Σχέσεις

Γιάννα Ανδρεαδάκη στις 28 Σεπτεμβρίου 2024

Ευτυχία; Τι είναι αυτό; Στιγμές; Μια ζωή;

Νομίζω ευτυχία είναι μονάχα και το γεγονός πως μου δίνεται η ευκαιρία να συλλογιστώ το νόημα αυτής της λέξης.

“Η λέξη ευτυχία είναι σύνθετη από τις λέξεις ευ και τύχη, δηλαδή σημαίνει καλή τύχη, η οποία οδηγεί στην ευδαιμονία και στη μακαριότητα”.

Ευτυχία είναι να κάθεσαι στη φωτιά με τους παππούδες σου και να ακούς παλιές ιστορίες.

Ευτυχία είναι ένα χαμόγελο.

Ευτυχία είναι μια αγκαλιά.

Ευτυχία είναι ένα απλό χάδι στα μαλλιά.

Ευτυχία είναι το βλέμμα σου, όταν με κοιτάς με τόσο καθαρά μάτια..

Ευτυχία είναι το μοίρασμα.

Ευτυχία είναι να μπορείς να δεις τα αστέρια, άλλοι δεν έχουν το δικαίωμα να σηκώσουν τα μάτια τους στον έναστρο ουρανό.

Ευτυχία είναι να ακούω τον ήχο της φωνής σου, απλά να μου λέει ένα καλημέρα..

Ευτυχία είναι το χασμουρητό ενός μωρού.

Ευτυχία είναι να είναι ελεύθερη η σκέψη να κεντήσει.

Ευτυχία είναι να απολαμβάνεις το γαλανό της θάλασσας.

Ευτυχία είναι να αφήνεσαι.

Ευτυχία είναι να μπορείς να μυρίσεις ένα λουλούδι, ακόμη και αν το έκοψες από το διπλανό σπίτι επειδή εσύ δεν φύτεψες τίποτα στον κήπο σου.

Ευτυχία είναι να μπορείς να ονειρεύεσαι.

Ευτυχία είναι να μπορείς να αγαπάς με όλο σου το είναι.

Τελικά περιλαμβάνει τόσα πολλά η λέξη ευτυχία, μπορώ να γράφω για ώρες.

Σου εύχομαι να την έχεις, και να ξέρεις πραγματικά να την εκτιμάς

Γιάννα Ανδρεαδάκη στις 21 Σεπτεμβρίου 2024
Κintsukuroi/ είναι μια ιαπωνική λέξη που σημαίνει «επιδιορθώνω κάτι χρησιμοποιώντας χρυσό»

Ένας ιδιωματισμός που δεν μπορεί να μεταφραστεί σε καμία άλλη γλώσσα γιατί συνδέεται βαθιά με την ιαπωνική κουλτούρα ωστόσο όμως πρεσβεύει μια στάση ζωής η οποία είναι άξιο να σχολιαστεί και αν μη τι άλλο να υιοθετηθεί από όλους μας.

Οι Iάπωνες κατασκεύαζαν αγγεία, μπολ, φλιτζάνια και πολύ συχνά είχαν ατυχήματα, αυτά έσπαγαν, έκαναν ρωγμές ή γίνονταν χίλια κομμάτια. Αντί λοιπόν να τα ξεφορτωθούν, τα ένωναν με χρυσό ή με ασήμι, τονίζοντας τα τρωτά σημάδια, «τις ουλές τους» κάνοντας τα έτσι μοναδικά και όμορφα.

Κάθε σπασμένο λοιπόν προϊόν, είχε επάνω του περίτεχνες λεπτομέρειες χρυσού. Κάθε ένα είχε σπάσει σε διαφορετικά σημεία. Δεν έμοιαζαν καθόλου μεταξύ τους. Κάθε ένα ήταν μοναδικό.

Και αυτή η στάση του ανατολικού λαού έχει πολλά να διδαξει στον Δυτικό κόσμο που κυνηγά διαρκώς το τέλειο, το αψεγάδιαστο, το αλώβητο, το άθραυστο και το ακέραιο. Δεν αποδέχεται συχνά την μοναδικότητα και τις ρωγμές του κάθε ανθρώπου και δεν ρίχνει φως σε ότι τον ξεχωρίζει από τους υπόλοιπους. Πολύ συχνά εστιάζει στα λάθη, στις αδυναμίες και στη διαφορετικότητα επικρίνοντάς την και στοχοποιώντας την. Για αλλαγή, γιατί δεν προσπαθούμε να αγαπήσουμε και να αγκαλιάσουμε τις ρωγμές μας; Τα δικά μας σημάδια, που μόνο εμείς τα βιώσαμε και τα αντιμετωπίσαμε με αυτόν τον τρόπο και σε αυτόν τον βαθμό.

Εάν το σκεφτούμε καλά κάθε ένας από εμάς έχει σπάσει ή με μαθηματική ακρίβεια θα «σπάσει» στην ζωή του. Μπορεί να είναι μια ρωγμή και να κοπεί στα δύο. Μπορεί να γίνει χίλια κομμάτια. Τι θα κάνει ; Οι άνθρωποι δεν είναι αναλώσιμοι. Με πολύ κόπο αλλά και αγάπη για τον εαυτό μας πρέπει να μαζέψουμε τα κομμάτια μας και να αγαπήσουμε κάθε στιγμή που μας λύγισε. Είναι μέρος της ζωής μας και μας διαμόρφωσαν. Οφείλουμε λοιπόν να μην τα θάβουμε στα πιο σκοτεινά ντουλαπάκια του μυαλού μας αλλά να τα εκθειάζουμε. Γιατί όσες ρωγμές και αν έχουμε, όσο χρυσό και εάν χρειάστηκαμε για να γεμίσουμε τα κενά , αυτά τα σημάδια μας καθιστούν διαφορετικούς.

Οι υψηλές προσδοκίες και η τελειότητα είναι μια ψευδαίσθηση που μας αρέσει πολλές φορές να προσδοκούμε, να θαυμάζουμε και να ζούμε. Αλλά δεν είναι παρά μια ιδέα.

Όλοι οι άνθρωποι είμαστε γεμάτοι σημάδια. Σημάδια όμως που πρέπει να αποδεχτούμε και με πολύ κόπο και αγάπη έχουμε αντιμετωπίσει και έχουμε αγαπήσει. Σημάδια που … Ναι, δεν θα φύγουν ποτέ. Και αφού δεν θα φύγουν ποτέ, ας κοιτάξουμε τουλάχιστον να τα κάνουμε όμορφα. Αρκετά όμορφα ώστε να μην είναι ασήκωτο το βάρος τους. Να μπορούμε με περηφάνεια και σεβασμό να τα κουβάλάμε όλη μας τη ζωή.

Και με τον ίδιο σεβασμό πρέπει να αντιμετωπίζουμε τα σημάδια των άλλων, τα σημάδια που δείχνουν πόσες φορές έγιναν κομμάτια και έφτιαξαν την ζωή τους από την αρχή.

Εξάλλου, τι κρύβει περισσότερη δύναμη ; Κάτι που ήταν, είναι και θα είναι τέλειο; Ή ένας άνθρωπος που κλήθηκε να μαζέψει ένα ένα τα κομμάτια του και να επαναπροσδιοριστεί ;

Οτιδήποτε μας πλήγωσε, είναι και αυτό που μας έκανε πιο δυνατούς και πιο ξεχωριστούς. Αντί να προσπαθήσουμε να το κρύψουμε με κάθε τρόπο, ας το κάνουμε όμορφο και ας το σχεδιάσουμε πάνω μας με τέτοια τέχνη ώστε να δείχνει ότι δεν μας κατέστρεψε αλλά μας άλλαξε προς το καλύτερο. 

Έτσι δεν θα νικήσει μέσα μας η δύναμη της καταστροφής αλλά η δύναμη της αναγέννησης. Έτσι θα μπορούμε να έχουμε το κεφάλι ψηλά και το βάρος που κουβαλάμε δεν θα μας κρατάει πίσω. Έτσι θα αποδεχτούμε το ότι όλοι άνθρωποι σπάνε, λυγίζουν. Έχουν όμως τη δύναμη να κάνουν τη δυσκολία τους χρυσό. Γιατί οι ρωγμές μας κάνουν ξεχωριστούς. Γιατί ο όμορφος άνθρωπος δεν είναι αυτός που δεν έσπασε ποτέ, αλλά αυτός που έσπασε και βρήκε την δύναμη να διακοσμήσει τις ρωγμές του με χρυσό. Ο άνθρωπος που συνεχίζει το ταξίδι της ζωής του με χαμόγελο, περηφάνεια και αξιοπρέπεια.

Από klooun

Γιάννα Ανδρεαδάκη στις 15 Σεπτεμβρίου 2024

Η καθηγήτρια κοινωνιογλωσσολογίας Deborah Tannen έκανε γνωστή την ιδέα ότι οι άνδρες και οι γυναίκες προσεγγίζουν διαφορετικά τις συνομιλίες στο βιβλίο της «You Just Don’t Understand» του 1990, όπου υποστήριξε ότι οι άνδρες επιδιώκουν να διαπραγματευτούν και να εδραιώσουν τη θέση τους στην κοινωνική ιεραρχία, συχνά «επιδεικνύοντας γνώση και δεξιότητα κρατώντας το κέντρο της σκηνής μέσω της λεκτικής απόδοσης».

Αντίθετα, οι γυναίκες στοχεύουν στην ανάπτυξη συνδέσεων, αξιοποιώντας τις ερωτήσεις για την «ανακάλυψη ομοιοτήτων και την αντιστοίχιση εμπειριών». Αν και το έργο της Tannen ήταν αμφιλεγόμενο, καθώς βασιζόταν περισσότερο σε προσωπικά ανέκδοτα παρά σε εμπεριστατωμένη έρευνα, έκτοτε ώθησε μεταγενέστερους ερευνητές να διερευνήσουν τις συνήθως αναφερόμενες έμφυλες διαφορές στον τρόπο με τον οποίο οι άνδρες και οι γυναίκες βλέπουν τον σκοπό των διαπροσωπικών αλληλεπιδράσεων.

