Θεατρικά Έργα
Η Αιολική γη θεωρείται ένα από τα σημαντικότερα, αν όχι το σημαντικότερο, έργο του Ηλία Βενέζη. Η Αιολική Γη ξεπηδάει από τις ρίζες των δέντρων της Ανατολής, από τα βουνά της Μικρασίας που τα λένε Κιμιντένια και ταξιδεύει από το κτήμα του παππού και της γιαγιάς στα κύματα του Αιγαίου. Έτσι όπως ταξιδεύει και η ψυχή του μικρού Πέτρου, που παρέα με την αγαπημένη αδελφή του, ακούει τις μυστικές φωνές της φύσης, τα καλέσματα των σπηλιών και των φαραγγιών και αφουγκράζεται τους ήχους της γης και του νερού. Κοντά στα τσακάλια, τα αγριογούρουνα, τις αρκούδες και τους αετούς ο Πέτρος θα γνωρίσει μαζί με τα παραμύθια της γιαγιάς, τα πρώτα σκιρτήματα του έρωτα. Θα γνωρίσει την τραχιά και άγρια φύση του τόπου και των ανθρώπων και θα μάθει για τους προγόνους του, που ξεχέρσωσαν την άγονη γη κάνοντάς τη ζωή και πεπρωμένο τους. Ο Ηλίας Βενέζης, καταγράφει με νοσταλγία τις παιδικές αναμνήσεις του στις Κυδωνίες της Μικράς Ασίας από τις αρχές του 20ού αιώνα μέχρι το 1914, όταν άρχισαν οι πρώτοι διωγμοί. Το έργο ανεβαίνει φέτος από το Εθνικό Θέατρο.
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ
«Οι πρόγονοί μου δουλέψανε σκληρά τη γη που είναι κάτω απ’ τα Κιμιντένια. Όταν εγώ γεννήθηκα, ένα μεγάλο μέρος της περιοχής το όριζε η φαμίλια μας. Το χειμώνα μέναμε στην πόλη, αλλά μόλις τα χιόνια φεύγανε απ’ τα Κιμιντένια κ’ η γη πρασίνιζε μας έπαιρνε η μητέρα μας, όλα τ’ αδέρφια μου, την Ανθίππη, την Αγάπη, την Άρτεμη, τη Λένα, εμένα, και πηγαίναμε να ζήσουμε τους μήνες του καλοκαιριού στο κτήμα, κοντά στον παππού και στη γιαγιά μας. Η θάλασσα ήταν μακριά από κει, κι αυτό στην αρχή ήταν μεγάλη λύπη για μένα επειδή γεννήθηκα κοντά της. Στην ησυχία της γης θυμόμουν τα κύματα, τα κοχύλια και τις μέδουσες, τη μυρουδιά του σάπιου φυκιού και τα πανιά που ταξίδευαν. Δεν ήξερα να τα πω αυτά, επειδή ήμουνα πολύ μικρός. Αλλά μια μέρα η μητέρα μου βρήκε το αγόρι της πεσμένο μπρούμυτα καταγής, σα να φιλούσε το χώμα. Το αγόρι δε σάλευε, κι όταν η μητέρα πλησίασε τρομαγμένη και το σήκωσε είδε το πρόσωπό του πλημμυρισμένο στα δάκρυα. Το ρώτησε ξαφνιασμένη τί έχει, κ’ εκείνο δεν ήξερε ν’ αποκριθεί και δεν είπε τίποτα. Όμως μια μητέρα είναι το πιο βαθύ πλάσμα του κόσμου, κ’ η δική μου, που κατάλαβε, με πήρε από τότε πολλές φορές και πήγαμε ψηλά στα Κιμιντένια, απ’ όπου μπορούσα να βλέπω τη θάλασσα. Κ’ ενώ εγώ αφαιριόμουνα στη μακρινή μαγεία του νερού, εκείνη δε μου μιλούσε, για να αισθάνομαι πως είμαστε μονάχοι, η θάλασσα κ’ εγώ. Περνούσε πολλή ώρα έτσι, τα μάτια μου κουράζονταν να κοιτάνε και γέρναν, έγερνα κ’ εγώ στη γη. Τότε τα δέντρα που με τριγύριζαν γίνονταν καράβια με ψηλά κατάρτια, τα φύλλα που θροούσαν γίνονταν πανιά, ο άνεμος ανατάραζε το χώμα, το σήκωνε σε ψηλά κύματα, τα μικρά τριζόνια και τα πουλιά ήταν χρυσόψαρα και πλέανε, κ’ εγώ ταξίδευα μαζί τους».
Με αφορμή τη συμπλήρωση των 400 χρόνων από το θάνατό του Ουίλιαμ Σέξπιρ, το Εθνικό Θέατρο τοποθετεί ηθοποιούς, σκηνοθέτες και μεταφραστές μέσα σε ένα κοντέινερ, στο κέντρο της πόλης και προσκαλεί τους Αθηναίους σε ένα συναρπαστικό ποιητικό ταξίδι.
Μέσα στην πρωτότυπη εγκατάσταση ζωντανεύουν αποσπάσματα από τα σημαντικότερα έργα του κορυφαίου θεατρικού συγγραφέα, από τις 11:00 το πρωί έως τις 23:00. Ο Άμλετ, ο Ρωμαίος και η Ιουλιέτα, ο Ριχάρδος Γ΄, η Λαίδη Μάκβεθ, ο βασιλιάς Ληρ, η Οφηλία, συναντιούνται στο μικρό δωμάτιο και κάνουν παρέα μαζί μας, μεταμορφώνοντας την πλατεία Ομονοίας σε μια μεγάλη λυρική γιορτή.
10 πράγματα που (ίσως) δεν γνωρίζετε για τον Σέξπιρ:
-Η αγγλική γλώσσα χρωστάει μεγάλο μέρος των λέξεων και φράσεών της στη συγγραφική του έμπνευση.
-Οι γονείς του δεν γνώριζαν γραφή και ανάγνωση και, κατά πάσα πιθανότητα, ούτε και τα παιδιά του.
-Κανείς δεν γνωρίζει τι έκανε από το 1585 έως το 1592. Οι ιστορικοί αδυνατούν να βρουν οποιοδήποτε στοιχείο για εκείνη την περίοδο της ζωής του.
-Είχε τουλάχιστον 6 διαφορετικούς τρόπους με τους οποίους υπέγραφε: Willm Shakp, Shakesper, Shakespere, Shexpere, Shackspere, Shaxspe.
