Κινηματογράφος
Όταν μια ελληνική ταινία κατορθώνει να γίνει σημείο αναφοράς ακόμα και σε σχολικά βιβλία, τότε είναι σαφές ότι η αξία της δεν είναι μόνο καλλιτεχνική, αλλά και πολιτισμική και ιστορική. Μέχρι και τις αρχές της δεκαετίας του ’90, η ταινία «Ο Δράκος» του Νίκου Κούνδουρου αναφερόταν στα βιβλία της ιστορίας της Γ’ Λυκείου, ως μια ταινία που αποτύπωνε ρεαλιστικά την ελληνική μεταπολεμική κοινωνία.
Η ταινία γυρίστηκε το 1955 και ο Νίκος Κούνδουρος, την σκηνοθέτησε ενώ δεν είχε καν κλείσει τα 30 του χρόνια. Μετά από μια επίπονη και μακρά συζήτηση που είχε με τον συγγραφέα Ιάκωβο Καμπανέλλη, τον πείθει να γράψει ένα σενάριο για μια ταινία, που θα παρουσίαζε χωρίς ακρότητες την κοινωνική πραγματικότητα της Ελλάδας μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Μια πραγματικότητα στην οποία κυριαρχούσε η φτώχια, η μιζέρια, αλλά και το αστυνομοκρατούμενο κράτος.
Ο Καμπανέλλης αξιοποιεί στο έπακρο το λογοτεχνικό του ταλέντο και δίνει στον Κούνδουρο ένα πραγματικό αριστούργημα, που ο τελευταίος έπρεπε να αποδώσει αριστοτεχνικά στον κινηματογραφικό φακό. Όσο κι αν η πρόκληση φάνταζε – και ήταν – μεγάλη, ο Κούνδουρος τα κατάφερε.
Με την πρώτη ματιά, η ταινία «Ο Δράκος» είναι μια ιστορία για την ανθρώπινη ματαιοδοξία και τη μοναξιά. Ωστόσο, εάν κανείς τη μελετήσει πιο προσεκτικά, διαπιστώνει ότι είναι κάτι πολύ παραπάνω. Είναι μια ταινία που δεν νοιάζεται μονάχα για τη ματαιοδοξία και τη μοναξιά, νοιάζεται και γι’ αυτό που την προκαλεί.
Και ως μια ταινία ενός σκεπτόμενου ανθρώπου που ζει στην Ελλάδα μετά το Β’ Παγκόσμιο και μετά τον Εμφύλιο Πόλεμο, αναζητά και βρίσκει τα αίτια αυτά στην κοινωνία. Το αστυνομικό κράτος, η απομόνωση και η αποξένωση είναι για τον Κούνδουρο τα θέματα της ταινίας.
Και όλα αυτά, τα αποτύπωσε ιδανικά με τη βοήθεια ενός σπουδαίου Έλληνα ηθοποιού, που ήταν ο πρωταγωνιστής της, του Ντίνου Ηλιόπουλου.
Για πολλούς, ήταν η κορυφαία ερμηνεία τής μεγάλης καριέρας του Ηλιόπουλου, μια ερμηνεία από αυτές που δεν είχε δείξει ξανά – και δεν έδειξε ούτε αργότερα – στο ελληνικό κοινό. Μια δραματική ερμηνεία, η οποία ανέδειξε το πολύπλευρο ταλέντο του Ηλιόπουλου και τον καθιέρωσε στους «μεγάλους» του ελληνικού σινεμά.
Ο Ντίνος Ηλιόπουλος και ο χαρακτήρας του δεν είναι παρά ένα πιόνι στα χέρια του Κούνδουρου. Ένα πιόνι που, στο τέλος της ταινίας, οδηγείται στο θάνατο, όχι γιατί είναι αυτό που είναι, αλλά γιατί η κοινωνία τον έκανε να είναι έτσι.
Στον «Δράκο», ο Κούνδουρος καινοτομεί και σκηνοθετικά, δίνοντας έμφαση σε ρεαλιστικές σκηνές, σε κοντινά πλάνα και σε σιωπηρές σκηνές, στοιχεία που διεκδικούν ρόλο πρωταγωνιστή. Η σκηνοθεσία χαρίζει στη ταινία γνήσια cult στιγμιότυπα και μια αίσθηση μελαγχολίας για μια κοινωνία δύσκολη και άγρια.
Η μουσική του Μάνου Χατζιδάκι, σε συνδυασμό με τον ρεαλισμό του σεναρίου, χαρίζουν ατμόσφαιρα φιλμ νουάρ και ένα μοναδικό αίσθημα φόβου για μια αόρατη απειλή.
Η ταινία πρωτοτύπησε και στην εμφάνισή της, αφού έκανε πρεμιέρα στο κινηματογραφικό Φεστιβάλ της Βενετίας, όπου απέσπασε ειδική μνεία.
Λίγους μήνες αργότερα, προβλήθηκε και στην Ελλάδα και συγκεκριμένα στις 5 Μαρτίου του 1956. Η υποδοχή που της επιφύλαξε το ελληνικό κοινό ήταν απογοητευτική, δείγμα ότι δεν είχε την ωριμότητα να αντιληφθεί τα βαθιά μηνύματα που αυτή απέπνεε. Κατά πολλούς κριτικούς, ωστόσο, το κοινό δεν ήταν ανώριμο, απλά δεν ήθελε να δει αυτά τα μηνύματα που «πονούσαν».
Ωστόσο, η ταινία αντιμετώπισε ιδιαίτερα εχθρική στάση από μεγάλη μερίδα του Τύπου της εποχής. Είναι χαρακτηριστικό ότι οι εφημερίδες της εποχής, Εστία και Αυγή, την κατηγόρησαν ως ανθελληνική και ζήτησαν την επέμβαση του εισαγγελέα.
Ας μην αδικούμε όμως τους Έλληνες θεατές εκείνης της εποχής, αφού βλέποντας αυτή την τόσο ατμοσφαιρική ταινία, γυρισμένη σε στυλ φιλμ νουάρ, ένα είδος πρωτόγνωρο για τα ελληνικά δεδομένα και μάλιστα με το ασυνήθιστο και ανεπίτρεπτο για την εποχή «unhappy end», ίσως να μην είχαν ασυναίσθητα άλλη επιλογή από το να την απορρίψουν. Ίσως γι’ αυτό το λόγο, οι αρνητικές κριτικές της εποχής ήταν τόσο πολλές και τόσο σκληρές.
Ο χρόνος πάντως απέδειξε τη διαχρονική αντοχή της ταινίας, με τις όποιες ατέλειες και ερμηνευτικές υπερβολές που μπορεί αυτή να διαθέτει.
