Σχέσεις

Γιάννα Ανδρεαδάκη στις 27 Σεπτεμβρίου 2025

 

Οι ξακουστοί δυνατοί, σκοτεινοί και παγωμένοι χειμώνες της Σκανδιναβίας δεν εμποδίζουν τους κατοίκους των χωρών της να θεωρούνται από τους πιο ευτυχισμένους ανθρώπους στον κόσμο. Τι είναι λοιπόν αυτό που κάνει τις χώρες αυτές, όπως η Δανία, η Σουηδία, η Νορβηγία, η Φινλανδία και η Ισλανδία, να ξεχωρίζουν στον Παγκόσμιο Δείκτη Ευτυχίας; Η απάντηση ίσως κρύβεται στις καθημερινές τους συνήθειες και φιλοσοφίες ευεξίας που προάγουν την ψυχική και σωματική υγεία. Ας τις ανακαλύψουμε και ίσως αισθανθούμε πιο ικανοποιημένοι με τη ζωή μας!

  1. Fika Paus: Το διάλειμμα που φροντίζει την ψυχή

Στη Σουηδία, το fika paus δεν είναι απλά ένα διάλειμμα για καφέ — είναι ένα κοινωνικό τελετουργικό που δίνει χώρο στην ξεκούραση και την ανανέωση. Με καφέ και γλυκό, οι άνθρωποι απολαμβάνουν στιγμές μακριά από τη δουλειά, μιλώντας για οτιδήποτε άλλο εκτός εργασίας.

Πώς βοηθά: Η προτεραιοποίηση των διαλειμμάτων και της κοινωνικοποίησης μειώνει το στρες και βελτιώνει την ισορροπία εργασίας-ζωής.

  1. Friluftsliv: Ζωή και επαφή με τη φύση, κάθε Μέρα

Το νορβηγικό friluftsliv σημαίνει «ζωή σε ανοιχτό αέρα» και αφορά την ενεργή επαφή με τη φύση, είτε με πεζοπορίες στα βουνά, είτε με ήρεμες βόλτες στην παραλία — με βροχή ή με ήλιο.

Πώς βοηθά: Ο χρόνος στη φύση ανανεώνει τη διάθεση, μειώνει το άγχος και αυξάνει την αίσθηση ευημερίας.

  1. Gokotta: Ξύπνα νωρίς και απόλαυσε τη φύση και την ίδια τη ζωή

Η σουηδική παράδοση gokotta αφορά το να ξυπνάς νωρίς το πρωί και να βγαίνεις έξω για να ακούσεις τα πουλιά να τραγουδούν. Είναι μια πρακτική που συνδυάζει το πρωινό ξύπνημα με την ηρεμία της φύσης. Όσο πιο νωρίς ξυπνάμε, τόσο πιο πολύ απολαμβάνουμε την ησυχία που επικρατεί.

Πώς βοηθά: Βοηθά στην αύξηση της παραγωγικότητας και ενισχύει τη συνολική αίσθηση ευεξίας, η οποία ξεκινά με το που ξυπνάμε…άλλωστε η καλή μέρα από το πρώι φαίνεται.

  1. Hygge: Αγκαλιάζοντας τη θαλπωρή και την απλότητα

Το δανέζικο hygge είναι η τέχνη να νιώθεις ζεστασιά και άνεση, ειδικά τις κρύες και σκοτεινές μέρες του χειμώνα. Ανάβοντας κεριά, πίνoντας τσάι και απολαμβάνοντας απλές στιγμές, γιορτάζεις την αυτοφροντίδα και την ηρεμία.

Πώς βοηθά: Εστιάζοντας στη θαλπωρή και την ηρεμία, ενισχύεις τη θετική ψυχική διάθεση και μειώνεις το άγχος

  1. Lagom: Η πανάρχαια τέχνη της ισορροπίας

Ο σουηδικός όρος lagom σημαίνει «όσο πρέπει» και αφορά την ισορροπία σε κάθε πτυχή της ζωής — από τη δουλειά μέχρι τη διατροφή και την ξεκούραση.

Πώς βοηθά: Η εύρεση της σωστής ισορροπίας αποτρέπει την υπερκόπωση και τις αρνητικές συνέπειες στην υγεία.

Η ευτυχία και η ευεξία δεν εξαρτώνται μόνο από το περιβάλλον αλλά κυρίως από τις συνήθειες και τις επιλογές μας. Υιοθετώντας αυτά τα απλά αλλά βαθιά σκανδιναβικά μυστικά, μπορείς να ζήσεις μια πιο γεμάτη, υγιή και ευτυχισμένη ζωή — ακόμη και μέσα στον πιο σκοτεινό χειμώνα.

 

Γιάννα Ανδρεαδάκη στις 21 Αυγούστου 2025

Μεγαλώνουμε και καταλαβαίνουμε πως δεν έχουμε ανάγκη να αρέσουμε σε όλους.
Όσο κι αν κάποτε παλέψαμε να χωρέσουμε παντού, να είμαστε συμπαθείς, αποδεκτοί, «εύκολοι», έρχεται η στιγμή που συνειδητοποιούμε ότι αυτή η μάχη είναι χαμένη από την αρχή.
Και, κυρίως, δεν αξίζει να τη δίνουμε.

Η αποδοχή των πολλών είναι σαν άμμος.
Γλιστράει από τα χέρια σου την ώρα που νομίζεις ότι την κρατάς.
Δεν έχει σταθερότητα, δεν έχει ουσία.
Σήμερα μπορεί να σε θαυμάζουν, αύριο να σε κρίνουν.
Κι αν η αξία σου στηρίζεται στα μάτια των άλλων, τότε θα αλλάζει συνεχώς – και μαζί της θα χάνεσαι κι εσύ.

Μεγαλώνοντας, μαθαίνεις να ξεχωρίζεις τους «λίγους» από τους «πολλούς».
Οι λίγοι είναι εκείνοι που σε ξέρουν στα βάθη σου.
Που σε έχουν δει και στις όμορφες και στις άσχημες εκδοχές σου και παρ’ όλα αυτά, μένουν.
Που δεν χρειάζονται να τους εντυπωσιάσεις για να σε αγαπήσουν.

Στους σημαντικούς σου δεν παίζεις ρόλο – είσαι εσύ.
Με τα λάθη σου, τις ιδιοτροπίες σου, τις πληγές σου.
Κι εκείνοι, όχι μόνο δεν σε κρίνουν γι’ αυτά, αλλά τα αγκαλιάζουν σαν κομμάτια που σε κάνουν μοναδικό.

Όσο περνάει ο καιρός, η ανάγκη να αρέσουμε σε όλους μικραίνει, και στη θέση της μεγαλώνει η ανάγκη να είμαστε αυθεντικοί.
Να μην εξαντλούμαστε στο να ταιριάξουμε σε καλούπια που δεν μας χωράνε.
Να μην χαραμίζουμε χρόνο σε ανθρώπους που θα φύγουν μόλις δεν εξυπηρετούμε τις προσδοκίες τους.

Η αλήθεια είναι απλή: δεν θα αρέσεις σε όλους, και αυτό είναι δώρο.
Γιατί σε γλιτώνει από το να χαθείς στην προσπάθεια να γίνεις κάποιος που δεν είσαι.
Σε αφήνει ελεύθερο να επενδύσεις στους λίγους – στους αληθινούς σου ανθρώπους.

Η ζωή είναι πολύ μικρή για να τη γεμίζεις με γνώμες που δεν μετράνε.
Μάθε να μετράς την αξία σου στα μάτια εκείνων που θα είναι δίπλα σου και στις καλές και στις κακές μέρες.
Στους λίγους που δεν χρειάζονται να τους πείσεις για να μείνουν. Γιατί μεγαλώνοντας, αξία έχει το “όπως είσαι” κι όχι το “όπως θέλουν να είσαι”.

Σοφία Παπαηλιαδου

Γιάννα Ανδρεαδάκη στις 21 Αυγούστου 2025

Με τη λέξη «mokita», οι κάτοικοι των νησιών Τρόμπριαντ — σήμερα γνωστά και ως Kiriwina — στην Παπούα Νέα Γουινέα, αναγνωρίζουν τις κοινές καταπιεσμένες αλήθειες στη ζωή μας, αντικατοπτρίζοντας κάτι βαθιά ανθρώπινο: την τάση μας να αποφεύγουμε τη δυσφορία, να διατηρούμε την αρμονία και να προστατεύουμε τον εαυτό μας και τους άλλους από τις συνέπειες της ειλικρίνειας.

Στη Δυτική ψυχολογία, αυτό το φαινόμενο συχνά περιγράφεται ως «ευγενικές ψευδαισθήσεις» — άρρητες συμφωνίες να διατηρείται μια κοινωνικά αποδεκτή εκδοχή της πραγματικότητας, ακόμα κι αν αντιφάσκει με αυτό που όλοι ξέρουν ότι ισχύει. Αυτές οι… σιωπηλές κατανοήσεις σπάνια είναι κακόβουλες. Δεν παύουν, ωστόσο, να ενέχουν κινδύνους.

