Διαχειριστής στις 4 Φεβρουαρίου 2020

Είμαστε οι Φίλοι της Ανέλιξης. Και… συναντηθήκαμε λίγα χρόνια πριν με όραμα τη δημιουργία ενός ιστότοπου… Ενός χώρου όπου όλοι θα βρισκόμαστε για να επικοινωνούμε και να μοιραζόμαστε αυτά που νιώθουμε, ακούμε, βλέπουμε, διαβάζουμε, κουβεντιάζουμε και αγαπάμε…

 

Η μικρή παρέα μεγάλωσε… και έγινε μια οικογένεια με ανοιχτή την αγκαλιά που σας προσκαλεί να γίνετε κι εσείς μέλη της.

 

Ελάτε, λοιπόν, να ταξιδέψετε μαζί μας διαβάζοντας τα άρθρα που δημοσιεύουμε ή αποστέλλοντάς μας κι εσείς τα κείμενα που αγαπάτε.

Γιάννα Ανδρεαδάκη στις 6 Οκτωβρίου 2024

Αποσπάσματα..

Man Overboard. Δεν τον εγκαταλεί

πουμε από τα μάτια μας. Δεν γυρίζουμε πί

σω  να δού

με αν έρχεται

βοήθεια. Το μόνο που

φαίνεται είναι μικρή

κουκ

ίδα το κεφάλι του συχνά σκεπασμένο από κύματα. Αν τον χάσουμε

από τα μάτια μας έστω για μια στιγμή

1 Αυγούστου μπαίνει το Keppra

Δεν χάνουμε ποτέ από τα μάτια μας τον άνθρωπο στη θάλασσα. Δεν αφήνουμε ποτέ την άρρωστη μητέρα μόνη. Δεν ξεχνάμε ποτέ τα φάρμακά της. Το παρόν είναι οι αραιογραμμένες σελίδες, με τα μεγάλα κενά, που σημαίνουν τη σιωπή, την επίμονη έλλειψη επαφής, το χάδι που δεν, παρ’ όλ’ αυτά, όλα όσα δεν λέγονται και δεν θα ειπωθούν ποτέ. Καθρεφτίζουν τον αέρα που λείπει, αυτόν που ρουφάει άπληστα, ανελέητα η μητέρα όπως κι απ’ όπου μπορεί:

Μαμά έχω ήδη γεράσει

Μαμά έχω κουραστεί κι εγώ

Στόμα με στόμα

Μου πίνεις τη ζωή

Μαμά δεν αντέχω […]

Θέλω να φύγω

Πνίγομαι

Μου ρουφάει τη ζωή

Η Έρση Σωτηροπούλου είναι υποψήφια για το Νόμπελ Λογοτεχνίας 2024

Γιάννα Ανδρεαδάκη στις 4 Οκτωβρίου 2024

«Λέγεται πως πριν μπει ένα ποτάμι στη θάλασσα
τρέμει από φόβο.
Κοιτάζει πίσω το μονοπάτι όπου πορεύτηκε,
από τις κορυφές των βουνών,
τον μακρύ ελικοειδή δρόμο που διασχίζει δάση και ποτάμια.

Και μπροστά του, βλέπει έναν ωκεανό τόσο απέραντο,
που για να μπει δεν φαίνεται εκεί τίποτα παραπάνω
από το να εξαφανιστεί για πάντα.
Αλλά δεν υπάρχει άλλος δρόμος.
Το ποτάμι δεν μπορεί να πάει πίσω.
Κανείς δεν μπορεί να πάει πίσω.
Είναι αδύνατο στη ζωή να πας πίσω.

Το ποτάμι χρειάζεται να πάρει το ρίσκο να μπει στον ωκεανό
γιατί μόνο τότε ο φόβος θα εξαφανιστεί,
γιατί έτσι εκεί θα ξέρει
ότι δεν πρόκειται να εξαφανιστεί στον ωκεανό,
αλλά να γίνει ο ωκεανός.»

Khalil Gibran

«Ας μου επιτραπεί, παρακαλώ, να μιλήσω στο όνομα της φωτεινότητας και της διαφάνειας. Επειδή οι ιδιότητες αυτές είναι που καθορίσανε τον χώρο μέσα στον οποίο μου ετάχθη να μεγαλώσω και να ζήσω. Και αυτές είναι που ένιωσα, σιγά-σιγά, να ταυτίζονται μέσα μου με την ανάγκη να εκφρασθώ.

Είναι σωστό να προσκομίζει κανείς στην τέχνη αυτά που του υπαγορεύουν η προσωπική του εμπειρία και οι αρετές της γλώσσας του. Πολύ περισσότερο όταν οι καιροί είναι σκοτεινοί και αυτό που του υπαγορεύουν είναι μια όσο το δυνατόν μεγαλύτερη ορατότητα.

Δεν μιλώ για τη φυσική ικανότητα να συλλαμβάνει κανείς τ’ αντικείμενα σ’ όλες τους τις λεπτομέρειες, αλλά για τη μεταφορική, να κρατά την ουσία τους και να τα οδηγεί σε μια καθαρότητα τέτοια που να υποδηλώνει συνάμα την μεταφυσική τους σημασιολογία……..

Πού λοιπόν βρίσκεται σε έσχατη ανάλυση η αλήθεια; Στην φθορά και στον θάνατο που διαπιστώνουμε κάθε μέρα γύρω μας ή στη ροπή που μας ωθεί να πιστεύουμε

Είναι φρόνιμο ν’ αποφεύγουμε τις μεγαλεπήβολες εκφράσεις, το ξέρω. Οι κατά καιρούς κοσμολογικές θεωρίες τις χρησιμοποίησαν, ήρθαν σε σύγκρουση, ακμάσανε, πέρασαν.

Η ουσία όμως έμεινε, μένει. Και η ποίηση, που εγείρεται στο σημείον όπου ο ορθολογισμός καταθέτει τα όπλα του για να τ’ αναλάβει εκείνη και να προχωρήσει μέσα στην απαγορευμένη ζώνη, ελέγχεται να είναι ίσια-ίσια εκείνη που προσβάλλεται λιγότερο από τη φθορά. Διασώζει σε καθαρή μορφή τα μόνιμα, τα βιώσιμα στοιχεία που καταντούν δυσδιάκριτα μέσα στο σκότος της συνείδησης όπως τα φύκια μέσα στους βυθούς των θαλασσών.

Να γιατί μας χρειάζεται η διαφάνεια. Για να διακρίνουμε τους κόμπους στο νήμα που μέσ’ από τους αιώνες τεντώνεται και μας βοηθεί να σταθούμε όρθιοι πάνω σ’ αυτή τη γη……..

Λέμε, και το διαπιστώνουμε κάθε μέρα, ότι ζούμε σ’ ένα χάος ηθικό. Κι αυτό, τη στιγμή που ποτέ άλλοτε η κατανομή των στοιχείων της υλικής μας ύπαρξης δεν έγινε με τόσο σύστημα, τόση στρατιωτική θα έλεγα τάξη, τόσον αδυσώπητο έλεγχο.

Η αντίφαση είναι διδακτική. Όταν σε δύο σκέλη το ένα υπερτροφεί, το άλλο ατροφεί. Μια αξιέπαινη ροπή να συνενωθούν σε ενιαία μονάδα οι λαοί της Ευρώπης, προσκόπτει σήμερα στην αδυναμία να συμπέσουν τα ατροφικά και τα υπερτροφικά σκέλη του πολιτισμού μας. Οι αξίες μας, ούτε αυτές δεν αποτελούν μια γλώσσα κοινή…..

Δεν αρκεί να ονειροπολούμε με τους στίχους. Είναι λίγο.

Δεν αρκεί να πολιτικολογούμε. Είναι πολύ.

Κατά βάθος ο υλικός κόσμος είναι απλώς ένας σωρός από υλικά. Θα εξαρτηθεί από το αν είμαστε καλοί ή κακοί αρχιτέκτονες το τελικό αποτέλεσμα. Ο Παράδεισος ή η Κόλαση που θα χτίσουμε.

Εάν η ποίηση παρέχει μια διαβεβαίωση και δη στους καιρούς τους dürftiger, είναι ακριβώς αυτή: ότι η μοίρα μας παρ’ όλ’ αυτά βρίσκεται στα χέρια μας»

Γιάννα Ανδρεαδάκη στις 28 Σεπτεμβρίου 2024

Ευτυχία; Τι είναι αυτό; Στιγμές; Μια ζωή;

Νομίζω ευτυχία είναι μονάχα και το γεγονός πως μου δίνεται η ευκαιρία να συλλογιστώ το νόημα αυτής της λέξης.

“Η λέξη ευτυχία είναι σύνθετη από τις λέξεις ευ και τύχη, δηλαδή σημαίνει καλή τύχη, η οποία οδηγεί στην ευδαιμονία και στη μακαριότητα”.

Ευτυχία είναι να κάθεσαι στη φωτιά με τους παππούδες σου και να ακούς παλιές ιστορίες.

Ευτυχία είναι ένα χαμόγελο.

Ευτυχία είναι μια αγκαλιά.

Ευτυχία είναι ένα απλό χάδι στα μαλλιά.

Ευτυχία είναι το βλέμμα σου, όταν με κοιτάς με τόσο καθαρά μάτια..

Ευτυχία είναι το μοίρασμα.

Ευτυχία είναι να μπορείς να δεις τα αστέρια, άλλοι δεν έχουν το δικαίωμα να σηκώσουν τα μάτια τους στον έναστρο ουρανό.

Ευτυχία είναι να ακούω τον ήχο της φωνής σου, απλά να μου λέει ένα καλημέρα..

Ευτυχία είναι το χασμουρητό ενός μωρού.

Ευτυχία είναι να είναι ελεύθερη η σκέψη να κεντήσει.

Ευτυχία είναι να απολαμβάνεις το γαλανό της θάλασσας.

Ευτυχία είναι να αφήνεσαι.

