Είμαστε οι Φίλοι της Ανέλιξης. Και… συναντηθήκαμε λίγα χρόνια πριν με όραμα τη δημιουργία ενός ιστότοπου… Ενός χώρου όπου όλοι θα βρισκόμαστε για να επικοινωνούμε και να μοιραζόμαστε αυτά που νιώθουμε, ακούμε, βλέπουμε, διαβάζουμε, κουβεντιάζουμε και αγαπάμε…
Η μικρή παρέα μεγάλωσε… και έγινε μια οικογένεια με ανοιχτή την αγκαλιά που σας προσκαλεί να γίνετε κι εσείς μέλη της.
Ελάτε, λοιπόν, να ταξιδέψετε μαζί μας διαβάζοντας τα άρθρα που δημοσιεύουμε ή αποστέλλοντάς μας κι εσείς τα κείμενα που αγαπάτε.
Γιατί δεν μπορεί η τεχνολογία του 21ου αιώνα να επαναλάβει επιτεύγματα του παρελθόντος τόσο εύκολα;
Επιχειρώντας να απαντήσει σε αυτό το μυστήριο, η επίκουρη καθηγήτρια στη Σχολή οικονομίας και διοίκησης επιχειρήσεων στο Στάνφορντ, Καλιφόρνια, Έλενα Μίλτον, λέει ότι αν και υπάρχουν καταγεγραμμένες πολλές πρακτικές από το παρελθόν -πχ. σε χειρόγραφα- ωστόσο μεγάλο μέρος της πολιτιστικής μας γνώσης απλά δεν μπορεί να εκφραστεί με λέξεις ή να καταγραφεί.
«Μπορεί, ωστόσο, να αποθηκευτεί στις περιορισμένες κινήσεις του σώματός μας» υπογραμμίζει η ίδια σε άρθρο της στο Aeon.
Όπως εξηγεί, ακόμα και σήμερα, την εποχή της πληροφορίας καταγράφονται περισσότερες πολιτιστικές πρακτικές από ποτέ. Μπορεί μεν σήμερα ο όγκος πληροφοριών, τα δεδομένα, τα αρχεία και τα βιβλία να διογκώνονται κάνοντας προφανές ότι οι γνώσεις μας θα διατηρηθούν και θα μεταδοθούν, ωστόσο, όπως λέει «το να πιστεύουμε σε αυτό το βουνό δεδομένων μπορεί να είναι λάθος».
«Η γνώση που κατείχαν οι λαοί που χρησιμοποίησαν αυτά τα αντικείμενα έχει φύγει, πιθανότατα για πάντα. Και αυτή η απώλεια δεν οφείλεται απλώς στο ότι οι σχετικές γνώσεις δεν καταγράφηκαν»
«Είναι μια παρανόηση της ενσωματωμένης φύσης πολλών πολιτιστικών πρακτικών, μια παρανόηση του τρόπου με τον οποίο οι πρόγονοί μας μπόρεσαν να περάσουν επιτυχώς πρακτικές από γενιά σε γενιά, παρά την εγγενή ευθραυστότητα των μακριών πολιτιστικών αλυσίδων».
Εξηγώντας αυτό το μυστήριο, η Μίλτον παροτρύνει να φανταστούμε τους προγόνους μας να διαθέτουν συσκευές εγγραφής/αποθήκευσης που έχουμε σήμερα. Με ένα smartphone, μπορεί να είχαν καταγράψει τις κοσμικές λεπτομέρειες της ζωής τους, περιγράφοντας τις δεξιότητές τους με τρόπο που θα μπορούσαν εύκολα να κατακτηθούν και να μοιραστούν.
«Το πρόβλημα, είναι ότι ο πολιτισμός δεν λειτουργεί πάντα έτσι. Δεν μπορούν να περιγραφούν όλα με λόγια» υπογραμμίζει η ίδια. «Ποιος δεν έχει απογοητευτεί όταν έρχεται αντιμέτωπος με συνταγές που σας καθοδηγούν να «μαγειρέψετε μέχρι να γίνει», «να σιγοβράζετε μέχρι να πήξει» ή οποιαδήποτε άλλη εξίσου διφορούμενη οδηγία;».
Έτσι, αρχαιολόγοι και ανθρωπολόγοι σπάνε το κεφάλι τους να εντοπίσουν τι κάνουν λάθος και δεν μπορούν να αντιγράψουν επιτεύγματα του παρελθόντος.
Για παράδειγμα, αν και μπορούν να κοιτάξουν εκ νέου ανακαλυφθέντα καλούπια ψωμιού της Μεσοποταμίας ή αρχαία αιγυπτιακά ραβδιά χορού ή κινέζικα κόκαλα μαντείου, δεν μπορούν να ψήσουν ψωμί όπως οι Μεσοποτάμιοι λαοί ή να χορέψουν όπως οι αρχαίοι Αιγύπτιοι ή να συμβουλευτούν το κινεζικό μαντείο.
«Η γνώση που κατείχαν οι λαοί που χρησιμοποίησαν αυτά τα αντικείμενα έχει φύγει, πιθανότατα για πάντα. Και αυτή η απώλεια δεν οφείλεται απλώς στο ότι οι σχετικές γνώσεις δεν καταγράφηκαν. Αυτά και άλλα ευρήματα αντιπροσωπεύουν μορφές πολιτισμού που πιθανότατα δεν μπορούν να καταγραφούν» λέει η Μίλτον.
Σε όλο τον κόσμο, ομάδες ερευνητών ασχολούνται με αυτές τις μορφές πολιτισμού προσπαθώντας να μάθουν τις μεθόδους που χρησιμοποιούσαν κάποτε οι άνθρωποι για την κατασκευή αντικειμένων χειροτεχνίας.
Το έργο τους δείχνει πόσο δύσκολο μπορεί να είναι το έργο της αναδημιουργίας πολιτιστικών πρακτικών. Το Έργο “Making and Knowing” στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια (HΠΑ) προσπάθησε να αναδημιουργήσει τις τεχνικές που περιγράφονται σε ένα ανώνυμο γαλλικό χειρόγραφο του 16ου αιώνα.
Μεταξύ 2014 και 2020, η ομάδα αντιμετώπισε τεχνικές που περιγράφονται στο χειρόγραφο, συμπεριλαμβανομένης της κατασκευής καλουπιών και της μεταλλοτεχνίας, της κατασκευής χρωμάτων, της οπτικής και της μηχανικής, της χαρακτικής, των επιγραφών κτλ..
Στο Ινστιτούτο Stone Age, ένα ανεξάρτητο ερευνητικό κέντρο στην Ιντιάνα (ΗΠΑ), μια ομάδα προσπαθεί να κατανοήσει τις τεχνικές συγκόλλησης πέτρας που χρησιμοποιούνται για την παραγωγή τεχνολογιών κυνηγιού, όπως αιχμές βελών και αιχμές λόγχης. Αν και εξασκείται για εκατομμύρια χρόνια, το χτύπημα πέτρας παραμένει μια εξαιρετικά δύσκολη δεξιότητα στην εκμάθηση, που απαιτεί εκτεταμένη εκπαίδευση.
Αναγνωρίζοντας πόσο δύσκολη είναι η μετάδοση πολιτιστικών πρακτικών, η UNESCO εργάζεται για τη διατήρηση της «άυλης πολιτιστικής κληρονομιάς», η οποία περιλαμβάνει πολλές παραδόσεις που μπορεί να εξαφανιστούν καθώς πεθαίνουν οι τελευταίοι εναπομείναντες που τις γνωρίζουν.
Η πολιτιστική μετάδοση είναι ένας όρος που χρησιμοποιείται από τους ερευνητές για να περιγράψει τη διαδικασία μέσω της οποίας ορισμένες μορφές γνώσης μεταβιβάζονται μεταξύ των ανθρώπων.
«Όταν αυτή η γνώση ανταλλάσσεται, ακόμη και μέσω παθητικής παρατήρησης, έχει συμβεί ένα «γεγονός μετάδοσης» και δημιουργείται ένας άλλος κρίκος στην αλυσίδα» λέει η Μίλτον, υπογραμμίζοντας πως για να κατανοήσουμε αυτή τη διαδικασία στην πράξη, πρέπει να ασκεφτούμε κάτι που ξέρουμε να κάνουμε, αλλά δυσκολευόμαστε να εξηγήσουμε σε κάποιον άλλο.
«Ίσως είναι μια συγκεκριμένη κίνηση σε ένα άθλημα που παίζετε ή μια τεχνική χειροτεχνίας ή μια κοινωνική δεξιότητα όπως το να γνωρίζετε τον σωστό τρόπο να χαιρετήσετε ένα άλλο άτομο. Τώρα, προσπαθήστε να σκεφτείτε πόσο καιρό υπάρχει αυτή η πολιτιστική πρακτική. Σκεφτείτε πόσα συμβάντα μετάδοσης μπορεί να συνδέσουν την πρώτη εμφάνισή του με τη στιγμή που μάθατε για πρώτη φορά πώς να το κάνετε» λέει η Μίλτον.