-Αν θέλουμε να μπλέξουμε το έργο του με τα μαθηματικά θα καταλήξουμε στο συμπέρασμα πως έγραφε 1,5 έργο κάθε χρόνο.
-Σε μια εποχή που δεν υπήρχαν λεξικά, χρησιμοποίησε πάνω από 17000 διαφορετικές λέξεις, εντυπωσιακός αριθμός, 4 φορές πολλαπλάσιος από τις λέξεις που χρησιμοποιούσαν οι μορφωμένοι της περιόδου. 7000 λέξεις στα έργα του χρησιμοποιήθηκαν μόνο μία φορά.
-Ο Βολταίρος υπήρξε μεγάλος πολέμιός του και τον αποκαλούσε «μεθυσμένο αγροίκο».
-Τα έργα του έχουν μεταφραστεί σε 80 γλώσσες, ακόμα και στη διάλεκτο των Klingon από το Star Trek.
-Η σύζυγός του είχε ακριβώς το ίδιο όνομα με την σημερινή ηθοποιό του Hollywood, Anne Hathaway.
-Ο Άμλετ είναι το πιο μεγάλο του έργο, η παράσταση του οποίου διαρκεί περίπου 4 ώρες.
Info: 12 ώρες στο δωμάτιο του Σέξπιρ, 23 Απριλίου, 11:00-23:00, Πλατεία Ομονοίας, Ελεύθερη είσοδος
-Πάντα προσπάθεια. Πάντα αποτυχία. Δεν πειράζει. Προσπάθησε ξανά. Απότυχε ξανά. Απότυχε καλύτερα.
-Μη με αγγίζεις! Μη με ρωτάς! Μη μου μιλάς! Μείνε μαζί μου.
(από το θεατρικό «Περιμένοντας τον Γκοντό»)
-Η συνήθεια είναι πολύ καλός σιγαστήρας.
| Ξέρεις από τι πέθανε η μητέρα Πεγκ; Από σκοτάδι.
gnomikologikon.gr |
Φιλοσοφικό έργο σε θεατρική μορφή). Θέατρο ΚΑΡΕΖΗ
Με τον Νικήτα Τσακίρογλου & την Κατερίνα Διδασκάλου.
Ας ενωθούμε, ας πιαστούμε σφιχτά, ας σμίξουμε τις καρδιές μας, ας δημιουργήσουμε έναν εγκέφαλο και μιαν καρδιά στη Γης, ας δώσουμε ένα νόημα ανθρώπινο στον υπερανθρώπινον αγώνα!
Ν.ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ.
Η τολμηρή απόπειρα παρουσίασης του φιλοσοφικού έργου, σε δραματική μορφή, κάνει τον θεατή να αποκτήσει μια πρωτόγνωρη, πιο ουσιώδη επικοινωνία με τις μεγάλες αγωνίες και τα ιδανικά του Νίκου Καζαντζάκη.
Ο λόγος της ‘’ ΑΣΚΗΤΙΚΗΣ’’ μας οδηγεί σε άγνωστα μονοπάτια της ανθρώπινης εμπειρίας αποκαλύπτοντας, ταυτόχρονα, πολλές μεταφυσικές αλήθειες.Μας διαπαιδαγωγεί στον αγώνα της ζωής και μας διδάσκει ότι μέσα από τις δυσκολίες και τις αιματηρές μάχες, αν ο άνθρωπος δεν φοβηθεί να αντιμετωπίσει τη φθορά του αλλά και το εσωτερικό του μεγαλείο,δεν θα μπορέσει να απαντήσει στα μεγάλα ερωτηματικά της ζωής και να βρει τη λύτρωση
Το έργο του Νίκου Καζαντζάκη έχει σημειώσει ευρεία διάδοση ,έχει βρει βαθιά απήχηση στις ψυχές των ανθρώπων, από διάφορες εθνικότητες και ανόμοιες πολιτικές και θρησκευτικές πεποιθήσεις. Eπιβλήθηκε και καταξιώθηκε στα χρόνια μας, απέκτησε παγκόσμια φήμη και κέρδισε να παραμείνει κλασικό στη ροή των αιώνων.
—————————-
Η δραματοποίηση φιλοσοφικών έργων, θέτουν μόνο μεγάλα ερωτήματα και δίνουν ερεθίσματα στους θεατές, να διεισδύσουν πιο βαθειά και πιο αληθινά στο κείμενο. Μέσα από αυτό το φιλοσοφικό έργο, εκείνο που αναζητάς ,είναι το φως και μέσα από την αναζήτηση αυτή βρίσκεις με ελεύθερη βούληση, το βασικό σου στόχο, την απόλυτη ελευθερία.
Πάνος Αγγελόπουλος, Σκηνοθέτης
‘Θα ήθελανα λέω πάντα αλήθεια. Αγαπώ την αλήθεια. Μα εκείνη δεν μ’ αγαπά. Αυτή είναι η πραγματική, η αληθινή αλήθεια.
Η αλήθεια δεν μ’ αγαπά.
Μόλις την ξεστομίσω, αλλάζει μορφή και γυρίζει εναντίον μου. Μοιάζω να λέω ψέματα και όλοι με στραβοκοιτάζουν.
Κι ωστόσο είμαι απλή, δεν μου αρέσει το ψέμα. Το ψέμα σέρνει πίσω του φοβερές σκοτούρες, και σε παρασέρνει και πιάνεσαι στην παγίδα του και παραπατάς και πέφτεις και όλοι γελάνε και σε κοροϊδεύουν…
Όταν με ρωτάνε κάτι, θέλω να τους απαντήσω αυτό που σκέφτομαι, θέλω να τους απαντήσω την αλήθεια. Η αλήθεια με γαργαλάει…
Όμως δεν ξέρω τι παθαίνω τότε… Με πιάνει αγωνία, πανικός, φόβος να μη φανώ γελοία και… λέω ψέματα. Λέω ψέματα. Και…τετέλεσται. Είναι πολύ αργά πια για να τα πάρω πίσω. Κι έτσι και πατήσεις το ένα σου πόδι μέσα στο ψέμα, χάθηκες. Χώνεσαι μέσα μέχρι το λαιμό. Και δεν είναι διόλου ευχάριστα, σας τ’ ορκίζομαι.
Ενώ είναι τόσο εύκολο να λες αλήθεια.
