δώρα συμβολίζουν την αγάπη, τη φροντίδα και την τρυφερότητα. Θα εκτιμήσουν ιδιαίτερα όχι μόνο το δώρο αυτό καθαυτό αλλά επίσης τον χρόνο και την προσπάθεια που έκανε εκείνος που το επέλεξε. Οι άνθρωποι που απολαμβάνουν να δέχονται δώρα ως μέρος της δικής τους πρωταρχικής γλώσσας αγάπης δεν περιμένουν απαραιτήτως μεγάλα ή ακριβά δώρα. Είναι περισσότερο η προσπάθεια και η σκέψη που μετρά για εκείνους. Όταν αφιερώνεις χρόνο για να διαλέξεις ένα δωράκι ειδικά για αυτούς, αυτό τους λέει ότι τους σκέφτεσαι και τους νοιάζεσαι, ότι δίνεις σημασία στις προτιμήσεις τους. Μπορεί, μάλιστα, συχνά να θυμούνται το κάθε μικρό δώρο που έχουν λάβει από τους αγαπημένους τους καθώς έχει τόσο σημαντική επίδραση πάνω τους.

Υπάρχουν κι άλλες γλώσσες της αγάπης;
Το γενικό πλαίσιο του Dr Chapman και οι πέντε γλώσσες της αγάπης έχουν παραμείνει διαχρονικά, ωστόσο, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν και άλλοι τρόποι να εκφράσουμε και να λάβουμε αγάπη. Συν τω χρόνω, έχουν προκύψει κι άλλες προτεινόμενες προσθήκες στον τομέα αυτό, όπως π.χ. οι κοινές εμπειρίες και η συναισθηματική ασφάλεια. Όσο πιο πολύ στοχαζόμαστε σχετικά με τον εαυτό μας και με το τί είναι αυτό που εμπλουτίζει τη σχέση μας, τόσο περισσότερο θα βρίσκουμε τρόπους να βοηθήσουμε το σύντροφό μας να μας αγαπά με τον τρόπο που περισσότερο θέλουμε να αγαπηθούμε -και το αντίστροφο.

Πώς θα αναγνωρίσεις τη δική σου γλώσσα αγάπης

Σε μία σχέση νιώθεις περισσότερο ότι σε αγαπούν όταν ο σύντροφός σου:

• Σου λέει “σ’ αγαπώ” ή επαινεί κάτι που έκανες;
• Σου κάνει έκπληξη με ένα δώρο όλο νόημα για σένα;
• Οργανώνει ένα ταξίδι αποκλειστικά για τους δυο σας;
• Κάνει διάφορες δουλειές, εξωτερικές ή του σπιτιού;
• Κρατά το χέρι σου, όταν περπατάτε μαζί;

Οι απαντήσεις σε ερωτήσεις όπως οι παραπάνω, θα μπορούσαν να σου δώσουν στοιχεία ως προς το ποια μπορεί να είναι η δική σου πρωταρχική γλώσσα της αγάπης. Μπορείς, επίσης, να προσπαθήσεις να αναλογιστείς όλα εκείνα που αναζητάς σε μία σχέση ή να σκεφτείς πώς εσύ εκφράζεις την αγάπη σου στο σύντροφό σου.

Η γλώσσα της αγάπης που “μιλά” ο σύντροφός σου μπορεί να μην είναι η ίδια με αυτή που μιλάς εσύ. Όταν τα ζευγάρια έχουν διαφορετική πρωταρχική γλώσσα αγάπης, είναι πιθανόν να γίνουν παρεξηγήσεις. Ωστόσο, αν ο σύντροφός σου μάθει να μιλά τη δική σου γλώσσα και εσύ τη δική του, θα νιώθετε και οι δύο αγάπη, εκτίμηση και, τελικά, περισσότερη χαρά στη σχέση σας.

Πηγή:  GRACE

Γιάννα Ανδρεαδάκη στις 11 Μαΐου 2024

Τα ανθρώπινα δικαιώματα βασίζονται στην αρχή του σεβασμού του ατόμου. Η βασική θεώρησή τους είναι ότι κάθε άτομο είναι ένα ηθικό

Σε παλιότερες εποχές δεν υπήρχαν ανθρώπινα δικαιώματα. Μετά εμφανίστηκε η ιδέα ότι οι άνθρωποι θα έπρεπε να έχουν συγκεκριμένες ελευθερίες. Και αυτή η ιδέα, στον απόηχο του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου, αποτυπώθηκε τελικά στο έγγραφο που ονομάζεται Οικουμενική Διακήρυξη Ανθρώπινων Δικαιωμάτων,  με τα τριάντα δικαιώματα τα οποία δικαιούνται όλοι οι άνθρωποι.

Σήμερα, η Διακήρυξη είναι ένα έγγραφο που χρησιμοποιείται και έχει γίνει αποδεκτό ως σύμβαση μεταξύ της κυβέρνησης και του λαού της σε ολόκληρο τον κόσμο. Σύμφωνα με το Βιβλίο των Ρεκόρ Γκίνες, είναι το κείμενο που έχει μεταφραστεί σε περισσότερες γλώσσες παγκοσμίως.

Τα 30 άρθρα της Διακήρυξης που ορίζουν και κατοχυρώνουν τα ανθρώπινα δικαιώματα:

Άρθρο 1.