Συναντάμε «mokita» καθημερινά:

  • Ένας φίλος που πίνει όλο και περισσότερο και εμείς επιλέγουμε να μη θίξουμε το θέμα
  • Ένας γονιός που έχει μεγαλώσει και ίσως δεν είναι πλέον ασφαλής στο τιμόνι αλλά αποφεύγουμε να του το πούμε
  • Ένας συνάδελφος που δεν ανταποκρίνεται πια στις απαιτήσεις του ρόλου του και δεν το συζητάμε ποτέ
  • Ένας σύντροφος με νέο… ύποπτο χόμπι που κάνουμε ότι δεν βλέπουμε

Έρευνες στην κοινωνική ψυχολογία δείχνουν πως συχνά καταπιέζουμε δύσκολες συζητήσεις για να διατηρήσουμε την αρμονία στις σχέσεις μας. Η αποφυγή ίσως διατηρεί την ειρήνη βραχυπρόθεσμα, αλλά μακροπρόθεσμα μπορεί να ροκανίσει την εμπιστοσύνη, την αυθεντικότητα και την ψυχική υγεία.

Υπάρχει μια ακόμα πιο ύπουλη μορφή «mokita»: αυτή που κρύβουμε από τον εαυτό μας.

Οι ψυχολόγοι μελετούν εδώ και χρόνια τους μηχανισμούς με τους οποίους αποφεύγουμε να δούμε τις δικές μας αλήθειες. Η αυταπάτη — η ικανότητά μας να πιστεύουμε επιλεκτικά πράγματα που μας βολεύουν συναισθηματικά αντί για αυτά που είναι αντικειμενικά αληθινά — λειτουργεί σαν ένα είδος ψυχολογικής πανοπλίας.

Αυτό το εσωτερικό ψέμα μπορεί  εκφράζεται ως εξής:

  • «Η δουλειά μου δεν είναι και τόσο κακή» (παρόλο που μας εξουθενώνει)
  • «Θα ασχοληθώ με την υγεία μου αργότερα» (ενώ τα συμπτώματα αυξάνονται)
  • «Όλοι ψωνίζουν υπερβολικά» (ενώ ο λογαριασμός της πιστωτικής μας φουσκώνει)

Η θεωρία της γνωστικής ασυμφωνίας εξηγεί πώς ασυνείδητα προσπαθούμε να γεφυρώσουμε το χάσμα ανάμεσα στις αξίες μας και τις πράξεις μας. Αντί να αλλάξουμε συμπεριφορά, αλλάζουμε τις πεποιθήσεις μας ώστε να συμβαδίζουν με τη συμπεριφορά — συχνά μέσω δικαιολογιών, υποτίμησης ή πλήρους άρνησης της πραγματικότητας.

Η αυταπάτη λειτουργεί, όπως αναφέρθηκε, ως συναισθηματική προστασία. Μας βοηθά να αποφύγουμε το άβολο συναίσθημα της ευαλωτότητας, το φόβο της αποτυχίας ή τον υπαρξιακό τρόμο που μπορεί να προκύψει από την αναγνώριση, για παράδειγμα, ότι τα καλύτερα μας χρόνια ίσως πέρασαν ή ότι οι στρατηγικές αντιμετώπισης που έχουμε δεν λειτουργούν πια.

Αν δεν είσαι σίγουρος/η αν «κουβαλάς» κάποιο «mokita» (είτε εσωτερικά είτε στις σχέσεις σου), παρατήρησε τα εξής:

  • Εκείνο το διακριτικό σφίξιμο στο στομάχι ή μια ξαφνική ενόχληση
  • Την παρόρμηση να αλλάξεις θέμα ή να… γλυκάνεις την αλήθεια
  • Τον εσωτερικό μονόλογο του στυλ “δεν είναι και τόσο άσχημα”

Αυτές οι στιγμές είναι σαν ψυχολογικά καμπανάκια, που σε ειδοποιούν πως υπάρχει μια ευκαιρία για πιο ειλικρινή επαφή με τον εαυτό σου

Ακολουθούν μερικά βήματα που στηρίζονται σε έρευνες για ψυχολογική ευελιξία και αποδοχή:

  • Παρατήρησε την ενόχληση χωρίς κριτική
  • Γίνε περίεργος/η και ρώτα τον εαυτό σου: «Τι μπορεί να αποφεύγω;»
  • Ονόμασε τον φόβο πίσω από το ψέμα: π.χ. απόρριψη, αβεβαιότητα, ανεπάρκεια κ.ά.
  • Ζήτα υποστήριξη αν χρειάζεται: ένας θεραπευτής ή ένας αξιόπιστος φίλος μπορεί να σε βοηθήσει να εξετάσεις την αλήθεια χωρίς ντροπή.

Ο στόχος δεν είναι η ειλικρίνεια με κάθε κόστος, αλλά η δημιουργία χώρου για την πραγματικότητα. Ύστερα, ακολουθεί η επιλογή του πώς θα ανταποκριθείς από θέση διαύγειας, όχι αποφυγής.

Όταν αντιμετωπίζουμε τα «mokita» μας, δίνουμε στον εαυτό μας την ευκαιρία να αναπτυχθεί. Σταματάμε να επιλέγουμε μια ηρεμία βασισμένη σε ψευδαισθήσεις και δημιουργούμε χώρο για πιο υγιείς επιλογές, βαθύτερες σχέσεις και τελικά, μια πιο αρμονική ζωή.

Είτε λοιπόν αφορά το να κλείσεις επιτέλους εκείνο το ραντεβού με τον γιατρό, είτε το να κάνεις εκείνη τη δύσκολη συζήτηση με τον/την σύντροφό σου ή το να παραδεχτείς ότι είσαι έτοιμος/η για αλλαγή (έστω κι αν σε τρομάζει), να θυμάσαι πως η αλήθεια, αν και άβολη, είναι απελευθερωτική

Γιάννα Ανδρεαδάκη στις 10 Ιουνίου 2025

Για την Έκθεση Παγκόσμιας Ευτυχίας, ζητήθηκε σε ανθρώπους από 156 χώρες να αξιολογήσουν τη ζωή τους σήμερα σε μια κλίμακα από το 0 έως το 10. Η έκθεση εξετάσε επίσης παράγοντες που συμβάλλουν στην κοινωνική υποστήριξη, το προσδόκιμο ζωής, τη γενναιοδωρία και την απουσία διαφθοράς. Τα αποτελέσματα ήταν εντυπωσιακά!

Τι ακριβώς κάνει λοιπόν τους ανθρώπους στη Φινλανδία να είναι τόσο ικανοποιημένοι με τη ζωή τους; Ποια είναι τα τρία πράγματα που ποτέ δεν κάνουν οι Φιλανδοί και καταφέρνουν να διατηρούν μια υψηλή ποιότητα ζωής;

1.Δεν συγκρίνονται ποτέ με τους γείτονές τους

Υπάρχει μια γνωστή φράση από έναν Φινλανδό ποιητή:«Kell’ onni on, se onnen kätkeköön» που σε μια ελεύθερη μετάφραση αποδίδεται: “Μην συγκρίνεις ή καυχιέσαι για την ευτυχία σου.”

Αυτή τη στάση ζωής θα λέγαμε πως οι Φινλανδοί την παίρνουν πολύ στα σοβαρά, ιδιαίτερα όσον αφορά τα υλικά αγαθά και τις επιδεικτικές εμφανίσεις πλούτου. Για εκείνους είναι σημαντικό κανείς να εστίαζει περισσότερο σε αυτό που τον κάνει ευτυχισμένο και λιγότερο στο να φαίνεται επιτυχημένος. Το πρώτο βήμα προς την αληθινή ευτυχία είναι να θέτεις τα δικά σου πρότυπα, αντί να συγκρίνεσαι με τους άλλους και να επιδιώκεις μονίμως περισσότερα.

2.Δεν αγνοούν τα οφέλη της φύσης

Σύμφωνα με μια έρευνα του 2021, το 87% των Φινλανδών θεωρούν ότι η φύση είναι σημαντική για την ευτυχία τους, γιατί τους προσφέρει ηρεμία, ενέργεια και χαλάρωση.

Στη Φινλανδία, οι εργαζόμενοι έχουν δικαίωμα σε τέσσερις εβδομάδες καλοκαιρινών διακοπών. Πολλοί από αυτούς χρησιμοποιούν αυτόν τον χρόνο για να πάνε στην εξοχή και να βυθιστούν στη φύση και στη θεραπευτική της δράση.

Το να περνάμε χρόνο στη φύση αυξάνει τη ζωτικότητα, την ευημερία μας και μας δίνει αίσθημα προσωπικής ανάπτυξης. Για αυτό και είναι εξαιρετικά σημαντικό να βρούμε τρόπους να προσθέσουμε λίγο πράσινο στη ζωή μας, ακόμη και αν είναι απλά μερικά φυτά στο σπίτι ή ένας περίπατος την εβδομάδα σε ένα πάρκο.

3.Θωρακίζουν τον κύκλο εμπιστοσύνης για μια πιο ευτυχισμένη κοινότητα

Η κοινότητα θα λέγαμε ότι πλέον είναι συνώνυμο της μακροζωίας. Έρευνα δείχνει μάλιστα ότι όσο υψηλότερα είναι τα επίπεδα εμπιστοσύνης σε μια χώρα, τόσο πιο ευτυχισμένοι είναι οι πολίτες της.