«Πόσες γενιές έχουν περάσει από τότε που ξεκίνησε η πρακτική; Πόσοι άνθρωποι έπρεπε να το μάθουν και να το μάθουν αρκετά καλά για να το μεταδώσουν στον επόμενο, για να συνεχίσει να επεκτείνεται η αλυσίδα;» αναρωτιέται τονίζοντας πως σε ορισμένες περιπτώσεις, η αλυσίδα της γνώσης μπορεί να είναι απίστευτα μεγάλη – τόσο μεγάλη που η σκέψη για τη σειρά των γεγονότων μετάδοσης μπορεί να προκαλέσει… ίλιγγο!
«Αυτή η εκτεταμένη ακολουθία μπορεί επίσης να κάνει την αλυσίδα να φαίνεται απίστευτα λεπτή. Θα μπορούσε να είχε σπάσει σε οποιοδήποτε από τα πολλά γεγονότα μετάδοσης του. Αυτό είναι που κάνει τις αλυσίδες γνώσης παράδοξες για τους ερευνητές: αν είναι τόσο εύθραυστες, πώς έχουν επιβιώσει τόσες πολλές μορφές πολιτιστικής γνώσης;» λέει η Αμερικανίδα ανθρωπολόγος
- Από in.gr
Με μια τέτοια δυσάρεστη εμπειρία ήρθαν αντιμέτωποι επιστήμονες στις ΗΠΑ όταν διεξήγαγαν πειράματα σε παιδιά σε ένα αγροτικό χωριό στη χερσόνησο Γιουκατάν του Μεξικού.
Συγκεκριμένα, η ομότιμη καθηγήτρια πολιτιστικής αναπτυξιακής ψυχολογίας στο Πανεπιστήμιο του Βορειοανατολικού Ιλινόις, Σούζαν Γκάσκινς, εφάρμοσε στα παιδιά το διάσημο πείραμα με τα γλυκίσματα (Marshmallow Test). Ειδικότερα, τοποθέτησε μπροστά στα παιδιά πολλά γλυκίσματα, δίνοντάς τους δύο επιλογές: να φάνε τη λιχουδιά εκείνη τη στιγμή ή να περιμένουν και να πάρουν διπλή ποσότητα.
Το εν λόγω τεστ έχει σκοπό να αναδείξει τη σημασία της αναβαλλόμενης ευχαρίστησης για τα παιδιά μικρής ηλικίας και να τα συναρτήσει με τις αρετές του αυτοελέγχου και της υπομονής. Επιδεικνύοντας κανείς αυτοσυγκράτηση αποτελεί ισχυρό προγνωστικό παράγοντας επιτυχίας στο σχολείο και όχι μόνο.
Η εξαιρετικά έμπειρη επιστήμων πάνω στη μελέτη της ιθαγενούς κοινότητας, προέβλεψε ότι θα αντέξουν, καθισμένοι στις θέσεις τους περιμένοντας το δεύτερο κέρασμα ενώ εκείνη έφευγε από το δωμάτιο. Ωστόσο, προς μεγάλη της απογοήτευση, δύο παιδιά έφαγαν τα γλυκίσματα και τέσσερα βγήκαν από το δωμάτιο. Τα παιδιά απέτυχαν και σε άλλα πειράματα που δοκίμασε η Γκάσκιν.
Το αίνιγμα για την Αμερικανίδα ψυχολόγο εδράζεται στο γεγονός ότι τα παιδιά των Μάγια, ήδη από την ηλικία των 3 ετών, αρχίζουν να ντύνονται και να κάνουν μπάνιο μόνα τους, να οργανώνουν ανεξάρτητα τις καθημερινές τους δραστηριότητες και να βοηθούν στις δουλειές. Αλλά βάσει των τεστ, δεν δικαιολογείται τέτοιος βαθμός εκπληκτικής πρώιμης λειτουργικότητας. Ένας ερευνητής που δεν γνώριζε αυτή την κοινότητα θα υπέθετε ότι τα παιδιά αυτά δεν είχαν κρίσιμες νοητικές ικανότητες.
Η Γκάσκινς καθώς και άλλοι ερευνητές κατάλαβαν ότι υπάρχουν πολιτιστικές προκαταλήψεις και υποθέσεις που ενσωματώνονται στα τεστ. Εάν ένα παιδί από μια φτωχή οικογένεια ή ένα παιδί από διαφορετική κουλτούρα δεν έχει καλή απόδοση, φταίει το παιδί ή το τεστ;
«Έμεινα πολύ έκπληκτη με τη δική μου έλλειψη διορατικότητας», είπε η Γκάσκινς. «Δεν αναγνώρισα την προκατάληψη που ενσωματώθηκε στο τεστ μέχρι που κάθισα στο δωμάτιο με τα παιδιά. Μόλις τους ζήτησα να το κάνουν, έγινε φανερό τι έφταιγε».
Το πρόβλημα δηλαδή είναι ότι η αναπτυξιακή ψυχολογία στοχεύει να διευκρινίσει τα «καθολικά» στον τρόπο με τον οποίο αναπτύσσεται το ανθρώπινο μυαλό, αλλά συχνά έχει συγκεντρώσει αυτές τις γνώσεις μελετώντας τα λευκά παιδιά της μεσαίας τάξης από τις δυτικές χώρες.
«Ακριβώς επειδή τα παιδιά σε διαφορετικές κοινότητες εκτελούν διαφορετικά τα καθήκοντά μας, δεν σημαίνει ότι κάτι δεν πάει καλά και πρέπει να το διορθώσουμε»
Η Γκάσκινς έμαθε ότι όσα παιδιά έφυγαν δεν προσπαθούσαν να αποφύγουν τον πειρασμό να φάνε το γλυκίσματα, απλά δεν έβλεπαν κανέναν καλό λόγο να κάθονται σε ένα δωμάτιο μόνα τους, χωρίς να κάνουν τίποτα!
«Ακριβώς επειδή τα παιδιά σε διαφορετικές κοινότητες εκτελούν διαφορετικά τα καθήκοντά μας, δεν σημαίνει ότι κάτι δεν πάει καλά και πρέπει να το διορθώσουμε», είπε η αναπληρώτρια καθηγήτρια ψυχολογίας στο Πολιτειακό Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια Λούτσια Αλκάλα. «Εμείς, ως μελετητές των ΗΠΑ, αισθανόμαστε ότι πρέπει να διορθώσουμε τους πάντες. … Οι άνθρωποι δεν χρειάζονται εμάς για να τους σώσουμε και να τους φτιάξουμε».
Στη Δύση, παράγοντες όπως το να μεγαλώνεις στη φτώχεια, να ζεις σε ένα χαοτικό νοικοκυριό ή να είσαι από μειονοτική φυλετική ομάδα έχουν συνδεθεί με χαμηλότερες εκτελεστικές λειτουργίες.
«Το αποδέχτηκα. Φαντάστηκα ότι πρόκειται για ενδελεχείς μελέτες», θυμάται η επίκουρη καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο του Μπέρκλεϊ, Ντάνα Μίλερ Κόττο. Ωστόσο, αποκτώντας εμπειρία ίδια, άρχισε να αναρωτιέται εάν ορισμένες από αυτές τις μελέτες απλώς εξομαλύνουν τα λευκά παιδιά της μεσαίας τάξης, χωρίς να ανεπάρκειες.
Διεξάγοντας ένα παρόμοιο πείραμα με αυτό των γλυκισμάτων, η αναπτυξιακή ψυχολόγος στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια Γιούκο Μανακάτα, είδε ότι η ικανότητα των παιδιών να περιμένουν μια λιχουδιά δεν ήταν σαν ένας μυς που ήταν δυνατός ή αδύναμος, αλλά άλλαζε σημαντικά ανάλογα με το πλαίσιο.
Τα παιδιά της Ιαπωνίας, πολιτιστικά συνηθισμένα να περιμένουν φαγητό, μπόρεσαν να αντέξουν για μια ανταμοιβή φαγητού, αλλά όχι για ένα δώρο. Οι Αμερικανοί μαθητές, από την άλλη, που συνήθιζαν να περιμένουν για να ξετυλίξουν τα δώρα κάτω από ένα χριστουγεννιάτικο δέντρο ή σε ένα πάρτι γενεθλίων, μπορούσαν να περιμένουν ένα δώρο, αλλά όχι φαγητό.