Όλοι οι άνθρωποι γεννήθηκαν ελεύθεροι και ίσοι όσον αφορά την αξιοπρέπεια και τα δικαιώματά τους. Είναι προικισμένοι με λογική και συνείδηση, και οφείλουν να συμπεριφέρονται μεταξύ τους με πνεύμα αδελφοσύνης.

Άρθρο 2.

Κάθε άνθρωπος δικαιούται να επικαλείται όλα τα δικαιώματα και τις ελευθερίες που προβλέπει η παρούσα Διακήρυξη, χωρίς καμία απολύτως διάκριση, όπως ως προς τη φυλή, το χρώμα, το φύλο, τη γλώσσα, τη θρησκεία, τις πολιτικές ή οποιεσδήποτε άλλες πεποιθήσεις, την εθνική ή κοινωνική καταγωγή, την περιουσία, τη γέννηση ή οποιαδήποτε άλλη κατάσταση.

Επιπλέον, δε θα πρέπει να γίνεται καμία διάκριση εξαιτίας του πολιτικού, νομικού ή διεθνούς καθεστώτος της χώρας ή επικράτειας από την οποία προέρχεται κανείς, είτε αυτή είναι ανεξάρτητη είτε υπό κηδεμονία είτε υπεξούσια είτε βρίσκεται υπό οποιονδήποτε άλλο περιορισμό κυριαρχίας.

Άρθρο 3.

Κάθε άτομο έχει δικαίωμα στη ζωή, στην ελευθερία και στην προσωπική του ασφάλεια.

Άρθρο 4.

Κανείς δεν επιτρέπεται να ζει υπό καθεστώς δουλείας και η δουλεία και το δουλεμπόριο υπό οποιαδήποτε μορφή πρέπει να απαγορεύονται.

Άρθρο 5.

Κανείς δεν επιτρέπεται να υποβάλλεται σε βασανιστήρια ή σε σκληρή, απάνθρωπη ή ταπεινωτική μεταχείριση ή τιμωρία.

Άρθρο 6.

Καθένας, όπου κι αν βρίσκεται, έχει δικαίωμα στη νομική αναγνώριση ως φυσικό πρόσωπο.

Άρθρο 7.

Όλοι είναι ίσοι απέναντι στον νόμο και έχουν δικαίωμα να προστατεύονται εξίσου από τον νόμο, χωρίς καμία απολύτως διάκριση. Όλοι έχουν δικαίωμα σε ίση προστασία από κάθε διάκριση που θα παραβίαζε την παρούσα Διακήρυξη και από κάθε υποκίνηση μιας τέτοιας διάκρισης.

Άρθρο 8.

Ο καθένας έχει δικαίωμα προσφυγής σε ένδικα μέσα στα αρμόδια εθνικά δικαστήρια κατά των πράξεων που παραβιάζουν τα θεμελιώδη δικαιώματα, τα οποία αναγνωρίζονται από το Σύνταγμα και τον νόμο.

Άρθρο 9.

Κανείς δεν μπορεί να συλληφθεί, να τεθεί υπό κράτηση ή να εξοριστεί αυθαίρετα.

Άρθρο 10.

Καθένας έχει δικαίωμα, με πλήρη ισότητα, να εκδικάζεται η υπόθεσή του δίκαια και δημόσια, από δικαστήριο ανεξάρτητο και αμερόληπτο, που θα αποφασίσει είτε για τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις του είτε, σε περίπτωση ποινικής διαδικασίας, για το βάσιμο της κατηγορίας που στρέφεται εναντίον του.

Άρθρο 11.

  1. Κάθε κατηγορούμενος για ποινικό αδίκημα πρέπει να θεωρείται αθώος, ωσότου διαπιστωθεί η ενοχή του σύμφωνα με τον νόμο, σε δημόσια δίκη, κατά την οποία θα του έχουν εξασφαλιστεί όλες οι απαραίτητες εγγυήσεις για την υπεράσπισή του.
  2. Κανένας δε θα πρέπει να καταδικάζεται για πράξεις ή παραλείψεις που δε συνιστούσαν αξιόποινο αδίκημα κατά το εσωτερικό ή το διεθνές δίκαιο, κατά τον χρόνο που τελέστηκαν. Επίσης, δε θα πρέπει να επιβάλλεται ποινή βαρύτερη από εκείνη που ίσχυε κατά τον χρόνο που τελέστηκε η αξιόποινη πράξη

Άρθρο 12.

Κανείς δεν επιτρέπεται να υποστεί αυθαίρετες επεμβάσεις στην ιδιωτική του ζωή, την οικογένεια, την κατοικία ή την αλληλογραφία του, ούτε προσβολές της τιμής και της υπόληψής του. Καθένας έχει το δικαίωμα να προστατευτεί από τον νόμο έναντι επεμβάσεων και προσβολών αυτού του είδους.

Άρθρο 13.

  1. Καθένας έχει το δικαίωμα να κυκλοφορεί ελεύθερα και να επιλέγει τον τόπο της διαμονής του στο εσωτερικό ενός κράτους.
  2. Καθένας έχει το δικαίωμα να εγκαταλείπει οποιαδήποτε χώρα, ακόμα και τη δική του, και να επιστρέφει σε αυτήν.

Άρθρο 14.

  1. Κάθε άτομο που καταδιώκεται έχει το δικαίωμα να ζητά άσυλο και να του παρέχεται άσυλο σε άλλες χώρες.
  2. Το δικαίωμα αυτό δεν μπορεί κανείς να το επικαλεστεί, σε περίπτωση δίωξης για πραγματικό αδίκημα του κοινού ποινικού δικαίου ή για ενέργειες αντίθετες προς τους σκοπούς και τις αρχές του ΟΗΕ.

