Uncategorized

Νοέ
26

ΙΑΠΩΝΕΣ ΚΑΙ ΚΑΘΑΡΙΟΤΗΤΑ

Γιάννα Ανδρεαδάκη στις 26 Νοεμβρίου 2023
Uncategorized Χωρίς σχόλια »
Οκτ
25

ΤΑΞΕΙΔΙ ΣΤΟ ΑΙΓΑΙΟ

Γιάννα Ανδρεαδάκη στις 25 Οκτωβρίου 2023

Ο Adam Nikolson  είναι ένας Άγγλος συγγραφέας που γράφει για την ιστορία, το τοπίο, τη λογοτεχνία και τη θάλασσα. Σε άρθρο γνώμης στην New York Times γράφει για ένα ταξίδι με ιστιοπλοϊκό στο Αιγαίο και πώς αυτό του αναθεώρησε τη γνώμη του για την θεμελιώδη φύση των πραγμάτων.

«Πριν από λίγα χρόνια, η σύζυγός μου, η Sarah, και εγώ πήγαμε ένα ταξίδι με ιστιοπλοϊκό στο ανατολικό Αιγαίο. Ήταν παράδεισος: Εμείς οι δύο στη θάλασσα, χαρτογραφώντας μια διαδρομή μεταξύ των ελληνικών νησιών και της ακτής της Τουρκίας.

Καθώς πηγαίναμε από λιμάνι σε λιμάνι, δεν μπορούσα να μην παρατηρήσω ότι τα ονόματα πολλών από τα μέρη που περνούσαμε μου ήταν γνωστά, καθώς τα είχα συναντήσει στη δουλειά μου ως ιστορικός.

Τριάντα ή σαράντα μίλια νότια από εκεί που βρισκόμασταν με το σκάφος, βρισκόταν η Μίλητος, η γενέτειρα μερικών από τους πρώτους καταγεγραμμένους θεωρητικούς του κόσμου. Είκοσι μίλια ανατολικότερα, στην Έφεσο, ήταν η πατρίδα του Ηράκλειτου, του πρώτου ανθρώπου του οποίου οι προβληματισμοί για την αλληλοσυσχέτιση των πραγμάτων έχουν φτάσει σε εμάς. Απέναντι βρισκόταν η Λέσβος, το νησί της Σαπφούς και του Αλκαίου, των μεγαλύτερων πρώιμων λυρικών ποιητών. Στα νότια, η Σάμος,  η γενέτειρα του Πυθαγόρα.

Μου έκανε εντύπωση το γεγονός ότι όχι τόσο μακριά από το μικρό μας σκάφος απλωνόταν ολόκληρη η ελληνική φιλοσοφία. Αυτές οι γκριζογάλανες μάζες των νησιών και της ηπειρωτικής χώρας έκρυβαν μέσα τους τις πόλεις των στοχαστών.

Εκεί, εν πλω, άρχισα να αναρωτιέμαι για τη σχέση των τόπων και των ιδεών – πώς οι τόποι μπορούν να ανοίξουν τον τρόπο με τον οποίο σκεφτόμαστε και αισθανόμαστε. Τότε συνειδητοποίησα ότι η φιλοσοφία έχει γεωγραφία. Το να βρίσκεσαι στους τόπους που γνώριζαν αυτοί οι στοχαστές, να επισκέπτεσαι τις πόλεις τους, να πλέεις στις θάλασσές τους και να βλέπεις τα τοπία τους σημαίνει ότι γνωρίζεις κάτι γι’ αυτούς.

Αρκετούς αιώνες νωρίτερα, οι μεγάλοι πολιτισμοί της Εποχής του Χαλκού, στη Μεσοποταμία, την Αίγυπτο, την ανατολική Τουρκία και την Κρήτη, είχαν όλοι καταρρεύσει ή σχεδόν καταρρεύσει. Είχε ακολουθήσει μια άναρχη περίοδος βασιλείας και θαλάσσιων πειρατών – ο κόσμος, ουσιαστικά, που περιγράφει ο Όμηρος στην «Ιλιάδα». Αλλά στη συνέχεια, από το 650 π.Χ. περίπου και μετά, υπήρξε μια αναγέννηση, καθώς ένας αστερισμός ανεξάρτητων πόλεων άρχισε να αναδύεται στο ανατολικό Αιγαίο.