Η Κότο αναρωτήθηκε εάν ακόμη και ο τρόπος που χορηγήθηκαν τα τεστ θα μπορούσε να επηρεάσει την απόδοση των παιδιών. Η μεταφορά σε ένα ήσυχο δωμάτιο από έναν Λευκό ερευνητή για να λύσει ένα σύνολο γρίφων και παιχνιδιών μπορεί να είναι μια νέα, άβολη εμπειρία για τα μαύρα ή παιδιά λατίνων.
Ο Χάιμε Τσίπετς, ένας γλωσσολόγος που είναι Μάγια, εξακολουθεί να ανατριχιάζει στη μνήμη ενός τεστ ψυχολογίας που απαιτεί από τα παιδιά να ταξινομήσουν τις κάρτες ανά κατηγορία σε ένα μικρό χωριό στην Πολιτεία Κουιντάνα Ρου του Μεξικού.
Η εργασία απαιτούσε μεγάλες, επαναλαμβανόμενες προφορικές οδηγίες και τα παιδιά βαρέθηκαν, ρωτώντας γιατί επαναλάμβανε τον εαυτό του. Τα παιδιά των Μάγια, είπε ο Τσίπετς, συνήθως μαθαίνουν παρατηρώντας και όχι με συνεχή ανατροφοδότηση από τους ενήλικες. Ο Τσίπετς έδωσε ένα παράδειγμα από την παιδική του ηλικία: Όταν ήταν γύρω στα 5 ή 6, έμαθε να κόβει ξύλα παρακολουθώντας.
«Οι εργασίες εκτελεστικών λειτουργιών που χρησιμοποιούμε αναπτύχθηκαν μέσα σε ένα συγκεκριμένο πολιτισμικό πλαίσιο με ιδιαίτερες αξίες και πολλά από αυτά είναι ενσωματωμένα στις εργασίες [με τρόπο] που είναι δύσκολο για τους ανθρώπους να δουν, ειδικά όταν είναι η κυρίαρχη κουλτούρα» συμπεραίνει η Σαμπίν Ντέμπελ, αναπτυξιακή ψυχολόγος στο Πανεπιστήμιο Τζορτζ Μέισον.
Πηγή: The Washington Post
Σοῦ εἶπα:
– Λύγισα.
Καὶ εἶπες:
– Μὴ θλίβεσαι.
Ἀπογοητεύσου ἥσυχα.
Ἤρεμα δέξου νὰ κοιτᾷς
σταματημένο τὸ ρολόι.
Λογικὰ ἀπελπίσου
πῶς δὲν εἶναι ξεκούρδιστο,
ὅτι ἔτσι δουλεύει ὁ δικός σου χρόνος.
Κι ἂν αἴφνης τύχει
νὰ σαλέψει κάποιος λεπτοδείκτης,
μὴ ριψοκινδυνέψεις νὰ χαρεῖς.
Ἡ κίνηση αὐτὴ δὲν θά ῾ναι χρόνος.
Θά ῾ναι κάποιων ἐλπίδων ψευδορκίες.
Κατέβα σοβαρή,
νηφάλια αὐτοεκθρονίσου
ἀπὸ τὰ χίλια σου παράθυρα..
Γιὰ ἕνα μήπως τ᾿ ἄνοιξες.
Κι αὐτοξεχάσου εὔχαρις.
Ὅ,τι εἶχες νὰ πεῖς,
γιὰ τὰ φθινόπωρα, τὰ κύκνεια,
τὶς μνῆμες, ὑδροροὲς τῶν ἐρώτων,
τὴν ἀλληλοκτονία τῶν ὠρῶν,
τῶν ἀγαλμάτων τὴν φερεγγυότητα,
ὅ,τι εἶχες νὰ πεῖς
γι᾿ ἀνθώπους ποὺ σιγὰ-σιγὰ λυγίζουν,
τὸ εἶπες.
καὶ τὴν πείθει
νὰ κουλουριάζεται πνιχτὰ
νὰ τρίβεται σὰ γάτα ἀνεπαίσθητη
πάνω στὸν διαθέσιμο ἀέρα
ποῦ ἀφήνεις προσπερνώντας.
Ἀπόλαυση πολὺ μοναχικότερη
ἀπὸ τὴ στέρησή της.
Kópakonan:
Ένα άγαλμα της Γυναίκας Φώκιας βρίσκεται στο Mikladagur, στο νησί Kalsoy. Είναι κατασκευασμένο από μπρούτζο και ανοξείδωτο ατσάλι. Το άγαλμα έχει σχεδιαστεί για να αντέχει σε κύματα 13 μέτρων. Στις αρχές του 2015, ένα κύμα 11,5 μέτρων σάρωσε το άγαλμα. Έμεινε σταθερό και δεν προκλήθηκε καμία ζημιά.
Ο θρύλος της Κοπακόναν (η Γυναίκα Φώκια) είναι ένα από τα πιο γνωστά λαϊκά παραμύθια στις Φερόες Νήσους. Οι φώκιες πιστεύεται ότι ήταν πρώην άνθρωποι που αναζητούσαν εθελοντικά τον θάνατο στον ωκεανό. Μια φορά το χρόνο, τη δέκατη τρίτη νύχτα, τους επιτρεπόταν να έρθουν στη στεριά, να γδυθούν και να διασκεδάσουν ως άνθρωποι, χορεύοντας και διασκεδάζοντας.
Ένας νεαρός αγρότης από το χωριό Mikladalur στο βόρειο νησί Kalsoy, αναρωτιέται αν αυτή η ιστορία είναι αληθινή, πήγε και ξάπλωσε στην παραλία ένα δέκατο τρίτο βράδυ. Παρακολουθούσε και είδε τις φώκιες να φτάνουν σε μεγάλο αριθμό, κολυμπούν προς την ακτή. Ανέβηκαν στην παραλία, πέταξαν το δέρμα τους και τα έβαλαν προσεκτικά στα βράχια. Εκχωρημένοι από το δέρμα τους, έμοιαζαν με φυσιολογικούς ανθρώπους. Το νεαρό παλικάρι κοίταξε ένα όμορφο κορίτσι φώκιας τοποθετώντας το δέρμα της κοντά στο σημείο όπου κρυβόταν, και όταν άρχισε ο χορός, ήρθε κρυφά και το έκλεψε.
Ο χορός και τα παιχνίδια κράτησαν όλη τη νύχτα, αλλά μόλις ο ήλιος άρχισε να λάμπει πάνω από τον ορίζοντα, όλες οι φώκιες ήρθαν να πάρουν το δέρμα τους για να επιστρέψουν στη θάλασσα. Το κορίτσι της φώκιας ήταν πολύ αναστατωμένο όταν δεν μπορούσε να βρει το δέρμα της, και τότε ο άντρας εμφανίστηκε να το κρατάει, αλλά δεν της το έδινε πίσω, παρά τις απελπισμένες παρακλήσεις της, οπότε ήταν υποχρεωμένη να πάει μαζί του…
Την κράτησε μαζί του για πολλά χρόνια ως γυναίκα του, και αυτή του γέννησε αρκετά παιδιά, αλλά έπρεπε πάντα να βεβαιώνεται ότι δεν είχε πρόσβαση στο δέρμα της. Το κρατούσε κλειδωμένο σε ένα μπαούλο στο οποίο μόνο αυτός είχε το κλειδί, ένα κλειδί το οποίο κρατούσε συνέχεια σε αλυσίδα δεμένη στη ζώνη του.
Μια μέρα, ενώ ήταν έξω στη θάλασσα για ψάρεμα με τους συντρόφους του, συνειδητοποίησε ότι είχε αφήσει το κλειδί στο σπίτι. Ανακοίνωσε στους συντρόφους του, «Σήμερα θα χάσω τη γυναίκα μου! ’ – και εξήγησε τι είχε συμβεί. Οι άνδρες τράβηξαν τα δίχτυα και τις γραμμές τους και γύρισαν πίσω στην ακτή όσο πιο γρήγορα μπορούσαν, αλλά όταν έφτασαν στη φάρμα, βρήκαν τα παιδιά ολομόναχα και τη μητέρα τους να λείπει. Ο πατέρας τους ήξερε ότι δεν θα επέστρεφε, καθώς είχε σβήσει τη φωτιά και είχε βάλει στην άκρη όλα τα μαχαίρια, έτσι ώστε τα μικρά να μην μπορούν να κάνουν κακό στους εαυτούς τους αφού είχε φύγει.
Πράγματι, μόλις είχε φτάσει στην ακτή, είχε φορέσει το δέρμα της φώκιας και βούτηξε στο νερό, όπου δίπλα της εμφανίστηκε μια αρσενική φώκια που την αγαπούσε χρόνια πριν και ακόμα την περίμενε. Όταν τα παιδιά της, αυτά που είχε με τον άντρα Mikladalur, αργότερα κατέβηκαν στην παραλία, μια φώκια εμφανιζόταν και κοίταζε προς την ακτή· οι άνθρωποι φυσικά πίστευαν ότι ήταν η μητέρα των παιδιών. Και έτσι πέρασαν τα χρόνια.