Άρθρο 15.

  1. Καθένας έχει το δικαίωμα σε μια ιθαγένεια.
  2. Κανείς δεν μπορεί να στερηθεί αυθαίρετα την ιθαγένειά του ούτε το δικαίωμα να αλλάξει ιθαγένεια.

Άρθρο 16.

  1. Από τη στιγμή που θα φθάσουν σε ηλικία γάμου, ο άνδρας και η γυναίκα, χωρίς κανέναν περιορισμό εξαιτίας της φυλής, της εθνικότητας ή της θρησκείας, έχουν το δικαίωμα να παντρεύονται και να δημιουργούν οικογένεια. Και οι δύο έχουν ίσα δικαιώματα ως προς τον γάμο, κατά τη διάρκεια του γάμου και κατά τη διάλυσή του.
  2. Γάμος δεν μπορεί να συναφθεί παρά μόνο με ελεύθερη και πλήρη συναίνεση των μελλονύμφων.
  3. Η οικογένεια είναι το φυσικό και το βασικό στοιχείο της κοινωνίας και έχει το δικαίωμα προστασίας από την κοινωνία και το κράτος.

 

Γιάννα Ανδρεαδάκη στις 1 Μαΐου 2024

“Ξέρετε γιατί οι άνθρωποι δεν αναγνωρίζουν τι κάνετε για αυτούς;

Γιατί την πρώτη φορά που κάνετε κάτι για κάποιον,
δημιουργείτε ευγνωμοσύνη σε αυτόν.

Την δεύτερη φορά που κάνετε ή δίνετε σε κάποιον
δημιουργείτε προσμονή.
Το άτομο περιμένει να λάβει ξανά.

Την τρίτη φορά έχετε ήδη δημιουργήσει μια προσδοκία.
Το άτομο περιμένει να λάβει ακόμα αυτό που του δώσατε.

Την τέταρτη φορά δημιουργείτε αξία.
Το άτομο νιώθει ότι του αξίζει αυτό που του δίνετε
και θέλει να συνεχίσει να λαμβάνει.

Την πέμπτη φορά έχετε ήδη δημιουργήσει έναν εθισμό.
Αυτό το άτομο αισθάνεται ότι δεν μπορεί πλέον να ζήσει καλά
χωρίς αυτό που του δίνετε.
Είναι ήδη κακομαθημένο.

Την έκτη φορά, αντιλαμβάνεστε ότι δεν υπάρχει αμοιβαιότητα,
η προσφορά σας δεν αναγνωρίζεται ως προσφορά αλλά ως χρέος
και δεν λαμβάνετε τίποτα ως αντάλλαγμα
οπότε σταματάτε να δίνετε.

Τότε το κακομαθημένο άτομο που εσείς δημιουργήσατε, αγανακτεί
επειδή του αρνείσθε αυτό που έχει θεωρήσει, ως χορηγία σας
και έτσι καταλήγει να σας μισεί επειδή πάψατε να του δίνετε,
αυτό που τον κάνατε να πιστέψει ότι του άξιζε.

Αυτός είναι ο λόγος που πρέπει να γνωρίζουμε
ποιό είναι το όριο στο να δίνουμε.
Γιατί ο άλλος δεν γνωρίζει όρια στο να πάρει.”

Mario Venuti

Γιάννα Ανδρεαδάκη στις 18 Απριλίου 2024

Γυναικοκτονίες: Τα κυκλαδικά ειδώλια δείχνουν σεβασμό για το γυναικείο σώμα. Πώς το έχασε αυτό η Ελλάδα;

«Με τις γαλήνιες πόζες τους, τις όμορφες καμπύλες και τα χέρια που συχνά αγκαλιάζουν τις κοιλιές των εγκύων, αυτά τα ειδώλια γιορτάζουν το θαύμα της γονιμότητας. Δυστυχώς, τα είδα κατά τη διάρκεια διαδηλώσεων για τη βία κατά των γυναικών» γράφει η Katy Hessel στην Guardian.

«Ψηλές, λεπτές,μικρές, με φαρδιές πλάτες ή σε σχήμα βιολιού. Ξαπλωμένες, όρθιες, με τα χέρια διπλωμένα ή κοιτάζοντας ψηλά στα αστέρια. Γυναίκα ίντερσεξ ή κάτι άλλο, πιο αφηρημένο. Μόνη ή σε ομάδες, πίνοντας ή παίζοντας μουσική . Όλες αυτές οι περιγραφές ήρθαν στο μυαλό μου την περασμένη εβδομάδα, όταν ήρθα σε επαφή με μερικά από τα παλαιότερα ελληνικά γλυπτά ειδώλια, γνωστά ως κυκλαδική τέχνη» γράφει η η Katy Hessel στην Guardian και συνεχίζει:

«Λευκά μαρμάρινα – αν και αρχικά ζωγραφισμένα – οι κυκλαδικές φιγούρες χρονολογούνται από τη Νεολιθική έως την πρώιμη Εποχή του Χαλκού, γύρω στο 5300-2300 π.Χ.. Φιλοτεχνήθηκαν σε πολιτισμούς που εδρεύουν στο κυκλικό σύμπλεγμα νησιών στο Αιγαίο Πέλαγος, γνωστό ως Κυκλάδες. Αυτά που ξεκίνησαν ως ειδώλια σε σχήμα βότσαλου εξελίχθηκαν σε μια μεγάλη ποικιλία σχημάτων και μεγεθών, μερικές φορές με σπειροειδή μαλλιά και μάτια σχεδιασμένα πάνω σε μικρές σφηνοειδείς μύτες, και περιστασιακά έπαιζαν όργανα».