«Σε γενικές γραμμές, οι άνδρες ανέκαθεν περίμεναν από τους ανθρώπους να τους ακούνε – κυρίως ο μέσος στρέιτ λευκός άνδρας»

ΟΙ ΑΝΤΡΕΣ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΑΚΟΥΓΟΝΤΑΙ

Πολλοί παράγοντες μπορούν να συμβάλουν σε αυτή την εμπεδωμένη αίσθηση του ανδρικού δικαιώματος στη συζήτηση, συμπεριλαμβανομένης της ανατροφής και της οικογενειακής δυναμικής, των πολιτισμικών διαφορών και των ατομικών στυλ επικοινωνίας.

Αλλά οι κυρίαρχες, διάχυτες έμφυλες νόρμες παραμένουν ο κύριος ένοχος. «Σε γενικές γραμμές, οι άνδρες ανέκαθεν περίμεναν από τους ανθρώπους να τους ακούνε – κυρίως ο μέσος στρέιτ λευκός άνδρας. Κανείς δεν του έχει πει ποτέ να κάνει ησυχία, να απολογηθεί για τον τρόπο που αισθάνεται, να “διαβάσει” το δωμάτιο. Αν κάποιος έχει αντίθετη γνώμη, δεν την εκφράζει», λέει στο Dazed η ψυχοθεραπεύτρια και συγγραφέας Gin Lalli.

Εν τω μεταξύ, οι γυναίκες βρίσκονται σε μια διαρκή κατάσταση αυτοεπιτήρησης, καθοδηγούμενες από την πεποίθηση ότι βρεθήκαμε σε αυτή τη γη για να ευχαριστούμε τους άλλους.

ΟΙ ΑΝΤΡΕΣ ΑΝΑΖΗΤΟΥΝ ΟΜΑΔΑ

Αναμφισβήτητα, το «χάσμα συνομιλίας» έχει διευρυνθεί στο μεταπανδημικό περιβάλλον. Η παρατεταμένη απομόνωση αποδυνάμωσε τις κοινωνικές δεξιότητες που απαιτούνται για τη δημιουργία ουσιαστικών συνδέσεων, συμβάλλοντας περαιτέρω στη συνεχιζόμενη επιδημία της ανδρικής μοναξιάς.

«Τα αγόρια δεν έχουν πάντα μια δεμένη ομάδα για να την αποκαλούν δική τους, ακόμη και όταν έχουν, δεν κάνουν βαθιές συζητήσεις με τον ίδιο τρόπο που κάνουν οι γυναίκες. Αλλά εξακολουθεί να είναι κάτι που αποζητούν, ως ανθρώπινα όντα.

»Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο, όταν οι γυναίκες τους δίνουν βήμα κατά τη διάρκεια των ραντεβού, τείνουν να τις αντιμετωπίζουν σαν ένα αιχμάλωτο ακροατήριο, μια ευκαιρία να εκτονώσουν τυχόν συναισθήματα που δεν έχουν πάντα την ευκαιρία να επεξεργαστούν», δήλωσε η Lalli.

Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΝΑΤΚΙΣΣΟΣΤΗΣ

«Παρά τις αρνητικές αυτές εμπειρίες, πολλές από εμάς είναι γνωστό ότι δίνουμε ακόμα και στις πιο αδιάφορες προοπτικές το πλεονέκτημα της αμφιβολίας. Η Bea, μια 23χρονη ανώτερη συνεργάτης επενδύσεων, έπεσε θύμα του “πιο ανασφαλή ναρκισσιστή που έχει γνωρίσει ποτέ” – συμπωματικά, του ίδιου τύπου με τον οποίο είχα μιλήσει κάποτε και ο οποίος με ενέπνευσε να γράψω αυτό το άρθρο εξηγεί η Angel Martinez στο Dazed Magazine.

«Ολόκληρη η προσωπικότητά του ήταν επικεντρωμένη σε αυτό που έκανε για τη δουλειά του και υπήρχε τόση αυτοπεποίθηση στον τρόπο που μιλούσε», θυμάται η Bea.

«Αλλά ένας κοινός μας φίλος εγγυήθηκε γι’ αυτόν και είπε ότι είχε πολύ καλό χαρακτήρα, οπότε σκέφτηκα ότι ήταν δουλειά μου να τον βγάλω από το καβούκι του». Εν τω μεταξύ, η 26χρονη ανεξάρτητη εικονογράφος Sara έβγαινε κάποτε με έναν άντρα που καυχιόταν συχνά για τις άλλες κοπέλες που έβλεπε παράλληλα. «Στο τέλος, ήξερα ότι έπρεπε απλώς να αποδεχτώ ότι δεν ήταν για μένα και ότι δεν ήταν αυτός με τον οποίο βλέπω τον εαυτό μου να δεσμεύεται».

«Κανείς δεν του έχει πει ποτέ να κάνει ησυχία, να απολογηθεί για τον τρόπο που αισθάνεται, να “διαβάσει” το δωμάτιο. Αν κάποιος έχει αντίθετη γνώμη, δεν την εκφράζει»

Αυτό δεν είναι κάτι που θέλουν οι γυναίκες

Ίσως ένας λόγος για τον οποίο δικαιολογούμε τους άνδρες είναι επειδή η αποτυχία τους να μας δουν ως πραγματικούς ανθρώπους μπορεί συχνά να αποτελεί άμεσο χτύπημα στην αυτοεκτίμησή μας. «Στην αρχή, όταν σκεφτόμουν τον τρόπο που μου μιλούσε, αναρωτιόμουν: “Είμαι αδιάφορη; Είμαι βαρετή; Μήπως δεν είναι διασκεδαστικό να μιλάω μαζί του;”», λέει η Bea.

«Πάντα σκεφτόμουν “ίσως πρέπει απλώς να με γνωρίσει καλύτερα”, και τότε επιτέλους συμπεριφερόταν σαν ένας αξιοπρεπής συνομιλητής».» Αλλά, όπως λέει η Lalli, αυτό σπάνια συμβαίνει. «Αν ένας άντρας συμπαθεί μια κοπέλα, μπορεί ακόμη και να καταλήξει να κυριαρχεί ακόμη περισσότερο στη συζήτηση μέσω της πανηγυρικής συμπεριφοράς», εξηγεί η Lalli. «Αυτό που πολλοί δεν συνειδητοποιούν είναι ότι αυτό δεν είναι αυτό που θέλουν οι γυναίκες».

Είναι αυτονόητο ότι οι άνδρες συχνά στερούνται οδυνηρά τον τομέα της αυτογνωσίας, και γι’ αυτό εν μέρει τόσοι πολλοί άνδρες στα είκοσί τους δεν γνωρίζουν ακόμα ότι είναι αγένεια να μην κάνεις ερωτήσεις στη συνοδό σου.

Αλλά τα πρότυπα μας αλλάζουν προς το καλύτερο, και γίνεται σαφές ότι οι γυναίκες είναι όλο και πιο απρόθυμες να ανεχτούν άνδρες που απλά δεν σταματούν να φλυαρούν. Η Lalli έχει μερικές συμβουλές για τους άνδρες αναγνώστες: «Διαβάστε ένα βιβλίο, παρακολουθήστε μια ταινία, ανακατευτείτε σε μικτές ομάδες. Σταματήστε να αλληλεπιδράτε με τους “yes men” που ενισχύουν αυτές τις συμπεριφορές».

Όσο για τις γυναίκες, θα ήταν χρήσιμο να αντισταθούμε στην παρόρμηση να ακυρώσουμε κάθε άντρα με τον οποίο έχουμε βγει κακό ραντεβού. Μερικές φορές, πέφτουμε πάνω σε αμήχανες ακραίες περιπτώσεις που αξίζουν μια δεύτερη ευκαιρία: νευρικοί τύποι που μπορεί απλώς να είναι ιδιαίτερα παθιασμένοι με τα θέματα της επιλογής τους και είναι πιθανό να στείλουν ένα μήνυμα συγγνώμης μόλις πάμε σσπίτι

ΜΙΑ ΔΕΥΤΕΡΗ ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΝΑΙ, ΜΙΑ ΤΡΙΤΗ ΟΧΙ

Τούτου λεχθέντος, η τάση μας να παγιδευόμαστε σε μονόπλευρες συζητήσεις δείχνει μια συλλογική ανάγκη για διεκδικητικότητα. «Οι γυναίκες δεν πρέπει να φοβούνται να δίνουν τον τόνο και να διαμορφώνουν το είδος της συζήτησης που θέλουν», προτείνει η Lalli.

Το αν οι άνδρες είναι δεκτικοί σε αυτά τα σήματα ή όχι είναι ένα σημάδι που δείχνει αν αξίζουν ένα ακόμη ραντεβού: κάνουν αργά αλλά σταθερά την προσπάθεια να εμπλακούν; Είναι πρόθυμοι να προσαρμοστούν και να ανταποκριθούν στα σπρωξίματά σας; Ή, μήπως εξακολουθούν να σας βλέπουν ως μια απλή ιδέα, ένα ηχείο για τις αυτοαποκαλούμενες λαμπρές ιδέες τους; Αν όλα τα σημάδια δείχνουν αρνητικά, δεν είναι ντροπή να φύγετε.

«Όταν αισθάνεστε ότι δεν σας σέβονται, δεν έχετε άδικο. Μπορείτε να φέρνετε σιγά σιγά τη συζήτηση στο τέλος της. Δεν είστε καν υποχρεωμένες να τους δώσετε ανατροφοδότηση για το πώς μπορούν να τα πάνε καλύτερα», λέει η Lalli. «Εμείς οι γυναίκες, έχουμε ήδη αρκετές υποχρεώσεις. Το να διδάσκουμε βασική ανθρώπινη αξιοπρέπεια σε ενήλικες άνδρες δεν πρέπει να είναι ένα από αυτά».

