Σχέσεις

Μαρ
22

ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΑΓΑΠΑΕΙ ΤΑ ΖΩΑ

Γιάννα Ανδρεαδάκη στις 22 Μαρτίου 2025

«Μη φοβηθείς να κάνεις παρέα μ’ αυτόν που αγαπά τα ζώα».

Σίγουρα θ’ αγαπήσει  και σένα.

Κοντά στο ζώο του έμαθε:

να μη βαριέται,

να αγγίζει με γυμνά χέρια,

να χαϊδεύει,

να μη σιχαίνεται,

να ταΐζει,

να ποτίζει,

να σκουπίζει,

να υπομένει,

να χαμηλώνει,

να νιώθει,

να βγαίνει βόλτα κάθε μέρα,

να βγάζει ανθρωπιά από μέσα του,

να ψιθυρίζει λόγια τρυφερά κι ευαίσθητα, σκέτα ποιήματα, που δεν τολμά να τα πει ούτε στον άνθρωπό του.

Να βγάζει όμορφες ποιότητες απ’ τον βαθύ πυρήνα του.

Να συγχωρεί ζημιές, κηλίδες, γρατζουνιές, αταξίες και δαγκώματα.

Ξέρει να αγαπάει !!!

Σχέσεις Χωρίς σχόλια »
Μαρ
14

ΤΟ ” ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ” ΠΟΥ ΚΡΥΒΕΤΑΙ ΜΕΣΑ ΜΑΣ

Γιάννα Ανδρεαδάκη στις 14 Μαρτίου 2025

Ο διάσημος καλλιτέχνης Μιχαήλ Άγγελος έλεγε πως δεν δημιουργούσε ο ίδιος τα γλυπτά του, αλλά πως απλώς αποκάλυπτε το αριστούργημα που ήταν κρυμμένο μέσα στο μάρμαρο. Τι θα γινόταν αν το εφαρμόζαμε αυτό και στις σχέσεις; Αν δηλαδή αντί να προσπαθούσαμε να αλλάξουμε τον σύντροφό9 μας, εστιάζαμε στο να τον βοηθήσουμε να ανακαλύψει τον καλύτερο εαυτό του;

Συνήθως,  σε μία σχέση, οι δρόμοι που ακολουθούμε είναι δύο. Είτε προσπαθούμε να φέρουμε τον άλλο στα μέτρα μας, να τον διαμορφώσουμε έτσι όπως θέλουμε, ώστε να μας αρέσει περισσότερο, είτε παλεύουμε να τον αποδεχτούμε όπως είναι.

Το πρώτο μπορεί να πληγώνει τον άλλο και να του δημιουργεί την αίσθηση ότι δεν τον αγαπάμε για αυτό που είναι, ότι ψάχνουμε κάτι καλύτερο, γιατί αυτός δεν μας είναι αρκετός. Καταναλώνουμε πολλή ενέργεια για να τον αλλάξουμε, όμως είτε δεν τα καταφέρνουμε, είτε ακόμη και αν τα καταφέρουμε, δεν είμαστε και πάλι ευτυχισμένοι.

Από την άλλη, η πλήρης αποδοχή του άλλου, πιθανόν να μας ζορίζει. Συχνά, στην προσπάθειά μας να μην τσακωθούμε με τον σύντροφό μας, ανεχόμαστε συμπεριφορές και ελαττώματα, που δεν θα έπρεπε και είμαστε δυσαρεστημένοι, μεταφέροντας αυτή την αρνητική ενέργεια μέσα στη σχέση.

Το φαινόμενο του Μιχαήλ Άγγελου προτείνει ένα τρίτο μονοπάτι για να βαδίσουμε μέσα στη σχέση μας. Αυτό βασίζεται στη συνεργασία, στην αμοιβαία υποστήριξη και ενδυνάμωση. Ο ένας στηρίζει τον άλλο και τον βοηθά ώστε να επιτύχει τους στόχους και τα όνειρά του και αντί να εστιάζει στον ανταγωνισμό ή την προσπάθεια αλλαγής του συντρόφου του, τον ενθαρρύνει να εξελίξει τα θετικά του στοιχεία και να ανακαλύψει τον καλύτερό του εαυτό.

Σύμφωνα με έρευνα που δημοσιεύτηκε το 2009 στο επιστημονικό περιοδικό Current Directions in Psychological Science σχετικά με το φαινόμενο του Μιχαήλ Άγγελου, οι σύντροφοι αλληλοεπηρεάζουν και αλληλοσχηματίζουν ο ένας τον άλλον.

Με βάση την εν λόγω έρευνα, όταν βρισκόμαστε μέσα σε μία σχέση, έχουμε τη δυνατότητα να επιδράσουμε καταλυτικά στην ανάπτυξη των ικανοτήτων του συντρόφου μας, να τον βοηθήσουμε να πετύχει ή ακόμη και να αποτρέψουμε την επίτευξη των στόχων του, μέχρι και να διαμορφώσουμε τα στοιχεία του χαρακτήρα του.

Μέσω της αλληλοϋποστήριξης, ωφελείται όχι μόνο ο καθένας ξεχωριστά ως μονάδα, αλλά και η ίδια η σχέση. Ο σκοπός είναι να οδηγηθούμε σε μία προσωπική αλλά και σε μία συναισθηματική πλήρωση, με απώτερο στόχο να ανακαλύψουμε ή τουλάχιστον να πλησιάσουμε, όχι απλώς τον αληθινό, αλλά τον ιδανικό μας εαυτό, το «αριστούργημα» που μπορεί να κρύβεται μέσα μας.

Ο τρόπος να επιτευχθεί αυτό που προτείνει το φαινόμενο Μιχαήλ Άγγελος δεν έχει να κάνει με τον έλεγχο ή τη επιβολή των πιστεύω μας στον άλλο. Τονίζει τη σημασία του να πιστεύουμε στις δυνατότητες του συντρόφου μας και να τον βοηθάμε να εξελίσσεται.

Ας προσπαθήσουμε, λοιπόν, να αγαπήσουμε τον άλλο τόσο, ώστε να «σκαλίσουμε» την ψυχή του με επιδέξιες κινήσεις και να ανακαλύψουμε το «έργο τέχνης» που μπορεί να κρύβεται μέσα του!

Από Vita

Η Ζωή μας σήμερα, Σχέσεις Χωρίς σχόλια »
Μαρ
2

ΕΣΤΙΑΤΟΡΙΟ ΓΙΑ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΜΕ ΑΝΟΙΑ

Γιάννα Ανδρεαδάκη στις 2 Μαρτίου 2025

 

Πόσο ψύχραιμοι θα ήσασταν εάν ερχόταν στο τραπέζι σας κάτι άλλο από αυτό που παραγγείλατε; Ίσως καθόλου, ίσως αρκετά, σίγουρα όμως δεν θα ήσασταν χαρούμενοι.

Στην Ιαπωνία  λοιπόν, τα πράγματα λειτουργούν ανάποδα ή μάλλον… πιο σωστά από ποτέ.

Συγκεκριμένα στο «Εστιατόριο των Λανθασμένων Παραγγελιών» που βρίσκεται στο Κιότο εργάζονται άνθρωποι με άνοια η οποία αποτελεί το κύριο προσόν για τη δουλειά.

Ένα άλλο χαρακτηριστικό του εστιατορίου είναι πως οι πιθανότητες να σας έρθει λανθασμένη παραγγελία είναι 37%, αλλά το 99% των πελατών είναι χαρούμενο με αυτή την εξέλιξη.

Η ευχάριστη έκπληξη από τα ακούσια λάθη έχει γίνει, με κάποιο τρόπο, το πραγματικό προϊόν του εστιατορίου, παρά η γιαπωνέζικη κουζίνα του. Δεν είναι λίγες οι στιγμές που ξαφνικά η ατμόσφαιρα γεμίζει με γέλια που προκαλεί το ευχάριστο σοκ που παθαίνουν οι πελάτες βλέποντας τα πιάτα μπροστά τους.

Οι πελάτες ανυπομονούν να δουν τι θα έρθει στο τραπέζι τους

Δεν είναι λίγες οι στιγμές που η ατμόσφαιρα γεμίζει με γέλια από το ευχάριστο σοκ βλέποντας τα πιάτα μπροστά τους

Εμπνευστής και ιδιοκτήτης της επιχείρησης ο τηλεοπτικός σκηνοθέτης Shiro Oguni. Σκοπός του να ευαισθητοποιήσει την κοινωνία γύρω από τη γήρανση και την άνοια.

Η ιδέα για το πρόγραμμά του του ήρθε όταν του σέρβιραν ένα ντάμπλινγκ αντί για μπιφτέκι, ενώ επισκεπτόταν ένα γηροκομείο.

Στην αρχή, επρόκειτο να στείλει πίσω το ντάμπλινγκ, αλλά στη συνέχεια συνειδητοποίησε ότι βρισκόταν σε έναν διαφορετικό κόσμο, με διαφορετικά επίπεδα λειτουργικότητας, συμπεριλαμβανομένων λαθών που δεν τον έβλαπταν πραγματικά.

Γιατί να μην αποδεχτεί αυτό που έλαβε ως έναν τρόπο σεβασμού των δυσκολιών που αντιμετώπιζαν οι άνθρωποι γύρω του, ως μια πράξη καλοσύνης και ταπεινότητας, σκέφτηκε τότε ο Oguni.l

Ο ίδιος μάλιστα έχει δημιουργήσει μια ιστοσελίδα μέσω της οποίας μοιράζεται τις γνώσεις του σχετικά με το πρωτοπόρο εγχείρημά του και ενθαρρύνει όποιον ενδιαφέρεται να δημιουργήσει κάτι αντίστοιχο να επικοινωνήσει μαζί του.

Μέσω του εστιατορίου οι άνθρωποι με άνοια παρουσιάζονται χαρούμενοι, επικοινωνιακοί και ευγενικοί

Το αξιοσημείωτο της υπόθεσης είναι πως οι άνθρωποι με άνοια παρουσιάζονται μέσω του εστιατορίου ως χαρούμενοι, εργατικοί, επικοινωνιακοί και ευγενικοί.

Το ηλικιωμένο προσωπικό με τις απλές, χαρούμενες στολές του, φαίνεται τόσο αφοσιωμένο και παραγωγικό όσο και άνθρωποι που έχουν το ένα τρίτο της ηλικίας τους.

Η χαρά προσωπικού και πελατών δεν κρύβεται

Αντί να αντιδρούν στην άνοια ως τρομακτική, καταθλιπτική και τρομερά απομονωτική, οι αντιδράσεις είναι σχεδόν ακριβώς το αντίθετο: οι πελάτες περιγράφουν την εμπειρία ως χαριτωμένη, χαρούμενη, αστεία, κοινωνική και άνετη.