«Αν καθίσετε με αυτές τις φιγούρες και νιώσετε τη γιορτή της ζωής μέσα τους, θα βρεθείτε να σκέφτεστε για τον χρόνο, τη μακροζωία των αντικειμένων, τα ίχνη που άφησαν οι αρχαίοι πολιτισμοί και την ομορφιά και τη δύναμη των ανθρώπινων σωμάτων»

photo: Wikimedia Commons

Μέσα στο Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης

«Ανακαλύφθηκαν τον 19ο αιώνα και βρέθηκαν ολόκληρα ή σπασμένα σε τάφους και μνήματα. Δεν γνωρίζουμε πολλά περισσότερα γι’ αυτές τις μυστηριώδεις, αιθέριες μορφές, οι οποίες κατασκευάστηκαν πριν από τη διάδοση της γραπτής γλώσσας. Αλλά η θέασή τους είναι συγκλονιστική. Σε κάνουν να φαντάζεσαι πώς ήταν η ζωή στον αρχαίο κόσμο, πόσο διαφορετικοί ήταν οι πολιτισμοί τους από τους δικούς μας» γράφει η Katy Hessel στην Guardian.

«Μια από τις αγαπημένες φιγούρες στο Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης στην Αθήνα ονομάζεται Αστροπαρατηρήτρια: Ένα ανάποδο αχλαδόμορφο σώμα, με το κεφάλι του (με τα μικροσκοπικά αυτιά άθικτα!) να γέρνει προς τα πάνω για να κοιτάξει το θέατρο των άστρων, ίσως θαυμάζοντας τη δική του μικρή σημασία στη γη ή απλώς απολαμβάνοντας τον κοσμικό κόσμο. Μου άρεσε επίσης ο φλαουτίστας στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο της πόλης, που μου θύμισε τη διαχρονική χαρά της παράστασης.

»Αν καθίσετε με αυτές τις φιγούρες και νιώσετε τη γιορτή της ζωής μέσα τους, θα βρεθείτε να σκέφτεστε για τον χρόνο, τη μακροζωία των αντικειμένων, τα ίχνη που άφησαν οι αρχαίοι πολιτισμοί και την ομορφιά και τη δύναμη των ανθρώπινων σωμάτων» συμπληρώνει.

«Η γονιμότητα, ως γεννήτορας της ζωής και αναπληρώτρια της γης, ήταν σημαντικό να τιμάται σε αυτούς τους πολιτισμούς – και από την ποικιλία των σωζόμενων γυμνών γυναικείων ειδωλίων φαίνεται ότι τα γυναικεία σώματα ήταν ιδιαίτερα σεβαστά για τις θαυματουργές δυνάμεις τους»

Photo: Wikimedia Commons

Τα σώματα είναι για να τα τιμούμε και να τα διατηρούμε

«Οι περισσότερες κυκλαδίτικες μορφές είναι γυναικείες, κατά τη διάρκεια ή μετά την εγκυμοσύνη, όπως μαρτυρούν οι φουσκωμένες κοιλιές τους που σχηματίζουν ένα ελαφρώς προεξέχον τόξο, ή οι επίπεδες κοιλιές που είναι ανάγλυφες με γραμμές που συμβολίζουν τις ραγάδες.

»Η γονιμότητα, ως γεννήτορας της ζωής και αναπληρώτρια της γης, ήταν σημαντικό να τιμάται σε αυτούς τους πολιτισμούς – και από την ποικιλία των σωζόμενων γυμνών γυναικείων ειδωλίων φαίνεται ότι τα γυναικεία σώματα ήταν ιδιαίτερα σεβαστά για τις θαυματουργές δυνάμεις τους. Πολλοί αρχαιολόγοι πιστεύουν ότι οι μαίες θεωρούνταν οι πιο ισχυρές από όλες» περιγράφει η Katy Hessel στην Guardian.

«Αλλά βλέποντας αυτά τα ειδώλια, γαλήνια και θαυμαστά με τα κομψά διπλωμένα χέρια τους να προστατεύουν σφιχτά το στομάχι τους, με έβαλε σε σκέψεις για το πώς τα σώματα εγκύων στην τέχνη και τον οπτικό πολιτισμό έχουν τόσο συχνά αποκρυφτεί. Με έκαναν επίσης να σκεφτώ την ανάγκη να προστατεύουμε τα σώματα με κάθε κόστος, να γιορτάζουμε τις άπειρες δυνατότητές τους. Τα σώματα είναι για να τα τιμούμε και να τα διατηρούμε, όχι για να τα αντικειμενοποιούμε, να τα εκμεταλλευόμαστε ή να τα καταστρέφουμε» συνεχίζει τη σκέψη της.

«Ενώ είναι καλό αν οι γυναίκες αισθάνονται ότι μπορούν να πάνε σε μέρη για καταφύγιο, τι γίνεται με τα παιδιά που μπορεί να φροντίζουν; Και τι θα συμβεί αφού επιστρέψουν στο σπίτι τους;»

Μια άγρια διαπίστωση

«Αυτό έγινε ιδιαίτερα αισθητό όταν βρισκόμουν στην Αθήνα, καθώς στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων κυριαρχούσε η πρόσφατη έξαρση των γυναικοκτονιών. Διαδηλωτές έχουν βγει στους δρόμους για να διεκδικήσουν την αναγνώριση της γυναικοκτονίας ως ξεχωριστού εγκλήματος στην Ελλάδα.