*Με στοιχεία από dazeddigital.com

Γιάννα Ανδρεαδάκη στις 1 Σεπτεμβρίου 2024

Σοῦ εἶπα:
– Λύγισα.
Καὶ εἶπες:
– Μὴ θλίβεσαι.
Ἀπογοητεύσου ἥσυχα.
Ἤρεμα δέξου νὰ κοιτᾷς
σταματημένο τὸ ρολόι.
Λογικὰ ἀπελπίσου
πῶς δὲν εἶναι ξεκούρδιστο,
ὅτι ἔτσι δουλεύει ὁ δικός σου χρόνος.
Κι ἂν αἴφνης τύχει
νὰ σαλέψει κάποιος λεπτοδείκτης,
μὴ ριψοκινδυνέψεις νὰ χαρεῖς.
Ἡ κίνηση αὐτὴ δὲν θά ῾ναι χρόνος.
Θά ῾ναι κάποιων ἐλπίδων ψευδορκίες.
Κατέβα σοβαρή,
νηφάλια αὐτοεκθρονίσου
ἀπὸ τὰ χίλια σου παράθυρα..
Γιὰ ἕνα μήπως τ᾿ ἄνοιξες.
Κι αὐτοξεχάσου εὔχαρις.
Ὅ,τι εἶχες νὰ πεῖς,
γιὰ τὰ φθινόπωρα, τὰ κύκνεια,
τὶς μνῆμες, ὑδροροὲς τῶν ἐρώτων,
τὴν ἀλληλοκτονία τῶν ὠρῶν,
τῶν ἀγαλμάτων τὴν φερεγγυότητα,
ὅ,τι εἶχες νὰ πεῖς
γι᾿ ἀνθώπους ποὺ σιγὰ-σιγὰ λυγίζουν,
τὸ εἶπες.
καὶ τὴν πείθει
νὰ κουλουριάζεται πνιχτὰ
νὰ τρίβεται σὰ γάτα ἀνεπαίσθητη
πάνω στὸν διαθέσιμο ἀέρα
ποῦ ἀφήνεις προσπερνώντας.

Ἀπόλαυση πολὺ μοναχικότερη
ἀπὸ τὴ στέρησή της.

Γιάννα Ανδρεαδάκη στις 16 Μαΐου 2024

Το ομώνυμο βιβλίο του Gary Chapman πρωτοεκδόθηκε το 1992. Πριν γράψει το βιβλίο αυτό, που έμελλε να γίνει παγκόσμιο best seller, o Dr. Chapman είχε αρχίσει να παρατηρεί συγκεκριμένα μοτίβα ανάμεσα στα ζευγάρια με τα οποία έκανε συνεδρίες συμβουλευτικής.

Συνειδητοποίησε ότι, πολύ συχνά, τα ζευγάρια παρερμήνευαν ή δεν καταλάβαιναν ποιες είναι οι ανάγκες του συντρόφου τους. Αυτό τον οδήγησε να επινοήσει τις πέντε γλώσσες της αγάπης ή, αλλιώς, τους τρόπους με τους οποίους οι άνθρωποι εκφράζουν αγάπη στις σχέσεις τους. Ας τις ανακαλύψουμε, πιο αναλυτικά, παρακάτω:

Λόγια επιβεβαίωσης της αγάπης

Σε αυτή τη “διάλεκτο”, η έκφραση αγάπης, τρυφερότητας και εκτίμησης γίνεται μέσα από λόγια και επαίνους. Όταν κάποιος έχει αυτή την πρωταρχική γλώσσα της αγάπης απολαμβάνει τα ευγενικά λόγια, την ενθάρρυνση, τα εμψυχωτικά και ανεβαστικά quotes, τα τρυφερά, αγαπησιάρικα σημειώματα και τα χαριτωμένα μηνύματα κειμένου. Μπορείς πραγματικά να φτιάξεις τη μέρα αυτού του ανθρώπου λέγοντάς του ένα όμορφο κοπλιμέντο ή τονίζοντας λεκτικά τί είναι αυτό που κάνει τόσο καλά και να την απογειώσεις, σκαρώνοντας ένα αυτοσχέδιο ποιηματάκι ειδικά για εκείνον!

Ποιοτικός χρόνος

Κάποιος που έχει αυτή την γλώσσα αγάπης εκτιμά το να είσαι πλήρως παρών όταν είστε μαζί. Νιώθει ότι τον αγαπάς στο έπακρο όταν του δίνεις την αμέριστη προσοχή σου και περνάς χρόνο ουσιαστικής αλληλεπίδρασης μαζί του. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι μπορεί να πρέπει να βάλεις στην άκρη το κινητό ή να κλείσεις το κομπιούτερ σου, να διατηρείς την βλεμματική επαφή, να εστιάζεις στην άλληλεπιδρασή σας και να ακούς ενεργά. Οι άνθρωποι που έχουν τον ποιοτικό χρόνο ως γλώσσα της αγάπης επιζητούν περισσότερο την ποιότητα απ’ ότι την ποσότητα σ’ ότι αφορά τον χρόνο που περνάς μαζί τους.

Σωματική επαφή

Ένας άνθρωπος που έχει τη σωματική επαφή ως πρωταρχική γλώσσα της αγάπης, αισθάνεται την αγάπη μέσα από τη σωματική εκδήλωση τρυφερότητας. Εκτός από το σεξ, νιώθει ότι ο σύντροφος του τον αγαπά όταν π.χ. του κρατάει το χέρι, αγγίζει το μπράτσο του ή του κάνει ένα μασάζ στο τέλος της μέρας. Η άποψη του περί μιας ιδανικής βραδιάς με τον σύντροφό του μπορεί να σημαίνει ότι θα παρακολουθήσετε μία ταινία αγκαλιασμένοι στον καναπέ, ότι θ’ απολαύσετε έναν αργό χορό με έντονη σωματική επαφή ή ακόμη ότι θα κάνετε έναν περίπατο χέρι-χέρι. Οι άνθρωποι αυτοί νιώθουν ότι τους αγαπούν πιο πολύ όταν έχουν σωματική αλληλεπίδραση με τον σύντροφό τους.

Πράξεις φροντίδας

Οι πράξεις φροντίδας αφορούν όλα εκείνα τα ωραία (πλην πρακτικά) πράγματα που μπορείς να κάνεις για τον σύντροφό σου τα οποία θα τον κάνουν να νιώσει ότι τον αγαπούν, τον νοιάζονται και τον εκτιμούν. Μπορεί να περιλαμβάνει πολύ απλά, καθημερινά πράγματα όπως:

• Να τους βοηθήσεις να πλύνουν τα πιάτα
• Να κάνεις διάφορες εξωτερικές δουλειές και μικροθελήματα
• Να βάλεις ηλεκτρική σκούπα στο σπίτι
• Να βάλεις βενζίνη στο αυτοκίνητο

Αν η βασική γλώσσα αγάπης του συντρόφου σου είναι οι πράξεις φροντίδας, σίγουρα θα παρατηρήσουν και θα εκτιμήσουν όλα εκείνα τα μικρά πράγματα που διεκπεραιώνεις για αυτούς. Τείνουν μάλιστα και οι ίδιοι να κάνουν πράξεις φροντίδας και καλοσύνης για τους άλλους.

Κάνοντας και λαμβάνοντας δώρα

Για κάποιον που “μιλά” αυτή τη γλώσσα αγάπης, τα δώρα συμβολίζουν την αγάπη, τη φροντίδα και την τρυφερότητα. Θα εκτιμήσουν ιδιαίτερα όχι μόνο το δώρο αυτό καθαυτό αλλά επίσης τον χρόνο και την προσπάθεια που έκανε εκείνος που το επέλεξε. Οι άνθρωποι που απολαμβάνουν να δέχονται δώρα ως μέρος της δικής τους πρωταρχικής γλώσσας αγάπης δεν περιμένουν απαραιτήτως μεγάλα ή ακριβά δώρα. Είναι περισσότερο η προσπάθεια και η σκέψη που μετρά για εκείνους. Όταν αφιερώνεις χρόνο για να διαλέξεις ένα δωράκι ειδικά για αυτούς, αυτό τους λέει ότι τους σκέφτεσαι και τους νοιάζεσαι, ότι δίνεις σημασία στις προτιμήσεις τους. Μπορεί, μάλιστα, συχνά να θυμούνται το κάθε μικρό δώρο που έχουν λάβει από τους αγαπημένους τους καθώς έχει τόσο σημαντική επίδραση πάνω τους.

Υπάρχουν κι άλλες γλώσσες της αγάπης;
Το γενικό πλαίσιο του Dr Chapman και οι πέντε γλώσσες της αγάπης έχουν παραμείνει διαχρονικά, ωστόσο, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν και άλλοι τρόποι να εκφράσουμε και να λάβουμε αγάπη. Συν τω χρόνω, έχουν προκύψει κι άλλες προτεινόμενες προσθήκες στον τομέα αυτό, όπως π.χ. οι κοινές εμπειρίες και η συναισθηματική ασφάλεια. Όσο πιο πολύ στοχαζόμαστε σχετικά με τον εαυτό μας και με το τί είναι αυτό που εμπλουτίζει τη σχέση μας, τόσο περισσότερο θα βρίσκουμε τρόπους να βοηθήσουμε το σύντροφό μας να μας αγαπά με τον τρόπο που περισσότερο θέλουμε να αγαπηθούμε -και το αντίστροφο.

Πώς θα αναγνωρίσεις τη δική σου γλώσσα αγάπης

Σε μία σχέση νιώθεις περισσότερο ότι σε αγαπούν όταν ο σύντροφός σου:

• Σου λέει “σ’ αγαπώ” ή επαινεί κάτι που έκανες;
• Σου κάνει έκπληξη με ένα δώρο όλο νόημα για σένα;
• Οργανώνει ένα ταξίδι αποκλειστικά για τους δυο σας;
• Κάνει διάφορες δουλειές, εξωτερικές ή του σπιτιού;
• Κρατά το χέρι σου, όταν περπατάτε μαζί;

Οι απαντήσεις σε ερωτήσεις όπως οι παραπάνω, θα μπορούσαν να σου δώσουν στοιχεία ως προς το ποια μπορεί να είναι η δική σου πρωταρχική γλώσσα της αγάπης. Μπορείς, επίσης, να προσπαθήσεις να αναλογιστείς όλα εκείνα που αναζητάς σε μία σχέση ή να σκεφτείς πώς εσύ εκφράζεις την αγάπη σου στο σύντροφό σου.