Ευτυχία είναι να μπορείς να μυρίσεις ένα λουλούδι, ακόμη και αν το έκοψες από το διπλανό σπίτι επειδή εσύ δεν φύτεψες τίποτα στον κήπο σου.

Ευτυχία είναι να μπορείς να ονειρεύεσαι.

Ευτυχία είναι να μπορείς να αγαπάς με όλο σου το είναι.

Τελικά περιλαμβάνει τόσα πολλά η λέξη ευτυχία, μπορώ να γράφω για ώρες.

Σου εύχομαι να την έχεις, και να ξέρεις πραγματικά να την εκτιμάς

Γιάννα Ανδρεαδάκη στις 28 Σεπτεμβρίου 2024
Πόσες φορές σας έχει τύχει να παρακολουθείτε μια ταινία ή σειρά στο σπίτι σας, αλλά ξαφνικά θυμάστε ότι ξεχάσατε να ταΐσετε τη γάτα σας; Σηκώνεστε να της βάλετε φαγητό, ξανακάθεστε στον καναπέ και σας έρχεται μια ειδοποίηση στο κινητό, μπαίνετε στο Instagram και καταλήγετε να σκρολάρετε στη ροή σας, ενώ εκείνη τη στιγμή λαμβάνετε κι ένα newsletter, όπου το αγαπημένο σας brand έχει εκπτώσεις. Αφήνετε το Instagram και ξεκινάτε το online shopping. Μόλις τελειώνετε με τις αγορές σας, συνειδητοποιείτε ότι η ταινία έχει τελειώσει κι εσείς δεν είδατε τίποτα. Αυτή είναι μια κλασική περίπτωση «popcorn brain».

Ο όρος που εισήγαγε ο David Levy, ερευνητής στο Πανεπιστήμιο της Ουάσιγκτον το 2011, αναφέρεται σε μια ψυχική κατάσταση που χαρακτηρίζεται από σκόρπιες σκέψεις, κατακερματισμένη προσοχή και μια τάση για γρήγορη μετάβαση από το ένα θέμα στο άλλο, όπως ακριβώς συμβαίνει και με το popcorn όταν βρίσκεται σε μια κατσαρόλα.

Οι άνθρωποι που παθαίνουν popcorn brain, μπορεί να δυσκολεύονται να επικεντρωθούν σε εργασίες ή να διατηρήσουν μια συνοχή στις σκέψεις τους. Αυτός ο άτυπος όρος απεικονίζει περιπτώσεις ψυχικής υπερφόρτωσης ή γνωστικής «αταξίας». Χαρακτηρίζεται κυρίως από μειωμένη εστίαση, αυξημένο άγχος, κόπωση, υπερφόρτωση πληροφοριών, προβλήματα ελλειμματικής προσοχής, αυξημένο άγχος και γενικά επιζήμια επίδραση στις σχέσεις και την ποιότητα ζωής.

Το φαινόμενο του popcorn brain συνδέεται με τον ψηφιακό τρόπο ζωής μας, όπως τονίζουν οι ειδικοί, αλλά υπάρχουν δύο τρόποι για να το αντιμετωπίσετε.

ΚΑΝΤΕ ΜΙΑ ΠΑΥΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑ

Ο συνεχής βομβαρδισμός πληροφοριών οδηγεί σε καθυστέρηση προσοχής, που είναι κατακερματισμένη από τη συνεχή εναλλαγή εργασιών. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα ο εγκέφαλός μας να μην μπορεί να επικεντρωθεί σε ένα πράγμα για παρατεταμένο χρονικό διάστημα, μειώνοντας σημαντικά την ικανότητά μας να συγκεντρωνόμαστε κι εκτροχιάζοντας την παραγωγικότητά μας. Κατά συνέπεια, αυτό οδηγεί σε χάσιμο χρόνου και πυροδοτεί συναισθήματα, όπως η ενοχή και η ντροπή. Γι’ αυτό μπορείτε να ορίσετε χρονικά όρια για τη χρήση των μέσων κοινωνικής δικτύωσης.

Η απενεργοποίηση των ειδοποιήσεων για μη βασικές εφαρμογές μπορεί να ελαχιστοποιήσει τους περισπασμούς, επιτρέποντας μεγαλύτερη συγκέντρωση και εστίαση. Επίσης, η μείωση ή η πλήρης εξάλειψη της χρήσης του τηλεφώνου κατά τη διάρκεια των Σαββατοκύριακων μπορεί να σας βοηθήσει να ρυθμίσετε τα επίπεδα ντοπαμίνης σας και να απαλλαγείτε από τη γνωστική υπερφόρτωση.

ΧΤΙΣΤΕ ΜΙΑ ΡΟΥΤΙΝΑ

Η καθιέρωση μιας δομημένης καθημερινής ρουτίνας μπορεί να βοηθήσει στη διαχείριση του popcorn brain. Η εφαρμογή μικρών τελετουργικών μπορεί να αποτρέψει αποτελεσματικά τις αρνητικές συνήθειες, να καλλιεργήσει θετικές σκέψεις και να προετοιμάσει το μυαλό και το σώμα σας για συνεχείς περιόδους εστιασμένης, παραγωγικής εργασίας που συμπληρώνονται από τακτικά διαλείμματα.

Ξεκινήστε βάζοντας χρονόμετρο, για να μετρήσετε το βασικό επίπεδο συγκέντρωσής σας. Ξεκινήστε μια χρονομετρημένη συνεδρία εργασίας και σταματήστε όταν προκύπτουν περισπασμοί, επεκτείνοντας σταδιακά τα όριά σας. Καλλιεργήστε την αυτογνωσία. Αυτό θα σας βοηθήσει να μετρήσετε την ικανότητά σας για συγκέντρωση και να θέσετε ρεαλιστικούς στόχους βάσει αυτής.

Οι περισσότεροι άνθρωποι αποτυγχάνουν να είναι ειλικρινείς σχετικά με τα επίπεδα εστίασής τους κι επομένως δεν μπορούν ποτέ να δημιουργήσουν ένα αποτελεσματικό πρόγραμμα. Δημιουργήστε μια καθημερινή ρουτίνα κατανέμοντας μια συγκεκριμένη περίοδο (με βάση το όριο εστίασής σας) την ίδια ώρα και στο ίδιο περιβάλλον καθημερινά για να συγκεντρωθείτε σε μια μεμονωμένη εργασία. Αυτή η συνεπής πρακτική ενισχύει τις συνήθειες και προετοιμάζει το μυαλό και το σώμα σας να επικεντρωθούν σε μια καθορισμένη εργασία για αρκετή ώρα χωρίς να αποκτήσετε «popcorn brain

Από Grace

Γιάννα Ανδρεαδάκη στις 21 Σεπτεμβρίου 2024

Υπάρχει ακόμη η φωτογραφία μου στο τραπέζι σου;

Ξαναδιαβάζεις πότε πότε τα γράμματά μου;

Το μικρό χωριάτικο σπίτι με την κυρτή ξύλινη στέγη είναι πάντοτε γραφικό όπως τότε;

Χτυπάει ακόμη το κουδούνι του σπιτιού τόσο τσιριχτά και σταματάει μετά πάντοτε τρομαγμένο;…

Γαυγίζει πάντοτε ο Ντάκελ Γιούλιους τόσο βραχνά;

Τ’ απογεύματα είναι όπως τότε τόσο σιωπηλά;

Εξακολουθείς να μην έχεις τηλέφωνο;

Έχεις πάντοτε στο μπαλκόνι εκείνη την αιώρα;

Ακούς ακόμη δίσκους με Σούμπερτ στο παλιό γραμμόφωνο;

Υπάρχουν πάντοτε κύβοι ζάχαρης για το τσάϊ;

Η Ιωάννα λέει πάντοτε «Απαγορεύεται να πατάτε στο γρασίδι του κήπου»;

Η θαλάσσια αύρα φυσά το πρωί πάντοτε τόσο δροσερή;

Χαμογελά την νύχτα η Σελήνη τόσο αμήχανη;

Ψάχνεις ποτέ να με βρεις στον δρόμο; …

Είναι ακόμη η φωτογραφία μου στο τραπέζι σου; Είναι ακόμη η φωτογραφία μου…;

Μα αφού εγώ η ίδια την έσκισα! Και μην πιστέψεις ότι μου λείπει η δικιά σου.

Απλά είναι φορές που θέλει κάποιος να μάθει ένα σωρό πράγματα, όταν είναι μόνος, ολομόναχος…

Γιάννα Ανδρεαδάκη στις 21 Σεπτεμβρίου 2024

Χόρεψε πάνω στο φτερό του καρχαρία

Παίξε στον άνεμο τη γλώσσα σου και πέρνα

Αλλού σε λέγανε Γιουδήθ, εδώ Μαρία

Το φίδι σκίζεται στο βράχο με τη σμέρνα

Από παιδί βιαζόμουνα, μα τώρα πάω καλιά μου

Μια τσιμινιέρα με όρισε στον κόσμο και σφυρίζει

Το χέρι σου, που χάιδεψε τα λιγοστά μαλλιά μου για μια στιγμή αν με λύγισε, σήμερα δεν με ορίζει

Βαμμένη. Να σε φέγγει κόκκινο φανάρι

Γιομάτη φύκια και ροδάνθη, αμφίβια Μοίρα

Καβάλαγες ασέλωτο με δίχως χαλινάρι πρώτη φορά, σε μια σπηλιά, στην Αλταμίρα

Σαλτάρει ο γλάρος το δελφίνι να στραβώσει

Τι με κοιτάς; Θα σου θυμίσω εγώ που μ’ είδες

Στην άμμο πάνω σ’ είχα ανάστροφα ζαβώσει τη νύχτα που θεμέλιωναν τις Πυραμίδες

Βαμμένη. Να σε φέγγει φως αρρωστημένο διψάς χρυσάφι. Πάρε, ψάξε, μέτρα

Εδώ κοντά σου, χρόνια ασάλευτος να μένω

ως να μου γίνεις Μοίρα, Θάνατος και Πέτρα

Γιάννα Ανδρεαδάκη στις 21 Σεπτεμβρίου 2024
Κintsukuroi/ είναι μια ιαπωνική λέξη που σημαίνει «επιδιορθώνω κάτι χρησιμοποιώντας χρυσό»

Ένας ιδιωματισμός που δεν μπορεί να μεταφραστεί σε καμία άλλη γλώσσα γιατί συνδέεται βαθιά με την ιαπωνική κουλτούρα ωστόσο όμως πρεσβεύει μια στάση ζωής η οποία είναι άξιο να σχολιαστεί και αν μη τι άλλο να υιοθετηθεί από όλους μας.

