Ταξιδέψαμε

Γιάννα Ανδρεαδάκη στις 2 Νοεμβρίου 2024

Το 2022 η Νεκίγια Τζάκσον και η Καλσία Τζόνσον, τότε μαθήτριες Λυκείου, βρήκαν μια νέα απόδειξη για το Πυθαγόρειο Θεώρημα.

Τώρα, οι δύο κοπέλες δημοσιεύουν επίσημα την απόδειξή τους, μαζί με εννέα ακόμα αποδείξεις που είχαν διαφύγει των μαθηματικών εδώ και 2.500 χρόνια.

Η πρώτη απόδειξη που παρουσίασαν οι δύο κοπέλες, βασισμένη στην τριγωνομετρία, ήρθε στο πλαίσιο διαγωνισμού στο σχολείο τους στη Νέα Ορλεάνη.

Στη συνέχεια, τον Μάρτιο του 2023 η Τζάκσον και η Τζόνσον παρουσίασαν την απόδειξη στο συνέδριο της Αμερικανικής Μαθηματικής Εταιρείας –ως τα νεότερα μέλη που έχουν συμμετάσχει ποτέ στη διοργάνωση- και έγιναν διάσημες εν μία νυκτί: έλαβαν συμβολικά τα κλειδιά της Νέας Ορλεάνης, εμφανίστηκαν στη δημοφιλή εκπομπή 60 minutes και κέρδισαν επαίνους από την Μισέλ Ομπάμα.

Οι δύο κοπέλες, οι οποίες ξεκίνησαν πέρυσι τις σπουδές τους στο κολέγιο, επανέρχονται τώρα με την επιστημονική δημοσίευση της απόδειξης, η οποία υποβλήθηκε σε ανεξάρτητο έλεγχο και παρουσιάζεται στην επιθεώρηση  American mathematicaly monthly.

«Είμαι τόσο έκπληκτη που υπογράφουμε επιστημονική δημοσίευση σε τόσο μικρή ηλικία» δήλωσε σε δελτίου τύπου η Τζόνσον, σήμερα φοιτήτρια Περιβαλλοντικής Μηχανικής στο Πολιτειακό Πανεπιστήμιο της Λουιζιάνα, σε βίντεο που δημοσιοποίησε η επιθεώρηση.

«Δεν πίστευα ότι θα φτάναμε τόσο μακριά» είπε η Τζάκσον, η οποία σπουδάζει Φαρμακευτική στο Πανεπιστήμιο Ζάβιερ της Λουιζιάνα.

Αν και μέχρι σήμερα παραμένει ασαφές αν ήταν πράγματι ιδέα του Πυθαγόρα, το θεώρημα που του αποδίδεται είναι ένα από τα διασημότερα των Μαθηματικών.

Το θεώρημα λέει ότι μπορείς να υπολογίσεις το μήκος μιας πλευράς ενός ορθογώνιου τριγώνου εφόσον γνωρίζεις το μήκος των δύο άλλων πλευρών.

Διατυπώνεται συνήθως ως α222, εξίσωση που λέει ότι το τετράγωνο της υποτείνουσας (της μεγαλύτερης πλευράς) ισούται με το άθροισμα των τετραγώνων των δύο άλλων πλευρών.

Για το θεώρημα έχουν διατυπωθεί πολυάριθμες λύσεις, οι οποίες όμως βασίζονται στην άλγεβρα και τη γεωμετρία.

Τα δύο κορίτσια το απέδειξαν με τριγωνομετρικές μεθόδους, κάτι που ορισμένοι μαθηματικοί θεωρούσαν αδύνατο.

Το πρόβλημα είναι ότι η τριγωνομετρία –η μελέτη των τριγώνων- ουσιαστικά βασίζεται στο Πυθαγόρειο Θεώρημα, κάτι που σημαίνει ότι οι τριγωνομετρικές αποδείξεις ακολουθούν αυτό που οι μαθηματικοί ονομάζουν «κυκλική λογική» και είναι ουσιαστικά άκυρες.

Κι όμως, οι δέκα νέες αποδείξεις που προτείνει η δημοσίευση δεν είναι κυκλικές.

«Το συναρπαστικό [με τη μελέτη] είναι ότι πολύς κόσμος το θεωρούσε αδύνατο» σχολίασε στο CNN o Τομ Μέρντοχ, επίτιμος καθηγητής το Πανεπιστημίου του Μπρίστολ.

«Οι τριγωνομετρικές συναρτήσεις βασίζονται στο ημίτονο και το συνημίτονο, τα οποία εκφράζονται ως αναλογίες συγκεκριμένων μηκών σε ένα ορθογώνιο τρίγωνο. Είναι πολύ εύκολο να πέσεις σε ένα κυκλικό επιχείρημα, όμως το εντυπωσιακό σε αυτή την περίπτωση είναι ότι βρήκαν μια συλλογιστική γραμμή που χρησιμοποιεί το ημίτονο και το συνημίτονο αλλά χωρίς να υποθέτει ότι το Πυθαγόρειο Θεώρημα είναι αληθές» εξήγησε.

Η Τζάκσον και η Τζόνσον γράφουν στη δημοσίευσή τους ότι «το πιο δύσκολο από όλα» ήταν η συγγραφή της μελέτης, κάτι στο οποίο δεν είχαν καμία εμπειρία.

Η Τζόνσον δήλωσε χαρούμενη που μπόρεσε να δείξει ότι οι γυναίκες και ειδικά οι μαύρες γυναίκες μπορούν να πετύχουν σε έναν ανδροκρατούμενο κόσμο.

«Είμαι ιδιαίτερα υπερήφανη που μπορέσαμε και οι δύο να δώσουμε μια θετική επιρροή και να δείξουμε ότι οι νέες γυναίκες και οι έγχρωμες γυναίκες μπορούν να κάνουν αυτά τα πράγματα, και να δείξουμε σε άλλες νέες γυναίκες ότι μπορούν να κάνουν ό,τι θέλουν. Με κάνει πολύ περήφανη το γεγονός ότι βρίσκομαι σε αυτή τη θέση».

Γιάννα Ανδρεαδάκη στις 29 Οκτωβρίου 2024

Στη Δανία, υπάρχουν βιβλιοθήκες όπου μπορείς να δανειστείς ένα άτομο αντί για ένα βιβλίο για να ακούσεις την ιστορία της ζωής του για 30 λεπτά.

Στόχος η καταπολέμηση της προκατάληψης.

Κάθε άτομο έχει έναν τίτλο: “άνεργος”, “πρόσφυγας”, “διπολικός” κλπ. – αλλά ακούγοντας την ιστορία τους, συνειδητοποιείς πόσο πολύ ΔΕΝ πρέπει να “κρίνεις ένα βιβλίο από το εξώφυλλό του”.

Αυτό το καινοτόμο και λαμπρό έργο δραστηριοποιείται σε περισσότερες από 50 χώρες.

Λέγεται “Η Ανθρώπινη Βιβλιοθήκη”

Γιάννα Ανδρεαδάκη στις 9 Οκτωβρίου 2024

Όταν ο Χαρούκι Μουρακάμι, ο πιό σημαντικός σύγχρονος Ιάπωνας συγγραφέας, πήγε με τα χίλια ζόρια να παραλάβει το λογοτεχνικό βραβείο Ιερουσαλήμ το 2009…
Το κείμενο που ακολουθεί, αποτελεί την ομιλία αποδοχής του βραβείου μπροστά στο ισραηλινό κοινό :

”…Ήλθα σήμερα στην Ιερουσαλήμ ως συγγραφέας, δηλαδή ως επαγγελματίας αφηγητής ψεμάτων.
Σήμερα, όμως, δεν προτίθεμαι να πω ψέματα.
Θα προσπαθήσω να είμαι όσο πιο ειλικρινής μπορώ.
Υπάρχουν κάποιες ημέρες τον χρόνο που λέω την αλήθεια, και σήμερα είναι μία απ΄ αυτές.
Επιτρέψτε μου λοιπόν να καταθέσω ένα πολύ προσωπικό μήνυμα.
Κάτι που έχω πάντα στο μυαλό μου όταν γράφω μυθιστορήματα.
Δεν έχω φτάσει ακόμα να το γράψω σ΄ ένα κομμάτι χαρτί και να το κολλήσω στον τοίχο• θα έλεγα ότι είναι χαραγμένο στον τοίχο του μυαλού μου.
Και είναι το εξής :

“Ανάμεσα σ΄ έναν ψηλό, συμπαγή τοίχο και σ΄ ένα αυγό που σπάει πάνω του, θα είμαι πάντα από την πλευρά του αυγού”.

Ανεξάρτητα από το πόσο δίκιο έχει ο τοίχος και πόσο άδικο το αυγό, εγώ θα είμαι με το αυγό.
Κάποιος άλλος θα πρέπει να αποφασίσει ποιος έχει δίκιο και ποιος άδικο : ίσως ο χρόνος ή η Ιστορία.
Αν υπήρχε ένας συγγραφέας που, για οποιονδήποτε λόγο, έγραφε βιβλία που είναι από την πλευρά του τοίχου, τι αξία θα είχαν αυτά τα βιβλία ;
Ποιο είναι το νόημα αυτής της μεταφοράς ; Μερικές φορές είναι απλό και καθαρό.

Οι άνθρωποι που βάζουν βόμβες
και τα τανκς και οι ρουκέτες
και οι οβίδες λευκού φωσφόρου
είναι αυτός ο ψηλός, συμπαγής τοίχος.
Τα αυγά είναι οι άοπλοι πολίτες
που συντρίβονται
και καίγονται
και πυροβολούνται από τα παραπάνω.

Υπάρχει όμως και ένα βαθύτερο νόημα.

Καθένας από μας, σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό, είναι ένα αυγό.
Καθένας από μας είναι μια μοναδική, αναντικατάστατη ψυχή, κλεισμένη σε ένα εύθραυστο καβούκι.
Και καθένας από μας, σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό, βρίσκεται αντιμέτωπος με έναν ψηλό, συμπαγή τοίχο.

Ο τοίχος έχει ένα όνομα :
είναι “το Σύστημα”.

Υποτίθεται ότι το Σύστημα μας προστατεύει,
αλλά μερικές φορές αποκτά μια δική του ζωή,
και τότε αρχίζει να μας σκοτώνει και να μας βάζει να σκοτώνουμε άλλους- ψυχρά, αποτελεσματικά, συστηματικά.
Ένα πράγμα θέλω να σας πω σήμερα.
Είμαστε όλοι ανθρώπινα όντα,
άτομα όλων των εθνικοτήτων και των φυλών και των θρησκειών,
εύθραυστα αυγά απέναντι σ΄ έναν συμπαγή τοίχο που λέγεται το Σύστημα.
Σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις, δεν έχουμε καμιά ελπίδα να νικήσουμε.
Ο τοίχος είναι πολύ ψηλός,
πολύ δυνατός – και πολύ κρύος.
Αν έχουμε οποιαδήποτε ελπίδα,
προέρχεται από την πίστη μας στη μοναδικότητα της δικής μας ψυχής και των ψυχών των άλλων, και από τη ζεστασιά που αισθανόμαστε όταν ενώνουμε τις ψυχές μας.
Δεν πρέπει να αφήσουμε το Σύστημα να μας εκμεταλλευτεί.
Δεν πρέπει να το αφήσουμε να αποκτήσει τη δική του ζωή.
Δεν μας έφτιαξε το Σύστημα : εμείς το φτιάξαμε.
Αυτό είχα να σας πω…”

Χαρούκι Μουρακάμι8

Γιάννα Ανδρεαδάκη στις 21 Σεπτεμβρίου 2024
Κintsukuroi/ είναι μια ιαπωνική λέξη που σημαίνει «επιδιορθώνω κάτι χρησιμοποιώντας χρυσό»

Ένας ιδιωματισμός που δεν μπορεί να μεταφραστεί σε καμία άλλη γλώσσα γιατί συνδέεται βαθιά με την ιαπωνική κουλτούρα ωστόσο όμως πρεσβεύει μια στάση ζωής η οποία είναι άξιο να σχολιαστεί και αν μη τι άλλο να υιοθετηθεί από όλους μας.

Οι Iάπωνες κατασκεύαζαν αγγεία, μπολ, φλιτζάνια και πολύ συχνά είχαν ατυχήματα, αυτά έσπαγαν, έκαναν ρωγμές ή γίνονταν χίλια κομμάτια. Αντί λοιπόν να τα ξεφορτωθούν, τα ένωναν με χρυσό ή με ασήμι, τονίζοντας τα τρωτά σημάδια, «τις ουλές τους» κάνοντας τα έτσι μοναδικά και όμορφα.

Κάθε σπασμένο λοιπόν προϊόν, είχε επάνω του περίτεχνες λεπτομέρειες χρυσού. Κάθε ένα είχε σπάσει σε διαφορετικά σημεία. Δεν έμοιαζαν καθόλου μεταξύ τους. Κάθε ένα ήταν μοναδικό.

