Διαχειριστής στις 4 Φεβρουαρίου 2020

Είμαστε οι Φίλοι της Ανέλιξης. Και… συναντηθήκαμε λίγα χρόνια πριν με όραμα τη δημιουργία ενός ιστότοπου… Ενός χώρου όπου όλοι θα βρισκόμαστε για να επικοινωνούμε και να μοιραζόμαστε αυτά που νιώθουμε, ακούμε, βλέπουμε, διαβάζουμε, κουβεντιάζουμε και αγαπάμε…

 

Η μικρή παρέα μεγάλωσε… και έγινε μια οικογένεια με ανοιχτή την αγκαλιά που σας προσκαλεί να γίνετε κι εσείς μέλη της.

 

Ελάτε, λοιπόν, να ταξιδέψετε μαζί μας διαβάζοντας τα άρθρα που δημοσιεύουμε ή αποστέλλοντάς μας κι εσείς τα κείμενα που αγαπάτε.

Γιάννα Ανδρεαδάκη στις 4 Δεκεμβρίου 2024

Μέσα από τα Εκπαιδευτικά Προγράμματα του Μουσείου Τηλεπικοινωνιών, που διαρκούν από τον Οκτώβριο έως τον Μάιο, τα παιδιά γίνονται επιστήμονες, καλλιτέχνες ή ακόμα και μυστικοί πράκτορες. Δυο STEM εργαστήρια δίνουν την ευκαιρία στους μικρούς επισκέπτες να δουν πώς τα ρομπότ βοηθούν τον άνθρωπο να εξερευνήσει το διάστημα, αλλά και να δημιουργήσουν ένα μοντέλο δορυφόρου που μπορεί να στέλνει και να λαμβάνει σήματα laser. Μαθαίνουν την τέχνη της χαρακτικής, με την καθοδήγηση χαρακτών του Κέντρου Χαρακτικής Pandolfini – Σιατερλή, και δημιουργούν μοναδικά έργα τέχνης με τις ρόδες των ποδηλάτων τους. Επιπλέον, μυούνται στα μυστικά της ζογκλερικής τέχνης και ανακαλύπτουν τους σημαντικότερους τρόπους επικοινωνίας από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα, ενώ ζωγραφίζουν σε έναν 3D ψηφιακό καμβά φορώντας μάσκες VR. Όταν τα φώτα σβήνουν στο Μουσείο, οι επίδοξοι ντετέκτιβ, με φακούς ανά χείρας και με τη βοήθεια ήχων, λύνουν γρίφους και ανακαλύπτουν τα μυστικά των τηλεπικοινωνιών. Επιπλέον, η καταξιωμένη γλύπτρια Μάρθα Δημητροπούλου συμμετέχει για ακόμη μια χρονιά στις δράσεις του Μουσείου Τηλεπικοινωνιών, με ένα εργαστήρι κεραμικής.

Η σημαντική πρωτοβουλία του Μουσείου Τηλεπικοινωνιών του Ομίλου ΟΤΕ να ταξιδεύει στα απομακρυσμένα δημοτικά σχολεία της περιφέρειας συνεχίζεται για 4η συνεχή χρονιά,  με το online εικαστικό εργαστήρι «Το Μουσείο στη Βαλίτσα μας». Σημείωσε επίσης πως, όπως κάθε χρόνο, παράλληλα με τα Εκπαιδευτικά Προγράμματα θα τρέχουν ομαδικές ξεναγήσεις, αλλά και πολλές άλλες δράσεις με έμφαση στο ψηφιακό περιβάλλον, προσφέροντας μια μοναδική εκπαιδευτική, αλλά και διασκεδαστική εμπειρία σε όλους.

Γιάννα Ανδρεαδάκη στις 30 Νοεμβρίου 2024

Όσο μπορείς, Νεότητα, απόφευγε την πείρα.

Είναι μια γριά ζηλότυπη, ανέραστη.
Μόνον ο χρόνος ο πολύς
την γλυκοκοιτάζει.

Εκ πείρας σας μιλώ.
Μην την εμπιστεύεστε.
Ειλικρινής δεν είναι. Σας φανερώνει μόνο
όσα έχασε και σας τρομοκρατεί.

Όμως, τα μεγάλα κέρδη που της έφεραν
τα ηδονικά της λάθη τ’ αποσιωπά.
Επιμελώς στη μνήμη της τα κρύβει
κι αναπολώντας τα ξανά ζει.

Εκ πείρας σας μιλώ.
Τις προσφορές της πείρας μη δεχτείτε.
Δόλιες είναι αποβλέπουν
στην κερδοφόρα ανταλλαγή:
ξερόχορτα σας δίνει και τον
ολάνθιστο αγρό σας αφαιρεί.

Κι όχι μόνο. Μες στην αναμπουμπούλα
που προκαλεί η κλέφτρα πάντα δοσοληψία

η πείρα κάθε τόσο αποσπά.
Όλο και μια φέτα χορταστική
απ’ την πανσέληνο σας

στην έκλειψη της ρίχνοντας τα βάρη.

Εκ πείρας σας μιλώ.
Σοφή δεν είναι η πείρα
απλώς έχασε τη δύναμη να σφάλλει.

 

Γιάννα Ανδρεαδάκη στις 30 Νοεμβρίου 2024

Βουβές οι νότες της ζωής,
μ’ ανακινούν τις λέξεις,
μνήμες να μας ξυπνήσουν,
για εποχές παλιές,
τότε, που ήχοι νιας πνοής,
καθέλκυαν τις σκέψεις,
ταξίδια να κινήσουν
γι’ άλλες ακρογιαλιές.
*
Σ’ ακρογιαλιές πλακόστρωτες,
χρόνων εφηβικών μας,
που σμίλεψαν , τα ένστικτα,
τα μάτια κι οι μιλιές
και παραμείναν άτρωτες,
κόντρα , των χωρισμών μας,
να καρτερούν , ανέφικτες
αγάπες κι αγκαλιές.
*
Μοιάζαμε , αρμενίζοντας,
στου Σύμπαντος τα πλάτη,
σαν φώτιζαν οι ίσκιοι μας,
στο φως, απ’ το φεγγάρι,
γίγαντες, που αγγίζοντας,
θα χτίζαμε παλάτι,
να βρούν ζωή οι μίσχοι μας,
στις ρίζες σου, Φανάρι.
*
Πελεκητά πλακόστρωτα,
κομμάτια της ψυχής μας,
θητεύσατε, αιωρούμενα
όνειρα εφηβικά
κι αν, χάσαμε τον έρωτα,
βαθιά στη θύμησή μας,
μείναν νιάτα, πλεούμενα,,
χάρτινα… παιδικά.

Από την Παρασκευή Μπαρδάνη

Γιάννα Ανδρεαδάκη στις 29 Νοεμβρίου 2024

Απόσπασμα

Ο νους βολεύεται, έχει υπομονή,
του αρέσει να παίζει μα η καρδιά αγριεύει,
δεν καταδέχεται αυτή να παίξει, πλαντάει
και χιμάει να ξεσκίσει το δίχτυ της ανάγκης.
Ρωτώ, ξαναρωτώ χτυπώντας το χάος:
Ποιος μας φυτεύει στη γης ετούτη
χωρίς να μας ζητήσει την άδεια;
Ποιος μας ξεριζώνει από τη γης ετούτη
χωρίς να μας ζητήσει την άδεια;
Είμαι ένα πλάσμα εφήμερο, αδύναμο,
καμωμένο από λάσπη κι ονείρατα.
Μα μέσα μου νογώ να στροβιλίζουνται
όλες οι δυνάμεις του Σύμπαντου.
Θέλω μια στιγμή, προτού με συντρίψουν,
ν΄ ανοίξω τα μάτια μου και να τις δω.
Αλλο σκοπό δε δίνω στη ζωή μου.

Θέλω να βρω μια δικαιολογία για να ζήσω
και να βαστάξω το φοβερό
καθημερινό θέαμα της αρρώστιας,
της ασκήμιας, της αδικίας και του θανάτου.
Ξεκίνησα από ένα σκοτεινό σημείο, τη Μήτρα·
οδεύω σ΄ ένα άλλο σκοτεινό σημείο, το Μνήμα.
Μια δύναμη με σφεντονάει μέσα από το σκοτεινό
βάραθρο· μια άλλη δύναμη με συντραβάει
ακατάλυτα στο σκοτεινό βάραθρο.

Και μάχουμαι
πως να γνέψω στους συντρόφους,
προτού πεθάνω.
Να τους δώσω το χέρι μου,
να προφτάσω να συλλαβίσω
και να τους ρίξω έναν ακέραιο λόγο.
Να τους πω τι φαντάζουμαι πως είναι
τούτη η πορεία·
και κατά που ψυχανεμίζουμαι πως πάμε.
Και πως ανάγκη να ρυθμίσουμε όλοι μαζί
το περπάτημα και την καρδιά μας.
Ένα σύνθημα, σα συνωμότες, ένα λόγο απλό
να προφτάσω να πω στους συντρόφους!