 

Νέα από όλον τον Κόσμο, Σχέσεις Χωρίς σχόλια »
Φεβ
25

Η ΑΛΗΘΕΙΑ

Γιάννα Ανδρεαδάκη στις 25 Φεβρουαρίου 2025

Δε θέλει Φώτα η αλήθεια
να βαδίσει
δεν θέλει παρακάλια
να φανεί
είναι αυτό που οι δειλοί
φοβούνται

είναι φωνή χωρίς φωνή

κοιτάζει ίσια μες στα μάτια
και δεν μπορείς
να της κρυφτείς
όταν θελήσει να ρωτήσει
το πως το που
και το γιατί

Λουδοβίκος των Ανωγείων

Ποίηση, Σχέσεις Χωρίς σχόλια »
Φεβ
22

“NIKSEN” ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΤΗΣ ΕΥΤΥΧΙΑΣ

Γιάννα Ανδρεαδάκη στις 22 Φεβρουαρίου 2025

Το να μην κάνεις τίποτα μπορεί να φαίνεται εγωιστικό ή βαρετό με μια πρώτη ματιά, αλλά στην πραγματικότητα είναι μια «υπηρεσία» που προσφέρεις στον εαυτό σου και στην κοινωνία. Αυτό που οι Ολλανδοί ονομάζουν «niksen»

Όταν κάποιος σε ρωτά τι κάνεις, κατά τη διάρκεια του niksen σου, απάντησέ του απλά: «Τίποτα».  Μην απολογείσαι γιατί κάνεις ένα διάλειμμα ή διακοπές. Μην βλέπεις το niksen σαν σημάδι τεμπελιάς, αλλά σαν μια σημαντική δεξιότητα της ζωής, που θα σε βοηθήσει να βρεις την ηρεμία και να αποφύγεις το burnout.

Η τεμπελιά έχει να κάνει με την απροθυμία να κάνουμε κάτι, συχνά πηγάζει από το αίσθημα της ανίας και ως επί τω πλείστον, είναι παροδική. Αντίθετα, το burnout χαρακτηρίζεται από μια κατάσταση συναισθηματικής ή σωματικής εξάντλησης και μπορεί να έχει μεγαλύτερη διάρκεια και πιο σοβαρές για την συνολική υγεία επιπτώσεις.

ΠΞΓΑΙΝΕ ΜΕ ΤΟΥΣ ΡΥΘΜΟΥΣ ΣΟΥ

Με την πάροδο των ετών, η εργασία για τους περισσότερους υπαλλήλους συνδέεται όλο και περισσότερο με αυστηρές προθεσμίες και υπέρμετρη πίεση. Ο ανταγωνισμός, η αγωνία να αποδείξεις και να αποδώσεις, η  οικονομική ανασφάλεια και μια κουλτούρα απαιτήσεων που διαμορφώνουν τον σύγχρονο τρόπο ζωής, δεν μπορεί να αφήσει τον τρόπο λειτουργίας μας και την υγεία μας ανεπηρέαστα.

Η εργασία αργά τη νύχτα, η παράλειψη γευμάτων, η καθιστική ζωή, οι πολλές ώρες μπροστά στις οθόνες, η κακή στάση του σώματος και η κοινωνική αποσύνδεση είναι μερικοί από τους κινδύνους μιας κακής εταιρικής κουλτούρας για την υγεία μας.

Οι Ολλανδοί αναγνωρίζουν ότι ο καθένας έχει διαφορετικό χρονότυπο. Οι άνθρωποι κοιμούνται και δουλεύουν διαφορετικές ώρες της ημέρας για να επιτύχουν τη μέγιστη παραγωγικότητα. Κάποιοι αποδίδουν καλύτερα το πρωί και άλλοι είναι πιο παραγωγικοί το απόγευμα.

Ο καθένας από εμάς θα πρέπει να βρει πότε είναι πιο δημιουργικός, πιο παραγωγικός.

ΜΟΙΡΑΣΟΥ ΤΟ ΝΙΚSEN

Οι στιγμές του niksen όπου δεν κάνεις τίποτα είναι πιο ιδιαίτερες όταν τις μοιράζεσαι με τα αγαπημένα σου άτομα.

Εάν μπορείς να ολοκληρώσεις μια εργασία την επόμενη ημέρα αντί να τη φέρεις μαζί σου στο σπίτι, για να περάσεις λίγο παραπάνω χρόνο με την οικογένεια και τους φίλους σου, μην αμελήσεις να το κάνεις.

Από vita

Η Ζωή μας σήμερα, Νέα από όλον τον Κόσμο, Σχέσεις Χωρίς σχόλια »
Φεβ
15

ΜΑΞΙΜ ΓΚΟΡΓΚΙ ” Η ΜΑΝΑ”

Γιάννα Ανδρεαδάκη στις 15 Φεβρουαρίου 2025

Απόσπασμα

Το ξέρω πως θα ’ρθει ένας καιρός, που οι άνθρωποι θα θαυμάζουν, ο ένας τον άλλον, όπου καθένας τους θα λάμπει σαν αστέρι στα μάτια του άλλου, όπου όλοι θ’ ακούνε το διπλανό τους σα να ’τανε μουσική η φωνή του.

Θα υπάρχουν άνθρωποι ελεύθεροι στη γη, όλοι θα ’χουν ανοιχτή καρδιά, εξαγνισμένοι από κάθε απληστία και φθόνο.

Και τότε η ζωή δε θα ’ναι πια η ζωή, μα ένας ύμνος στον άνθρωπο, η μορφή του θα πάει ψηλά, γιατί οι ελεύθεροι άνθρωποι μπορούν να φτάσουν όλα τα ύψη!

Θα ζούνε τότε μες στην ελευθερία και στην ισότητα, θα ζούνε για την ομορφιά.

Τότε οι καλύτεροι θα ’ναι εκείνοι που θα μπορούν ν’ αγκαλιάσουν περισσότερο τον κόσμο μέσα στην καρδιά τους, εκείνοι που θα τον αγαπήσουν πιο βαθιά, εκείνοι πού θα ’ναι οι πιο ελεύθεροι… γιατί μέσα σ’ εκείνους θα υπάρχει η περισσότερη ομορφιά!

Τότε η ζωή θα ’ναι μεγάλη και μεγάλοι θα ’ναι εκείνοι που θα τη ζούνε!…

Σώπασε στάθηκε ορθός, κ’ εξακολούθησε με μια φωνή όπου αντιλαλούσε όλη η δύναμή του:

Στο όνομα αυτής της ζωής, είμαι έτοιμος για όλα… θα ξεριζώσω την καρδιά μου, αν χρειάζεται, και θα την ποδοπατήσω χάμω εγώ ο ίδιος.

Πεζογραφία, Σχέσεις Χωρίς σχόλια »
Φεβ
15

ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΟΥ Γ.ΣΕΦΕΡΗ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΑΔΕΛΦΗ ΤΟΥ

Γιάννα Ανδρεαδάκη στις 15 Φεβρουαρίου 2025

Οι επιστολές του Σεφέρη στην αδελφή του Ιωάννα Τσάτσου, συνιστούν μιαν «αδιατάραχτη στρωματογραφία» ολόκληρης της ενήλικης ζωής του ποιητή. Παρουσιάζουν αντιστικτικά, για κάθε μια διακριτή περίοδο, ανάγλυφη την εξέλιξη της προσωπικής, της ποιητικής και της υπηρεσιακής του ζωής, περισσότερο από τα ημερολόγιά του ή άλλη αλληλογραφία του. Απευθυνόμενος στην κατά δύο χρόνια μικρότερη αδελφή του, της γράφει για όλα, σημαντικά και ασήμαντα, εντελώς αυθόρμητα, χωρίς αναστολές, ιδιαίτερα για τα προσωπικά του θέματα, τα βαθιά του συναισθήματα, για όλες τις μικρές χαρές του, για όλους τους δισταγμούς και τους καημούς του, προσωπικούς και υπηρεσιακούς. Πολλές φορές της γράφει εξομολογητικά, με έναν τόνο απογοήτευσης και πικρού παράπονου, ενώ άλλοτε, κάνοντας τους προσωπικούς του απολογισμούς, εκφράζει τις ενδόμυχες σκέψεις του με αισθήματα βαθιάς μελαγχολίας ή και απόγνωσης. Όμως, άλλες φορές, λιγότερο συχνά, γράφει με ένα χαριτωμένο χιούμορ ή έναν παιγνιώδη αυτοσαρκασμό αποφορτίζοντας το τραγικό κλίμα των επιστολών.