Και αυτή η στάση του ανατολικού λαού έχει πολλά να διδαξει στον Δυτικό κόσμο που κυνηγά διαρκώς το τέλειο, το αψεγάδιαστο, το αλώβητο, το άθραυστο και το ακέραιο. Δεν αποδέχεται συχνά την μοναδικότητα και τις ρωγμές του κάθε ανθρώπου και δεν ρίχνει φως σε ότι τον ξεχωρίζει από τους υπόλοιπους. Πολύ συχνά εστιάζει στα λάθη, στις αδυναμίες και στη διαφορετικότητα επικρίνοντάς την και στοχοποιώντας την. Για αλλαγή, γιατί δεν προσπαθούμε να αγαπήσουμε και να αγκαλιάσουμε τις ρωγμές μας; Τα δικά μας σημάδια, που μόνο εμείς τα βιώσαμε και τα αντιμετωπίσαμε με αυτόν τον τρόπο και σε αυτόν τον βαθμό.

Εάν το σκεφτούμε καλά κάθε ένας από εμάς έχει σπάσει ή με μαθηματική ακρίβεια θα «σπάσει» στην ζωή του. Μπορεί να είναι μια ρωγμή και να κοπεί στα δύο. Μπορεί να γίνει χίλια κομμάτια. Τι θα κάνει ; Οι άνθρωποι δεν είναι αναλώσιμοι. Με πολύ κόπο αλλά και αγάπη για τον εαυτό μας πρέπει να μαζέψουμε τα κομμάτια μας και να αγαπήσουμε κάθε στιγμή που μας λύγισε. Είναι μέρος της ζωής μας και μας διαμόρφωσαν. Οφείλουμε λοιπόν να μην τα θάβουμε στα πιο σκοτεινά ντουλαπάκια του μυαλού μας αλλά να τα εκθειάζουμε. Γιατί όσες ρωγμές και αν έχουμε, όσο χρυσό και εάν χρειάστηκαμε για να γεμίσουμε τα κενά , αυτά τα σημάδια μας καθιστούν διαφορετικούς.

Οι υψηλές προσδοκίες και η τελειότητα είναι μια ψευδαίσθηση που μας αρέσει πολλές φορές να προσδοκούμε, να θαυμάζουμε και να ζούμε. Αλλά δεν είναι παρά μια ιδέα.

Όλοι οι άνθρωποι είμαστε γεμάτοι σημάδια. Σημάδια όμως που πρέπει να αποδεχτούμε και με πολύ κόπο και αγάπη έχουμε αντιμετωπίσει και έχουμε αγαπήσει. Σημάδια που … Ναι, δεν θα φύγουν ποτέ. Και αφού δεν θα φύγουν ποτέ, ας κοιτάξουμε τουλάχιστον να τα κάνουμε όμορφα. Αρκετά όμορφα ώστε να μην είναι ασήκωτο το βάρος τους. Να μπορούμε με περηφάνεια και σεβασμό να τα κουβάλάμε όλη μας τη ζωή.

Και με τον ίδιο σεβασμό πρέπει να αντιμετωπίζουμε τα σημάδια των άλλων, τα σημάδια που δείχνουν πόσες φορές έγιναν κομμάτια και έφτιαξαν την ζωή τους από την αρχή.

Εξάλλου, τι κρύβει περισσότερη δύναμη ; Κάτι που ήταν, είναι και θα είναι τέλειο; Ή ένας άνθρωπος που κλήθηκε να μαζέψει ένα ένα τα κομμάτια του και να επαναπροσδιοριστεί ;

Οτιδήποτε μας πλήγωσε, είναι και αυτό που μας έκανε πιο δυνατούς και πιο ξεχωριστούς. Αντί να προσπαθήσουμε να το κρύψουμε με κάθε τρόπο, ας το κάνουμε όμορφο και ας το σχεδιάσουμε πάνω μας με τέτοια τέχνη ώστε να δείχνει ότι δεν μας κατέστρεψε αλλά μας άλλαξε προς το καλύτερο. 

Έτσι δεν θα νικήσει μέσα μας η δύναμη της καταστροφής αλλά η δύναμη της αναγέννησης. Έτσι θα μπορούμε να έχουμε το κεφάλι ψηλά και το βάρος που κουβαλάμε δεν θα μας κρατάει πίσω. Έτσι θα αποδεχτούμε το ότι όλοι άνθρωποι σπάνε, λυγίζουν. Έχουν όμως τη δύναμη να κάνουν τη δυσκολία τους χρυσό. Γιατί οι ρωγμές μας κάνουν ξεχωριστούς. Γιατί ο όμορφος άνθρωπος δεν είναι αυτός που δεν έσπασε ποτέ, αλλά αυτός που έσπασε και βρήκε την δύναμη να διακοσμήσει τις ρωγμές του με χρυσό. Ο άνθρωπος που συνεχίζει το ταξίδι της ζωής του με χαμόγελο, περηφάνεια και αξιοπρέπεια.

Από klooun

Τα περίφημα βιολιά στραντιβάριους, του 17ου αιώνα, ακόμα και σήμερα έχουν τη φήμη τέτοιας ποιότητας ήχου που δεν έχει ξεπεραστεί. Τα δε κτηριακά  αριστουργήματα των Ίνκας είναι δύσκολο να επαναληφθούν σήμερα παρά το γεγονός ότι διαθέτουμε τα απαραίτητα εργαλεία και τεχνολογία.

Γιατί δεν μπορεί η τεχνολογία του 21ου αιώνα να επαναλάβει επιτεύγματα του παρελθόντος τόσο εύκολα;

Επιχειρώντας να απαντήσει σε αυτό το μυστήριο, η επίκουρη καθηγήτρια στη Σχολή οικονομίας και διοίκησης επιχειρήσεων στο Στάνφορντ, Καλιφόρνια, Έλενα Μίλτον, λέει ότι αν και υπάρχουν καταγεγραμμένες πολλές πρακτικές από το παρελθόν -πχ. σε χειρόγραφα- ωστόσο μεγάλο μέρος της πολιτιστικής μας γνώσης απλά δεν μπορεί να εκφραστεί με λέξεις ή να καταγραφεί.

«Μπορεί, ωστόσο, να αποθηκευτεί στις περιορισμένες κινήσεις του σώματός μας» υπογραμμίζει η ίδια σε άρθρο της στο Aeon.

Όπως εξηγεί, ακόμα και σήμερα, την εποχή της πληροφορίας καταγράφονται περισσότερες πολιτιστικές πρακτικές από ποτέ. Μπορεί μεν σήμερα ο όγκος πληροφοριών, τα δεδομένα, τα αρχεία και τα βιβλία να διογκώνονται κάνοντας προφανές ότι οι γνώσεις μας θα διατηρηθούν και θα μεταδοθούν, ωστόσο, όπως λέει «το να πιστεύουμε σε αυτό το βουνό δεδομένων μπορεί να είναι λάθος».

«Η γνώση που κατείχαν οι λαοί που χρησιμοποίησαν αυτά τα αντικείμενα έχει φύγει, πιθανότατα για πάντα. Και αυτή η απώλεια δεν οφείλεται απλώς στο ότι οι σχετικές γνώσεις δεν καταγράφηκαν»

«Είναι μια παρανόηση της ενσωματωμένης φύσης πολλών πολιτιστικών πρακτικών, μια παρανόηση του τρόπου με τον οποίο οι πρόγονοί μας μπόρεσαν να περάσουν επιτυχώς πρακτικές από γενιά σε γενιά, παρά την εγγενή ευθραυστότητα των μακριών πολιτιστικών αλυσίδων».

Εξηγώντας αυτό το μυστήριο, η Μίλτον παροτρύνει να φανταστούμε τους προγόνους μας να διαθέτουν συσκευές εγγραφής/αποθήκευσης που έχουμε σήμερα. Με ένα smartphone, μπορεί να είχαν καταγράψει τις κοσμικές λεπτομέρειες της ζωής τους, περιγράφοντας τις δεξιότητές τους με τρόπο που θα μπορούσαν εύκολα να κατακτηθούν και να μοιραστούν.

«Το πρόβλημα, είναι ότι ο πολιτισμός δεν λειτουργεί πάντα έτσι. Δεν μπορούν να περιγραφούν όλα με λόγια» υπογραμμίζει η ίδια. «Ποιος δεν έχει απογοητευτεί όταν έρχεται αντιμέτωπος με συνταγές που σας καθοδηγούν να «μαγειρέψετε μέχρι να γίνει», «να σιγοβράζετε μέχρι να πήξει» ή οποιαδήποτε άλλη εξίσου διφορούμενη οδηγία;».

Έτσι, αρχαιολόγοι και ανθρωπολόγοι σπάνε το κεφάλι τους να εντοπίσουν τι κάνουν λάθος και δεν μπορούν να αντιγράψουν επιτεύγματα του παρελθόντος.

Για παράδειγμα, αν και μπορούν να κοιτάξουν εκ νέου ανακαλυφθέντα καλούπια ψωμιού της Μεσοποταμίας ή αρχαία αιγυπτιακά ραβδιά χορού ή κινέζικα κόκαλα μαντείου, δεν μπορούν να ψήσουν ψωμί όπως οι Μεσοποτάμιοι λαοί ή να χορέψουν όπως οι αρχαίοι Αιγύπτιοι ή να συμβουλευτούν το κινεζικό μαντείο.

«Η γνώση που κατείχαν οι λαοί που χρησιμοποίησαν αυτά τα αντικείμενα έχει φύγει, πιθανότατα για πάντα. Και αυτή η απώλεια δεν οφείλεται απλώς στο ότι οι σχετικές γνώσεις δεν καταγράφηκαν. Αυτά και άλλα ευρήματα αντιπροσωπεύουν μορφές πολιτισμού που πιθανότατα δεν μπορούν να καταγραφούν» λέει η Μίλτον.

Σε όλο τον κόσμο, ομάδες ερευνητών ασχολούνται με αυτές τις μορφές πολιτισμού προσπαθώντας να μάθουν τις μεθόδους που χρησιμοποιούσαν κάποτε οι άνθρωποι για την κατασκευή αντικειμένων χειροτεχνίας.

Το έργο τους δείχνει πόσο δύσκολο μπορεί να είναι το έργο της αναδημιουργίας πολιτιστικών πρακτικών. Το Έργο “Making and Knowing” στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια (HΠΑ) προσπάθησε να αναδημιουργήσει τις τεχνικές που περιγράφονται σε ένα ανώνυμο γαλλικό χειρόγραφο του 16ου αιώνα.

Μεταξύ 2014 και 2020, η ομάδα αντιμετώπισε τεχνικές που περιγράφονται στο χειρόγραφο, συμπεριλαμβανομένης της κατασκευής καλουπιών και της μεταλλοτεχνίας, της κατασκευής χρωμάτων, της οπτικής και της μηχανικής, της χαρακτικής, των επιγραφών κτλ..

Στο Ινστιτούτο Stone Age, ένα ανεξάρτητο ερευνητικό κέντρο στην Ιντιάνα (ΗΠΑ), μια ομάδα προσπαθεί να κατανοήσει τις τεχνικές συγκόλλησης πέτρας που χρησιμοποιούνται για την παραγωγή τεχνολογιών κυνηγιού, όπως αιχμές βελών και αιχμές λόγχης. Αν και εξασκείται για εκατομμύρια χρόνια, το χτύπημα πέτρας παραμένει μια εξαιρετικά δύσκολη δεξιότητα στην εκμάθηση, που απαιτεί εκτεταμένη εκπαίδευση.

Αναγνωρίζοντας πόσο δύσκολη είναι η μετάδοση πολιτιστικών πρακτικών, η UNESCO εργάζεται για τη διατήρηση της «άυλης πολιτιστικής κληρονομιάς», η οποία περιλαμβάνει πολλές παραδόσεις που μπορεί να εξαφανιστούν καθώς πεθαίνουν οι τελευταίοι εναπομείναντες που τις γνωρίζουν.

Η πολιτιστική μετάδοση είναι ένας όρος που χρησιμοποιείται από τους ερευνητές για να περιγράψει τη διαδικασία μέσω της οποίας ορισμένες μορφές γνώσης μεταβιβάζονται μεταξύ των ανθρώπων.

«Όταν αυτή η γνώση ανταλλάσσεται, ακόμη και μέσω παθητικής παρατήρησης, έχει συμβεί ένα «γεγονός μετάδοσης» και δημιουργείται ένας άλλος κρίκος στην αλυσίδα» λέει η Μίλτον, υπογραμμίζοντας πως για να κατανοήσουμε αυτή τη διαδικασία στην πράξη, πρέπει να ασκεφτούμε κάτι που ξέρουμε να κάνουμε, αλλά δυσκολευόμαστε να εξηγήσουμε σε κάποιον άλλο.