Η αλήθεια είναι η πολυτέλεια των τεμπέληδων. Είσαι σίγουρος ότι δεν θα κάνεις κανένα λάθος μετά, πως δεν θα’ χεις μπερδέματα και φασαρίες. Ενώ εγώ… Ο διάβολος το ξέρει τι τραβάω!
Το ψέμα δεν είναι κανένας γκρεμός, να πέσεις μέσα και να ησυχάσεις.
Το ψέμα είναι κύματα θεόρατα, που σε αρπάζουν, σε σηκώνουν, σου κόβουν την ανάσα, σου σταματάνε την καρδιά και σου την τυλίγουν θηλιά γύρω από το λαιμό.
Όταν αγαπώ λέω πως δεν αγαπώ. Κι όταν δεν αγαπώ, λέω πως αγαπώ. Και φαντάζεστε τις συνέπειες. Τόσο που μου ‘ρχεται να τινάξω τα μυαλά μου στον αέρα και να ξεμπερδεύω μια και καλή. Του κάκου κανοναρχώ τον εαυτόμου, του κάκου στέκομαι μπροστά στον καθρέφτη και λέω: Δεν θα ξαναπείς ψέματα,δεν θα ξαναπείς ψέματα, δεν θα ξαναπείς ψέματα! Ξαναλέω. Ξαναλέω, ξαναλέω. Ψέματα… Ψέματα…
Ψέματα για τα μεγάλα, ψέματα και για τα μικρά. Κι αν μου τύχει να πω την αλήθεια, καμιά φορά… κατά τύχη,
τότε αυτή γυρίζει πίσω, στρίβεται, παραμορφώνεται, ζαρώνει και γίνεται …ψέμα! Οι παραμικρές λεπτομέρειες συνωμοτούν μεταξύ τους και αποδεικνύουν πως είπα …ψέματα. Κι όχι ότι είμαι δειλή.
Στο σπίτι μου, στην κάμαρή μου, ξέρω πολύ καλά τι θα έπρεπε να απαντήσω.
Αλλά μπροστά στους άλλους, τα χάνω, παραλύομαι και βουβαίνομαι.
Με λένε ψεύτρα κι εγώ τσιμουδιά…
Θα ήθελα να τους φωνάξω: Εσείς λέτε ψέματα! Μα δε βρίσκω τη δύναμη.. Τους αφήνω να με βρίζουν και αφρίζω από λύσσα. Κι αυτή η λύσσα πληθαίνει μέσα μου και με γεμίζει μίσος. Δεν είμαι κακιά. Μπορώ μάλιστα να πω ότι είμαι καλή. Φτάνει όμως να με πουν ψεύτρα και με πνίγει το μίσος. Κι έχουν δίκιο…Το ξέρω ότι έχουν δίκιο, πως μου αξίζουν οι βρισιές… Αλλά να…δεν ήθελα να πω ψέματα, και δεν αντέχω να μην καταλαβαίνουν ότι λέω ψέματα άθελά μου και ότι με σπρώχνει ο Σατανάς…
Ω, θ’ αλλάξω.
Άλλαξα κιόλας. Δεν θα ξαναπώ ψέματα. Θα βρω ένα σύστημα να μη λέω πια ψέματα, να μη ζω μέσα σ’ αυτό το χάος της ψευτιάς.
Θα γιατρευτώ. Θα βγω από κει μέσα.
Κι άλλωστε, να η απόδειξη…
Εδώ, μπροστά σας, δημοσία… ομολογώ τα και ξεσκεπάζω μπροστά στα μάτια σας το βίτσιο μου. Και μη φανταστείτε ότι η ειλικρίνειά μου είναι το αποκορύφωμα του βίτσιου μου, κάθε άλλο. Ντρέπομαι γι’αυτό. Μισώ τα ψέματά μου και θα έφτανα ως την άκρη του κόσμου να μην αναγκαστώ να κάνω αυτήν την εξομολόγηση…Κι εσείς; Λέτε την αλήθεια;
Για σταθείτε, εγώ καθίζω τον εαυτό μου στο εδώλιο του κατηγορουμένου και δεν αναρωτήθηκα αν το δικαστήριο είναι άξιο να με κρίνει, να με αθωώσει ή να με καταδικάσει…
Δεν μπορεί, κι εσείς θα λέτε ψέματα. Θα λέτε ψέματα όλοι, αδιάκοπα και θα σας αρέσει να λέτε ψέματα και να νομίζετε ότι δε λέτε, γιατί εσείς θα λέτε ψέματα στον ίδιο σας τον εαυτό! Εγώ δεν λέω ψέματα στον εαυτό μου. Εγώ έχω την ειλικρίνεια να ομολογώ μέσα μου πως λέω ψέματα. Πως είμαι ψεύτρα. Ενώ εσείς είστε δειλοί!
Μ’ ακούγατε πριν και λέγατε μέσα σας: «Την κακομοίρα!» και κρύβατε τις ψευτιές σας πίσω από τη δική μου ειλικρίνεια.
Α, εδώ σας έχω!
Ξέρετε κυρίες και κύριοι γιατί σας είπα πριν ότι λέω ψέματα; Δεν είναι αλήθεια! Το είπα μόνο και μόνο για να σας παρασύρω σε μια παγίδα και για να καταλάβω. Εγώ δεν λέω ψέματα. Δεν λέω ψέματα ποτέ!
Μισώ το ψέμα και το ψέμα με μισεί.
Είπα ψέματα …μόνο και μόνο για να σας πω …ότι λέω ψέματα…
Εγώ δεν λέω ψέματα ποτέ. Ακούτε; Ποτέ!
Κι αν μου τύχει καμιά φορά να πω κανένα ψέμα, το λέω για να μην πονέσω κάποιον, για να προλάβω μια συμφορά.
Τα …”κατά συνθήκην ψεύδη” που λένε. Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα, που λένε…
Τι; Πως είπατε; Α, γιατί θα ήταν παράξενο να με κατηγορήσει κανείς
γι’ αυτού του είδους τα ψέματα.
Και θα μου φαινόταν πολύ αστείο… αν με κατηγορούσατε εσείς…
Εσείς που λέτε ψέματα, εμένα που δεν λέω ψέματα ποτέ!”