Ναι, σκοπός της Γης δεν είναι η ζωή,
δεν είναι ο άνθρωπος. έζησε χωρίς αυτά,
θα ζήσει χωρίς αυτά. Είναι σπίθες εφήμερες
της βίαιης περιστροφής της.

Ας ενωθούμε, ας πιαστούμε σφιχτά,
ας σμίξουμε τις καρδιές μας,
ας δημιουργήσουμε εμείς, όσο βαστάει
ακόμα η θερμοκρασία τούτη της Γης,
όσο δεν έρχουνται σεισμοί, κατακλυσμοί,
πάγοι, κομήτες να μας εξαφανίσουν,
ας δημιουργήσουμε έναν εγκέφαλο
και μιαν καρδιά στη Γης, ας δώσουμε
ένα νόημα ανθρώπινο
στον υπερανθρώπινον αγώνα!

Πολεμούμε γιατί έτσι μας αρέσει, τραγουδούμε
κι ας μην υπάρχει αυτί να μας ακούσει.
Δουλεύουμε, κι ας μην υπάρχει αφέντης,
να μας πλερώσει το μεροκάματο μας.
Δεν ξενοδουλεύουμε· εμείς είμαστε οι αφέντες·
το αμπέλι τούτο της Γης είναι δικό μας,
σάρκα μας κι αίμα μας.
Το σκάβουμε, το κλαδεύουμε, το τρυγούμε,
πατούμε τα σταφύλια του, πίνουμε το κρασί,
τραγουδούμε και κλαίμε, οράματα κι Ιδέες
ανηφορίζουν στην κεφαλή μας.
Σε ποια εποχή του αμπελιού σου έλαχε
ο κλήρος να δουλεύεις; Στα σκάμματα;
Στον τρύγο; Στα ξεφαντώματα;
Όλα είναι ένα.
Σκάβω και χαίρουμαι
όλον τον κύκλο του σταφυλιού,
τραγουδώ μέσα στη δίψα και στο μόχτο μου,
μεθυσμένος από το μελλούμενο κρασί.
Κρατώ το γιομάτο ποτήρι και ξαναζώ το μόχτο
του παππού και του προπάππου.
Κι ο ιδρώτας της δουλειάς τρέχει κρουνός
στο αψηλό καταμέθυστο κρανίο.
Είμαι ένα σακί γιομάτο κρέας και κόκαλα, αίμα,
ιδρώτα και δάκρυα, επιθυμίες και οράματα.

Ν΄ αγαπάς την ευθύνη.
Να λες: Εγώ, εγώ μονάχος μου
έχω χρέος να σώσω τη γης.
Αν δε σωθεί, εγώ φταίω.
Ένας λάκκος αίμα είναι η κεφαλή σου,
και μαζώνουνται κοπάδια κοπάδια οι γίσκιοι
των πεθαμένων και σε πίνουν να ζωντανέψουν.

«Μην πεθάνεις, για να μην πεθάνουμε!»
φωνάζουν μέσα σου οι νεκροι.
«Δεν προφτάσαμε να χαρούμε τις γυναίκες
που πεθυμήσαμε· πρόφτασε εσύ,
κοιμήσου μαζί τους!

Δεν προφτάσαμε
να κάμουμε έργα τις Ιδέες μας·
κάμε τις έργα εσύ!
Δεν προφτάσαμε να συλλάβουμε
και να στερεώσουμε το πρόσωπο
της ελπίδας μας· στερέωσε το εσύ!

«Τέλεψε το έργο μας! Τέλεψε το έργο μας!
Μέρα νύχτα μπαινοβγαίνουμε στο κορμί σου
και φωνάζουμε: Όχι, δε φύγαμε,
δεν ξεκορμίσαμε από σένα,
δεν κατεβήκαμε στη γης.
Μέσα από τα σωθικά σου
ξακλουθουμε τον αγώνα.
Λύτρωσε μας!»
Μια Φλόγα είναι η ψυχή του ανθρώπου·
ένα πύρινο πουλί, πηδάει από κλαρί σε κλαρί,
από κεφάλι σε κεφάλι, και φωνάζει:
«Δεν μπορώ να σταθώ, δεν μπορώ να καώ,
κανένας δεν μπορεί να με σβήσει!»
«Αφεντικό, έχεις τα πάντα αλλά παρ’όλα αυτά
χάνεις τη ζωή γιατί σου λείπει λίγη τρέλα.
Εάν αποκτήσεις λίγη τρέλα
θα καταλάβεις τι σημαίνει ζωή.»

Γιάννα Ανδρεαδάκη στις 17 Νοεμβρίου 2024
Κάθε γενιά προσεγγίζει διαφορετικά τα κανάλια επικοινωνίας, ένα από τα ευρήματα της μελέτης Generation Mute: Millennials Phone Call Statistics, η οποία κατέληξε στο συμπέρασμα ότι το 75% των ερωτηθέντων που γεννήθηκαν μεταξύ 1981 και 1996 θεωρούν τη λήψη μιας τηλεφωνικής κλήσης ως διακοπή της καθημερινής ζωής που καταλαμβάνει πολύ χρόνο.

Εν τω μεταξύ, οι Boomers εκτιμούν τις τηλεφωνικές κλήσεις και το 61% των μελών της Gen Z, σύμφωνα με δημοσκόπηση της Uswitch, προτιμούν τα γραπτά μηνύματα WhatsApp από τις τηλεφωνικές κλήσεις.

Αυτές οι διαφορές δεν θα ήταν ιδιαίτερα αξιοσημείωτες αν δεν υπήρχε η ύπαρξη σχέσεων με διαφορά ηλικίας, οι οποίες, σύμφωνα με στατιστικά στοιχεία της εφαρμογής γνωριμιών Bumble, γίνονται όλο και πιο συχνές.

Οι Millennials προτιμούν να χρησιμοποιούν εφαρμογές (αυτές που δεν απαιτούν άμεση αλληλεπίδραση, όπως μια τηλεφωνική συνομιλία), επειδή θεωρούν ότι είναι μια πιο άνετη και λιγότερο παρεμβατική μορφή επικοινωνίας.

Μην με παίρνεις τηλέφωνο

Συνολικά το 63% των χρηστών της εφαρμογής δεν θεωρούν ότι η ηλικία είναι καθοριστικός παράγοντας όσον αφορά το με ποιον θα βγουν.

Το 35% των γυναικών δηλώνουν ότι έχουν γίνει λιγότερο επικριτικές απέναντι σε σχέσεις με ηλικιακές διαφορές, ενώ λίγο περισσότεροι από τους μισούς άνδρες που συμμετείχαν στην έρευνα δηλώνουν ότι θα ήταν ανοιχτοί να βγουν με κάποιον έως και επτά χρόνια μεγαλύτερό τους.

Όλα είναι καλά – μέχρι να έρθει η ώρα της επικοινωνίας.

Οι Millennials προτιμούν να χρησιμοποιούν εφαρμογές (αυτές που δεν απαιτούν άμεση αλληλεπίδραση, όπως μια τηλεφωνική συνομιλία), επειδή θεωρούν ότι είναι μια πιο άνετη και λιγότερο παρεμβατική μορφή επικοινωνίας.

«Αν και δεν είναι μια γενιά που γεννήθηκε κουβαλώντας μαζί της ένα tablet, είναι προσανατολισμένοι στην παραγωγικότητα και, ως εκ τούτου, έχουν μάθει να διαχειρίζονται καλά τον χρόνο τους.

»Η ασύγχρονη επικοινωνία τους βοηθά να οργανώσουν τα μηνύματα στα οποία πρέπει να απαντήσουν και σε ποιο χρονοδιάγραμμα», λέει στην EL PAÍS η Entic Soler, ψυχολόγος ζευγαριών και αναπληρώτρια καθηγήτρια στο Τμήμα Ψυχολογίας και Επιστημών της Εκπαίδευσης στο Universitat Oberta de Catalunya.

«Με αυτόν τον τρόπο, μπορούν να απαντήσουν πιο ήρεμα και να σκεφτούν την απάντησή τους, κάτι που μπορεί να συμβεί και με τα ηχητικά μηνύματα. Αυτό δημιουργεί έλλειψη εμπιστοσύνης στις επικοινωνιακές δεξιότητες κάποιου.