“Μπαμπούλι, δεν ξέρω καλά καλά πότε και πού σταμάτησα την αφήγησή μου την πηλιορείτικη. Νομίζω εκεί που έφτασα στον Βόλο, την περασμένη Τετάρτη. Θ’ αφήσω τον εαυτό μου να φλυαρήσει κι εσύ θα ξεδιαλύνεις ό,τι μπορέσεις. Ο αδελφός σου μπορεί να μην έχει συνάρτηση στις ανθρώπινες σχέσεις αλλά μήτε και τον βοηθούν οι κυρίες που του έδωσε η μοίρα να συναντήσει. Στην Πάρμα η Πλατεία του Αγίου Νικολάου είναι άσχημη ή χαριτωμένη ανάλογα με τη γωνιά που θα την κοιτάξεις. Η εκκλησία είναι καινούργια αλλά όχι κακόγουστη και έχει πάνω από τη μεγάλη της πόρτα την εικόνα του άγιου τριγυρισμένη με χταπόδια και με καράβια. Το καμπαναριό κάπως αποχωρισμένο από το σώμα της οικοδομής χτυπάει τις ώρες· στο βάθος είναι το βουνό με τα χωριά σπαρμένα στις πλαγιές του. Αριστερά είναι τα σπίτια της παλιάς οικογένειας των Κόντιδων [Καρτάλη], αρχοντόσπιτα χτισμένα προς το τέλος του περασμένου αιώνα υπερήφανα και δύσπιστα. Ο αδελφός σου μπορεί να μην έχει συνάρτηση στις ανθρώπινες σχέσεις αλλά μήτε και τον βοηθούν οι κυρίες που του έδωσε η μοίρα να συναντήσει.   Εκεί κατέβηκα ίσια γραμμή από το βουνίσιο ερημητήριο της παλιάς μου φίλης καθώς χτυπούσε κατακόρυφα τις ακτίνες του ο ήλιος του Αυγούστου. – «Εδώ είναι το σπίτι του κυρ Αντώνη Κόντι» μού είπε ο σοφέρ. Έσπρωξα μια καγκελόπορτα, πέρασα μια πλακοστρωμένη αυλή και χτύπησα ένα κουδούνι. Μια υπηρέτρια με ύφος νιογέννητης φώκιας έβγαλε το κεφάλι της. – «Η δεσποινίς Κλέλια Κόντι»; Το σπίτι έμοιαζε έρημο, έπρεπε να πάω στο πλαϊνό. Την Κλέλια τη βρήκα περιτριγυρισμένη από φίλες της. Μου άνοιξε η ίδια την πόρτα. – «Θα μείνεις πέντε λεπτά και θα φύγεις» μού είπε βιαστικά καθώς την ακολουθούσα. Φορούσε ένα peignoir framboise και κόκκινα μυκονιάτικα πέδιλα. Κάθισα στον καναπέ του πατρογονικού σαλονιού. Ψηλά έπιπλα με κοιλιές Louis-Philippe, σκεπασμένα με κουκούλες άσπρες και στο διάδρομο ξυλογραφίες του 16ου αιώνα. Σπίτι μυθιστορηματικό. Άλλαξα λίγες φράσεις με τις επαρχιώτισσες φιλενάδες της. Έπειτα σαν να είχε δοθεί ένα μυστικό σύνθημα, χαιρέτησαν όλες κι έφυγαν. – «Άθλιο τέρας», είπα στην Κλέλια όταν μείναμε μόνοι, «αν δε σου είχα γράψει, θα μ’ άφηνες να περιμένω χρόνια ολόκληρα πάνω στο βουνό». – «Δοκίμαζα κάθε μέρα να σου τηλεφωνήσω», είπε. – «Και δεν ήξερες να γράψεις, να τηλεγραφήσεις;» – «Αυτό δεν το σκέφτηκα». Αυτό το κορίτσι μου θυμίζει τον Shelley μια φορά που κινδύνευε η βάρκα του στη λίμνη της Γενεύης. Περίμενε να πνιγεί χωρίς την παραμικρή κίνηση. Πάνω σ’ αυτό το διάλογο παρουσιάστηκε η ξομολογήτρα της Κλέλιας που είχε ξεμπαρκάρει το πρωί. Ένα πλάσμα με αγαθή φυσιογνωμία, κατασκευασμένο σαν καράφα βαποριού με πλατειά βάση για να μην αναποδογυρίζει στη φουρτούνα. – «Η δις Νικολέτα». Της έδωσα το χέρι. Ο κυρ Αντώνιος Κόντι, μολονότι ο ίσκιος βάραινε σ’ ολόκληρο το σπίτι, δε φανερώθηκε. Η Κλέλια ισχυρίζεται πως πάει κάθε πρωί στην τράπεζα και μετράει τα λεφτά του. «Et si le malheureux s’est trompe de deux liards, il faut qu’ il recommence», της είπα. «Μπορεί να ’vαι κι αυτό», αποκρίθηκε. «Άθλιο τέρας», είπα στην Κλέλια όταν μείναμε μόνοι, «αν δε σου είχα γράψει…» Είναι φαίνεται η πρώτη φορά που μένει μαζί με το γέρο πατέρα της, που έχει φτάσει στην ηλικία όπου όλοι οι Κόντιδες πεθαίνουν. Αυτό και μια ζωή μοναχική και έρημη για ένα μεγάλο μέρος του χρόνου στην Αφρική τον έχει κάνει σιωπηλό, ευαίσθητο, γεμάτο αντιδράσεις πλάγιες, κλεισμένο και δυστυχή. Η κόρη κάτω από τη βαριά πίεση που δεν ξεσπά ποτέ υποφέρει και τόσο περισσότερο που κι αυτή είναι ιδιοσυγκρασία κλειστή, με συναισθήματα χωρίς διέξοδο. Χωριστήκαμε και είπαμε να συναντηθούμε το απόγευμα για να ετοιμάσουμε την εκδρομή μας, οι τρεις μαζί με τη Νικολέτα. Μήτε τ’ απόγεμα φάνηκε ο κυρ Αντώνης, ούτε τον είδα, μολονότι τον ζήτησα με κάποια επιμονή, ώσπου έφυγα από την Πάρμα και μολονότι πήγαινα τακτικά στο σπίτι του και γνώρισα ένα σωρό θείες, ως και τη θεία Ιβανόβνα, που είναι Ρώσα από τη Ρωσία. Δεν βγαίνει από την Πάρμα ο κυρ Αντώνης, όσο είναι στην Ευρώπη, ούτε θέλει να γνωρίσει καινούργια πρόσωπα. Μονάχα όταν γυρίσαμε από την εκδρομή και οι κοπέλες τού διηγήθηκαν όλα τα καθέκαστα (για να κρατήσουν τη συντροφιά) και πως τις συνόδευε το υποκείμενό μου, έβγαλε ένα χαρακτηριστικό «Α!». Αυτό μου το είπε η Νικολέτα, που μας κοιτάζει με μια συγκίνηση βαθιά ρομαντική. Δε θα ασχοληθώ άλλο με τον Signor Antonio Conti. Αλλά η εκδρομή μας ήταν περίφημη. Είχαμε μόνο 36 ώρες. Τόσες μας έδωσε ο προπάτορας. Κινήσαμε σας 7 το πρωί με το συναίσθημα πως ξεφύγαμε από τα δόντια του λύκου, κατά τις δέκα ήμασταν στη Ζαγορά. Πήγαμε στου Μπασδέκη, τσακίστηκε να μας βρει δωμάτια, γιατί το ξενοδοχείο του ήταν γεμάτο. Όπου κι αν περνούσαμε άκουες πίσω μας σαν τα κουδούνια κοπαδιού: η κόρη του κυρ Αντώνη Κόντι. Αισθανόμουν μεγαλοπρεπής σαν να φορούσα εις τον πίλον πτερόν. Αλλάξαμε και κατεβήκαμε στο Χορευτό. Ευτυχώς η Νικολέτα έκανε όλους τους περιπάτους στρογγυλοκαθισμένη πάνω στην Γκιόσα του Σπόρου. Χάρηκα που είδα την Κλέλια να της πηγαίνει τόσο καλά η θάλασσα.   Εμείς πηγαίναμε με τα πόδια, μόνο που τον ακούγαμε κάπου κάπου να φωνάζει «Πατς! Πατς! Πατς!». Στο Χορευτό, μπάνιο. Χάρηκα που είδα την Κλέλια να της πηγαίνει τόσο καλά η θάλασσα. Το σώμα της είναι χαριτωμένο με ελάχιστα ψεγάδια που υπογραμμίζουν την καμπύλη της ράχης όταν σκύβει. Κολυμπά αρκετά καλά. Φάγαμε στο Χορευτό και κοιμηθήκαμε λίγο τ’ απόγεμα σ’ ένα ψαράδικο σπίτι. Στις πέντε φύγαμε για τις Σπηλιές. Στη Ζαγορά γυρίσαμε πια το βράδυ με ζώα. Ήταν μαύρο σκοτάδι καθώς ανεβαίναμε τα καλντερίμια. Μόνο οι σπίθες από τα πέταλα των μουλαριών φαινόντανε, και πάνω από τα δέντρα, ο ουρανός. Στην πλατεία όπου φάγαμε, μια μεγάλη παρέα και ο Δελμούζος. Με κοίταξε παράξενα ο παιδαγωγός. Την άλλη μέρα κινήσαμε για το Πουρί. Στο δρόμο χαθήκαμε, η Κλέλια κι εγώ, έτσι που φτάσαμε μια ώρα αργότερα από τη Νικολέτα. Πάνω στην πλατεία, μόλις έφτασα, με παρέλαβε ένας ξεμωραμένος γέρος που άρχισε να μου αναπτύσσει πως ο μεγάλος μου θείος Αναστασάκης ήταν πιο πλούσιος από τον παππού μου τον Πρόδρομο. Για φαντάσου! Είδα κι έπαθα ώσπου να το ξεκολλήσω από πάνω μου αυτό το ελεεινό γερόντιον. Γυρίσαμε αμέσως πίσω και στρατοπεδεύσαμε κοντά σε μια φυσική δεξαμενή. Φορέσαμε τα κοστούμια μας και κάναμε μπάνιο. Στείλαμε και τον αγωγιάτη στη Ζαγορά να μας φέρει να φάμε. Μείναμε έτσι ως τις τρεις. Έπειτα έπρεπε να φύγουμε. Ο κυρ Αντώνης δεν μπορούσε να μείνει δεύτερη νύχτα μόνος. Τι κρίμα, να πάρει ο διάβολος! Μια βδομάδα με την Κλέλια κάτω απ’ τις καστανιές! My kingdom για μια τέτοια εβδομάδα! Δεν ήταν όμως βολετό. Το Σάββατο το πρωί ήρθε στο ξενοδοχείο η παλιά μου φίλη του βουνού. Φορούσε ένα πουκαμισάκι bleutendre κι ένα μεγάλο καπέλο. «Ξέρεις», μου είπε, «σαν έφυγες είπα πως δε θα φιλοξενήσω πια άνθρωπο στο ερημητήριο. Η μοναξιά ήταν ανυπόφορη. Ανέβηκα πάνω, μάζεψα ένα λουλουδάκι, το δάγκασα κι ύστερα το πέταξα. Ήμουν γεμάτη μελαγχολία». Προσπάθησα να πω ένα αστείο. Έπεσε κάτω κούφιο. Την παρακάλεσα να φάει μαζί μου το μεσημέρι. Δεν μπορούσε. Συμφωνήσαμε να πάω να πάρω τον καφέ στης αδελφής της. Πήγε εκείνη στο μπάνιο κι εγώ στην Piazza San Nicolo. Κάθισα στο γραφείο. Κοίταξα τα βιβλία. Λογοτεχνία ανθρώπου που διάβαζε λογοτεχνία γύρω στα 1895. Maupassant, Daudet. Τα ρολόγια που έχει μαζέψει σπίτι της η κυρία Κόντι χτυπούσαν το ένα μετά το άλλο παρδαλά. Έπειτα ήρθε να διακόψει την κουβέντα με την Κλέλια η θεία Ιβανόβνα. Χωρίς παιδιά, ερωτεμένη με τον άντρα της, τον καταδυναστεύει. Είχα όρεξη να της πω (καθώς της μιλούσα τυπικά και απρόσωπα) τη μόνη ρούσικη λέξη που ξέρω, τη λέξη σβίνια, που θα πει γουρούνι. Έτσι για να περάσει ένας αέρας σκανδάλου σ’ αυτό το ατράνταχτο αρχοντικό. –

Κορυτσά, Τρίτη βράδυ, 17.8.37   Γιώργος Σεφέρης, Επιστολές στην αδελφή του Ιωάννα (1934-1939), εκδ. Μελάνι.