Η μοίρα της, ωστόσο, ήταν λαμπρή και έμελε η αξία της να αναγνωριστεί στα χρόνια που ακολούθησαν. Σήμερα, «Ο Δράκος» αναγνωρίζεται ως μία από τις σημαντικότερες ταινίες στην ιστορία του ελληνικού κινηματογράφου, η οποία συνδυάζει στοιχεία από τον ιταλικό νεορεαλισμό, τον γερμανικό εξπρεσιονισμό, αλλά και τα φιλμ νουάρ.
Είναι χαριτωμένη και διασκεδαστική. Η Πάιπερ, η νέα ηρωίδα της Pixar, εμφανίζεται πριν από την ταινία «Ψάχνοντας την Ντόρι» σε μία μικρού μήκους για το τι σημαίνει να μεγαλώνεις και να «ανοίγεις τα φτερά σου».
Η Πάιπερ είναι ένα μωρό πτηνό που φοβάται να πλησιάσει τα κύματα που σκάνε στην ακροθαλασσιά, παρά τις προσπάθειες της μητέρας της. Ωστόσο, χρειάζεται μόνο ένα μικρό βήμα για να δεις τον κόσμο με άλλα μάτια.
Η ταινία μικρού μήκους είναι σκηνοθετημένη από τον Άλαν Μπαριλάρο, ο οποίος έχει εργαστεί σε μεγάλες εμπορικές επιτυχίες της Pixar και με το «Piper» κάνει το σκηνοθετικό του ντεμπούτο.
Στην ταινία ο Μπαριλάρο χρησιμοποιεί την νέα τεχνολογία για να δημιουργήσει ένα άκρως ρεαλιστικό περιβάλλον, που αναμένεται να αποτελέσει τον κανόνα σε επόμενες ταινίες του στούντιο.
Ιδιαίτερη σημασία έδωσε ο σκηνοθέτης στην αναπαράσταση του φτερώματος των πουλιών, ενώ αναζητώντας έμπνευση κατέβηκε στην παραλία με τα παιδιά του και μελέτησε… κοχύλια.
Ο Μπαριλάρο δηλώνει ότι λατρεύει την μάκρο φωτογραφία κάτι που είναι φανερό στην ταινία, καθώς φροντίζει να μας δείξει τα πάντα από πολύ κοντά ή από… μέσα.
Το «Piper» θεωρείται ήδη φαβορί για μία υποψηφιότητα για Όσκαρ στην κατηγορία του μικρού μήκους animation -γιατί όχι και για το βραβείο;
Όπως σημειώνει, όμως, ο Μπαριλάρο στο Vanity Fair Hollywood οι πιο αυστηροί κριτές ήταν τα τρία παιδιά του. «Μου έλεγαν: “Αυτός ο χαρακτήρας δεν μου αρέσει. Δεν μου αρέσει καθόλου”» σημειώνει ο σκηνοθέτης.
Δεν τους άρεσε κυρίως μία στιγμή στη μέση της ταινίας -που διαρκεί έξι λεπτά-, στην οποία η Πάιπερ μοιάζει να βρίσκεται σε κίνδυνο. Ο Μπαριλάρο αποφάσισε να αγνοήσει τις συμβουλές τους.
«Αισθάνθηκα ότι ήταν σημαντικός αυτός ο μικρός φόβος και η ανησυχία. Ήθελα απλά η φαντασία του κοινού να πάει πιο μακριά από ό,τι θα πήγαινα εγώ» τονίζει.
PIper ( πατήστε εδώ για να δείτε το μικρού μήκους φιλμ)
πηγή : https://vimeo.com , http://www.in.gr
ΛYΠΑΜΑΙ, ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΓΙΝΩ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΑΣ. Δεν είναι δική μου υπόθεση. Δεν θέλω ούτε να βασιλέψω, ούτε να κατακτήσω κανέναν. Θα ήθελα να βοηθήσω όλο τον κόσμο, αν μπορούσα. Εβραίους, χριστιανούς, μαύρους, λευκούς.
ΟΛΟΙ ΕΠΙΘΥΜΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ, αυτή είναι η φύση των ανθρώπων. Να ζούμε με την ευτυχία των άλλων, και όχι με τη δυστυχία τους. Δεν θέλουμε ούτε να μισούμε, ούτε να περιφρονούμε. Περισσότερο κι από τις μηχανές, χρειαζόμαστε την ανθρωπιά…
ΑΚΟΜΑ ΚΙ ΑΥΤΗ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ, Η ΦΩΝΗ ΜΟΥ ΦΤΑΝΕΙ στα αυτιά εκατομμυρίων ανθρώπων, απελπισμένων γυναικών, παιδιών, που είναι θύματα ενός συστήματος που ξέρει μόνο να βασανίζει και να φυλακίζει αθώους ανθρώπους.
ΣΕ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΜΕ ΑΚΟΥΝΕ, ΛΕΩ: ΜΗΝ ΑΠΕΛΠΙΖΕΣΤΕ. Η τωρινή μας δυστυχία δεν είναι παρά το πέρασμα της πλεονεξίας και της σκληρότητας εκείνων που φοβούνται την πρόοδο του ανθρώπου…
ΤΟ ΜΙΣΟΣ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ ΚΑΙ ΟΙ ΔΙΚΤΑΤΟΡΕΣ ΠΕΘΑΙΝΟΥΝ. Και η δύναμη που αφαίρεσαν από τον λαό θα επιστρέψει σε αυτόν ξανά. Όσο οι άνθρωποι πεθαίνουν, η ελευθερία δεν θα αφανιστεί ποτέ».
[Πηγή: www.doctv.gr]
Τι είναι το διαφορετικό, το ασυνήθιστο, το απροσδόκητο, το δύσκολο, ίσως και το μη φυσιολογικό; Ένα παιδί στο φεγγάρι μήπως; Ένα παιδί σε τόπο που δεν έχει πάει κανείς; Σαν να λέμε ένα παιδί με αυτισμό.
Κάπως έτσι πρέπει να σκέφτηκε και ο γάλλος κινηματογραφιστής Frédéric Philibert όταν δημιούργησε την ταινία κινουμένων σχεδίων με τίτλο: «Mon petit frère de la lune» (Ο μικρός μου αδελφός από το φεγγάρι). Με ευαισθησία και ιδιαίτερα διακριτική διαχείριση του ζητήματος του παιδικού αυτισμού, το θέμα της ταινίας περιστρέφεται γύρω από ένα μικρό κορίτσι που περιγράφει την προσωπικότητα, τη συμπεριφορά και τις αντιδράσεις του μικρού αυτιστικού αδελφού της. Το εξαιρετικό κείμενο της ταινίας σε συνδυασμό με την ευαισθησία και αθωότητα που αποπνέουν οι σκέψεις και τα συναισθήματα ενός παιδιού-παρατηρητή, δημιουργούν μια ξεχωριστή κατάθεση ψυχής για τον αυτισμό και πώς αυτός βιώνεται κοινωνικά, ενδοοικογενειακά, συναισθηματικά.