«Ίσως είναι μια συγκεκριμένη κίνηση σε ένα άθλημα που παίζετε ή μια τεχνική χειροτεχνίας ή μια κοινωνική δεξιότητα όπως το να γνωρίζετε τον σωστό τρόπο να χαιρετήσετε ένα άλλο άτομο. Τώρα, προσπαθήστε να σκεφτείτε πόσο καιρό υπάρχει αυτή η πολιτιστική πρακτική. Σκεφτείτε πόσα συμβάντα μετάδοσης μπορεί να συνδέσουν την πρώτη εμφάνισή του με τη στιγμή που μάθατε για πρώτη φορά πώς να το κάνετε» λέει η Μίλτον.

«Πόσες γενιές έχουν περάσει από τότε που ξεκίνησε η πρακτική; Πόσοι άνθρωποι έπρεπε να το μάθουν και να το μάθουν αρκετά καλά για να το μεταδώσουν στον επόμενο, για να συνεχίσει να επεκτείνεται η αλυσίδα;» αναρωτιέται τονίζοντας πως σε ορισμένες περιπτώσεις, η αλυσίδα της γνώσης μπορεί να είναι απίστευτα μεγάλη – τόσο μεγάλη που η σκέψη για τη σειρά των γεγονότων μετάδοσης μπορεί να προκαλέσει… ίλιγγο!

«Αυτή η εκτεταμένη ακολουθία μπορεί επίσης να κάνει την αλυσίδα να φαίνεται απίστευτα λεπτή. Θα μπορούσε να είχε σπάσει σε οποιοδήποτε από τα πολλά γεγονότα μετάδοσης του. Αυτό είναι που κάνει τις αλυσίδες γνώσης παράδοξες για τους ερευνητές: αν είναι τόσο εύθραυστες, πώς έχουν επιβιώσει τόσες πολλές μορφές πολιτιστικής γνώσης;» λέει η Αμερικανίδα ανθρωπολόγος

  • Από in.gr
Γιάννα Ανδρεαδάκη στις 31 Αυγούστου 2024

Kópakonan:
Ένα άγαλμα της Γυναίκας Φώκιας βρίσκεται στο Mikladagur, στο νησί Kalsoy. Είναι κατασκευασμένο από μπρούτζο και ανοξείδωτο ατσάλι. Το άγαλμα έχει σχεδιαστεί για να αντέχει σε κύματα 13 μέτρων. Στις αρχές του 2015, ένα κύμα 11,5 μέτρων σάρωσε το άγαλμα. Έμεινε σταθερό και δεν προκλήθηκε καμία ζημιά.
Ο θρύλος της Κοπακόναν (η Γυναίκα Φώκια) είναι ένα από τα πιο γνωστά λαϊκά παραμύθια στις Φερόες Νήσους. Οι φώκιες πιστεύεται ότι ήταν πρώην άνθρωποι που αναζητούσαν εθελοντικά τον θάνατο στον ωκεανό. Μια φορά το χρόνο, τη δέκατη τρίτη νύχτα, τους επιτρεπόταν να έρθουν στη στεριά, να γδυθούν και να διασκεδάσουν ως άνθρωποι, χορεύοντας και διασκεδάζοντας.
Ένας νεαρός αγρότης από το χωριό Mikladalur στο βόρειο νησί Kalsoy, αναρωτιέται αν αυτή η ιστορία είναι αληθινή, πήγε και ξάπλωσε στην παραλία ένα δέκατο τρίτο βράδυ. Παρακολουθούσε και είδε τις φώκιες να φτάνουν σε μεγάλο αριθμό, κολυμπούν προς την ακτή. Ανέβηκαν στην παραλία, πέταξαν το δέρμα τους και τα έβαλαν προσεκτικά στα βράχια. Εκχωρημένοι από το δέρμα τους, έμοιαζαν με φυσιολογικούς ανθρώπους. Το νεαρό παλικάρι κοίταξε ένα όμορφο κορίτσι φώκιας τοποθετώντας το δέρμα της κοντά στο σημείο όπου κρυβόταν, και όταν άρχισε ο χορός, ήρθε κρυφά και το έκλεψε.
Ο χορός και τα παιχνίδια κράτησαν όλη τη νύχτα, αλλά μόλις ο ήλιος άρχισε να λάμπει πάνω από τον ορίζοντα, όλες οι φώκιες ήρθαν να πάρουν το δέρμα τους για να επιστρέψουν στη θάλασσα. Το κορίτσι της φώκιας ήταν πολύ αναστατωμένο όταν δεν μπορούσε να βρει το δέρμα της, και τότε ο άντρας εμφανίστηκε να το κρατάει, αλλά δεν της το έδινε πίσω, παρά τις απελπισμένες παρακλήσεις της, οπότε ήταν υποχρεωμένη να πάει μαζί του…
Την κράτησε μαζί του για πολλά χρόνια ως γυναίκα του, και αυτή του γέννησε αρκετά παιδιά, αλλά έπρεπε πάντα να βεβαιώνεται ότι δεν είχε πρόσβαση στο δέρμα της. Το κρατούσε κλειδωμένο σε ένα μπαούλο στο οποίο μόνο αυτός είχε το κλειδί, ένα κλειδί το οποίο κρατούσε συνέχεια σε αλυσίδα δεμένη στη ζώνη του.
Μια μέρα, ενώ ήταν έξω στη θάλασσα για ψάρεμα με τους συντρόφους του, συνειδητοποίησε ότι είχε αφήσει το κλειδί στο σπίτι. Ανακοίνωσε στους συντρόφους του, «Σήμερα θα χάσω τη γυναίκα μου! ’ – και εξήγησε τι είχε συμβεί. Οι άνδρες τράβηξαν τα δίχτυα και τις γραμμές τους και γύρισαν πίσω στην ακτή όσο πιο γρήγορα μπορούσαν, αλλά όταν έφτασαν στη φάρμα, βρήκαν τα παιδιά ολομόναχα και τη μητέρα τους να λείπει. Ο πατέρας τους ήξερε ότι δεν θα επέστρεφε, καθώς είχε σβήσει τη φωτιά και είχε βάλει στην άκρη όλα τα μαχαίρια, έτσι ώστε τα μικρά να μην μπορούν να κάνουν κακό στους εαυτούς τους αφού είχε φύγει.
Πράγματι, μόλις είχε φτάσει στην ακτή, είχε φορέσει το δέρμα της φώκιας και βούτηξε στο νερό, όπου δίπλα της εμφανίστηκε μια αρσενική φώκια που την αγαπούσε χρόνια πριν και ακόμα την περίμενε. Όταν τα παιδιά της, αυτά που είχε με τον άντρα Mikladalur, αργότερα κατέβηκαν στην παραλία, μια φώκια εμφανιζόταν και κοίταζε προς την ακτή· οι άνθρωποι φυσικά πίστευαν ότι ήταν η μητέρα των παιδιών. Και έτσι πέρασαν τα χρόνια.
Τότε μια μέρα συνέβη οι άνδρες του Mikladalur σχεδίαζαν να κυνηγήσουν φώκιες … Τη νύχτα πριν την αναχώρησή τους, η σύζυγος φώκια του άνδρα εμφανίστηκε στο όνειρο του και του είπε ότι αν πήγαινε για κυνήγι φώκιας στη σπηλιά, θα έπρεπε να σιγουρευτεί ότι δεν σκότωσε τη μεγάλη φώκια που θα ήταν ξαπλωμένη στην είσοδο, για αυτή ήταν ο άντρας της.
Αλλά αυτός δεν άκουσε το μήνυμα στο όνειρο. Μπήκε με τους άλλους στο κυνήγι, και σκότωσαν όλες τις φώκιες …
Το βράδυ, εμφανίστηκε η γυναίκα του φώκια και φώναξε την κατάρα: «Εδώ κείτεται το κεφάλι του συζύγου μου με τα πλατιά ρουθούνια του, το χέρι του Hárek και το πόδι του Fredrik! Τώρα θα υπάρξει εκδίκηση, εκδίκηση για τους άνδρες του Mikladalur, και κάποιοι θα πεθάνουν στη θάλασσα και άλλοι θα πέσουν από τις κορυφές των βουνών, μέχρι να υπάρξουν τόσοι νεκροί που μπορούν να ενώσουν τα χέρια γύρω από τις ακτές του νησιού Kalsoy! »
Όταν είπε αυτά τα λόγια, εξαφανίστηκε και δεν την ξαναείδαν ποτέ. Μέχρι σήμερα, , συμβαίνει κατά καιρούς άνδρες από το χωριό να πνίγονται στη θάλασσα ή να πέφτουν από τις κορυφές των βράχων· .

Γιάννα Ανδρεαδάκη στις 17 Αυγούστου 2024

Σύμφωνα με στοιχεία που δημοσίευσε η Διεθνής Ολυμπιακή Επιτροπή το 2023, το 33,6% των ελίτ αθλητών υποφέρει από άγχος και κατάθλιψη και όταν τελειώνει η καριέρα τους, το 26,4% αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα ψυχικής υγείας.

Όπως αναφέρει ο Χουάν Χερνάντεζ Γκονζάλεζ, καθηγητής Αθλητικής Ψυχολογίας στο Πανεπιστήμιο της Γρανάδα, οι αθλητές ταυτίζονται τόσο έντονα με τη δουλειά και τους στόχους τους (είτε τους πετυχαίνουν είτε όχι) και αφιερώνουν τόση προσπάθεια στην προπόνηση που συχνά παραβλέπουν ή δικαιολογούν τα μειονεκτήματα: απομάκρυνση από αγαπημένα πρόσωπα και στενούς φίλους, δυσκολία διατήρησης κοινωνικής ζωής και συνεχής πίεση για απόδοση στα υψηλότερα επίπεδα.

«Είναι σαν να μην έχω καθόλου δύναμη. Αυτή τη στιγμή δεν μπορώ καν να βάλω την ενέργεια για να πιω ένα ποτήρι νερό, είναι σαν να με έχουν τρυπώσει από μέσα. Ξοδεύουμε τόσο πολύ χρόνο και ενέργεια για να προετοιμαστούμε για τη δόξα, αλλά τώρα που ζω με αυτό νιώθω απλώς αδύναμος και αβοήθητος», θα έλεγε ένας αθλητής που έλαβε μέρος σε Ολυμπιακούς Αγώνες, λίγες εβδομάδες μετά τη διοργάνωση.

«Κάθε αθλητής κατασκευάζει την εικόνα του εαυτού του μέσα από εμπειρίες, αξίες και αντιλήψεις που σχετίζονται με την ένταση της προπόνησής του και το επίπεδο των επιτευγμάτων του. Η αξία που αποδίδουν στις προσδοκίες, τις προσπάθειες και τον πόνο τους επηρεάζει σημαντικά τη συμπεριφορά, τα κίνητρα, τις αναμνήσεις και την ευημερία τους» λέει ο Χερνάντεζ σε άρθρο του στο The Conversation.

Έτσι, με το τέλος των Ολυμπιακών Αγώνων του 2024, πολλοί από αυτούς θα αγωνίζονται να βρουν νόημα πέρα ​​από τις σφαίρες του ανταγωνισμού, με σοβαρές συνέπειες για την ψυχική υγεία για ορισμένους.

Όταν τελειώσει όλος ο θόρυβος, τότε είναι που συνειδητοποιείς ότι παλεύεις για πολλά περισσότερα από τα μετάλλια

Ο Ισπανός ειδικός τονίζει πως όταν τελειώνουν οι αγώνες ταν τελειώνουν οι αγώνες ή όταν οι αθλητές αποσύρονται, συχνά αισθάνονται χαμένοι: η καθημερινή τους ψυχική λειτουργία δεν διέπεται πλέον ούτε καθοδηγείται από άμεσες, φιλόδοξες προκλήσεις.

Για παράδειγμα η Αμερικανίδα αθλήτριας Τόρι Μπάουι, Ολυμπιονίκης στο Ρίο το 2016 και παγκόσμια πρωταθλήτρια, αντιμετώπισε πολλά προβλήματα ψυχικής υγείας ενώ προσαρμοζόταν στην ζωή της έξω από τον αθλητισμό, πεθαίνοντας από επιπλοκές στον τοκετό σε ηλικία μόλις 32 ετών.

Ο χρυστός Ολυμπιονίκης υδατοσφαίρισης, Χεσούς Ρολάν, που υπέφερε από κατάθλιψη έπεσε από την ταράτσα, μετά την αποχώρησή του, με πολλούς να λένε ότι πρόκειται για αυτοκτονία.

«Μια ψυχολογική κατάρρευση τους περιμένει λοιπόν τη στιγμή που θα σταματήσουν να κάνουν αυτό που τους έκανε πολύτιμους» λέει ο Χερνάντεζ με πολλούς να «βιώνουν σημαντική μείωση της ευεξίας, εναλλαγές της διάθεσης και αισθήματα κενού, που θέτουν πιο δύσκολες προκλήσεις από τον αγώνα για μετάλλια».

