Η καθηγήτρια κοινωνιογλωσσολογίας Deborah Tannen έκανε γνωστή την ιδέα ότι οι άνδρες και οι γυναίκες προσεγγίζουν διαφορετικά τις συνομιλίες στο βιβλίο της «You Just Don’t Understand» του 1990, όπου υποστήριξε ότι οι άνδρες επιδιώκουν να διαπραγματευτούν και να εδραιώσουν τη θέση τους στην κοινωνική ιεραρχία, συχνά «επιδεικνύοντας γνώση και δεξιότητα κρατώντας το κέντρο της σκηνής μέσω της λεκτικής απόδοσης».
Αντίθετα, οι γυναίκες στοχεύουν στην ανάπτυξη συνδέσεων, αξιοποιώντας τις ερωτήσεις για την «ανακάλυψη ομοιοτήτων και την αντιστοίχιση εμπειριών». Αν και το έργο της Tannen ήταν αμφιλεγόμενο, καθώς βασιζόταν περισσότερο σε προσωπικά ανέκδοτα παρά σε εμπεριστατωμένη έρευνα, έκτοτε ώθησε μεταγενέστερους ερευνητές να διερευνήσουν τις συνήθως αναφερόμενες έμφυλες διαφορές στον τρόπο με τον οποίο οι άνδρες και οι γυναίκες βλέπουν τον σκοπό των διαπροσωπικών αλληλεπιδράσεων.
«Σε γενικές γραμμές, οι άνδρες ανέκαθεν περίμεναν από τους ανθρώπους να τους ακούνε – κυρίως ο μέσος στρέιτ λευκός άνδρας»
ΟΙ ΑΝΤΡΕΣ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΑΚΟΥΓΟΝΤΑΙ
Πολλοί παράγοντες μπορούν να συμβάλουν σε αυτή την εμπεδωμένη αίσθηση του ανδρικού δικαιώματος στη συζήτηση, συμπεριλαμβανομένης της ανατροφής και της οικογενειακής δυναμικής, των πολιτισμικών διαφορών και των ατομικών στυλ επικοινωνίας.
Αλλά οι κυρίαρχες, διάχυτες έμφυλες νόρμες παραμένουν ο κύριος ένοχος. «Σε γενικές γραμμές, οι άνδρες ανέκαθεν περίμεναν από τους ανθρώπους να τους ακούνε – κυρίως ο μέσος στρέιτ λευκός άνδρας. Κανείς δεν του έχει πει ποτέ να κάνει ησυχία, να απολογηθεί για τον τρόπο που αισθάνεται, να “διαβάσει” το δωμάτιο. Αν κάποιος έχει αντίθετη γνώμη, δεν την εκφράζει», λέει στο Dazed η ψυχοθεραπεύτρια και συγγραφέας Gin Lalli.
Εν τω μεταξύ, οι γυναίκες βρίσκονται σε μια διαρκή κατάσταση αυτοεπιτήρησης, καθοδηγούμενες από την πεποίθηση ότι βρεθήκαμε σε αυτή τη γη για να ευχαριστούμε τους άλλους.
ΟΙ ΑΝΤΡΕΣ ΑΝΑΖΗΤΟΥΝ ΟΜΑΔΑ
Αναμφισβήτητα, το «χάσμα συνομιλίας» έχει διευρυνθεί στο μεταπανδημικό περιβάλλον. Η παρατεταμένη απομόνωση αποδυνάμωσε τις κοινωνικές δεξιότητες που απαιτούνται για τη δημιουργία ουσιαστικών συνδέσεων, συμβάλλοντας περαιτέρω στη συνεχιζόμενη επιδημία της ανδρικής μοναξιάς.
«Τα αγόρια δεν έχουν πάντα μια δεμένη ομάδα για να την αποκαλούν δική τους, ακόμη και όταν έχουν, δεν κάνουν βαθιές συζητήσεις με τον ίδιο τρόπο που κάνουν οι γυναίκες. Αλλά εξακολουθεί να είναι κάτι που αποζητούν, ως ανθρώπινα όντα.
»Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο, όταν οι γυναίκες τους δίνουν βήμα κατά τη διάρκεια των ραντεβού, τείνουν να τις αντιμετωπίζουν σαν ένα αιχμάλωτο ακροατήριο, μια ευκαιρία να εκτονώσουν τυχόν συναισθήματα που δεν έχουν πάντα την ευκαιρία να επεξεργαστούν», δήλωσε η Lalli.
Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΝΑΤΚΙΣΣΟΣΤΗΣ
«Παρά τις αρνητικές αυτές εμπειρίες, πολλές από εμάς είναι γνωστό ότι δίνουμε ακόμα και στις πιο αδιάφορες προοπτικές το πλεονέκτημα της αμφιβολίας. Η Bea, μια 23χρονη ανώτερη συνεργάτης επενδύσεων, έπεσε θύμα του “πιο ανασφαλή ναρκισσιστή που έχει γνωρίσει ποτέ” – συμπωματικά, του ίδιου τύπου με τον οποίο είχα μιλήσει κάποτε και ο οποίος με ενέπνευσε να γράψω αυτό το άρθρο εξηγεί η Angel Martinez στο Dazed Magazine.
«Ολόκληρη η προσωπικότητά του ήταν επικεντρωμένη σε αυτό που έκανε για τη δουλειά του και υπήρχε τόση αυτοπεποίθηση στον τρόπο που μιλούσε», θυμάται η Bea.