»Στις παραδοσιακές μορφές επικοινωνίας, όπως αυτή του τηλεφώνου, λες αυτό που λες την πρώτη φορά και γίνεται αποδεκτό ως σωστό από την αρχή»

Διαφορά ηλικίας και gif

Η Soler πιστεύει ότι τα προβλήματα επικοινωνίας που μπορεί να προκύψουν μεταξύ μελών διαφορετικών ομάδων μπορούν να αντιμετωπιστούν με, ναι, ακόμη περισσότερη επικοινωνία.

«Όταν τα μέλη ενός ζευγαριού έχουν διαφορετικές σχέσεις με τα ψηφιακά συστήματα επικοινωνίας, είναι σημαντικό να καταλήξουν σε συμφωνία», λέει η Soler.

«Υπάρχει μια αρχή της επικοινωνίας που λέει ότι είναι αδύνατο να μην επικοινωνούμε, δεδομένου ότι ακόμη και η σιωπή επικοινωνεί κάτι. Το άτομο που δέχεται αυτή τη σιωπή μπορεί να έχει μια συγκεκριμένη αντίληψη γι’ αυτήν.

»Ανάλογα με τον τρόπο που χρησιμοποιούμε τα συστήματα για να επικοινωνήσουμε, μπορεί να πέσουμε σε παρεξηγήσεις, όπως με έναν σύντροφο που γράφει σε παραγράφους και έναν άλλο που απαντά με ένα απλό gif.

»Πρέπει να είμαστε ανοιχτοί σχετικά με αυτές τις διαφορές και να καταλήξουμε σε βέλτιστες πρακτικές επικοινωνίας, εκτός από το να καταλήξουμε σε συμφωνία σχετικά με τα κανάλια επικοινωνίας που θα χρησιμοποιηθούν».

«Το αγόρι μου με παίρνει τηλέφωνο κάθε μέρα, αλλά ποτέ δεν ξέρω τι να πω. Να του πω ότι πήγα στο γραφείο, ότι είχα μερικές φρικτές συναντήσεις και ότι τώρα θα πάω στο σούπερ μάρκετ; Δεν καταλαβαίνω αυτή τη μανία να μιλάμε για να μιλάμε», λέει η Clara R., 37χρονη brand manager της οποίας ο σύντροφος είναι 49 ετών.

Viral φράσεις και ιογενείς συμπεριφορές

Ο Miguel Ángel del Corral Domínguez, ειδικός στη γλωσσολογία και την επικοινωνία, αναφέρει ότι το περιεχόμενο των συνομιλιών μπορεί επίσης να παίζει ρόλο, δεδομένου ότι όταν πρόκειται για μεγάλες διαφορές γενεών, τα μέλη μιας σχέσης μπορεί να μην μοιράζονται τις ίδιες εμπειρικές και πολιτιστικές αναφορές.

«Οι γλωσσικές διαφορές συχνά δεν είναι υπερβολικά βαθιές, εκτός αν μιλάμε για μια ακραία διαφορά μεταξύ των ηλικιών των συντρόφων.

»Σήμερα οι τριαντάρηδες, τουλάχιστον όταν βρίσκονται ανάμεσα σε μέλη της οικογένειας και τους ερωτικούς τους συντρόφους, χρησιμοποιούν πολλούς νεολογισμούς και νεανική, αν όχι εφηβική, αργκό», λέει.

Στην πραγματικότητα, η άνοδος των μέσων κοινωνικής δικτύωσης δεν οδήγησε στη δημιουργία μιας μυστικής γλώσσας μεταξύ των νέων, αλλά μάλλον στην ευρεία διάδοσή της.

Όταν ένα εφηβικό βίντεο ή μια φράση γίνεται viral, μπορεί να φτάσει σε άτομα που είναι διπλάσια ή τριπλάσια της ηλικίας του δημιουργού του.

” Squid game” χωρίς υπότιτλους

Η σειρά «Μόνο φόνοι στο κτίριο» αντικατοπτρίζει με χιούμορ τις τεράστιες διαφορές που μπορεί να προκύψουν όταν πρόκειται για την επικοινωνία μεταξύ διαφορετικών γενεών.

«Είναι σαν να βλέπω το Squid Game χωρίς υπότιτλους», λέει ο χαρακτήρας του Steven Martin αφού ακούει τους χαρακτήρες της Selena Gómez και της Zoe Colletti να μιλούν.

«Είναι πραγματικά ενδιαφέρον να δούμε πώς διαφορετικοί άνθρωποι [διαφορετικών ηλικιών και εποχών] χρησιμοποιούν τη γλώσσα στο διαδίκτυο», λέει η Gretchen McCulloch, συγγραφέας του βιβλίου Because Internet: Understanding the New Rules of Language, λέει στο Vox.

«Υπάρχει μια λανθασμένη αντίληψη ότι αν οι άνθρωποι χρησιμοποιούν τη γλώσσα διαφορετικά, τότε κάποιος πρέπει να έχει δίκιο, αλλά αυτό δεν είναι αλήθεια. Δεν υπάρχει ένας μόνο σωστός τρόπος χρήσης της γλώσσας στο διαδίκτυο. Μπορούμε να χρησιμοποιούμε τη γλώσσα με διαφορετικό τρόπο και αυτό μπορεί στην πραγματικότητα να μας βοηθήσει να κατανοήσουμε καλύτερα ο ένας τον άλλον».

Συνεχίζει: «Μπορείτε να γράψετε όπως θέλετε να μιλήσετε, αλλά πρέπει να έχουμε κάποια επικοινωνία σχετικά με τα μέσα με τα οποία το εκφράζετε για να αποφύγουμε δυσκολίες επικοινωνίας και παρερμηνείες».

Σιχαίνομαι το τηλέφωνο

«Το αγόρι μου με παίρνει τηλέφωνο κάθε μέρα, αλλά ποτέ δεν ξέρω τι να πω. Να του πω ότι πήγα στο γραφείο, ότι είχα μερικές φρικτές συναντήσεις και ότι τώρα θα πάω στο σούπερ μάρκετ; Δεν καταλαβαίνω αυτή τη μανία να μιλάμε για να μιλάμε», λέει η Clara R., 37χρονη brand manager της οποίας ο σύντροφος είναι 49 ετών.

«Τις λίγες φορές που είμαι εγώ αυτή που τον παίρνω τηλέφωνο, είναι για κάτι σχετικά σημαντικό, ή τουλάχιστον, διασκεδαστικό, και τον ρωτάω πρώτα μέσω WhatsApp αν είναι εντάξει να τον πάρω τηλέφωνο, γιατί σιχαίνομαι να απαντάω στο τηλέφωνο όταν πίνω ένα ποτό με τους φίλους μου, όταν είμαι στη μέση του δείπνου ή στον καναπέ βλέποντας Netflix και πρέπει να διακόψω μια σειρά για να ακούσω κάποια ιστορία από τη μέρα του που δεν με αφορά στο ελάχιστο.

»Και για να είμαι ειλικρινής, δεν μπορώ να σκεφτώ πολλά πράγματα που είναι χειρότερα από μια βιντεοκλήση χωρίς προηγούμενη προειδοποίηση».

Gif και βαθμός εμπιστοσύνης

«Όλες οι ενοχλήσεις μιας τηλεφωνικής κλήσης επιδεινώνονται από τις βιντεοκλήσεις, οι οποίες απαιτούν να εμφανίζονται ζωντανά, χωρίς φίλτρα, κοιτάζοντας τον εαυτό τους με όλα τα ελαττώματά τους σε μεγέθυνση και σε πλήρη θέα των άλλων συμμετεχόντων», λέει ο Ferran Lalueza Bosch, καθηγητής των επιστημών της πληροφορικής και της επικοινωνίας.

«Το άγχος ακολουθεί ένα μαθηματικό μοτίβο: όσο υψηλότερη είναι η αντιλαμβανόμενη απειλή απώλειας χρόνου και όσο χαμηλότερη είναι η αντίληψη των δικών μας πόρων για να την αντιμετωπίσουμε, τόσο υψηλότερο είναι το προληπτικό άγχος της κατάστασης».

«Όσον αφορά τη χρήση των emoticons και των αυτοκόλλητων, είναι παρόμοια με το ίδιο το περιεχόμενο: όλα εξαρτώνται από τον βαθμό εμπιστοσύνης και εξοικείωσής μας με τον συνομιλητή μας», εξηγεί ο Corral Domínguez.

«Στην περίπτωση ενός ζευγαριού, αυτός είναι κατά πάσα πιθανότητα υψηλός. Ωστόσο, πρέπει να δοθεί προσοχή εάν ο συνομιλητής δεν γνωρίζει τον κώδικά μας, κάτι που είναι συχνό μεταξύ των ηλικιωμένων.

»Και αυτό δεν περιορίζεται στα οπτικά μέσα: σκεφτείτε τη χρήση της ειρωνείας και του σαρκασμού».