Τότε μια μέρα συνέβη οι άνδρες του Mikladalur σχεδίαζαν να κυνηγήσουν φώκιες … Τη νύχτα πριν την αναχώρησή τους, η σύζυγος φώκια του άνδρα εμφανίστηκε στο όνειρο του και του είπε ότι αν πήγαινε για κυνήγι φώκιας στη σπηλιά, θα έπρεπε να σιγουρευτεί ότι δεν σκότωσε τη μεγάλη φώκια που θα ήταν ξαπλωμένη στην είσοδο, για αυτή ήταν ο άντρας της.
Αλλά αυτός δεν άκουσε το μήνυμα στο όνειρο. Μπήκε με τους άλλους στο κυνήγι, και σκότωσαν όλες τις φώκιες …
Το βράδυ, εμφανίστηκε η γυναίκα του φώκια και φώναξε την κατάρα: «Εδώ κείτεται το κεφάλι του συζύγου μου με τα πλατιά ρουθούνια του, το χέρι του Hárek και το πόδι του Fredrik! Τώρα θα υπάρξει εκδίκηση, εκδίκηση για τους άνδρες του Mikladalur, και κάποιοι θα πεθάνουν στη θάλασσα και άλλοι θα πέσουν από τις κορυφές των βουνών, μέχρι να υπάρξουν τόσοι νεκροί που μπορούν να ενώσουν τα χέρια γύρω από τις ακτές του νησιού Kalsoy! »
Όταν είπε αυτά τα λόγια, εξαφανίστηκε και δεν την ξαναείδαν ποτέ. Μέχρι σήμερα, , συμβαίνει κατά καιρούς άνδρες από το χωριό να πνίγονται στη θάλασσα ή να πέφτουν από τις κορυφές των βράχων· .
Ένα ενδιαφέρον πείραμα για τις δυνατότητες των προγραμμάτων γενετικής νοημοσύνης που έχουν εισβάλει στη ζωή μας θα πραγματοποιηθεί στη Θεσσαλονίκη, την Κυριακή 8 Σεπτεμβρίου.
Τι είδους παραμύθι θα έγραφαν μαζί ένας άνθρωπος και ένα γλωσσικό μοντέλο τεχνητής νοημοσύνης; Το ιδιαίτερο αυτό live πείραμα «πλεξίματος» παραμυθιού, με διπλή -ανθρώπινη και ψηφιακή- ταυτότητα θα λάβει χώρα μεταξύ του «παραμυθομουσικοδημιουργού» Δημήτρη Μπασλάμ και του μεγάλου γλωσσικού μοντέλου ChatGPT. Με το συγκεκριμένο πείραμα θα κλείσει και η διαδραστική έκθεση ρομποτικής Robotology Interactive II, που θα διαρκέσει από τις 5 έως τις 8 Σεπτεμβρίου και θα φιλοξενείται στους χώρους της εταιρείας Robotixlab, στη Λεωφόρο Γεωργικής Σχολής.
Εκεί, στον 2ο όροφο του κτηρίου «Phoenix», τα ηλεκτρονικά κυκλώματα έχουν τον πρώτο λόγο: κατά τη διάρκεια της έκθεσης, ένας ρομποτικός ελέφαντας «τσέπης» θα βρυχάται και θα βηματίζει στο τραπέζι, δίπλα σε ένα κουτάβι με κυκλώματα, έναν μάλλον …επιθετικό και υπερμεγέθη ηλεκτρονικό σκορπιό και μια αράχνη με μοτέρ και αισθητήρες. Ο ιδιότυπος αυτός ζωολογικός κήπος, που χωράει πάνω σε ένα μεγάλο τραπέζι, είναι μια μόνο από τις ενότητες της έκθεσης.
Όπως εξήγησε ο μηχανικός ρομποτικής Αντώνης Κάνουρας, ιδρυτής της Robotixlab, μιας εταιρείας που ιδρύθηκε το 2008 στη Θεσσαλονίκη, με στόχο τη διοργάνωση εργαστηρίων και σεμιναρίων για μικρούς εφευρέτες, η φετινή Robotology Interactive II περιλαμβάνει άλλες τέσσερις θεματικές ενότητες: ρομποτική και ΤΝ, βιομηχανικές εφαρμογές και ψηφιακή κατασκευή (εδώ οι επισκέπτες έχουν τη δυνατότητα να δουν μινιατούρες ρομποτικών μηχανημάτων, με έμπνευση, για παράδειγμα, από τις αποθήκες προϊόντων της Amazon), ρομπότ που παράγουν τέχνη (παίζοντας διαφορετικές νότες μουσικής ανάλογα με τα χρώματα που ο/η επισκέπτης τοποθετεί μπροστά τους ή ζωγραφίζοντας με σπειρογράφο) και τεχνολογίες έξυπνου σπιτιού και Ιντερνετ των Πραγμάτων (στον χώρο έχει διαμορφωθεί ένα σαλόνι επίδειξης).
Η έκθεση, τα εκθέματα της οποίας -περίπου τέσσερα ρομποτάκια για καθεμία από τις πέντε ενότητες- παρουσίασε σήμερα σε δημοσιογράφους ο τριτοετής μηχανολόγος μηχανικός Αρσένης Μισιρλής, απευθύνεται σε μικρούς (άνω των έξι ετών) και μεγάλους. Η ξενάγηση θα πραγματοποιείται ανά τακτά χρονικά διαστήματα, σε συγκεκριμένα time slots, τα οποία θα δηλώνονται κατόπιν κράτησης. Σε κάθε time slot θα συμμετέχουν ομάδες οκτώ ατόμων κατ’ ανώτατο, οι οποίοι θα περιηγούνται στην έκθεση συνοδεία ειδικού, που θα εξηγεί και θα απαντά σε ερωτήσεις, παρουσιάζοντας τα ρομποτικά εκθέματα.
Επιπλέον, στο φουαγιέ του χώρου οι επισκέπτες θα μπορούν να διασκεδάσουν με διαδραστικά παιχνίδια παιγνιώδους μάθησης, ανακαλύπτοντας τα μυστικά της τεχνολογίας παίζοντας. Οι σταθμοί παιχνιδιού περιλαμβάνουν βιντεοπαιχνίδια με ρομπότ που τα χειρίζεσαι με κινήσεις του σώματος, ρομποτικό ποδοσφαιράκι, ρομποτικό παιχνίδι που παίζεται …χοροπηδώντας και ένας διαδραστικός τετράπτυχος πίνακας, που παράγει ήχους όταν τον αγγίζεις, ενεργοποιώντας τον με τον ηλεκτρισμό των χεριών σου.
Στο πλαίσιο των παράλληλων εκδηλώσεων της έκθεσης, την Παρασκευή 6 Σεπτεμβρίου στις 8.30 θα πραγματοποιηθεί στον ίδιο χώρο ομιλία του συνιδρυτή της Metatopia, Βύρωνα Χρυσοβέργη, με αντικείμενο το Metaverse. Μετά το τέλος της ομιλίας, οι επισκέπτες θα μπορούν να βιώσουν μια εμπειρία VR/AR (εικονικής/επαυξημένης πραγματικότητας).
Naftemporiki.gr
(Η ιστορια
του Νίκου καββαδια
με τη «Μαρια του λιμανιου»
Μια ομορφη δυναμική γυναίκα που ειχε ενα ξενώνα καπηλιο στο ενετικό λιμάνι του ηρακλειου
οπου διέμενε ο ποιητής όταν τύχαινε να κατέβει
Αυτό το Τραγουδι το έγραψα μεσα στον «καπηλιο»
που τώρα είναι ταβέρνα.
Ο Γλάρος ήρθε την αυγή
και χτύπησε
την πόρτα
δεν ηταν οπως πρωτα
που ηθελε τροφη
περιμενε ακίνητος
με θολωμένο βλεμμα
Κάτι κακό προμήνυμα
Ειχε στη σιωπη
Εβυθησε τη σκεψη της στης θάλασσας
τον πάτο
κάποιο κακό μαντάτο
ήθελε να της πει
Ο ποιητής της θάλασσας παει μακρυ ταξίδι
«στων οριζόντων
την γραμμή
εκείνη τη θολή»
Εκλείδωσε το καπηλειό και πήγε στο λιμάνι
τον πόνο να γλυκάνει
μες τη ψιλη βροχη
και άρχισε τα αναφιλητά στο ραγισμενο αγέρα
αυτη τη μαυρη μερα
Που άλλαζε εποχη
ο ερωντας αλλη μια φορα εγραφε ιστορια
του λιμανιου Η Μαρια θρηνει
τον ποιητη
Λουδοβίκος των Ανωγείων
30 Σεπτεμβρίου 2021
Γεννηθήκαμε τις δεκαετίες 40-50-60.