Οικογένεια, Σχέσεις Χωρίς σχόλια »
Φεβ
9

ΟΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΕΙΝΑΙ ΠΙΟ ΟΜΙΛΗΤΙΚΕΣ

Γιάννα Ανδρεαδάκη στις 9 Φεβρουαρίου 2025

Ερευνητές του Πανεπιστημίου της Αριζόνα κατέγραψαν περισσότερους από 2.000 ανθρώπους για να διαπιστώσουν αν οι άνδρες ή οι γυναίκες είναι πιο ομιλητικές.

Συνολικά, οι άνδρες μιλούσαν κατά μέσο όρο 11.950 λέξεις την ημέρα – αλλά οι γυναίκες το ξεπέρασαν αυτό με μέσο όρο 13.349 λέξεις την ημέρα, σύμφωνα με την Daily Mail.

Ωστόσο, η διαφορά μεταξύ των δύο φύλων είναι μικρότερη απ’ ό,τι είχε υποτεθεί προηγουμένως, σύμφωνα με την ομάδα.

Παρά τα ευρήματα, οι ειδικοί λένε ότι η υπόθεση ότι οι γυναίκες μιλούν περισσότερο από τους άνδρες είναι ένα «στερεότυπο» που φέρει συχνά αρνητικές συνδηλώσεις.

«Οι γυναίκες θεωρείται ευρέως ότι είναι πιο ομιλητικές από τους άνδρες», λένε οι ειδικοί στη μελέτη, η οποία δημοσιεύθηκε στο Journal of Personality and Social Psychology.

«Η πανταχού παρούσα και η συχνά αρνητική χροιά αυτού του στερεότυπου καθιστά την αξιολόγηση της ακρίβειάς του ιδιαίτερα σημαντική».

Η ΜΕΛΕΤΗ

Για τη μελέτη, συνολικά 2.197 συμμετέχοντες φορούσαν μια συσκευή που κατέγραφε κατά διαστήματα αποσπάσματα ήχου.

Αφού συνέλεξαν περισσότερες από 600.000 ηχογραφήσεις, οι μεταγραφείς μέτρησαν τον αριθμό των λέξεων που είπε κάθε συμμετέχων.

Στη συνέχεια, τα δεδομένα αυτά επεξεργάστηκαν για να εκτιμηθεί ο συνολικός αριθμός των λέξεων που ειπώθηκαν ανά ημέρα.

Συνολικά, η μελέτη επιβεβαίωσε ότι οι γυναίκες μιλούσαν ελαφρώς περισσότερες λέξεις ανά ημέρα από τους άνδρες, αλλά η διαφορά ήταν μικρή – 1.073 λέξεις κατά μέσο όρο.

Ωστόσο, οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι υπήρχαν μεγάλες ατομικές διαφορές στην ομιλητικότητα, γεγονός που προσθέτει «στατιστική αβεβαιότητα» στα ευρήματα.

Με άλλα λόγια, δεν υπάρχει αρκετό χάσμα για να μπορέσουμε να πούμε αν αυτή η παρατηρούμενη διαφορά μεταξύ των δύο φύλων είχε νόημα ή ήταν αξιόπιστη.

Ο λιγότερο ομιλητικός συμμετέχων μιλούσε λιγότερες από 100 λέξεις την ημέρα, ενώ ο πιο ομιλητικός μιλούσε περισσότερες από τις απίστευτες 120.000 λέξεις την ημέρα.

Αν θεωρήσουμε ότι η μέση ημέρα εγρήγορσης είναι 16 ώρες, αυτό σημαίνει περίπου 7.500 λέξεις ανά ώρα ή 125 λέξεις ανά λεπτό.

ΠΑΛΑΙΟΤΕΡΕΣ ΜΕΛΕΤΕΣ

Σύμφωνα με μελέτη του 2007, οι άνδρες και οι γυναίκες δεν διαφέρουν σημαντικά στην καθημερινή χρήση λέξεων, μιλώντας περίπου 16.000 λέξεις την ημέρα ο καθένας.

Ωστόσο, εκφράστηκαν ανησυχίες ότι το δείγμα της μελέτης ήταν πολύ μικρό και αποτελούνταν μόνο από φοιτητές.

Αυτή η νέα μελέτη δίνει μια σαφέστερη εικόνα, αλλά οι ερευνητές προτείνουν ότι μπορεί να χρειαστούν περαιτέρω μελέτες για τις διαφορές που βασίζονται στο φύλο.

«Η μελέτη αφήνει ανοιχτά κάποια ερωτήματα σχετικά με το αν τα δύο φύλα διαφέρουν με πρακτικά σημαντικό τρόπο στο πόσες λέξεις μιλούν σε καθημερινή βάση», καταλήγουν.

Η ΔΟΜΗ ΤΟΥ ΕΓΚΕΦΑΛΟΥ ΩΣ ΕΞΗΓΗΣΗ

«Η άποψη ότι οι γυναίκες και οι άνδρες διαφέρουν στον καθημερινό λεξιλογικό προϋπολογισμό τους υπάρχει, σε μεγάλο βαθμό εμπειρικά αδοκίμαστη, εδώ και αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα και έχει γίνει ένα διαδεδομένο στοιχείο στα επιχειρήματα για τη διαφορά των φύλων».

Πριν από σχεδόν δύο δεκαετίες, η Αμερικανίδα νευροψυχίατρος και κλινική ιατρός Dr. Louann Brizendine δήλωσε ότι οι εγγενείς διαφορές μεταξύ του ανδρικού και του γυναικείου εγκεφάλου εξηγούν γιατί οι γυναίκες είναι εκ φύσεως πιο ομιλητικές από τους άνδρες.

Στο βιβλίο της «The Female Brain», η δρ Brizendine είπε ότι οι γυναίκες αφιερώνουν περισσότερα εγκεφαλικά κύτταρα στην ομιλία από ό,τι οι άνδρες, γεγονός που συνδέεται με την ορμόνη τεστοστερόνη του φύλου που επηρεάζει τον αναπτυσσόμενο ανδρικό εγκέφαλο.

Όμως το ζήτημα δεν είναι μονάχα η απαρίθμηση τω λέξεων και τον λεπτών αλλά και η κατανόηση της γυναικείας ομιλίας μέσα στις κοινωνικές δομές.

Φαίνεται ότι εξακολουθούμε να κρατάμε ακλόνητα την ιδέα ότι οι γυναίκες παραμένουν οι μεγάλοι ευτελιστές της ομιλίας και ότι ο λόγος στο δημόσιο χώρο είναι καλύτερο να αφήνεται στους άνδρες.

Για παράδειγμα, η γνωστή έρευνα των εκπαιδευτικών Myra και David Sadker και Nancy Zittleman διαπίστωσε ότι τα αγόρια καταλαμβάνουν την πλειονότητα του χρόνου ομιλίας στην τάξη.

Ομοίως, έχει βρεθεί ότι οι γυναίκες συνεισφέρουν λιγότερο σε επαγγελματικά περιβάλλοντα, όπου οι άνδρες τείνουν να ελέγχουν τον λόγο της συζήτησης.

Ωστόσο, αν ρωτήσετε τους περισσότερους ανθρώπους ποιο είναι το πιο ομιλητικό φύλο, αναμφίβολα θα προτείνουν τις γυναίκες.

Αυτό υποδηλώνει ότι οι διαχρονικές πεποιθήσεις μας σχετικά με τον λόγο των γυναικών δημιουργούν ανεπαίσθητα αλλά πολύ πραγματικά εμπόδια στη συμβολή και την επιτυχία των γυναικών σε επαγγελματικούς, θεσμικούς και εκπαιδευτικούς χώρους.

Η γλωσσολόγος Deborah Tannen, η οποία έχει μελετήσει το φύλο και τη γλώσσα στο χώρο εργασίας, υποστηρίζει ότι οι γυναίκες είναι πιο επιφυλακτικές στο να μιλήσουν ή να αυτοπροβληθούν όταν βρίσκονται σε περιβάλλοντα που συνήθως κυριαρχούνται από άνδρες.

Αν και βαθιά ριζωμένα στην ιστορία μας, τα στερεότυπα για τον λόγο των γυναικών όχι μόνο δεν είναι καθόλου ακριβή, αλλά έχουν και αρκετό κόστος.

Με τον αυξανόμενο αριθμό των γυναικών σε θέσεις εξουσίας σε οικονομικό και πολιτικό επίπεδο, έχουμε τώρα την ευκαιρία να ενσωματώσουμε τις φωνές τους και να κατανοήσουμε την αξία όλων των ομιλιών σε βαθμό που δεν είχαμε ποτέ πριν.

Η Ζωή μας σήμερα, Σχέσεις Χωρίς σχόλια »
Φεβ
2

Ο ΝΑΡΚΙΣΣΟΣ…

Γιάννα Ανδρεαδάκη στις 2 Φεβρουαρίου 2025

Από την Κυριακή

“Σαν πέθανε ο Νάρκισσος, μεταμορφώθηκε η λίμνη της χαράς του κι από κύπελλο γλυκού νερού άλλαξε και γιόμισε αρμυρά δάκρυα.

Κ’ οι Δρυάδες ήρθανε κλαίγοντας απ’ το δάσος για να της τραγουδήσουν και να την παρηγορήσουν.

Κι άμα είδανε πως η λίμνη από κύπελλο γλυκού νερού μεταμορφώθηκε σε κύπελλο γιομάτο αρμυρά δάκρυα, απόλυσαν τις πράσινες πλεξούδες των μαλλιών τους και φώνα­ξαν κλαίγοντας: «Δεν παραξενευόμαστε που θρηνείς με τέ­τοιον τρόπο για το Νάρκισσο, ήτανε τόσο όμορφος!»
«Ήτανε όμορφος ο Νάρκισσος;» ρώτησε η λίμνη.

«Αυτό ποιος μπορεί καλύτερα να το ξέρει από σένα;» απά­ντησαν οι Δρυάδες. «Από μας πάντα προσπερνούσε, μα σέ­να πάντα σε ζήταγε για να ξαπλώνει πλάι σου, να σε θαυμά­ζει και να καθρεφτίζει στον καθρέφτη των νερών σου την ομορφιά του».

Κ’ η λίμνη απάντησε: «Εγώ όμως αγαπούσα το Νάρκισ­σο, γιατί όταν ξαπλωνόταν στην όχθη μου και με κοίταζε, καθρέφτιζα στον καθρέφτη των ματιών του τη δική μου ο­μορφιά».