ΑΠΟ ΤΗΝ ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΓΕΩΡΓΙΑ
ΚΟΥΚΛΟΘΕΑΤΡΙΚΗ ΣΚΗΝΗ “Η ΤΟΣΟΔΟΥΛΑ”
Σε ποιόν μικρό φίλο αρέσει το κουκλοθέατρο, η μουσική, το παραμύθι;
Σε ποιόν μεγάλο φίλο αρέσει να γίνεται πάλι παιδί, ενθυμούμενος γνώριμες ιστορίες που μπορεί να τις δει πια και από μία άλλη οπτική γωνία;
Σε μικρούς και μεγάλους φίλους λοιπόν, θέλω να προτείνω την παράσταση «Η Τοσοδούλα» του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν.
Είναι μία ιστορία για την αναπάντεχη γέννηση ενός ξεχωριστού κοριτσιού και το ταξίδι που έκανε μέχρι να βρει ένα φιλόξενο τόπο με αγαπημένους φίλους. Η Τοσοδούλα ήταν γέννημα-θρέμμα της ακλόνητης πίστης και της αγάπης της μαμάς της. Την αγάπη αυτή χρησιμοποίησε σαν εφόδιο για να πραγματοποιήσει το ταξίδι της στον κόσμο, όπου συνάντησε πολλά εμπόδια μεγάλα για το μικρό της μπόι. Ήρθε αντιμέτωπη με άλλα πλάσματα που δεν επιθυμούσαν την ευτυχία της και δεν την αποδέχονταν γιατί ήταν διαφορετική από αυτούς. Παρά τις δυσκολίες που συνάντησε η Τοσοδούλα δεν έδωσε τόπο στον φόβο και βρήκε θάρρος να εμπιστευτεί τους άλλους. Έδωσε αγάπη με απλοχεριά, κέρδισε φίλους και βρήκε σύμμαχους που την προστάτεψαν από τις κακοτοπιές. Στο τέλος ανακάλυψε ένα μέρος γεμάτο πολύχρωμα και ευωδιαστά λουλούδια, και προς καλή της τύχη οι άνθρωποι εκεί την δέχτηκαν με χαρά και αγάπη!
Την παραπάνω ιστορία μεταφέρουν στη σκηνή οι κουκλοπαίχτριες, Γεωργία Μαυρουδή και Μαργαρίτα Δημητρούση, με πολλή αγάπη, απλότητα και φαντασία. Έχουν στη βοήθειά τους μια πολύ ταξιδιάρικη μουσική επένδυση και το κοινό που συμπορεύεται σε αυτό το ταξίδι με τον τρόπο του.
Το θέατρο που παίζεται η παράσταση λέγεται «Θυμέλη» και βρίσκεται στην οδό Μοσχονησίων 32 στην Πλατεία Αμερικής. Οι παραστάσεις πραγματοποιούνται κάθε Σάββατο στις 12:00 μ.μ. και θα διαρκέσουν μέχρι τον και τον Ιανουάριο.
1/9 Συναυλία με έργα Θεοδωράκη και Χατζιδάκι
2/9 Συναυλία Λαϊκής Ορχήστρας Μίκη Θεοδωράκη με τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου
3-4/9 Παράσταση «Φιλοκτήτη» από το ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας
5/9 Συναυλία Μάριου Φραγκούλη
6/9 «Πλούτος» του Αριστοφάνη με τους Κώστα Βουτσά, Άννα Φόνσου, Στάθη Ψάλτη
7/9 Η Λίμνη των κύκνων από τα Μαριίνσκι (πρώην Κίροφ)
8, 9, 10/9 «Σπάρτακος» και «Ζιζέλ» από τα ρωσικά μπαλέτα Γκριγκόροβιτς
11/9 Συναυλία με τη Λουθ Κασάλ
12/9 Συναυλία της Βανέσα Μέι
13, 14/9 Συναυλία Συμφωνικής Ορχήστρας της Πράγας με τους Φίλιππο Πλιάτσικα, Μπάμπη Στόκα
15/9 Παράσταση της Ισπανίδας χορεύτριας και χορογράφου Sara Baras
16/9 Μουσική παράσταση «Αρμαγεδδών» με τους Λαυρέντη Μαχαιρίτσα και Αντώνη Μιτζέλο.
17/9 Συναυλία συνεδρίου Ινστιτούτου Έρευνας Μουσικής και Ακουστικής με ήχο από ηλεκτρονικούς υπολογιστές
18/9 Συναυλία του Ζμπίγκνιου Πράισνερ με τίτλο «Diaries of Hope» με λιμπρέτο βασισμένο στα ημερολόγια και ποιήματα των παιδιών θυμάτων του Ολοκαυτώματος
19/9 «Θεσμοφοριάζουσες» σε σκηνοθεσία Γιώργου Κιμούλη με τον ίδιο και τον Δημήτρη Πιατά
20,21/9 Γκαλά όπερας προς τιμήν της Μαρίας Κάλλας από την Εθνική Λυρική Σκηνή
22/9 Συναυλία Ρωσικής Ορχήστρας Οσίποφ με 50 μουσικούς και σολίστ τη Μαργαρίτα Ζορμπαλά
23/9 Γκαλά Μπαλέτου αφιερωμένο στη Μάγια Πλισέτσκαγια
24, 25/9 Συναυλία αφιερωμένη σε έργα του Μάνου Χατζιδάκι γραμμένα για τον κινηματογράφο και ένα ανέκδοτο έργο του
26/9 Συναυλία του Ιταλού πιανίστα Ludovico Einaudi
27/9 Κρατικό Χορευτικό συγκρότημα του Αζερμπαϊτζάν (40 χορευτές) με το συγκρότημα κρουστών που άνοιξε τη Γιουροβίζιον το 2012 στο Μπακού
28/9 Συναυλία Λαϊκής Ορχήστρας Μίκης Θεοδωράκης με το χορευτικό συγκρότημα Δόρα Στράτου σε σκηνοθεσία Γιώργου Μιχαηλίδη και σκηνογραφία Γιάννη Μετζικώφ
29/9 Συναυλία Γιώργου Νταλάρα «Μουσικό ταξίδι στη Μεσόγειο»
30/9 Συναυλία Σταύρου Ξαρχάκου με τίτλο «Σταύρος Ξαρχάκος …νυν και αεί»
Ατμόσφαιρα σύγχρονου ολοκληρωτικού κράτους δημιουργεί στην σκηνή του Εθνικού Θεάτρου της Αγγλίας ο Σαμ Μέντες