«Υπάρχει ένα προφανές χάσμα γενεών και προσπαθείς να ενημερώνεσαι για να μην είσαι πίσω από την εποχή ή να μην χάνεις ό,τι συμβαίνει», συνοψίζει ο Eugenio R.

«Στο τέλος, γίνεται ένα παιχνίδι που μπορεί να προκαλέσει σύγχυση, επειδή εσύ ερμηνεύεις το αυτοκόλλητο με έναν τρόπο και αυτός που σου το έστειλε το εννοούσε με άλλον».

Ο ίδιος αναφέρει ότι, αν και τελικά σταμάτησε να βλέπει τον 31χρονο που γνώρισε μέσω των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, ο νεαρός εξακολουθεί να στέλνει περιστασιακά περισσότερα gif.

Τι σημαίνουν όλα αυτά; Το ερώτημα, όπως και η ίδια η γλώσσα, μπορεί να προκαλέσει αμέτρητες ερμηνείες.

Με στοιχεία από elpais.com

Γιάννα Ανδρεαδάκη στις 16 Νοεμβρίου 2024
Αποσπάσματα

Κρατάω τα ηνία των αποφάσεών μου. Εξετάζοντας τα δεδομένα, το μυαλό του ανθρώπου που αναζητά, το πνεύμα και η αναλυτική του σκέψη, τον βοηθούν να αντιληφθεί ότι η ενοχή είναι κακή παρέα.

Έτσι, υποκύπτει κάποτε στον πειρασμό να ρίξει σε κάποιον άλλο την ευθύνη για όσα κακά συμβαίνουν (και πάντα βρίσκεται κάποιος).

Σ’ αυτήν την παγίδα, είναι πάντα ο άλλος που σε κάνει να υποφέρεις: η γυναίκα σου σε κάνει να υποφέρεις, ο άντρας σου σε κάνει να υποφέρεις, οι γονείς σου σε κάνουν να υποφέρεις, τα παιδιά σου σε κάνουν να υποφέρεις.

Για ό,τι συμβαίνει φταίει το χρηματοοικονομικό σύστημα, η κοινωνία, ο καπιταλισμός, ο κομμουνισμός, ο φασισμός, η κυρίαρχη πολιτική ιδεολογία, η κοινωνική δομή ή το πεπρωμένο, το κάρμα, ο Θεός ή οι ενωμένες δυνάμεις όλων των προηγουμένων…

Πάντα σ’ αυτήν την παγίδα, αυτό που σε κάνει να υποφέρεις είναι κάτι έξω από σένα, και είναι πιθανό να παίρνεις ανακούφιση για λίγο, ρίχνοντας σε άλλους την ευθύνη.

Την ίδια στιγμή που «ανακαλύπτεις» ποιος ή τι σε βασανίζει κι ένα πρόβλημα δείχνει να λύνεται, ένα άλλο, ίσως πιο σοβαρό, σου χτυπά την πόρτα.

Τώρα πια δεν μπορείς να κάνεις τίποτα για ν’ αλλάξεις μια κατάσταση που παύει να εξαρτάται από σένα.

Όσοι ακόμα δεν ξεπέρασαν αυτή τη δοκιμασία, ξοδεύουν τη ζωή τους μουρμουρίζοντας:

Μα είναι δυνατόν να νιώθει κάποιος ευτυχισμένος σε μία κοινωνία τόσο άδικη (ή ακαλλιέργητη, ή καταπιεσμένη);

Πώς να ζήσεις ευτυχισμένος σε μια χώρα υλιστική (ή γραφειοκρατική, ή υπανάπτυκτη) σαν ετούτη;

Πώς να είσαι ευτυχισμένος αν δεν είναι ευτυχισμένος ο αδελφός σου, ο γιος σου, ο πατέρας σου;

Ποιος μπορεί να είναι ευτυχισμένος αν πρέπει να δουλεύει δεκατέσσερις ώρες τη μέρα κάνοντας κάτι που δεν του αρέσει;

Πώς να είσαι ευτυχισμένος αν το ταίρι σου δεν ασχολείται μαζί σου, ούτε σου επιτρέπει να είσαι ελεύθερος;………….

…..Πλάθεις και φαντάζεσαι σενάρια παγκόσμιας συνωμοσίας που υποτίθεται πως έχουν σχεδιαστεί μόνο και μόνο για να μας καταστρέψουν όλους – και ειδικά όσους ανήκουν στην ομάδα σου, τους οικείους σου, αλλά κυρίως εσένα…Και πάνω σ’ αυτό αρχίζεις να αναπτύσσεις μηχανισμούς όλο και πιο νευρωτικούς για να αμυνθείς στους εχθρικούς και μανιώδεις συνωμότες.

Ή:

το δρόμο του ανθρώπου που αναζητά τη σοφία, και που προτείνω εδώ.

Αποφασίζουμε να πάρουμε τα ηνία στα χέρια μας και να καταλάβουμε, μια για πάντα, ότι η ζωή μας εξαρτάται πρωτίστως και κυρίως από εμάς τους ίδιους.

Αναγνωρίζουμε ότι κανένας άλλος δεν είναι ένοχος για κάτι που μας συμβαίνει, κι όταν αν φέρουμε πάνω μας τραύματα, ήταν πάντα και με τη δική μας συνενοχή.

Όταν πια ξεπεράσουμε την παραπάνω πρόκληση, δεν μας μένουν πολλές εναλλακτικές.

Η ευθύνη να ζήσουμε στο παρόν, δεν μας επιτρέπει να ενοχοποιούμε άλλους, καθώς αυτό ακριβώς σημαίνει «ωριμότητα»: να μην αισθανόμαστε συνεχώς την ανάγκη να ενοχοποιούμε άλλους.

Αυτό που είμαστε, αυτό που ζούμε, κι αυτό που κάνουμε, είναι σε μεγάλο βαθμό δικό μας δημιούργημα.

Εγώ είμαι υπεύθυνος για τη ζωή μου, για όλα μου τα βάσανα, για ό,τι μου συνέβη άλλοτε κι ό,τι μου συμβαίνει τώρα. Έτσι το διάλεξα. Αυτούς τους σπόρους έσπειρα, και τώρα μαζεύω τη συγκομιδή∙ είμαι υπεύθυνος. -Osho

Ο άνθρωπος της αναζήτησης μεγαλώνει και μαθαίνει κι όταν φτάνει η ώρα αυτής της δεύτερης δοκιμασίας ανακαλύπτει – με ακεραιότητα και χωρίς να κατηγορεί άλλους -, ότι ο βασικός υπεύθυνος για ό,τι του συμβαίνει είναι ο ίδιος του ο εαυτός.

Όπως συνήθιζε να μου λέει ο δάσκαλός μου: «Εσύ είσαι πάντα ο κύριος των αποφάσεών σου, ακόμα κι αν αυτές είναι σκλάβες υποταγμένες στις πεποιθήσεις σου».

Ποιο είναι λοιπόν το μάθημα εδώ; Η ζωή μας δίνει αμέτρητες ευκαιρίες να μεταθέσουμε την ευθύνη, αλλά το πραγματικό ταξίδι προς τη σοφία ξεκινά τη στιγμή που αναγνωρίζουμε ότι η δύναμη να κατευθύνουμε το πεπρωμένο μας βρίσκεται στα χέρια μας. Στο ίδιο συμπέρασμα κατέληξε και ο Καρλ Γιουνγκ και αξίζει να μελετήσετε και τη δική του οπτική επί αυτού:

Γιάννα Ανδρεαδάκη στις 16 Νοεμβρίου 2024

“Όταν γεράσεις κι ασπρίσεις και στον ύπνο βυθιστείς
Καθισμένη δίπλα στη φωτιά, μ’ ένα βιβλίο στο χέρι
Να το διαβάζεις αργά, ν’ αφήνεσαι στων ματιών τις θύμησες
Στο βλέμμα τους, στις χαρακιές σκιές τους

Τόσοι πολλοί αγαπήσανε τις ροδαλές στιγμές σου
Την ομορφιά σου αγάπησαν στ’ αλήθεια ή σαν ψέμα
Ένας, όμως, αγάπησε τη συντροφιά ψυχή σου
Τις παλλόμενες πτυχώσεις θλίψης στην όψη τη δική σου

Κι έτσι σκυμμένη στη σιδηρά εστία την πυρωμένη
Να ψιθυρίζεις, δίχως χαρά, πώς πέταξε η Αγάπη
Και δρασκελώντας τα βουνά, ένα έγινε με δαύτα
Το πρόσωπό του κρύβοντας ανάμεσα στα άστρα

William  Yeats – When You Are Old

WHEN you are old and gray and full of sleep,
And nodding by the fire, take down this book,
And slowly read, and dream of the soft look
Your eyes had once, and of their shadows deep;

How many loved your moments of glad grace,
And loved your beauty with love false or true,
But one man loved the pilgrim soul in you,
And loved the sorrows of your changing face;

And bending down beside the glowing bars,
Murmur, a little sadly, how Love fled
And paced upon the mountains overhead
And hid his face among a crowd of stars.