* Η ταινία, εκτός των άλλων διακρίσεων, έλαβε το Β” Βραβείο Καλύτερης Ταινίας μικρού μήκους στο Διεθνές Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ με θέμα την Αναπηρία «Emotion Pictures».
Τη ταινια μπορειτε να δειτε εδω : Ο μικρός μου αδελφός από το φεγγάρι
πηγη : http://www.invitromagazine.gr
Στην πολωνική ταινία πρωταγωνιστούν δύο γυναίκες, δύο γενιές, δύο κόσμοι. Η νεαρή δόκιμη μοναχή Αννα, και η ώριμη δικαστίνα Βάντα. Η Αννα είναι η Εβραία Ιντα, ορφανό πολέμου που μεγάλωσε σε μοναστήρι Καθολικών. Η θεία της, αδελφή της μητέρας της, είναι η κομμουνίστρια Κόκκινη Βάντα, πρώην εισαγγελέας, αλκοολική. Η μία πιστεύει, η άλλη όχι. Οι διαφορές σταματούν εδώ. Οι ομοιότητες είναι βαθύτερες: δεν έχουν ρίζες, δεν έχουν οικογένεια, οι ζωές τους ξετυλίγονται πάνω στην έλλειψη, την απουσία, τα θαμμένα μυστικά, τη λήθη. Την παραμονή της κουράς της μοναχής, οι δύο γυναίκες θα ανταμώσουν για πρώτη φορά και θα ξεκινήσουν το μοναδικό κοινό τους ταξίδι, σε αναζήτηση του κοινού τους παρελθόντος. Αναζητούν τους νεκρούς τους, γονείς και παιδιά, τα οστά των δολοφονημένων και χαμένων του Ολοκαυτώματος.
Ολη η ταινία είναι η κάθοδος στον Αδη με τη μορφή ενός road movie στην άχρονη πολωνική ύπαιθρο· σε έναν κάμπο που συμπυκνώνει κάτω από την ακινησία του τον καθολικισμό, τον εβραϊσμό, τη γενοκτονία, τον πόλεμο, τον υπαρκτό σοσιαλισμό, και πάνω απ’ όλα τον ανελέητο, διαρκή αγώνα των ανθρώπων για επιβίωση. Η περιπλάνηση των δύο γυναικών μοιάζει εξωτερικά με τις υπαρξιακές περιπλανήσεις ταινιών του Βέντερς ή του Αντονιόνι, αλλά εδώ το δράμα δεν περιέχει καμία διαφυγή από τη μοίρα, ούτε καν σύγκρουση, το δράμα αντηχεί περισσότερο τις ηθικές και μεταφυσικές δονήσεις του Μπέργκμαν και του Ταρκόφσκι, του Κισλόφσκι και του Ζανούσι.
Στο τέλος του δρόμου υπάρχει πάλι κενό, συν την πικρή επίνοια του ταξιδιού.
Ο Παβλικόφσκι μιλώντας για το υπαρξιακό κενό στη Μεσευρώπη του ’60, κατορθώνει να μιλήσει βαθιά και σπαρακτικά για την Ευρώπη του 21ου αιώνα· μάλλον για τη βαριά κληρονομιά του Ευρωπαίου ανθρώπου της νεωτερικότητας, κληρονομιά φρίκης και αναμέτρησης με τα όρια.
Η Ευρώπη της Ida είναι στοιχειωμένη από κρυμμένα οστά, ανεύρετους τάφους, πεισματική αμνησία, ηθική απογύμνωση. Ο αγρότης-φονιάς κουλουριάζεται μες στον φρεσκοσκαμμένο λάκκο, ο θύτης είναι το ίδιο τελειωμένος όσο και τα θύματα. Εχει χαθεί η ιερότητα της ζωής, η ζωή σαν θαύμα.
Η Ιντα ρωτάει τον κούκλο σαξοφωνίστα τι μπορούν να κάνουν μαζί, αφού παίξουν Kολτρέιν σε συναυλίες, αφού παντρευτούν και κάνουν παιδιά. Απλώς, θα ζήσουμε, λέει ο Λις. Η Ιντα, αφιερωμένη του Χριστού, έμπειρη πλέον του θανάτου και της φρίκης, σηκώνεται από το κρεβάτι του παρθενικού έρωτα, φοράει το ράσο της δόκιμης και ακολουθεί την σκολιά οδό. Η κάμερα για πρώτη φορά κινείται σωματικά, και για πρώτη φορά η μουσική που ακούει ο θεατής δεν είναι η μουσική που ακούν οι ήρωες.
Ο Παβλικόφσκι κατορθώνει μια κινηματογραφική αφήγηση λάμπουσα, άρτια, προσωπική, συγκινούσα, χωρίς φορμαλιστική εκζήτηση, αλλά και χωρίς παραχωρήσεις στο τηλεοπτικό γούστο. Τα κάδρα του είναι γεωμετρημένα έτσι ώστε να υπηρετούν ψυχικά πυκνώματα και κενά, να αναδεικνύουν τα πρόσωπα ενώπιον της μοίρας τους· το ασπρόμαυρο είναι στιλπνό και πλούσιο, καταγραφικό και αφαιρετικό μαζί· η φόρμα, παρότι τολμηρή, υπηρετεί και αναδεικνύει, δεν επιδεικνύεται.
Ο Παβλικόφσκι πετυχαίνει μια ευτυχή κράση φόρμας και περιεχομένου, επειδή έχει κάτι να πει· για τη ζωή, τις ζωές των ανθρώπων, για τον πυρήνα της ύπαρξης, εκεί που συμφύρονται η ελπίδα, η αφέλεια, η απάθεια, η ερήμωση. Αν πρέπει να περιγράψουμε με μια λέξη την τέχνη του, θα ήταν: οικονομία. Τίποτε δεν λείπει, τίποτε δεν περισσεύει.