«Αλλά ένας κοινός μας φίλος εγγυήθηκε γι’ αυτόν και είπε ότι είχε πολύ καλό χαρακτήρα, οπότε σκέφτηκα ότι ήταν δουλειά μου να τον βγάλω από το καβούκι του». Εν τω μεταξύ, η 26χρονη ανεξάρτητη εικονογράφος Sara έβγαινε κάποτε με έναν άντρα που καυχιόταν συχνά για τις άλλες κοπέλες που έβλεπε παράλληλα. «Στο τέλος, ήξερα ότι έπρεπε απλώς να αποδεχτώ ότι δεν ήταν για μένα και ότι δεν ήταν αυτός με τον οποίο βλέπω τον εαυτό μου να δεσμεύεται».
«Κανείς δεν του έχει πει ποτέ να κάνει ησυχία, να απολογηθεί για τον τρόπο που αισθάνεται, να “διαβάσει” το δωμάτιο. Αν κάποιος έχει αντίθετη γνώμη, δεν την εκφράζει»
Αυτό δεν είναι κάτι που θέλουν οι γυναίκες
Ίσως ένας λόγος για τον οποίο δικαιολογούμε τους άνδρες είναι επειδή η αποτυχία τους να μας δουν ως πραγματικούς ανθρώπους μπορεί συχνά να αποτελεί άμεσο χτύπημα στην αυτοεκτίμησή μας. «Στην αρχή, όταν σκεφτόμουν τον τρόπο που μου μιλούσε, αναρωτιόμουν: “Είμαι αδιάφορη; Είμαι βαρετή; Μήπως δεν είναι διασκεδαστικό να μιλάω μαζί του;”», λέει η Bea.
«Πάντα σκεφτόμουν “ίσως πρέπει απλώς να με γνωρίσει καλύτερα”, και τότε επιτέλους συμπεριφερόταν σαν ένας αξιοπρεπής συνομιλητής».» Αλλά, όπως λέει η Lalli, αυτό σπάνια συμβαίνει. «Αν ένας άντρας συμπαθεί μια κοπέλα, μπορεί ακόμη και να καταλήξει να κυριαρχεί ακόμη περισσότερο στη συζήτηση μέσω της πανηγυρικής συμπεριφοράς», εξηγεί η Lalli. «Αυτό που πολλοί δεν συνειδητοποιούν είναι ότι αυτό δεν είναι αυτό που θέλουν οι γυναίκες».
Είναι αυτονόητο ότι οι άνδρες συχνά στερούνται οδυνηρά τον τομέα της αυτογνωσίας, και γι’ αυτό εν μέρει τόσοι πολλοί άνδρες στα είκοσί τους δεν γνωρίζουν ακόμα ότι είναι αγένεια να μην κάνεις ερωτήσεις στη συνοδό σου.
Αλλά τα πρότυπα μας αλλάζουν προς το καλύτερο, και γίνεται σαφές ότι οι γυναίκες είναι όλο και πιο απρόθυμες να ανεχτούν άνδρες που απλά δεν σταματούν να φλυαρούν. Η Lalli έχει μερικές συμβουλές για τους άνδρες αναγνώστες: «Διαβάστε ένα βιβλίο, παρακολουθήστε μια ταινία, ανακατευτείτε σε μικτές ομάδες. Σταματήστε να αλληλεπιδράτε με τους “yes men” που ενισχύουν αυτές τις συμπεριφορές».
Όσο για τις γυναίκες, θα ήταν χρήσιμο να αντισταθούμε στην παρόρμηση να ακυρώσουμε κάθε άντρα με τον οποίο έχουμε βγει κακό ραντεβού. Μερικές φορές, πέφτουμε πάνω σε αμήχανες ακραίες περιπτώσεις που αξίζουν μια δεύτερη ευκαιρία: νευρικοί τύποι που μπορεί απλώς να είναι ιδιαίτερα παθιασμένοι με τα θέματα της επιλογής τους και είναι πιθανό να στείλουν ένα μήνυμα συγγνώμης μόλις πάμε σσπίτι
ΜΙΑ ΔΕΥΤΕΡΗ ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΝΑΙ, ΜΙΑ ΤΡΙΤΗ ΟΧΙ
Τούτου λεχθέντος, η τάση μας να παγιδευόμαστε σε μονόπλευρες συζητήσεις δείχνει μια συλλογική ανάγκη για διεκδικητικότητα. «Οι γυναίκες δεν πρέπει να φοβούνται να δίνουν τον τόνο και να διαμορφώνουν το είδος της συζήτησης που θέλουν», προτείνει η Lalli.
Το αν οι άνδρες είναι δεκτικοί σε αυτά τα σήματα ή όχι είναι ένα σημάδι που δείχνει αν αξίζουν ένα ακόμη ραντεβού: κάνουν αργά αλλά σταθερά την προσπάθεια να εμπλακούν; Είναι πρόθυμοι να προσαρμοστούν και να ανταποκριθούν στα σπρωξίματά σας; Ή, μήπως εξακολουθούν να σας βλέπουν ως μια απλή ιδέα, ένα ηχείο για τις αυτοαποκαλούμενες λαμπρές ιδέες τους; Αν όλα τα σημάδια δείχνουν αρνητικά, δεν είναι ντροπή να φύγετε.
«Όταν αισθάνεστε ότι δεν σας σέβονται, δεν έχετε άδικο. Μπορείτε να φέρνετε σιγά σιγά τη συζήτηση στο τέλος της. Δεν είστε καν υποχρεωμένες να τους δώσετε ανατροφοδότηση για το πώς μπορούν να τα πάνε καλύτερα», λέει η Lalli. «Εμείς οι γυναίκες, έχουμε ήδη αρκετές υποχρεώσεις. Το να διδάσκουμε βασική ανθρώπινη αξιοπρέπεια σε ενήλικες άνδρες δεν πρέπει να είναι ένα από αυτά».
*Με στοιχεία από dazeddigital.com