Γιάννα Ανδρεαδάκη στις 7 Νοεμβρίου 2024

ΜΠΟΛΙΒΑΡ απόσπασμα

Για τους μεγάλους, για τους ελεύθερους,
για τους γενναίους, τους δυνατούς
Αρμόζουν τα λόγια τα μεγάλα, τα ελεύθερα,
τα γενναία, τα δυνατά
Γι’ αυτούς η απόλυτη υποταγή κάθε στοιχείου, η σιγή,
γι’ αυτούς τα δάκρυα, γι’ αυτούς οι φάροι,
κι οι κλάδοι ελιάς, και τα φανάρια
Όπου χοροπηδούνε με το λίκνισμα των καραβιών και
γράφουνε στους σκοτεινούς ορίζοντες των λιμανιών,
[…]
Για ν’ αρματώσουνε καράβι, ν’ ανοιχτούν, να φύγουνε,
Όμοιοι με τραμ που ξεκινάει, άδειο κι ολόφωτο μέσ’ στη
νυχτερινή γαλήνη των μπαχτσέδων,
Μ’ ένα σκοπό του ταξειδιού: π ρ ο ς τ’ ά σ τ ρ α.

Το καράβι του δάσους

Ξέρω ότι
αν είχα
μια φορεσιά
ένα φράκο
χρώματος πράσινο ανοιχτό
με μεγάλα κόκκινα σκοτεινά λουλούδια
Αν στη θέση της
αόρατης
αιολικής άρπας που μου χρησιμεύει
για κεφάλι
είχα μια τετράγωνη πλάκα
πράσινο σαπούνι

Έτσι που ν’ ακουμπά
απαλά
η μια της άκρη
ανάμεσα στους δυο μου ώμους

Αν ήτανε δυνατό
ν’ αντικαταστήσω
τα ιερά σάβανα
της φωνής μου
με την αγάπη
που έχει
μια μεταφυσική μουσική κόρη
για τις μαύρες ομπρέλες της βροχής

Ίσως τότες
μόνο τότες
θα μπορούσα να πω
τα φευγαλέα οράματα
της χαράς
που είδα κάποτες
σαν ήμουνα παιδί
κοιτάζοντας ευλαβικά
μέσα στα στρογγυλά
μάτια
των πουλιών

Το λίκνον ο λύχνος

Πάντοτε αγαπούσα
-με πάθος-
κάθε εκδήλωση της ζωής
όμως δεν μ’ ένοιαζε
ο θάνατος

Τώρα που μ’ άφησες να ξαποσταίνω
πλάι στο λαμπρό φως
των ωραίων ματιών σου
τώρα αγαπώ ακόμη περισσότερο τη ζωή
και δε θα `θελα
να πεθάνω πια
ποτέ

Όλοι θέλουν να καταλάβουν τη ζωγραφική. Γιατί δεν προσπαθούν να καταλάβουν το κελάηδημα των πουλιών; Τους αρέσει η νύχτα, ένα λουλούδι, τόσα πράγματα γύρω τους, χωρίς να τα καταλαβαίνουν. Γιατί πρέπει οπωσδήποτε να καταλάβουν τη ζωγραφική; Όλα στη ζωή είναι ένα θαύμα. Είναι θαυμαστό ακόμα και ότι δεν διαλύεται κανείς στο λουτρό σαν κομματάκι ζάχαρης. Δεν «εγκρίνω» ποτέ τίποτα κατά τον ίδιο τρόπο που δεν συμπαθώ ποτέ τίποτα. Αγαπώ ή μισώ. Όταν αγαπώ μια γυναίκα, η κατάστασή μου αυτή τινάζει στον αέρα τα πάντα, ακόμη και την ίδια μου τη ζωγραφική. Κάθε παιδί είναι καλλιτέχνης. Το θέμα είναι πώς θα παραμείνει καλλιτέχνης μεγαλώνοντας. Μου πήρε τέσσερα χρόνια να μάθω να ζωγραφίζω σαν τον Ραφαήλ και μια ολόκληρη ζωή να μάθω να ζωγραφίζω σαν παιδί. Οι κακοί καλλιτέχνες αντιγράφουν. Οι καλοί καλλιτέχνες κλέβουν. Δεν υπάρχει αφηρημένη τέχνη. Πρέπει πάντα να αρχίζεις ζωγραφίζοντας κάτι συγκεκριμένο. Μετά μπορείς να αφαιρέσεις κάθε ίχνος ρεαλισμού. Πάντα κάνω αυτό που δεν μπορώ να κάνω, με σκοπό να διαπιστώσω αν μπορώ να το κάνω. Κάθε θετική αξία έχει την τιμή της σε αρνητικούς όρους. Η ιδιοφυΐα του Αϊνστάιν οδηγεί στη Χιροσίμα. Οι στόχοι μας μπορούν να επιτευχθούν μόνο μέσα από ένα σχέδιο, στο οποίο πρέπει να πιστέψουμε θερμά και πάνω στο οποίο πρέπει να δράσουμε ενεργά. Δεν υπάρχει άλλη διαδρομή προς την επιτυχία. Ποτέ μην επιτρέπετε μια διχοτόμηση να κυβερνά τη ζωή σας, μια διχοτόμηση στην οποία μισείτε ό, τι κάνετε, ώστε να μπορείτε να απολαύσετε τον ελεύθερο χρόνο σας. Ψάξτε για μια κατάσταση στην οποία η δουλειά σας θα σας δώσει τόσο μεγάλη ευτυχία όσο ο ελεύθερος χρόνος σας. Μάθε τους κανόνες σαν επαγγελματίας ώστε να μπορείς να τους παραβαίνεις σαν ερασιτέχνης. Αν είχαμε κουλτούρα, δεν θα είχαμε τόσο έντονη την αίσθηση ότι μας λείπει (ή απλώς θα τη θεωρούσαμε δεδομένη). Αντί γι’ αυτό, βαυκαλιζόμαστε με την ιδέα της κουλτούρας, αλλά αν γνωρίζαμε την αληθινή αξία αυτής της λέξης, θα διαθέταμε και αρκετή κουλτούρα ώστε να μην της δίνουμε και τόσο πολλή σημασία. Ο καλλιτέχνης είναι αποδέκτης συναισθημάτων που προέρχονται από οπουδήποτε: από τον ουρανό, τη γη, από ένα κομμάτι χαρτί, από μια μορφή, από έναν ιστό αράχνης. Μερικές φορές είμαστε πιο ελεύθεροι από ποτέ, τη στιγμή ακριβώς που νιώθουμε πιο ανελεύθεροι από ποτέ. Πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί με την ελευθερία. Τόσο στη ζωγραφική, όσο και αλλού. Μ’ ό,τι κι αν καταπιαστείς, καταλήγεις κάποτε αλυσοδεμένος. Οι καλλιτέχνες δεν μπορούν να μένουν αδιάφοροι μπροστά σε μια διαμάχη κατά την οποία διακυβεύονται οι πιο υψηλές αξίες της ανθρωπότητας και του πολιτισμού». Η επιτυχία είναι επικίνδυνη. Αρχίζει κανείς να αντιγράφει τον εαυτό του, και αυτό είναι χειρότερο από το να αντιγράφεις άλλους. Είναι στείρο. Όλοι ξέρουμε ότι η τέχνη δεν είναι αλήθεια. Η τέχνη είναι ένα ψέμα το οποίο μας μαθαίνει να κατανοούμε την αλήθεια, τουλάχιστον εκείνη την αλήθεια την οποία εμείς (ως άνθρωποι) μπορούμε να κατανοήσουμε. Η τέχνη είναι ένα ψέμα που λέει την αλήθεια Η τέχνη ξεπλένει από την ψυχή τη σκόνη της καθημερινότητας. Πιστεύω μονάχα στη δουλειά. Δεν υπάρχει τέχνη παρά μόνο ύστερα από σκληρή δουλειά, χειρωνακτική και πνευματική. Ένας πίνακας υπάρχει μονάχα γι’ αυτό που είναι και για τίποτε άλλο. Γίνεσαι νέος τελικά στα εξήντα. Δυστυχώς, τότε είναι πολύ αργά πια. Να αναβάλλεις για αύριο μόνο αυτό που είσαι διατεθειμένος να αφήσεις μισοτελειωμένο αν τυχόν πεθάνεις

Από doctv

Γιάννα Ανδρεαδάκη στις 2 Νοεμβρίου 2024

 

Δεν έχεις τι να χάσεις

Καλὰ τὰ βγάζει πέρα ἡ μοναξιὰ
φτωχικὰ ἀλλὰ τίμια.
Ἀλλοῦ κοιμᾶται αὐτὴ
κι ἀλλοῦ τὸ ἐγκρατὲς σκεπτικὸ ἐάν.