Πρόκειται για μια βίαιη, σκοτεινή εκδοχή των τελευταίων ημερών ενός παρανοϊκού δικτάτορα. Ενας κόσμος φτιαγμένος με «υλικά» τα οποία αντλούνται από τα ολοκληρωτικά καθεστώτα που σημάδεψαν θλιβερά τον 20ο αιώνα, με αναφορές στην χιτλερική Γερμανία και την σταλινική Ρωσία. Ο Ληρ – τον ρόλο ερμηνεύει ο Σάιμον Ράσελ Μπιλ
«Είναι μια μοναδική, ξεχωριστή παράσταση» γράφει ο Μάικλ Μπίλιγκτον στον Guardian. «Συνδυάζει μια συμπαντική κλίμακα με μια οικεία αίσθηση στις λεπτομέρειες…Ο Σαμ Μέντες με την σκηνοθεσία και ο Ράσελ Μπιλ με την ερμηνεία αναδεικνύουν τον Ληρ ως ένα έργο παράλογων αντιφάσεων και τον κόσμο του Σαίξπηρ ως έναν κόσμο χωρίς λογική και χωρίς πρότυπο θείας δικαιοσύνης…»
Ενα βασίλειο, ένας βασιλιάς που συλλαμβάνει το πιο διαστροφικό σχέδιο διαθήκης και διαμοιρασμού της επικράτειάς του στις τρεις κόρες του και το υπόσχεται σ΄αυτήν η οποία θα του εξομολογηθεί την περισσότερη αγάπη. Ανίκανος να ξεχωρίσει την αγάπη από τον έπαινο και την κολακεία, προκαλεί τραγωδία και θάνατο. Η παράσταση αρχίζει εντυπωσιακά. Ο Ληρ έχει οργανώσει μια επίσημη τελετή, με μικρόφωνα και πολυπληθές κοινό για ν΄ακούσει τις δηλώσεις αγάπης από τις κόρες του. Η Γονερίλη και η Ρεγάνη παίζουν το παιχνίδι του, αλλά η Κορδέλια εκστομίζει αλήθειες πιστεύοντας ότι αυτή είναι η πραγματική πράξη αγάπης: το “αντίτιμο” είναι η απόρριψη και η καταδίκη του πατέρα της…
«Ο Σάιμον Ράσελ Μπιλ αποκαλεί τον Σαμ Μέντες αδελφή ψυχή του στο θέατρο» γράφει ο Πολ Τέηλορ στον Independent. «Επί 25 χρόνια ο ένας αποσπά από τον άλλο τον καλύτερο εαυτό του. Εδώ και αρκετά χρόνια ετοίμαζαν την συνεργασία τους στον Ληρ. Χαίρομαι που μπορώ να γράψω ότι η αναμονή άξιζε τον κόπο…Είναι μια δυναμική παραγωγή της σαιξπηρικής τραγωδίας που αναμειγνύει το οικείο με το συμπαντικό, το επικό με το προσωπικό και αναδεικνύει κάθε λεπτομέρεια του έργο μ΄ένα φρέσκο ευρηματικό σφρίγος…»
Σκηνη 5η
Μαιρη (μονη, απευθυνομενη στο κοινο)
Η Ελιζαμπεθ κι ο Ντοναλντ πλεουν τωρα σε πελαγη ευτυχιας,
αρα δεν ακουνε και αρα μπορω να σας αποκαλυψω ενα μυστικο.
Η Ελιζαμπεθ δεν ειναι η Ελιζαμπεθ και ο Ντοναλντ δεν ειναι
ο Ντοναλντ. Και θα σας το αποδειξω αμεσως τωρα. Η κορη
του Ντοναλντ δεν ειναι αυτη που ειναι κορη της Ελιζαμπεθ. Βεβαιως,
η κορη του Ντοναλντ εχει το ενα ματακι κοκκινο και το αλλο ασπρο,
οπως και η κορη της Ελιζαμπεθ. Ομως η κορη του Ντοναλντ εχει
το αριστερο ματακι κοκκινο και το δεξι ματακι ασπρο, ενω η κορη της
Ελιζαμπεθ εχει το αριστερο ματακι ασπρο και το δεξι κοκκινο. Αρα,
ολη η επιχειρηματολογια του Ντοναλντ καταρρεει, αφου υπαρχει
αυτη η διαφορα. Αρα, παρα τις καταπληκτικες συμπτωσεις, ο Ντοναλντ
και η Ελιζαμπεθ δεν ειναι γονεις του ιδιου παιδιου. Αρα δεν ειναι ο Ντοναλντ και η Ελιζαμπεθ.
Ας πιστευει αυτος οσο θελει πως ειναι ο Ντοναλντ και
ας πιστευει αυτη οσο θελει πως ειναι η Ελιζαμπεθ.
Ας πιστευει αυτος οσο θελει πως εχει διπλα του την Ελιζαμπεθ και
ας πιστευει αυτη οσο θελει πως εχει διπλα της τον Ντοναλντ. Απατωνται
και οι δυο. Αρα τιθεται το ερωτημα ποιος ειναι στην πραγματικοτητα
ο Ντοναλντ και ποια ειναι στ’ αληθεια η Ελιζαμπεθ. Επισης, τιθεται το
ερωτημα ποιος εχει συμφερον να συνεχιζεται αυτη η παρεξηγηση. Δεν
μπορω ν’ απαντησω. Και η συμβουλη μου ειναι ν’ αφηνουμε τα πραγματα
οπως φαινονται πως ειναι. (προχωραει να βγει, ξαναγυριζει) Ξεχασα να σας
πω. Το πραγματικο μου ονομα ειναι Σερλοκ Χολμς.
(βγαινει)
τελος Σκηνης 5ης
Μονόπρακτη Κωμωδία – Γαλλία 1948
Θέατρο του παραλόγου, το πρώτο έργο του Ιονέσκο που ο ίδιος το χαρακτήρισε σαν “Αντιθέατρο”. Παντελής έλλειψη μύθου, πρόσωπα που δεν διαφοροποιούνται μεταξύ τους και καταστάσεις τόσο στατικές, όσο και εναλλασσόμενες που μπορούν να τελειώνουν πάντα εκεί που άρχισαν. Τα δύο παντρεμένα ζευγάρια, η υπηρέτρια τους κι ένας πυροσβέστης που εμφανίζεται από το πουθενά αισθητοποιούν το τραγικό θέμα της ανθρώπινης κατάντιας, του γεμάτου απάθεια αυτοματισμού της αστικής ζωής. Χαρακτηριστική η σκηνή της αναγνώρισης του παντρεμένου ζευγαριού. Η ανυπαρξία σκέψης και η αδυναμία συγκίνησης αποκρυσταλλώνεται στην απολιθωμένη γλώσσα τους. Με την τακτική του σοκ ο Ιονέσκο προσπαθεί να ανατρέψει τον συνηθισμένο μηχανισμό της σκέψης για να γίνει συνειδητός ο παραλογισμός της καθημερινότητας.