Η Ida –όπως και η Grande Belezza, αλλιώς– είναι αφήγηση για το μεταίχμιο της Ευρώπης, και είναι συναναστροφή με τους νεκρούς. Είναι αποδοχή της πολυπλοκότητας και του χάους, χωρίς κρίσεις και διδάγματα. Οι ζωντανοί συναντούν τις ψυχές των απόντων, αγγίζονται, κι ύστερα αποτραβιούνται. Η Βάντα, άδεια, πικρή, επιλέγει το κενό· η Ιντα δακρύζει, λοξοδρομεί, ωριμάζει σε 82 φιλμικά λεπτά, επιλέγει τον όρκο της αναχώρησης.
www.kathimerini.gr
The Man Who Was Afraid of Falling
Ένα animation για τις φοβίες μας και την αρνητική τους επίδραση στη ζωή μας.
Φτάνει να πέσει μια γλάστρα από το παράθυρο της πολυκατοικίας και μια σειρά από παρανοϊκές αντιδράσεις κάνουν τη ζωή του Ivor να αλλάξει εντελώς!
Πρόκειται για ταινία αποφοίτησης του Newport Film School. Σχεδόν όλη έγινε από χαρτόνι και ολοκληρώθηκε σε 8 μήνες.
Το κείμενο, ο σχεδιασμός και η σκηνοθεσία είναι του Joseph Wallace.
Βραβεία:
1ο βραβείο στο ‘Best Animation’, One Voice Festival 2012,
2ο Βραβείο Royal Television Society Student Animation Award,
Νικητής του «Best Up-and-coming Talent Award 2011» Canterbury Anifest και
Νικητής του Newport «Καλύτερης Ταινίας» Animation Awards 2011.
πηγη : http://www.thessalonikiartsandculture.gr/
Το CineDoc 2014- 2015 κάνειπρεμιέρα με το ντοκιμαντέρ Καβέχ Μπακτιάρι, «L’Escale»/ Stop-Over / Ενδιάμεσος Σταθμός. Το ντοκιμαντέρ του πρωτοεμφανιζόμενου Ελβετό-Ιρανού σκηνοθέτη παρουσιάστηκε στο επίσημοπρόγραμμα του Δεκαπενθήμερου των Σκηνοθετών στο 66ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου των Καννών και έχει θέμα την άγνωστη καθημερινότητα των παράτυπων μεταναστών στην Αθήνα.
Το ντοκιμαντέρ ξεκινάει με τον σκηνοθέτη να αναζητά τα ίχνη του ξάδερφού του στην Αθήνα. Ο λαθρέμπορος που τον είχε μεταφέρει του είχε υποσχεθεί ότι η Ελλάδα θα είναι μόνο «μια στάση» (ένα stop-over), αλλά μετά εξαφανίστηκε. Ο Bakhtiari βρίσκει τον ξάδελφό του να ζει σε ένα μικρό υπόγειο διαμέρισμα στο κέντρο της Αθήνας, μαζί με άλλους επτά μετανάστες χωρίς χαρτιά. Αποφασίζει να μείνει μαζί τους και να καταγράψει την καθημερινότητά τους επί ένα χρόνο. Η Ελλάδα είναι προσωρινός σταθμός, καθώς όλοι ελπίζουν να φύγουν για άλλες Δυτικές χώρες.
«Ήταν μια πολύ επικίνδυνη ταινία. Για να μη γίνω αντιληπτός από τους λαθρεμπόρους, έκανα τα γυρίσματα με μια μικρή φωτογραφική μηχανή» λέει ο Bakhtiari. «Η κατάσταση είναι καταστροφική στην Ελλάδα. Οι μετανάστες έχουν γίνει οι αποδιοπομπαίοι τράγοι για τα δεινά της χώρας, οπότε οι κακοποιοί της Χρυσής Αυγής τους κυνηγούν, τους ξυλοκοπούν ή τους σκοτώνουν. Για να αποφύγουν τις επιθέσεις, μετανάστες φεύγουν από την Αθήνα για να κρυφτούν στην ύπαιθρο. Προφανώς υπάρχουν ακόμα Έλληνες που κάνουν ότι μπορούν για να τους βοηθήσουν.»
Μαζί με τον Bakhtiari, μοιραζόμαστε με κινηματογραφική αμεσότητα, χωρίς αφήγηση και συνεντεύξεις, την άλλη όψη της «λαθρομετανάστευσης» στην Ελλάδα. Τον πόνο και την απογοήτευσή τους, τις αγωνίες, την πικρία, τα δάκρυα, τη βία, το κρυφτό από την αστυνομία, τον ρατσισμό, αλλά και την αλληλεγγύη μεταξύ τους και προπάντων την απεγνωσμένη προσπάθειά τους να εγκαταλείψουν την Ελλάδα και να περάσουν με οποιονδήποτε τρόπο σε κάποια κεντροευρωπαϊκή χώρα, όπου θα μπορέσουν να δημιουργήσουν μια καλύτερη ζωή.
Η προβολή πραγματοποιείται με την υποστήριξη της Πρεσβείας της Ελβετίας, του Ελληνικού Τμήματος της Διεθνούς Αμνηστίας και της StraDa Films.
Μετά την προβολή θα γίνει συζήτηση, την οποία θα συντονίσει η δημοσιογράφος Μαρία Ψαρά, με τη συμμετοχή και της Διεθνούς Αμνηστίας, η οποία θα παρουσιάσει την εκστρατεία ΣΟΣ Ευρώπη για την προστασία των δικαιωμάτων των προσφύγων και των μεταναστών.
**Θα ακολουθήσει, στο αίθριο του Γαλλικού Ινστιτούτου, το Migrant Kitchen (Κουζίνες των Μεταναστών), μιαεκδήλωση γνωριμίας με τις εθνικές κουζίνες των μεταναστών που ζουν στην πόλη μας, μια πρωτοβουλία που ξεκίνησε στην Κωνσταντινούπολη. Η 4η ελεύθερη κουζίνα των μεταναστών της Αθήνας διοργανώνεται, με αφορμή την προβολή από το CineDoc του ντοκιμαντέρ Stop-Over, από το Culinary Backstreets Athens, μαζί με το CineDoc και την Μ.Κ.Ο. Δώσε Ελπίδα. Η βραδιά θα κλείσει με ζωντανή μουσική από τη λεκάνη της Μεσογείου και την Ανατολή με τον Μιχάλη Κλαπάκη και τα Δάχτυλα της Εκάτης.
Σκηνοθεσία: Kaveh Bakhtiari / 100′ / 2013 / Ελβετία, Γαλλία
Πρωτότυπος Τίτλος: L’ESCALE
Βραβεία – Συμμετοχές: -Δεκαπενθήμερο Σκηνοθετών. 66ο Διεθνές Φεστιβάλ Κιν/φου Καννών
-Υποψηφιότητα για Βραβείο Καλύτερου Ντοκιμαντέρ , Ευρωπαϊκή Ακαδημία Κινηματογράφου
Επίσημο site: www.escalelefilm.com
Διανομή: StraDa Films
Η ταινία προβάλλεται με ελληνικούς υποτίτλους.