Μόνο καμιὰ φορὰ
σὲ πειραματισμοὺς τὴν παρασύρει
ἡ περιέργεια
– ὄφις προγενέστερος
καὶ πιὸ φανατικὸς
ἀπ᾿ τὸν νερόβραστον ἐκεῖνον τῆς μηλέας.

Δοκίμασε τῆς λέει, μὴ φοβᾶσαι
δὲν ἔχεις τί νὰ χάσεις

Προφυλάξεις

Όταν βρέχει δεν παίρνω ομπρέλα.
To θεωρώ δειλία να προφυλάσσομαι από το ξεκάθαρο.
Όταν δε βρέχει, όσο και αν ευτυχεί ο ουρανός όσο κι αν τον πιστεύω
ανοίγω την ομπρέλα μου δεν είναι ξεκάθαρη καιρική συνθήκη η ευτυχία.

Διάλογος ανάμεσα σε μένα και σε μένα

Σοῦ εἶπα:
– Λύγισα.
Καὶ εἶπες:
– Μὴ θλίβεσαι.
Ἀπογοητεύσου ἥσυχα.
Ἤρεμα δέξου νὰ κοιτᾷς
σταματημένο τὸ ρολόι.
Λογικὰ ἀπελπίσου
πῶς δὲν εἶναι ξεκούρδιστο,
ὅτι ἔτσι δουλεύει ὁ δικός σου χρόνος.
Κι ἂν αἴφνης τύχει
νὰ σαλέψει κάποιος λεπτοδείκτης,
μὴ ριψοκινδυνέψεις νὰ χαρεῖς.
Ἡ κίνηση αὐτὴ δὲν θά ῾ναι χρόνος.
Θά ῾ναι κάποιων ἐλπίδων ψευδορκίες.
Κατέβα σοβαρή,
νηφάλια αὐτοεκθρονίσου
ἀπὸ τὰ χίλια σου παράθυρα..
Γιὰ ἕνα μήπως τ᾿ ἄνοιξες.
Κι αὐτοξεχάσου εὔχαρις.
Ὅ,τι εἶχες νὰ πεῖς,
γιὰ τὰ φθινόπωρα, τὰ κύκνεια,
τὶς μνῆμες, ὑδροροὲς τῶν ἐρώτων,
τὴν ἀλληλοκτονία τῶν ὠρῶν,
τῶν ἀγαλμάτων τὴν φερεγγυότητα,
ὅ,τι εἶχες νὰ πεῖς
γι᾿ ἀνθώπους ποὺ σιγὰ-σιγὰ λυγίζουν,
τὸ εἶπες.
καὶ τὴν πείθει
νὰ κουλουριάζεται πνιχτὰ
νὰ τρίβεται σὰ γάτα ἀνεπαίσθητη
πάνω στὸν διαθέσιμο ἀέρα
ποῦ ἀφήνεις προσπερνώντας.

Ἀπόλαυση πολὺ μοναχικότερη
ἀπὸ τὴ στέρησή της.

Γεγονότα

Μόνη, ἐντελῶς μόνη,
περπατῶ στὸ δρόμο
καὶ πέφτω πάνω σὲ μεγάλα γεγονότα:
Ὁ ἥλιος σὰν ἐπειγόντως νὰ ἐκλήθη ἀπὸ τὴ Δύση
ἀφήνοντας ἡμιτελὲς τὸ δειλινό…

Σὲ λίγο ἡ νύχτα,
κρατώντας τοὺς ἀμφορεῖς τοῦ μυστηρίου,
τῶν ἰδιοτήτων της ἐπαίρετο,
ὅταν τὸ ρεμβῶδες μάτι της, τὸ φεγγάρι,
ἕνα ἀπρόδεκτο, λαθραῖο σύννεφο, πάτησε
καὶ τὴν τύφλωσε.

Τοῦ ἀτυχήματος τούτου
ἐπωφελήθηκε
κάποιος παράξενος κατάσκοπος
-τὸ μεσονύχτιο ὑποπτεύονται-
τὸ σύμπαν πυροβόλησε
καὶ τὸ ἄφησε ἀκίνητο…

Μετὰ ἀπὸ τέτοια γεγονότα,
τὸ γεγονὸς πὼς εἶμαι πάλι μόνη
παρελείφθη.

Γράμμα

Ὁ ταχυδρόμος,
σέρνοντας στὰ βήματά του τὴν ἐλπίδα μου
μοῦ ῾φερε καὶ σήμερα ἕνα φάκελο
μὲ τὴ σιωπή σου.
Τὸ ὄνομά μου γραμμένο ἀπ᾿ ἔξω μὲ λήθη.
Ἡ διεύθυνσή μου ἕνας ἀνύπαρκτος δρόμος.
Ὅμως ὁ ταχυδρόμος
τὸν βρῆκε ἀποσυρμένο στὴ μορφή μου,
κοιτώντας τὰ παράθυρα ποὺ ἔσκυβαν μαζί μου,
διαβάζοντας τὰ χέρια μου
ποὺ ἔπλαθαν κιόλας μιὰ ἀπάντηση.
Θὰ τὸν ἀνοίξω μὲ τὴν καρτερία μου
καὶ θὰ ξεσηκώσω μὲ τὴ μελαγχολία μου
τ᾿ ἄγραφά σου.
Κι αὔριο θὰ σοῦ ἀπαντήσω
στέλνοντάς σου μιὰ φωτογραφία μου.
Στὸ πέτο θὰ ἔχω σπασμένα τριφύλλια,
στὸ στῆθος σκαμμένο
τὸ μενταγιὸν τῆς συντριβῆς.
Καὶ στ᾿ αὐτιά μου θὰ κρεμάσω-συλλογίσου-
τὴ σιωπή.

 

Γιάννα Ανδρεαδάκη στις 2 Νοεμβρίου 2024

Το 2022 η Νεκίγια Τζάκσον και η Καλσία Τζόνσον, τότε μαθήτριες Λυκείου, βρήκαν μια νέα απόδειξη για το Πυθαγόρειο Θεώρημα.

Τώρα, οι δύο κοπέλες δημοσιεύουν επίσημα την απόδειξή τους, μαζί με εννέα ακόμα αποδείξεις που είχαν διαφύγει των μαθηματικών εδώ και 2.500 χρόνια.

Η πρώτη απόδειξη που παρουσίασαν οι δύο κοπέλες, βασισμένη στην τριγωνομετρία, ήρθε στο πλαίσιο διαγωνισμού στο σχολείο τους στη Νέα Ορλεάνη.

Στη συνέχεια, τον Μάρτιο του 2023 η Τζάκσον και η Τζόνσον παρουσίασαν την απόδειξη στο συνέδριο της Αμερικανικής Μαθηματικής Εταιρείας –ως τα νεότερα μέλη που έχουν συμμετάσχει ποτέ στη διοργάνωση- και έγιναν διάσημες εν μία νυκτί: έλαβαν συμβολικά τα κλειδιά της Νέας Ορλεάνης, εμφανίστηκαν στη δημοφιλή εκπομπή 60 minutes και κέρδισαν επαίνους από την Μισέλ Ομπάμα.

Οι δύο κοπέλες, οι οποίες ξεκίνησαν πέρυσι τις σπουδές τους στο κολέγιο, επανέρχονται τώρα με την επιστημονική δημοσίευση της απόδειξης, η οποία υποβλήθηκε σε ανεξάρτητο έλεγχο και παρουσιάζεται στην επιθεώρηση  American mathematicaly monthly.

«Είμαι τόσο έκπληκτη που υπογράφουμε επιστημονική δημοσίευση σε τόσο μικρή ηλικία» δήλωσε σε δελτίου τύπου η Τζόνσον, σήμερα φοιτήτρια Περιβαλλοντικής Μηχανικής στο Πολιτειακό Πανεπιστήμιο της Λουιζιάνα, σε βίντεο που δημοσιοποίησε η επιθεώρηση.

«Δεν πίστευα ότι θα φτάναμε τόσο μακριά» είπε η Τζάκσον, η οποία σπουδάζει Φαρμακευτική στο Πανεπιστήμιο Ζάβιερ της Λουιζιάνα.

Αν και μέχρι σήμερα παραμένει ασαφές αν ήταν πράγματι ιδέα του Πυθαγόρα, το θεώρημα που του αποδίδεται είναι ένα από τα διασημότερα των Μαθηματικών.