Ένα πείραμα με “χαμένα πορτοφόλια” το 2022 δοκίμασε την ειλικρίνεια των πολιτών, ρίχνοντας 192 πορτοφόλια σε 16 πόλεις του κόσμου. Στο Ελσίνκι, 11 από τα 12 πορτοφόλια επιστράφηκαν στον ιδιοκτήτη τους.

Οι Φινλανδοί τείνουν να εμπιστεύονται επομένως ο ένας τον άλλον και εκτιμούν την ειλικρίνεια. Αν ξεχάσει κάποιος το λάπτοπ στη βιβλιοθήκη ή χάσει το κινητό του στο τρένο, μπορεί να είναι αρκετά σίγουρος ότι κάποιος θα του το επιστρέψει πίσω.

Πώς μπορούμε λοιπόν να οικοδομήσουμε περισσότερη εμπιστοσύνη; Με μικρές πράξεις, όπως να κρατάμε από ευγένεια την πόρτα για έναν άγνωστο για να περάσει ή να παραχωρούμε τη θέση μας στο τρένο. Τέτοιες μικρές χειρονομίες μπορούν να κάνουν τη διαφορά.

Πηγή: Vita

Γιάννα Ανδρεαδάκη στις 10 Ιουνίου 2025

Ως ένα πραγματικό φαινόμενο της γενιάς του σήμερα, το flaking έχει γίνει viral στο TikTok. Όλοι μας, κάποια στιγμή, έχουμε υιοθετήσει αυτή τη συμπεριφορά. Όχι επίτηδες ή από ασυναισθησία, αλλά για να ευχαριστήσουμε και να «ξεκουράσουμε» τον εαυτό μας.

Πρόκειται για έναν νέο κοινωνικό κώδικα που χρησιμοποιείται ιδιαίτερα από άτομα 18 έως 30 ετών και είναι ένα «όχι» σε μια πρόσκληση, ντυμένο με τη μορφή του «ναι». Ένα είδος ευγενικής παραπλάνησης.

Μια έξοδος που αρχικά γίνεται αποδεκτή με χαμόγελο, αλλά τελικά ακυρώνεται την τελευταία στιγμή, χωρίς εξηγήσεις. Αυτή η συμπεριφορά έχει γίνει viral και στο TikTok: με τους νέους να ηχογραφούν τον εαυτό τους με πιτζάμες, πανηγυρίζοντας μόλις στέλνουν το απελευθερωτικό μήνυμα ότι “δυστυχώς δεν θα τα καταφέρουν επειδή κάτι προέκυψε.”

Σύμφωνα μάλιστα με μια πρόσφατη έρευνα που δημοσιεύτηκε και αφορούσε τους Γάλλους, έδειξε ότι το 36% αυτών παραδέχονται ότι αποδέχονται σχέδια εκ των προτέρων μόνο και μόνο για να τα ακυρώσουν την τελευταία στιγμή. Στους 18-29 ετών, το ποσοστό αυτό ανεβαίνει στο 56%.

Ένα μαζικό φαινόμενο, που πηγάζει από μια εποχή όπου η κοινωνική δέσμευση γίνεται συχνά πιο αγχωτική παρά ικανοποιητική. Και τα ποσοστά αυτά ανταποκρίνονται σε μια παγκόσμια τάση.

Οι υποστηρικτές αυτής της τάσης αναφέρουν πως προτεραιότητα έχει η φροντίδα του εαυτού τους. Η ακύρωση για να μείνει κανείς σπίτι γίνεται πράξη ευεξίας, για να σεβαστεί την ανάγκη του για ηρεμία, άνεση και χρόνο για τον εαυτό του. Μια πράξη όπου ο εαυτός μας γίνεται προτεραιότητα, για αυτό δεν πρέπει να πιεστούμε να κάνει κάτι, μόνο και μόνο από κοινωνική υποχρέωση.

Σύμφωνα με τους ειδικούς, υπάρχει μια μορφή άμεσης ανακούφισης στο να ακυρώνει κανείς τα σχέδιά του, ένα αίσθημα απελευθέρωσης, σχεδόν ευφορίας. Αυτή η συμπεριφορά μπορεί να θεωρηθεί ως μια προσπάθεια να διαχειριστεί κανείς το πνευματικό ή συναισθηματικό του φορτίο.

Η κουλτούρα της στιγμιαίας ανταπόκρισης ενισχύει αυτό το φαινόμενο. Λέμε «ναι» πολύ γρήγορα, από ευγένεια ή από φόβο να μην απογοητεύσουμε, και όταν έρθει η ώρα να το κάνουμε πράξη η αναβλητικότητα υπερισχύει. «Είμαι κουρασμένος», «δεν έχω όρεξη» γίνονται τα αυτόματα, σχεδόν συνηθισμένα μηνύματα.

Όμως, με τον καιρό, ο κοινωνικός δεσμός αποσυντίθεται σιγά σιγά, και πίσω από το χιούμορ και την επιφανειακή ελαφρότητα, το επαναλαμβανόμενο flaking καταστρέφει τις σχέσεις.

Και αυτό το μοτίβο συμπεριφοράς δεν είναι ποτέ πολύ σοβαρό, μέχρι τη στιγμή που γίνεται επαναλαμβανόμενο. Αυτού του είδους η συμπεριφορά τρέφει αργά αλλά σταθερά αμφιβολίες, απογοήτευση, ακόμα και πικρία. Καταλήγοντας να σταματάμε να προτείνουμε οτιδήποτε, από φόβο για μια νέα άρνηση.

Οι ειδικοί επισημαίνουν ότι αυτή η συμπεριφορά δεν γίνεται πάντα με κακή πρόθεση. Ωστόσο, συχνά οδηγεί στο να προστατεύουμε τον εαυτό μας ακυρώνοντας σχέδια, με την ελπίδα ότι ο άλλος θα καταλάβει. Το αποτέλεσμα; Απομακρυνόμαστε και, σταδιακά, οδηγούμαστε στην απομόνωση.

Πώς να αντιδράσετε σε επαναλαμβανόμενο flaking;

Είναι φυσιολογικό να νιώθετε μια πικρία όταν σας ακυρώνουν την τελευταία στιγμή. Το κλειδί είναι να μην το παίρνετε πάντα προσωπικά καθώς δεν πρόκειται απαραίτητα για προσωπική απόρριψη. Μπορεί να αντανακλά μια εσωτερική κατάσταση του άλλου. Όλα άλλωστε είναι θέμα προτεραιοτήτων.

Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι πρέπει να τα αποδεχόμαστε όλα. Είναι απαραίτητο να θέσουμε σαφή όρια. Πρέπει να μπορούμε να πούμε ότι μας πληγώνει ή μας απογοητεύει όταν κάτι γίνεται συνεχώς, καθώς ακόμα και οι πιο χαλαροί δεσμοί χρειάζονται φροντίδα.