Όταν σταματούν, η ρουτίνα, η οπτική και το περιβάλλον ενός αθλητή αλλάζουν εντελώς και ο άμεσος στόχος που παρακίνησε την απόδοσή του εξαφανίζεται. Επιπλέον, η προσοχή ή η αναγνώριση που απολάμβαναν από τα ΜΜΕ δίνοντάς τους νόημα στα βάσανά τους, εξατμίζεται.

Αυτή είναι η παγίδα των επιτευγμάτων, η οποία είναι προσβάσιμη μόνο σε λίγους εκλεκτούς, εξηγεί ο Χερνάντεζ.«Είναι σαν να νιώθουμε ότι οι πυλώνες που τους στηρίζουν καταρρέουν σιγά σιγά, ενώ στην πραγματικότητα συναρμολογούνται ξανά. Ο αθλητής πίστευε ότι ο μόνος αγώνας ήταν στον στίβο, στο γήπεδο, στον ιππόδρομο ή στο ρινγκ ή στην πισίνα, αλλά τώρα πρέπει να αντιμετωπίσει καθημερινούς αγώνες, που απαιτούν επίσης μεγάλη δόση προσπάθειας και αφοσίωσης» αναφέρει ο ειδικός.

Όπως θα έλεγε και ένας ανώνυμος αθλητής: «Όταν τελειώσει όλος ο θόρυβος, τότε είναι που συνειδητοποιείς ότι παλεύεις για πολλά περισσότερα από τα μετάλλια: πιέζεις τον εαυτό σου για κάτι που μερικές φορές νιώθεις ότι δεν αποφάσισες καν να το κάνεις, ούτε καν ξέρεις γιατί το ήθελες»

Γιάννα Ανδρεαδάκη στις 13 Αυγούστου 2024

Εντοπίστηκε στην αρχαία τοποθεσία Göbekli Tepe της Τουρκίας – Η μέθοδος που χρησιμοποιούσαν για τη μέτρηση του χρόνου προσομοιάζει με εκείνη

Αρχαιολόγοι ανακάλυψαν το αρχαιότερο ηλιακό ημερολόγιο στην αρχαία τοποθεσία Göbekli Tepe στην Τουρκία. Η ανακάλυψη αυτή υποδηλώνει ότι οι άνθρωποι της αρχαιότητας κρατούσαν με ακρίβεια τον χρόνο, 10.000 χρόνια πριν από την καταγεγραμμένη ιστορία στην Αρχαία Ελλάδα και αυτή η ανακάλυψη θα μπορούσε να ξαναγράψει την ιστορία του ανθρώπινου πολιτισμού.

Χαραγμένο σε μια πέτρινη κολόνα 12.000 ετών στη μυστηριώδη τοποθεσία Göbekli Tepe στην Τουρκία, οι ειδικοί λένε ότι θα μπορούσε να ξαναγράψει το χρονοδιάγραμμα του πολιτισμού μας.

Η «μίνι» εποχή των παγετών, η εξαφάνιση των μεγάλων ζώων και η δημιουργία οικισμών

Σύμφωνα με την Daily Mail, το ημερολόγιο είναι χαραγμένο σε μια πέτρινη στήλη και απεικονίζει, μεταξύ άλλων, την πρόσκρουση ενός κομήτη, η οποία προκάλεσε μια μίνι εποχή παγετώνων που διήρκησε 1.200 χρόνια. Αυτό οδήγησε στην εξαφάνιση μεγάλων ζώων, καθώς και την ανάπτυξη της γεωργίας και των περίπλοκων κοινωνιών. Σύμφωνα με τους ειδικούς, το γεγονός αυτό ανάγκασε τους αρχαίους ανθρώπους να μεταβούν από τον τρόπο ζωής των κυνηγών-τροφοσυλλεκτών σε πιο μόνιμους οικισμούς.

«Φαίνεται ότι οι κάτοικοι του Göbekli Tepe ήταν οξυδερκείς παρατηρητές του ουρανού, κάτι που είναι αναμενόμενο δεδομένου ότι ο κόσμος τους είχε καταστραφεί από πρόσκρουση κομήτη» εξήγησε ο Δρ. Μάρτιν Σουέτμαν από τη Σχολή Μηχανικών του Πανεπιστημίου του Εδιμβούργου, ο οποίος ηγήθηκε της έρευνας.

«Αυτό το γεγονός μπορεί να έδωσε το έναυσμα για τον πολιτισμό, ξεκινώντας μια νέα θρησκεία και παρακινώντας τις εξελίξεις στη γεωργία για την αντιμετώπιση του ψυχρού κλίματος. Πιθανώς, οι προσπάθειές τους να καταγράψουν αυτό που είδαν, είναι τα πρώτα βήματα προς την ανάπτυξη της γραφής χιλιετίες αργότερα» πρόσθεσε ο ερευνητής.

Το ηλιακό ημερολόγιο, η πρόσκρουση του κομήτη και η μέτρηση του χρόνου

Η αρχαία τοποθεσία Gobekli Tepe είναι η παλαιότερη τεχνητή κατασκευή που έχει βρεθεί ποτέ. Κατασκευάστηκε μεταξύ 9.600 και 8.200 π.Χ., πριν από το Στόουνχεντζ κατά περισσότερα από 6.000 χρόνια. Στην τοποθεσία αυτή υπάρχουν πέτρινοι πυλώνες και μετά από μια πρόσφατη ανάλυση, οι ερευνητές κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι μια από αυτές τις κατασκευές χρησίμευε ως ημερολόγιο. Σε αυτόν τον πυλώνα οι αρχαίοι άνθρωποι είχαν χαράξει το σύμβολο «V» που αντιπροσώπευε μια μέρα. Οι αρχαιολόγοι εντόπισαν 365 τέτοια σύμβολα, υποδηλώνοντας μια ολοκληρωμένη κατανόηση του ηλιακού έτους.

Το ημερολόγιο περιλάμβανε επίσης 12 σεληνιακούς μήνες  με 11 επιπλέον ημέρες. Ο πυλώνας χωρίζεται σε δύο τμήματα: στο πάνω μέρος είναι λαξευμένες σειρές με το σύμβολο «V», ενώ στο κάτω μέρος έχουν χαρακτεί μικρότερα σύμβολα. Ένα από αυτά, απεικονίζει ένα πουλί που κρατά έναν κυκλικό δίσκο πάνω από έναν σκορπιό. Σύμφωνα με τη μελέτη, που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Time and Mind, ο πυλώνας διαθέτει έναν δίσκο που αντιπροσωπεύει τον ήλιο και ο σκορπιός παραπέμπει στον αστερισμό του Σκορπιού. Η ομάδα εντόπισε επίσης ένα πουλί που σκύβει πάνω από ένα φίδι που στριφογυρίζει, το οποίο θα μπορούσε να απεικονίζει τον αστερισμό του Οφιούχου.

Τα ευρήματα υποδηλώνουν ότι οι αρχαίοι άνθρωποι του Göbekli Tepe κατέγραφαν τις ημερομηνίες χρησιμοποιώντας την μετάπτωση, την ταλάντωση του άξονα της Γης που επηρεάζει την κίνηση των αστερισμών στον ουρανό. Η μέθοδος αυτή θεωρούνταν προηγουμένως ότι χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά από τους Έλληνες το 150 π.Χ.

Ωστόσο, η πιο σημαντική ανακάλυψη ήταν η καταγραφή της πρόσκρουσης ενός κομήτη. Η ομάδα, η οποία εργάζεται εδώ και πολύ καιρό στην αρχαία τοποθεσία, διαπίστωσε σε μια μελέτη του 2021, ότι ο κομήτης προσέκρουσε πριν από περίπου 13.000 χρόνια, με βάση τα υψηλά επίπεδα πλατίνας και νανοδιαμαντιών που σχηματίζονται κατά τη διάρκεια εκρήξεων υψηλής ενέργειας. Η ομάδα ανακάλυψε επίσης μια δεύτερη στήλη που απεικονίζει τη βροχή των διάττοντων αστέρων, των Ταυρίδων, η οποία διήρκεσε 27 ημέρες και πιστεύεται ότι ήταν η πηγή των θραυσμάτων του κομήτη.

Από in.gr

Γιάννα Ανδρεαδάκη στις 10 Αυγούστου 2024
Λίγα είναι γνωστά για τους Ντενίσοβαν, τους μυστηριώδεις συγγενείς του σύγχρονου ανθρώπου που έζησαν περίπου την ίδια εποχή με τους Νεάντερταλ στη βόρεια Ευρασία. Νέα ευρήματα από το παγωμένο οροπέδιο του Θιβέτ ανοίγουν τώρα ένα παράθυρο στη ζωή του χαμένου ανθρώπινου είδους.

Ανάμεσα σε χιλιάδες οστά ζώων στο σπήλαιο Μπαΐσια του Θιβέτ (στην εικόνα, η θέα από την είσοδο), όπου είχε βρεθεί πριν από λίγα χρόνια ένα μικρό οστό Ντενίσοβαν,  ηλικίας 160.000 ετών, ταυτοποιήθηκε πρόσφατα ένα ακόμα απολίθωμα, ένα πλευρό ηλικίας 32 έως 48 χιλιάδων ετών –το νεότερο γνωστό απολίθωμα του είδους.

Αυτό σημαίνει ότι οι Ντενίσοβαν έζησαν στο οροπέδιο τουλάχιστον 110.000 χρόνια και πιθανώς περισσότερο, αναφέρει διεθνής ομάδα ερευνητών στο περιοδικό Nature.

Σημαίνει επίσης ότι οι Ντενίσοβαν ίσως βρίσκονταν ακόμα εκεί όταν ο Homo sapiens άρχισε να καταφθάνει σε αυτή την περιοχή του κόσμου, πριν από περίπου 40.000 χρόνια.

Η ευρεία γεωγραφική εξάπλωση μαρτυρά ότι είδος είχε αρκετή ευελιξία ώστε να προσαρμόζονται σε διαφορετικά περιβάλλοντα

Η μελέτη βασίστηκε στην ανάλυση των λιγοστών πρωτεϊνών που διατηρήθηκαν στα οστά χάρη στις ήπιες συνθήκες του σπηλαίου. Σε συνδυασμό με άλλα ευρήματα, η νέα αυτή τεχνική αποκαλύπτει πλούτο πληροφοριών για τον τρόπο ζωής και τη διατροφή των Ντενίσοβαν: κυνηγούσαν μια μεγάλη ποικιλία ζώων, από πρόβατα μέχρι τριχωτούς ρινόκερους και ύαινες, τα τεμάχιζαν με λίθινα μαχαίρια, αποσπούσαν το μεδούλι από τα κόκκαλα και κατεργάζονταν τα δέρματα.

Το σπήλαιο Μπαΐσια στο Θιβέτ είναι μία από τις μόλις τρεις τοποθεσίες όπου έχουν βρεθεί οστά Ντενίσοβαν (Dongju Zhang et al./Lanzhou University)

Σε αντίθεση με τους Νεάντερταλ, οι οποίοι είναι γνωστοί στην επιστήμη από τον 19ο αιώνα, οι Ντενίσοβαν ανακαλύφθηκαν μόλις το 2010 χάρη στο οστό ενός δακτύλου που βρέθηκε στο σπήλαιο Ντενίσοβα της Σιβηρίας.

Έκτοτε, λίγα αποσπασματικά απολιθώματα έχουν έρθει στο φως μόνο σε δύο άλλες τοποθεσίες, το σπήλαιο Μπαΐσια του Θιβέτ και το σπήλαιο Κόμπρα στο Λάος.

Η ευρεία γεωγραφική εξάπλωση από βορρά ως νότο μαρτυρά ότι είδος είχε αρκετή ευελιξία ώστε να προσαρμόζονται σε διαφορετικά περιβάλλοντα, επισήμαναν οι ερευνητές.

Οι Ντενίσοβαν είναι επίσης γνωστό ότι είχαν διασταυρωθεί τόσο με τους Νεάντερταλ όσο και με τους σύγχρονους ανθρώπους, με κάποια γονίδιά τους διατηρούνται και σήμερα στην ανθρώπινη γονιδιακή δεξαμενή.

Ένα από τα αυτά είναι το γονίδιο EPAS1 των κατοίκων του Θιβέτ, το οποίο βελτιώνει τη μεταφορά οξυγόνου από το αίμα και επιτρέπει έτσι τη διαβίωση σε μεγάλα υψόμετρα.

Σε συνδυασμό, τα ευρήματα υποδεικνύουν ότι οι παγωμένες σπηλιές του Θιβέτ ίσως ήταν το μέρος που φιλοξένησε τον απίθανο έρωτα ανάμεσα σε δυο διαφορετικά είδη ανθρώπου.