(Βασιλική Δεμερτζή) πηγη: theatroedu.gr
από το filosofiki.eu
Τρέξατε μικροί – μεγάλοι.. στην Λαϊκή Σκηνή Καραγκιόζη όπου ο μεγάλος Καραγκιοζοπαίχτης Θανάσης Σπυρόπουλος και ο υιός του Κώστας παρουσιάζουν κάθε Κυριακή δύο (2) έργα..
Ώρες Παράστασεις: 11:00 και 17:00.
Κάθε εβδομάδα και ένα νέο έργο !!
Γενική είσοδος μόνο 3 Ευρώ !!
Δ/νση: Λαμπρινής & Έρσης 9, Γαλάτσι, (Όπισθεν Αγ. Ανδρέα)
Τηλ.: +30 210 26 29 046
ΧΟΡΟΣ
Ευτυχισμένος είναι αυτός που δε γεύτηκε τα βάσανα. Γιατί σαν τρανταχτεί από θεό ένα σπιτικό, η συμφορά περνά από τη μια γενιά στην άλλη όπως ορμάει το μαύρο πέλαγος και ξεσηκώνει από το σκοτεινό τον πάτο μαύρη άμμο και δυνατοί θρακικοί άνεμοι φέρνουν μεγάλα κύματα, έτσι και στα σπίτια των Λαβδακιδών, χρόνια τώρα, συμφορές σωριάζονται πάνω στα πάθη, και δεν μπορεί ν’ απαλλάξει η μια γενιά την άλλη, αλλά τους ο θεός τους ρίχνει κάτω πάντα και δε μπορούν να γλιτώσουν. Τώρα πάνω που άρχισε να φαίνεται μια χαραμάδα φως, το στερνό βλαστάρι απ’ τις ρίζες του Οιδίποδα το θέρισαν ξανά ασυλλόγιστα λόγια και σκοτεινά μυαλά, με το φονικό λεπίδι των θεών του κάτω κόσμου.
Κανείς τη δύναμή σου Δία δε θα μπορέσει να την ξεπεράσει, ούτε κι αυτός ο Ύπνος που όλα τα παραλύει, ούτε και να σε φθείρει μπορεί ο αγέραστος καιρός. Μα αιώνια παντοδύναμος θα κυβερνάς μέσα στην αστραφτερή δόξα του Ολύμπου. Στο μέλλον, στο παρόν, στο παρελθόν, ένας νόμος υπάρχει: Δε γίνεται κανένας άνθρωπος να κρατηθεί έξω απ’ τη συμφορά για πάντα. Γιατί η ελπίδα πλανεύει. Άλλους τους στέλνει στο σωστό δρόμο, κι άλλους τους τρέφει με λαχτάρες κούφιες. Γλιστράει μέσα σ’ αυτόν που δεν ξέρει και σέρνει το βήμα του στη φωτιά.
Έχει ειπωθεί ένας λόγος σοφός: Αν θέλει ένας θεός στη συμφορά να σπρώξει κάποιον, σκοτίζει το μυαλό του και το κακό το παίρνει για καλό. Όμως ελάχιστα το ευχαριστιέται….
ΑΙΜΟΝΑΣ
…Πατέρα, οι θεοί μας δώσαν το μυαλό, ό,τι καλύτερο αγαθό στον κόσμο. Κι εγώ δε θα ‘λεγα πως δεν τα λες σωστά, ούτε θα το ‘θελα, ούτε και το μπορώ. Αλλά μπορεί να υπάρχουν κι άλλες γνώμες. Εσύ από τη θέση σου, δε μπορείς να ξέρεις τι λένε, τι κάνουν ή τι κατηγορούν, γιατί φοβάται ο καθένας να σου πει τις γνώμες που δε θα σ’ άρεσε ν’ ακούσεις. Μα εγώ μπορώ ν’ ακούσω τι ψιθυρίζεται στην πόλη. Μοιρολογάνε το κορίτσι, το πιο δύστυχο απ’ όλες τις γυναίκες, που λιώνει γιατί τόλμησε να κάνει μια άγια πράξη: “Εκείνη που τον αδερφό της έθαψε και δεν τον άφησε παρατημένο εκεί τροφή για τα άγρια τα σκυλιά και τα όρνια, δεν της αξίζανε οι πιο μεγάλες τιμές;” Τέτοια κυκλοφορούν μουρμουριστά παντού.
Πατέρα, το να είσαι ευτυχισμένος, είναι για μένα, το πιο πολύτιμο πράγμα στον κόσμο. Τι άλλο θέλει ο γιός παρά τη δόξα του πατέρα κι ο πατέρας τη δόξα του παιδιού του; Μην έχεις την ιδέα, πως το δικό σου είναι μόνο το σωστό και τίποτ’ άλλο. Γιατί όσοι νομίζουν πως μονάχ’ αυτοί έχουνε γλώσσα και ψυχή και κανένας άλλος άμα τους ξεψαχνίσεις τους βρίσκεις κούφιους.
Και δεν είναι ντροπή ακόμα κι αν κάποιος είναι σοφός, όταν μαθαίνει κάτι καινούργιο να αλλάζει τη γνώμη του. Γιατί όσα απ’ τα δέντρα στην ορμή του χείμαρρου λυγίζουν τα κορμιά τους, δεν τσακίζονται. Όμως όσα αντιστέκονται, ξερριζώνονται. Έτσι και το καράβι μέσα στους ανέμους. Άμα δεν λασκάρεις τα πανιά, τουμπάρει, κι αναγκάζεσαι να σταματήσεις το ταξίδι σου νικημένος από τα κύματα. Σκέψου λοιπόν και δώσε τόπο στην οργή Κι άμα μετράει η γνώμη του νεώτερου, πιστεύω πως είν’ ωραίο κανένας να γεννηθεί σοφός και σ’ όλα γνωστικός. Μ’ αφού δε γίνεται, πότε πότε είναι καλό ν’ ακούμε κι εκεινούς που λένε το σωστό.