»Αυτό συνέβη μετά τη δολοφονία μιας 28χρονης γυναίκας, της Κυριακής Γρίβα, από τον πρώην σύντροφό της, όταν αυτή εκλιπαρούσε για βοήθεια από την αστυνομία έξω από ένα τμήμα στη δυτική Αττική. Υπήρξαν επίσης πολυάριθμες αναφορές για βία κατά των γυναικών, συμπεριλαμβανομένης μιας υπόθεσης τον Ιανουάριο, κατά την οποία μια 41χρονη έγκυος γυναίκα δολοφονήθηκε από τον σύντροφό της και τον φίλο του.

»Τα σχέδια για τη δημιουργία ενός δικτύου καταφυγίων ενδοοικογενειακής κακοποίησης σε όλη τη χώρα είναι ένα βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση, αλλά απαιτείται επειγόντως περαιτέρω δράση. Για να προκληθεί αυτή η κίνηση των καταγυγίων, χρειάστηκε ο ετήσιος αριθμός των καταγγελλόμενων περιπτώσεων ενδοοικογενειακής κακοποίησης να φτάσει τις 10.000 – αριθμός που θα πρέπει να εξεταστεί μαζί με τις εκτιμήσεις που δείχνουν ότι λιγότερες από το ένα τέταρτο των περιπτώσεων πιστεύεται ότι καταγγέλλονται στην αστυνομία. Ενώ είναι καλό αν οι γυναίκες αισθάνονται ότι μπορούν να πάνε σε μέρη για καταφύγιο, τι γίνεται με τα παιδιά που μπορεί να φροντίζουν; Και τι θα συμβεί αφού επιστρέψουν στο σπίτι τους;» αναρωτιέται η Katy Hessel στην the guardian.

Ασφάλεια παντού, όχι στα καταφύγια

«Δεν θα έπρεπε να είναι τα θύματα που εξαναγκάζονται να φύγουν, να υποστούν τόσο έντονες αναταραχές. Οι γυναίκες πρέπει να αισθάνονται ασφαλείς παντού, ανά πάσα στιγμή. Αυτό που αναδεικνύει το θέμα είναι η επείγουσα ανάγκη να ενημερωθούν οι άνθρωποι για τη σημασία της τιμής και του σεβασμού των σωμάτων.

»Παρόλο που αυτά τα κυκλαδίτικα ειδώλια προέρχονται από έναν πολιτισμό που μοιάζει αντίθετος από τον δικό μας, νομίζω ότι μπορούμε να μάθουμε από αυτά.

»Με τα γαλήνια χαρακτηριστικά τους και τις όμορφες καμπύλες τους, που έχουν επιβιώσει από πολέμους, σεισμούς, καταστροφές και πολλά άλλα, μας διδάσκουν για την πολυτιμότητα των σωμάτων, την ανάγκη να τα προστατεύουμε και όχι να τα καταστρέφουμε – και να τα σεβόμαστε για τις απίστευτες ικανότητές τους ως δωρητές ζωής» καταλήγει η Katy Hessel στην Guardian.

*Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην theguardian.com

Γιάννα Ανδρεαδάκη στις 18 Απριλίου 2024

 

Οι αναμνήσεις ως μονάδα μέτρησης του χρόνου

Είναι σημαντικό να καταλάβουμε πρώτα γιατί τα χρόνια νιώθουμε ότι περνούν γρήγορα για πολλούς από εμάς. Ένας λόγος είναι ότι, καθώς μεγαλώνουμε, οι ημερολογιακές μονάδες όπως ο χρόνος αποτελούν όλο και μικρότερο ποσοστό της συνολικής μας ζωής, δήλωσε η Ruth Ogden, καθηγήτρια ψυχολογίας στο Πανεπιστήμιο Liverpool John Moores της Αγγλίας, η οποία μελετά τον χρόνο.

«Όταν είσαι 8 ετών, για παράδειγμα, ένας χρόνος είναι το ένα όγδοο της συνολικής σου ζωής, ενώ όταν είσαι 80 ετών, είναι απλώς ένα 80%», δήλωσε στη HuffPost. «Αυτό συμβάλλει στην αίσθηση ότι ο χρόνος περνάει πιο γρήγορα».

Ένας άλλος λόγος έχει να κάνει με το πώς οι αναμνήσεις μας επηρεάζουν την αίσθηση του χρόνου.

«Ο εγκέφαλος μας δεν παρακολουθεί διαρκώς τον χρόνο, οπότε όταν πρέπει να κάνουμε διαπιστώσεις για μεγάλες χρονικές περιόδους, όπως ημέρες, μήνες ή χρόνια, χρησιμοποιούμε τον αριθμό των αναμνήσεων που σχηματίστηκαν σε αυτές τις περιόδους ως οδηγό για το πόσο διαρκούσαν οι περίοδοι», εξήγησε η Ogden.