Γιάννα Ανδρεαδάκη στις 9 Αυγούστου 2024

Το πρότζεκτ ονομάζεται ” International Space Station Archaelogical Project

Περισσότεροι από 270 άνθρωποι από 23 χώρες έχουν επισκεφθεί το Διεθνή Διαστημικό Σταθμό (ISS) σε πάνω από δύο δεκαετίες.

Με στόχο την καλύτερη κατανόηση του μικρής κλίμακας κοινωνικού συνόλου του ISS, της προσαρμογής των ανθρώπων σε αυτό το γεμάτο προκλήσεις περιβάλλον και της πραγματικής χρήσης των χώρων και του εξοπλισμού του, μια διεθνής ερευνητική ομάδα διεξάγει την πρώτη μεγάλης κλίμακας… αρχαιολογική αποστολή στο Διάστημα και δημοσιεύει τα πρώτα αποτελέσματα στο περιοδικό ανοικτής πρόσβασης «PLOS ONE».

Καθώς η ερευνητική ομάδα εκτίμησε ότι οι συνεντεύξεις των μελών του πληρώματος δεν φτάνουν για να αποτυπωθούν οι συνθήκες διαβίωσής τους στον ISS, χρησιμοποίησε την αρχαιολογική πρακτική της δοκιμαστικής τομής προσαρμοσμένης στο Διάστημα και στο γεγονός ότι οι επιστήμονες δεν μπορούσαν να είναι παρόντες στις εργασίες.

Ο στόχος ήταν να επιλεγούν στη συνέχεια περιοχές για πιο εκτεταμένη «ανασκαφή».

Τα πρώτα ευρήματα

Για την προκαταρκτική έρευνα επιλέχθηκαν έξι τοποθεσίες στον ISS και ζητήθηκε από τους αστροναύτες το 2022 να τραβούν φωτογραφίες από κάθε τοποθεσία καθημερινά για 60 ημέρες, προκειμένου στη συνέχεια οι ερευνητές να μελετήσουν τη χρήση των χώρων και τα αντικείμενα που χρησιμοποιεί το πλήρωμα.

Τα πρώτα ευρήματα από το πρότζεκτ «International Space Station Archaeological Project» και τις δύο πρώτες περιοχές μελέτης παρουσιάζονται στη δημοσίευση. Πρόκειται για έναν χώρο που προορίζεται για τη συντήρηση του εξοπλισμού και έναν άλλον κοντά στις τουαλέτες και τον εξοπλισμό άσκησης

Η ανάλυση των φωτογραφιών σε αυτές τις περιοχές αποκάλυψε 5.438 αντικείμενα που χρησιμοποιούνταν για διάφορους σκοπούς. Ο χώρος που προορίζεται για τη συντήρηση του εξοπλισμού διαπιστώθηκε ότι για μεγάλο χρονικό διάστημα δεν χρησιμοποιείται για τον σκοπό που δημιουργήθηκε και αντίθετα έχει γίνει χώρος αποθήκευσης για αντικείμενα όλων των ειδών.

Επίσης,  διαπιστώθηκε  ένας κενός χώρος, που χρησιμοποιούνταν τελικά για αποθήκευση ειδών περιποίησης και άλλων αντικειμένων, χωρίς ωστόσο να έχει προβλεφθεί να έχει χώρους αποθήκευσης.

Όπως επισημαίνεται, τα ευρήματα καταδεικνύουν πώς οι παραδοσιακές αρχαιολογικές τεχνικές μπορούν να προσαρμοστούν για τη μελέτη απομακρυσμένων οικοτόπων ή περιοχών με ακραίες συνθήκες.

Οι συγγραφείς σημειώνουν ότι «το πείραμα είναι η πρώτη αρχαιολογία που έγινε ποτέ εκτός του πλανήτη Γη. Εφαρμόζοντας μια πολύ παραδοσιακή μέθοδο δειγματοληψίας μιας περιοχής σε ένα εντελώς νέο είδος αρχαιολογικού πλαισίου, δείχνουμε πώς το πλήρωμα του ISS χρησιμοποιεί διάφορες περιοχές του διαστημικού σταθμού με τρόπους που αποκλίνουν από τα σχέδια της αποστολής. Οι αρχιτέκτονες και οι σχεδιαστές μελλοντικών διαστημικών σταθμών μπορούν να αντλήσουν πολύτιμα διδάγματα από αυτό το έργο»

πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ

Γιάννα Ανδρεαδάκη στις 4 Αυγούστου 2024

Η ομορφιά της ατέλειας….Η αποδοχή της αλλαγής….

Στην Ιαπωνία υπάρχει μια αρχαία τέχνη που επισκευάζει με ευλάβεια τα σπασμένα αντικείμενα και προσθέτει χρυσάφι όπου υπάρχουν ρωγμές

Το Kintsugi (ή Kintsukuroi) σημαίνει «χρυσή επισκευή» και είναι η ιαπωνική τέχνη αιώνων που παίρνει κατεστραμμένα κεραμικά και τα επιδιορθώνει με χρυσό, ασήμι ή πλατίνα. Οι ραφές χρυσού, αντί να συγκαλύπτουν τα ραγίσματα και τα κομμάτια που λείπουν, τα τονίζουν. Αυτή η μέθοδος επιδιόρθωσης γιορτάζει τη  μοναδικότητα και την αλλαγή. Το Kintsugi κάνει συχνά το επισκευασμένο κομμάτι ακόμα πιο όμορφο από όσο ήταν πριν, δίνοντάς τους παράταση ζωής. Η τέχνη του Kintsugi χρονολογείται από τα τέλη του 15ου αιώνα. Σύμφωνα με το μύθο, ξεκίνησε όταν ο Ιάπωνας shogun Ashikaga Yoshimasa έστειλε ένα ραγισμένο μπολ για τσάι πίσω στην Κίνα ώστε να το επισκευάσουν. Μετά την επιστροφή του, ο Yoshimasa διαπίστωσε ότι είχε διορθωθεί με άσχημους μεταλλικούς συνδετήρες. Αυτό ώθησε τους τεχνίτες να βρουν μια εναλλακτική -και αισθητικά πιο ευχάριστη- μέθοδο επισκευής, κι έτσι γεννήθηκε το Kintsugi.   Οι ραφές χρυσού, αντί να συγκαλύπτουν τα ραγίσματα και τα κομμάτια που λείπουν, τα τονίζουν

Το Kintsugi έχει επηρεαστεί σε μεγάλο βαθμό από τις διαδεδομένες φιλοσοφικές ιδέες. Συγκεκριμένα, σχετίζεται με την ιαπωνική φιλοσοφία της wabi-sabi, η οποία απαιτεί το να βλέπει κανείς την ομορφιά στην ατέλεια.

Η μέθοδος αυτή απορρέει επίσης από το συναίσθημα που εκφράζει τη λύπη για ότι σπαταλιέται (στα ιαπωνικά ονομάζεται mottainai) αλλά και την λέξη mushin, που σημαίνει αποδοχή της αλλαγής.

Το Kintsugi σχετίζεται με την ιαπωνική φιλοσοφία της wabi-sabi, η οποία απαιτεί να βλέπεις την ομορφιά στην ατέλεια Υπάρχουν τρεις βασικές μέθοδοι Kintsugi: Η πρώτη είναι το γέμισμα των ραγισμάτων. Η δεύτερη είναι η αντικατάσταση ενός ολόκληρου κομματιού που λείπει με χρυσό. Η Τρίτη μέθοδος χρησιμοποιεί τον χρυσό ως συνδετικό υλικό ανάμεσα στο σκεύος και στο νέο κομμάτι (που συνήθως προέρχεται από κάποιο άλλο κατεστραμμένο σκεύος), συνδυάζοντας δύο διαφορετικά έργα σε ένα νέο, μοναδικό αντικείμενο που περιμένει να αγαπηθεί ξανά από την αρχή

Γιάννα Ανδρεαδάκη στις 2 Αυγούστου 2024

Πρόκειται για μία παράδοση που ξεκίνησε μετά τον Β’ Π.

 

Το να είσαι γονιός, χωρίς αμφιβολία, όσο όμορφο, άλλο τόσο κουραστικό είναι. Εάν προσθέσουμε και την εξισορρόπηση καριέρας με την εύρυθμη λειτουργία του νοικοκυριού, τότε η εξουθένωση είναι εγγυημένη.

Πριν το καταλάβετε, θα βρεθείτε άυπνοι για ημέρες, με διάφορους σωματικούς πόνους και στην χειρότερη με κρίσεις πανικού.

Η συνταγή για όλα τα παραπάνω στη Γερμανία είναι πολύ διαφορετική από κρέμες και χάπια.

Συγκεκριμένα η χώρα έχει μακρά παράδοση σε αυτό που ονομάζεται «Kur» και μεταφράζεται κυριολεκτικά ως θεραπεία. Στα πλαίσια αυτής, οι γιατροί συνταγογραφούν διαλείμματα σε σπα ή βουνό για τέσσερις εβδομάδες.

Στη συνταγογράφηση περιλαμβάνονται τα «Heilbad», ή θεραπευτικά λουτρά, σε λουτροπόλεις όπως το Baden-Baden, το Wiesbaden, το Bad Ems όπου η απόδραση σε θεραπευτικές πηγές χρονολογείται από αιώνες.

Οι θεραπείες έρχονται τις περισσότερες φορές όταν ένας γονέας έχει φτάσει σε οριακό σημείο

Η Γερμανία έχει περίπου 350 χαρακτηρισμένες πόλεις-λουτροπόλεις, με πολλές από αυτές να έχουν χαρακτηριστεί από την UNESCO ως μνημεία παγκόσμιας κληρονομιάς. Κατά τη διάρκεια των αιώνων επισκέπτονταν τις λουτροπόλεις βασιλείς και η υψηλή κοινωνία, αλλά και ασθενείς από όλη την Ευρώπη και τον κόσμο, οι οποίοι ταξίδευαν στη Γερμανία για να χαλαρώσουν και να θεραπευτούν σε αυτό που σήμερα θα ονομάζαμε θέρετρα ευεξίας.

Με επίκεντρο την προληπτική αλλά και την επανορθωτική φροντίδα, ένα Kur απευθύνεται συχνά σε γονείς που έχουν εξαντληθεί. Οι θεραπείες Mutter-und-kind και vater-und-kind (μητέρα-και-παιδί και πατέρας-και-παιδί) είναι κάτι που όλοι οι Γερμανοί δικαιούνται να εκμεταλλευτούν κάθε τέσσερα χρόνια, με τη συντριπτική πλειοψηφία των διακοπών διάρκειας τεσσάρων εβδομάδων all-inclusive να πληρώνονται από την ασφάλειά τους.

Αλλά στην πραγματικότητα, οι θεραπείες έρχονται τις περισσότερες φορές όταν ένας γονέας έχει φτάσει σε οριακό σημείο.

Οι θεραπείες μητέρας και παιδιού ξεκίνησαν μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν ιδρύθηκε το Müttergenesungswerk (MGW), το οποίο μεταφράζεται περίπου ως ινστιτούτο για την ευεξία των μητέρων. Ο φιλανθρωπικός οργανισμός ιδρύθηκε για να βοηθήσει τις γυναίκες να αντιμετωπίσουν τη μητρότητα, την εργασία και να βάλουν τη ζωή τους σε τάξη μετά τον πόλεμο, όταν πολλοί πατέρες δεν επέστρεφαν στα σπίτια τους.

Το MGW είναι μοναδικό στη Γερμανία, λέει η Petra Gerstkamp, αναπληρώτρια διευθύντρια του οργανισμού. «Σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, δεν υπάρχει τέτοια ειδική υπηρεσία. Σε ορισμένες περιπτώσεις, υπάρχουν μέτρα αποκατάστασης σε νοσοκομείο, αλλά κυρίως για τη διατήρηση της ικανότητας εργασίας».

Σήμερα, τα θεραπευτικά καταφύγια γονέων-παιδιών προσφέρονται σε κλινικές που λειτουργούν είτε από τους ασφαλιστές υγείας είτε από το MGW και είναι διαθέσιμα σε μητέρες και πατέρες. Η Γερμανία δεν έχει δωρεάν εθνική υγειονομική περίθαλψη, οπότε οι άνθρωποι πληρώνουν μηνιαία ασφάλιστρα που τελικά χρηματοδοτούν κλινικές που λειτουργούν από ασφαλιστικές εταιρείες.

Ενώ η πρόληψη της εξάντλησης και άλλων σωματικών και συναισθηματικών προβλημάτων θα ήταν ιδανική, η θεραπεία συχνά χορηγείται ως απάντηση στην εξουθένωση, όπως έγινε στην περίπτωση της Poirot.

Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι ο γονέας πρέπει να εμφανίσει ορισμένα συμπτώματα και να λάβει διάγνωση από γιατρό για να δικαιούται το θεραπευτικό διάλειμμα. Ο γιατρός θέτει σε κίνηση τη διαδικασία και στη συνέχεια ο ασθενής λαμβάνει πιθανές ημερομηνίες για κράτηση. Υπάρχουν επίσης λίστες αναμονής, παρόλο που υπάρχουν περισσότερες από 150 κλινικές διάσπαρτες σε όλη τη χώρα.

Τα συμπτώματα που ψάχνουν οι γιατρό

Η Gerstkamp λέει ότι λαμβάνονται υπόψη τόσο τα ψυχικά όσο και τα σωματικά συμπτώματα.

«Παρατηρούνται συμπτώματα όπως έντονη ευερεθιστότητα, ατονία, συνεχής εξάντληση και κούραση και αϋπνία. Οι πάσχοντες συχνά ‘απλά κλαίνε’ και συνήθως νιώθουν ότι τους καταβάλλουν ακόμη και μικρές, καθημερινές εργασίες.

»Ο κίνδυνος είναι ότι οι άνθρωποι αυτοί δεν θα μπορούν πλέον να απευθύνονται μόνοι τους σε ένα συμβουλευτικό κέντρο. Επομένως, είναι καθήκον να εντοπίζεται η ανάγκη για μέτρα πρόληψης και αποκατάστασης όσο το δυνατόν νωρίτερα – ειδικά επειδή ο χρόνος αναμονής για μια θέση σε ιαματικά λουτρά μπορεί να είναι πολύ μεγάλος», εξηγεί η ίδια.

Το 2022, υπήρχαν 44.525 μητέρες και 2.320 πατέρες που έλαβαν μέρος σε προληπτική ή αποκαταστατική θεραπεία σε κλινικές του δικτύου MGW, σύμφωνα με τα στοιχεία του MGW.

Οι περισσότερες από τις μητέρες που υποβάλλονται σε θεραπεία στις εγκαταστάσεις της MGW είναι ηλικίας μεταξύ 36 και 45 ετών. Τα στατιστικά στοιχεία της MGW δείχνουν ότι οι μητέρες εργάζονται συνήθως με μερική απασχόληση (20-35 ώρες) και οι πατέρες με πλήρη απασχόληση

 

 

Γιάννα Ανδρεαδάκη στις 24 Μαΐου 2024

H Tijanniya, 14 ετών, μια αθλητική μαθήτρια από την πόλη Atar στη δυτικοαφρικανική χώρα της Μαυριτανίας, τρώει πρωινό με άλλα πέντε κορίτσια, ηλικίας 7 έως 12 ετών, σε μια στενόχωρη καλύβα από ψαμμίτη βαθιά μέσα στην έρημο Σαχάρα.

Το στομάχι της είναι ήδη φουσκωμένο από τις τεράστιες ποσότητες κατσικίσιου γάλακτος και λιπαρού κουσκούς, αλλά το γεύμα δεν έχει τελειώσει. Το επόμενο πιάτο είναι μια πίντα από κοπανισμένο κεχρί αναμεμειγμένο με νερό. Η Tijanniya καταπίνει τον πηχτό χυλό – δεν έχει άλλη επιλογή. Μια ηλικιωμένη γυναίκα ντυμένη με ροζ ράσα απειλεί να τη χτυπήσει με ένα μακρύ μπαστούνι αν αρνηθεί. Ακόμη χειρότερα, αν ξεράσει, η γυναίκα θα την αναγκάσει να φάει τον εμετό της

Τα στρώματα λίπους είναι το αποκορύφωμα της σεξουαλικότητας

Έξω, ένας δυνατός άνεμος μαστιγώνει την άμμο σε παράξενα, φαντασμαγορικά σχήματα. Τα κορίτσια έχουν σταλεί σε αυτό το ερημικό σημείο κοντά στο Atar για να υπομείνουν την πρακτική του leblouh – εντατική αναγκαστική σίτιση. «Ο στόχος είναι να τα ταΐζουμε μέχρι να φουσκώσουν τα σώματά τους σαν μπαλόνια», λέει η 50χρονη Aminetou Mint Elhacen, η γυναίκα που κρατάει το μπαστούνι.

Το ιδεώδες της γυναικείας ομορφιάς στη Μαυριτανία, μια χώρα μιάμιση φορά μεγαλύτερη από το Τέξας και καλυμμένη από έρημο, είναι σαν την αμερικανική λατρεία της υπερλεπτότητας σε αντίστροφη μορφή. Η παράδοση της Μαυριτανίας υποστηρίζει ότι στις γυναίκες, τα στρώματα λίπους είναι το αποκορύφωμα της σεξουαλικότητας.

Η προτίμηση αυτή προήλθε πριν από αιώνες μεταξύ των Μαυριτανών, νομάδων μουσουλμάνων αραβικής και βερβερικής καταγωγής που αποτελούν τα δύο τρίτα των 3,1 εκατομμυρίων κατοίκων της Μαυριτανίας. Για τους αρχαίους Μαυριτανούς, μια παχιά σύζυγος (όπως και τα παχιά ζώα) ήταν σύμβολο του πλούτου ενός άνδρα, απόδειξη ότι είχε αρκετά πλούτη για να τη θρέψει γενναιόδωρα, ενώ οι υπόλοιποι χάνονταν στην ξηρασία.

Αυτή η πρακτική της αναγκαστικής σίτισης ονομάζεται «leblouh» ή «gavage», ένας γαλλικός όρος που αναφέρεται στη «διαδικασία πάχυνσης των χηνών για την παραγωγή φουά γκρα»

H πρακτική της αναγκαστικής σίτισης ονομάζεται «leblouh» ή «gavage»

Μέχρι πρόσφατα, φαινόταν ότι το βίαιο τάισμα και το ήθος του big is beautiful είχαν αρχίσει να εκλείπουν. Παρόλο που το leblouh* δεν είχε ποτέ τεθεί εκτός νόμου σε αυτή την ισλαμική δημοκρατία, το 2003 η κυβέρνηση ξεκίνησε μια εκστρατεία για την καταπολέμηση της κακοποίησης των παιδιών και την ευαισθητοποίηση για τους κινδύνους της παχυσαρκίας για την υγεία.

(*Αυτή η πρακτική της αναγκαστικής σίτισης ονομάζεται «leblouh» ή «gavage», ένας γαλλικός όρος που αναφέρεται στη «διαδικασία πάχυνσης των χηνών για την παραγωγή φουά γκρα». Αυτή η απανθρωποποίηση των κοριτσιών και των γυναικών εκτείνεται πολύ πέρα από τη σημειολογία).

Επιπλέον, καθώς οι ποικίλες παγκόσμιες επιρροές -από τη δυτική μόδα μέχρι τη νιγηριανή ποπ μουσική και τη γαλλική τηλεόραση- έφτασαν σιγά σιγά στις μάζες, οι νεαρές γυναίκες σε πόλεις όπως η πρωτεύουσα Νουακσότ άρχισαν να αδυνατίζουν κάτω από τα ρούχα μουλάφα. Αλλά τον Δεκέμβριο του 2007, η πρόοδος σταμάτησε όταν ένοπλοι με ύποπτους δεσμούς με τη βορειοαφρικανική πτέρυγα της Αλ Κάιντα δολοφόνησαν τέσσερις Γάλλους παραθεριστές κοντά στην πρωτεύουσα, προκαλώντας την κατακόρυφη πτώση του τουρισμού και των ξένων επενδύσεων.

Mια χούντα που ευνοούσε την «επιστροφή στην παράδοση»

Στη συνέχεια, τον Αύγουστο του 2008, ένα στρατιωτικό πραξικόπημα απομάκρυνε τη δημοκρατική κυβέρνηση και εγκατέστησε μια χούντα που ευνοούσε την «επιστροφή στην παράδοση». Οι εκλογές του επερχόμενου Ιουλίου διατήρησαν τη χούντα* στην εξουσία, παρά τους ισχυρισμούς για μαζική νοθεία των ψήφων.

(*Σήμερα η Μαυριτανία έχει Ισλαμική Ημιπροεδρική Δημοκρατία μετά απόεκελογές που έγιναν το 2019)

Τώρα οι μεγαλόσωμες γυναίκες είναι ξανά στη μόδα και το έθιμο της διοχέτευσης πλούσιου φαγητού σε νεαρά κορίτσια, όπως οι χήνες που εκτρέφονται για φουά γκρα, ευδοκιμεί και πάλι ανεξέλεγκτα.

H Elhacen, μία επαγγελματίας με γουρλωμένα μάτια που ταΐζει με το ζόρι, εκτιμά ότι γύρω από το Atar, ένα εμπορικό κέντρο 250 μίλια από το Nouakchott, το ποσοστό των κοριτσιών που ταΐζονται με το ζόρι έχει ανέλθει σε πάνω από 80%. Κυβερνητικά στοιχεία πριν από το πραξικόπημα του 2008 ανεβάζουν το ποσοστό στο 50-60% στις αγροτικές περιοχές και στο 20-30% στις πόλεις. «Η πρακτική επανεμφανίζεται επειδή οι άνδρες εξακολουθούν να βρίσκουν τα βουνά γυναικείας σάρκας ανακουφιστικά και ερωτικά», εξηγεί ο Seyid Ould Seyid, ένας άνδρας δημοσιογράφος από τη Μαυριτανία. «Η έλξη είναι ριζωμένη από τη γέννηση».

«Το στομάχι μου πονάει»

Η Elhacen, η οποία κερδίζει το ισοδύναμο των 155 δολαρίων για κάθε κορίτσι που ταΐζει με το ζόρι σε διάστημα τριών μηνών, είναι ευχαριστημένη. «Έχω και πάλι πολύ περισσότερες πελάτισσες», σημειώνει. Οι σημερινές «πελάτισσες» της ξαπλώνουν στην καλύβα με γυάλινα μάτια εξαντλημένα, χωνεύοντας το πρωινό.

Η Elhacen αναμειγνύει θρυμματισμένους χουρμάδες και φιστίκια με κουσκούς και λάδι για να φτιάξει το δεύτερο από τα τέσσερα γεύματα της ημέρας – γλυκανάλατες, αυγομεγέθεις μπάλες με περίπου 300 θερμίδες η καθεμία. Κάθε κορίτσι τρώει περίπου 40 την ημέρα, μαζί με 12 λίτρα κατσικίσιο γάλα και χυλό, καθιστώντας την ημερήσια πρόσληψη 14.000 έως 16.000 θερμίδες. Η συνιστώμενη κατανάλωση για ένα υγιές 12χρονο κορίτσι είναι κατά μέσο όρο 1500 θερμίδες- ένας ενήλικος άνδρας bodybuilder τρώει έως και 4000.

«Το στομάχι μου πονάει», βογκάει η Tijanniya. Κόρη κτηνοτρόφων, είναι έξαλλη με τους γονείς της που την έστειλαν εδώ. «Δεν θέλω να γίνω χοντρή. Δεν νομίζω ότι είναι όμορφο. Τώρα καταλαβαίνω γιατί κάποια κορίτσια στο σχολείο επέστρεψαν χοντρά μετά τις διακοπές, ενώ πριν ήταν πολύ πιο όμορφες». Η Tijanniya ρυθμίζει την ηλεκτρικά μπλε μουλάφα της, αποκαλύπτοντας ένα κίτρινο μπλουζάκι και μια μοντέρνα τζιν φούστα από κάτω. «Λατρεύω τα σπορ. Φοβάμαι ότι δεν θα μπορώ να τρέξω γρήγορα όταν θα είμαι χοντρή».

«Χτυπάω τα κορίτσια ή τα βασανίζω πιέζοντας ένα ξύλο ανάμεσα στα δάχτυλα των ποδιών τους»

Πώς τρώνε τα μικρά κορίτσια αυτές τις γιγαντιαίες ποσότητες φαγητού; «Είμαι πολύ αυστηρή», υπερηφανεύεται η Elhacen. «Χτυπάω τα κορίτσια ή τα βασανίζω πιέζοντας ένα ξύλο ανάμεσα στα δάχτυλα των ποδιών τους. Τα απομονώνω και τους λέω ότι οι αδύνατες γυναίκες είναι κατώτερες».