Η γλώσσα της αγάπης που “μιλά” ο σύντροφός σου μπορεί να μην είναι η ίδια με αυτή που μιλάς εσύ. Όταν τα ζευγάρια έχουν διαφορετική πρωταρχική γλώσσα αγάπης, είναι πιθανόν να γίνουν παρεξηγήσεις. Ωστόσο, αν ο σύντροφός σου μάθει να μιλά τη δική σου γλώσσα και εσύ τη δική του, θα νιώθετε και οι δύο αγάπη, εκτίμηση και, τελικά, περισσότερη χαρά στη σχέση σας.

Πηγή:  GRACE

Γιάννα Ανδρεαδάκη στις 1 Μαΐου 2024

“Ξέρετε γιατί οι άνθρωποι δεν αναγνωρίζουν τι κάνετε για αυτούς;

Γιατί την πρώτη φορά που κάνετε κάτι για κάποιον,
δημιουργείτε ευγνωμοσύνη σε αυτόν.

Την δεύτερη φορά που κάνετε ή δίνετε σε κάποιον
δημιουργείτε προσμονή.
Το άτομο περιμένει να λάβει ξανά.

Την τρίτη φορά έχετε ήδη δημιουργήσει μια προσδοκία.
Το άτομο περιμένει να λάβει ακόμα αυτό που του δώσατε.

Την τέταρτη φορά δημιουργείτε αξία.
Το άτομο νιώθει ότι του αξίζει αυτό που του δίνετε
και θέλει να συνεχίσει να λαμβάνει.

Την πέμπτη φορά έχετε ήδη δημιουργήσει έναν εθισμό.
Αυτό το άτομο αισθάνεται ότι δεν μπορεί πλέον να ζήσει καλά
χωρίς αυτό που του δίνετε.
Είναι ήδη κακομαθημένο.

Την έκτη φορά, αντιλαμβάνεστε ότι δεν υπάρχει αμοιβαιότητα,
η προσφορά σας δεν αναγνωρίζεται ως προσφορά αλλά ως χρέος
και δεν λαμβάνετε τίποτα ως αντάλλαγμα
οπότε σταματάτε να δίνετε.

Τότε το κακομαθημένο άτομο που εσείς δημιουργήσατε, αγανακτεί
επειδή του αρνείσθε αυτό που έχει θεωρήσει, ως χορηγία σας
και έτσι καταλήγει να σας μισεί επειδή πάψατε να του δίνετε,
αυτό που τον κάνατε να πιστέψει ότι του άξιζε.

Αυτός είναι ο λόγος που πρέπει να γνωρίζουμε
ποιό είναι το όριο στο να δίνουμε.
Γιατί ο άλλος δεν γνωρίζει όρια στο να πάρει.”

Mario Venuti

Γιάννα Ανδρεαδάκη στις 18 Απριλίου 2024

 

Οι αναμνήσεις ως μονάδα μέτρησης του χρόνου

Είναι σημαντικό να καταλάβουμε πρώτα γιατί τα χρόνια νιώθουμε ότι περνούν γρήγορα για πολλούς από εμάς. Ένας λόγος είναι ότι, καθώς μεγαλώνουμε, οι ημερολογιακές μονάδες όπως ο χρόνος αποτελούν όλο και μικρότερο ποσοστό της συνολικής μας ζωής, δήλωσε η Ruth Ogden, καθηγήτρια ψυχολογίας στο Πανεπιστήμιο Liverpool John Moores της Αγγλίας, η οποία μελετά τον χρόνο.

«Όταν είσαι 8 ετών, για παράδειγμα, ένας χρόνος είναι το ένα όγδοο της συνολικής σου ζωής, ενώ όταν είσαι 80 ετών, είναι απλώς ένα 80%», δήλωσε στη HuffPost. «Αυτό συμβάλλει στην αίσθηση ότι ο χρόνος περνάει πιο γρήγορα».

Ένας άλλος λόγος έχει να κάνει με το πώς οι αναμνήσεις μας επηρεάζουν την αίσθηση του χρόνου.

«Ο εγκέφαλος μας δεν παρακολουθεί διαρκώς τον χρόνο, οπότε όταν πρέπει να κάνουμε διαπιστώσεις για μεγάλες χρονικές περιόδους, όπως ημέρες, μήνες ή χρόνια, χρησιμοποιούμε τον αριθμό των αναμνήσεων που σχηματίστηκαν σε αυτές τις περιόδους ως οδηγό για το πόσο διαρκούσαν οι περίοδοι», εξήγησε η Ogden.

Μπορείτε να προσκαλέσετε έναν γνωστό από το μάθημα γυμναστικής σας σε ένα νέο μαγαζί για πρωινό στην πόλη ή αρχίσετε να πιάνετε κουβέντα με αγνώστους όταν βγαίνετε έξω

«Για παράδειγμα, αν σας ρωτούσαν πόσο καιρό φαίνεται ότι κάνατε το Χ, ο εγκέφαλός σας θα ανατρέξει στο πόσες αναμνήσεις σχηματίστηκαν κατά την περίοδο Χ και θα το χρησιμοποιούσε αυτό ως οδηγό για τη διάρκεια. Όσο περισσότερες αναμνήσεις σχηματίζουμε κατά τη διάρκεια μιας χρονικής περιόδου και όσο πιο ζωντανές και συναισθηματικές είναι αυτές οι αναμνήσεις, τόσο περισσότερο αντιλαμβανόμαστε ότι η περίοδος διαρκεί».

Είναι σημαντικό να σημειωθεί ότι, αυτή τη στιγμή, οι νέες εμπειρίες μπορούν να δημιουργήσουν την αίσθηση ότι ο χρόνος περνάει γρήγορα. Όταν όμως αναπολήσετε αυτή την περίοδο, θα φαίνεται σαν να κράτησε περισσότερο. Είναι αυτό που η Βρετανίδα ψυχολόγος και συγγραφέας Claudia Hammond αναφέρει ως το «παράδοξο των διακοπών» – που πήρε το όνομά του από τον τρόπο με τον οποίο οι διακοπές μοιάζουν να περνούν γρήγορα όσο λείπετε, αλλά, εκ των υστέρων, αισθάνεστε σαν να ήσασταν εκεί πολύ περισσότερο απ’ ό,τι στην πραγματικότητα.

Η αναζήτηση φρεσκάδας είναι το κλειδί για την επιβράδυνση του χρόνου

Στο βιβλίο του δημοσιογράφου Joshua Foer «Moonwalking With Einstein: The Art and Science of Remembering Everything», γράφει ότι «η μονοτονία καταρρέει τον χρόνο, η καινοτομία τον ξεδιπλώνει».

Γιατί λοιπόν οι νέες εμπειρίες έχουν αυτό το αποτέλεσμα; Σύμφωνα με την Ogden, όταν συμμετέχουμε σε νέες δραστηριότητες, δημιουργούμε νέες και ζωντανές αναμνήσεις που ξεχωρίζουν στο μυαλό μας και μας κάνουν να αισθανόμαστε ότι ο χρόνος έχει περάσει πιο αργά.

Ομοίως, το γνωστικό φορτίο που απαιτείται για την εκμάθηση μιας νέας δεξιότητας μπορεί να επηρεάσει τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβανόμαστε τον χρόνο.

Πώς να προσθέσετε περισσότερη φρεσκάδα στη ζωή σας

Υπάρχουν πολλοί τρόποι για να αγκαλιάσετε το άγνωστο στην καθημερινή σας ζωή. Θα μπορούσε να είναι κάτι μεγάλο, όπως ο σχεδιασμός ενός ταξιδιού σε μια μακρινή τοποθεσία, ή θα μπορούσε να είναι κάτι μικρότερο, όπως η οδήγηση μιας διαφορετικής διαδρομής για το σπίτι από τη δουλειά.

Μπορεί επίσης να σημαίνει να ξεκινήσετε ένα νέο χόμπι, όπως να γραφτείτε σε ένα μάθημα τέχνης ή να κάνετε μαθήματα τένις.

Η γνωριμία με νέους ανθρώπους είναι ένας άλλος τρόπος για να διατηρήσετε τα πράγματα «φρέσκα». Μπορείτε να προσκαλέσετε έναν γνωστό από το μάθημα γυμναστικής σας σε ένα νέο μαγαζί για πρωινό στην πόλη ή αρχίσετε να πιάνετε κουβέντα με αγνώστους όταν βγαίνετε έξω.

*Mε πληροφορίες από: Huffpost

Γιάννα Ανδρεαδάκη στις 14 Απριλίου 2024

Μέτρησα τα χρόνια μου και συνειδητοποίησα, ότι μου υπολείπεται λιγότερος χρόνος ζωής απ’ ότι έχω ζήσει έως τώρα…

Αισθάνομαι όπως αυτό το παιδάκι που κέρδισε μια σακούλα καραμέλες: τις πρώτες τις κατβρόχθισε με λαιμαργία αλλά όταν παρατήρησε ότι του απέμεναν λίγες, άρχισε να τις γεύεται, μία-μία και με βαθιά απόλαυση.

Δεν έχω πια χρόνο για ατέρμονες συγκεντρώσεις όπου συζητούνται, καταστατικά, νόρμες, διαδικασίες και εσωτερικοί κανονισμοί, γνωρίζοντας ότι δε θα καταλήξει κανείς πουθενά.

Δεν έχω πια χρόνο για να ανέχομαι παράλογους ανθρώπους που παρά τη χρονολογική τους ηλικία, δεν έχουν μεγαλώσει. Δεν έχω πια χρόνο για να λογομαχώ με μετριότητες.