Μεγαλώσαμε δεκαετίες 50-60-70
Σπουδάσαμε τις δεκαετίες 60-70-80.
Ήμασταν μαζί τις δεκαετίες 70-80-90.
Παντρευτήκαμε ή όχι και ανακαλύψαμε τον κόσμο τις δεκαετίες 70-80-90.
Περιπέτεια στα 80s – 90s
Εγκατασταθήκαμε στη δεκαετία του 2000.
Γίναμε σοφότεροι το 2010.
Και πάμε δυνατά για το 2020 και παραπέρα.
Τελικά περάσαμε ΟΚΤΩ διαφορετικές δεκαετίες…
ΔΥΟ διαφορετικοί αιώνες…
ΔΥΟ διαφορετικές χιλιετίες…
Έχουμε πάει από το τηλέφωνο με το κέντρο για υπεραστικές κλήσεις, θαλάμους, βιντεοκλήσεις παγκοσμίως.
Πήγαμε από τα slides στο YouTube, τα βινύλια στη διαδικτυακή μουσική, τα χειρόγραφα γράμματα στα email και το Whats App.
Ζωντανά παιχνίδια στο ραδιόφωνο, ασπρόμαυρη τηλεόραση, έγχρωμη τηλεόραση, μετά HD 3D τηλεόραση.
Πήγαμε στο βίντεο κλαμπ και τώρα βλέπουμε Netflix.
Γνωρίσαμε τους πρώτους υπολογιστές, punch cards, δισκέτες και τώρα έχουμε gigabytes και megabytes στα smartphones μας.
Φορούσαμε σορτς σε όλη την παιδική μας ηλικία, μετά παντελόνια, ep παντελόνια ή μίνι φούστες, Oxfords, Clarks, Παλαιστινιακά κασκόλ, ολόσωμες φόρμες και μπλε τζιν.
Αποφύγαμε την παιδική παράλυση, μηνιγγίτιδα, πολιομυελίτιδα, φυματίωση, γρίπη των χοίρων και τώρα COVID-19.
Κάναμε πατίνια, πατίνια, τρίκυκλο, ποδήλατο, μοτοποδήλατο, βενζίνη ή diesel και τώρα οδηγούμε υβριδικά ή ηλεκτρικά.
Παίξαμε με τα παιδάκια
άλογα και ντάμα, στρουθοκάμηλος και μάρμαρα, 1000 όριο και μονοπώλιο, τώρα υπάρχει candy crush στα smartphones μας
Και διαβάζουμε… πολύ
Και οι συμμαθητές μας η θρησκεία δεν ήταν θέμα…
Παλιά πίναμε νερό βρύσης και λεμονάδα σε γυάλινα μπουκάλια, και τα λαχανικά στο πιάτο μας ήταν πάντα φρέσκα, σήμερα παραλαμβάνουμε γεύματα
Ναι, έχουμε περάσει πολλά αλλά τι όμορφη ζωή είχαμε!
Θα μπορούσαν να μας χαρακτηρίσουν ως “πρώην ετήσιους”, ανθρώπους που γεννήθηκαν σε αυτόν τον κόσμο των 50s, που είχαν αναλογική παιδική ηλικία και ψηφιακή ενηλικίωση.
Θα πρέπει να προσθέσουμε και τη Βιολογική Επανάσταση που έχουμε δει. Το 1960, η βιολογία ήταν πολύ περιγραφική. Γίναμε μάρτυρες του γεγονότος της Μοριακής Βιολογίας: έχουν ανακαλυφθεί τα μόρια της Ζωής: DNA, RNA κλπ. Όταν βλέπεις όλα όσα έχουν προέλθει από αυτό: γονιδιακή θεραπεία, γονιδιακά αποτυπώματα και άλλα η πρόοδος είναι σημαντική.
Τα έχουμε δει όλα κατά κάποιο τρόπο!
Η γενιά μας έχει κυριολεκτικά ζήσει και έχει δει περισσότερα από κάθε άλλη σε κάθε διάσταση της ζωής.
Αυτή είναι η γενιά μας που έχει κυριολεκτικά προσαρμοστεί στην “ΑΛΛΑΓΗ”.
Ένα μεγάλο μπράβο σε όλα τα μέλη μιας πολύ ξεχωριστής γενιάς, που θα είναι ΜΟΝΑΔΙΚΗ.. “
Από storytellers
Σύμφωνα με στοιχεία που δημοσίευσε η Διεθνής Ολυμπιακή Επιτροπή το 2023, το 33,6% των ελίτ αθλητών υποφέρει από άγχος και κατάθλιψη και όταν τελειώνει η καριέρα τους, το 26,4% αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα ψυχικής υγείας.
Όπως αναφέρει ο Χουάν Χερνάντεζ Γκονζάλεζ, καθηγητής Αθλητικής Ψυχολογίας στο Πανεπιστήμιο της Γρανάδα, οι αθλητές ταυτίζονται τόσο έντονα με τη δουλειά και τους στόχους τους (είτε τους πετυχαίνουν είτε όχι) και αφιερώνουν τόση προσπάθεια στην προπόνηση που συχνά παραβλέπουν ή δικαιολογούν τα μειονεκτήματα: απομάκρυνση από αγαπημένα πρόσωπα και στενούς φίλους, δυσκολία διατήρησης κοινωνικής ζωής και συνεχής πίεση για απόδοση στα υψηλότερα επίπεδα.
«Είναι σαν να μην έχω καθόλου δύναμη. Αυτή τη στιγμή δεν μπορώ καν να βάλω την ενέργεια για να πιω ένα ποτήρι νερό, είναι σαν να με έχουν τρυπώσει από μέσα. Ξοδεύουμε τόσο πολύ χρόνο και ενέργεια για να προετοιμαστούμε για τη δόξα, αλλά τώρα που ζω με αυτό νιώθω απλώς αδύναμος και αβοήθητος», θα έλεγε ένας αθλητής που έλαβε μέρος σε Ολυμπιακούς Αγώνες, λίγες εβδομάδες μετά τη διοργάνωση.
«Κάθε αθλητής κατασκευάζει την εικόνα του εαυτού του μέσα από εμπειρίες, αξίες και αντιλήψεις που σχετίζονται με την ένταση της προπόνησής του και το επίπεδο των επιτευγμάτων του. Η αξία που αποδίδουν στις προσδοκίες, τις προσπάθειες και τον πόνο τους επηρεάζει σημαντικά τη συμπεριφορά, τα κίνητρα, τις αναμνήσεις και την ευημερία τους» λέει ο Χερνάντεζ σε άρθρο του στο The Conversation.
Έτσι, με το τέλος των Ολυμπιακών Αγώνων του 2024, πολλοί από αυτούς θα αγωνίζονται να βρουν νόημα πέρα από τις σφαίρες του ανταγωνισμού, με σοβαρές συνέπειες για την ψυχική υγεία για ορισμένους.
Όταν τελειώσει όλος ο θόρυβος, τότε είναι που συνειδητοποιείς ότι παλεύεις για πολλά περισσότερα από τα μετάλλια
Ο Ισπανός ειδικός τονίζει πως όταν τελειώνουν οι αγώνες ταν τελειώνουν οι αγώνες ή όταν οι αθλητές αποσύρονται, συχνά αισθάνονται χαμένοι: η καθημερινή τους ψυχική λειτουργία δεν διέπεται πλέον ούτε καθοδηγείται από άμεσες, φιλόδοξες προκλήσεις.
Για παράδειγμα η Αμερικανίδα αθλήτριας Τόρι Μπάουι, Ολυμπιονίκης στο Ρίο το 2016 και παγκόσμια πρωταθλήτρια, αντιμετώπισε πολλά προβλήματα ψυχικής υγείας ενώ προσαρμοζόταν στην ζωή της έξω από τον αθλητισμό, πεθαίνοντας από επιπλοκές στον τοκετό σε ηλικία μόλις 32 ετών.
Ο χρυστός Ολυμπιονίκης υδατοσφαίρισης, Χεσούς Ρολάν, που υπέφερε από κατάθλιψη έπεσε από την ταράτσα, μετά την αποχώρησή του, με πολλούς να λένε ότι πρόκειται για αυτοκτονία.
«Μια ψυχολογική κατάρρευση τους περιμένει λοιπόν τη στιγμή που θα σταματήσουν να κάνουν αυτό που τους έκανε πολύτιμους» λέει ο Χερνάντεζ με πολλούς να «βιώνουν σημαντική μείωση της ευεξίας, εναλλαγές της διάθεσης και αισθήματα κενού, που θέτουν πιο δύσκολες προκλήσεις από τον αγώνα για μετάλλια».