Οι Iάπωνες κατασκεύαζαν αγγεία, μπολ, φλιτζάνια και πολύ συχνά είχαν ατυχήματα, αυτά έσπαγαν, έκαναν ρωγμές ή γίνονταν χίλια κομμάτια. Αντί λοιπόν να τα ξεφορτωθούν, τα ένωναν με χρυσό ή με ασήμι, τονίζοντας τα τρωτά σημάδια, «τις ουλές τους» κάνοντας τα έτσι μοναδικά και όμορφα.

Κάθε σπασμένο λοιπόν προϊόν, είχε επάνω του περίτεχνες λεπτομέρειες χρυσού. Κάθε ένα είχε σπάσει σε διαφορετικά σημεία. Δεν έμοιαζαν καθόλου μεταξύ τους. Κάθε ένα ήταν μοναδικό.

Και αυτή η στάση του ανατολικού λαού έχει πολλά να διδαξει στον Δυτικό κόσμο που κυνηγά διαρκώς το τέλειο, το αψεγάδιαστο, το αλώβητο, το άθραυστο και το ακέραιο. Δεν αποδέχεται συχνά την μοναδικότητα και τις ρωγμές του κάθε ανθρώπου και δεν ρίχνει φως σε ότι τον ξεχωρίζει από τους υπόλοιπους. Πολύ συχνά εστιάζει στα λάθη, στις αδυναμίες και στη διαφορετικότητα επικρίνοντάς την και στοχοποιώντας την. Για αλλαγή, γιατί δεν προσπαθούμε να αγαπήσουμε και να αγκαλιάσουμε τις ρωγμές μας; Τα δικά μας σημάδια, που μόνο εμείς τα βιώσαμε και τα αντιμετωπίσαμε με αυτόν τον τρόπο και σε αυτόν τον βαθμό.

Εάν το σκεφτούμε καλά κάθε ένας από εμάς έχει σπάσει ή με μαθηματική ακρίβεια θα «σπάσει» στην ζωή του. Μπορεί να είναι μια ρωγμή και να κοπεί στα δύο. Μπορεί να γίνει χίλια κομμάτια. Τι θα κάνει ; Οι άνθρωποι δεν είναι αναλώσιμοι. Με πολύ κόπο αλλά και αγάπη για τον εαυτό μας πρέπει να μαζέψουμε τα κομμάτια μας και να αγαπήσουμε κάθε στιγμή που μας λύγισε. Είναι μέρος της ζωής μας και μας διαμόρφωσαν. Οφείλουμε λοιπόν να μην τα θάβουμε στα πιο σκοτεινά ντουλαπάκια του μυαλού μας αλλά να τα εκθειάζουμε. Γιατί όσες ρωγμές και αν έχουμε, όσο χρυσό και εάν χρειάστηκαμε για να γεμίσουμε τα κενά , αυτά τα σημάδια μας καθιστούν διαφορετικούς.

Οι υψηλές προσδοκίες και η τελειότητα είναι μια ψευδαίσθηση που μας αρέσει πολλές φορές να προσδοκούμε, να θαυμάζουμε και να ζούμε. Αλλά δεν είναι παρά μια ιδέα.

Όλοι οι άνθρωποι είμαστε γεμάτοι σημάδια. Σημάδια όμως που πρέπει να αποδεχτούμε και με πολύ κόπο και αγάπη έχουμε αντιμετωπίσει και έχουμε αγαπήσει. Σημάδια που … Ναι, δεν θα φύγουν ποτέ. Και αφού δεν θα φύγουν ποτέ, ας κοιτάξουμε τουλάχιστον να τα κάνουμε όμορφα. Αρκετά όμορφα ώστε να μην είναι ασήκωτο το βάρος τους. Να μπορούμε με περηφάνεια και σεβασμό να τα κουβάλάμε όλη μας τη ζωή.

Και με τον ίδιο σεβασμό πρέπει να αντιμετωπίζουμε τα σημάδια των άλλων, τα σημάδια που δείχνουν πόσες φορές έγιναν κομμάτια και έφτιαξαν την ζωή τους από την αρχή.

Εξάλλου, τι κρύβει περισσότερη δύναμη ; Κάτι που ήταν, είναι και θα είναι τέλειο; Ή ένας άνθρωπος που κλήθηκε να μαζέψει ένα ένα τα κομμάτια του και να επαναπροσδιοριστεί ;

Οτιδήποτε μας πλήγωσε, είναι και αυτό που μας έκανε πιο δυνατούς και πιο ξεχωριστούς. Αντί να προσπαθήσουμε να το κρύψουμε με κάθε τρόπο, ας το κάνουμε όμορφο και ας το σχεδιάσουμε πάνω μας με τέτοια τέχνη ώστε να δείχνει ότι δεν μας κατέστρεψε αλλά μας άλλαξε προς το καλύτερο. 

Έτσι δεν θα νικήσει μέσα μας η δύναμη της καταστροφής αλλά η δύναμη της αναγέννησης. Έτσι θα μπορούμε να έχουμε το κεφάλι ψηλά και το βάρος που κουβαλάμε δεν θα μας κρατάει πίσω. Έτσι θα αποδεχτούμε το ότι όλοι άνθρωποι σπάνε, λυγίζουν. Έχουν όμως τη δύναμη να κάνουν τη δυσκολία τους χρυσό. Γιατί οι ρωγμές μας κάνουν ξεχωριστούς. Γιατί ο όμορφος άνθρωπος δεν είναι αυτός που δεν έσπασε ποτέ, αλλά αυτός που έσπασε και βρήκε την δύναμη να διακοσμήσει τις ρωγμές του με χρυσό. Ο άνθρωπος που συνεχίζει το ταξίδι της ζωής του με χαμόγελο, περηφάνεια και αξιοπρέπεια.

Από klooun

Γιάννα Ανδρεαδάκη στις 21 Σεπτεμβρίου 2024

Νύχτες φθινοπωρινές
κι είν’ ο νους, που αλαργεύει
κι αναμνήσεις μακρινές,
σ’ άλλες εποχές, γυρεύει.!

Ίσως… φταίει η ψυχή,
που, τη σκέψη ξεσηκώνει,
με σιγόντο, τη βροχή
κι ένα, μόνο χελιδόνι.!

Ψάχνει τόπους μακρινούς,
κάποια της, μικρά κομμάτια
και γαλάζιους ουρανούς,
που καθρέφτιζαν, στα μάτια.!

Ένα αστέρι, θα ρωτήσει,
-σε πελάγη ευτυχίας –
άραγε, θα ταξιδέψει ;;;
ή θα βγει, εκτός πορείας.!

Θέλει, κάποια, να γυρέψει,
μουσκεμένα όνειρα,
από δάκρυα, να γιατρέψει
κι από τα λασπόνερα.!

Το τραγούδι της βροχής,
να ακούσει, απ’ τη στέγη,
‘κείνο, της απαντοχής,
που , τα όνειρα διαλέγει.!

Κι όταν, ο δραπέτης νους,
πεθυμιές, μνήμες, γιατρέψει,
ουρανούς εαρινούς,
χορτασμένος, θα γυρέψει.!

Αν ο νους, δεν ταξιδεύει
κι αν, όπου ποθεί, δέ φτάνει
κι αν, αγάπη, δεν ξοδεύει,

είναι…σαν να ‘χει πεθάνει…

Από την Παρασκευή Μπαρδάνη

Γιάννα Ανδρεαδάκη στις 15 Σεπτεμβρίου 2024

Στην μεγαλοφυϊα του Βέντρις οφείλουμε το γεγονός ότι η ιστορία της ελληνικής γλώσσας δεν αρχίζει τον 8ο πχ αιώνα, αλλά τον 15ο.

Στις 6 Σεπτεμβρίου 1956 έφυγε από τη ζωή συνεπεία αυτοκινητικού δυστυχήματος, σε ηλικία μόλις 34 ετών, ο άγγλος αρχιτέκτονας Μάικλ Βέντρις (Michael George Francis Ventris).

Το όνομα του Βέντρις έμελλε να μείνει στην ιστορία της επιστήμης, μια και ο πρωτοπόρος ερευνητής κατόρθωσε στο βραχύ βίο του (είχε γεννηθεί στις 12 Ιουλίου 1922) να αποκρυπτογραφήσει την Γραμμική Β’ και να καταδείξει ότι αυτή αποδίδει μια αρχαϊκή μορφή της ελληνιής γλώσσας– με άλλα λόγια, ότι τα κείμενα σε Γραμμική Β συνιστούν τα πρώτα γνωστά ελληνικά κείμενα.

Η Γραμμική Β, η συλλαβική (προαλφαβητική) αυτή γραφή που οφείλει την ονομασία της στον άγγλο αρχαιολόγο ‘Αρθουρ Τζον ‘Εβανς (αυτός την ανακάλυψε στην Κνωσό το 1900), χρησιμοποιήθηκε στα μυκηναϊκά ανάκτορα της ηπειρωτικής Ελλάδας (Πύλος, Μυκήνες, Τίρυνθα, Θήβα), αλλά και στην Κρήτη, ενώ τα παλαιότερα δείγματά της χρονολογούνται με ασφάλεια στο 15ο αιώνα π.Χ.