Βασισμένη στο αυτοβιογραφικό βιβλίο-μαρτυρία “Μπουμπουλίνας 18” της Κίττυ Αρσένη, η παράσταση μιλά για τις συνθήκες κράτησης των αντιφρονούντων την περίοδο της Χούντας. Βασανιστήρια και εξαντλητικές ανακρίσεις ήταν οι καθημερινότητα όσων πέρασαν απο τα γραφεία της Υποδιεύθυνσης Γενικής Ασφάλειας Αθηνών στην οδό Μπουμπουλίνας. Κρατούμενοι, βασανιστές, ανακριτές όλοι παλεύαν για το ίδιο πράγμα από διαφορετική σκοπιά. Και όλοι νόμιζαν ότι είχαν δίκιο.
Η παράσταση γίνεται στην νοηματική γλώσσα με ταυτόχρονη απόδοση στην ομιλουμένη από ακούοντες ηθοποιούς.
από 17 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ έως 1 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2012
ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ
Σκηνοθεσία | Δραματουργική επεξεργασία: Βασίλης Βηλαράς, Γεωργία Χαικάλη
Διδασκαλία νοηματικής γλώσσας | Διερμηνεία | Χρονισμός: Σοφία Ρομπόλη
Σκηνικά | Κοστούμια: Θέατρο Κωφών Ελλάδος
Πρωτότυπη Μουσική: Κωνσταντίνος Β
Φωτισμοί: Nicolas Bound
Παίζουν:
Ηλίας Καραμιχάλης
Πάνος Κατσής
Σταύρος Λένα
Μάρθα Μπάμπη
Ευανθία Πλαχούρα
Ακούγονται:
Αθανασία Αγοράκη
Βασίλης Βηλαράς
Παντελής Φλατσούσης
Γεωργία Χαικάλη
Παρασκευή, Σάββατο, Κυριακή στις 21:15
τηλέφωνο κρατήσεων (μόνο sms) 6985765550
τηλέφωνο επικοινωνίας (Σοφία Ρομπόλη) 6945390799
εισιτήρια: 12 euro κανονικό | 8 euro φοιτητικό
Τα 40στά της γενέθλια γιορτάζει φέτος η Μικρή Πόρτα της Ξένιας Καλογεροπούλου παρουσιάζοντας ειδικά για την περίσταση ένα εντυπωσιακό ριμέικ του παλιάς, ιστορικής παράστασης του θιάσου, τον «Οδυσσεβάχ» από τον νεαρό ταλαντούχο σκηνοθέτη Δημήτρη Καραντζά.
Ο «Οδυσσεβάχ» υπήρξε ορόσημο στην ιστορία της Μικρής Πόρτας. Με το ανέβασμα του το 1981 τάραξε τα νερά του θεάτρου για παιδιά στη χώρα μας αλλά αποτέλεσε συγχρόνως και την αρχή μιας νέας πορείας για τον ίδιο θίασο, πορείας που συνεχίζεται ως σήμερα. Μπορούμε να πούμε ότι το έργο θεωρείται πια σχεδόν «κλασικό» στο είδος του γι’ αυτό έχει ενδιαφέρον να το ξαναβλέπουμε μέσα από τα μάτια της σημερινής γενιάς.
Βασικό θέμα του έργου είναι η νοσταλγία για την πατρίδα, καθώς και η θέληση και η επιμονή να κατακτάς τους στόχους σου μένοντας πιστός σε αυτό που πιστεύεις. Επτά ηθοποιοί-αφηγητές, αλλάζοντας συνεχώς ρόλους, αναλαμβάνουν να επινοήσουν και να εξιστορήσουν τα πάθη του Οδυσσεβάχ και των συντρόφων του. Σε μια μεγάλη εξέδρα που διαρκώς μεταμορφώνεται βλέπουμε να ξεπηδούν αιφνίδια νησιά, καράβια, δέντρα, γοργόνες, τέρατα και ζώα. Ανάμεσα στην εξέδρα και το κοινό ένας παραμυθάς, σαν επόπτης, συγγραφέας, είτε λεκτικά, είτε μουσικά και άλλοτε την προωθεί, άλλοτε γίνεται ο έκπληκτος θεατής της. Το μόνο στοιχείο που διατηρείται και σε αυτή την παράσταση είναι τα γνωστά τραγούδια του Διονύση Σαββόπουλου. Τα σκηνικά και κοστούμια είναι της Ιωάννας Τσάμη, η κίνηση της Ζωής Χατζηαντωνίου, η μουσική διδασκαλία της Νικολέτας Χατζοπούλου που έχει επεξεργαστεί και τα μοτίβα των τραγουδιών του Διονύση Σαββόπουλου για να δημιουργήσει μουσικές γέφυρες. Παίζουν οι Κωνσταντίνος Βουδούρης, Γιάννης Κλίνης, Θύμιος Κούκιος, Μιχάλης Μαθιουδάκης, Σωκράτης Πατσίκας, Ελίνα Ρίζου και Γιώργος Χρυσοστόμου. Παραστάσεις κάθε Σάββατο στις 3 μ.μ. και κάθε Κυριακή στις 11 π.μ. και στις 3 μ.μ.
www.kathimerini.gr
Το τρίτο στεφάνι
Το Τρίτο Στεφάνι, το έργο που καθιέρωσε τον Κώστα Ταχτσή και παρουσιάστηκε για πρώτη φορά από το Εθνικό Θέατρο την περίοδο 2009-2010, ανεβαίνει για περιορισμένες παραστάσεις σε συμπαραγωγή της Ελληνικής Θεαμάτων και του Εθνικού Θεάτρου.
ΘΕΑΤΡΟ ΠΑΛΛΑΣ ΒΟΥΚΟΥΡΕΣΤΙΟΥ 5 – ΚΕΝΤΡΟ – ΤΗΛ. 210 3213100
Το Τρίτο Στεφάνι ένα από τα σημαντικότερα νεοελληνικά μυθιστορήματα, εκδόθηκε το 1962. Έργο αυτοβιογραφικό, με πρόσωπα από τη ζωή και τις μνήμες του συγγραφέα, Το Τρίτο Στεφάνι, σκιαγραφεί με πρωτόγνωρο για την εποχή του τρόπο ένα κομμάτι της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας μέσα από τη ματιά δύο γυναικών, της Νίνας και της Εκάβης.