Από vita

Γιάννα Ανδρεαδάκη στις 22 Απριλίου 2025

Ξύπνησα το πρωί, κι έφτιαξα δυο καφέδες. Έβαλα και δυο κομμάτια σάμαλι. Είπα, κάποιος θα διαβεί να τον κεράσω.
Πέρασε ώρα. Κανείς δεν φάνηκε.
Τα μάζεψα. Φύλαξα τα κομμάτια του γλυκού. Άδειασα τον καφέ κι έπλυνα τα φλυτζάνια. Αέρισα τα σκεπάσματα.
Ήλιο είχε και τ’ άπλωσα να τα ζεστάνει. Έκατσα στην βεράντα μου κι αγνάντεψα ως εκεί που έφτανε το μάτι μου. Χόρτασα εικόνες.
Γιόμισε η ψυχή μου πρωινά χρώματα, και μυρωδιές που άφησε η αυγή στο διάβα της.
Άνοιξα ένα βιβλίο να συνεχίσω το διάβασμα. Χθες το βράδυ ξεκίνησα το νέο βιβλίο. Είχα σταματήσει στην σελίδα είκοσι πέντε.
Εκεί που η ματιά της ηρωίδας του, έπεσε πάνω στο τρύπιο παντελόνι του.
Τον ρώτησε γιατί κυκλοφορεί με την τρύπα, κι απάντησε, έτσι είναι αυτός. Σέρνει και τις τρύπες μαζί του.
Κι η καρδιά του, έχει. Και η ψυχή του, αλλά δεν φαίνονται. Τις έραψε η λησμονιά. Μόνο σαν φυσάει πολύ μοναξιά μπαίνει το κρύο και κρυώνει. Για λίγο όμως.
Τις κλείνει ο πόνος.
Εκείνος ο πόνος που δεν αφήνει τίποτα να διαβεί μέσα σου.
Έκλεισα το βιβλίο, κι άφησα το βλέμμα μου ξανά να πλανηθεί. Ταξίδεψε πολύ μακριά κι ακούμπησε στην δική μου τρύπα.
Σε κείνη την τρύπα που την έραψα και ‘γω με χοντρή κλωστή, μουσκεμένη από δάκρυα.
Την έραψα με ένα κομμάτι σκληρό πίκρας, κι έβαλα πάνω της μια πλάκα πέτρινη δύναμης.
Μα δεν σκέφτηκα να γεμίσω το κενό. Κι ήρθαν στιγμές που φύσαγε στο βάθος της. Με τα χρόνια την γέμιζα σιγά σιγά,ώσπου πια δεν σφύριζε το κενό της.
Νέος ήταν ο διαβάτης του βιβλίου. Νέος. Θα τις γέμιζε τις τρύπες του με τον καιρό, μόνο που η ηρωίδα δεν το γνώριζε.
Το έμαθε αργότερα κι αυτή. Τον ακολούθησε, να ανοίξει τις δικές της τρύπες. Όπως έμαθε πως δεν περπατάμε αντάμα με τους ανέμους που σφυρίζουν στα κενά.
Πέφτουμε μέσα κι ανοίγουμε τις τρύπες μας. Κλείνω το βιβλίο στην σελίδα σαράντα πέντε, με τον σελιδοδείχτη μου τον ξύλινο, δώρο του εγγονού μου στα γενέθλια των εξήντα πέντε μου χρόνων.
Είχε γράψει πάνω του, (Στην γιαγιά μου! Στην δική μου σελίδα! )
Το άφησα στο τραπέζι, και σηκώθηκα να μαζέψω τα σκεπάσματά μου, να τα στρώσω στο κρεβάτι μου.
Καίγανε από τον ήλιο. Είχε περάσει αρκετή ώρα και χόρτασαν και κείνα ζεστασιά, να μου την δώσουν το βράδυ.
Έβαλα να φάω. Δυο πιάτα στο τραπέζι μου, δυο πηρούνια, δυο ποτήρια. Κάποιος θα έρθει σκέφτηκα. Έτοιμο να το’ χω.
Μόνη μου έφαγα. Κανείς δεν ήρθε.
Τα μάζεψα, τα άφησα στον νεροχύτη. Θα τα βάλω στο πλυντήριο αργότερα μαζί με ό,τι μαζευτεί στη διάρκεια της μέρας.
Πήρα ένα περιοδικό με προορισμό διακοπών.
Το ξεφύλλιζα μήπως και σταθώ κάπου που θα μου αρέσει να πάω. Παρέα μου τα βιβλία, κι ο σελιδοδείχτης μου ο ξύλινος. Διάλεξα ένα μέρος με βουνό για διακοπές.
Είχε στην πλαγιά του μικρά σπιτάκια, για οικογένειες και για μοναχικούς επισκέπτες, μέσα στο πράσινο.
Στο τελείωμα της πλαγιάς, ένας μεγάλος ποταμός περνούσε με τα ήσυχα νερά του, παίρνοντας μαζί του και την σκέψη σου, να την χύσει στην ψυχή της θάλασσας.
Εκεί θα πάω είπα και βγήκα να περπατήσω. Δεν κοιμάμαι τα μεσημέρια. Να κουραστώ θέλω να μπορέσω το βράδυ να κοιμηθώ ευκολότερα. Σαν ήμουν νέα, έλεγα, θα χορτάσω τον ύπνο μου στα “γεράματα”, που να φανταστώ πως τότε ο ύπνος μου θα ήταν μόνο πέντε με έξι ώρες.
Γύρισα, κι ήταν ώρα για τον απογευματινό καφέ. Ξανά δυο φλυτζάνια, ξανά το γλυκό στο πιατάκι. Κανείς επισκέπτης.
Μια μικρή ομάδα από έξι εφτά πουλιά διάβηκαν μονάχα.
Πέταξε το γλυκό στον αέρα….έτσι, να πω πως τα κέρασα μα κείνα
φτερούγισαν και χάθηκαν.
Πόση μοναξιά, να θες να προσφέρεις, και να μην έχεις που; Κι έβαλα τα γέλια, να της δείξω πως την βρίσκω αστεία..’Οχι. Δεν θα με μελαγχολήσει.
Μπήκα ξανά στο βιβλίο μου. Σελίδα σαράντα πέντε. Να το τελειώσω ήθελα πριν φύγω για διακοπές. Θα έπαιρνα άλλο μαζί μου. Η ηρωίδα πέταξε το τρύπιο παντελόνι του. Τον ακολούθησε, αφού πήρε καινούργιο, να ταξιδέψουν μαζί.
Εκείνος έκλεισε τις τρύπες του, πέφτοντας μέσα εκείνη, κι έφυγε. Την άφησε να βγει μόνη της, και βγήκε.
Ήθελα να της πω, πως δεν πετάμε πάνω από τα κενά των άλλων. Μα το έμαθε μόνη της. Στην σελίδα ογδόντα δύο, το είπε.
Είπε, πως τις τρύπες του, ο κάθε ένας πρέπει μόνος του να τις κλείσει, και πως ο άλλος δεν είναι το υλικό για να τις κλείνει. Τις τρύπες μας, να τις γεμίζουμε με ζωή.
Έτσι θα μπορέσει ο συνοδοιπόρος μας να πατήσει πάνω τους στέρεα, για όσο κρατήσει το ταξίδι μας.
Ήθελα να της το πω, μα το κατάλαβε μόνη της κι ήταν καλύτερα έτσι. Η γνώση είναι κείνη που σε προστατεύει, κι όχι η θεωρία.
Σελίδα διακόσια δέκα, η ηρωίδα είχε την δική μου ηλικία.
Καθισμένη στην βεράντα του σπιτιού της, σκεφτότανε να πάει ένα ταξίδι. Με τις τρύπες της και κείνη να μην σφυρίζουν πλέον, σαν τις δικές μου, που από χρόνια έπαψαν να κάνουν θόρυβο.
Μόνη θα ταξίδευε και κείνη. Δεν ξέρω αν είχε κάποιο σελιδοδείχτη στις αποσκευές της. Μα και να’ χε, δώρο δεν θα ήταν. Ακόμα και να ήταν, δεν θα έγραφε πάνω, (Στην γιαγιά μου! Στην δική μου σελίδα )
Κάποια πράγματα, είναι μόνο δικά μας, γιατί προέρχονται από ξεχωριστούς και μοναδικούς ανθρώπους της ζωής μας.
Σελίδα διακόσια εβδομήντα, η ηρωίδα έκλεινε τις βαλίτσες της. Πετούσε σε τρεις ώρες. Η πτήση της ήταν γεμάτη γνώση. Επέλεξε θάλασσα να παίξει με τα κύματα.
Εγώ είμαι στο δωμάτιο της πλαγιάς. Ένα παράθυρο μεγάλο, βλέπει στο ποτάμι που κυλάει ήσυχα.
Είναι απόγευμα, πήρα το ποδήλατό μου και πηγαίνω μαζί με τα νερά του ποταμού στην άκρη της όχθης. Κοντεύει να βασιλέψει ο ήλιος, κι αποφάσισα να γυρίσω.
Αφήνω το ποδήλατό μου στον ειδικά διαμορφωμένο χώρο για ποδήλατα, και μπαίνω στο δωμάτιό μου.
Βγήκα στην βεράντα του, να δω τον ήλιο που έγερνε πίσω από το βουνό. Καλησπέρα μου φώναξαν από την διπλανή βεράντα.
Ανταπέδωσα τον χαιρετισμό. Ένας κύριος έπινε τον καφέ του. Δεν είχε δυο φλυτζάνια στο τραπέζι του.
Είχε όμως το κάλεσμα στην διάθεσή του, και χρόνο να τον μοιραστεί με κάποιον. Έμαθα εκείνο το απόγευμα, πως δεν αρκεί ένα σερβίτσιο άδειο να καρτερεί να γεμίσει.
Έμαθα πως όσο γεμάτη και να είναι η ψυχή σου, κι όσο κι αν θέλεις να προσφέρεις, αν δεν καλέσεις κανείς δεν έρχεται. Στον περαστικό, θα προσφέρεις, ένα ποτήρι νερό, να ξεδιψάσει να συνεχίσει.
Την καρέκλα σου όμως θα την προσφέρεις σε κείνον που θέλει να καθίσει. Σε κείνον που θα καλέσεις να μοιραστείς μαζί του τον χρόνο σου, και τον καφέ σου.
Σε κείνον που δεν θα σφυρίζουν οι τρύπες του…και θα απολαμβάνετε κι οι δυο την διαδρομή της ηρεμίας. Σελίδα διακόσια εβδομήντα δύο, η ηρωίδα σκέφτεται, να πει ναι, σε μια πρόσκληση. Είναι όμορφο να σε καλούν και να φεύγεις…παρά να καλείς και να φεύγουν…
Θέλει δρόμο ακόμα. Ίσως οι τρύπες της να μπάζουν φυγές…

Ελευθερία Λάππα

Γιάννα Ανδρεαδάκη στις 22 Απριλίου 2025

Ο Πάπας Φραγκίσκος κατά τη διάρκεια της νοσηλείας του σε νοσοκομείο έγραψε ένα κείμενο και αυτό είναι ένα μικρό απόσπασμα…..