Το θεώρημα λέει ότι μπορείς να υπολογίσεις το μήκος μιας πλευράς ενός ορθογώνιου τριγώνου εφόσον γνωρίζεις το μήκος των δύο άλλων πλευρών.

Διατυπώνεται συνήθως ως α222, εξίσωση που λέει ότι το τετράγωνο της υποτείνουσας (της μεγαλύτερης πλευράς) ισούται με το άθροισμα των τετραγώνων των δύο άλλων πλευρών.

Για το θεώρημα έχουν διατυπωθεί πολυάριθμες λύσεις, οι οποίες όμως βασίζονται στην άλγεβρα και τη γεωμετρία.

Τα δύο κορίτσια το απέδειξαν με τριγωνομετρικές μεθόδους, κάτι που ορισμένοι μαθηματικοί θεωρούσαν αδύνατο.

Το πρόβλημα είναι ότι η τριγωνομετρία –η μελέτη των τριγώνων- ουσιαστικά βασίζεται στο Πυθαγόρειο Θεώρημα, κάτι που σημαίνει ότι οι τριγωνομετρικές αποδείξεις ακολουθούν αυτό που οι μαθηματικοί ονομάζουν «κυκλική λογική» και είναι ουσιαστικά άκυρες.

Κι όμως, οι δέκα νέες αποδείξεις που προτείνει η δημοσίευση δεν είναι κυκλικές.

«Το συναρπαστικό [με τη μελέτη] είναι ότι πολύς κόσμος το θεωρούσε αδύνατο» σχολίασε στο CNN o Τομ Μέρντοχ, επίτιμος καθηγητής το Πανεπιστημίου του Μπρίστολ.

«Οι τριγωνομετρικές συναρτήσεις βασίζονται στο ημίτονο και το συνημίτονο, τα οποία εκφράζονται ως αναλογίες συγκεκριμένων μηκών σε ένα ορθογώνιο τρίγωνο. Είναι πολύ εύκολο να πέσεις σε ένα κυκλικό επιχείρημα, όμως το εντυπωσιακό σε αυτή την περίπτωση είναι ότι βρήκαν μια συλλογιστική γραμμή που χρησιμοποιεί το ημίτονο και το συνημίτονο αλλά χωρίς να υποθέτει ότι το Πυθαγόρειο Θεώρημα είναι αληθές» εξήγησε.

Η Τζάκσον και η Τζόνσον γράφουν στη δημοσίευσή τους ότι «το πιο δύσκολο από όλα» ήταν η συγγραφή της μελέτης, κάτι στο οποίο δεν είχαν καμία εμπειρία.

Η Τζόνσον δήλωσε χαρούμενη που μπόρεσε να δείξει ότι οι γυναίκες και ειδικά οι μαύρες γυναίκες μπορούν να πετύχουν σε έναν ανδροκρατούμενο κόσμο.

«Είμαι ιδιαίτερα υπερήφανη που μπορέσαμε και οι δύο να δώσουμε μια θετική επιρροή και να δείξουμε ότι οι νέες γυναίκες και οι έγχρωμες γυναίκες μπορούν να κάνουν αυτά τα πράγματα, και να δείξουμε σε άλλες νέες γυναίκες ότι μπορούν να κάνουν ό,τι θέλουν. Με κάνει πολύ περήφανη το γεγονός ότι βρίσκομαι σε αυτή τη θέση».

Γιάννα Ανδρεαδάκη στις 2 Νοεμβρίου 2024

“Δεν μου ήταν ποτέ δυνατό να συνεννοηθώ με άνθρωπο..

Ούτε μπορούσα να καταλάβω γιατί οι άνθρωποι ήταν τόσο διαφορετικοί από εμένα.

Αυτό βέβαια ήταν πολύ αφελές από τη μεριά μου, αλλά και πολύ χρήσιμο.

Γιατί με είχε σε μια μόνιμη ταραχή, σε μια διαρκή διαμαρτυρία και σ’ ένα πολύ γόνιμο παράπονο…

Από την άλλη, είχα μια ευγένεια η οποία με κατέστρεψε απολύτως!

Εμπόδισε δηλαδή τη ζωή μου να πάρει το δρόμο της.

Υπέμεινα πράγματα τα οποία δεν έπρεπε να υπομείνω, με το αιτιολογικό μιας ευγένειας ότι θα πίκραινα, ότι θα πείραζα, ότι θ’ αναστάτωνα των άλλων τη ζωή”

Γιάννα Ανδρεαδάκη στις 29 Οκτωβρίου 2024

Στη Δανία, υπάρχουν βιβλιοθήκες όπου μπορείς να δανειστείς ένα άτομο αντί για ένα βιβλίο για να ακούσεις την ιστορία της ζωής του για 30 λεπτά.

Στόχος η καταπολέμηση της προκατάληψης.

Κάθε άτομο έχει έναν τίτλο: “άνεργος”, “πρόσφυγας”, “διπολικός” κλπ. – αλλά ακούγοντας την ιστορία τους, συνειδητοποιείς πόσο πολύ ΔΕΝ πρέπει να “κρίνεις ένα βιβλίο από το εξώφυλλό του”.

Αυτό το καινοτόμο και λαμπρό έργο δραστηριοποιείται σε περισσότερες από 50 χώρες.

Λέγεται “Η Ανθρώπινη Βιβλιοθήκη”

Γιάννα Ανδρεαδάκη στις 26 Οκτωβρίου 2024

Η λέξη που αναφερόμαστε είναι το «φιλότιμο» και το BBC, στο αφιέρωμά του με τίτλο «The Greek word that cant ’t be translated», μας μιλά για την αρετή που κρύβει εννοιολογικά η λέξη αυτή.

Στην προσπάθειά του να την εξηγήσει στο βρετανικό αναγνωστικό κοινό, ο αρθρογράφος την περιγράφει ως την «αγάπη για την τιμή». Παραδέχεται ωστόσο, ότι η μετάφραση είναι ανεπαρκής να περιγράψει το πραγματικό νόημα της λέξης. Και αυτό γιατί μέσα σε μόνο τέσσερις συλλαβές, συμπυκνώνει τόσες αρετές, που απλά είναι αδύνατο να μεταφραστεί.

Ξεκινά την περιγραφή από το Τολό, στην ανατολική ακτή της Πελοποννήσου, όπου ένας Γερμανός δημόσιος υπάλληλος και συγγραφέας, ο Andreas Deffner, μαθαίνει για πρώτη φορά τι σημαίνει η λέξη «φιλότιμο».

«Καλημέρα, πώς είστε;» τον ρωτάει ένα πρωινό η γιαγιά Βαγγελιώ, η ιδιοκτήτρια του καταλύματος που έμενε.

«Έτσι κι έτσι» απαντάει εκείνος, νυσταγμένα.

Μετά από λίγο η γιαγιά Βαγγελιώ και η κόρη της Ειρήνη, του προσφέρουν ένα πιάτο (ζεστής φυσικά) κοτόσουπας. Την έφαγε βέβαια, αφού τα μάτια τόσο της κυράς Βαγγελιώς και της κόρης της Ειρήνης ήταν καρφομένα πάνω του όσο έτρωγε ωστόσο λίγο αργότερα, και ενώ έχει λιώσει από τον ιδρώτα που του προκάλεσε η ζεστή σούπα, ρώτησε τον γιο της κυράς Βαγγελιώς, Περικλή, τι ακριβώς συνέβη.

«Είπες στην Βαγγελιώ ότι δεν αισθανόσουν καλά;» τον ρώτησε ο Περικλής,

«Ορίστε; Απλά είπα ότι ήμουν έτσι κι έτσι».

«Αν απαντήσεις «έτσι κι έτσι», οι ντόπιοι νομίζουν ότι είσαι άρρωστος και το φιλότιμό τους, τους κάνει να θέλουν να σε βοηθήσουν να αισθανθείς καλύτερα, εξ ου και η σούπα», του εξήγησε ο Περικλής γελώντας.

Αυτό το περιστατικό στάθηκε η αιτία για να γράφει το βιβλίο Filotimo!: Abenteuer, Alltag und Krise in Griechenland που μιλά μόνο για το «φιλότιμο».

Υπάρχει ένα μεγάλο debate γύρω από την ερμηνεία της λέξης, δεδομένου ότι ανήκει στο πάνθεον των στοιχείων λεξικολογίας που αψηφούν την εύκολη εξήγηση. Η «αγάπη για την τιμή», που θεωρείται η επίσημη μετάφραση, είναι μια χρηστική όσο και ανεπαρκής προσπάθεια απόδοσης της.