Δύο γυναίκες οικείες, γεμάτες δύναμη και αδυναμίες, ξετυλίγουν μπροστά μας το νήμα της ζωής τους: γάμοι, απιστίες, διαζύγια, θάνατοι, οικονομικές αποτυχίες, οικογενειακά δράματα. Η προσωπική, μικρή τους ιστορία είναι δεμένη με τη μεγάλη ιστορία, με την ιστορία της νεότερης Ελλάδας – τα κυριότερα γεγονότα του πρώτου μισού του περασμένου αιώνα – ο Μακεδονικός αγώνας, οι Βαλκανικοί πόλεμοι, η Μικρά Ασία, ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος, η Κατοχή – περνάνε μπροστά μας. Άλλοτε καθοριστικά και άλλοτε σαν φόντο σε ένα συναισθηματικό τοπίο.
Το τρίτο στεφάνι της Νίνας- ο τελευταίος γάμος της με τον άνδρα της και γιο της Εκάβης, είναι το σημείο που η ιστορία ξεκινά και τελειώνει. Ένας κύκλος που κλείνει μέσα του όλο το πάθος των δύο ηρωίδων για τη ζωή, τον αγώνα για επιβίωση, τη σκληρότητα, την τρυφεράδα αλλά και το χιούμορ και τον αυτοσαρκασμό τους, που μεταφέρεται στη σκηνή του θεάτρου.
Σκηνοθεσία: Σταμάτης Φασουλής
Σκηνικά: Έλλη Παπαγεωργακοπούλου
Κοστούμια: Ντέννη Βαχλιώτη
Μουσική σύνθεση-επιμέλεια: Θοδωρής Οικονόμου
Κίνηση: Αποστολία Παπαδαμάκη
Μουσική διδασκαλία: Μελίνα Παινίδου
Φωτισμοί: Λευτέρης Παυλόπουλος
Βοηθός Σκηνοθέτη: Γιώργος Παπαδόπουλος
Διανομή: Νένα Μεντή, Φιλαρέτη Κομνηνού, Γιάννης Στάνκογλου, Τάνια Τρύπη και είκοσι ακόμη ηθοποιοί.
Συμπαραγωγή: ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΘΕΑΜΑΤΩΝ και ΕΘΝΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ
€20, €25, €35, €40
Από 28 Σεπτεμβρίου * Τετάρτη, Πέμπτη & Κυριακή στις 19:00, Παρασκευή και Σάββατο στις 20:00
” Χένσελ και Γκρέτελ ” , Ένγκελμπερτ Χούμπερντινκ
1, 3, 5, 6, 7, 8, 10, 12, 13, 14, 15, 17 Απριλίου 2011
Έναρξη 11.00
Θέατρο Ολύμπια
Η διάσημη όπερα μάγεψε μικρούς και μεγάλους ήδη από την πρώτη πρεμιέρα της, το 1893. Ο συνθέτης αρχικά σύνθεσε τέσσερα τραγούδια εμπνευσμένα από το ομότιτλο παραμύθι, αλλά σύντομα αντιλήφθηκε ότι το υλικό ήταν ιδανικό για μία όπερα, την οποία ο Στράους χαρακτήρισε «αριστούργημα υψηλής ποιότητας, πρωτότυπο και καινοτόμο».
Η γοητευτική ιστορία του Χένσελ και της Γκρέτελ ξεδιπλώνεται μέσα από δυναμική ενορχήστρωση και χαρακτηριστικά μουσικά θέματα, ενώ τα παιδικά τραγούδια, οι χοροί, οι σκηνές σε ειδυλλιακά δάση, τα ξωτικά και οι νεράιδες θα εντυπωσιάσουν όλους τους μικρούς φίλους της όπερας.
Σκηνοθεσία, Διασκευή, κείμενο πρόζας: ΚΑΡΜΕΝ ΡΟΥΓΓΕΡΗ
Μουσική προσαρμογή για μικρό σύνολο: ΒΙΚΥ ΣΤΥΛΙΑΝΟΥ
Σκηνικά – Κοστούμια : ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΚΟΥΛΟΥΜΠΗ
Χορογραφία : ΠΕΤΡΟΣ ΓΑΛΛΙΑΣ
Φωτισμοί : ΝΙΚΟΣ ΕΡΓΑΖΑΚΗΣ – ΣΠΥΡΟΣ ΤΖΩΡΑΣ
Βοηθός Σκηνοθέτη: ΙΩΝ ΚΕΣΟΥΛΗΣ
Μουσική προετοιμασία (σολίστ): ΦΡΙΞΟΣ ΜΟΡΤΖΟΣ – ΜΑΡΙΑ ΝΕΟΦΥΤΙΔΟΥ – ΔΟΜΝΑ ΧΑΛΑΡΗ
Αφηγητής : ΕΡΡΙΚΟΣ ΜΠΡΙΟΛΑΣ
Γετρούδη η γυναίκα του: ΑΝΑΣΤΑΣΟΠΟΥΛΟΥ ΕΛΕΝΗ – ΜΑΡΙΑ ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΑΚΗ
Χένσελ: ΓΙΑΝΝΗΣ ΦΙΛΙΑΣ – ΕΛΕΝΗ ΔΑΒΟΥ – ΣΟΦΙΑ ΚΑΠΕΤΑΝΑΚΟΥ
Γκρέτελ : ΒΑΣΙΑ ΖΑΧΑΡΟΠΟΥΛΟΥ – ΒΑΡΒΑΡΑ ΜΠΙΖΑ
Μάγισσα : ΕΛΕΝΗ ΖΙΩΓΑ – ΜΑΡΙΑ ΜΟΥΡΚΟΥΣΗ – ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ ΚΑΡΑΚΑΤΣΑΝΗ
Νεράιδα του μεσημεριού: ΔΑΝΑΗ ΚΑΤΣΑΜΕΝΗ
Νεράιδα της νύχτας : ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΣΚΑΡΛΑΤΟΥ – ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ ΜΙΧΕΛΙΔΑΚΗ
Νεράιδα της αυγής : ΚΑΘΡΙΝ ΣΚΑΛΙΔΟΥ – ΡΕΑ ΒΟΥΔΟΥΡΗ
Νάνος : ΓΙΩΡΓΟΣ ΓΕΡΩΝΥΜΑΚΗΣ
Λαγός : ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΑΡΑΒΙΔΗΣ – ΜΕΛΙΝΑ ΤΑΙΗΛΟΡ
Από τα Ταμεία τoυ ΘΕΑΤΡΟΥ ΟΛΥΜΠΙΑ, Ακαδημίας 59-61, Αθήνα / Καθημερινά 9.00–21.00
Τηλ. πωλήσεις 210 3662 100, 210 3612 461, 210 3643 725