Δε θέλω να βρίσκομαι σε συγκεντρώσεις όπου παρελαύνουν παραφουσκωμένοι εγωισμοί. Δεν ανέχομαι τους χειριστικούς και τους καιροσκόπους.

Με ενοχλεί η ζήλια και όσοι προσπαθούν να υποτιμήσουν τους ικανότερους για να οικειοποιηθούν τη θέση τους, το ταλέντο τους και τα επιτεύγματα τους. Μισώ, να είμαι μάρτυρας των ελαττωμάτων που γεννά η μάχη για ένα μεγαλοπρεπές αξίωμα. Οι άνθρωποι δεν συζητούν πια για το περιεχόμενο… μετά βίας για την επικεφαλίδα.

Ο χρόνος μου είναι λίγος για να συζητώ για τους τίτλους, τις επικεφαλίδες. Θέλω την ουσία, η ψυχή μου βιάζεται…Μου μένουν λίγες καραμέλες στη σακούλα.

Θέλω να ζήσω δίπλα σε πρόσωπα με ανθρώπινη υπόσταση. Που μπορούν να γελούν με τα λάθη τους. Που δεν επαίρονται για το θρίαμβό τους. Που δε θεωρούν τον εαυτό τους εκλεκτό, πριν από την ώρα τους. Που δεν αποφεύγουν τις ευθύνες τους. Που υπερασπίζονται την ανθρώπινη αξιοπρέπεια.

Και που το μόνο που επιθυμούν είναι να βαδίζουν μαζί με την αλήθεια και την ειλικρίνεια.

Το ουσιώδες είναι αυτό που αξίζει τον κόπο στη ζωή. Θέλω να περιτριγυρίζομαι από πρόσωπα που ξέρουν να αγγίζουν την καρδιά των ανθρώπων…Άνθρωποι τους οποίους τα σκληρά χτυπήματα της ζωής τους δίδαξαν πως μεγαλώνει κανείς με απαλά αγγίγματα στην ψυχή. Ναι, βιάζομαι, αλλά μόνο για να ζήσω με την ένταση που μόνο η ωριμότητα μπορεί να σου χαρίσει. Σκοπεύω να μην πάει χαμένη καμιά από τις καραμέλες που μου απομένουν…

Είμαι σίγουρος ότι ορισμένες θα είναι πιο νόστιμες απ’ όσες έχω ήδη φάει. Σκοπός μου είναι να φτάσω ως το τέλος ικανοποιημένος και σε ειρήνη με τη συνείδησή μου και τους αγαπημένους μου.

Εύχομαι και ο δικός σου Σκοπός να είναι ο ίδιος γιατί με κάποιον τρόπο θα φτάσεις κι εσύ…ως το τέλος, Ικανοποιημένος και σε Ειρήνη με τη Συνείδησή σου και τους Αγαπημένους σου!

Από το Βραζιλιάνου ποιητή και συγγραφέα Mario de Andrade

Έως και το 6% των ανθρώπων μπορεί να εμφανίσει κάποιο βαθμό αφαντασίας.

Δεν πρόκειται για διαταραχή και δεν συνεπάγεται έλλειψη φαντασίας, αλλά μπορεί να έχει ανεπαίσθητες επιπτώσεις στην καθημερινή ζωή, λέει ο καθηγητής Adam Zeman, επίτιμος καθηγητής νευρολογίας στο Πανεπιστήμιο του Exeter, ο οποίος επινόησε τον όρο πριν από σχεδόν 10 χρόνια.

«Δεν μπορώ να ανασύρω εικόνες»

Η Mary Wathen, 43 ετών, από το Cheltenham, βρίσκει «εντελώς εντυπωσιακό» το γεγονός ότι άλλοι άνθρωποι μπορούν να δημιουργούν εικόνες στο κεφάλι τους. «Απλώς δεν μπορώ να καταλάβω τι πραγματικά εννοούν – πού είναι αυτή η εικόνα και πώς μοιάζει;» λέει.

«Για μένα, αν δεν μπορείς να δεις κάτι με τα μάτια σου, δεν υπάρχει».Η Mary δεν μπορεί να φανταστεί σημαντικά γεγονότα στη ζωή της, όπως την ημέρα του γάμου της. Και αν δεν είναι μαζί της, δεν μπορεί καν να φανταστεί τα δύο μικρά αγόρια της.

«Δεν ανασύρω μια εικόνα – έχω όλες τις αναμνήσεις, απλώς τις θυμάμαι πολύ διαφορετικά», λέει η Mary. «Όπως το περιέγραψε κάποτε κάποιος, όλο το υλικό λειτουργεί – αλλά η οθόνη δεν είναι ενεργοποιημένη».

Η Mary ανακάλυψε ότι διέφερε από τους περισσότερους άλλους ανθρώπους μόνο όταν συνομιλούσε με φίλους και με έκπληξη διαπίστωσε ότι ο σύζυγός της μπορούσε εύκολα να απεικονίσει γεγονότα του παρελθόντος σαν να έβλεπε ταινία

«Ενστικτώδης σχέση»

Η Mary ανακάλυψε ότι διέφερε από τους περισσότερους άλλους ανθρώπους μόνο όταν συνομιλούσε με φίλους και με έκπληξη διαπίστωσε ότι ο σύζυγός της μπορούσε εύκολα να απεικονίσει γεγονότα του παρελθόντος σαν να έβλεπε ταινία.

Στα θετικά, λέει, είναι ότι είναι πολύ καλή στη λεκτική επικοινωνία, επειδή δεν υποθέτει τίποτα – όλα εξαρτώνται από τις λέξεις. Επίσης, αισθάνεται τα πράγματα βαθιά. «Είμαι ένα πολύ συναισθηματικό άτομο που καθοδηγείται από το ένστικτο – έτσι όταν ανακαλείς κάτι, είναι περισσότερο ένα συναίσθημα παρά μια εικόνα», λέει η Mary.

Οι χάρτες μυαλού δεν ήταν ποτέ χρήσιμο εργαλείο για τις εξετάσεις, για παράδειγμα, και η λογοτεχνία φαντασίας είναι απαγορευτική, επειδή απλά δεν μπορεί να ξεφύγει σε αυτόν τον κόσμο στο μυαλό της.

«Βλέπω μόνο ό,τι είναι πραγματικό και μπροστά μου – δεν έχει σημασία αν το είδα ένα λεπτό ή μια ώρα πριν«, λέει η Mary.

Αντίθετο άκρο

Ο καθηγητής Zeman ανακάλυψε αυτόν τον τρόπο βίωσης του κόσμου όταν είδε έναν ασθενή που είχε χάσει την ικανότητα να οραματίζεται. Όταν έγραψε την περίπτωση του ασθενούς, άλλοι επικοινώνησαν μαζί του για να του πουν ότι ήταν πάντα έτσι.

Και ο καθηγητής Zeman ανακάλυψε έκτοτε ότι υπάρχει και το αντίθετο άκρο, η υπερφαντασία, κατά την οποία οι άνθρωποι βλέπουν εικόνες τόσο έντονα στο κεφάλι τους που δεν μπορούν να καταλάβουν αν είναι πραγματικές ή φανταστικές. Υπολογίζεται ότι το 3% από εμάς βλέπει τον κόσμο με αυτόν τον τρόπο.

«Ο ένας όρος γέννησε τον άλλο», λέει, αφού δανείζεται τη λέξη του Αριστοτέλη για το μάτι του νου – «φαντασία».

Ο καθηγητής Zeman λέει ότι 17.000 άνθρωποι έχουν επικοινωνήσει μαζί του την τελευταία δεκαετία, με εμπειρίες αφαντασίας και υπερφαντασίας. Πολλοί είπαν ότι γνώριζαν ότι επεξεργάζονταν τις πληροφορίες διαφορετικά από τους άλλους, αλλά δεν ήταν σε θέση να περιγράψουν τον τρόπο.

Στα όνειρά σας

Οι διαφορές στη συνδεσιμότητα μεταξύ των περιοχών του εγκεφάλου μπορεί να εξηγήσουν το γιατί, λέει ο καθηγητής Zeman.

Αν τους ζητηθεί να φανταστούν ένα μήλο, για παράδειγμα, οι περισσότεροι άνθρωποι περνούν από μια σειρά βημάτων, συμπεριλαμβανομένου του να σπρώξουν τον εγκέφαλο να θυμηθεί πώς μοιάζει ένα μήλο και να ενεργοποιήσουν τον εγκέφαλο για να δημιουργήσουν μια εικόνα του.

Όμως σε όσους πάσχουν από αφαντασία, η διαδικασία αυτή μπορεί να διακοπεί σε οποιοδήποτε σημείο. «Οι σκέψεις παραμένουν σκέψεις», λέει ο καθηγητής Zeman, «ενώ για άλλους, η σκέψη μεταφράζεται σε αισθητηριακούς όρους».

Ενώ οι αφαντικοί σκέφτονται τις αναμνήσεις, άλλοι άνθρωποι είναι σε θέση να ανακαλέσουν και να ζήσουν αυτές τις αναμνήσεις.

Αλλά είναι ενδιαφέρον ότι πολλοί αφαντικοί μπορούν να οραματίζονται εικόνες ενώ ονειρεύονται – πιθανώς επειδή πρόκειται για μια πιο αυθόρμητη εργασία που ξεκινά βαθιά μέσα στον εγκέφαλο, λέει ο καθηγητής Zeman.

«Η Geraldine, καλλιτέχνις, είχε πάντα «τεράστια φαντασία» ως παιδί, χτίζοντας ολόκληρα χωριά στο μυαλό της. Και πάντα έβλεπε το αλφάβητο με χρώματα, καθώς και τους αριθμούς και τις ημέρες της εβδομάδας»

Και η αφαντασία μπορεί να έχει οφέλη

Μπορεί να έχει προστατευτική επίδραση στην ψυχική υγεία κάποιου, επειδή είναι πιο πιθανό να ζει τη στιγμή και λιγότερο πιθανό να φαντάζεται τρομακτικά ή αγχωτικά γεγονότα, για παράδειγμα.