Έτσι το BBC ρώτησε πολλούς Έλληνες για το τι σημαίνει η λέξη «φιλότιμο» και πήρε πολλές απαντήσεις. «Να κάνεις το σωστό», λέει η γιατρός Πηνελόπη Καλαφάτη. «Να αγαπάς και να τιμάς τον Θεό και την κοινωνία», απαντά ο ιερέας Νικόλας Παπανικολάου.
«Να προσπαθείς για την τελειότητα» λέει ο ηθοποιός Κωστής Θωμόπουλος. «Να βγαίνεις από το comfort zone σου για να βοηθήσουμε κάποιον που έχει ανάγκη», λέει η Τατιάνα Παπαδοπούλου, εθελόντρια στο camp προσφύγων στη Μαλακάσα.

Έτσι, όχι μόνο η λέξη παραμένει αμετάφραστη, αλλά και οι ίδιοι οι Έλληνες δυσκολεύονται να συμφωνήσουν σε έναν ενιαίο ορισμό.

«Η μυθολογία που συνοδεύει αυτήν την αόριστη ιδέα δεν έχει προηγούμενο. Πράγματι, η λέξη είναι αδύνατο να μεταφραστεί με ακρίβεια σε καμία γλώσσα», εξηγεί ο Βασίλειος Π. Βερτουδάκης, λέκτορας της Αρχαίας Ελληνικής Φιλολογίας στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών. «Ωστόσο, το φιλότιμο αποτελεί δομικό στοιχείο της ελληνικής ιδιοσυγκρασίας λόγω της μοναδικής θέσης της Ελλάδας σε σχέση με αυτό που αποκαλούμε Δύση». Όπως εξηγεί, η λέξη προέρχεται από την αρχαία ελληνική λέξη «φιλοτιμία», της οποίας η πρώτη επιβεβαιωμένη γραπτή αναφορά χρονολογείται στην αυγή της ελληνικής κλασικής περιόδου (6ος και 7ος αιώνας π.Χ.) στα γραπτά του λυρικού ποιητή Πίνδαρου.

Για τον Πίνδαρο και άλλους ποιητές της εποχής, η λέξη σήμαινε αγάπη για την τιμή ή τη διάκριση ή τη φιλοδοξία, συχνά όμως με αρνητική χροιά. Στη μυθολογία, για παράδειγμα, το «φιλότιμο» του Αχιλλέα πλήττεται όταν ο βασιλιάς Αγαμέμνονας του παίρνει τη Βρισηίδα που ήταν το έπαθλο για την ανδρεία του στο πεδίο της μάχης.

Μόνο μετά την εδραίωση της Δημοκρατίας στην κλασική Αθήνα γύρω στο 4ο – 5ο αιώνα π.Χ., όταν ο ανταγωνισμός αντικαθίσταται από τη συνεργασία, η λέξη αποκτά πιο θετική χροιά. Την εποχή εκείνη, «ένας άνθρωπος με φιλότιμο» σήμαινε κάποιος που αρέσκεται στους επαίνους της πόλης του, υπηρετώντας ωστόσο, πρώτα την κοινότητα», λέει ο κ. Βερτουδάκης.

Η έννοια πραγματικά «απογειώθηκε» κοντά στον 15ο αιώνα, όταν οι Οθωμανοί σκλάβωσαν την Ελλάδα, μείωσαν την εκπαίδευση και επέβαλαν υψηλή φορολογία και απέκοψαν για αιώνες τη χώρα από τη Δυτική Ευρώπη.

«Ενώ η Δύση βίωνε τον Διαφωτισμό, ανέπτυσσε σύγχρονα κράτη συνδέοντας τα άτομα με το κράτος δικαίου και την αίσθηση της ευθύνης, οι υποταγμένοι Έλληνες ανέπτυσσαν δεσμούς με κριτήριο την υπερηφάνεια, την τοπική κοινότητα και τις διαπροσωπικές σχέσεις», εξηγεί ο κ. Βερτουδάκης. «Αντί να αναπτύξουν συνείδηση των θεσμών, όπως συνέβη στη Δυτική Ευρώπη, οι ελληνικές κοινότητες διαποτίστηκαν από το φιλότιμο, το οποίο δεν πυροδοτήθηκε από τον νόμο και τη λογική αλλά από το έντονο συναίσθημα και ως έναν βαθμό από την οικειότητα».

Και έτσι η συναισθηματική πλευρά της ελληνικής ιδιοσυγκρασίας διαπερνά όλη τη σύγχρονη ελληνική ιστορία. Τον Μάιο του 1941, όταν οι δυνάμεις του Άξονα εξαπέλυσαν επίθεση εναντίον της Κρήτης, οι ντόπιοι όχι μόνο πήραν τα κουζινομάχαιρα και ό,τι άλλο από την καθημερινότητα μπορούσε να γίνει όπλο, πέρασαν μέσα από τα πανύψηλα, τραχιά βουνά και τα απότομα φαράγγια του νησιού τους και βρήκαν τα καλύτερα κρησφύγετα για τους Βρετανούς και Αυστραλούς στρατιώτες. Ούτε η πείνα, ούτε η απειλή της θανατικής ποινής τους σταμάτησαν. Η αίσθηση του καθήκοντος, της τιμής και το θάρρος τους υπερέβη τα πάντα.

Σήμερα, συνεχίζει το δημοσίευμα, σχεδόν 76 χρόνια μετά, οι κάτοικοι της Λέσβου, της Χίου και της Κω, περιοχές γνωστές για το φυσικό τους κάλλος και μεγάλοι τουριστικοί προορισμοί -εν μέσω οικονομικής κρίσης- πηδούσαν μέσα στις βάρκες για να σώσουν τους πρόσφυγες.

«Γιατί μου λέτε, μπράβο, παιδιά μου;» αναρωτιόταν η 86χρονη γιαγιά της Συκαμνιάς, Αιμιλία Καμβύση, αναφέρει το BBC, κάνοντας ειδική μνεία στις περίφημες γιαγιάδες -την 89χρονη Ευστρατία Μαυραπίδου και την 85χρονη Μαρίτσα Μαυραπίδου που έγιναν σύμβολα των εθελοντών κατοίκων της Λέσβου όταν ο φωτογραφικό φακός «τις συνέλαβε» να περιποιούνται ένα βρέφος παιδί μιας προσφυγοπούλας από τη Συρία, που μόλις είχε αποβιβασθεί στην ακτή- αλλά και στον ψαρά Στρατή Βαλιαμό.

«Τι το ξεχωριστό κάνω; Δεν θα κάνατε το ίδιο;», αναρωτιόταν. Για αυτούς τους ανθρώπους, το φιλότιμο είναι απλά τρόπος ζωής.

Ο Deffner ετοιμάζει ξανά βαλίτσα για να επισκεφθεί για ένα ακόμη καλοκαίρι την πανσιόν της γιαγιάς Βαγγελιώς.

«Ποιος είναι ο δικός σας ορισμός για το «φιλότιμο»;», τον ρωτά ο δημοσιογράφος.

«Δυο – τρεις θετικές σκέψεις, ένα λίτρο όρεξη για ζωή, 500 γραμμάρια φιλοξενίας, 10 σταγόνες συμπάθειας, μια ουγκιά υπερηφάνειας, αξιοπρέπεια και η εσωτερική φωνή μας» απαντά.

πηγή:valueforlife.gr

 

 

Γιάννα Ανδρεαδάκη στις 24 Οκτωβρίου 2024

Πατάμε ίδιο χώμα, ίδια γη
και ο αέρας, την ανάσα σου, που φέρνει
δροσίζει της καρδιάς,την πιο βαθιά πληγή
και ότι την πονά, το παρασέρνει.!
*
Του φεγγαριού το χρώμα, το χλωμό
κι ένα ζευγάρι μάτια, βουρκωμένα
παρέα καρτερούνε, ένα γυρισμό
δίπλα στου πλάτανου τα φύλλα,τα πεσμένα.
*
Ανάμεσα στο πάντα και στο τίποτα
ένα αποκούμπι βρίσκει η ψυχή μου,
να ψιθυρίσει αισθήματα ανείπωτα,
που εχθρούς τα έχει κάνει, η λογική μου.!
*
Ευτυχισμένα χρόνια παιδικά,
της αθωότητας ,
σ’ενός βιολιού τους ήχους στροβιλίζουν
και μεις, λαθρεπιβάτες του ονείρου
και της ματαιότητας,
νιώθουμε την αρμύρα των ματιών μας,
που δακρύζουν.!
*
Και αλητεύει μέσ’ στην Πλάτσα
ο καημός με τη ρακή
και ζωντανεύει πάλι
τ’ όνειρό μας,
κι η πεθυμιά, να ανταμώνουμε,
για πάντα ΕΚΕΙ,
που, μοναχοί μας νοιώθουμε,
στον κόσμο τον δικό μας.!!!

Από την Παρασκευή Μπαρδάνη