Ήταν κυρίως ολιγαρχίες, εξαρτημένες περισσότερο από το εμπόριο παρά από τη γεωργία, απορροφώντας την αρχαία σοφία από τους προηγούμενους πολιτισμούς στα ανατολικά, αλλά κυρίως χωρίς να κυριαρχούνται από αυτούς. Οι Έλληνες μπορούσαν να πάρουν ό,τι ήθελαν (μαθηματικά, αστρονομία, γλυπτική, ναούς, γραφή, κατασκευή χρυσών και ασημένιων κοσμημάτων) αλλά να παραμείνουν ανεξάρτητοι. Ήταν περιπετειώδεις, έμπειροι ναυτικοί και ναυπηγοί, μετέφεραν ελιές στη νότια Γαλλία, έφερναν καράβια με ασήμι από τα μεγάλα ορυχεία της νότιας Ισπανίας.

Αυτές λοιπόν οι πόλεις ήταν τα σπίτια των ανθρώπων που θεωρούνται γενικά οι πρώτοι φιλόσοφοι, με τη ζωή τους να εξαρτάται από τη θάλασσα και από αυτά που μπορούσε να προσφέρει η θάλασσα. Αυτή η εκδοχή της Ελλάδας δεν βασιζόταν στη γη. Υπήρχε ουσιαστικά στη θάλασσα και, όπου άγγιζε τη στεριά, εμφανίζονταν ως οι πόλεις από τις οποίες προέρχονταν αυτοί οι φιλόσοφοι.

Ποιος θα μπορούσε λοιπόν να φανταστεί ότι λίγες μέρες ιστιοπλοΐας σε ελληνικά νερά κολυμπώντας σε καταγάλανους κόλπους θα μπορούσαν να αρχίσουν να μου αλλάζουν γνώμη για τη θεμελιώδη φύση των πραγμάτων; Αλλά αυτό έγινε.

Και αν κάποιος με ρωτήσει γιατί σκέφτομαι τώρα όπως σκέφτομαι, μπορώ να απαντήσω: Επειδή κάποτε έκανα ιστιοπλοΐα στη θάλασσα όπου ξεκίνησε η φιλοσοφία».

Uncategorized Χωρίς σχόλια »
Οκτ
14

ΕΛΛΑΔΑ, Η ΠΙΟ ΑΓΧΩΤΙΚΗ ΧΩΡΑ ΓΙΑ ΝΑ ΖΕΙΣ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ

Γιάννα Ανδρεαδάκη στις 14 Οκτωβρίου 2023

 

Πριν λίγες μέρες γιορτάστηκε η Παγκόσμια Ημέρα Ψυχικής Υγείας και όλος ο πλανήτης εστίασε στα σημαντικά προβλήματα που αντιμετωπίζει η παγκόσμια κοινωνία σχετικά με αυτές τις παθολογίες και παθήσεις.

Έτσι, σε αυτό το πλαίσιο μπορούμε να επιβεβαιώσουμε ότι το άγχος είναι μια κοινή πραγματικότητα στη σύγχρονη ζωή και η Ευρώπη δεν ξεφεύγει από αυτή την τάση. Ωστόσο, ο επιπολασμός και οι αιτίες του στρες διαφέρουν σημαντικά από χώρα σε χώρα.

Σύμφωνα με μια μελέτη για το άγχος στη «γηραιά ήπειρο» που εκπονήθηκε από μια πολυεθνική με την ονομασία CBDoile με βάση στοιχεία των Eurostat, Global Burden of Disease και World Emotional Temperature, ορισμένες χώρες ξεχωρίζουν για τα υψηλά επίπεδα άγχους στον πληθυσμό τους.

Η πανδημία δεν πέρασε χωρίς να αφήσει το στίγμα της

Ελλάδα, Τουρκία και Πορτογαλία οδηγούν στην κατάταξη.