“Οι τοίχοι των νοσοκομείων έχουν ακούσει πιο ειλικρινείς προσευχές από πολλές εκκλησίες… Έχουν δει πιο ειλικρινή φιλιά από εκείνα στα αεροδρόμια… Στα νοσοκομεία είναι που βλέπεις έναν ομοφοβικό να σώζεται από έναν ομοφυλόφιλο γιατρό. Εκεί που ένας μεγαλογιατρός σώζει τη ζωή ενός ζητιάνου… Όπου, στην εντατική, ένας Εβραίος φροντίζει έναν ρατσιστή…
Χιλιάδες σύζυγοι συγχωρούν ο ένας τον άλλον με την ελπίδα της απόλυτης ίασης. Ένας αστυνομικός και ένας κρατούμενος μοιράζονται το ίδιο δωμάτιο και λαμβάνουν την ίδια προσοχή… Ένας πλούσιος ασθενής περιμένει μεταμόσχευση ήπατος με όργανο από φτωχό δότη… Σε αυτές τις στιγμές, όταν το νοσοκομείο αγγίζει τις πληγές των ανθρώπων, τα σύμπαντα διασταυρώνονται με θεϊκό σκοπό.
Και σε αυτή την κοινωνία των πεπρωμένων, συνειδητοποιούμε ότι, μόνοι μας, δεν είμαστε τίποτα. Τις περισσότερες φορές, η απόλυτη αλήθεια των ανθρώπων αποκαλύπτεται μόνο τη στιγμή του πόνου ή μπροστά στην πολύ πραγματική απειλή της απόλυτης απώλειας.
Το νοσοκομείο είναι ένας τόπος όπου τα ανθρώπινα όντα βγάζουν τις μάσκες τους και δείχνουν αυτό που είναι, στην πραγματική τους ουσία.
Αυτή η ζωή θα περάσει γρήγορα: Μην τσακώνεστε με τους ανθρώπους. Μην παραπονιέστε πάρα πολύ. Μην είστε πικρόχολοι. Δεν υπάρχει λόγος να βρίσκεστε σε συνεχή σύγκρουση με τον σύντροφό σας- στο τέλος, τον επιλέξατε για να μοιραστείτε καλές στιγμές, όχι πικρές. Μην χάνετε τον ύπνο σας για τους λογαριασμούς. Μη σταματήσετε να φιλάτε τους αγαπημένους σας. Μην αποκτήσετε εμμονή με το να έχετε ένα πεντακάθαρο σπίτι. Τα υλικά αγαθά πρέπει να τα κερδίζει ο καθένας- μην επικεντρώνεστε στη συσσώρευση κληρονομιών. Μην κάνετε τόσες πολλές δίαιτες- τελικά το σώμα σας είναι δανεικό… απολαύστε το.
Κρατήστε τα σκυλιά και τις γάτες σας κοντά σας. Μην κρατάτε πιάτα για ειδικές περιστάσεις. Χρησιμοποιήστε καινούργια μαχαιροπήρουνα. Εκμεταλλευτείτε τις ευκαιρίες που σας προσφέρει η ζωή σήμερα, γιατί αύριο πιθανότατα δεν θα τις έχετε πια. Ζήστε το παρόν! Μην τσιγκουνεύεστε το αγαπημένο σας άρωμα, χρησιμοποιήστε το για τον εαυτό σας. Φορέστε τα αγαπημένα σας αθλητικά παπούτσια, βάλτε την αγαπημένη σας μουσική στο repeat.
Γιατί να μην κάνετε ένα διάλειμμα; Γιατί δεν τηλεφωνείτε τώρα; Γιατί όχι; Γιατί να μην εξυπηρετήσετε τώρα; Τηλεφωνήστε στους φίλους σας, καλέστε τους για καφέ.
Γιατί να μην συγχωρήσετε τώρα; Πάντα περιμένουμε κάτι: τα Χριστούγεννα, την Παρασκευή, την Πρωτοχρονιά, όταν θα έχουμε χρήματα, όταν θα έρθει η αγάπη, όταν όλα θα είναι τέλεια…
Αλλά βλέπετε, η τελειότητα δεν υπάρχει. Τα ανθρώπινα όντα δεν δημιουργήθηκαν για να εκπληρωθούν εδώ, αλλά για να μάθουν. Εκμεταλλευτείτε λοιπόν αυτό το δοκίμιο ζωής και κάντε το τώρα. Σεβαστείτε τον εαυτό σας, σεβαστείτε τους άλλους. Ακολουθήστε το δικό σας μονοπάτι και αφήστε τους άλλους να ακολουθήσουν το δικό τους.
Μην επικρίνετε, μην κρίνετε, μην παρεμβαίνετε.
Αγαπήστε περισσότερο, συγχωρέστε περισσότερο, αγκαλιάστε περισσότερο, ζήστε πιο έντονα… και αφήστε τα υπόλοιπα στα χέρια του δημιουργού.
~~ Πάπας Φραγκίσκος

Γιάννα Ανδρεαδάκη στις 21 Απριλίου 2025

Αποσπασματα

.*Οι άνθρωποι, εκεί που ζεις, καλλιεργούν πέντε χιλιάδες τριαντάφυλλά σε έναν κήπο. Παρ’ όλα αυτά, δεν βρίσκουν αυτό που ψάχνουν… Κι όμως αυτό που ψάχνουν, μπορεί να βρεθεί σε ένα και μόνο τριαντάφυλλο.

*Είναι ο χρόνος που έχεις ξοδέψει για το τριαντάφυλλό σου που κάνει το τριαντάφυλλό σου τόσο σημαντικό.

*Είναι πιο δύσκολο να κρίνεις τον εαυτό σου από το να κρίνεις του άλλους. Αν καταφέρεις να κρίνεις τον εαυτό σου σωστά, τότε είσαι πράγματι ένας σοφός άνθρωπος.

*Μικρός Πρίγκιπας: Πού είναι όλοι οι άνθρωποι; Είναι λίγο μοναχικά στην έρημο… Το φίδι: Είναι μοναχικά, ακόμα και όταν βρίσκεσαι ανάμεσα σε ανθρώπους.

*.Αντίο, είπε η αλεπού. Αυτό είναι το μυστικό μου. Είναι πολύ απλό. Δεν βλέπουμε καλά, παρά με την καρδιά μας. Το ουσιαστικό είναι αόρατο για τα μάτια.

*.Όλοι οι μεγάλοι ήταν παιδιά πρώτα… Αλλά λίγοι το θυμούνται.

*Aλλα μικρά αγόρια. Και δεν σε έχω ανάγκη. Ούτε εσύ με έχεις ανάγκη. Για σένα είμαι μόνο μια αλεπού όμοια με εκατό χιλιάδες άλλες αλεπούδες. Αλλά αν με εξημερώσεις θα έχει ανάγκη ο ένας τον άλλον. Θα είσαι το μόνο αγόρι στον κόσμο για μένα και θα είμαι η μόνη αλεπού στον κόσμο για σένα.

*Μόνο τα παιδιά ξέρουν τι ψάχνουν.

*Είναι ακριβώς όπως συμβαίνει με το λουλούδι. Αν αγαπάς ένα λουλούδι που ζει σε ένα αστέρι, είναι γλυκό να κοιτάς τον ουρανό τη νύχτα. Όλα τα αστέρια είναι ανθισμένα λουλούδια…

*.Θα ‘ταν καλύτερα να ‘ρχεσαι την ίδια ώρα, είπε η αλεπού. Αν, για παράδειγμα, πρόκειται να έρθεις στις τέσσερις το απόγευμα, από τις τρεις κιόλας εγώ θ’ αρχίσω να ‘μαι ευτυχισμένη. Όσο θα προχωρεί η ώρα, τόσο περισσότερο ευτυχισμένη θα νιώθω.

*Οι λέξεις είναι η πηγή των παρεξηγήσεων.

*.Εδώ και εκατομμύρια χρόνια τα λουλούδια παράγουν αγκάθια.

*.Ήμουν πολύ μικρός για να ξέρω πως να την αγαπώ.

*Αλλά ο αλαζόνας δεν τον άκουσε. Οι αλαζονικοί άνθρωποι δεν ακούν τίποτα άλλο παρά μόνο επαίνους.

*.Οι άνθρωποι έχουν ξεχάσει αυτήν την αλήθεια, είπε η αλεπού. Αλλά δεν πρέπει να το ξεχνάς. Γίνεσαι υπεύθυνος για πάντα για ό,τι έχεις εξημερώσει.

*Αλλά αν με εξημερώσεις, τότε θα χρειαστούμε ο ένας τον άλλον. Για μένα θα είσαι μοναδικός σε όλο τον κόσμο. Για σένα, θα είμαι μοναδικός σε όλο τον κόσμο.

*Όταν βρίσκεις ένα διαμάντι που δεν ανήκει σε κανέναν, είναι δικό σου…όταν ανακαλύπτεις ένα νησί που δεν ανήκει σε κανέναν, είναι δικό σου. Όταν βρίσκεις μια ιδέα πριν από οποιονδήποτε άλλον, βγάζεις δίπλωμα ευρεσιτεχνίας: είναι δική σου. Έτσι με εμένα: Είμαι κάτοχος των αστεριών, γιατί κανείς άλλος πριν από εμένα δεν σκέφτηκε ποτέ να του ανήκουν.