Στο φύλλο του «Βήματος» που είχε κυκλοφορήσει την Κυριακή 23 Ιουνίου 2002 υπήρχε ένα άρθρο αφιερωμένο στον Μάικλ Βέντρις. Συντάκτης του ήταν ο διαπρεπής γλωσσολόγος Γεώργιος Μπαμπινιώτης Σε αυτό διαβάζουμε τα εξής:

Τον Ιούνιο του 1952, πριν από 50 ακριβώς χρόνια, ένας Άγγλος αρχιτέκτονας, ο Μάικλ Βέντρις (Michael Ventris), ηλικίας τότε 30 ετών, ανακοίνωσε δημόσια ότι μπόρεσε να αποκρυπτογραφήσει μιαν άγνωστη μέχρι τότε γραφή, την κρητομυκηναϊκή γραμμική γραφή τύπου Β’, στην οποία βρίσκονται γραμμένες πολλές πήλινες πινακίδες από την Κρήτη, τις Μυκήνες, την Πύλο κ.α. και, το κυριότερο, ότι η γλώσσα των πινακίδων αυτών είναι η Ελληνική. Η σπουδαιότητα της ανακοίνωσης του Βέντρις για την επιστήμη γενικότερα (που έλυνε, επιτέλους, το μυστήριο των πινακίδων της γραμμικής γραφής Β’) αλλά ιδίως για τον ελληνικό πολιτισμό, που η γραπτή του παράδοση μεταφερόταν επτά περίπου αιώνες νωρίτερα (από τον 8ο αιώνα π.Χ. στον 15ο), ήταν ανυπολόγιστης σημασίας. Άλλαζαν άρδην τα δεδομένα της ιστορίας μας, αφού αυτή εξαρτάται και προσδιορίζεται χρονικά κατά κύριο λόγο από τις γραπτές μαρτυρίες.

Ο Μ. Βέντρις (1922-1956) ήταν χαρισματικό πνεύμα. Μπορούσε να μαθαίνει εύκολα ξένες γλώσσες, είχε μια σπάνια συνδυαστική φαντασία, ήταν ικανός να ξεχωρίζει τις κανονικότητες μέσα στην ποικιλία και γενικά, όπως γράφει ο J. Chadwick, ο Μ. Βέντρις «είχε τη δύναμη να διακρίνει την τάξη μέσα στο φαινομενικό χάος, το χάρισμα δηλ. που χαρακτηρίζει το έργο όλων των μεγάλων ανδρών».

Δεκατεσσάρων χρονών παιδί ακόμη (το 1936), ακούγοντας τον μεγάλο Άγγλο αρχαιολόγο Σερ Άρθουρ Έβανς να εξηγεί σε μια διάλεξη στο Βρετανικό Μουσείο τα μυστήρια των αναποκρυπτογράφητων γραφών της Κρήτης, αυτών που ο ίδιος ο Έβανς ονόμασε «μινωικές γραφές», και τη σημασία τους για τη γνώση του μινωικού αλλά και του μυκηναϊκού κόσμου, ο μικρός Βέντρις αποφάσισε να λύσει το μυστήριο της ανάγνωσης των μινωικών γραφών. Έτσι άρχισε να ασχολείται από νωρίς με το θέμα, διαβάζοντας ό,τι σχετικό υπήρχε. Στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο ασχολήθηκε επίσης με το «σπάσιμο» μυστικών κωδίκων, γεγονός που όξυνε την ικανότητά του στη διερεύνηση της λειτουργίας διαφόρων κωδικών συστημάτων. Με το θέμα της αποκρυπτογράφησης της γραμμικής γραφής Β’ συνέχισε να ασχολείται ερασιτεχνικά, η δε ενασχόλησή του αυτή εντάθηκε μετά την επαγγελματική του αποκατάσταση ως επιτυχημένου αρχιτέκτονα.

Ο Βέντρις χρησιμοποίησε αρχικά το περιορισμένο υλικό που είχε δημοσιεύσει ο Έβανς από την Κνωσό. Το υλικό της έρευνάς του αυξήθηκε με τις πινακίδες γραμμικής γραφής Β’ από την Πύλο που βρήκε το 1939 ο Αμερικανός αρχαιολόγος Carl aBlegen και που δημοσιεύτηκαν το 1951. Η μελέτη του διευρυμένου υλικού ενίσχυσε την υπόθεση του Βέντρις ότι η γλώσσα των πινακίδων της γραμμικής γραφής Β’ είναι η Ελληνική αντίθετα προς την άποψη που είχε μέχρι τότε επιβάλει με το κύρος του ο Έβανς, ότι οι μινωικές γραφές  (τόσο η γραμμική Α που δεν έχει μέχρι σήμερα αποκρυπτογραφηθεί όσο και η γραμμική Β’) περιείχαν μια μινωική, μη ελληνική γλώσσα, αφού ο Έβανς πίστευε στη δύναμη του μινωικού κόσμου και στην κυριαρχία των Μινωιτών και στον χώρο της ηπειρωτικής Ελλάδας (Μυκήνες κ.α.).

«ΤΟ ΒΗΜΑ», 23.6.2002, Ιστορικό Αρχείο 

Ο Βέντρις βοηθήθηκε αρχικά στην αποκρυπτογράφηση συγκρίνοντας τα γράμματα της γραμμικής Β’ με υλικό από τις πινακίδες τής επίσης γραμμικής κυπριακής συλλαβικής γραφής(κυπριακό αλφαβητάριο). Τον βοήθησε ακόμη και το υλικό από τις έρευνες που είχαν πραγματοποιήσει άλλοι ερευνητές (Alice Kober, Emmett Bennett κ.ά.). Έτσι δοκίμασε δειλά και τελείως υποθετικά την ανάγνωση των πινακίδων της γραμμικής Β’ με βάση την ελληνική γλώσσα. Ο Chadwick αναφέρει: «Ο Ventris ξεκίνησε να δοκιμάσει την υπόθεση ότι η γλώσσα ήταν ελληνική, χωρίς να προσδοκά ότι θα οδηγούσε πουθενά. Αλλά καθώς εφάρμοζε τις αξίες του σε περισσότερες και περισσότερες λέξεις, συνέχιζαν να εμφανίζονται ελληνικές λέξεις».

Ο Βέντρις δεν ήταν φιλόλογος και δεν μπορούσε να συνεχίσει την ανακάλυψή του χωρίς την επικουρία ενός κλασικού φιλολόγου που θα μπορούσε να τον βοηθήσει να ταυτίσει τις αναγνώσεις του με αρχαιοελληνικές λέξεις και μάλιστα αρχαιότατες, ενίοτε και μη παραδεδομένες στη μετέπειτα Ελληνική. Αυτό επετεύχθη στο πρόσωπο του Τζων Τσάντγουικ (John Chadwick), υφηγητή των κλασικών γραμμάτων στο Πανεπιστήμιο του Καίμπριτζ. Μαζί επεξεργάστηκαν την επίσημη παρουσίαση της αποκρυπτογράφησης της γραμμικής γραφής Β’, σε άρθρο τους που δημοσιεύθηκε στο έγκυρο επιστημονικό περιοδικό Journal of Hellenic Studies το 1953 με τίτλο «Μαρτυρίες για ελληνική διάλεκτο στα μυκηναϊκά αρχεία» (Evidence for Greek Dialect in the Mycenaean Archives). Αντίγραφο του άρθρου αυτού, προτού δημοσιευθεί, δόθηκε στον αρχαιολόγο Carl Blegen, ο οποίος μπόρεσε να διαβάσει την περίφημη «οιονεί δίγλωσση» πινακίδα της Πύλου, την «πινακίδα των τριπόδων», εφαρμόζοντας τις αξίες των συλλαβογραμμάτων που είχαν επισημάνει οι Βέντρις – Τσάντγουικ. Αυτό έπεισε τους περισσότερους επιστήμονες να δεχθούν ότι η ανάγνωση ήταν ορθή και ότι έχρηζε περαιτέρω βελτιώσεων.

Ως προς την υφή της γραμμικής γραφής Β’, πρόκειται για «συλλαβογραφική γραφή», κάθε σημείο (γράμμα) δηλαδή δηλώνει συλλαβή και όχι μεμονωμένο φθόγγο. Αν λάβει κανείς υπ’ όψιν ότι ο αριθμός των συλλαβών σε μια γλώσσα είναι τεράστιος, καταλαβαίνει ότι μια συλλαβογραφική γραφή για λόγους οικονομίας χρησιμοποιεί έναν μικρό μόνο αριθμό συλλαβογραμμάτων (γύρω στα 90), για να δηλώσει όλες τις συλλαβές. Έτσι λ.χ. το συλλαβόγραμμα πε δηλώνει επίσης και το βε και το φε. Δηλώνει ακόμη τις μακρόφωνες συλλαβές: πηβηφη. Και δηλώνει και τις συλλαβές με -ει και -ηι: πει-πηιβει-βηιφει-φηι. Το ίδιο συλλαβόγραμμα δηλαδή έχει 12 δυνατές αναγνώσεις! Πρόκειται δηλαδή για ένα ατελές σύστημα γραφής, το οποίο οι Έλληνες αντικατέστησαν με μια καθαρώς αλφαβητική γραφή, το γνωστό και μέχρι σήμερα χρησιμοποιούμενο ελληνικό αλφάβητο, το οποίο οι ίδιοι οι Έλληνες εδημιούργησαν, επινοήσαντες χωριστά γράμματα να δηλώνουν τα φωνήεντα και χωριστά γράμματα να δηλώνουν τα σύμφωνα.

Οπωσδήποτε, οφείλουμε στη μεγαλοφυΐα του Βέντρις το γεγονός ότι η ιστορία της ελληνικής γλώσσας δεν αρχίζει πλέον όπως γνωρίζαμε μέχρι το 1952 τον 8ο αιώνα με την αλφαβητική γραφή της οινοχόης του Διπύλου (ή, κατ’ άλλους, του «ποτηρίου του Νέστορος» που ανήκει στην ίδια περίοδο), αλλά από τα μέσα του 15ου αιώνα με την ανάγνωση των πινακίδων της γραμμικής γραφής Β’ (Κνωσός, Φαιστός, Πύλος, Μυκήνες, Θήβα).