Αλλά για τον καθηγητή Zeman, «η μεγάλη έκπληξη» ήταν οι αφαντικοί καλλιτέχνες, οι οποίοι του είπαν ότι η προσπάθειά τους να απεικονίσουν εικόνες τους έδωσε ένα επιπλέον κίνητρο για να κάνουν τέχνη, χρησιμοποιώντας τον καμβά ως το μάτι του μυαλού τους.

Κανονικά, οι υπερφαντασικοί είναι πιο πιθανό να είναι δημιουργικοί, όπως η Geraldine van Heemstra.

Η Geraldine, καλλιτέχνις, είχε πάντα «τεράστια φαντασία» ως παιδί, χτίζοντας ολόκληρα χωριά στο μυαλό της. Και πάντα έβλεπε το αλφάβητο με χρώματα, καθώς και τους αριθμούς και τις ημέρες της εβδομάδας.

Στο σχολείο, η Geraldine συνήθιζε να αλλάζει τις απαντήσεις στα μαθηματικά, επειδή τα χρώματα των αριθμών στο μυαλό της φαίνονταν λάθος όταν κάθονταν το ένα δίπλα στο άλλο.

Ανακάλυψε όμως ότι έβλεπε τον κόσμο διαφορετικά από τους περισσότερους άλλους μόνο όταν συνεργαζόταν με μουσικούς και χορευτές, ζωγραφίζοντας στροβιλισμούς και σχήματα ανταποκρινόμενη στους ρυθμούς τους.

Νιώθει ότι μεταφέρεται

«Θυμάμαι ότι ρωτούσα τους μουσικούς πώς έβλεπαν τη μουσική – αλλά δεν καταλάβαιναν τι εννοούσα», λέει η Geraldine. «Νόμιζα ότι όλοι οι μουσικοί έβλεπαν τις νότες με χρώμα».

Η Geraldine έχει μια παρόμοια έντονη εμπειρία όταν ζωγραφίζει. «Μπορώ να περπατάω, να σχεδιάζω, να απολαμβάνω το τοπίο και να ξαναζώ την εμπειρία αργότερα», λέει. Ακόμη και όταν κάνει σχέδια για να κάνει κάτι, η Geraldine αισθάνεται ότι μεταφέρεται στο μέλλον.

«Μπορεί να ακολουθήσω ένα άλλο μονοπάτι και να νιώθω σαν deja vu», λέει. Αλλά η συνεχής οπτικοποίηση μπορεί επίσης να είναι κουραστική. Και ο εγκέφαλος της Geraldine μπορεί να αισθάνεται υπερφορτωμένος μερικές φορές, με αποτέλεσμα να δυσκολεύεται να κοιμηθεί.

Πολλά ερωτήματα παραμένουν σχετικά με την αφαντασία και την υπερφαντασία, όπως ποιοι είναι οι διαφορετικοί υποτύποι και γιατί μπορεί να είναι γενετικό ζήτημα. Δεδομένα από μεγάλες βιοτράπεζες μπορεί να δώσουν την απάντηση.

Εσωτερική ζωή

Η ανασκόπηση, στην επιθεώρηση Trends in Cognitive Sciences, διαπίστωσε ότι η αφαντασία εμφανίζεται σε οικογένειες, με τα αδέλφια των αφαντικών να έχουν 10 φορές περισσότερες πιθανότητες να προσβληθούν και τα ίδια.

Έχει επίσης διατυπωθεί η άποψη ότι οι αφαντικοί είναι πιο πιθανό να έχουν αυτισμό.

Ο καθηγητής Zeman λέει ότι η έρευνα δείχνει ότι «η συνειδητή αισθητηριακή απεικόνιση δεν αποτελεί προϋπόθεση για την ανθρώπινη νόηση» – ή τη δημιουργική φαντασία.

Με στοιχεία από bbc.com

Γιάννα Ανδρεαδάκη στις 18 Μαρτίου 2024

 

Αγόρι μου,
δεν φοβάμαι να πεθάνω.
Ωστόσο, κάθε τόσο,
ενώ δουλεύω
στη μοναξιά της νύχτας,
έχω ένα τράνταγμα στην καρδιά,
να χορτάσεις τη ζωή,
γιε μου,
είναι αδύνατον.
Μη ζεις σε αυτή τη γη σαν ενοικιαστής,
ή σαν εποχικός παραθεριστής
Θυμήσου:
σε αυτόν τον κόσμο πρέπει να ζεις σταθερά,
να ζεις όπως στο πατρικό σπίτι.
Πίστεψε στο στάρι,
στη γη,
στη θάλασσα,
αλλά πρώτα απ’ όλα
στον #άνθρωπο.
Αγάπησε το σύννεφο,
το βιβλίο,
το αυτοκίνητο,
αλλά πρώτα απ’ όλα
τον #άνθρωπο.
Νιώσε στο βάθος
της καρδιάς σου
τον πόνο του κλαδιού
που ξεραίνεται,
του άστρου που σβήνει,
του τραυματισμένου θηρίου,
αλλά πρώτα απ’ όλα
τον #ανθρώπινο πόνο.
Απόλαυσε, όλα τα επίγεια αγαθά,
τον ήλιο,
τη βροχή,
και το χιόνι,
το χειμώνα
και το καλοκαίρι,
το έρεβος
και το φως,
αλλά πρώτα απ’ όλα
απόλαυσε τον #άνθρωπο.
Γιάννα Ανδρεαδάκη στις 6 Μαρτίου 2024

Τη δεκαετία του 1960 ο ψυχολόγος Walter Mischel από το Στάνφορντ επινόησε έναν «τρόπο μέτρησης» του αυτοελέγχου σε τετράχρονα παιδιά. Άφηνε τα παιδιά προσχολικής ηλικίας μόνα τους σε ένα δωμάτιο με ένα πιάτο ζαχαρωτά και μια πρόκληση: μπορούσαν να φάνε ένα ζαχαρωτό αμέσως ή να περιμένουν μέχρι να επιστρέψει ο ενήλικας και να φάνε δύο. Στις δεκαετίες που ακολούθησαν, παρατήρησε κάτι ενδιαφέρον.

«Υπάρχουν χίλιοι άνθρωποι στην άλλη πλευρά της οθόνης σας, των οποίων η δουλειά είναι να καταρρίψουν τον αυτοέλεγχο που έχετε»

Τα τετράχρονα που περίμεναν για τα δύο ζαχαρωτά τα πήγαιναν καλύτερα στο σχολείο, είχαν λιγότερες πιθανότητες να πάρουν άναρκωτικά ή να καταλήξουν στη φυλακή, ήταν πιο ευτυχισμένα και κέρδιζαν περισσότερα. Έφτασε να πιστεύει ότι ο αυτοέλεγχος, η ικανότητα να καθυστερεί κανείς την ικανοποίηση, ήταν το κλειδί της

Έχετε ευθύνη;

Πιο πρόσφατα, ωστόσο, οι ψυχολόγοι αμφισβήτησαν τα πορίσματα του. Οι αρχικές μελέτες του Mischel αφορούσαν λιγότερα από 90 παιδιά, τα οποία ήταν όλα εγγεγραμμένα στον ίδιο παιδικό σταθμό. Μόλις αρχίσετε να μελετάτε μεγαλύτερες και πιο διαφορετικές ομάδες, προκύπτει ένα διαφορετικό μοτίβο: είναι τα πλουσιότερα παιδιά που μπορούν να αντισταθούν καλύτερα στο ζαχαρωτό. Αυτό οφείλεται εν μέρει στο γεγονός ότι είναι πιο πιθανό να εμπιστεύονται ότι πραγματικά θα πάρουν δύο ζαχαρωτά αν περιμένουν.

Μια πρόσφατη μελέτη υπέδειξε ότι τα γονίδιά σας παίζουν μεγάλο ρόλο στον καθορισμό του επιπέδου του αυτοελέγχου σας

Είναι επίσης επειδή η ικανότητά μας να αντιστεκόμαστε στον πειρασμό διαμορφώνεται από το περιβάλλον μας με πολύπλοκους και ελάχιστα αναγνωρισμένους τρόπους. Βασικά: δεν έχουμε πλήρη έλεγχο του αυτοελέγχου μας.

Οι περισσότεροι άνθρωποι δέχονται την άποψη ότι η τύχη έπαιξε μεγάλο ρόλο στη ζωή τους. Δεν είχατε λόγο για το πού γεννηθήκατε, αν οι γονείς σας ήταν στοργικοί ή κακοποιητικοί, πλούσιοι ή φτωχοί. Δεν επιλέξατε τα ταλέντα ή τα προσωπικά σας χαρακτηριστικά, τα μουσικά σας χαρίσματα ή τη φυσική σας ελκυστικότητα. Αυτό για το οποίο μπορείτε να αναλάβετε την ευθύνη, ωστόσο, είναι το πώς παίξατε το χαρτί που σας μοιράστηκε, αν σπαταλήσατε τα πρώιμα πλεονεκτήματά σας ή αν ανθίσατε παρά τις αντιξοότητες.

Και όμως, ακόμη και η ικανότητά σας για επιμονή, το σθένος και η θέλησή σας, διαμορφώνονται από δυνάμεις πολύ πέρα από τον έλεγχό σας. Μια πρόσφατη μελέτη υπέδειξε ότι τα γονίδιά σας παίζουν μεγάλο ρόλο στον καθορισμό του επιπέδου του αυτοελέγχου σας. Και αυτό πριν λάβετε υπόψη την επίδραση της κοινωνικής θέσης, της ανατροφής και του εισοδήματος, επειδή οι παιδικές αντιξοότητες, οι διακρίσεις, το άγχος, η εξάντληση και η πείνα επηρεάζουν τη δραστηριότητα στον προμετωπιαίο φλοιό, το τμήμα του εγκεφάλου μας που ενεργοποιείται όταν προσπαθούμε να κάνουμε το σωστό, το πιο δύσκολο πράγμα.