*Το να ξεχνάς έναν φίλο είναι λυπηρό. Δεν έχουν όλοι φίλους.

*Οι άνθρωποι δεν έχουν χρόνο να ασχοληθούν με τους άλλους καταφεύγουν στις εύκολες λύσεις. Δίνουν σημασία στα υλικά αγαθά και όχι στις ανθρώπινες σχέσεις.

20.Οι άνθρωποι δεν έχουν πια καιρό να γνωρίσουν τίποτα. Τα αγοράζουν όλα από τα εμπορικά. Καθώς όμως δεν υπάρχουν εμπορικά που πουλάνε φίλους, οι άνθρωποι δεν έχουν πια φίλους.

*Τα αστέρια στο νυχτερινό ουρανό γελάνε στη δική σου φωνή.

*Έπρεπε να κρίνω με πράξεις και όχι με λόγια.

*Μερικές φορές δεν βλάπτει να αναβάλεις μια δουλειά για αργότερα.

*Οι μεγάλοι δεν καταλαβαίνουν ποτέ τίποτα από μόνοι τους και είναι κουραστικό τα παιδιά συνεχώς και πάντα να τους εξηγούν τα πράγματα.

*Οι άνθρωποι δεν χρειάζονται πάντα συμβουλές μερικές φορές το μόνο που χρειάζονται είναι ένα χέρι για να κρατηθούν, ένα αυτί να τους ακούσει και μια καρδιά που μπορεί να τους καταλάβει.

*Η αγάπη δεν είναι να κοιτάζουμε ο ένας τον άλλον, αλλά να κοιτάζουμε μαζί προς την ίδια κατεύθυνση.

 

Γιάννα Ανδρεαδάκη στις 12 Απριλίου 2025

Ερευνητές από το Πανεπιστήμιο του Ναγκόγια στην Ιαπωνία ανέδειξαν πρόσφατα μια τεχνική τόσο απλή όσο και αποτελεσματική που κατευνάζει τις αρνητικές μας συναισθηματικές καταστάσεις και αυτή είναι να γράφουμε ό,τι μας εκνευρίζει… και μετά να πετάμε το χαρτί.

Σύμφωνα με τα αποτελέσματα της μελέτης τους, που δημοσιεύθηκαν στο περιοδικό Scientific Reports, αυτή η τεχνική θα μπορούσε να βοηθήσει να επανέλθουμε σε συναισθηματική ισορροπία μέσα σε λίγα μόνο δευτερόλεπτα. Είναι σαν να αποβάλουμε όλη την συναισθηματική ένταση και τον ψυχικό φόρτο και να απελευθερωνόμαστε.

Ποιος θα το πίστευε ότι ένα απλό κομμάτι χαρτί θα μπορούσε να μας βοηθήσει να διαχειριστούμε καλύτερα τον θυμό μας; Κι όμως, για ακόμη μια φορά οι απλές συνήθειες μπορούν να κάνουν τη διαφορά.

Οι ερευνητές πραγματοποίησαν ένα πείραμα σε 57 φοιτητές, για να καταλάβουν πώς η εξωτερική έκφραση των συναισθημάτων μας μπορεί να μας βοηθήσει να τα διαχειριστούμε. Έδωσαν στους φοιτητές κάποια ευαίσθητα θέματα για να γράψουν τις απόψεις τους για αυτά και μετά τους είπαν ότι κάποιος θα τους κρίνει αυστηρά.

Διαβάζοντας τα σχόλια του ανθρώπου που τους αξιολόγησε, το αίσθημα του θυμού αυξήθηκε σε όλους. Όμως, εκείνοι που έγραψαν τον θυμό τους σε ένα χαρτί και μετά το πέταξαν ή το σκίσανε, ένιωσαν πολύ καλύτερα και ο θυμός τους μειώθηκε σχεδόν αμέσως.

Αυτό δείχνει ότι η απλή πράξη της καταγραφής των συναισθημάτων μας και της αποβολής τους (όπως το να πετάξουμε το χαρτί) μπορεί να μας βοηθήσει να νιώσουμε ανακούφιση και να διαχειριστούμε καλύτερα τον θυμό μας.

Η μελέτη βασίζεται σε ψυχολογικές αρχές που είναι καλά γνωστές:

  • Η εξωτερίκευση των συναισθημάτων: Η συγγραφή των αρνητικών σκέψεων βοηθά να τις κατανοήσουμε καλύτερα και να τις εκφράσουμε.
  • Η φυσική πράξη της απόρριψης: Το να πετάξεις ή να σκίσεις ένα χαρτί υλοποιεί την αποβολή αυτών των συναισθημάτων, προσφέροντας ένα αίσθημα άμεσης ανακούφισης.
  • Μια γρήγορη και συγκεκριμένη ενέργεια: Σε αντίθεση με τις κλασικές μεθόδους διαχείρισης του θυμού, αυτή δεν απαιτεί καμία ιδιαίτερη προσπάθεια ή εκπαίδευση.

Ο Nobuyuki Kawai, επικεφαλής ερευνητής της μελέτης, δήλωσε μάλιστα έκπληκτος από την αποτελεσματικότητα της τεχνική επισημαίνοντας ότι περίμεναν τη μείωση του θυμού, αλλά όχι και την σχεδόν πλήρη εξάλειψη των αρνητικών συναισθημάτων.

Μια τεχνική που έχει ήδη υιοθετηθεί από επιχειρήσεις και γονείς

Με βάση αυτά τα αποτελέσματα, οι ερευνητές ελπίζουν ότι αυτή η μέθοδος θα επεκταθεί στον επαγγελματικό κόσμο. Στις επιχειρήσεις, όπου το άγχος και η απογοήτευση είναι πανταχού παρόντα, το να γράψει κανείς τον θυμό του πριν τον πετάξει, θα μπορούσε να γίνει ένα απλό αλλά αποτελεσματικό τελετουργικό για την αποφυγή των εντάσεων.

Αυτή η τεχνική είναι ήδη γνωστή στους γονείς: δίνοντας ένα χαρτί σε ένα θυμωμένο παιδί και καλώντας το να το σκίσει, θα μπορούσε να μειώσει γρήγορα το θυμό και τον εκνευρισμό του. Ο ήχος του σκισμένου χαρτιού λειτουργεί ως εκτόνωση, ενώ η πράξη του να το πετάξει το βοηθά να γυρίσει σελίδα πιο εύκολα.

Άρα, την επόμενη φορά που θα νιώσετε την πίεση σας να ανεβαίνει, δεν χρειάζεται να φωνάξετε ή να χτυπήσετε σε ένα μαξιλάρι: πάρτε ένα χαρτί και ένα στυλό, γράψτε ό,τι σας ενοχλεί… και πετάξτε το.

Πηγή vita

Γιάννα Ανδρεαδάκη στις 31 Μαρτίου 2025

Μ’ αυτό το τραγούδι θα καλωσορίσουμε την άνοιξη αντάμα… με τον έρωτα

“Πάντα ο ζωγράφος της αυγής
από το μαύρο αρχίζει
να βάφει τη θολή γραμμή
και να τηνε ροδίζει

Παίρνουν τα σύννεφα φωτιά
σαν ξεραμένα χόρτα
προβαίνει ο ήλιος βιαστικά
στ’ ς ανατολής την πόρτα

Σβήνουνε τ’ άστρα τ’ ουρανού
στης λίμνης τη γυαλάδα
σπαθί η αχτίνα και περνά
της πόρτας τη σχισμάδα

Κόβει στα δυο τον καναπέ
τα κάγκελα το στρώμα
αγγίζει χείλια και μαλλιά
στ’ ονειρεμένο σώμα”