Αλήθεια, υπάρχει κανένας δρόμος της Ελλάδας που να φέρει το όνομα αυτού του μεγάλου επιστημονικού ευεργέτη του Ελληνισμού; Ας σημειωθεί ότι η Μ. Βρετανία ετίμησε εν ζωή τον Βέντρις με το παράσημο της Βρετανικής Αυτοκρατορίας, το Πανεπιστήμιο του Λονδίνου τον ανακήρυξε επίτιμο ερευνητή και το Πανεπιστήμιο της Ουψάλα τον ανακήρυξε επίτιμο διδάκτορα, προφταίνοντας να τον τιμήσουν, προτού χαθεί πρόωρα από τη ζωή (το 1956) σε ηλικία 34 ετών.

Γιάννα Ανδρεαδάκη στις 15 Σεπτεμβρίου 2024

Η καθηγήτρια κοινωνιογλωσσολογίας Deborah Tannen έκανε γνωστή την ιδέα ότι οι άνδρες και οι γυναίκες προσεγγίζουν διαφορετικά τις συνομιλίες στο βιβλίο της «You Just Don’t Understand» του 1990, όπου υποστήριξε ότι οι άνδρες επιδιώκουν να διαπραγματευτούν και να εδραιώσουν τη θέση τους στην κοινωνική ιεραρχία, συχνά «επιδεικνύοντας γνώση και δεξιότητα κρατώντας το κέντρο της σκηνής μέσω της λεκτικής απόδοσης».

Αντίθετα, οι γυναίκες στοχεύουν στην ανάπτυξη συνδέσεων, αξιοποιώντας τις ερωτήσεις για την «ανακάλυψη ομοιοτήτων και την αντιστοίχιση εμπειριών». Αν και το έργο της Tannen ήταν αμφιλεγόμενο, καθώς βασιζόταν περισσότερο σε προσωπικά ανέκδοτα παρά σε εμπεριστατωμένη έρευνα, έκτοτε ώθησε μεταγενέστερους ερευνητές να διερευνήσουν τις συνήθως αναφερόμενες έμφυλες διαφορές στον τρόπο με τον οποίο οι άνδρες και οι γυναίκες βλέπουν τον σκοπό των διαπροσωπικών αλληλεπιδράσεων.

«Σε γενικές γραμμές, οι άνδρες ανέκαθεν περίμεναν από τους ανθρώπους να τους ακούνε – κυρίως ο μέσος στρέιτ λευκός άνδρας»

ΟΙ ΑΝΤΡΕΣ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΑΚΟΥΓΟΝΤΑΙ

Πολλοί παράγοντες μπορούν να συμβάλουν σε αυτή την εμπεδωμένη αίσθηση του ανδρικού δικαιώματος στη συζήτηση, συμπεριλαμβανομένης της ανατροφής και της οικογενειακής δυναμικής, των πολιτισμικών διαφορών και των ατομικών στυλ επικοινωνίας.

Αλλά οι κυρίαρχες, διάχυτες έμφυλες νόρμες παραμένουν ο κύριος ένοχος. «Σε γενικές γραμμές, οι άνδρες ανέκαθεν περίμεναν από τους ανθρώπους να τους ακούνε – κυρίως ο μέσος στρέιτ λευκός άνδρας. Κανείς δεν του έχει πει ποτέ να κάνει ησυχία, να απολογηθεί για τον τρόπο που αισθάνεται, να “διαβάσει” το δωμάτιο. Αν κάποιος έχει αντίθετη γνώμη, δεν την εκφράζει», λέει στο Dazed η ψυχοθεραπεύτρια και συγγραφέας Gin Lalli.

Εν τω μεταξύ, οι γυναίκες βρίσκονται σε μια διαρκή κατάσταση αυτοεπιτήρησης, καθοδηγούμενες από την πεποίθηση ότι βρεθήκαμε σε αυτή τη γη για να ευχαριστούμε τους άλλους.

ΟΙ ΑΝΤΡΕΣ ΑΝΑΖΗΤΟΥΝ ΟΜΑΔΑ

Αναμφισβήτητα, το «χάσμα συνομιλίας» έχει διευρυνθεί στο μεταπανδημικό περιβάλλον. Η παρατεταμένη απομόνωση αποδυνάμωσε τις κοινωνικές δεξιότητες που απαιτούνται για τη δημιουργία ουσιαστικών συνδέσεων, συμβάλλοντας περαιτέρω στη συνεχιζόμενη επιδημία της ανδρικής μοναξιάς.

«Τα αγόρια δεν έχουν πάντα μια δεμένη ομάδα για να την αποκαλούν δική τους, ακόμη και όταν έχουν, δεν κάνουν βαθιές συζητήσεις με τον ίδιο τρόπο που κάνουν οι γυναίκες. Αλλά εξακολουθεί να είναι κάτι που αποζητούν, ως ανθρώπινα όντα.

»Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο, όταν οι γυναίκες τους δίνουν βήμα κατά τη διάρκεια των ραντεβού, τείνουν να τις αντιμετωπίζουν σαν ένα αιχμάλωτο ακροατήριο, μια ευκαιρία να εκτονώσουν τυχόν συναισθήματα που δεν έχουν πάντα την ευκαιρία να επεξεργαστούν», δήλωσε η Lalli.

Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΝΑΤΚΙΣΣΟΣΤΗΣ

«Παρά τις αρνητικές αυτές εμπειρίες, πολλές από εμάς είναι γνωστό ότι δίνουμε ακόμα και στις πιο αδιάφορες προοπτικές το πλεονέκτημα της αμφιβολίας. Η Bea, μια 23χρονη ανώτερη συνεργάτης επενδύσεων, έπεσε θύμα του “πιο ανασφαλή ναρκισσιστή που έχει γνωρίσει ποτέ” – συμπωματικά, του ίδιου τύπου με τον οποίο είχα μιλήσει κάποτε και ο οποίος με ενέπνευσε να γράψω αυτό το άρθρο εξηγεί η Angel Martinez στο Dazed Magazine.

«Ολόκληρη η προσωπικότητά του ήταν επικεντρωμένη σε αυτό που έκανε για τη δουλειά του και υπήρχε τόση αυτοπεποίθηση στον τρόπο που μιλούσε», θυμάται η Bea.

«Αλλά ένας κοινός μας φίλος εγγυήθηκε γι’ αυτόν και είπε ότι είχε πολύ καλό χαρακτήρα, οπότε σκέφτηκα ότι ήταν δουλειά μου να τον βγάλω από το καβούκι του». Εν τω μεταξύ, η 26χρονη ανεξάρτητη εικονογράφος Sara έβγαινε κάποτε με έναν άντρα που καυχιόταν συχνά για τις άλλες κοπέλες που έβλεπε παράλληλα. «Στο τέλος, ήξερα ότι έπρεπε απλώς να αποδεχτώ ότι δεν ήταν για μένα και ότι δεν ήταν αυτός με τον οποίο βλέπω τον εαυτό μου να δεσμεύεται».

«Κανείς δεν του έχει πει ποτέ να κάνει ησυχία, να απολογηθεί για τον τρόπο που αισθάνεται, να “διαβάσει” το δωμάτιο. Αν κάποιος έχει αντίθετη γνώμη, δεν την εκφράζει»

Αυτό δεν είναι κάτι που θέλουν οι γυναίκες

Ίσως ένας λόγος για τον οποίο δικαιολογούμε τους άνδρες είναι επειδή η αποτυχία τους να μας δουν ως πραγματικούς ανθρώπους μπορεί συχνά να αποτελεί άμεσο χτύπημα στην αυτοεκτίμησή μας. «Στην αρχή, όταν σκεφτόμουν τον τρόπο που μου μιλούσε, αναρωτιόμουν: “Είμαι αδιάφορη; Είμαι βαρετή; Μήπως δεν είναι διασκεδαστικό να μιλάω μαζί του;”», λέει η Bea.

«Πάντα σκεφτόμουν “ίσως πρέπει απλώς να με γνωρίσει καλύτερα”, και τότε επιτέλους συμπεριφερόταν σαν ένας αξιοπρεπής συνομιλητής».» Αλλά, όπως λέει η Lalli, αυτό σπάνια συμβαίνει. «Αν ένας άντρας συμπαθεί μια κοπέλα, μπορεί ακόμη και να καταλήξει να κυριαρχεί ακόμη περισσότερο στη συζήτηση μέσω της πανηγυρικής συμπεριφοράς», εξηγεί η Lalli. «Αυτό που πολλοί δεν συνειδητοποιούν είναι ότι αυτό δεν είναι αυτό που θέλουν οι γυναίκες».

Είναι αυτονόητο ότι οι άνδρες συχνά στερούνται οδυνηρά τον τομέα της αυτογνωσίας, και γι’ αυτό εν μέρει τόσοι πολλοί άνδρες στα είκοσί τους δεν γνωρίζουν ακόμα ότι είναι αγένεια να μην κάνεις ερωτήσεις στη συνοδό σου.

Αλλά τα πρότυπα μας αλλάζουν προς το καλύτερο, και γίνεται σαφές ότι οι γυναίκες είναι όλο και πιο απρόθυμες να ανεχτούν άνδρες που απλά δεν σταματούν να φλυαρούν. Η Lalli έχει μερικές συμβουλές για τους άνδρες αναγνώστες: «Διαβάστε ένα βιβλίο, παρακολουθήστε μια ταινία, ανακατευτείτε σε μικτές ομάδες. Σταματήστε να αλληλεπιδράτε με τους “yes men” που ενισχύουν αυτές τις συμπεριφορές».