Αν δεν μπορείτε να συγκεντρωθείτε στη δουλειά σας επειδή σπαταλάτε συνεχώς χρόνο στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ή σας αποσπούν την προσοχή οι ειδοποιήσεις του WhatsApp, σκεφτείτε ότι το τηλέφωνό σας σχεδιάστηκε για να είναι εθιστικό: δημιουργήθηκε για να αιχμαλωτίζει την προσοχή σας

Αν αυτό ισχύει, ποσο υπεύθυνοι θα πρέπει να αισθανόμαστε για τα λάθη μας;

Τα «συστήματα επιβράβευσης» μας

Η επιρροή του περιβάλλοντος δεν αφορά βέβαια μόνο την παιδική ηλικία. Σκεφτείτε την απώλεια βάρους. Περίπου οι μισοί ενήλικες στο Ηνωμένο Βασίλειο δηλώνουν ότι συνεχώς προσπαθούν να χάσουν βάρος, με τις πιθανότητες να κλίνουν υπέρ μιας μάχης που θα χαθεί.

Όμως, η «αύξηση» της περιφέρειας της μέσης σε μεγάλο μέρος του κόσμου δεν αντικατοπτρίζει τόσο τη συλλογική απώλεια πειθαρχίας όσο τις συνέπειες της σύγχρονης δυτικής διατροφής, της καθιστικής ζωής και της αύξησης των εξαιρετικά επεξεργασμένων τροφίμων που έχουν σχεδιαστεί για να σας κόβουν την όρεξη.

Οι εταιρείες γνωρίζουν τα μυστικά για να κάνουν το πρόχειρο φαγητό «υπεργευστικό». Ξέρουν ότι δεν μπορούμε να αντισταθούμε σε τρόφιμα που έχουν παρόμοια αναλογία υδατανθράκων προς λίπος με το μητρικό γάλα, ότι δεν αντιλαμβανόμαστε καν ότι υπερκαταναλώνουμε όταν το φαγητό είναι τόσο μαλακό που μετά βίας χρειάζεται μάσημα. Περιμένετε πολλά από τον εαυτό σας για να αντισταθείτε σε μια παγκόσμια βιομηχανία πολλών δισεκατομμυρίων ευρώ που έχει έννομο συμφέρον να τροφοδοτεί την πείνα σας.

Μεγάλο μέρος του σύγχρονου κόσμου έχει σχεδιαστεί σκόπιμα για να εκμεταλλεύεται τα «συστήματα επιβράβευσης» μας, καθιστώντας τον πειρασμό πανταχού παρόντα και καθιστώντας δυσκολότερο να αντισταθούμε. Αν δεν μπορείτε να συγκεντρωθείτε στη δουλειά σας επειδή σπαταλάτε συνεχώς χρόνο στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ή σας αποσπούν την προσοχή οι ειδοποιήσεις του WhatsApp, σκεφτείτε ότι το τηλέφωνό σας σχεδιάστηκε για να είναι εθιστικό: δημιουργήθηκε για να αιχμαλωτίζει την προσοχή σας.

«Υπάρχουν χίλιοι άνθρωποι στην άλλη πλευρά της οθόνης σας, των οποίων η δουλειά είναι να καταρρίψουν τον αυτοέλεγχο που έχετε», παρατήρησε ο ειδικός σε θέματα ηθικής και τεχνολογίας Tristan Harris.

Αν δεν μπορείτε να τηρήσετε τον προϋπολογισμό σας και συνεχίζετε να αγοράζετε αχρείαστα πράγματα, σκεφτείτε πόσες διαφημίσεις συναντάτε καθημερινά, πόσο συχνά μια νέα θα εμφανιστεί στην οθόνη του υπολογιστή σας, στοχευμένη ειδικά στα γούστα σας.

Αυτοέλεγχος και επιδίωξη στόχων

Τίποτα από όλα αυτά δεν υποδηλώνει ότι πρέπει να εγκαταλείψετε την προσπάθεια να απαλλαγείτε από τις κακές συνήθειες ή να εγκαταλείψετε κάθε προσπάθεια αυτοπειθαρχίας. Θα ήμασταν δυστυχισμένοι, μη υγιείς και ηθικά εκτεθειμένοι αν παραιτούμασταν από το να έχουμε λόγο για το πώς συμπεριφερόμαστε.

Αντίθετα, μπορεί να βοηθήσει να σκεφτούμε τη δύναμη της θέλησης με διαφορετικό τρόπο. Η έρευνα δείχνει ότι οι άνθρωποι που τείνουμε να θαυμάζουμε για τον αυτοέλεγχό τους ουσιαστικά ασκούν λιγότερο έλεγχο. Είναι καλοί στο να επεξεργάζονται το περιβάλλον τους έτσι ώστε να μην χρειάζεται να παλεύουν με τον «πειρασμό»* : ξέρουν, για παράδειγμα, ότι είναι ευκολότερο να μην αγοράσεις ένα πακέτο μπισκότα παρά να σταματήσεις να τρως αφού ανοίξεις το πακέτο.

Επίσης, κατανοούν καλύτερα τα κίνητρα τους. Όταν πιάνετε τον εαυτό σας απαθή στη δουλειά, είναι επειδή δεν είστε σε θέση να αντισταθείτε στους περισπασμούς; Ή μήπως επειδή δεν θέλετε πια να κάνετε τη δουλειά σας; Μια μελέτη συνέδεσε τον αυτοέλεγχο με την επιδίωξη στόχων που εκτιμάτε και απολαμβάνετε – «να θέλετε να το κάνετε» αντί να «πρέπει να το κάνετε».

Με άλλα λόγια, αν θέλετε πραγματικά να διαπρέψετε στην αυτοκυριαρχία, προσπαθήστε να αποφύγετε να καταλήξετε στην ίδια κατάσταση με τα παιδιά προσχολικής ηλικίας του Mischel, να κοιτάτε ένα πιάτο γεμάτο ζαχαρωτά και να αναρωτιέστε γιατί πρέπει να παίξετε αυτό το ηλίθιο παιχνίδι ούτως ή άάλλως.

Από in.gr

Γιάννα Ανδρεαδάκη στις 3 Μαρτίου 2024

«Κάνε ό,τι μπορείς όσο καλύτερα μπορείς, κι αν τα πράγματα δεν εξελιχθούν όπως περίμενες, δεν πειράζει». Η Φιλοσοφία του ιαπωνικού Γκάνμπατε δημιουργεί έναν ξεχωριστό τρόπο ζωής.

Όταν λέμε «καλή τύχη να ’χεις», δίνουμε την εντύπωση ότι το αποτέλεσμα βρίσκεται στα χέρια της μοίρας, πέρα από τον δικό μας έλεγχο. Αντίθετα, στα ιαπωνικά, όταν λέμε σε κάποιον Γκάνμπατε, αυτό που υπονοούμε είναι ότι μεγάλο μέρος όσων πρόκειται να αντιμετωπίσει εξαρτάται από τον ίδιο. Είναι σημαντικό επίσης το τμήμα «όσο καλύτερα μπορείς», που εμπεριέχεται στην έννοια του Γκάνμπατε, αφού αφήνει περιθώριο στην πιθανότητα να μην πάνε τα πράγματα και πολύ καλά, δεδομένου ότι κάποιες πλευρές είναι πέρα από τον δικό μας έλεγχο. Γκάνμπατε σημαίνει πως η προσπάθεια είναι πιο σημαντική από την τύχη.

Πρόκειται για το Ουάμπι Σάμπι στοιχείο της πραγματικότητας. Η προσπάθεια είναι πιο σημαντική από την τύχη. Το φιλοσοφικό μήνυμα του Γκάνμπατε είναι: «Κάνε ό,τι μπορείς όσο καλύτερα μπορείς, κι αν τα πράγματα δεν εξελιχθούν όπως περίμενες, δεν πειράζει, δε χρειάζεται να αισθάνεσαι άσχημα, επειδή ξέρεις πως έκανες ό,τι περνούσε από το χέρι σου». Μαϊνίτσι γκανμπατεμάσου!

Στην Ιαπωνία χρησιμοποιούμε το Γκάνμπατε καθημερινά. Μια από τις πιο συχνές χρήσεις της λέξης είναι όταν αποχαιρετούμε το πρωί την οικογένειά μας για να πάμε στη δουλειά ή στο σχολείο. Χρησιμοποιούμε επίσης το Γκάνμπατε σε αθλητικούς αγώνες, σε οποιοδήποτε είδος κοινωνικής δραστηριότητας, όταν βρισκόμαστε με έναν φίλο και αισθανόμαστε ότι πρέπει να τον εμψυχώσουμε, όταν μια φυσική καταστροφή πλήττει τα νησιά μας.

Αν έχεις κάνει ό,τι καλύτερο μπορούσες, δεν έχει σημασία αν το αποτέλεσμα δεν είναι το αναμενόμενο, επειδή μέσα σου ξέρεις πως δε χαράμισες την ευκαιρία. Να ζεις τη ζωή σου κάνοντας τα πράγματα όσο καλύτερα μπορείς, αξιοποιώντας τις ικανότητές σου όσο καλύτερα γίνεται, δείξε επιμονή, μείνε σταθερός, συνέχισε να προχωράς, μην κάνεις πίσω. Κι αν δεν καταφέρεις αυτό που επιδίωκες, μη χάσεις το θάρρος σου, μη νιώσεις άσχημα.  Δεν πειράζει, έκανες ό,τι μπορούσες. Γκάνμπατε! Γκάνμπατε.

Αν δεν μπορείς να σταματήσεις το κύμα, γίνε το κύμα!