Οι οικισμοί της ερήμου, όπως αυτή η αγροτική κοινότητα των 1000 ατόμων, χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα ή τρεχούμενο νερό, είναι δημοφιλείς τόποι για το leblouh, επειδή δεν υπάρχουν περισπασμοί και εύκολοι τρόποι διαφυγής. Αλλά η Elhacen αρνείται ότι η δουλειά της ισοδυναμεί με παιδική κακοποίηση. «Όχι, όχι, είναι για το καλό τους», σχεδόν ουρλιάζει. «Πώς θα βρουν σύζυγο αυτά τα καημένα τα κορίτσια αν είναι κοκαλιάρικα και αηδιαστικά;»

Μια πραγματική ανησυχία, καθώς το leblouh συνδέεται με μια άλλη αποτρόπαια πρακτική: τον παιδικό γάμο. Τα περισσότερα κορίτσια παντρεύονται μεταξύ 12 και 14 ετών. «Η αύξηση του μεγέθους ενός κοριτσιού δημιουργεί την ψευδαίσθηση ότι είναι σωματικά ώριμη, ότι είναι έτοιμη για σύζυγο», σημειώνει η Aminetou Moctar, μια ζωηρή, λεπτή γυναίκα γύρω στα 50, η οποία είναι επικεφαλής της Ένωσης Γυναικών Αρχηγών Νοικοκυριών, μιας οργάνωσης ίσων δικαιωμάτων στο Nouakchott. «Αλλά η αναγκαστική διατροφή μεγαλώνει το σώμα και συρρικνώνει τον εγκέφαλο – το μόνο που κάνουν τα κορίτσια είναι να τρώνε και να κοιμούνται».

Το απόλυτο σημάδι ομορφιάς, ωστόσο, είναι οι ασημένιες ραγάδες στα χέρια. «Οι γονείς θα μου δώσουν μπόνους αν ένα κορίτσι αναπτύξει ραγάδες»8

«Οι γονείς θα μου δώσουν μπόνους αν ένα κορίτσι αναπτύξει ραγάδες»

Η Tijanniya θέλει να γίνει καθηγήτρια γαλλικών, αλλά η Elhacen λέει ότι οι γονείς της έχουν ήδη κανονίσει γάμο γι’ αυτήν. «Η δουλειά της θα είναι να κάνει μωρά και να είναι ένα μαλακό, σαρκώδες κρεβάτι για να ξαπλώνει ο σύζυγός της». Για το σκοπό αυτό, σκοπεύει να επιταχύνει την αύξηση του βάρους της Tijanniya σερβίροντάς της φλιτζάνια με καθαρό ζωικό λίπος.

«Το κοιλιακό λίπος θα πρέπει να πέφτει καταιγιστικά, οι μηροί θα πρέπει να επικαλύπτονται και ο λαιμός θα πρέπει να έχει πυκνούς κυματισμούς λίπους», λέει η Elhacen. Το απόλυτο σημάδι ομορφιάς, ωστόσο, είναι οι ασημένιες ραγάδες στα χέρια. «Οι γονείς θα μου δώσουν μπόνους αν ένα κορίτσι αναπτύξει ραγάδες».

Πίσω στο Atar, μια συλλογή από στενά, αμμώδη δρομάκια και μαγαζιά, η 26χρονη Zeinebou Mint Mohamed προσφέρει μια ματιά στο πιθανό μέλλον των κοριτσιών. Ιδιοκτήτρια παντοπωλείου, με ύψος 1,75 μ. και βάρος πάνω από 200 κιλά, με τα πλεγμένα μαλλιά της βαμμένα ξανθά στις άκρες και ραγάδες στα χέρια της, είναι μια σύγχρονη γυναίκα που έχει μια σχέση αγάπης-μίσους με το μέγεθός της.

«Με τάιζαν με το ζόρι όταν ήμουν παιδί. Έκανα εμετό και υπέφερα από καούρα και διάρροια, αλλά πήρα γρήγορα βάρος», θυμάται η Zeinebou, ξαπλώνοντας στο ετοιμόρροπο σπίτι της με τα δύο δωμάτια.

«Ξαφνικά είδα πόσο πολύ οι άνδρες της Μαυριτανίας λατρεύουν τις πολύ χοντρές γυναίκες»

Στα 13 της παντρεύτηκε έναν πολύ μεγαλύτερό της άνδρα και στα 16 της απέκτησε δύο γιους. Τότε, όπως κάθε φυσιολογική έφηβη, επαναστάτησε, με αποτέλεσμα ο σύζυγός της να τη χωρίσει. Νεοαποκτηθείσα ανύπαντρη, κατακλύστηκε από ρομαντικές προτάσεις.

«Ξαφνικά είδα πόσο πολύ οι άνδρες της Μαυριτανίας λατρεύουν τις πολύ χοντρές γυναίκες. Οι άνδρες μου έλεγαν ότι είχα το πιο όμορφο σώμα στην πόλη και τσακώνονταν για μένα». Με τα τεράστια μάτια της και το χαρισματικό χαμόγελό της, η Zeinebou θα ήταν μια μεγάλη ομορφιά ανεξάρτητα από το μέγεθός της. Αλλά η αντίδραση των ανδρών στο σώμα της μεταμόρφωσε την αυτοεικόνα της.

«Όταν συνειδητοποίησα τη δύναμη που είχα πάνω στους άνδρες, άρχισα να απολαμβάνω το να είμαι χοντρή». Ο σημερινός φίλος της Zeinebou, ο Baba Slama, 29 ετών, ο οποίος είναι, όπως πολλοί άνδρες από τη Μαυριτανία, λεπτός σαν κλαρί, συμφωνεί ότι έχει το πάνω χέρι. «Είναι πανέμορφη, την αγαπώ», λέει.

«Θα ήθελα πολύ να μπορώ να φοράω τζιν και ψηλά τακούνια. Θέλω να κάνω δίαιτα, αλλά φοβάμαι ότι δεν θα αρέσω πια στους άντρες»

«Θα ήθελα πολύ να μπορώ να φοράω τζιν και ψηλά τακούνια»

Ωστόσο, το βάρος της Zeinebou την επιβραδύνει: «Είμαι πάντα κουρασμένη και λαχανιάζω όταν περπατάω. Θέλω να είμαι πιο αδύνατη για να μπορώ να είμαι πιο δυναμική». Θαυμάστρια των τηλεοπτικών σαπουνόπερων που μεταδίδονται από τη Γαλλία και το Μαρόκο, ομολογεί ότι την ελκύει ο τρόπος ζωής των γυναικών πρωταγωνιστριών.

«Φαίνονται τόσο ανεξάρτητες», λέει. «Θα ήθελα πολύ να μπορώ να φοράω τζιν και ψηλά τακούνια. Θέλω να κάνω δίαιτα, αλλά φοβάμαι ότι δεν θα αρέσω πια στους άντρες».

Η Zeinebou ανησυχεί επίσης ότι θα χάσει την ιδιότητα του It-girl ανάμεσα στις φίλες της. «Η πρώτη μου σκέψη όταν γνώρισα τη Zeinebou ήταν: Πού βρήκε αυτό το απίστευτο σώμα;» λέει η καλύτερή της φίλη, η Hawer Sessay, 26 ετών. «Ζήλευα τόσο πολύ». Παρόλο που δεν είναι σκελετωμένη με ύψος 1,80 μ. και 180 κιλά, η Hawer λέει ότι έχει πρόβλημα να συσσωρεύσει βάρος και ότι την πείραζαν τα πιο παχουλά κορίτσια ως έφηβη.

Όταν τα 180 κιλά θεωρούνται λίγα

Πρόσφατα, ο σύζυγός της της είπε ότι «δεν του άρεσε να κοιμάται με μια σακούλα γεμάτη κόκαλα». Απεγνωσμένα να γίνει μεγαλύτερη, η Hawer χρησιμοποιεί φάρμακα για να βοηθήσει στην αύξηση του βάρους.

Καταναλώνει ένα μπουκάλι με χάπια των οποίων το δραστικό συστατικό είναι υδροχλωρική κυπροεπταδίνη, ένα φάρμακο για αλλεργίες με παρενέργεια την αυξημένη όρεξη. Σε κακή χρήση, το φάρμακο μπορεί να προκαλέσει χαμηλή αρτηριακή πίεση, θολή όραση, νεφρική ανεπάρκεια και άλλα προβλήματα. «Αγόρασα αυτό το φάρμακο επειδή ο φαρμακοποιός μου είπε ότι είναι το λιγότερο επικίνδυνο».

Η Aminetou, η ακτιβίστρια κατά της αναγκαστικής σίτισης, λέει ότι τα φαρμακευτικά προϊόντα είναι «η νέα μορφή leblouh». Πωλούνται κρυφά στις αγορές της πόλης και περιλαμβάνουν ορμόνες που χρησιμοποιούνται για την πάχυνση καμήλων και κοτόπουλων, καθώς και στεροειδή για το άσθμα και τον καρκίνο που προκαλούν φούσκωμα. Μια γειτόνισσα της Aminetou πέθανε τον Μάιο μετά τη λήψη ζωικών ορμονών ενώ ήταν έγκυος. «Ήλπιζε ότι θα της έδιναν ένα παχύ μωρό», αναστενάζει η ακτιβίστρια.

Σοβαρά προβλήματα υγείας

Η Aminetou έχει ζητήσει από τη χούντα να λάβει μέτρα, χωρίς αποτέλεσμα. «Οι αρχές θέλουν οι γυναίκες να επιστρέψουν στους παραδοσιακούς τους ρόλους – να μαγειρεύουν, να μένουν μέσα στο σπίτι και να είναι παχιές για να κρατούν τους άνδρες ευχαριστημένους», λέει.

Ένας κυβερνητικός εκπρόσωπος, ο Mbarke Mint Mohamed, αρνείται ότι οι αρχές επιδοκιμάζουν το leblouh ή τη γυναικεία παχυσαρκία. «Λαμβάνουμε πολύ σοβαρά υπόψη μας αυτά τα προβλήματα», λέει, αλλά δεν μπορεί να κατονομάσει κανένα μέτρο που θεσπίστηκε για την αντιμετώπισή τους μετά το πραξικόπημα του 2008.

Eν τω μεταξύ, ο Dr. Mohammed Ould Madene, ειδικός στην επείγουσα ιατρική στο σκονισμένο κέντρο του Nouakchott, λέει ότι το ιδεώδες του λίπους είναι «ένα σοβαρό ζήτημα δημόσιας υγείας». Τον ανησυχεί ο αριθμός των ασθενών που βλέπει με διαβήτη, υπέρταση, καρδιακές παθήσεις και κατάθλιψη. Αναφέρει την πρόσφατη περίπτωση ενός κοριτσιού που μεταφέρθηκε εσπευσμένα στην κλινική χωρίς τις αισθήσεις του. «Ήταν μόλις 14 ετών, αλλά τόσο τεράστια που η καρδιά της είχε σχεδόν καταρρεύσει από την πίεση».

Το size 0 δεν μένει πια εδώ

Ωστόσο, ορισμένες νεαρές γυναίκες στην πρωτεύουσα αρνούνται να ακολυθήσουν την παράδοση. «Ήμουν πάντα αδύνατη και μου αρέσει το μέγεθός μου», λέει η Kane, 28 ετών, μια κοινωνική λειτουργός με λαμπερά μάτια. «Μπορώ να δουλεύω, να χορεύω, να περπατάω τρία μίλια μέχρι την παραλία».

Πολλές από τις φίλες της, μορφωμένες γυναίκες καριέρας όπως η ίδια, προτιμούν επίσης να είναι πιο αδύνατες, προσθέτει. Ένα άλλο ενθαρρυντικό σημάδι είναι η επιτυχία του πρώτου γυμναστηρίου μόνο για γυναίκες στο Νουακσότ, όπου περίπου 300 γυναίκες ανταλλάσσουν τις ρόμπες μουλάφα με φόρμες. «Τα μέλη είναι ακόμη ελάχιστα, αλλά ελπίζω ότι θα επεκταθεί», λέει η ιδιοκτήτρια, Zahoura Kajouane. «Ορισμένες γυναίκες μπαίνουν με εντολή γιατρού, αλλά άλλες είναι συνειδητοποιημένες ως προς την εικόνα τους. Μια γυναίκα ελπίζει να γίνει η Σακίρα της Μαυριτανίας».

Τούτου λεχθέντος, οι γυναίκες εδώ είναι σχεδόν βέβαιο ότι δεν θα προσπαθήσουν ποτέ να είναι κοκαλιάρες στο μέγεθος 0. Στο σπίτι της Zeinebou, αυτή και η Hawer επιθεωρούν τη φωτογραφία ενός μοντέλου με μπικίνι σε ένα γυαλιστερό περιοδικό από το γειτονικό Μαρόκο. Η καλλίγραμμη γυναίκα έχει – για τα δυτικά μάτια – τέλεια σιλουέτα, αλλά οι δύο γυναίκες νιώθουν πραγματικά αηδία. «Φαίνεται άρρωστη», συμφωνούν, δείχνοντας τους προεξέχοντες γοφούς και τις κλείδες της. Στη συνέχεια γυρίζουν σε ένα άρθρο για τη λιποαναρρόφηση και γελούν τόσο δυνατά που οι τοίχοι φαίνεται να τρέμουν.

*Με στοιχεία από marieclaire.com και hir.harvard.edu

Γιάννα Ανδρεαδάκη στις 13 Μαΐου 2024
Έχετε παρατηρήσει πώς τα πιο.λαμπρά μυαλά  στην ιστορία φοράνε τα ίδια ρούχα (σχεδόν) κάθε μέρα; Από το εμβληματικό μαύρο ζιβάγκο του Steve Jobs μέχρι το γκρι φούτερ ττουMarc Zuckerberg υπάρχει μια επιστημονική εξήγηση πίσω από αυτή τη φαινομενικά επαναλαμβανόμενη ενδυματολογική επιλογή.