Όσο για τις γυναίκες, θα ήταν χρήσιμο να αντισταθούμε στην παρόρμηση να ακυρώσουμε κάθε άντρα με τον οποίο έχουμε βγει κακό ραντεβού. Μερικές φορές, πέφτουμε πάνω σε αμήχανες ακραίες περιπτώσεις που αξίζουν μια δεύτερη ευκαιρία: νευρικοί τύποι που μπορεί απλώς να είναι ιδιαίτερα παθιασμένοι με τα θέματα της επιλογής τους και είναι πιθανό να στείλουν ένα μήνυμα συγγνώμης μόλις πάμε σσπίτι

ΜΙΑ ΔΕΥΤΕΡΗ ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΝΑΙ, ΜΙΑ ΤΡΙΤΗ ΟΧΙ

Τούτου λεχθέντος, η τάση μας να παγιδευόμαστε σε μονόπλευρες συζητήσεις δείχνει μια συλλογική ανάγκη για διεκδικητικότητα. «Οι γυναίκες δεν πρέπει να φοβούνται να δίνουν τον τόνο και να διαμορφώνουν το είδος της συζήτησης που θέλουν», προτείνει η Lalli.

Το αν οι άνδρες είναι δεκτικοί σε αυτά τα σήματα ή όχι είναι ένα σημάδι που δείχνει αν αξίζουν ένα ακόμη ραντεβού: κάνουν αργά αλλά σταθερά την προσπάθεια να εμπλακούν; Είναι πρόθυμοι να προσαρμοστούν και να ανταποκριθούν στα σπρωξίματά σας; Ή, μήπως εξακολουθούν να σας βλέπουν ως μια απλή ιδέα, ένα ηχείο για τις αυτοαποκαλούμενες λαμπρές ιδέες τους; Αν όλα τα σημάδια δείχνουν αρνητικά, δεν είναι ντροπή να φύγετε.

«Όταν αισθάνεστε ότι δεν σας σέβονται, δεν έχετε άδικο. Μπορείτε να φέρνετε σιγά σιγά τη συζήτηση στο τέλος της. Δεν είστε καν υποχρεωμένες να τους δώσετε ανατροφοδότηση για το πώς μπορούν να τα πάνε καλύτερα», λέει η Lalli. «Εμείς οι γυναίκες, έχουμε ήδη αρκετές υποχρεώσεις. Το να διδάσκουμε βασική ανθρώπινη αξιοπρέπεια σε ενήλικες άνδρες δεν πρέπει να είναι ένα από αυτά».

*Με στοιχεία από dazeddigital.com

Τα περίφημα βιολιά στραντιβάριους, του 17ου αιώνα, ακόμα και σήμερα έχουν τη φήμη τέτοιας ποιότητας ήχου που δεν έχει ξεπεραστεί. Τα δε κτηριακά  αριστουργήματα των Ίνκας είναι δύσκολο να επαναληφθούν σήμερα παρά το γεγονός ότι διαθέτουμε τα απαραίτητα εργαλεία και τεχνολογία.

Γιατί δεν μπορεί η τεχνολογία του 21ου αιώνα να επαναλάβει επιτεύγματα του παρελθόντος τόσο εύκολα;

Επιχειρώντας να απαντήσει σε αυτό το μυστήριο, η επίκουρη καθηγήτρια στη Σχολή οικονομίας και διοίκησης επιχειρήσεων στο Στάνφορντ, Καλιφόρνια, Έλενα Μίλτον, λέει ότι αν και υπάρχουν καταγεγραμμένες πολλές πρακτικές από το παρελθόν -πχ. σε χειρόγραφα- ωστόσο μεγάλο μέρος της πολιτιστικής μας γνώσης απλά δεν μπορεί να εκφραστεί με λέξεις ή να καταγραφεί.

«Μπορεί, ωστόσο, να αποθηκευτεί στις περιορισμένες κινήσεις του σώματός μας» υπογραμμίζει η ίδια σε άρθρο της στο Aeon.

Όπως εξηγεί, ακόμα και σήμερα, την εποχή της πληροφορίας καταγράφονται περισσότερες πολιτιστικές πρακτικές από ποτέ. Μπορεί μεν σήμερα ο όγκος πληροφοριών, τα δεδομένα, τα αρχεία και τα βιβλία να διογκώνονται κάνοντας προφανές ότι οι γνώσεις μας θα διατηρηθούν και θα μεταδοθούν, ωστόσο, όπως λέει «το να πιστεύουμε σε αυτό το βουνό δεδομένων μπορεί να είναι λάθος».

«Η γνώση που κατείχαν οι λαοί που χρησιμοποίησαν αυτά τα αντικείμενα έχει φύγει, πιθανότατα για πάντα. Και αυτή η απώλεια δεν οφείλεται απλώς στο ότι οι σχετικές γνώσεις δεν καταγράφηκαν»

«Είναι μια παρανόηση της ενσωματωμένης φύσης πολλών πολιτιστικών πρακτικών, μια παρανόηση του τρόπου με τον οποίο οι πρόγονοί μας μπόρεσαν να περάσουν επιτυχώς πρακτικές από γενιά σε γενιά, παρά την εγγενή ευθραυστότητα των μακριών πολιτιστικών αλυσίδων».

Εξηγώντας αυτό το μυστήριο, η Μίλτον παροτρύνει να φανταστούμε τους προγόνους μας να διαθέτουν συσκευές εγγραφής/αποθήκευσης που έχουμε σήμερα. Με ένα smartphone, μπορεί να είχαν καταγράψει τις κοσμικές λεπτομέρειες της ζωής τους, περιγράφοντας τις δεξιότητές τους με τρόπο που θα μπορούσαν εύκολα να κατακτηθούν και να μοιραστούν.

«Το πρόβλημα, είναι ότι ο πολιτισμός δεν λειτουργεί πάντα έτσι. Δεν μπορούν να περιγραφούν όλα με λόγια» υπογραμμίζει η ίδια. «Ποιος δεν έχει απογοητευτεί όταν έρχεται αντιμέτωπος με συνταγές που σας καθοδηγούν να «μαγειρέψετε μέχρι να γίνει», «να σιγοβράζετε μέχρι να πήξει» ή οποιαδήποτε άλλη εξίσου διφορούμενη οδηγία;».

Έτσι, αρχαιολόγοι και ανθρωπολόγοι σπάνε το κεφάλι τους να εντοπίσουν τι κάνουν λάθος και δεν μπορούν να αντιγράψουν επιτεύγματα του παρελθόντος.

Για παράδειγμα, αν και μπορούν να κοιτάξουν εκ νέου ανακαλυφθέντα καλούπια ψωμιού της Μεσοποταμίας ή αρχαία αιγυπτιακά ραβδιά χορού ή κινέζικα κόκαλα μαντείου, δεν μπορούν να ψήσουν ψωμί όπως οι Μεσοποτάμιοι λαοί ή να χορέψουν όπως οι αρχαίοι Αιγύπτιοι ή να συμβουλευτούν το κινεζικό μαντείο.

«Η γνώση που κατείχαν οι λαοί που χρησιμοποίησαν αυτά τα αντικείμενα έχει φύγει, πιθανότατα για πάντα. Και αυτή η απώλεια δεν οφείλεται απλώς στο ότι οι σχετικές γνώσεις δεν καταγράφηκαν. Αυτά και άλλα ευρήματα αντιπροσωπεύουν μορφές πολιτισμού που πιθανότατα δεν μπορούν να καταγραφούν» λέει η Μίλτον.

Σε όλο τον κόσμο, ομάδες ερευνητών ασχολούνται με αυτές τις μορφές πολιτισμού προσπαθώντας να μάθουν τις μεθόδους που χρησιμοποιούσαν κάποτε οι άνθρωποι για την κατασκευή αντικειμένων χειροτεχνίας.

Το έργο τους δείχνει πόσο δύσκολο μπορεί να είναι το έργο της αναδημιουργίας πολιτιστικών πρακτικών. Το Έργο “Making and Knowing” στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια (HΠΑ) προσπάθησε να αναδημιουργήσει τις τεχνικές που περιγράφονται σε ένα ανώνυμο γαλλικό χειρόγραφο του 16ου αιώνα.

Μεταξύ 2014 και 2020, η ομάδα αντιμετώπισε τεχνικές που περιγράφονται στο χειρόγραφο, συμπεριλαμβανομένης της κατασκευής καλουπιών και της μεταλλοτεχνίας, της κατασκευής χρωμάτων, της οπτικής και της μηχανικής, της χαρακτικής, των επιγραφών κτλ..

Στο Ινστιτούτο Stone Age, ένα ανεξάρτητο ερευνητικό κέντρο στην Ιντιάνα (ΗΠΑ), μια ομάδα προσπαθεί να κατανοήσει τις τεχνικές συγκόλλησης πέτρας που χρησιμοποιούνται για την παραγωγή τεχνολογιών κυνηγιού, όπως αιχμές βελών και αιχμές λόγχης. Αν και εξασκείται για εκατομμύρια χρόνια, το χτύπημα πέτρας παραμένει μια εξαιρετικά δύσκολη δεξιότητα στην εκμάθηση, που απαιτεί εκτεταμένη εκπαίδευση.

Αναγνωρίζοντας πόσο δύσκολη είναι η μετάδοση πολιτιστικών πρακτικών, η UNESCO εργάζεται για τη διατήρηση της «άυλης πολιτιστικής κληρονομιάς», η οποία περιλαμβάνει πολλές παραδόσεις που μπορεί να εξαφανιστούν καθώς πεθαίνουν οι τελευταίοι εναπομείναντες που τις γνωρίζουν.

Η πολιτιστική μετάδοση είναι ένας όρος που χρησιμοποιείται από τους ερευνητές για να περιγράψει τη διαδικασία μέσω της οποίας ορισμένες μορφές γνώσης μεταβιβάζονται μεταξύ των ανθρώπων.

«Όταν αυτή η γνώση ανταλλάσσεται, ακόμη και μέσω παθητικής παρατήρησης, έχει συμβεί ένα «γεγονός μετάδοσης» και δημιουργείται ένας άλλος κρίκος στην αλυσίδα» λέει η Μίλτον, υπογραμμίζοντας πως για να κατανοήσουμε αυτή τη διαδικασία στην πράξη, πρέπει να ασκεφτούμε κάτι που ξέρουμε να κάνουμε, αλλά δυσκολευόμαστε να εξηγήσουμε σε κάποιον άλλο.