Όσκαρ Γουάιλντ

Πεζογραφία, Σχέσεις Χωρίς σχόλια »
Ιαν
28

“ΜΑΘΑΙΝΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ”

Γιάννα Ανδρεαδάκη στις 28 Ιανουαρίου 2025

” Ο σοφός άντρας συνέχισε να απαριθμεί τους λόγους για τους οποίους πίστευε ότι η αγάπη δεν υπάρχει και είπε «Τα έχω ζήσει όλα αυτά. Δεν θα αφήσω πια κανέναν να χειραγωγήσει τον νου μου και να ελέγξει τη ζωή μου στο όνομα της αγάπης».

Τα επιχειρήματά του ήταν αρκετά λογικά και τα λόγια του έπεισαν πολλούς. Δεν υπάρχει αγάπη.

Τότε, μια μέρα, καθώς περπατούσε στο πάρκο, είδε μια πανέμορφη γυναίκα να κάθεται σε ένα παγκάκι και να κλαίει.Ένιωσε περιέργεια. Κάθισε δίπλα της και ρώτησε αν μπορούσε να τη βοηθήσει. Τη ρώτησε γιατί έκλαιγε. Μπορείτε να φανταστείτε την έκπληξή του όταν του είπε ότι έκλαιγε επειδή δεν υπάρχει αγάπη. Τότε είπε: «Εκπληκτικό – μια γυναίκα που δεν πιστεύει ότι υπάρχει αγάπη!» Φυσικά, ήθελε να μάθει περισσότερα για κείνη.

«Γιατί λες ότι δεν υπάρχει αγάπη;» τη ρώτησε.

«Είναι μεγάλη ιστορία», απάντησε εκείνη. «Παντρεύτηκα πολύ μικρή, με όλη αυτή την αγάπη, όλες τις αυταπάτες, γεμάτη ελπίδα ότι θα μοιραζόμουν τη ζωή μου με τον σύντροφό μου. Ορκιστήκαμε ότι θα έχουμε πίστη, σεβασμό και εκτίμηση, και κάναμε οικογένεια. Σύντομα, όμως, όλα άλλαξαν. Εγώ ήμουν η αφοσιωμένη σύζυγος που φρόντιζε τα παιδιά και το σπίτι. Ο άντρας μου συνέχισε να προχωρά στην καριέρα του και η επιτυχία και η εικόνα του εκτός σπιτιού ήταν για κείνον σημαντικότερα από την οικογένειά μας.Έχασε τον σεβασμό που μου είχε και εγώ το ίδιο. Πληγώσαμε ο ένας τον άλλο και κάποια στιγμή κατάλαβα ότι δεν τον αγαπούσα και πως ούτε εκείνος με αγαπούσε» Όμως, τα παιδιά χρειάζονταν έναν πατέρα και αυτή ήταν η δικαιολογία που με έκανε να μένω μαζί του και να κάνω ό,τι μπορούσα για να τον στηρίξω. Τώρα τα παιδιά μεγάλωσαν κι έφυγαν. Δεν έχω πια λόγο να μένω κοντά του. Δεν υπάρχει σεβασμός και καλοσύνη. Ξέρω ότι ακόμη και αν βρω κάποιον άλλο, θα είναι το ίδιο, γιατί δεν υπάρχει αγάπη. Δεν έχει νόημα να αναζητάς κάτι που δεν υπάρχει. Γι’ αυτό κλαίω».

Καταλαβαίνοντάς την απόλυτα, την αγκάλιασε και της είπε. «Έχεις δίκιο· δεν υπάρχει αγάπη. Την αναζητάμε, ανοίγουμε την καρδιά μας και γινόμαστε ευάλωτοι, και το μόνο που βρίσκουμε είναι εγωισμός. Κι αυτό μας πληγώνει ακόμη κι αν δεν θεωρούμε ότι μπορούμε να πληγωθούμε. Δεν έχει σημασία πόσες σχέσεις κάνουμε- το ίδιο συμβαίνει κάθε φορά. Γιατί, λοιπόν, να αναζητάμε πια την αγάπη;»

Έμοιαζαν τόσο που έγιναν οι καλύτεροι φίλοι. Ήταν μια υπέροχη σχέση. Υπήρχε αμοιβαίος σεβασμός και δεν κατέκρινε ποτέ ο ένας τον άλλο. Κάθε δευτερόλεπτο που περνούσαν μαζί ήταν χαρούμενοι. Δεν υπήρχε φθόνος ή ζήλια, δεν υπήρχε έλεγχος και κτητικότητα. Η σχέση τους εξελισσόταν συνεχώς. Τους άρεσε πολύ να κάνουν παρέα, γιατί όταν ήταν μαζί διασκέδαζαν πολύ. Όταν δεν ήταν μαζί, έλειπε ο ένας στον άλλο.

Μια μέρα, ενώ εκείνος ταξίδευε, του ήρθε στο μυαλό η πιο παράλογη ιδέα. Σκέφτηκε: «Χμ, ίσως αυτό που αισθάνομαι για κείνη να είναι αγάπη. Όμως, είναι τόσο διαφορετικό απ’ ό,τι έχω νιώσει στο παρελθόν. Δεν είναι αυτό που περιγράφουν οι ποιητές και οι θρησκείες, γιατί δεν είμαι υπεύθυνος για κείνη. Δεν αποκομίζω κάτι από αυτή- δεν έχω την ανάγκη να με φροντίζει- δεν την κατηγορώ για τις δυσκολίες που αντιμετωπίζω, ούτε της λέω τον πόνο μου. Περνάμε υπέροχα μαζί και απολαμβάνουμε ο ένας την παρέα του άλλου. Σέβομαι τον τρόπο που σκέφτεται και αυτό που αισθάνεται. Δεν με ντροπιάζει- δεν με ενοχλεί καθόλου. Δεν αισθάνομαι ζήλια όταν είναι με άλλους ανθρώπους- δεν τη φθονώ όταν πετυχαίνει κάτι. Ίσως, τελικά, να υπάρχει αγάπη, αλλά να μην είναι αυτό που πιστεύει ο κόσμος».

Ανυπομονούσε να γυρίσει και να της μιλήσει, να της πει την παράλογη ιδέα του. Με το που άρχισε να μιλά, εκείνη του είπε: «Ξέρω ακριβώς τι εννοείς. Σκέφτηκα κι εγώ το ίδιο καιρό τώρα, αλλά δεν ήθελα να σου πω τίποτα, γιατί ξέρω ότι δεν πιστεύεις στην αγάπη. Ίσως να υπάρχει αγάπη, αλλά να μην είναι αυτό που πιστεύαμε». Αποφάσισαν να γίνουν εραστές και να ζήσουν μαζί, και ήταν θαυμάσια, γιατί τα πράγματα δεν άλλαξαν καθόλου. Συνέχισαν να σέβονται και να στηρίζουν ο ένας τον άλλο και η αγάπη τους αυξανόταν. Ακόμη και τα απλούστερα πράγματα γέμιζαν την καρδιά τους αγάπη, γιατί ήταν τόσο ευτυχισμένοι.

Η καρδιά του άντρα ήταν τόσο γεμάτη με την αγάπη που ένιωθε ώστε κάποιο βράδυ έγινε ένα θαύμα. Κοιτούσε τα αστέρια και βρήκε το πιο όμορφο και η αγάπη του ήταν τόσο μεγάλη που αυτό άρχισε να κατεβαίνει από τον ουρανό και σύντομα το κρατούσε στα χέρια του. Ύστερα συνέβη κι άλλο θαύμα και η ψυχή του έγινε ένα με το αστέρι. Ένιωσε τεράστια χαρά και ανυπομονούσε να πάει στη γυναίκα και να της δώσει το αστέρι για να της αποδείξει την αγάπη του.’Οταν της πρόσφερε το αστέρι, εκείνη ένιωσε για μια στιγμή αμφιβολία. Η αγάπη ήταν τόση που την τρόμαξε και, τότε, το αστέρι τής έπεσε από τα χέρια και έγινε χίλια κομμάτια.

Τώρα υπάρχει ένας ηλικιωμένος άντρας που περιφέρεται στον κόσμο και πιστεύει πλέον ακράδαντα ότι δεν υπάρχει αγάπη και μια όμορφη ηλικιωμένη γυναίκα που περιμένει τον άντρα της στο σπίτι κλαίγοντας για τον παράδεισο που κάποτε είχε στα χέρια της και που, σε μια στιγμή αμφιβολίας, άφησε να της φύγει. Αυτή είναι η ιστορία του ανθρώπου που δεν πίστευε στην αγάπη.

Ποιος έκανε το λάθος; Θέλετε να μαντέψετε τι πήγε στραβά; Το λάθος ήταν του άντρα που νόμισε ότι μπορούσε να δώσει την ευτυχία του στη γυναίκα. Το αστέρι ήταν η ευτυχία του, και το λάθος του ήταν ότι την εναπόθεσε στα χέρια της. Η ευτυχία δεν έρχεται ποτέ από έξω. Και οι δύο ήταν χαρούμενοι λόγω της αγάπης που πήγαζε από μέσα τους. Όμως, με το που της έδωσε την ευτυχία του, εκείνη έσπασε το αστέρι, γιατί δεν μπορούσε να είναι υπεύθυνη για την ευτυχία του.

Όσο κι αν τον αγαπούσε, δεν μπορούσε να τον κάνει ποτέ ευτυχισμένο, γιατί δεν ήξερε τι σκεφτόταν. Δεν μπορούσε να ξέρει τις προσδοκίες του, γιατί δεν γνώριζε τα όνειρά του.

Αν πάρετε την ευτυχία σας και την εναποθέσετε στα xέρια του άλλου, αργά ή γρήγορα, θα σπάσει. Αν δώσετε την ευτυχία σας σε κάποιον, υπάρχει πάντα το ενδεχόμενο να σας τη στερήσει. Αν, λοιπόν, η ευτυχία προέρχεται μόνο από μέσα σας και είναι αποτέλεσμα της αγάπης σας, αυτό σημαίνει ότι εσείς είστε υπεύθυνοι για αυτή. Δεν μπορείτε να κάνετε υπεύθυνο κάποιον άλλο για τη δική σας ευτυχία. Όταν, όμως, πηγαίνουμε στην εκκλησία να παντρευτούμε, το πρώτο πράγμα που κάνουμε είναι να ανταλλάξουμε βέρες. Βάζουμε το αστέρι μας στα χέρια του άλλου, περιμένοντας ότι θα κάνει ο ένας τον άλλο ευτυχισμένο. Όσο κι αν αγαπάτε κάποιον, δεν θα γίνετε ποτέ το άτομο που επιθυμεί.