Μπορείτε να προσκαλέσετε έναν γνωστό από το μάθημα γυμναστικής σας σε ένα νέο μαγαζί για πρωινό στην πόλη ή αρχίσετε να πιάνετε κουβέντα με αγνώστους όταν βγαίνετε έξω

«Για παράδειγμα, αν σας ρωτούσαν πόσο καιρό φαίνεται ότι κάνατε το Χ, ο εγκέφαλός σας θα ανατρέξει στο πόσες αναμνήσεις σχηματίστηκαν κατά την περίοδο Χ και θα το χρησιμοποιούσε αυτό ως οδηγό για τη διάρκεια. Όσο περισσότερες αναμνήσεις σχηματίζουμε κατά τη διάρκεια μιας χρονικής περιόδου και όσο πιο ζωντανές και συναισθηματικές είναι αυτές οι αναμνήσεις, τόσο περισσότερο αντιλαμβανόμαστε ότι η περίοδος διαρκεί».

Είναι σημαντικό να σημειωθεί ότι, αυτή τη στιγμή, οι νέες εμπειρίες μπορούν να δημιουργήσουν την αίσθηση ότι ο χρόνος περνάει γρήγορα. Όταν όμως αναπολήσετε αυτή την περίοδο, θα φαίνεται σαν να κράτησε περισσότερο. Είναι αυτό που η Βρετανίδα ψυχολόγος και συγγραφέας Claudia Hammond αναφέρει ως το «παράδοξο των διακοπών» – που πήρε το όνομά του από τον τρόπο με τον οποίο οι διακοπές μοιάζουν να περνούν γρήγορα όσο λείπετε, αλλά, εκ των υστέρων, αισθάνεστε σαν να ήσασταν εκεί πολύ περισσότερο απ’ ό,τι στην πραγματικότητα.

Η αναζήτηση φρεσκάδας είναι το κλειδί για την επιβράδυνση του χρόνου

Στο βιβλίο του δημοσιογράφου Joshua Foer «Moonwalking With Einstein: The Art and Science of Remembering Everything», γράφει ότι «η μονοτονία καταρρέει τον χρόνο, η καινοτομία τον ξεδιπλώνει».

Γιατί λοιπόν οι νέες εμπειρίες έχουν αυτό το αποτέλεσμα; Σύμφωνα με την Ogden, όταν συμμετέχουμε σε νέες δραστηριότητες, δημιουργούμε νέες και ζωντανές αναμνήσεις που ξεχωρίζουν στο μυαλό μας και μας κάνουν να αισθανόμαστε ότι ο χρόνος έχει περάσει πιο αργά.

Ομοίως, το γνωστικό φορτίο που απαιτείται για την εκμάθηση μιας νέας δεξιότητας μπορεί να επηρεάσει τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβανόμαστε τον χρόνο.

Πώς να προσθέσετε περισσότερη φρεσκάδα στη ζωή σας

Υπάρχουν πολλοί τρόποι για να αγκαλιάσετε το άγνωστο στην καθημερινή σας ζωή. Θα μπορούσε να είναι κάτι μεγάλο, όπως ο σχεδιασμός ενός ταξιδιού σε μια μακρινή τοποθεσία, ή θα μπορούσε να είναι κάτι μικρότερο, όπως η οδήγηση μιας διαφορετικής διαδρομής για το σπίτι από τη δουλειά.

Μπορεί επίσης να σημαίνει να ξεκινήσετε ένα νέο χόμπι, όπως να γραφτείτε σε ένα μάθημα τέχνης ή να κάνετε μαθήματα τένις.

Η γνωριμία με νέους ανθρώπους είναι ένας άλλος τρόπος για να διατηρήσετε τα πράγματα «φρέσκα». Μπορείτε να προσκαλέσετε έναν γνωστό από το μάθημα γυμναστικής σας σε ένα νέο μαγαζί για πρωινό στην πόλη ή αρχίσετε να πιάνετε κουβέντα με αγνώστους όταν βγαίνετε έξω.

*Mε πληροφορίες από: Huffpost

Γιάννα Ανδρεαδάκη στις 14 Απριλίου 2024

Μέτρησα τα χρόνια μου και συνειδητοποίησα, ότι μου υπολείπεται λιγότερος χρόνος ζωής απ’ ότι έχω ζήσει έως τώρα…

Αισθάνομαι όπως αυτό το παιδάκι που κέρδισε μια σακούλα καραμέλες: τις πρώτες τις κατβρόχθισε με λαιμαργία αλλά όταν παρατήρησε ότι του απέμεναν λίγες, άρχισε να τις γεύεται, μία-μία και με βαθιά απόλαυση.

Δεν έχω πια χρόνο για ατέρμονες συγκεντρώσεις όπου συζητούνται, καταστατικά, νόρμες, διαδικασίες και εσωτερικοί κανονισμοί, γνωρίζοντας ότι δε θα καταλήξει κανείς πουθενά.

Δεν έχω πια χρόνο για να ανέχομαι παράλογους ανθρώπους που παρά τη χρονολογική τους ηλικία, δεν έχουν μεγαλώσει. Δεν έχω πια χρόνο για να λογομαχώ με μετριότητες.

Δε θέλω να βρίσκομαι σε συγκεντρώσεις όπου παρελαύνουν παραφουσκωμένοι εγωισμοί. Δεν ανέχομαι τους χειριστικούς και τους καιροσκόπους.

Με ενοχλεί η ζήλια και όσοι προσπαθούν να υποτιμήσουν τους ικανότερους για να οικειοποιηθούν τη θέση τους, το ταλέντο τους και τα επιτεύγματα τους. Μισώ, να είμαι μάρτυρας των ελαττωμάτων που γεννά η μάχη για ένα μεγαλοπρεπές αξίωμα. Οι άνθρωποι δεν συζητούν πια για το περιεχόμενο… μετά βίας για την επικεφαλίδα.