Όταν σταματούν, η ρουτίνα, η οπτική και το περιβάλλον ενός αθλητή αλλάζουν εντελώς και ο άμεσος στόχος που παρακίνησε την απόδοσή του εξαφανίζεται. Επιπλέον, η προσοχή ή η αναγνώριση που απολάμβαναν από τα ΜΜΕ δίνοντάς τους νόημα στα βάσανά τους, εξατμίζεται.
Αυτή είναι η παγίδα των επιτευγμάτων, η οποία είναι προσβάσιμη μόνο σε λίγους εκλεκτούς, εξηγεί ο Χερνάντεζ.«Είναι σαν να νιώθουμε ότι οι πυλώνες που τους στηρίζουν καταρρέουν σιγά σιγά, ενώ στην πραγματικότητα συναρμολογούνται ξανά. Ο αθλητής πίστευε ότι ο μόνος αγώνας ήταν στον στίβο, στο γήπεδο, στον ιππόδρομο ή στο ρινγκ ή στην πισίνα, αλλά τώρα πρέπει να αντιμετωπίσει καθημερινούς αγώνες, που απαιτούν επίσης μεγάλη δόση προσπάθειας και αφοσίωσης» αναφέρει ο ειδικός.
Όπως θα έλεγε και ένας ανώνυμος αθλητής: «Όταν τελειώσει όλος ο θόρυβος, τότε είναι που συνειδητοποιείς ότι παλεύεις για πολλά περισσότερα από τα μετάλλια: πιέζεις τον εαυτό σου για κάτι που μερικές φορές νιώθεις ότι δεν αποφάσισες καν να το κάνεις, ούτε καν ξέρεις γιατί το ήθελες»
Εντοπίστηκε στην αρχαία τοποθεσία Göbekli Tepe της Τουρκίας – Η μέθοδος που χρησιμοποιούσαν για τη μέτρηση του χρόνου προσομοιάζει με εκείνη
Αρχαιολόγοι ανακάλυψαν το αρχαιότερο ηλιακό ημερολόγιο στην αρχαία τοποθεσία Göbekli Tepe στην Τουρκία. Η ανακάλυψη αυτή υποδηλώνει ότι οι άνθρωποι της αρχαιότητας κρατούσαν με ακρίβεια τον χρόνο, 10.000 χρόνια πριν από την καταγεγραμμένη ιστορία στην Αρχαία Ελλάδα και αυτή η ανακάλυψη θα μπορούσε να ξαναγράψει την ιστορία του ανθρώπινου πολιτισμού.
Χαραγμένο σε μια πέτρινη κολόνα 12.000 ετών στη μυστηριώδη τοποθεσία Göbekli Tepe στην Τουρκία, οι ειδικοί λένε ότι θα μπορούσε να ξαναγράψει το χρονοδιάγραμμα του πολιτισμού μας.
Η «μίνι» εποχή των παγετών, η εξαφάνιση των μεγάλων ζώων και η δημιουργία οικισμών
Σύμφωνα με την Daily Mail, το ημερολόγιο είναι χαραγμένο σε μια πέτρινη στήλη και απεικονίζει, μεταξύ άλλων, την πρόσκρουση ενός κομήτη, η οποία προκάλεσε μια μίνι εποχή παγετώνων που διήρκησε 1.200 χρόνια. Αυτό οδήγησε στην εξαφάνιση μεγάλων ζώων, καθώς και την ανάπτυξη της γεωργίας και των περίπλοκων κοινωνιών. Σύμφωνα με τους ειδικούς, το γεγονός αυτό ανάγκασε τους αρχαίους ανθρώπους να μεταβούν από τον τρόπο ζωής των κυνηγών-τροφοσυλλεκτών σε πιο μόνιμους οικισμούς.
«Φαίνεται ότι οι κάτοικοι του Göbekli Tepe ήταν οξυδερκείς παρατηρητές του ουρανού, κάτι που είναι αναμενόμενο δεδομένου ότι ο κόσμος τους είχε καταστραφεί από πρόσκρουση κομήτη» εξήγησε ο Δρ. Μάρτιν Σουέτμαν από τη Σχολή Μηχανικών του Πανεπιστημίου του Εδιμβούργου, ο οποίος ηγήθηκε της έρευνας.
«Αυτό το γεγονός μπορεί να έδωσε το έναυσμα για τον πολιτισμό, ξεκινώντας μια νέα θρησκεία και παρακινώντας τις εξελίξεις στη γεωργία για την αντιμετώπιση του ψυχρού κλίματος. Πιθανώς, οι προσπάθειές τους να καταγράψουν αυτό που είδαν, είναι τα πρώτα βήματα προς την ανάπτυξη της γραφής χιλιετίες αργότερα» πρόσθεσε ο ερευνητής.
Το ηλιακό ημερολόγιο, η πρόσκρουση του κομήτη και η μέτρηση του χρόνου
Η αρχαία τοποθεσία Gobekli Tepe είναι η παλαιότερη τεχνητή κατασκευή που έχει βρεθεί ποτέ. Κατασκευάστηκε μεταξύ 9.600 και 8.200 π.Χ., πριν από το Στόουνχεντζ κατά περισσότερα από 6.000 χρόνια. Στην τοποθεσία αυτή υπάρχουν πέτρινοι πυλώνες και μετά από μια πρόσφατη ανάλυση, οι ερευνητές κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι μια από αυτές τις κατασκευές χρησίμευε ως ημερολόγιο. Σε αυτόν τον πυλώνα οι αρχαίοι άνθρωποι είχαν χαράξει το σύμβολο «V» που αντιπροσώπευε μια μέρα. Οι αρχαιολόγοι εντόπισαν 365 τέτοια σύμβολα, υποδηλώνοντας μια ολοκληρωμένη κατανόηση του ηλιακού έτους.
Το ημερολόγιο περιλάμβανε επίσης 12 σεληνιακούς μήνες με 11 επιπλέον ημέρες. Ο πυλώνας χωρίζεται σε δύο τμήματα: στο πάνω μέρος είναι λαξευμένες σειρές με το σύμβολο «V», ενώ στο κάτω μέρος έχουν χαρακτεί μικρότερα σύμβολα. Ένα από αυτά, απεικονίζει ένα πουλί που κρατά έναν κυκλικό δίσκο πάνω από έναν σκορπιό. Σύμφωνα με τη μελέτη, που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Time and Mind, ο πυλώνας διαθέτει έναν δίσκο που αντιπροσωπεύει τον ήλιο και ο σκορπιός παραπέμπει στον αστερισμό του Σκορπιού. Η ομάδα εντόπισε επίσης ένα πουλί που σκύβει πάνω από ένα φίδι που στριφογυρίζει, το οποίο θα μπορούσε να απεικονίζει τον αστερισμό του Οφιούχου.
Τα ευρήματα υποδηλώνουν ότι οι αρχαίοι άνθρωποι του Göbekli Tepe κατέγραφαν τις ημερομηνίες χρησιμοποιώντας την μετάπτωση, την ταλάντωση του άξονα της Γης που επηρεάζει την κίνηση των αστερισμών στον ουρανό. Η μέθοδος αυτή θεωρούνταν προηγουμένως ότι χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά από τους Έλληνες το 150 π.Χ.
Ωστόσο, η πιο σημαντική ανακάλυψη ήταν η καταγραφή της πρόσκρουσης ενός κομήτη. Η ομάδα, η οποία εργάζεται εδώ και πολύ καιρό στην αρχαία τοποθεσία, διαπίστωσε σε μια μελέτη του 2021, ότι ο κομήτης προσέκρουσε πριν από περίπου 13.000 χρόνια, με βάση τα υψηλά επίπεδα πλατίνας και νανοδιαμαντιών που σχηματίζονται κατά τη διάρκεια εκρήξεων υψηλής ενέργειας. Η ομάδα ανακάλυψε επίσης μια δεύτερη στήλη που απεικονίζει τη βροχή των διάττοντων αστέρων, των Ταυρίδων, η οποία διήρκεσε 27 ημέρες και πιστεύεται ότι ήταν η πηγή των θραυσμάτων του κομήτη.