Αυτό είναι το λάθος που κάνουμε οι περισσότεροι εξαρχής. Εναποθέτουμε την ευτυχία μας στον σύντροφό μας, αλλά αυτό δεν είναι σωστό. Δίνουμε όλες αυτές τις υποσχέσεις που δεν μπορούμε να κρατήσουμε και δημιουργούμε τις συνθήκες της ίδιας μας της αποτυχίας.”

ΜΑΘΑΙΝΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ
DON MIGUEL RUIZ
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΔΙΟΠΤΡΑ

Σχέσεις Χωρίς σχόλια »
Ιαν
24

ΑΝΔΡΕΑΣ ΕΜΠΕΙΡΙΚΟΣ ΠΟΙΗΜΑ

Γιάννα Ανδρεαδάκη στις 24 Ιανουαρίου 2025

Προς την αγαπημένη του Μήτση (1939)

«Είσουν σαν μια σιγή που την διαπερά ο άνεμος. Το τραύμα σου όμως, το είχα επουλώσει και οι λέξεις που λέγαμε, μας πλησιάσανε τόσο, που και η σιγή και το διάκενο των ημερών πριν γνωρισθούμε, χάθηκαν ολοτελώς.

Στο γήπεδο της συναντήσεώς μας, που έγινε γήπεδο της αγάπης μας, δεν γειτνιάζουν άλλοι. Είσαι καλή και η καλλονή σου υπερβαίνει τα όρια της πολιτείας, και φθάνει ίσαμε τα κράσπεδα της χθεσινής σου μοναξιάς, που την κατέλυσες εσύ. Ναι, στο γήπεδον αυτό, δεν γειτνιάζουν άλλοι, είμαι κοντά σου εγώ και μένω μεσ’ στις ελπίδες σου, όπως μένεις εσύ μέσα στα βλέφαρά μου, όταν κοιμάμαι.

Οι λέξεις των άλλων δεν έχουν σημασία, γιατί χάσαν το ύφος που είχανε πριν γνωρισθούμε, και τα πρόσωπα των άλλων ήρχισαν να μοιάζουν με ξένα πρόσωπα, άγνωστα σε μένα και, ίσως, και σε σένα.
Ωστόσο, τι πειράζει. Το κέλυφος του παρελθόντος έσπασε, και βγήκες εσύ, γιομάτη, οριστική και με βελούδο που άφηνε ημίγυμνο το στήθος σου. […]Αγάπη μου, σε αγαπώ, και θάναι το ταξείδι μας, σαν ανοιξιάτικη πομπή των μύρων.”

Λιάζομαι μες στη συγκίνηση των ημερών του Νοέμβρη, που ξαναφέραμε μαζί. Μαζί το ζούμε και το θέλουμε το πηγαινέλα της φύσης – τις μυρουδιές του κρύου ανέμου, τα παγωμένα νίκελ της πόλης, τον κλειστό χώρο μες στην παγωνιά όταν αχνίζουν τα τζάμια. Ζωή μου, δίπλα σου βλέπω την αναπνοή και ακούω το καρδιοχτύπι όλων των πραγμάτων. Ζωή μου, δίπλα σου είναι η μέρα του ήλιου του μεσονυκτίου. Μακριά σου είναι η νύχτα του βορινού χειμώνα.»

Ποίηση, Σχέσεις Χωρίς σχόλια »
Ιαν
18

Η προσωπική ζωή του Έλληνα, με τον σκύλο και την γάτα

Γιάννα Ανδρεαδάκη στις 18 Ιανουαρίου 2025
Οι Έλληνες, ο σκύλος και η γάτα τους. Τι δείχνει έρευνα για την «προσωπική» τους ζωή
Η έρευνα εστιάζει, μεταξύ άλλων, στη φροντίδα, στις προτιμήσεις, αλλά και στα συναισθήματα των Ελλήνων για αυτά τα υπέροχα πλάσματα

Ένα από τα αξιοσημείωτα στοιχεία που φέρνει στην επιφάνεια η έρευνα, είναι ότι το 82% των Ελλήνων μάζεψε από τον δρόμο μια γατούλα. Και το 49%, έναν σκυλάκο.

Στην πρόσφατη πανελλαδική έρευνα της Focus Bari συμμετείχαν 1.004 άτομα.

Επιλεκτικά θα αναφέρουμε κάποια στατιστικά στοιχεία.

Το ποσοστό των Ελλήνων που έχει βάλει στη ζωή του ένα κατοικίδιο, αγγίζει το 62%, ενώ το 25% είχαν κατά το παρελθόν. Μόλις το 13% δεν είχαν ποτέ.

Οι Έλληνες (75%) αναγνωρίζουν ότι τα παιδιά μεγαλώνουν πολύ καλύτερα όταν έχουν για παρέα τους έναν σκύλο

Οι Έλληνες συμφωνούν απόλυτα (80%) ότι ο σκύλος είναι ο πιο πιστός σύντροφος του ανθρώπου

Από ό,τι φαίνεται από την έρευνα, είμαστε ένας λαός που ο σκύλος έχει «κατακτήσει» τα σπίτια μας (39%), όπως και η γάτα (29%). Οι χαμηλότερες κοινωνικές τάξεις έχουν επιλέξει ως κατοικίδιο κάποιο πουλάκι ή χρυσόψαρο (18% και 12%, αντίστοιχα).

Οι Έλληνες και ο σκύλος τους

Όπως προαναφέρθηκε, οι Έλληνες δείχνουν αδυναμία στα σκυλάκια και τα γατάκια που ζουν στον δρόμο. Και αποφασίζουν να βάλουν τέλος στην αδέσποτη ζωή τους.

Το 64% των Ελλήνων, λοιπόν, έχουν για παρέα τους ημίαιμο σκυλάκο, ενώ το 36% έχουν αδυναμία στους σκύλους φυλής. Από αυτό το ποσοστό, δηλαδή το 36%, το 51% είναι νέοι ηλικίας 18-24 ετών.

Άλλοι πάλι (27%) απέκτησαν σκύλο, καθώς τους προσφέρθηκε ως δώρο ανεκτίμητο, και κάποιοι άλλοι τον αγόρασαν (17%).

Οι κηδεμόνες σκύλων προτιμούν τα μικρόσωμα και μεσαία μεγέθη (73%), αλλά δεν είναι λίγοι και εκείνοι (27%) που έχουν για συντροφιά μεγαλόσωμους σκύλους.

Σύμφωνα με την έρευνα, η σχέση των Ελλήνων με τον σκύλο τους κρατάει χρόνια, καθώς το 90% τον έχουν στο πλάι τους από 2 έως 11+ χρόνια.Μάλιστα, η φροντίδα του σκύλου είναι οικογενειακή υπόθεση. Οι «κύριοι» του σκύλου (69%) αναλαμβάνουν την προσωπική του φροντίδα, όπως και τα άλλα μέλη της οικογένειας (30%).

Πώς αποδεικνύουν τη φροντίδα του σκύλου τους οι Έλληνες;

Το 59% των ερωτηθέντων έχουν στειρώσει τους σκύλους τους, το 87% τους πηγαίνουν τακτικά στον κτηνίατρο, και το 69% τους έχουν βάλει τσιπάκι. Οι Αθηναίοι δίνουν προτεραιότητα στη στείρωση των σκύλων τους, ενώ οι Θεσσαλονικείς δίνουν έμφαση στους κτηνιατρικούς ελέγχους και στο τσιπάκι.

Επίσης, το 66% των Ελλήνων βγάζουν βόλτα τον σκύλο τους δύο ή τρεις φορές την ημέρα. Από αυτούς, το συντριπτικό ποσοστό 91% ανήκει στους Θεσσαλονικείς.

Παράλληλα, οι Έλληνες δεν προσθέτουν στην οικογένεια τους έναν σκύλο προκειμένου να προστατεύουν το σπίτι τους, ούτε επειδή τον θέλουν τα παιδιά τους.

Οι κύριοι λόγοι που έχουν σκύλο, είναι επειδή τον θέλουν για συντροφιά (75%). Επίσης, ένα πολύ υψηλό ποσοστό (91%) θεωρούν ότι ο σκύλος επιδρά θετικά στην ψυχική τους υγεία.

Οι Έλληνες και η γάτα τους

Στο θέαμα μιας γατούλας που «σπίτι» της είναι ο δρόμος, ο Έλληνας δεν θα κλείσει τα μάτια.

Οι συμμετέχοντες στην έρευνα δήλωσαν (82%) ότι τις γατούλες τους τις βρήκαν στον δρόμο και η συμβίωση μαζί τους κρατάει χρόνια.

Συγκεκριμένα, το 81% των ερωτηθέντων συγκατοικούν με τις γάτες από δύο έως 11+ χρόνια, ενώ το 69% έχουν αναλάβει προσωπικά τη φροντίδα τους.

Έχουν φροντίσει να τις στειρώσουν (79%), ενώ το ποσοστό των Ελλήνων που μεριμνά για τους κτηνιατρικούς τους ελέγχους φτάνει το 65%.

Είναι ξεκάθαρο ότι οι Έλληνες δεν βάζουν στη ζωή τους μία γάτα επειδή είναι διακαής επιθυμία των παιδιών τους, αλλά είναι δική τους απόφαση (79%).

Επιθυμούν τη συντροφιά της (73%), ή απέκτησαν γάτα καθώς πιστεύουν ότι η σχέση με τα κατοικίδια βελτιώνει την ψυχή του ανθρώπου (88%).

Οι αντιλήψεις των Ελλήνων για τον σκύλο και τη γάτα

Ο σκύλος είναι ο πιο πιστός σύντροφος του ανθρώπου. Είναι μία από τις κλασικές φράσεις, και οι Έλληνες συμφωνούν απόλυτα (80%).

Επίσης, το 58% των Ελλήνων που συμμετείχαν στην έρευνα πιστεύουν ότι την αληθινή αγάπη την γνωρίζεις μέσα από τη σχέση με τον σκύλο σου.

Παράλληλα, οι Έλληνες (75%) αναγνωρίζουν ότι τα παιδιά μεγαλώνουν πολύ καλύτερα όταν έχουν για παρέα τους έναν σκύλο, και ότι είναι πάρα πολύ σημαντική η σχέση του ανθρώπου με τα ζώα (86%).

Οι Έλληνες δεν προτιμούν τις γάτες επειδή δεν έχουν ανάγκη από τόση φροντίδα όσο ένας σκύλος (46%). Επίσης, αφιερώνουν πολύ χρόνο και φροντίζουν το κατοικίδιο τους (56%).