Ο χρόνος μου είναι λίγος για να συζητώ για τους τίτλους, τις επικεφαλίδες. Θέλω την ουσία, η ψυχή μου βιάζεται…Μου μένουν λίγες καραμέλες στη σακούλα.

Θέλω να ζήσω δίπλα σε πρόσωπα με ανθρώπινη υπόσταση. Που μπορούν να γελούν με τα λάθη τους. Που δεν επαίρονται για το θρίαμβό τους. Που δε θεωρούν τον εαυτό τους εκλεκτό, πριν από την ώρα τους. Που δεν αποφεύγουν τις ευθύνες τους. Που υπερασπίζονται την ανθρώπινη αξιοπρέπεια.

Και που το μόνο που επιθυμούν είναι να βαδίζουν μαζί με την αλήθεια και την ειλικρίνεια.

Το ουσιώδες είναι αυτό που αξίζει τον κόπο στη ζωή. Θέλω να περιτριγυρίζομαι από πρόσωπα που ξέρουν να αγγίζουν την καρδιά των ανθρώπων…Άνθρωποι τους οποίους τα σκληρά χτυπήματα της ζωής τους δίδαξαν πως μεγαλώνει κανείς με απαλά αγγίγματα στην ψυχή. Ναι, βιάζομαι, αλλά μόνο για να ζήσω με την ένταση που μόνο η ωριμότητα μπορεί να σου χαρίσει. Σκοπεύω να μην πάει χαμένη καμιά από τις καραμέλες που μου απομένουν…

Είμαι σίγουρος ότι ορισμένες θα είναι πιο νόστιμες απ’ όσες έχω ήδη φάει. Σκοπός μου είναι να φτάσω ως το τέλος ικανοποιημένος και σε ειρήνη με τη συνείδησή μου και τους αγαπημένους μου.

Εύχομαι και ο δικός σου Σκοπός να είναι ο ίδιος γιατί με κάποιον τρόπο θα φτάσεις κι εσύ…ως το τέλος, Ικανοποιημένος και σε Ειρήνη με τη Συνείδησή σου και τους Αγαπημένους σου!

Από το Βραζιλιάνου ποιητή και συγγραφέα Mario de Andrade

Γιάννα Ανδρεαδάκη στις 14 Απριλίου 2024

Οι μπλε ζώνες είναι μέρη που έχουν 10 φορές περισσότερους αιωνόβιους κατά κεφαλήν σε σύγκριση με τις ΗΠΑ.Οι πέντε αρχικές μπλε ζώνες είναι: η Ικαρία (Ελλάδα), η Οκινάουα (Ιαπωνία), η Νικόγια (Κόστα Ρίκα), η Σαρδηνία (Ιταλία) και η Λόμα Λίντα (Ηνωμένες Πολιτείες) – αλλά η Σιγκαπούρη βρίσκεται σε μια νέα λίστα, που ονομάζεται «μπλε ζώνη 2.0».

«Η Σιγκαπούρη έχει… το υψηλότερο προσδόκιμο ζωής προσαρμοσμένο στην παγκόσμια υγεία. Έτσι, ό,τι κι αν έκανε η Σιγκαπούρη, λειτούργησε για την παραγωγή της μεγαλύτερης σε διάρκεια, υγιέστερης ζωής στον πλανήτη», δήλωσε στο CNBC ο Νταν Μπούτνερ, ο οποίος επινόησε τον όρο «μπλε ζώνες».

Ενώ οι αρχικές μπλε ζώνες προέκυψαν από φυσικές συνθήκες, οι μπλε ζώνες 2.0 είναι ανθρωπογενείς.

«Οι παλιές μπλε ζώνες εξαφανίζονται επειδή αμερικανοποιούνται», είπε ο Μπούτνερ. «Η μηχανοποίηση αντικαθιστά τη φυσική δραστηριότητα και η τεχνολογία αποσυνδέει τους ανθρώπους από τις διαπροσωπικές αλληλεπιδράσεις».

Το 2004, ο Μπούτνερ ένωσε τις δυνάμεις του με το National Geographic και το Εθνικό Ινστιτούτο Γήρανσης για να προσπαθήσει να «αντιγράψει δια αντιστροφής» τη μακροζωία. Η ομάδα εντόπισε μέρη του κόσμου όπου οι άνθρωποι ζούσαν περισσότερο και στη συνέχεια εργάστηκε για να ανακαλύψει γιατί οι άνθρωποι σε τέτοιες κοινότητες ζούσαν παραπάνω.

Εννέα βασικοί παράγοντες

Ο Buettner και η ομάδα του εντόπισαν τους «Power 9» – βασικούς παράγοντες που αντιπροσωπεύουν τις συνήθειες των πιο υγιών και μακροβιότερων ανθρώπων στον κόσμο.

Αυτές οι εννέα αρχές είναι: η φυσική κίνηση στην καθημερινή ζωή, η ύπαρξη σκοπού, η τήρηση ρουτίνας για την καταπολέμηση του στρες, η μετριοπαθής κατανάλωση τροφής, η κατανάλωση περισσοτέρων τροφών φυτικής προέλευσης, μέτρια και τακτική κατανάλωση αλκοόλ, η ένταξη σε κοινότητας με συνύπαρξη αγαπημένων προσώπων και ένα περιβάλλον με ανθρώπους με υγιεινές συνήθειες.

