1983 στην Όλυμπο της Καρπάθου. Πάσχα διακοπές, Μ. Παρασκευή. Έχω πάει από νωρίς στην εκκλησία. Μαζεύεται ο κόσμος (ποιος κόσμος δηλ. μόνο γυναίκες και γέροντες. Tο πλείστον των ανδρών ναυτικοί γαρ). O ιερέας ψάλλει “ον παίδες ευλογείτε” και μια ουρά μαυροφορεμένων γυναικών με μαύρα μαντήλια στο κεφάλι, σχηματίζεται μπροστά στον στολισμένο επιτάφιο. H ουρά επεκτείνεται μέχρι την αυλή του ναού. Παράξενη σκηνή. Όταν ο ιερέας ψάλλει το “η ζωή εν τάφω”, η πρώτη γυναίκα βγάζει απ τον κόρφο της μια φωτογραφία και την τοποθετεί ψηλά πάνω στον επιτάφιο, λύνει το μαντήλι απ το κεφάλι και…. αρχίζει μέ έναν σπαρακτικό βουβό λυγμό, προφέροντας ένα όνομα, να “ξεμαλλιάζεται” μπροστά στον επιτάφιο. Δεν ξέρω πόσο κράτησε αυτή η σκηνή, αλλά ξέρω πως σε όλη την διάρκεια των εγκωμίων γινόταν το ίδιο πράγμα απ όλες της γυναίκες που στεκόταν στην ουρά. Βρήκαν την στιγμή του απόλυτου θρήνου για τον Θεάνθρωπο, να θρηνήσουν τους δικούς τους “χαμένους”. Ο πιο συγκλονιστικός Επιτάφιος που έχω ζήσει.
Από τον Μανόλη Μπαρδάνη