Από τον Μανόλη Μπαρδάνη

Γιάννα Ανδρεαδάκη στις 31 Μαρτίου 2025

Ο άνθρωπος όταν μένει πολύ καιρό μόνος του αγριεύει…
Αγριεύει και ξεχνάει…
Ξεχνάει πως είναι να μοιράζεσαι στιγμές…
Ξεχνάει το μαγικό άγγιγμα μιας αγκαλιάς τη νύχτα…
Ξεχνάει πως είναι να παραγγέλνεις φαγητό για δύο…
Ξεχνάει πως είναι να σε περιμένει κάποιος στο σπίτι μετά τη δουλειά…Ξεχνάει πώς είναι να μαλώνεις,
γιατί δεν ήταν η σειρά σου να πλύνεις τα πιάτα…
Ξεχνάει πως είναι να βλέπεις ταινίες με τον άνθρωπο σου
και να σχολιάζεις τα κενά στο σενάριο…
Ξεχνάει πως είναι να κάνεις υποχωρήσεις και να προσπαθείς…
Ξεχνάει πως είναι να παίρνεις τα χούγια του
και τις εκφράσεις του άλλου και μετά από καιρό
να σας περνάνε για αδέρφια…
Ξεχνάει πως είναι να μην σε παίρνει ο ύπνος γιατί μαλώσατε σήμερα…Ξεχνάει πως είναι να σχεδιάζετε διακοπές μαζί
και να μαλώνετε σε ποιο νησί θα πάτε…
Ξεχνάει πως είναι να σου φέρνουν το αγαπημένο σου γλυκό για να σου φτιάξουν τη μέρα…
Ξεχνάει πως είναι να ψιθυρίζεις σ’αγαπώ κάτω απ’τα σεντόνια…
Ξεχνάει να νιώθει…
Κι όσο ο χρόνος περνάει ξεχνάει όλο και περισσότερο…
ξεχνάει γιατί συνήθισε πιά…
Συνήθισε να είναι μόνος, να περπατάει μόνος,
να τρώει μόνος,να παλεύει μόνος, να γελάει μόνος,
να βλέπει ταινίες μόνος, να πορεύεται μόνος,
να σχεδιάζει τη ζωή του μόνος,
να κοιμάται και να ξυπνάει μόνος…
Συνήθισε…
Γι’αυτό μην τον παρεξηγείς…
έμεινε πολύ καιρό μόνος και συνήθισε…
Κάποτε ήταν εξημερωμένος…
μα τώρα πια είναι αγρίμι στο κλουβί της μοναξιάς του
κι ακόμη κι αν σπάσεις τις κλειδαριές
και του ανοίξεις την πόρτα είναι δεμένος μ’αόρατες αλυσίδες…
κι όσο κι αν θέλει να ελευθερωθεί δεν θα προσπαθήσει να το σκάσει…Θέλει πολύ χρόνο και υπομονή για να εξημερωθεί ξανά…
κι αν δεν είσαι διατεθειμένος να του τα προσφέρεις
άφησέ τον ήσυχο μες το κλουβί του.
Μην απορείς μαζί του.Μην τον λυπάσαι.
Είναι πολύ πιο δυνατός απ’ όλους εσάς τους ”εξημερωμένους”.
Κρύβει μια δύναμη που όμοια της δεν έχεις συναντήσει.
Τη φυλάει καλά κρυμμένη.
Κι όταν έρθει ο κατάλληλος άνθρωπος θα την απελευθερώσει
και θα ελευθερωθεί..μα μέχρι τότε άφησε τον…
αγάπα τον από μακρυά…
θα’ρθει εκείνος σ’εσένα.
Μην ξεχνάς ότι είναι αγρίμι…
και τ’αγρίμια παλεύουν
για κάτι μόνο όταν υπάρχει λόγος.”

Luna Sirano

Γιάννα Ανδρεαδάκη στις 29 Μαρτίου 2025

Η ενηλικίωση τελικά είναι μια φάση που διαρκεί πολλά χρόνια. Τυπικά ξεκινά στα 18, όταν πλέον θεωρείσαι ανεξάρτητο άτομο, δεν δείχνεις ταυτότητα για να αγοράσεις τσιγάρα και απολαμβάνεις τη δυνατότητα να βγαίνεις και να πίνεις με τις ευλογίες του νόμου. Αυτά τυπικά. Γιατί ουσιαστικά, ακόμα κι όταν μεγαλώσεις αρκετά, διαλέξεις σύντροφο, σπίτι, αυτοκίνητο, κάνεις παιδιά, ανακαλύψεις τις πρώτες σου ρυτίδες, αποκτήσεις γέφυρες στα δόντια και αποδεχτείς ότι για άσκηση σού ταιριάζει μόνο η γιόγκα και το πιλάτες, ακόμα και τότε, υπάρχει μια απόσταση που σε χωρίζει από την ουσιαστική ενηλικίωση.

Όσο χτυπάει το τηλέφωνο και βλέπεις στην οθόνη «μαμά» ή «μπαμπάς» ή οποιοδήποτε όνομα τέλος πάντων έχεις δώσει σε αυτούς που σε γέννησαν ή σε μεγάλωσαν, τότε θα υπάρχει πάντα ένα κομμάτι ανήλικου εαυτού που θα γελάει αυτάρεσκα με τη σιγουριά ότι, αν χρειαστεί, υπάρχει κάποιος να μαζέψει τα σπασμένα ή, στη χειρότερη, να σου δώσει ένα χεράκι για να τα μαζέψεις πιο γρήγορα.

Δεν συζητώ για τις ιδιαιτερότητες της χώρας μας, όπου παραμένεις «λεβεντάκος» ή «ματάκια όμορφα» ακόμα και ως προχωρημένος μεσήλικας. Το είδαμε στην οικονομική κρίση των τελευταίων ετών, αλλά το βλέπουμε και κάθε μέρα γύρω μας. Είμαστε μια κοινωνία «μεγάλων παιδιών» που πιστεύουμε (ελπίζουμε;) ότι οι δικοί μας θα ζουν για πάντα, θα έχουν την έγνοια μας, θα μας ετοιμάζουν ένα πιάτο φαγητό ή θα παίρνουν ένα τηλέφωνο να μας θυμίσουν από τα γενέθλια της ξαδέρφης μέχρι τη δήλωση της εφορίας ή την προθεσμία για την εγγραφή στο κτηματολόγιο. Ενοχλητικά τηλεφωνήματα, επίμονα, με ringtones που διαπερνούν το τύμπανο, όπως εκείνο το πρωινό μάντρα: «Ξύπνα, θα αργήσεις στο σχολείο».

Μετά, τα τηλεφωνήματα σταματούν. Η επαφή «μαμά» ή «μπαμπάς» δεν εμφανίζεται στην οθόνη και αν δεν πάρεις εσύ ή δεν περάσεις να δεις αν παίρνουν τα χάπια τους, μπορεί και να κάνεις μέρες να ακούσεις τη φωνή τους. Επισκέψεις που σε βγάζουν από το πρόγραμμα, σε αναγκάζουν να μπλέξεις στην κίνηση και σε κουράζουν ψυχικά και σωματικά. Μετά, οι επισκέψεις σταματούν.

Η ενηλικίωση έρχεται απότομα και δεν έχει καμιά «sweet sixteen» χαριτωμένη μορφή. Είναι άγρια και απόλυτη. Δεν είσαι το παιδί κάποιου. Δηλαδή είσαι, αλλά εκείνος ο κάποιος δεν είναι πια εδώ να το βεβαιώνει. Δεν θα ρωτήσει πώς πάει η δουλειά, αν έχεις λεφτά, μήπως χρειάζεσαι κάτι, τι κάνουν τα παιδιά, γιατί αδυνάτισες, πάχυνες, κουτσαίνεις, γιατί πιάνεις τα μαλλιά σου κότσο αφού δεν σου πάνε. Μπορείς να κάνεις ό,τι θέλεις με τα μαλλιά σου, τη δουλειά σου και τα παιδιά σου, αλλά αρχίζει να σου λείπει το «ξύπνα, θα αργήσεις στο σχολείο».

Το αστείο είναι πως όταν, μεγάλος πια, χάνεις έναν γονιό, τη ρίζα της ίδιας σου της ύπαρξης, ακόμα κι αν δεν θεωρείσαι τυπικά «ορφανός», είσαι πολύ μεγάλος για να μεγαλώσεις. Έχεις ζήσει τόσα χρόνια με τη φροντίδα –ακόμα και τη νοητή φροντίδα– κάποιου, που δεν ξέρεις πώς γίνεται να ζεις χωρίς αυτή. Δεν είμαι σίγουρη αν υπάρχει τρόπος να ενηλικιωθείς πριν από τον θάνατο των γονιών, ακόμα κι αν σε έχουν προετοιμάσει γι’ αυτό, έχεις πάρει από νωρίς τη ζωή στα χέρια σου και έχεις κόψει τους οικογενειακούς δεσμούς.

Επίσης, δεν είμαι σίγουρη αν παίζει ρόλο η σχέση που έχεις μαζί τους. Με σιγουριά μπορώ να πω μόνο ένα: η ενηλικίωση, αυτή η αναπόφευκτη, είναι ένας μικρός θάνατος. Το παιδί που ήσουν θάβεται μαζί με τον πατέρα ή τη μητέρα –αναλόγως ποιος φεύγει πρώτος– κι αυτό που μένει είναι ένας ενήλικας να φωνάζει με παιδική φωνή «μαμά!», «μπαμπά!» και να μην παίρνει απάντηση.

Από lifo, Λίνα Ιντζεγιάννη

Γιάννα Ανδρεαδάκη στις 22 Μαρτίου 2025

«Μη φοβηθείς να κάνεις παρέα μ’ αυτόν που αγαπά τα ζώα».

Σίγουρα θ’ αγαπήσει  και σένα.

Κοντά στο ζώο του έμαθε:

να μη βαριέται,

να αγγίζει με γυμνά χέρια,

να χαϊδεύει,

να μη σιχαίνεται,

να ταΐζει,

να ποτίζει,

να σκουπίζει,

να υπομένει,

να χαμηλώνει,

να νιώθει,

να βγαίνει βόλτα κάθε μέρα,

να βγάζει ανθρωπιά από μέσα του,

να ψιθυρίζει λόγια τρυφερά κι ευαίσθητα, σκέτα ποιήματα, που δεν τολμά να τα πει ούτε στον άνθρωπό του.

Να βγάζει όμορφες ποιότητες απ’ τον βαθύ πυρήνα του.

Να συγχωρεί ζημιές, κηλίδες, γρατζουνιές, αταξίες και δαγκώματα.