Πληροφορίες
Τοποθεσία: Γαλλικό Ινστιτούτο Αθηνών, Σίνα 31, Αθήνα
Ημερομήνια: Τετάρτη 8 Οκτωβρίου 2014, στις 20.00
από το culturenow.gr
Tαινία του Kim Ki-duk
(Είναι από τις πιο αγαπημένες μου ταινίες)
O Kim Ki-duk είναι ένας απο τους πιο ενδιαφέροντες σύγχρονους κορεάτες σκηνοθέτες. Η ταινία “Άνοιξη, καλοκαίρι, φθινόπωρο, χειμώνας… και άνοιξη” προκάλεσε τόσο το ενδιαφέρον του κοινού όσο και την αποδοχή των κριτικών. Η ταινία παρόλο που περιέχει στοιχεία της βίας που χαρακτηρίζει τον σύγχρονο κόσμο, διαθέτει μια λεπτότητα και μια ευαισθησία τυπικά ανατολίτικη, ενώ είναι γεμάτη από αναφορές στις τελετουργίες και στην φολοσοφική θεώρηση του βουδισμού.
Η αφήγηση διαδραματίζεται σ’ ένα άκρως πρωτότυπο χώρο, σ’ έναν βουδιστικό ναό που πλέει πάνω σε μια λίμνη, και έχει στο κέντρο δύο πρόσωπα: τον Γέρο Μοναχό και τον Νεαρό Μοναχό που ζουν μια μοναστική ζωή γεμάτη άσκηση και διαλογισμό. Η ζωή τους ακολουθεί τους ατάραχους ρυθμούς των εποχών, παρότι, όμως, ζουν αποκομμένοι από τα εγκόσμια, δεν μπορούν να αποφύγουν την έλξη της ζωής, με τα πάθη και τα βάσανά της. Κάτω από το άγρυπνο βλέμμα του Γέρου Μοναχού, ο Νεαρός Μοναχός παίρνει ένα σκληρό μάθημα όταν το παιδικό του παιχνίδι γίνεται άσπλαχνο. Στη συνέχεια βιώνει τη δύναμη του ερωτικού πόθου, όταν μια νεαρή γυναίκα εισβάλλει στον κλειστό του κόσμο. Ο πόθος του αυτός θα οδηγήσει τελικά στην εμμονή και εντέλει στο έγκλημα. Αλλά ύστερα από την ένταση της άνοιξης και του καλοκαιριού έρχεται το φθινόπωρο, η εποχή της περισυλλογής και της επανόρθωσης, και τέλος ο χειμώνας, η εποχή της αφύπνισης και του διαλόγισμού.
Σχετικά με την ταινία Άνοιξη, καλοκαίρι, φθινόπωρο, χειμώνας… και άνοιξη δηλώνει: “Πρόθεση μου είναι να περιγράψω τη χαρά, το θυμό, τη θλίψη και την ευχαρίστηση στη ζωή μας μέσω των τεσσάρων εποχών και μέσω της ζωής ενός μοναχού που ζει σε έναν ναό που βρίσκεται εναρμονισμένος με τη φύση. Πέντε ιστορίες του παιδιού μοναχού, του αγοριού μοναχού, του ενήλικου μοναχού, του μεσήλικα μοναχού, του γέρου μοναχού συνυπάρχουν με εικόνες από κάθε εποχή. Η αλλαγή της ποιότητας των ανθρώπων, η σημασία της ωρίμανσης στη ζωή μας που διαμορφώνεται και το πώς μας επηρεάζει, η σκληρότητα της αθωότητας, η εμμονή των επιθυμιών, ο πόνος των δολοφονικών προθέσεων, η απελευθέρωση στους αγώνες…”
Αξίζει να σημειωθεί ότι ο Kim Ki-duk παίζει το ρόλο του ώριμου μοναχού στο τελευταίο επεισόδιο -στον Χειμώνα- της ταινίας.
Ο Kim Ki-duk (Κιμ Κι – Ντουκ) γεννήθηκε το 1960 στην ορεινή επαρχία του Κουνγκσανγκ και μετακόμισε στην Σεούλ σε ηλικία 9 ετών με τους γονείς του. Λόγοι βιοποριστικοί και οικογενειακοί τόν ανάγκασαν να εγκαταλείψει το γυμνάσιο και να μπήκε μαθητής σε μια γεωργική σχολή. Μόλις τελείωσε το σχολείο εργάστηκε σε βιομηχανία και αργότερα κατατάχθηκε στους πεζοναύτες. Όταν τελείωσε την στρατιωτική του θητεία, πέρασε δυο χρόνια σε μια εκκλησία για ανθρώπους με προβλήματα όρασης, φιλοδοξώντας να γίνει ιεροκήρυκας, ενώ ταυτόχρονα άρχισε να ασχολείται και πάλι με την ζωγραφική που είχε εγκαταλείψει σε νεαρή ηλικία.
Το 1990 βρέθηκε στη Γαλλία “για σπουδές”, αλλά πέρασε τα δύο χρόνια παραμονής ζωγραφίζοντας και πουλώντας τους πίνακες του. Δεν έχει ακολουθήσει ακαδημαϊκή εκπαίδευση και καθόλου παράδοξα, η καριέρα του σαν κινηματογραφιστής ξεκίνησε μ’ έναν ανάλογο τρόπο: Αντίθετα με άλλους συνάδελφους του δεν υπήρξε ποτέ μανιακός σινεφίλ, ούτε θήτευσε δίπλα σε κάποιο μεγάλο σκηνοθέτη ως μαθητευομένος ή ως βοηθός . Είναι αυτοδίδακτος στον κινηματογράφο, ενώ συχνά πειραματίζεται, κάτι που δίνει στις ταινίες του έναν αέρα ελευθερίας. Όπως δηλώνει και ο ίδιος οι ταινίες του μπορούν να χαρακτηριστούν σαν αυτοβιογραφικά κείμενα γραμμένα με την κάμερα. Γι’ αυτό και ο Kim Ki-duk θεωρεί ότι η κάθε μια, είναι όπως απλώς μια σκηνή μέσα στο σύνολο του έργου του.