Από την πλευρά της, μεταξύ των χωρών του top 10 είναι η Ισπανία και ακολουθούν η Γαλλία και η Ιταλία. Αυτές οι χώρες έχουν βιώσει σημαντικές εντάσεις στην κοινωνία τους λόγω παραγόντων όπως η οικονομική αβεβαιότητα, οι εργασιακές απαιτήσεις και οι κοινωνικές πιέσεις και όλα αυτά θα μπορούσαν να έχουν επηρεάσει τα επίπεδα άγχους που υφίσταται ο πληθυσμός τους.

Στην Ελλάδα, οι οικονομικές και εργασιακές εντάσεις ήταν μια συνεχής πρόκληση στη ζωή των ανθρώπων. Η οικονομική κρίση του 2010 άφησε βαθιά σημάδια στην ελληνική κοινωνία, και παρόλο που η χώρα έχει δείξει σημάδια ανάκαμψης, η εργασιακή ανασφάλεια παραμένει βασική ανησυχία για πολλούς.

Επιπλέον, η πανδημία COVID-19 είχε σημαντικό αντίκτυπο στην ψυχική υγεία των Ελλήνων. Ο περιορισμός, οι ανησυχίες για την υγεία και οι κοινωνικοί περιορισμοί έχουν συμβάλει στο στρες στον πληθυσμό. Η πανδημία δεν πέρασε χωρίς να αφήσει το στίγμα της ούτε στους «μεγάλους» Ευρωπαίους.

Για παράδειγμα, η Γαλλία, γνωστή για την ποιότητα ζωής της, αντιμετωπίζει επίσης άγχος λόγω παραγόντων όπως οι υψηλές κοινωνικές και εργασιακές προσδοκίες που μπορούν να δημιουργήσουν εντάσεις στην καθημερινή ζωή των Γάλλων. Στην Ιταλία, η οικονομική κατάσταση και η πολιτική αστάθεια ήταν παράγοντες που συνέβαλαν στο άγχος στον πληθυσμό.

Η βαθμολογία

Συνολικά, 20 χώρες είναι οι πρωταγωνιστές αυτής της λίστας, που καθορίζει ότι η Δανία είναι η χώρα που υφίσταται το λιγότερο άγχος και ακολουθούν η Σερβία και το Ηνωμένο Βασίλειο.

Οι τρεις πρώτες χώρες των οποίων οι κάτοικοι υποφέρουν περισσότερο από αυτό το πρόβλημα που σχετίζεται με την ψυχική υγεία είναι η Ελλάδα, η Τουρκία και η Πορτογαλία.

Η Ελλάδα είναι η πιο αγχωτική χώρα για να ζεις, με βαθμολογία 71,8 στα 100. Αυτό οφείλεται στο υψηλό ποσοστό: ο επιπολασμός της κατάθλιψης είναι ο υψηλότερος στην Ευρώπη. Επιπλέον, το 57% των ερωτηθέντων ισχυρίζεται ότι υποφέρει συχνά από στρες.

Η δεύτερη χώρα όπου οι άνθρωποι αγχώνονται περισσότερο είναι η Τουρκία, με βαθμολογία 71,2 στα 100.

Τέλος, την τρίτη θέση σε αυτό το βάθρο του άγχους καταλαμβάνει η Πορτογαλία, με 68,4 βαθμούς στους 100. Οι Λουζιτανοί έχουν το τρίτο υψηλότερο ποσοστό κατάθλιψης στην Ευρώπη και ένα από τα υψηλότερα σε άγχος, με 90,8% των ερωτηθέντων. Αντίθετα, η Δανία είναι η χώρα με το λιγότερο άγχος στην Ευρώπη, με 21,7 βαθμούς στους 100. Μόνο το 12% των ερωτηθέντων δήλωσε ότι δεν διασκεδάζει συχνά

Aπό in.gr

Uncategorized Χωρίς σχόλια »
Οκτ
10

Κ.ΚΑΒΑΦΗΣ ” ΑΣ ΦΡΟΝΤΙΖΑΝ”

Γιάννα Ανδρεαδάκη στις 10 Οκτωβρίου 2023

 

Κ.Π.Καβάφης, Ας φρόντιζαν

Κατήντησα σχεδόν ανέστιος και πένης.
Aυτή η μοιραία πόλις, η Aντιόχεια
όλα τα χρήματά μου τάφαγε:
αυτή η μοιραία με τον δαπανηρό της βίο.