Από in.gr
Η Παναγιά το πέλαγο
κρατούσε στην ποδιά της
Τη Σίκινο την Αμοργό
και τ’ άλλα τα παιδιά της
Από την άκρη του καιρού
και πίσω απ’ τους χειμώνες
Άκουγα σφύριζε η μπουρού
κι έβγαιναν οι Γοργόνες
Κι εγώ μέσα στους αχινούς
στις γούβες στ’ αρμυρίκια
Σαν τους παλιούς θαλασσινούς
ρωτούσα τα τζιτζίκια:
– Ε σεις τζιτζίκια μου άγγελοι
γεια σας κι η ώρα η καλή
Ο βασιλιάς ο Ήλιος ζει;
κι όλ’ αποκρίνονται μαζί:
– Ζει ζει ζει ζει ζει ζει ζει ζει
(Απεράθου 10-8-2024)
Μια θάλασσα με χρώματα,
σ’ όλες τις αποχρώσεις,
γαλάζιο -μπλε του ουρανού,
λίγο μαβί της Δύσης,
της χαραυγής ροδακινί,
στου ήλιου τα καμώματα,
σου ζωγραφίζω με το νου,
ταξίδι να κινήσεις.
*
Αφροντυμένα ξωτικά,
θα σου χαμογελούν
και γλάροι θα σου τραγουδούν,
τραγούδια, από ‘κείνες
τις ραψωδίες, που γλυκά,
κάθε Οδυσσέα ξεγελούν,
με ‘κείνα τα ερωτικά
καμώματα, οι Σειρήνες.
*
Σκάλες λευκές τα κύματα,
για πλώρη και για πρύμνη,
τα χείλη σου, με τ’ αρμυρό
νερό τους, θα νοτίσω,
τα “σ’ αγαπώ”, με βήματα,
που μέτραγες στη ρύμνη
να θυμηθείς και το στερνό
αντίο, πάρεις πίσω .
*
Κι εκεί στο γλυκοχάραμα,
πάνω στην αμμουδιά,
θα σεργιανίσεις την ψυχή
κι αν άλλη συναντήσεις
κι αν σμίξουν, σαν σε όραμα
κι αγκαλιαστούν, με μια θωρριά,
το κύμα παρακάλεσε,
τα ίχνη τους, μή σβήσει…
Από την Παρασκευή Μπαρδάνη
Ανάμεσα σε χιλιάδες οστά ζώων στο σπήλαιο Μπαΐσια του Θιβέτ (στην εικόνα, η θέα από την είσοδο), όπου είχε βρεθεί πριν από λίγα χρόνια ένα μικρό οστό Ντενίσοβαν, ηλικίας 160.000 ετών, ταυτοποιήθηκε πρόσφατα ένα ακόμα απολίθωμα, ένα πλευρό ηλικίας 32 έως 48 χιλιάδων ετών –το νεότερο γνωστό απολίθωμα του είδους.
Αυτό σημαίνει ότι οι Ντενίσοβαν έζησαν στο οροπέδιο τουλάχιστον 110.000 χρόνια και πιθανώς περισσότερο, αναφέρει διεθνής ομάδα ερευνητών στο περιοδικό Nature.
Σημαίνει επίσης ότι οι Ντενίσοβαν ίσως βρίσκονταν ακόμα εκεί όταν ο Homo sapiens άρχισε να καταφθάνει σε αυτή την περιοχή του κόσμου, πριν από περίπου 40.000 χρόνια.
Η ευρεία γεωγραφική εξάπλωση μαρτυρά ότι είδος είχε αρκετή ευελιξία ώστε να προσαρμόζονται σε διαφορετικά περιβάλλοντα
Η μελέτη βασίστηκε στην ανάλυση των λιγοστών πρωτεϊνών που διατηρήθηκαν στα οστά χάρη στις ήπιες συνθήκες του σπηλαίου. Σε συνδυασμό με άλλα ευρήματα, η νέα αυτή τεχνική αποκαλύπτει πλούτο πληροφοριών για τον τρόπο ζωής και τη διατροφή των Ντενίσοβαν: κυνηγούσαν μια μεγάλη ποικιλία ζώων, από πρόβατα μέχρι τριχωτούς ρινόκερους και ύαινες, τα τεμάχιζαν με λίθινα μαχαίρια, αποσπούσαν το μεδούλι από τα κόκκαλα και κατεργάζονταν τα δέρματα.
Το σπήλαιο Μπαΐσια στο Θιβέτ είναι μία από τις μόλις τρεις τοποθεσίες όπου έχουν βρεθεί οστά Ντενίσοβαν (Dongju Zhang et al./Lanzhou University)
Σε αντίθεση με τους Νεάντερταλ, οι οποίοι είναι γνωστοί στην επιστήμη από τον 19ο αιώνα, οι Ντενίσοβαν ανακαλύφθηκαν μόλις το 2010 χάρη στο οστό ενός δακτύλου που βρέθηκε στο σπήλαιο Ντενίσοβα της Σιβηρίας.
Έκτοτε, λίγα αποσπασματικά απολιθώματα έχουν έρθει στο φως μόνο σε δύο άλλες τοποθεσίες, το σπήλαιο Μπαΐσια του Θιβέτ και το σπήλαιο Κόμπρα στο Λάος.
Η ευρεία γεωγραφική εξάπλωση από βορρά ως νότο μαρτυρά ότι είδος είχε αρκετή ευελιξία ώστε να προσαρμόζονται σε διαφορετικά περιβάλλοντα, επισήμαναν οι ερευνητές.
Οι Ντενίσοβαν είναι επίσης γνωστό ότι είχαν διασταυρωθεί τόσο με τους Νεάντερταλ όσο και με τους σύγχρονους ανθρώπους, με κάποια γονίδιά τους διατηρούνται και σήμερα στην ανθρώπινη γονιδιακή δεξαμενή.
Ένα από τα αυτά είναι το γονίδιο EPAS1 των κατοίκων του Θιβέτ, το οποίο βελτιώνει τη μεταφορά οξυγόνου από το αίμα και επιτρέπει έτσι τη διαβίωση σε μεγάλα υψόμετρα.
Σε συνδυασμό, τα ευρήματα υποδεικνύουν ότι οι παγωμένες σπηλιές του Θιβέτ ίσως ήταν το μέρος που φιλοξένησε τον απίθανο έρωτα ανάμεσα σε δυο διαφορετικά είδη ανθρώπου.
Το πρότζεκτ ονομάζεται ” International Space Station Archaelogical Project
Περισσότεροι από 270 άνθρωποι από 23 χώρες έχουν επισκεφθεί το Διεθνή Διαστημικό Σταθμό (ISS) σε πάνω από δύο δεκαετίες.
Με στόχο την καλύτερη κατανόηση του μικρής κλίμακας κοινωνικού συνόλου του ISS, της προσαρμογής των ανθρώπων σε αυτό το γεμάτο προκλήσεις περιβάλλον και της πραγματικής χρήσης των χώρων και του εξοπλισμού του, μια διεθνής ερευνητική ομάδα διεξάγει την πρώτη μεγάλης κλίμακας… αρχαιολογική αποστολή στο Διάστημα και δημοσιεύει τα πρώτα αποτελέσματα στο περιοδικό ανοικτής πρόσβασης «PLOS ONE».
Καθώς η ερευνητική ομάδα εκτίμησε ότι οι συνεντεύξεις των μελών του πληρώματος δεν φτάνουν για να αποτυπωθούν οι συνθήκες διαβίωσής τους στον ISS, χρησιμοποίησε την αρχαιολογική πρακτική της δοκιμαστικής τομής προσαρμοσμένης στο Διάστημα και στο γεγονός ότι οι επιστήμονες δεν μπορούσαν να είναι παρόντες στις εργασίες.
Ο στόχος ήταν να επιλεγούν στη συνέχεια περιοχές για πιο εκτεταμένη «ανασκαφή».
Τα πρώτα ευρήματα
Για την προκαταρκτική έρευνα επιλέχθηκαν έξι τοποθεσίες στον ISS και ζητήθηκε από τους αστροναύτες το 2022 να τραβούν φωτογραφίες από κάθε τοποθεσία καθημερινά για 60 ημέρες, προκειμένου στη συνέχεια οι ερευνητές να μελετήσουν τη χρήση των χώρων και τα αντικείμενα που χρησιμοποιεί το πλήρωμα.
Τα πρώτα ευρήματα από το πρότζεκτ «International Space Station Archaeological Project» και τις δύο πρώτες περιοχές μελέτης παρουσιάζονται στη δημοσίευση. Πρόκειται για έναν χώρο που προορίζεται για τη συντήρηση του εξοπλισμού και έναν άλλον κοντά στις τουαλέτες και τον εξοπλισμό άσκησης
Η ανάλυση των φωτογραφιών σε αυτές τις περιοχές αποκάλυψε 5.438 αντικείμενα που χρησιμοποιούνταν για διάφορους σκοπούς. Ο χώρος που προορίζεται για τη συντήρηση του εξοπλισμού διαπιστώθηκε ότι για μεγάλο χρονικό διάστημα δεν χρησιμοποιείται για τον σκοπό που δημιουργήθηκε και αντίθετα έχει γίνει χώρος αποθήκευσης για αντικείμενα όλων των ειδών.