Σκηνοθεσία: Gustavo Taretto
Σενάριο: Gustavo Taretto
Ηθοποιοί: Javier Drolas, Pilar López de Ayala , Inés Efron
Κατηγορία: Δράμα
Η Mariana και ο Martin ζουν στο ίδιο οικοδομικό τετράγωνο του Μπουένος Αϊρες. Καθημερινά οι δρόμοι τους διασταυρώνονται. Ψωνίζουν στα ίδια μαγαζιά, κολυμπούν στην ίδια πισίνα αλλά δεν έχουν γνωριστεί ποτέ. Ο Martin βγαίνει σπάνια από το σπίτι μετά τον χωρισμό του. Περνά τις μέρες παρέα με το σκυλάκι που του άφησε η προηγούμενη κοπέλα του όταν έφυγε για την Αμερική. Η Mariana είναι αρχιτέκτονας αλλά μέχρι να σχεδιάσει κάποιο κτήριο διακοσμεί βιτρίνες σε καταστήματα ρούχων. Έχει μόλις βγει από μια τετράχρονη σχέση που την τσάκισε ψυχολογικά και δεν αισθάνεται ίκανη να κάνει μια καινούργια αρχή.
Ο Gustavo Taretto βασίζεται στην ομότιτλη βραβευμένη μικρού μήκους ταινία του και παρουσιάζει μια ερωτική κομεντί που διαφέρει καθώς δεν μιλά για το φλερτ ή την κοινή ζωή ενός ζευγαριού. Προτιμά να αφηγηθεί τις μέρες και τις ώρες πριν από την γνωριμία τους. Μια σπουδή για το λυρισμό του αστικού τοπίου που καθορίζει τις ζωές δύο μελλοντικών εραστών, με φόντο ένα πολύχρωμο και συναρπαστικό Μπουένος Αϊρες.
Ο Αργεντίνος σκηνοθέτης στηρίζεται σε μια παλαιότερη δική του ταινία μικρού μήκους, την οποία εδώ εξελίσσει τόσο χρονικά όσο και σεναριακά. Μέσα από τους ήρωες του, αντικατοπτρίζεται άψογα η εποχή του σήμερα, σε μια μεγαλούπολη του σήμερα. Η αποξένωση, η οικονομική αστάθεια, το άχρωμο αστικό περιβάλλον, η γενιά που πνίγεται μέσα στην τεχνολογία. Στο χαοτικό Μπουένος Άιρες, η Μαριάννα και ο Μαρτίν, δυο φιγούρες αλλοτριωμένες από κατάλοιπα του παρελθόντος, προσπαθούν να ισορροπήσουν συναισθηματικά και να επιβιώσουν στο παρόν τους, περνώντας από ανούσιες συναναστροφές μέχρι να καταλήξουν στην καρμική τους ένωση. Οι ερμηνείες των Javier Drolas και Pilar López de Ayala είναι λιτές και απέριττες αλλά σε καμία περίπτωση ελλιπείς. Ανεπιτήδευτη θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και η σκηνοθεσία του Gustavo Taretto, ο οποίος έχει μια πολύ ενδιαφέρουσα οπτική γωνία από την οποία επιλέγει να κινηματογραφεί. Το ενδιαφέρον του θεατή δεν κεντρίζεται αμέσως αλλά εξελίσσεται αργά και σταθερά, κάτι το οποίο θα μπορούσε εύκολα να θεωρηθεί ανασταλτικός παράγοντας για την επιλογή της ταινίας. Παρόλα αυτά και ακόμα και αν το “Μεσοτοιχίες” δεν δύναται να καθηλώσει αυτόματα τον θεατή, σίγουρα θα επιβραβεύσει όποιον του δώσει μια ευκαιρία.
Λαμπρινού Βίκυ
από το moviemonster.gr και από το cinemanews.gr
Συμμετοχή στην παράγωγη και το Ελληνικό κέντρο κινηματογραφου
“Φιλία εις Τα Παιδιά”
από τις 7 Φεβρουαρίου στη Ταινιοθήκη της Ελλάδος ,Ιερά Οδός 48, καθημερινά, ώρες 18:00-20:00-22:00 και στη Θεσσαλονίκη από τις 17 Φεβρουαρίου στο Ολύμπιον (Αριστοτέλους).
Πέντε μικρά Εβραιόπουλα στην Ελλάδα της Γερμανικής Κατοχής που σώθηκαν από το θάνατο χάρις σε οικογένειες Χριστιανών, πέντε ‘‘κρυμμένα παιδιά’’ που έζησαν μέσα στην απόλυτη σιωπή, αφηγούνται τις ιστορίες τους. Ιστορίες τρόμου κι αγωνίας αλλά και στιγμές παιδικής ανεμελιάς μέσα στην αγκαλιά των ξένων. Στοργικές φωλιές, κρυφοί παράδεισοι μακριά από τη φρίκη του Ολοκαυτώματος.
Πέντε παιδιά που μεγάλωσαν απότομα.
Η Ροζίνα, ο Σήφης, η Ευτυχία, η Σέλλυ και ο Μάριος πέρασαν τη ζωή τους κουβαλώντας πάντα μαζί τη μνήμη χιλιάδων παιδιών: εκείνων που δεν πρόλαβαν ποτέ να μεγαλώσουν.
Η ταινία παρακολουθεί αυτά τα πρόσωπα από την παιδική ηλικία μέχρι σήμερα, φέρνοντας στο φως πολύτιμα προσωπικά τους ντοκουμέντα –ένα παιδικό ημερολόγιο, μια σχολική έκθεση, φωτογραφίες και οικογενειακά φιλμάκια– τεκμήρια μιας ολόκληρης εποχής. Παράλληλα, σκιαγραφείται η ζωή των Εβραϊκών κοινοτήτων της Ελλάδας πριν τον Πόλεμο και αποκαλύπτονται σπάνιες εικόνες της κατεχόμενης Αθήνας και Θεσσαλονίκης, μέσα από κινηματογραφικά αρχεία, ερασιτεχνικές ταινίες Γερμανών στρατιωτών και παράνομες λήψεις Ελλήνων πατριωτών.
Τα γυρίσματα έγιναν στην Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Ιωάννινα, Χανιά και στο Άουσβιτς της Πολωνίας.