Τέλος, οι Έλληνες επιλέγουν να αγοράζουν τροφή για το κατοικίδιο τους από το pet shop της γειτονιάς τους.

Aπό in.gr

 

Η Ζωή μας σήμερα, Σχέσεις Χωρίς σχόλια »
Ιαν
11

Ο ΔΡΟΜΟΣ….

Γιάννα Ανδρεαδάκη στις 11 Ιανουαρίου 2025
Παραμύθια, Σχέσεις Χωρίς σχόλια »
Νοέ
29

Νίκος Καζαντζάκης – «Βίος και πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά

Γιάννα Ανδρεαδάκη στις 29 Νοεμβρίου 2024

Απόσπασμα

Ο νους βολεύεται, έχει υπομονή,
του αρέσει να παίζει μα η καρδιά αγριεύει,
δεν καταδέχεται αυτή να παίξει, πλαντάει
και χιμάει να ξεσκίσει το δίχτυ της ανάγκης.
Ρωτώ, ξαναρωτώ χτυπώντας το χάος:
Ποιος μας φυτεύει στη γης ετούτη
χωρίς να μας ζητήσει την άδεια;
Ποιος μας ξεριζώνει από τη γης ετούτη
χωρίς να μας ζητήσει την άδεια;
Είμαι ένα πλάσμα εφήμερο, αδύναμο,
καμωμένο από λάσπη κι ονείρατα.
Μα μέσα μου νογώ να στροβιλίζουνται
όλες οι δυνάμεις του Σύμπαντου.
Θέλω μια στιγμή, προτού με συντρίψουν,
ν΄ ανοίξω τα μάτια μου και να τις δω.
Αλλο σκοπό δε δίνω στη ζωή μου.

Θέλω να βρω μια δικαιολογία για να ζήσω
και να βαστάξω το φοβερό
καθημερινό θέαμα της αρρώστιας,
της ασκήμιας, της αδικίας και του θανάτου.
Ξεκίνησα από ένα σκοτεινό σημείο, τη Μήτρα·
οδεύω σ΄ ένα άλλο σκοτεινό σημείο, το Μνήμα.
Μια δύναμη με σφεντονάει μέσα από το σκοτεινό
βάραθρο· μια άλλη δύναμη με συντραβάει
ακατάλυτα στο σκοτεινό βάραθρο.

Και μάχουμαι
πως να γνέψω στους συντρόφους,
προτού πεθάνω.
Να τους δώσω το χέρι μου,
να προφτάσω να συλλαβίσω
και να τους ρίξω έναν ακέραιο λόγο.
Να τους πω τι φαντάζουμαι πως είναι
τούτη η πορεία·
και κατά που ψυχανεμίζουμαι πως πάμε.
Και πως ανάγκη να ρυθμίσουμε όλοι μαζί
το περπάτημα και την καρδιά μας.
Ένα σύνθημα, σα συνωμότες, ένα λόγο απλό
να προφτάσω να πω στους συντρόφους!

Ναι, σκοπός της Γης δεν είναι η ζωή,
δεν είναι ο άνθρωπος. έζησε χωρίς αυτά,
θα ζήσει χωρίς αυτά. Είναι σπίθες εφήμερες
της βίαιης περιστροφής της.

Ας ενωθούμε, ας πιαστούμε σφιχτά,
ας σμίξουμε τις καρδιές μας,
ας δημιουργήσουμε εμείς, όσο βαστάει
ακόμα η θερμοκρασία τούτη της Γης,
όσο δεν έρχουνται σεισμοί, κατακλυσμοί,
πάγοι, κομήτες να μας εξαφανίσουν,
ας δημιουργήσουμε έναν εγκέφαλο
και μιαν καρδιά στη Γης, ας δώσουμε
ένα νόημα ανθρώπινο
στον υπερανθρώπινον αγώνα!

Πολεμούμε γιατί έτσι μας αρέσει, τραγουδούμε
κι ας μην υπάρχει αυτί να μας ακούσει.
Δουλεύουμε, κι ας μην υπάρχει αφέντης,
να μας πλερώσει το μεροκάματο μας.
Δεν ξενοδουλεύουμε· εμείς είμαστε οι αφέντες·
το αμπέλι τούτο της Γης είναι δικό μας,
σάρκα μας κι αίμα μας.
Το σκάβουμε, το κλαδεύουμε, το τρυγούμε,
πατούμε τα σταφύλια του, πίνουμε το κρασί,
τραγουδούμε και κλαίμε, οράματα κι Ιδέες
ανηφορίζουν στην κεφαλή μας.
Σε ποια εποχή του αμπελιού σου έλαχε
ο κλήρος να δουλεύεις; Στα σκάμματα;
Στον τρύγο; Στα ξεφαντώματα;
Όλα είναι ένα.
Σκάβω και χαίρουμαι
όλον τον κύκλο του σταφυλιού,
τραγουδώ μέσα στη δίψα και στο μόχτο μου,
μεθυσμένος από το μελλούμενο κρασί.
Κρατώ το γιομάτο ποτήρι και ξαναζώ το μόχτο
του παππού και του προπάππου.
Κι ο ιδρώτας της δουλειάς τρέχει κρουνός
στο αψηλό καταμέθυστο κρανίο.
Είμαι ένα σακί γιομάτο κρέας και κόκαλα, αίμα,
ιδρώτα και δάκρυα, επιθυμίες και οράματα.

Ν΄ αγαπάς την ευθύνη.
Να λες: Εγώ, εγώ μονάχος μου
έχω χρέος να σώσω τη γης.
Αν δε σωθεί, εγώ φταίω.
Ένας λάκκος αίμα είναι η κεφαλή σου,
και μαζώνουνται κοπάδια κοπάδια οι γίσκιοι
των πεθαμένων και σε πίνουν να ζωντανέψουν.

«Μην πεθάνεις, για να μην πεθάνουμε!»
φωνάζουν μέσα σου οι νεκροι.
«Δεν προφτάσαμε να χαρούμε τις γυναίκες
που πεθυμήσαμε· πρόφτασε εσύ,
κοιμήσου μαζί τους!

Δεν προφτάσαμε
να κάμουμε έργα τις Ιδέες μας·
κάμε τις έργα εσύ!
Δεν προφτάσαμε να συλλάβουμε
και να στερεώσουμε το πρόσωπο
της ελπίδας μας· στερέωσε το εσύ!

«Τέλεψε το έργο μας! Τέλεψε το έργο μας!
Μέρα νύχτα μπαινοβγαίνουμε στο κορμί σου
και φωνάζουμε: Όχι, δε φύγαμε,
δεν ξεκορμίσαμε από σένα,
δεν κατεβήκαμε στη γης.
Μέσα από τα σωθικά σου
ξακλουθουμε τον αγώνα.
Λύτρωσε μας!»
Μια Φλόγα είναι η ψυχή του ανθρώπου·
ένα πύρινο πουλί, πηδάει από κλαρί σε κλαρί,
από κεφάλι σε κεφάλι, και φωνάζει:
«Δεν μπορώ να σταθώ, δεν μπορώ να καώ,
κανένας δεν μπορεί να με σβήσει!»
«Αφεντικό, έχεις τα πάντα αλλά παρ’όλα αυτά
χάνεις τη ζωή γιατί σου λείπει λίγη τρέλα.
Εάν αποκτήσεις λίγη τρέλα
θα καταλάβεις τι σημαίνει ζωή.»

Πεζογραφία, Σχέσεις Χωρίς σχόλια »
Νοέ
17

ΚΑΝΑΛΙΑ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ…

Γιάννα Ανδρεαδάκη στις 17 Νοεμβρίου 2024
Κάθε γενιά προσεγγίζει διαφορετικά τα κανάλια επικοινωνίας, ένα από τα ευρήματα της μελέτης Generation Mute: Millennials Phone Call Statistics, η οποία κατέληξε στο συμπέρασμα ότι το 75% των ερωτηθέντων που γεννήθηκαν μεταξύ 1981 και 1996 θεωρούν τη λήψη μιας τηλεφωνικής κλήσης ως διακοπή της καθημερινής ζωής που καταλαμβάνει πολύ χρόνο.

Εν τω μεταξύ, οι Boomers εκτιμούν τις τηλεφωνικές κλήσεις και το 61% των μελών της Gen Z, σύμφωνα με δημοσκόπηση της Uswitch, προτιμούν τα γραπτά μηνύματα WhatsApp από τις τηλεφωνικές κλήσεις.

Αυτές οι διαφορές δεν θα ήταν ιδιαίτερα αξιοσημείωτες αν δεν υπήρχε η ύπαρξη σχέσεων με διαφορά ηλικίας, οι οποίες, σύμφωνα με στατιστικά στοιχεία της εφαρμογής γνωριμιών Bumble, γίνονται όλο και πιο συχνές.

Οι Millennials προτιμούν να χρησιμοποιούν εφαρμογές (αυτές που δεν απαιτούν άμεση αλληλεπίδραση, όπως μια τηλεφωνική συνομιλία), επειδή θεωρούν ότι είναι μια πιο άνετη και λιγότερο παρεμβατική μορφή επικοινωνίας.

Μην με παίρνεις τηλέφωνο

Συνολικά το 63% των χρηστών της εφαρμογής δεν θεωρούν ότι η ηλικία είναι καθοριστικός παράγοντας όσον αφορά το με ποιον θα βγουν.

Το 35% των γυναικών δηλώνουν ότι έχουν γίνει λιγότερο επικριτικές απέναντι σε σχέσεις με ηλικιακές διαφορές, ενώ λίγο περισσότεροι από τους μισούς άνδρες που συμμετείχαν στην έρευνα δηλώνουν ότι θα ήταν ανοιχτοί να βγουν με κάποιον έως και επτά χρόνια μεγαλύτερό τους.

Όλα είναι καλά – μέχρι να έρθει η ώρα της επικοινωνίας.

Οι Millennials προτιμούν να χρησιμοποιούν εφαρμογές (αυτές που δεν απαιτούν άμεση αλληλεπίδραση, όπως μια τηλεφωνική συνομιλία), επειδή θεωρούν ότι είναι μια πιο άνετη και λιγότερο παρεμβατική μορφή επικοινωνίας.

«Αν και δεν είναι μια γενιά που γεννήθηκε κουβαλώντας μαζί της ένα tablet, είναι προσανατολισμένοι στην παραγωγικότητα και, ως εκ τούτου, έχουν μάθει να διαχειρίζονται καλά τον χρόνο τους.