Επίσης, διαπιστώθηκε ένας κενός χώρος, που χρησιμοποιούνταν τελικά για αποθήκευση ειδών περιποίησης και άλλων αντικειμένων, χωρίς ωστόσο να έχει προβλεφθεί να έχει χώρους αποθήκευσης.
Όπως επισημαίνεται, τα ευρήματα καταδεικνύουν πώς οι παραδοσιακές αρχαιολογικές τεχνικές μπορούν να προσαρμοστούν για τη μελέτη απομακρυσμένων οικοτόπων ή περιοχών με ακραίες συνθήκες.
Οι συγγραφείς σημειώνουν ότι «το πείραμα είναι η πρώτη αρχαιολογία που έγινε ποτέ εκτός του πλανήτη Γη. Εφαρμόζοντας μια πολύ παραδοσιακή μέθοδο δειγματοληψίας μιας περιοχής σε ένα εντελώς νέο είδος αρχαιολογικού πλαισίου, δείχνουμε πώς το πλήρωμα του ISS χρησιμοποιεί διάφορες περιοχές του διαστημικού σταθμού με τρόπους που αποκλίνουν από τα σχέδια της αποστολής. Οι αρχιτέκτονες και οι σχεδιαστές μελλοντικών διαστημικών σταθμών μπορούν να αντλήσουν πολύτιμα διδάγματα από αυτό το έργο»
πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ
Η μελέτη έγινε μετά από ανάλυση 170 ερευνών που δημοσιεύθηκαν μεταξύ 2019 και 2020, στις οποίες συμμετείχαν 4.670 συμμετέχοντες από 29 χώρες, καλύπτοντας ένα μεγάλο φάσμα συμμετεχόντων και σεναρίων. Από τους εργαζόμενους στον τομέα της υγειονομικής περίθαλψης που μαθαίνουν νέες τεχνολογίες μέχρι και τους ερασιτέχνες αθλητές που αναρωτιούνται τι μπορούν να κάνουν για να βελτιωθούν στο γκολφ, τα ευρήματα παρέμειναν συνεπή: Όσο πιο πολύ έπρεπε να σκεφτούν οι άνθρωποι, τόσο πιο δυσάρεστη έβρισκαν στην εμπειρία.
Εγκέφαλος vs διανοητικής προσπάθειας
Στα πλαίσια μελέτης που δημοσιεύτηκε στο Psychological Bulletin, οι ερευνητές χρησιμοποίησαν ένα τυποποιημένο εργαλείο που ονομάζεται Δείκτης Φόρτου Εργασίας της NASA (NASA Task Load Index) για τη μέτρηση της διανοητικής προσπάθειας και των αρνητικών συναισθημάτων κατά τη διάρκεια διαφόρων γνωστικών εργασιών. Συνδυάζοντας δεδομένα από ένα τόσο ποικίλο φάσμα μελετών, οι ερευνητές μπορούσαν να βγάλουν γενικά συμπεράσματα σχετικά με το πώς οι άνθρωποι βιώνουν γενικά τη διανοητική προσπάθεια σε διαφορετικούς πληθυσμούς και τύπους εργασιών.
Ο επικεφαλής συγγραφέας της μελέτης, Δρ. Erik Bijleveld από το Radboud University, αναφέρει χαρακτηριστικά: «Γενικά, οι άνθρωποι τείνουν να αντιπαθούν στην πραγματικότητα τη διανοητική προσπάθεια. Ακόμα και εάν η δήλωση αυτή ακούγεται αντιφατική, δεδομένου ότι ζούμε σε ένα κόσμο που εξυμνούμε τα πνευματικά επιτεύγματα και η δια βίου μάθηση ενθαρρύνεται, παρουσιάζουμε μια θεμελιώδη αλήθεια για την ανθρώπινη γνώση που θα μπορούσε να αναδιαμορφώσει τον τρόπο με τον οποίο προσεγγίζουμε τα πάντα, από την εκπαίδευση μέχρι και την παραγωγικότητα».
Εάν λοιπόν, η διανοητική προσπάθεια είναι τόσο επίπονη και δυσάρεστη, τότε γιατί συνεχίζουμε να μαθαίνουμε και να εξελισσόμαστε; Η απάντηση, σύμφωνα με τους ερευνητές, δεν βρίσκεται στην διαδικασία αλλά στο αποτέλεσμα. Ο Δρ. Δρ. Erik Bijleveld εξηγεί ότι όταν οι άνθρωποι επιλέγουν εγκεφαλικά απαιτητικές δραστηριότητες, «δεν πρέπει να λαμβάνεται ως ένδειξη ότι απολαμβάνουν την διανοητική προσπάθεια αυτή καθ’αυτή. Οι άνθρωποι μπορεί να επιλέγουν νοητικά κοπιαστικές δραστηριότητες παρά την προσπάθεια, όχι εξαιτίας αυτής».
Με άλλα λόγια, παίζουμε ένα μακροπρόθεσμο παιχνίδι, ανεχόμαστε τη βραχυπρόθεσμη ταλαιπωρία για μακροπρόθεσμα κέρδη. Η ικανοποίηση της επίλυσης ενός δύσκολου γρίφου, η υπερηφάνεια της κατάκτησης μιας νέας δεξιότητας ή η προσδοκία της επαγγελματικής ανέλιξης μπορεί να υπερισχύουν της άμεσης δυσάρεστης ψυχικής καταπόνησης
Πηγή VITA
Η ομορφιά της ατέλειας….Η αποδοχή της αλλαγής….
Στην Ιαπωνία υπάρχει μια αρχαία τέχνη που επισκευάζει με ευλάβεια τα σπασμένα αντικείμενα και προσθέτει χρυσάφι όπου υπάρχουν ρωγμές
Το Kintsugi (ή Kintsukuroi) σημαίνει «χρυσή επισκευή» και είναι η ιαπωνική τέχνη αιώνων που παίρνει κατεστραμμένα κεραμικά και τα επιδιορθώνει με χρυσό, ασήμι ή πλατίνα. Οι ραφές χρυσού, αντί να συγκαλύπτουν τα ραγίσματα και τα κομμάτια που λείπουν, τα τονίζουν. Αυτή η μέθοδος επιδιόρθωσης γιορτάζει τη μοναδικότητα και την αλλαγή. Το Kintsugi κάνει συχνά το επισκευασμένο κομμάτι ακόμα πιο όμορφο από όσο ήταν πριν, δίνοντάς τους παράταση ζωής. Η τέχνη του Kintsugi χρονολογείται από τα τέλη του 15ου αιώνα. Σύμφωνα με το μύθο, ξεκίνησε όταν ο Ιάπωνας shogun Ashikaga Yoshimasa έστειλε ένα ραγισμένο μπολ για τσάι πίσω στην Κίνα ώστε να το επισκευάσουν. Μετά την επιστροφή του, ο Yoshimasa διαπίστωσε ότι είχε διορθωθεί με άσχημους μεταλλικούς συνδετήρες. Αυτό ώθησε τους τεχνίτες να βρουν μια εναλλακτική -και αισθητικά πιο ευχάριστη- μέθοδο επισκευής, κι έτσι γεννήθηκε το Kintsugi. Οι ραφές χρυσού, αντί να συγκαλύπτουν τα ραγίσματα και τα κομμάτια που λείπουν, τα τονίζουν
Το Kintsugi έχει επηρεαστεί σε μεγάλο βαθμό από τις διαδεδομένες φιλοσοφικές ιδέες. Συγκεκριμένα, σχετίζεται με την ιαπωνική φιλοσοφία της wabi-sabi, η οποία απαιτεί το να βλέπει κανείς την ομορφιά στην ατέλεια.
Η μέθοδος αυτή απορρέει επίσης από το συναίσθημα που εκφράζει τη λύπη για ότι σπαταλιέται (στα ιαπωνικά ονομάζεται mottainai) αλλά και την λέξη mushin, που σημαίνει αποδοχή της αλλαγής.
Το Kintsugi σχετίζεται με την ιαπωνική φιλοσοφία της wabi-sabi, η οποία απαιτεί να βλέπεις την ομορφιά στην ατέλεια Υπάρχουν τρεις βασικές μέθοδοι Kintsugi: Η πρώτη είναι το γέμισμα των ραγισμάτων. Η δεύτερη είναι η αντικατάσταση ενός ολόκληρου κομματιού που λείπει με χρυσό. Η Τρίτη μέθοδος χρησιμοποιεί τον χρυσό ως συνδετικό υλικό ανάμεσα στο σκεύος και στο νέο κομμάτι (που συνήθως προέρχεται από κάποιο άλλο κατεστραμμένο σκεύος), συνδυάζοντας δύο διαφορετικά έργα σε ένα νέο, μοναδικό αντικείμενο που περιμένει να αγαπηθεί ξανά από την αρχή