Μαρτυρίες-Αφήγηση
Ροζίνα Ασσέρ-Πάρδο
Σήφης Βεντούρας
Ευτυχία Νάχμαν-Ναχμία
Σέλλυ Κούνιο-Κοέν
Μάριος Σούσης
Σκηνοθεσία–Σενάριο
Βασίλης Λουλές
Έρευνα
Βασίλης Λουλές
με τη συνεργασία
του Εβραϊκού Μουσείου Ελλάδος
Έρευνα κινηματογραφικών αρχείων
Ρέα Αποστολίδη – Βασίλης Λουλές
Φωτογραφία
Δημήτρης Κορδελάς
Ηχοληψία
Δημήτρης Κανελλόπουλος
Σκηνογραφική-Ενδυματολογική επιμέλεια
Ιουλία Σταυρίδη – Ηώ Αγγελή
Μοντάζ
Βασίλης Λουλές
Χρόνης Θεοχάρης
Γιάννης Κατσάμπουλας
Μουσική
Νίκος Κυπουργός
Παραγωγή
MASSIVE PRODUCTIONS
ΒΑΣΙΛΗΣ ΛΟΥΛΕΣ
ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ
Ε Ρ Τ
με την ενίσχυση
-ΙΔΡΥΜΑ ΙΩΑΝΝΟΥ Φ. ΚΩΣΤΟΠΟΥΛΟΥ
-ΙΣΡΑΗΛΙΤΙΚΗ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ
-ΚΕΝΤΡΙΚΟ ΙΣΡΑΗΛΙΤΙΚΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΕΛΛΑΔΟΣ
-AMERICAN SEPHARDI FEDERATION
-THE AMERICAN FRIENDS OF THE JEWISH MUSEUM OF GREECE
-TASK FORCE FOR INTERNATIONAL COOPERATION ON
HOLOCAUST EDUCATION, REMEMBRANCE, AND RESEARCH (I.T.F.)
Διανομή
CarouselFILMS
Οι προβολές στη Θεσσαλονίκη γίνονται
υπό την Αιγίδα
του Δήμου Θεσσαλονίκης
και της Ισραηλιτικής Κοινότητας Θεσσαλονίκης
με την υποστήριξη
του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης
πηγή : http://www.ert.gr/deytero/index.php/deytero/proteinoume/item/2249-%CF%86%CE%B9%CE%BB%CE%B9%CE%B1-%CE%B5%CE%B9%CF%83-%CF%84%CE%B1-%CF%80%CE%B1%CE%B9%CE%B4%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%B1%CE%B9%CE%BD%CE%B9%CE%BF%CE%B8%CE%B7%CE%BA%CE%B7-%CF%84%CE%B7%CF%83-%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%B1%CE%B4%CE%BF%CF%83
Σήμερα στο Φεστιβάλ |
Ατζέντα | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|
|||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Στο cine Παράδεισος στον Κορυδαλλό πραγματοποιείται και φέτος το 2ο Φεστιβάλ Παιδικού Κινηματογράφου, «Τα Παιδιά Πάνε cinema», που δίνει την ευκαιρία σε όλους μικρούς και μεγάλους με ένα οικονομικό εισιτήριο να περάσουν λίγες ώρες χαράς και δημιουργεί ένα τόνο αισιοδοξίας σε μέρες δύσκολες και καταθλιπτικές.
Φέτος το φεστιβάλ θα έχει δράσεις σε όλους τους χώρους του και κυρίως στην κεντρική του αίθουσα, τον Παράδεισο. Οι μικροί θεατές θα μπορούν να παρακολουθήσουν δωρεάν μαθήματα ζωγραφικής, μαγειρικής, μαγείας και καραόκε. Στην αίθουσα του θερινού κινηματογράφου του Παράδεισου θα δημιουργηθεί ένας ειδικός χώρος, στον οποίο τα παιδιά δωρεάν θα παίρνουν μέρος σε ευχάριστους διαγωνισμούς, όπως τσουβαλομαχίες, μονομαχίες σε στρώματα, διαγωνισμό απίθανου τρίποντου, εύστοχου τέρματος, ισορροπία σε σανίδα, τοξοβολία και θα μπορούν να παίζουν με ειδικά φουσκωτά παιχνίδια.
Οι προβολές του Οκτωβρίου είναι οι ακόλουθες:
Σάββατο 13 Οκτωβρίου
10.30 Ο Αστερίξ και η μεγάλη μάχη
12.00 Ο Αστερίξ και η μεγάλη μάχη
13.45 Αστερίξ και οι Βίκινγκς
15.30 Ο Αστερίξ και οι Ινδιάνοι
17.30 Αστερίξ και Οβελίξ: Επιχείρηση Κλεοπάτρα
19.30 Ο Αστερίξ στους Ολυμπιακούς αγώνες
Κυριακή 14 Οκτωβρίου
10.30 Ο Αστερίξ στη Βρετανία
12.00 Ο Αστερίξ στη Βρετανία
13.45 Αστερίξ και οι Βίκινγκς
15.30 Ο Αστερίξ και οι Ινδιάνοι
17.30 Αστερίξ και οι Ρωμαίοι
19.30 ΑVANT PREMIERE Αστερίξ και οι Βίκινγκς: Αποστολή στη Βρετάνη
Σάββατο 20 Οκτωβρίου / Κυριακή 21 Οκτωβρίου
10.30 Μαδαγασκάρη 3: Φυγάδες στην Ευρώπη
12.00 Μαδαγασκάρη 3: Φυγάδες στην Ευρώπη
13.45 Μαδαγασκάρη 3: Φυγάδες στην Ευρώπη
15.30 Μαδαγασκάρη 3: Φυγάδες στην Ευρώπη
17.30 Μαδαγασκάρη 3: Φυγάδες στην Ευρώπη
19.30 Μαδαγασκάρη 3: Φυγάδες στην Ευρώπη
Σάββατο 27 Οκτωβρίου
10.30 Τζίμι Νιούτρον: Το Αγόρι Ιδιοφυΐα
12.00 Τζίμι Νιούτρον: Το Αγόρι Ιδιοφυΐα
13.45 Φάρμα Story
15.30 Φάρμα Story
17.30 Μπομπ ο Σφουγγαράκης
19.30 Μπομπ ο Σφουγγαράκης
Κυριακή 28 Οκτωβρίου
16.00 θέατρο Σκιών Σπυρόπουλος «Το μεγάλο όχι»
17.30 θέατρο Σκιών Σπυρόπουλος «Ελληνοϊταλικός πόλεμος»
19.15 θέατρο Σκιών Σπυρόπουλος «Ελληνοϊταλικός πόλεμος»
Εισιτήρια: 2€ για τις κινηματογραφικές προβολές, 3€ για τις θεατρικές παραστάσεις και το Φεστιβάλ Μαριονέτας και Σκιών και 8.5€ εισιτήριο διαρκείας 2 ατόμων για 4 θεάματα
Cine Παράδεισος
Ζάππα 4, Κορυδαλλός
Τηλ: 210 4960955
To Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας ΝΥΧΤΕΣ ΠΡΕΜΙΕΡΑΣ COSMOTE ιδρύθηκε από την Κινηματογραφική Εταιρεία Αθηνών (Αστική Μη Κερδοσκοπική Εταιρεία) με σκοπό να φωτίσει άγνωστες πτυχές του ποιοτικού ανεξάρτητου κινηματογράφου, να αναδείξει τις καλύτερες από τις μεγάλες ταινίες της σεζόν, προτείνοντάς τις στους θεατές, και να γίνει η ιδανική εισαγωγή κάθε κινηματογραφικής σεζόν.