«Ίσως είναι μια συγκεκριμένη κίνηση σε ένα άθλημα που παίζετε ή μια τεχνική χειροτεχνίας ή μια κοινωνική δεξιότητα όπως το να γνωρίζετε τον σωστό τρόπο να χαιρετήσετε ένα άλλο άτομο. Τώρα, προσπαθήστε να σκεφτείτε πόσο καιρό υπάρχει αυτή η πολιτιστική πρακτική. Σκεφτείτε πόσα συμβάντα μετάδοσης μπορεί να συνδέσουν την πρώτη εμφάνισή του με τη στιγμή που μάθατε για πρώτη φορά πώς να το κάνετε» λέει η Μίλτον.

«Πόσες γενιές έχουν περάσει από τότε που ξεκίνησε η πρακτική; Πόσοι άνθρωποι έπρεπε να το μάθουν και να το μάθουν αρκετά καλά για να το μεταδώσουν στον επόμενο, για να συνεχίσει να επεκτείνεται η αλυσίδα;» αναρωτιέται τονίζοντας πως σε ορισμένες περιπτώσεις, η αλυσίδα της γνώσης μπορεί να είναι απίστευτα μεγάλη – τόσο μεγάλη που η σκέψη για τη σειρά των γεγονότων μετάδοσης μπορεί να προκαλέσει… ίλιγγο!

«Αυτή η εκτεταμένη ακολουθία μπορεί επίσης να κάνει την αλυσίδα να φαίνεται απίστευτα λεπτή. Θα μπορούσε να είχε σπάσει σε οποιοδήποτε από τα πολλά γεγονότα μετάδοσης του. Αυτό είναι που κάνει τις αλυσίδες γνώσης παράδοξες για τους ερευνητές: αν είναι τόσο εύθραυστες, πώς έχουν επιβιώσει τόσες πολλές μορφές πολιτιστικής γνώσης;» λέει η Αμερικανίδα ανθρωπολόγος

  • Από in.gr
Γιάννα Ανδρεαδάκη στις 4 Σεπτεμβρίου 2024

Με μια τέτοια δυσάρεστη εμπειρία ήρθαν αντιμέτωποι επιστήμονες στις ΗΠΑ όταν διεξήγαγαν πειράματα σε παιδιά σε ένα αγροτικό χωριό στη χερσόνησο Γιουκατάν του Μεξικού.

Συγκεκριμένα, η ομότιμη καθηγήτρια πολιτιστικής αναπτυξιακής ψυχολογίας στο Πανεπιστήμιο του Βορειοανατολικού Ιλινόις,  Σούζαν Γκάσκινς, εφάρμοσε στα παιδιά το διάσημο πείραμα με τα γλυκίσματα (Marshmallow Test). Ειδικότερα, τοποθέτησε μπροστά στα παιδιά πολλά γλυκίσματα, δίνοντάς τους δύο επιλογές: να φάνε τη λιχουδιά εκείνη τη στιγμή ή να περιμένουν και να πάρουν διπλή ποσότητα.

Το εν λόγω τεστ έχει σκοπό να αναδείξει τη σημασία της αναβαλλόμενης ευχαρίστησης για τα παιδιά μικρής ηλικίας και να τα συναρτήσει με τις αρετές του αυτοελέγχου και της υπομονής. Επιδεικνύοντας κανείς αυτοσυγκράτηση αποτελεί ισχυρό προγνωστικό παράγοντας επιτυχίας στο σχολείο και όχι μόνο.

Η εξαιρετικά έμπειρη επιστήμων πάνω στη μελέτη της ιθαγενούς κοινότητας, προέβλεψε ότι θα αντέξουν, καθισμένοι στις θέσεις τους περιμένοντας το δεύτερο κέρασμα ενώ εκείνη έφευγε από το δωμάτιο. Ωστόσο, προς μεγάλη της απογοήτευση, δύο παιδιά έφαγαν τα γλυκίσματα και τέσσερα βγήκαν από το δωμάτιο. Τα παιδιά απέτυχαν και σε άλλα πειράματα που δοκίμασε η Γκάσκιν.

Το αίνιγμα για την Αμερικανίδα ψυχολόγο εδράζεται στο γεγονός ότι τα παιδιά των Μάγια, ήδη από την ηλικία των 3 ετών, αρχίζουν να ντύνονται και να κάνουν μπάνιο μόνα τους, να οργανώνουν ανεξάρτητα τις καθημερινές τους δραστηριότητες και να βοηθούν στις δουλειές. Αλλά βάσει των τεστ, δεν δικαιολογείται τέτοιος βαθμός εκπληκτικής πρώιμης λειτουργικότητας. Ένας ερευνητής που δεν γνώριζε αυτή την κοινότητα θα υπέθετε ότι τα παιδιά αυτά δεν είχαν κρίσιμες νοητικές ικανότητες.

Η Γκάσκινς καθώς και άλλοι ερευνητές κατάλαβαν ότι υπάρχουν  πολιτιστικές προκαταλήψεις και υποθέσεις που ενσωματώνονται στα τεστ. Εάν ένα παιδί από μια φτωχή οικογένεια ή ένα παιδί από διαφορετική κουλτούρα δεν έχει καλή απόδοση, φταίει το παιδί ή το τεστ;

«Έμεινα πολύ έκπληκτη με τη δική μου έλλειψη διορατικότητας», είπε η Γκάσκινς. «Δεν αναγνώρισα την προκατάληψη που ενσωματώθηκε στο τεστ μέχρι που κάθισα στο δωμάτιο με τα παιδιά. Μόλις τους ζήτησα να το κάνουν, έγινε φανερό τι έφταιγε».

Το πρόβλημα δηλαδή είναι ότι η αναπτυξιακή ψυχολογία στοχεύει να διευκρινίσει τα «καθολικά» στον τρόπο με τον οποίο αναπτύσσεται το ανθρώπινο μυαλό, αλλά συχνά έχει συγκεντρώσει αυτές τις γνώσεις μελετώντας τα λευκά παιδιά της μεσαίας τάξης από τις δυτικές χώρες.

«Ακριβώς επειδή τα παιδιά σε διαφορετικές κοινότητες εκτελούν διαφορετικά τα καθήκοντά μας, δεν σημαίνει ότι κάτι δεν πάει καλά και πρέπει να το διορθώσουμε»

Η Γκάσκινς έμαθε ότι όσα παιδιά έφυγαν δεν προσπαθούσαν να αποφύγουν τον πειρασμό να φάνε το γλυκίσματα, απλά δεν έβλεπαν κανέναν καλό λόγο να κάθονται σε ένα δωμάτιο μόνα τους, χωρίς να κάνουν τίποτα!

«Ακριβώς επειδή τα παιδιά σε διαφορετικές κοινότητες εκτελούν διαφορετικά τα καθήκοντά μας, δεν σημαίνει ότι κάτι δεν πάει καλά και πρέπει να το διορθώσουμε», είπε η αναπληρώτρια καθηγήτρια ψυχολογίας στο Πολιτειακό Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια Λούτσια Αλκάλα. «Εμείς, ως μελετητές των ΗΠΑ, αισθανόμαστε ότι πρέπει να διορθώσουμε τους πάντες. … Οι άνθρωποι δεν χρειάζονται εμάς για να τους σώσουμε και να τους φτιάξουμε».

Στη Δύση, παράγοντες όπως το να μεγαλώνεις στη φτώχεια, να ζεις σε ένα χαοτικό νοικοκυριό ή να είσαι από μειονοτική φυλετική ομάδα έχουν συνδεθεί με χαμηλότερες εκτελεστικές λειτουργίες.

«Το αποδέχτηκα. Φαντάστηκα ότι πρόκειται για ενδελεχείς μελέτες», θυμάται η επίκουρη καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο του Μπέρκλεϊ, Ντάνα Μίλερ Κόττο. Ωστόσο, αποκτώντας εμπειρία ίδια, άρχισε να αναρωτιέται εάν ορισμένες από αυτές τις μελέτες απλώς εξομαλύνουν τα λευκά παιδιά της μεσαίας τάξης, χωρίς να ανεπάρκειες.

Διεξάγοντας ένα παρόμοιο πείραμα με αυτό των γλυκισμάτων, η αναπτυξιακή ψυχολόγος στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια Γιούκο Μανακάτα, είδε ότι η ικανότητα των παιδιών να περιμένουν μια λιχουδιά δεν ήταν σαν ένας μυς που ήταν δυνατός ή αδύναμος, αλλά άλλαζε σημαντικά ανάλογα με το πλαίσιο.

Τα παιδιά της Ιαπωνίας, πολιτιστικά συνηθισμένα να περιμένουν φαγητό, μπόρεσαν να αντέξουν για μια ανταμοιβή φαγητού, αλλά όχι για ένα δώρο. Οι Αμερικανοί μαθητές, από την άλλη, που συνήθιζαν να περιμένουν για να ξετυλίξουν τα δώρα κάτω από ένα χριστουγεννιάτικο δέντρο ή σε ένα πάρτι γενεθλίων, μπορούσαν να περιμένουν ένα δώρο, αλλά όχι φαγητό.

Η Κότο  αναρωτήθηκε εάν ακόμη και ο τρόπος που χορηγήθηκαν τα τεστ θα μπορούσε να επηρεάσει την απόδοση των παιδιών. Η μεταφορά σε ένα ήσυχο δωμάτιο από έναν Λευκό ερευνητή για να λύσει ένα σύνολο γρίφων και παιχνιδιών μπορεί να είναι μια νέα, άβολη εμπειρία για τα μαύρα ή παιδιά λατίνων.

Ο Χάιμε Τσίπετς, ένας γλωσσολόγος που είναι Μάγια, εξακολουθεί να ανατριχιάζει στη μνήμη ενός τεστ ψυχολογίας που απαιτεί από τα παιδιά να ταξινομήσουν τις κάρτες ανά κατηγορία σε ένα μικρό χωριό στην Πολιτεία Κουιντάνα Ρου του Μεξικού.