»Η ασύγχρονη επικοινωνία τους βοηθά να οργανώσουν τα μηνύματα στα οποία πρέπει να απαντήσουν και σε ποιο χρονοδιάγραμμα», λέει στην EL PAÍS η Entic Soler, ψυχολόγος ζευγαριών και αναπληρώτρια καθηγήτρια στο Τμήμα Ψυχολογίας και Επιστημών της Εκπαίδευσης στο Universitat Oberta de Catalunya.

«Με αυτόν τον τρόπο, μπορούν να απαντήσουν πιο ήρεμα και να σκεφτούν την απάντησή τους, κάτι που μπορεί να συμβεί και με τα ηχητικά μηνύματα. Αυτό δημιουργεί έλλειψη εμπιστοσύνης στις επικοινωνιακές δεξιότητες κάποιου.

»Στις παραδοσιακές μορφές επικοινωνίας, όπως αυτή του τηλεφώνου, λες αυτό που λες την πρώτη φορά και γίνεται αποδεκτό ως σωστό από την αρχή»

Διαφορά ηλικίας και gif

Η Soler πιστεύει ότι τα προβλήματα επικοινωνίας που μπορεί να προκύψουν μεταξύ μελών διαφορετικών ομάδων μπορούν να αντιμετωπιστούν με, ναι, ακόμη περισσότερη επικοινωνία.

«Όταν τα μέλη ενός ζευγαριού έχουν διαφορετικές σχέσεις με τα ψηφιακά συστήματα επικοινωνίας, είναι σημαντικό να καταλήξουν σε συμφωνία», λέει η Soler.

«Υπάρχει μια αρχή της επικοινωνίας που λέει ότι είναι αδύνατο να μην επικοινωνούμε, δεδομένου ότι ακόμη και η σιωπή επικοινωνεί κάτι. Το άτομο που δέχεται αυτή τη σιωπή μπορεί να έχει μια συγκεκριμένη αντίληψη γι’ αυτήν.

»Ανάλογα με τον τρόπο που χρησιμοποιούμε τα συστήματα για να επικοινωνήσουμε, μπορεί να πέσουμε σε παρεξηγήσεις, όπως με έναν σύντροφο που γράφει σε παραγράφους και έναν άλλο που απαντά με ένα απλό gif.

»Πρέπει να είμαστε ανοιχτοί σχετικά με αυτές τις διαφορές και να καταλήξουμε σε βέλτιστες πρακτικές επικοινωνίας, εκτός από το να καταλήξουμε σε συμφωνία σχετικά με τα κανάλια επικοινωνίας που θα χρησιμοποιηθούν».

«Το αγόρι μου με παίρνει τηλέφωνο κάθε μέρα, αλλά ποτέ δεν ξέρω τι να πω. Να του πω ότι πήγα στο γραφείο, ότι είχα μερικές φρικτές συναντήσεις και ότι τώρα θα πάω στο σούπερ μάρκετ; Δεν καταλαβαίνω αυτή τη μανία να μιλάμε για να μιλάμε», λέει η Clara R., 37χρονη brand manager της οποίας ο σύντροφος είναι 49 ετών.

Viral φράσεις και ιογενείς συμπεριφορές

Ο Miguel Ángel del Corral Domínguez, ειδικός στη γλωσσολογία και την επικοινωνία, αναφέρει ότι το περιεχόμενο των συνομιλιών μπορεί επίσης να παίζει ρόλο, δεδομένου ότι όταν πρόκειται για μεγάλες διαφορές γενεών, τα μέλη μιας σχέσης μπορεί να μην μοιράζονται τις ίδιες εμπειρικές και πολιτιστικές αναφορές.

«Οι γλωσσικές διαφορές συχνά δεν είναι υπερβολικά βαθιές, εκτός αν μιλάμε για μια ακραία διαφορά μεταξύ των ηλικιών των συντρόφων.

»Σήμερα οι τριαντάρηδες, τουλάχιστον όταν βρίσκονται ανάμεσα σε μέλη της οικογένειας και τους ερωτικούς τους συντρόφους, χρησιμοποιούν πολλούς νεολογισμούς και νεανική, αν όχι εφηβική, αργκό», λέει.

Στην πραγματικότητα, η άνοδος των μέσων κοινωνικής δικτύωσης δεν οδήγησε στη δημιουργία μιας μυστικής γλώσσας μεταξύ των νέων, αλλά μάλλον στην ευρεία διάδοσή της.

Όταν ένα εφηβικό βίντεο ή μια φράση γίνεται viral, μπορεί να φτάσει σε άτομα που είναι διπλάσια ή τριπλάσια της ηλικίας του δημιουργού του.

” Squid game” χωρίς υπότιτλους

Η σειρά «Μόνο φόνοι στο κτίριο» αντικατοπτρίζει με χιούμορ τις τεράστιες διαφορές που μπορεί να προκύψουν όταν πρόκειται για την επικοινωνία μεταξύ διαφορετικών γενεών.

«Είναι σαν να βλέπω το Squid Game χωρίς υπότιτλους», λέει ο χαρακτήρας του Steven Martin αφού ακούει τους χαρακτήρες της Selena Gómez και της Zoe Colletti να μιλούν.

«Είναι πραγματικά ενδιαφέρον να δούμε πώς διαφορετικοί άνθρωποι [διαφορετικών ηλικιών και εποχών] χρησιμοποιούν τη γλώσσα στο διαδίκτυο», λέει η Gretchen McCulloch, συγγραφέας του βιβλίου Because Internet: Understanding the New Rules of Language, λέει στο Vox.

«Υπάρχει μια λανθασμένη αντίληψη ότι αν οι άνθρωποι χρησιμοποιούν τη γλώσσα διαφορετικά, τότε κάποιος πρέπει να έχει δίκιο, αλλά αυτό δεν είναι αλήθεια. Δεν υπάρχει ένας μόνο σωστός τρόπος χρήσης της γλώσσας στο διαδίκτυο. Μπορούμε να χρησιμοποιούμε τη γλώσσα με διαφορετικό τρόπο και αυτό μπορεί στην πραγματικότητα να μας βοηθήσει να κατανοήσουμε καλύτερα ο ένας τον άλλον».

Συνεχίζει: «Μπορείτε να γράψετε όπως θέλετε να μιλήσετε, αλλά πρέπει να έχουμε κάποια επικοινωνία σχετικά με τα μέσα με τα οποία το εκφράζετε για να αποφύγουμε δυσκολίες επικοινωνίας και παρερμηνείες».

Σιχαίνομαι το τηλέφωνο

«Το αγόρι μου με παίρνει τηλέφωνο κάθε μέρα, αλλά ποτέ δεν ξέρω τι να πω. Να του πω ότι πήγα στο γραφείο, ότι είχα μερικές φρικτές συναντήσεις και ότι τώρα θα πάω στο σούπερ μάρκετ; Δεν καταλαβαίνω αυτή τη μανία να μιλάμε για να μιλάμε», λέει η Clara R., 37χρονη brand manager της οποίας ο σύντροφος είναι 49 ετών.

«Τις λίγες φορές που είμαι εγώ αυτή που τον παίρνω τηλέφωνο, είναι για κάτι σχετικά σημαντικό, ή τουλάχιστον, διασκεδαστικό, και τον ρωτάω πρώτα μέσω WhatsApp αν είναι εντάξει να τον πάρω τηλέφωνο, γιατί σιχαίνομαι να απαντάω στο τηλέφωνο όταν πίνω ένα ποτό με τους φίλους μου, όταν είμαι στη μέση του δείπνου ή στον καναπέ βλέποντας Netflix και πρέπει να διακόψω μια σειρά για να ακούσω κάποια ιστορία από τη μέρα του που δεν με αφορά στο ελάχιστο.

»Και για να είμαι ειλικρινής, δεν μπορώ να σκεφτώ πολλά πράγματα που είναι χειρότερα από μια βιντεοκλήση χωρίς προηγούμενη προειδοποίηση».

Gif και βαθμός εμπιστοσύνης

«Όλες οι ενοχλήσεις μιας τηλεφωνικής κλήσης επιδεινώνονται από τις βιντεοκλήσεις, οι οποίες απαιτούν να εμφανίζονται ζωντανά, χωρίς φίλτρα, κοιτάζοντας τον εαυτό τους με όλα τα ελαττώματά τους σε μεγέθυνση και σε πλήρη θέα των άλλων συμμετεχόντων», λέει ο Ferran Lalueza Bosch, καθηγητής των επιστημών της πληροφορικής και της επικοινωνίας.

«Το άγχος ακολουθεί ένα μαθηματικό μοτίβο: όσο υψηλότερη είναι η αντιλαμβανόμενη απειλή απώλειας χρόνου και όσο χαμηλότερη είναι η αντίληψη των δικών μας πόρων για να την αντιμετωπίσουμε, τόσο υψηλότερο είναι το προληπτικό άγχος της κατάστασης».

«Όσον αφορά τη χρήση των emoticons και των αυτοκόλλητων, είναι παρόμοια με το ίδιο το περιεχόμενο: όλα εξαρτώνται από τον βαθμό εμπιστοσύνης και εξοικείωσής μας με τον συνομιλητή μας», εξηγεί ο Corral Domínguez.

«Στην περίπτωση ενός ζευγαριού, αυτός είναι κατά πάσα πιθανότητα υψηλός. Ωστόσο, πρέπει να δοθεί προσοχή εάν ο συνομιλητής δεν γνωρίζει τον κώδικά μας, κάτι που είναι συχνό μεταξύ των ηλικιωμένων.

»Και αυτό δεν περιορίζεται στα οπτικά μέσα: σκεφτείτε τη χρήση της ειρωνείας και του σαρκασμού».

«Υπάρχει ένα προφανές χάσμα γενεών και προσπαθείς να ενημερώνεσαι για να μην είσαι πίσω από την εποχή ή να μην χάνεις ό,τι συμβαίνει», συνοψίζει ο Eugenio R.

«Στο τέλος, γίνεται ένα παιχνίδι που μπορεί να προκαλέσει σύγχυση, επειδή εσύ ερμηνεύεις το αυτοκόλλητο με έναν τρόπο και αυτός που σου το έστειλε το εννοούσε με άλλον».

Ο ίδιος αναφέρει ότι, αν και τελικά σταμάτησε να βλέπει τον 31χρονο που γνώρισε μέσω των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, ο νεαρός εξακολουθεί να στέλνει περιστασιακά περισσότερα gif.

Τι σημαίνουν όλα αυτά; Το ερώτημα, όπως και η ίδια η γλώσσα, μπορεί να προκαλέσει αμέτρητες ερμηνείες.

Με στοιχεία από elpais.com

Η Ζωή μας σήμερα, Σχέσεις Χωρίς σχόλια »