Κι όμως η επιλογή ενός ρούχου δεν είναι τόσο ασήμαντη όσο φαίνεται, αφού σύμφωνα με την επιστήμη απαιτεί φόρο στις πνευματικές μας ικανότητες. Ο Bob Pozen, λέκτορας στο MIT και συγγραφέας του βιβλίου «Extreme Productivity», τονίζει ότι ο μέσος άνθρωπος λαμβάνει από 10.000 έως 40.000 αποφάσεις την ημέρα. Οι αποφάσεις αυτές κυμαίνονται από καθημερινές εργασίες έως κρίσιμες εκτιμήσεις και κάθε μία απορροφά ένα μέρος της νοητικής μας ενέργειας.

Αυτός ο καταιγισμός επιλογών μπορεί να οδηγήσει σε ένα φαινόμενο γνωστό ως «κόπωση από αποφάσεις», μια κατάσταση ψυχικής εξάντλησης που προκύπτει από τη συνεχή λήψη αποφάσεων. Ο ψυχολόγος Roy F. Baumeister πρωτοστάτησε στην έρευνα στον τομέα αυτό, προτείνοντας ότι οι γνωστικοί μας πόροι μειώνονται καθώς κάνουμε διαδοχικές επιλογές. Όπως ένας μυς που κουράζεται από την υπερβολική χρήση, έτσι και η ικανότητα του εγκεφάλου μας για λήψη αποφάσεων μειώνεται με την πάροδο του χρόνου.

Κόπωση από αποφάσεις

Μια μελέτη που δημοσιεύθηκε στα Πρακτικά της Εθνικής Ακαδημίας Επιστημών το 2016 επιβεβαιώνει αυτή την άποψη. Οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι η παρατεταμένη λήψη αποφάσεων είχε ως αποτέλεσμα τη μείωση της δραστηριότητας στον πλευρικό προμετωπιαίο φλοιό, μια περιοχή ζωτικής σημασίας για εκτελεστικές λειτουργίες όπως η λήψη αποφάσεων. Αυτή η μείωση της εγκεφαλικής δραστηριότητας υπογραμμίζει την επιβαρυντική φύση της κόπωσης από την λήψη αποφάσεων.

Σε αυτό το πλαίσιο, η έννοια του ομοιόμορφου ντυσίματος αναδύεται ως μια στρατηγική απάντηση για τον μετριασμό της κόπωσης των αποφάσεων. Υιοθετώντας μια συνεπή γκαρνταρόμπα, τα άτομα απελευθερώνουν νοητικό εύρος ζώνης που διαφορετικά θα καταναλωνόταν από τη διαβούλευση για τις επιλογές ρούχων. Το φαινόμενο αυτό παραδειγματίζεται από εμβληματικές προσωπικότητες σε όλη την ιστορία.

Οι ευφυείς άνθρωποι με τα ίδια ρούχα

Ο Jobs φορούσε ως γνωστόν ένα μαύρο ζιβάγκο, τζιν Levi’s και αθλητικά παπούτσια ως την καθημερινή του στολή. Στην εγκεκριμένη βιογραφία του από τον Walter Isaacson, ο Jobs διατύπωσε το σκεπτικό του, δηλώνοντας: «Δεν θέλω να παίρνω αποφάσεις για το τι φοράω ή τι τρώω. Γιατί έχω πάρα πολλές άλλες αποφάσεις να πάρω».

Ο Άλμπερτ Αϊνστάιν, γνωστός για τις πρωτοποριακές συνεισφορές του στη φυσική, ακολουθούσε μια παρόμοια απλή γκαρνταρόμπα. Η χαρακτηριστική ενδυμασία του Αϊνστάιν αποτελούνταν από ένα γκρίζο κοστούμι, ένα λευκό πουκάμισο, μια συνειδητή επιλογή που αποσκοπούσε στον εξορθολογισμό της καθημερινής του ρουτίνας και στη διατήρηση της πνευματικής του ενέργειας για πιο σημαντικές ασχολίες.

Παρομοίως, σύγχρονες προσωπικότητες όπως ο διευθύνων σύμβουλος του Facebook Mark Zuckerberg και ο πρώην πρόεδρος των ΗΠΑ Μπαράκ Ομπάμα έχουν υιοθετήσει την έννοια του ομοιόμορφου ντυσίματος

Από in.gr

Γιάννα Ανδρεαδάκη στις 14 Απριλίου 2024

Οι μπλε ζώνες είναι μέρη που έχουν 10 φορές περισσότερους αιωνόβιους κατά κεφαλήν σε σύγκριση με τις ΗΠΑ.Οι πέντε αρχικές μπλε ζώνες είναι: η Ικαρία (Ελλάδα), η Οκινάουα (Ιαπωνία), η Νικόγια (Κόστα Ρίκα), η Σαρδηνία (Ιταλία) και η Λόμα Λίντα (Ηνωμένες Πολιτείες) – αλλά η Σιγκαπούρη βρίσκεται σε μια νέα λίστα, που ονομάζεται «μπλε ζώνη 2.0».

«Η Σιγκαπούρη έχει… το υψηλότερο προσδόκιμο ζωής προσαρμοσμένο στην παγκόσμια υγεία. Έτσι, ό,τι κι αν έκανε η Σιγκαπούρη, λειτούργησε για την παραγωγή της μεγαλύτερης σε διάρκεια, υγιέστερης ζωής στον πλανήτη», δήλωσε στο CNBC ο Νταν Μπούτνερ, ο οποίος επινόησε τον όρο «μπλε ζώνες».

Ενώ οι αρχικές μπλε ζώνες προέκυψαν από φυσικές συνθήκες, οι μπλε ζώνες 2.0 είναι ανθρωπογενείς.

«Οι παλιές μπλε ζώνες εξαφανίζονται επειδή αμερικανοποιούνται», είπε ο Μπούτνερ. «Η μηχανοποίηση αντικαθιστά τη φυσική δραστηριότητα και η τεχνολογία αποσυνδέει τους ανθρώπους από τις διαπροσωπικές αλληλεπιδράσεις».

Το 2004, ο Μπούτνερ ένωσε τις δυνάμεις του με το National Geographic και το Εθνικό Ινστιτούτο Γήρανσης για να προσπαθήσει να «αντιγράψει δια αντιστροφής» τη μακροζωία. Η ομάδα εντόπισε μέρη του κόσμου όπου οι άνθρωποι ζούσαν περισσότερο και στη συνέχεια εργάστηκε για να ανακαλύψει γιατί οι άνθρωποι σε τέτοιες κοινότητες ζούσαν παραπάνω.

Εννέα βασικοί παράγοντες

Ο Buettner και η ομάδα του εντόπισαν τους «Power 9» – βασικούς παράγοντες που αντιπροσωπεύουν τις συνήθειες των πιο υγιών και μακροβιότερων ανθρώπων στον κόσμο.

Αυτές οι εννέα αρχές είναι: η φυσική κίνηση στην καθημερινή ζωή, η ύπαρξη σκοπού, η τήρηση ρουτίνας για την καταπολέμηση του στρες, η μετριοπαθής κατανάλωση τροφής, η κατανάλωση περισσοτέρων τροφών φυτικής προέλευσης, μέτρια και τακτική κατανάλωση αλκοόλ, η ένταξη σε κοινότητας με συνύπαρξη αγαπημένων προσώπων και ένα περιβάλλον με ανθρώπους με υγιεινές συνήθειες.

Η Σιγκαπούρη είναι ένα «μηχανολογικό hotspot μακροζωίας», είπε ο Μπούντνερ.

Ακολουθούν μερικοί παράγοντες ευεξίας ενσωματωμένοι στον ιστό της πολιτικής της Σιγκαπούρης:

Περπατάτε, μην οδηγείτε

Ενώ οι άνθρωποι σε πολλά μέρη του κόσμου οδηγούν, οι περισσότεροι κάτοικοι της Σιγκαπούρης περπατούν – αλλά αυτό είναι συνήθως από ανάγκη και όχι για λόγους άσκησης.

Η φορολογία όλων των σχετικών με τα αυτοκίνητα παραγόντων και η τεράστια επένδυση στη δυνατότητα πεζοπορίας και ποδηλασίας και στις δημόσιες συγκοινωνίες κατέστησαν αυτό δυνατό, είπε ο Μπούτνερ στο CNBC.

«Αυτό δεν είναι τυχαίο, είναι πολύ καλός σχεδιασμός», πρόσθεσε.

Ξεκινά με τη συνειδητοποίηση ότι οι πολίτες είναι ο πιο πολύτιμος πόρος. Είναι ένα ήθος που δημιουργεί έναν πρίσμα μέσα από τον οποίο βλέπουν την πολιτική.

Κρατήστε τους αγαπημένους σας κοντά

Η έρευνα δείχνει ότι οι άνθρωποι στις μπλε ζώνες τείνουν να δίνουν προτεραιότητα στα αγαπημένα τους πρόσωπα και να τα κρατούν κοντά.

Αυτό φαίνεται στην πολιτική της Σιγκαπούρης γνωστή ως το Proximity Housing Grant που παρέχει οικονομικά κίνητρα στους ανθρώπους να ζουν με ή κοντά στους γονείς και τα παιδιά τους.

Έτσι πιο συχνά, λαμβάνουν καλύτερη φροντίδα από την οικογένεια, και όλο αυτό ευνοεί το προσδόκιμο ζωής των ηλικιωμένων, τόνισε ο Μπούτνερ.

Αίσθηση του ανήκειν

Το να ανήκεις σε μια κοινότητα που βασίζεται στη θρησκεία μπορεί να συσχετιστεί με μεγαλύτερο προσδόκιμο ζωής, σύμφωνα με την έρευνα.

«Όλοι, εκτός από πέντε, από τους 263 αιωνόβιους που πήραμε συνέντευξη ανήκαν σε κάποια θρησκευτική κοινότητα», σύμφωνα με τον Μπούτνερ. «Η έρευνα δείχνει ότι η παρακολούθηση θρησκευτικών τελετών τέσσερις φορές το μήνα θα προσθέσει 4-14 χρόνια προσδόκιμο ζωής».

Σχεδόν το 80% των ενηλίκων Σιγκαπούρης είναι θρησκευτικά ενεργοί, σύμφωνα με το Pew Research Center. Επίσης, μια μελέτη της Pew Research του 2014 κατέταξε την πόλη-κράτος ως την πιο θρησκευτικά ποικιλόμορφη χώρα στον κόσμο.

Υγιεινές συνήθειες

Η Σιγκαπούρη τα κατάφερε καλά κάνοντας «το υγιεινό φαγητό φθηνότερο και πιο προσιτό από το πρόχειρο φαγητό», είπε ο Μπούτνερ. Η χώρα έχει δημιουργήσει κίνητρα για τα καταστήματα τροφίμων να παρέχουν πιο υγιεινές επιλογές.

Πιο υγιεινές επιλογές όπως το καστανό ρύζι και τα δημητριακά ολικής αλέσεως προωθούνται από το Συμβούλιο Προαγωγής της Υγείας. Το υπουργείο Υγείας δημιούργησε επίσης ένα σύστημα επισήμανσης που δείχνει στους κατοίκους ποιοι πάγκοι τροφίμων έχουν πιο υγιεινές επιλογές.

Το κάπνισμα έχει γίνει «δύσκολο, μη ελκυστικό και ακριβό», είπε ο Μπούτνερ.

Προσβάσιμη υγειονομική περίθαλψη
Οι κάτοικοι της Σιγκαπούρης απολαμβάνουν καθολική υγειονομική περίθαλψη που σημαίνει ότι οι κάτοικοι έχουν πρόσβαση σε ποιοτική ιατρική περίθαλψη, όπως η πρόληψη, η θεραπεία, η αποκατάσταση και η παρηγορητική φροντίδα. Η κυβέρνηση έχει εργαστεί για να δημιουργήσει πολιτικές που επιδοτούν το κόστος της υγειονομικής περίθαλψης.

Αυστηροί νόμοι

Η Σιγκαπούρη είναι γνωστή για τους αυστηρούς νόμους της. Η απαγόρευση της τσίχλας ή τα βαριά πρόστιμα για φαγητό στα μέσα μαζικής μεταφοράς είναι δημοφιλή παραδείγματα.

Ωστόσο, η χώρα είναι επίσης γνωστή για το ότι είναι πολύ αυστηρή με όπλα και ναρκωτικά. Ένα αδίκημα και των δύο θα μπορούσε να οδηγήσει σε φυλάκιση, ποινικό ξυλοδαρμό ή θανατική ποινή.

Πηγή: ΟΤ