Η Σιγκαπούρη είναι ένα «μηχανολογικό hotspot μακροζωίας», είπε ο Μπούντνερ.

Ακολουθούν μερικοί παράγοντες ευεξίας ενσωματωμένοι στον ιστό της πολιτικής της Σιγκαπούρης:

Περπατάτε, μην οδηγείτε

Ενώ οι άνθρωποι σε πολλά μέρη του κόσμου οδηγούν, οι περισσότεροι κάτοικοι της Σιγκαπούρης περπατούν – αλλά αυτό είναι συνήθως από ανάγκη και όχι για λόγους άσκησης.

Η φορολογία όλων των σχετικών με τα αυτοκίνητα παραγόντων και η τεράστια επένδυση στη δυνατότητα πεζοπορίας και ποδηλασίας και στις δημόσιες συγκοινωνίες κατέστησαν αυτό δυνατό, είπε ο Μπούτνερ στο CNBC.

«Αυτό δεν είναι τυχαίο, είναι πολύ καλός σχεδιασμός», πρόσθεσε.

Ξεκινά με τη συνειδητοποίηση ότι οι πολίτες είναι ο πιο πολύτιμος πόρος. Είναι ένα ήθος που δημιουργεί έναν πρίσμα μέσα από τον οποίο βλέπουν την πολιτική.

Κρατήστε τους αγαπημένους σας κοντά

Η έρευνα δείχνει ότι οι άνθρωποι στις μπλε ζώνες τείνουν να δίνουν προτεραιότητα στα αγαπημένα τους πρόσωπα και να τα κρατούν κοντά.

Αυτό φαίνεται στην πολιτική της Σιγκαπούρης γνωστή ως το Proximity Housing Grant που παρέχει οικονομικά κίνητρα στους ανθρώπους να ζουν με ή κοντά στους γονείς και τα παιδιά τους.

Έτσι πιο συχνά, λαμβάνουν καλύτερη φροντίδα από την οικογένεια, και όλο αυτό ευνοεί το προσδόκιμο ζωής των ηλικιωμένων, τόνισε ο Μπούτνερ.

Αίσθηση του ανήκειν

Το να ανήκεις σε μια κοινότητα που βασίζεται στη θρησκεία μπορεί να συσχετιστεί με μεγαλύτερο προσδόκιμο ζωής, σύμφωνα με την έρευνα.

«Όλοι, εκτός από πέντε, από τους 263 αιωνόβιους που πήραμε συνέντευξη ανήκαν σε κάποια θρησκευτική κοινότητα», σύμφωνα με τον Μπούτνερ. «Η έρευνα δείχνει ότι η παρακολούθηση θρησκευτικών τελετών τέσσερις φορές το μήνα θα προσθέσει 4-14 χρόνια προσδόκιμο ζωής».

Σχεδόν το 80% των ενηλίκων Σιγκαπούρης είναι θρησκευτικά ενεργοί, σύμφωνα με το Pew Research Center. Επίσης, μια μελέτη της Pew Research του 2014 κατέταξε την πόλη-κράτος ως την πιο θρησκευτικά ποικιλόμορφη χώρα στον κόσμο.

Υγιεινές συνήθειες

Η Σιγκαπούρη τα κατάφερε καλά κάνοντας «το υγιεινό φαγητό φθηνότερο και πιο προσιτό από το πρόχειρο φαγητό», είπε ο Μπούτνερ. Η χώρα έχει δημιουργήσει κίνητρα για τα καταστήματα τροφίμων να παρέχουν πιο υγιεινές επιλογές.

Πιο υγιεινές επιλογές όπως το καστανό ρύζι και τα δημητριακά ολικής αλέσεως προωθούνται από το Συμβούλιο Προαγωγής της Υγείας. Το υπουργείο Υγείας δημιούργησε επίσης ένα σύστημα επισήμανσης που δείχνει στους κατοίκους ποιοι πάγκοι τροφίμων έχουν πιο υγιεινές επιλογές.

Το κάπνισμα έχει γίνει «δύσκολο, μη ελκυστικό και ακριβό», είπε ο Μπούτνερ.

Προσβάσιμη υγειονομική περίθαλψη
Οι κάτοικοι της Σιγκαπούρης απολαμβάνουν καθολική υγειονομική περίθαλψη που σημαίνει ότι οι κάτοικοι έχουν πρόσβαση σε ποιοτική ιατρική περίθαλψη, όπως η πρόληψη, η θεραπεία, η αποκατάσταση και η παρηγορητική φροντίδα. Η κυβέρνηση έχει εργαστεί για να δημιουργήσει πολιτικές που επιδοτούν το κόστος της υγειονομικής περίθαλψης.

Αυστηροί νόμοι

Η Σιγκαπούρη είναι γνωστή για τους αυστηρούς νόμους της. Η απαγόρευση της τσίχλας ή τα βαριά πρόστιμα για φαγητό στα μέσα μαζικής μεταφοράς είναι δημοφιλή παραδείγματα.

Ωστόσο, η χώρα είναι επίσης γνωστή για το ότι είναι πολύ αυστηρή με όπλα και ναρκωτικά. Ένα αδίκημα και των δύο θα μπορούσε να οδηγήσει σε φυλάκιση, ποινικό ξυλοδαρμό ή θανατική ποινή.

Πηγή: ΟΤ