Ξέρει να αγαπάει !!!

Γιάννα Ανδρεαδάκη στις 14 Μαρτίου 2025

Ο διάσημος καλλιτέχνης Μιχαήλ Άγγελος έλεγε πως δεν δημιουργούσε ο ίδιος τα γλυπτά του, αλλά πως απλώς αποκάλυπτε το αριστούργημα που ήταν κρυμμένο μέσα στο μάρμαρο. Τι θα γινόταν αν το εφαρμόζαμε αυτό και στις σχέσεις; Αν δηλαδή αντί να προσπαθούσαμε να αλλάξουμε τον σύντροφό9 μας, εστιάζαμε στο να τον βοηθήσουμε να ανακαλύψει τον καλύτερο εαυτό του;

Συνήθως,  σε μία σχέση, οι δρόμοι που ακολουθούμε είναι δύο. Είτε προσπαθούμε να φέρουμε τον άλλο στα μέτρα μας, να τον διαμορφώσουμε έτσι όπως θέλουμε, ώστε να μας αρέσει περισσότερο, είτε παλεύουμε να τον αποδεχτούμε όπως είναι.

Το πρώτο μπορεί να πληγώνει τον άλλο και να του δημιουργεί την αίσθηση ότι δεν τον αγαπάμε για αυτό που είναι, ότι ψάχνουμε κάτι καλύτερο, γιατί αυτός δεν μας είναι αρκετός. Καταναλώνουμε πολλή ενέργεια για να τον αλλάξουμε, όμως είτε δεν τα καταφέρνουμε, είτε ακόμη και αν τα καταφέρουμε, δεν είμαστε και πάλι ευτυχισμένοι.

Από την άλλη, η πλήρης αποδοχή του άλλου, πιθανόν να μας ζορίζει. Συχνά, στην προσπάθειά μας να μην τσακωθούμε με τον σύντροφό μας, ανεχόμαστε συμπεριφορές και ελαττώματα, που δεν θα έπρεπε και είμαστε δυσαρεστημένοι, μεταφέροντας αυτή την αρνητική ενέργεια μέσα στη σχέση.

Το φαινόμενο του Μιχαήλ Άγγελου προτείνει ένα τρίτο μονοπάτι για να βαδίσουμε μέσα στη σχέση μας. Αυτό βασίζεται στη συνεργασία, στην αμοιβαία υποστήριξη και ενδυνάμωση. Ο ένας στηρίζει τον άλλο και τον βοηθά ώστε να επιτύχει τους στόχους και τα όνειρά του και αντί να εστιάζει στον ανταγωνισμό ή την προσπάθεια αλλαγής του συντρόφου του, τον ενθαρρύνει να εξελίξει τα θετικά του στοιχεία και να ανακαλύψει τον καλύτερό του εαυτό.

Σύμφωνα με έρευνα που δημοσιεύτηκε το 2009 στο επιστημονικό περιοδικό Current Directions in Psychological Science σχετικά με το φαινόμενο του Μιχαήλ Άγγελου, οι σύντροφοι αλληλοεπηρεάζουν και αλληλοσχηματίζουν ο ένας τον άλλον.

Με βάση την εν λόγω έρευνα, όταν βρισκόμαστε μέσα σε μία σχέση, έχουμε τη δυνατότητα να επιδράσουμε καταλυτικά στην ανάπτυξη των ικανοτήτων του συντρόφου μας, να τον βοηθήσουμε να πετύχει ή ακόμη και να αποτρέψουμε την επίτευξη των στόχων του, μέχρι και να διαμορφώσουμε τα στοιχεία του χαρακτήρα του.

Μέσω της αλληλοϋποστήριξης, ωφελείται όχι μόνο ο καθένας ξεχωριστά ως μονάδα, αλλά και η ίδια η σχέση. Ο σκοπός είναι να οδηγηθούμε σε μία προσωπική αλλά και σε μία συναισθηματική πλήρωση, με απώτερο στόχο να ανακαλύψουμε ή τουλάχιστον να πλησιάσουμε, όχι απλώς τον αληθινό, αλλά τον ιδανικό μας εαυτό, το «αριστούργημα» που μπορεί να κρύβεται μέσα μας.

Ο τρόπος να επιτευχθεί αυτό που προτείνει το φαινόμενο Μιχαήλ Άγγελος δεν έχει να κάνει με τον έλεγχο ή τη επιβολή των πιστεύω μας στον άλλο. Τονίζει τη σημασία του να πιστεύουμε στις δυνατότητες του συντρόφου μας και να τον βοηθάμε να εξελίσσεται.

Ας προσπαθήσουμε, λοιπόν, να αγαπήσουμε τον άλλο τόσο, ώστε να «σκαλίσουμε» την ψυχή του με επιδέξιες κινήσεις και να ανακαλύψουμε το «έργο τέχνης» που μπορεί να κρύβεται μέσα του!

Από Vita

Γιάννα Ανδρεαδάκη στις 2 Μαρτίου 2025

 

Πόσο ψύχραιμοι θα ήσασταν εάν ερχόταν στο τραπέζι σας κάτι άλλο από αυτό που παραγγείλατε; Ίσως καθόλου, ίσως αρκετά, σίγουρα όμως δεν θα ήσασταν χαρούμενοι.

Στην Ιαπωνία  λοιπόν, τα πράγματα λειτουργούν ανάποδα ή μάλλον… πιο σωστά από ποτέ.

Συγκεκριμένα στο «Εστιατόριο των Λανθασμένων Παραγγελιών» που βρίσκεται στο Κιότο εργάζονται άνθρωποι με άνοια η οποία αποτελεί το κύριο προσόν για τη δουλειά.

Ένα άλλο χαρακτηριστικό του εστιατορίου είναι πως οι πιθανότητες να σας έρθει λανθασμένη παραγγελία είναι 37%, αλλά το 99% των πελατών είναι χαρούμενο με αυτή την εξέλιξη.

Η ευχάριστη έκπληξη από τα ακούσια λάθη έχει γίνει, με κάποιο τρόπο, το πραγματικό προϊόν του εστιατορίου, παρά η γιαπωνέζικη κουζίνα του. Δεν είναι λίγες οι στιγμές που ξαφνικά η ατμόσφαιρα γεμίζει με γέλια που προκαλεί το ευχάριστο σοκ που παθαίνουν οι πελάτες βλέποντας τα πιάτα μπροστά τους.

Οι πελάτες ανυπομονούν να δουν τι θα έρθει στο τραπέζι τους

Δεν είναι λίγες οι στιγμές που η ατμόσφαιρα γεμίζει με γέλια από το ευχάριστο σοκ βλέποντας τα πιάτα μπροστά τους

Εμπνευστής και ιδιοκτήτης της επιχείρησης ο τηλεοπτικός σκηνοθέτης Shiro Oguni. Σκοπός του να ευαισθητοποιήσει την κοινωνία γύρω από τη γήρανση και την άνοια.

Η ιδέα για το πρόγραμμά του του ήρθε όταν του σέρβιραν ένα ντάμπλινγκ αντί για μπιφτέκι, ενώ επισκεπτόταν ένα γηροκομείο.

Στην αρχή, επρόκειτο να στείλει πίσω το ντάμπλινγκ, αλλά στη συνέχεια συνειδητοποίησε ότι βρισκόταν σε έναν διαφορετικό κόσμο, με διαφορετικά επίπεδα λειτουργικότητας, συμπεριλαμβανομένων λαθών που δεν τον έβλαπταν πραγματικά.

Γιατί να μην αποδεχτεί αυτό που έλαβε ως έναν τρόπο σεβασμού των δυσκολιών που αντιμετώπιζαν οι άνθρωποι γύρω του, ως μια πράξη καλοσύνης και ταπεινότητας, σκέφτηκε τότε ο Oguni.l

Ο ίδιος μάλιστα έχει δημιουργήσει μια ιστοσελίδα μέσω της οποίας μοιράζεται τις γνώσεις του σχετικά με το πρωτοπόρο εγχείρημά του και ενθαρρύνει όποιον ενδιαφέρεται να δημιουργήσει κάτι αντίστοιχο να επικοινωνήσει μαζί του.

Μέσω του εστιατορίου οι άνθρωποι με άνοια παρουσιάζονται χαρούμενοι, επικοινωνιακοί και ευγενικοί

Το αξιοσημείωτο της υπόθεσης είναι πως οι άνθρωποι με άνοια παρουσιάζονται μέσω του εστιατορίου ως χαρούμενοι, εργατικοί, επικοινωνιακοί και ευγενικοί.

Το ηλικιωμένο προσωπικό με τις απλές, χαρούμενες στολές του, φαίνεται τόσο αφοσιωμένο και παραγωγικό όσο και άνθρωποι που έχουν το ένα τρίτο της ηλικίας τους.

Η χαρά προσωπικού και πελατών δεν κρύβεται

Αντί να αντιδρούν στην άνοια ως τρομακτική, καταθλιπτική και τρομερά απομονωτική, οι αντιδράσεις είναι σχεδόν ακριβώς το αντίθετο: οι πελάτες περιγράφουν την εμπειρία ως χαριτωμένη, χαρούμενη, αστεία, κοινωνική και άνετη.