Το Φεστιβάλ άνοιξε τις πύλες του τον Σεπτέμβριο του 1995 και συνεχίζεται μέχρι σήμερα με τεράστια επιτυχία. Σύμφωνα με έρευνα του περιοδικού ΣΙΝΕΜΑ, οι ταινίες που προβάλλονται έχουν ένα κοινό περίπου 50.000 κινηματογραφόφιλων, οι οποίοι θέλουν να ενημερώνονται για όλες τις τάσεις του παγκόσμιου σινεμά και να βλέπουν πρώτοι τις μεγάλες ταινίες που πρόκειται να γίνουν επιτυχίες τους επόμενους μήνες. Σκοπός του Φεστιβάλ είναι να προσφέρει στο ελληνικό κοινό την δυνατότητα να γνωρίσει από κοντά τον ανεξάρτητο αμερικανικό, ευρωπαϊκό αλλά και παγκόσμιο κινηματογράφο.
ΤΟ ΚΟΙΝΟ
Ο προσανατολισμός του Φεστιβάλ στο μοντέρνο και πρωτοποριακό σινεμά, έγινε πόλος έλξης για ένα δυναμικό κοινό.
Σύμφωνα με έρευνα:
το 42% του κοινού ανήκει στην ηλικιακή ομάδα 17-24, και το 55% στην ομάδα 25-44
το 64% είναι άνδρες και το 36% γυναίκες
το 67% έχει μόρφωση ανωτάτης ή ανωτέρας σχολής
το 6% είναι μόνιμοι κάτοικοι της περιφέρειας κι έρχονται στην Αθήνα για το Φεστιβάλ
Με αφορμή τη θλιβερή επέτειο των 90 χρόνων από την καταστροφή της Σμύρνης, η Ταινιοθήκη της Ελλάδος θα προβάλει το πολυσυζητημένο ιστορικό ντοκιμαντέρ «Σμύρνη: Η καταστροφή μιας κοσμοπολίτικης πόλης 1900-1922», στο θερινό κινηματογράφο «Λαΐς», την Πέμπτη 13 Σεπτεμβρίου, στις 8 το βράδυ.
Την προβολή θα προλογίσουν η δημιουργός της ταινίας, Μαρία Ηλιού, ο σκηνοθέτης και Πρόεδρος Δ.Σ. Ταινιοθήκης της Ελλάδος, Νίκος Κούνδουρος, ο δημοσιογράφος και Αν. Καθηγητής Παντείου Πανεπιστημίου, Νίκος Μπακουνάκης και ο ιστορικός (Μουσείο Μπενάκη), Τάσος Σακελλαρόπουλος, με συντονίστρια της συζήτησης τη Γενική Γραμματέα του Δ.Σ. της Ταινιοθήκης της Ελλάδος και Αν. Καθηγήτρια Πανεπιστημίου Αθηνών, Μαρία Κομνηνού.
Με μια διαφορετική ματιά
Σε σκηνοθεσία της Μαρίας Ηλιού και ιστορική τεκμηρίωση του Αλέξανδρου Κιτροέφ, το ντοκιμαντέρ αφηγείται την ιστορία με μία νέα ματιά, που κρατά αποστάσεις από την υπέρμετρα εθνικιστική αφήγηση και από νεώτερες απόπειρες, που αποσιωπούν τα τραγικά γεγονότα της καταστροφής, διαστρεβλώνοντας την αλήθεια.
Με σεβασμό στους ανθρώπους που χάθηκαν και στην επιστήμη της ιστορίας, ιστορικοί από την Αμερική και την Ευρώπη μιλούν για τα μεγάλα γεγονότα, ενώ Σμυρνιοί, πρώτης, δεύτερης και τρίτης γενιάς, αφηγούνται τις προσωπικές τους ιστορίες.
Η τεκμηρίωση γίνεται με σπάνιο φωτογραφικό και κινηματογραφικό υλικό από αρχεία της Αμερικής και της Ευρώπης και για πρώτη φορά δημοσιεύονται άγνωστες εικόνες της Σμύρνης από ιδιωτικές συλλογές.
Αυτό το υλικό είναι και το περιεχόμενο της ομότιτλης φωτογραφικής έκθεσης «Σμύρνη: Η καταστροφή μιας κοσμοπολίτικης πόλης: 1900-1922», η οποία θα εγκαινιαστεί στις 21 Σεπτεμβρίου, στο Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, στη Θεσσαλονίκη, και θα διαρκέσει έως τα τέλη Δεκεμβρίου, με παράλληλες πρωινές προβολές του ντοκιμαντέρ, που θα αρχίσουν στις 27 Σεπτεμβρίου.
Προβολές σε όλη την Ελλάδα
Ενενήντα χρόνια μετά τη φωτιά της Σμύρνης, που ξέσπασε στις 13-14 Σεπτεμβρίου του 1922, η ταινία θα αρχίσει, επίσης, να προβάλλεται στις κινηματογραφικές αίθουσες όλης της Ελλάδας, μετά την προβολή της στη Βιέννη και την επερχόμενη παρουσίαση της στο Λονδίνο και την Αμερική τους επόμενους μήνες, ενώ οι προβολές στην Ταινιοθήκη θα διαρκέσουν ως και τις 10 Οκτωβρίου και θα πραγματοποιούνται καθημερινά στον κινηματογράφο «Έλλη», στην Ταινιοθήκη της Ελλάδος και στο Κηφισιά Cinemax 1-2.
Παράλληλα, το ντοκιμαντέρ θα προβάλλεται στο Μουσείο Μπενάκη (Πειραιώς 138), κάθε Κυριακή, από τις 23 Σεπτεμβρίου έως και τις 14 Οκτωβρίου, στις 11 το πρωί και στη 1 το μεσημέρι, με αποκλειστική προβολή της δεύτερης ταινίας της Μαρίας Ηλιού, «Διωγμός και ανταλλαγή πληθυσμών: Τουρκία-Ελλάδα: 1922-1923».
Πληροφορίες
Ταινιοθήκη της Ελλάδος, Ιερά οδός 48 & Μεγάλου Αλεξάνδρου Γκάζι, τηλ.: 210 3609695. Για την επετειακή προβολή στον θερινό κινηματογράφο «Λαΐς» θα δοθεί περιορισμένος αριθμός προσκλήσεων 2 ατόμων, με σειρά προτεραιότητας. Κινηματογράφος «Έλλη», Ακαδημίας 64 – Αθήνα. Κηφισιά Cinemax 1-2, Λ. Κηφισίας 245 – Ζηρίνειο.