Γιάννα Ανδρεαδάκη στις 24 Φεβρουαρίου 2024

Αποσπάσματα από τον ” Μικρό πρίγκηπα:

«Τ’ αστέρια ανήκουν σ’ όλους τους ανθρώπους· αλλά για τους ανθρώπους, δεν έχουν όλα τ’ αστέρια την ίδια σημασία. Για κάποιους, που ταξιδεύουν, τ’ αστέρια είναι οδηγοί, σημεία προσανατολισμού. Γι’ άλλους πάλι, δεν είναι τίποτε παραπάνω από αχνά φωτάκια στον ουρανό. Γι’ άλλους, που είναι επιστήμονες, αντιπροσωπεύουν ερωτήσεις και προβλήματα. Για τον επιχειρηματία μου, αντιπροσώπευαν τον πλούτο. Μα όλα αυτά τα αστέρια – εκεί πάνω – μένουν σιωπηλά. Εσύ όμως… εσύ… θα ‘χεις τ’ άστρα όπως κανείς άλλος δεν τα έχει… – «Τι θέλεις να πεις;

– «Όταν θα κοιτάζεις τον ουρανό τη νύχτα, μιας και θα ζω σ’ ένα απ’ τ’ αστέρια, μιας και θα γελάω σ’ ένα απ’ τ’ αστέρια, θα είναι τότε για σένα σαν να γελούν όλα τ’ αστέρια. Εσύ θα έχεις – εσύ μόνο – άστρα που ξέρουν να γελούν!».

Και γέλασε ξανά.

– «Κι’ όταν καταλαγιάσει η λύπη σου (γιατί πάντα καταλαγιάζει η λύπη, τελικά) θα είσαι ευχαριστημένος που με γνώρισες. Θα είσαι για πάντα φίλος μου. Θα θέλεις να γελάμε μαζί. Και μερικές φορές, θ’ ανοίγεις το παράθυρο σου – έτσι – γι’ αυτή τη χαρά… Κι’ οι φίλοι σου θα μένουν πραγματικά κατάπληκτοι να σε βλέπουν να γελάς, κοιτώντας τον ουρανό. Κι’ εσύ λοιπόν θα τους λες: “Ναι, τ’ αστέρια πάντα με κάνουν να γελώ!”. Κι’ εκείνοι θα σε περνάνε για τρελό. Θα σου έχω κάνει την πιο πονηρή φάρσα…».

Και γέλασε ξανά.

– «Θα είναι σαν να σου έχω δώσει – αντί γι’ αστέρια – μυριάδες μικρά κουδουνάκια που ξέρουν να γελούν…».

Έχασε λίγο απ’ το κουράγιο του. Μα έκανε ακόμα μια προσπάθεια:

– «Ξέρεις… θα είναι όμορφο αυτό. Κι’ εγώ θα τα κοιτάζω τ’ άστρα. Όλα τ’ άστρα θα ‘ναι σαν πηγάδια με σκουριασμένο μαγκάνι. Όλα τ’ άστρα θα μου φέρνουν νερό για να πιω…».

– «Θα είναι απόλυτα διασκεδαστικό! Εσύ θα έχεις πεντακόσια εκατομμύρια κουδουνάκια, εγώ θα έχω πεντακόσια εκατομμύρια βρυσούλες…».

Γιάννα Ανδρεαδάκη στις 24 Φεβρουαρίου 2024

Ω αιώνιε εσύ ταξιδευτή, άκου μια ιστορία
γιατί είτε είσαι πρίγκιπας μικρός ειτ΄ ένας Οδυσσέας
η Γη θα είναι πάντα στρογγυλή και πάντα θα γυρίζεις
εκεί όπου πρωτάρχισες, στην πρώτη σου ανάσα
μες της μητέρας Γης μήτρα ζεστή, πριν κι απ’ το πρώτο κλάμα
επάνω στον πλανήτη σου, στο θρόνο της αλήθειας

Γιατί τους παγωμένους τους ωκεανούς, τις πύρινες ερήμους
τ’ απόμερα απογέματα, τις τρελαμένες πόλεις
τις λέξεις τις χαρούμενες, τις πληγωμένες μνήμες
στ’ αλήθεια μια σπιθαμή απόσταση όλα τα χωρίζει
κι άμα εσύ το επιθυμείς, ο χρόνος σε ξεχνάει

Άσε λοιπόν το νου σου να διψά, χιλιόμετρα να τρέχει
να υφαίνει με ψευδαίσθηση το θάνατο ότι κλέβει
με σχέδια, όνειρά, στιγμές σε πέτρινα μνημεία
να ξεγλιστράει σαν ληστής απ’ την ακινησία

Και πριν ταξιδέψεις αδερφέ, βυθίσου στην αγκαλιά σου
ένα απομεσήμερο, στο δάσος μιας ηπείρου
κάτω απ’ τον ήλιο το ζεστό, στο απαλό το χώμα
και αν δεις τις πόρτες ανοιχτές διάπλατα να είναι
κλείσε τα μάτια μια στιγμή και νιώσε την ανάσα
και τι ‘ναι αυτό που λαχταρά να λιώσει μέσα σ’ όλα

Κάνε το νου σου σύμμαχο, και χάσου στις αισθήσεις
παλάτια, χρώματα τρελά, φλεγόμενα αστέρια
και μια στάλα από φως Ελληνικό, να κατεβάζει πνεύμα
να πίνει αγάπη η ψυχή μέχρι να ξεδιψάσει
και δες πιά με κρυστάλληνη ματιά πως μέσα σου αιώνια
όλα τα πλούτη κατοικούν στην απαλή σου φύση

Αίρε λοιπόν τα ξάρτια σου και αέρα στα πανιά σου
κι άμα γυρίσεις να με δεις φέρε μια ιστορία
μια ιστορία απ’ αυτές που όλα είναι ένα
λύπη, χαρά και θάνατος από την ίδια ουσία
που ένα ταξίδι αληθινό συμβαίνει στην καρδιά σου
που από ζωή φλεγόμενη παντού είναι και πάντα
κρατώντας απ’ το χέρι ένα παιδί, την ψυχή όλου του κόσμου
γιατί όλα τα ταξίδια μιας ζωής είναι μονάχα ένα ταξίδι.

Γιάννα Ανδρεαδάκη στις 10 Φεβρουαρίου 2024

Η υπερανάλυση των προβλημάτων σου, και γενικότερα καταστάσεων που δεν είσαι σε θέση να ελέγξεις, όχι μόνο δεν θα σε οδηγήσει στη λύση τους, αλλά ενδεχομένως να σου δημιουργήσει νέα αδιέξοδα.

Πρόκειται για το λεγόμενο overthinking που εμπεριστατωμένα οδηγεί σε καταστροφή της ψυχικής ηρεμίας σου, της παραγωγικότητας σου και σε αύξηση του στρες.

Προτού πανικοβληθείς περισσότερο, οι φίλοι μας οι Ιάπωνες είναι εδώ για να μας προτείνουν ορισμένες τεχνικές που μπορεί να μειώσουν έως και να εξαφανίσουν το άγχος μας.

Οι 7 τεχνικές

  • Kaizen

Αυτή η φιλοσοφία έχει στο επίκεντρό της την ιδέα της συνεχούς βελτίωσης των ανθρώπων μέσω μικρών και σταδιακών αλλαγών. Η ουσία της φιλοσοφίας «Kaizen» σχετίζεται με τη σταδιακή πρόοδο, η οποία είτε άμεσα είτε έμμεσα σε απομακρύνει από την πίεση της τελειομανίας, η οποία προφανώς οδηγεί στο overthinking.

  • Ikigai

Συχνά περιγράφεται ως ο «λόγος ύπαρξης» ενός ατόμου. Είναι ένας συνδυασμός αυτού που αγαπάει κάποιος, αυτού στο οποίο είναι καλός και αυτού που χρειάζεται. Εάν προσδιορίσεις και ευθυγραμμιστείς με το Ikigai σου, θα απελευθερώσεις τον εαυτό σου από την υπερβολική σκέψη.

  • Kintsugi

Το Kintsugi είναι η ιαπωνική τεχνική που σου διδάσκει πώς να «αγκαλιάζεις» τις ατέλειές σου, αντί να κυνηγάς συνεχώς το απόλυτα ιδανικό. Μαθαίνοντας από τα μικρά λάθη, μπορείς να ξεπεράσεις τον φόβο της αποτυχίας και να καλλιεργήσεις τη νοοτροπία της αποδοχής.

  • Shirin-Yoku

Η πρακτική αυτή έχει αποδειχθεί επιστημονικά ότι μειώνει τα επίπεδα του στρες, την αρτηριακή πίεση, ενώ ενισχύει την ψυχική ευημερία. Η πρακτική του Shirin-Yoku περιλαμβάνει τη «βύθιση» στη φύση και την εναρμόνιση με τους ήχους και τις αισθήσεις. Η παραμονή στη φύση εξάλλου, είναι γνωστό ότι βελτιώνει την ψυχική υγεία.

  • Zazen

Το Zazen αποτελεί μια διαλογιστική πειθαρχία που αποτελεί συνήθως την πρωταρχική πρακτική της βουδιστικής φιλοσοφίας Ζεν. Ουσιαστικά, περιλαμβάνει το να κάθεσαι ήσυχα και να παρατηρείς τις σκέψεις που σου έρχονται στο μυαλό. Έτσι, μπορείς να μάθεις να αντιδράς λιγότερο στις αρνητικές σκέψεις, επιτρέποντας στον εαυτό σου να αποδεσμευτεί από το overthinking.

  • Wabi-sabi

Σύμφωνα με τη φιλοσοφία Wabi-sabi η ομορφιά βρίσκεται στην παροδικότητα, την ατέλεια και την απλότητα. Με την υιοθέτηση της συγκεκριμένης νοοτροπίας θα ξεφύγεις από τα μη ρεαλιστικά πρότυπα και θα βρεις την ικανοποίηση στη φυσική ροή της ζωής.

  • Shoganai

Δεν μπορείς να ελέγξεις τις καταστάσεις στη ζωή; Πρέπει απλώς να τις αποδεχτείς. Και αυτό δηλώνει το Shoganai. Αγκαλιάζοντας αυτή την αρχή, μπορείς να αφήσεις τις συνεχείς ανησυχίες και τους προβληματισμού για μερικά πράγματα που δεν μπορούν να αλλάξουν, βρίσκοντας γαλήνη στη φυσική ροή των πραγμάτων.