Η εργασία απαιτούσε μεγάλες, επαναλαμβανόμενες προφορικές οδηγίες και τα παιδιά βαρέθηκαν, ρωτώντας γιατί επαναλάμβανε τον εαυτό του. Τα παιδιά των Μάγια, είπε ο Τσίπετς, συνήθως μαθαίνουν παρατηρώντας και όχι με συνεχή ανατροφοδότηση από τους ενήλικες. Ο Τσίπετς έδωσε ένα παράδειγμα από την παιδική του ηλικία: Όταν ήταν γύρω στα 5 ή 6, έμαθε να κόβει ξύλα παρακολουθώντας.

«Οι εργασίες εκτελεστικών λειτουργιών που χρησιμοποιούμε αναπτύχθηκαν μέσα σε ένα συγκεκριμένο πολιτισμικό πλαίσιο με ιδιαίτερες αξίες και πολλά από αυτά είναι ενσωματωμένα στις εργασίες [με τρόπο] που είναι δύσκολο για τους ανθρώπους να δουν, ειδικά όταν είναι η κυρίαρχη κουλτούρα» συμπεραίνει η Σαμπίν Ντέμπελ, αναπτυξιακή ψυχολόγος στο Πανεπιστήμιο Τζορτζ Μέισον.

Πηγή: The Washington Post

Γιάννα Ανδρεαδάκη στις 1 Σεπτεμβρίου 2024

Σοῦ εἶπα:
– Λύγισα.
Καὶ εἶπες:
– Μὴ θλίβεσαι.
Ἀπογοητεύσου ἥσυχα.
Ἤρεμα δέξου νὰ κοιτᾷς
σταματημένο τὸ ρολόι.
Λογικὰ ἀπελπίσου
πῶς δὲν εἶναι ξεκούρδιστο,
ὅτι ἔτσι δουλεύει ὁ δικός σου χρόνος.
Κι ἂν αἴφνης τύχει
νὰ σαλέψει κάποιος λεπτοδείκτης,
μὴ ριψοκινδυνέψεις νὰ χαρεῖς.
Ἡ κίνηση αὐτὴ δὲν θά ῾ναι χρόνος.
Θά ῾ναι κάποιων ἐλπίδων ψευδορκίες.
Κατέβα σοβαρή,
νηφάλια αὐτοεκθρονίσου
ἀπὸ τὰ χίλια σου παράθυρα..
Γιὰ ἕνα μήπως τ᾿ ἄνοιξες.
Κι αὐτοξεχάσου εὔχαρις.
Ὅ,τι εἶχες νὰ πεῖς,
γιὰ τὰ φθινόπωρα, τὰ κύκνεια,
τὶς μνῆμες, ὑδροροὲς τῶν ἐρώτων,
τὴν ἀλληλοκτονία τῶν ὠρῶν,
τῶν ἀγαλμάτων τὴν φερεγγυότητα,
ὅ,τι εἶχες νὰ πεῖς
γι᾿ ἀνθώπους ποὺ σιγὰ-σιγὰ λυγίζουν,
τὸ εἶπες.
καὶ τὴν πείθει
νὰ κουλουριάζεται πνιχτὰ
νὰ τρίβεται σὰ γάτα ἀνεπαίσθητη
πάνω στὸν διαθέσιμο ἀέρα
ποῦ ἀφήνεις προσπερνώντας.

Ἀπόλαυση πολὺ μοναχικότερη
ἀπὸ τὴ στέρησή της.

Γιάννα Ανδρεαδάκη στις 31 Αυγούστου 2024

Kópakonan:
Ένα άγαλμα της Γυναίκας Φώκιας βρίσκεται στο Mikladagur, στο νησί Kalsoy. Είναι κατασκευασμένο από μπρούτζο και ανοξείδωτο ατσάλι. Το άγαλμα έχει σχεδιαστεί για να αντέχει σε κύματα 13 μέτρων. Στις αρχές του 2015, ένα κύμα 11,5 μέτρων σάρωσε το άγαλμα. Έμεινε σταθερό και δεν προκλήθηκε καμία ζημιά.
Ο θρύλος της Κοπακόναν (η Γυναίκα Φώκια) είναι ένα από τα πιο γνωστά λαϊκά παραμύθια στις Φερόες Νήσους. Οι φώκιες πιστεύεται ότι ήταν πρώην άνθρωποι που αναζητούσαν εθελοντικά τον θάνατο στον ωκεανό. Μια φορά το χρόνο, τη δέκατη τρίτη νύχτα, τους επιτρεπόταν να έρθουν στη στεριά, να γδυθούν και να διασκεδάσουν ως άνθρωποι, χορεύοντας και διασκεδάζοντας.
Ένας νεαρός αγρότης από το χωριό Mikladalur στο βόρειο νησί Kalsoy, αναρωτιέται αν αυτή η ιστορία είναι αληθινή, πήγε και ξάπλωσε στην παραλία ένα δέκατο τρίτο βράδυ. Παρακολουθούσε και είδε τις φώκιες να φτάνουν σε μεγάλο αριθμό, κολυμπούν προς την ακτή. Ανέβηκαν στην παραλία, πέταξαν το δέρμα τους και τα έβαλαν προσεκτικά στα βράχια. Εκχωρημένοι από το δέρμα τους, έμοιαζαν με φυσιολογικούς ανθρώπους. Το νεαρό παλικάρι κοίταξε ένα όμορφο κορίτσι φώκιας τοποθετώντας το δέρμα της κοντά στο σημείο όπου κρυβόταν, και όταν άρχισε ο χορός, ήρθε κρυφά και το έκλεψε.
Ο χορός και τα παιχνίδια κράτησαν όλη τη νύχτα, αλλά μόλις ο ήλιος άρχισε να λάμπει πάνω από τον ορίζοντα, όλες οι φώκιες ήρθαν να πάρουν το δέρμα τους για να επιστρέψουν στη θάλασσα. Το κορίτσι της φώκιας ήταν πολύ αναστατωμένο όταν δεν μπορούσε να βρει το δέρμα της, και τότε ο άντρας εμφανίστηκε να το κρατάει, αλλά δεν της το έδινε πίσω, παρά τις απελπισμένες παρακλήσεις της, οπότε ήταν υποχρεωμένη να πάει μαζί του…
Την κράτησε μαζί του για πολλά χρόνια ως γυναίκα του, και αυτή του γέννησε αρκετά παιδιά, αλλά έπρεπε πάντα να βεβαιώνεται ότι δεν είχε πρόσβαση στο δέρμα της. Το κρατούσε κλειδωμένο σε ένα μπαούλο στο οποίο μόνο αυτός είχε το κλειδί, ένα κλειδί το οποίο κρατούσε συνέχεια σε αλυσίδα δεμένη στη ζώνη του.
Μια μέρα, ενώ ήταν έξω στη θάλασσα για ψάρεμα με τους συντρόφους του, συνειδητοποίησε ότι είχε αφήσει το κλειδί στο σπίτι. Ανακοίνωσε στους συντρόφους του, «Σήμερα θα χάσω τη γυναίκα μου! ’ – και εξήγησε τι είχε συμβεί. Οι άνδρες τράβηξαν τα δίχτυα και τις γραμμές τους και γύρισαν πίσω στην ακτή όσο πιο γρήγορα μπορούσαν, αλλά όταν έφτασαν στη φάρμα, βρήκαν τα παιδιά ολομόναχα και τη μητέρα τους να λείπει. Ο πατέρας τους ήξερε ότι δεν θα επέστρεφε, καθώς είχε σβήσει τη φωτιά και είχε βάλει στην άκρη όλα τα μαχαίρια, έτσι ώστε τα μικρά να μην μπορούν να κάνουν κακό στους εαυτούς τους αφού είχε φύγει.
Πράγματι, μόλις είχε φτάσει στην ακτή, είχε φορέσει το δέρμα της φώκιας και βούτηξε στο νερό, όπου δίπλα της εμφανίστηκε μια αρσενική φώκια που την αγαπούσε χρόνια πριν και ακόμα την περίμενε. Όταν τα παιδιά της, αυτά που είχε με τον άντρα Mikladalur, αργότερα κατέβηκαν στην παραλία, μια φώκια εμφανιζόταν και κοίταζε προς την ακτή· οι άνθρωποι φυσικά πίστευαν ότι ήταν η μητέρα των παιδιών. Και έτσι πέρασαν τα χρόνια.
Τότε μια μέρα συνέβη οι άνδρες του Mikladalur σχεδίαζαν να κυνηγήσουν φώκιες … Τη νύχτα πριν την αναχώρησή τους, η σύζυγος φώκια του άνδρα εμφανίστηκε στο όνειρο του και του είπε ότι αν πήγαινε για κυνήγι φώκιας στη σπηλιά, θα έπρεπε να σιγουρευτεί ότι δεν σκότωσε τη μεγάλη φώκια που θα ήταν ξαπλωμένη στην είσοδο, για αυτή ήταν ο άντρας της.
Αλλά αυτός δεν άκουσε το μήνυμα στο όνειρο. Μπήκε με τους άλλους στο κυνήγι, και σκότωσαν όλες τις φώκιες …
Το βράδυ, εμφανίστηκε η γυναίκα του φώκια και φώναξε την κατάρα: «Εδώ κείτεται το κεφάλι του συζύγου μου με τα πλατιά ρουθούνια του, το χέρι του Hárek και το πόδι του Fredrik! Τώρα θα υπάρξει εκδίκηση, εκδίκηση για τους άνδρες του Mikladalur, και κάποιοι θα πεθάνουν στη θάλασσα και άλλοι θα πέσουν από τις κορυφές των βουνών, μέχρι να υπάρξουν τόσοι νεκροί που μπορούν να ενώσουν τα χέρια γύρω από τις ακτές του νησιού Kalsoy! »
Όταν είπε αυτά τα λόγια, εξαφανίστηκε και δεν την ξαναείδαν ποτέ. Μέχρι σήμερα, , συμβαίνει κατά καιρούς άνδρες από το χωριό να πνίγονται στη θάλασσα ή να πέφτουν από τις κορυφές των βράχων· .