Aλλά είμαι νέος και με υγείαν αρίστην.
Κάτοχος της ελληνικής θαυμάσιος
(ξέρω και παραξέρω Aριστοτέλη, Πλάτωνα·
τι ρήτορας, τι ποιητάς, τι ό, τι κι αν πεις).
Aπό στρατιωτικά έχω μιαν ιδέα,
κ’ έχω φιλίες με αρχηγούς των μισθοφόρων.
Είμαι μπασμένος κάμποσο και στα διοικητικά.
Στην Aλεξάνδρεια έμεινα έξι μήνες, πέρσι·
κάπως γνωρίζω (κ’ είναι τούτο χρήσιμον) τα εκεί:
του Κακεργέτη βλέψεις, και παληανθρωπιές, και τα λοιπά.

Όθεν φρονώ πως είμαι στα γεμάτα
ενδεδειγμένος για να υπηρετήσω αυτήν την χώρα,
την προσφιλή πατρίδα μου Συρία.

Σ’ ό, τι δουλειά με βάλουν θα πασχίσω
να είμαι στην χώρα ωφέλιμος. Aυτή είν’ η πρόθεσίς μου.
Aν πάλι μ’ εμποδίσουνε με τα συστήματά τους—
τους ξέρουμε τους προκομένους: να τα λέμε τώρα;
αν μ’ εμποδίσουνε, τι φταίω εγώ.

Θ’ απευθυνθώ προς τον Ζαβίνα πρώτα,
κι αν ο μωρός αυτός δεν μ’ εκτιμήσει,
θα πάγω στον αντίπαλό του, τον Γρυπό.
Κι αν ο ηλίθιος κι αυτός δεν με προσλάβει,
πηγαίνω παρευθύς στον Υρκανό.

Θα με θελήσει πάντως ένας απ’ τους τρεις.

Κ’ είν’ η συνείδησίς μου ήσυχη
για το αψήφιστο της εκλογής.
Βλάπτουν κ’ οι τρεις τους την Συρία το ίδιο.

Aλλά, κατεστραμμένος άνθρωπος, τι φταίω εγώ.
Ζητώ ο ταλαίπωρος να μπαλωθώ.
Aς φρόντιζαν οι κραταιοί θεοί
να δημιουργήσουν έναν τέταρτο καλό.
Μετά χαράς θα πήγαινα μ’ αυτόν.

(Από τα Ποιήματα 1897-1933, Ίκαρος 1984)

Uncategorized Χωρίς σχόλια »
Οκτ
7

Γ.ΣΕΦΕΡΗΣ, ΠΟΙΗΜΑΤΑ

Γιάννα Ανδρεαδάκη στις 7 Οκτωβρίου 2023

Ἐπὶ σκηνῆς
Ἡ θάλασσα- πῶς ἔγινε ἔτσι ἡ θάλασσα;
Ἄργησα χρόνια στὰ βουνὰ-
μὲ τύφλωσαν οἱ πυγολαμπίδες.
Τώρα σὲ τοῦτο τ᾿ ἀκρογιάλι περιμένω
ν᾿ ἀράξει ἕνας ἄνθρωπος
ἕνα ὑπόλειμμα, μιὰ σχεδία.

Μὰ μπορεῖ νὰ κακοφορμίσει ἡ θάλασσα;
Ἕνα δελφίνι τὴν ἔσκισε μία φορὰ
κι ἀκόμη μιὰ φορὰ
ἡ ἄκρη τοῦ φτεροῦ ἑνὸς γλάρου.

Κι ὅμως ἦταν γλυκὸ τὸ κύμα
ὅπου ἔπεφτα παιδὶ καὶ κολυμποῦσα
κι ἀκόμη σὰν ἤμουν παλικάρι
καθὼς ἔψαχνα σχήματα στὰ βότσαλα,
γυρεύοντας ρυθμούς,
μοῦ μίλησε ὁ Θαλασσινὸς Γέρος:
«Ἐγὼ εἶμαι ὁ τόπος σοὺυ
ἴσως νὰ μὴν εἶμαι κανεὶς
ἀλλὰ μπορῶ νὰ γίνω αὐτὸ ποὺ θέλεις

Παντούμ
Τ’ αστέρια κρατούν έναν κόσμο δικό τους
στο πέλαγο σέρνουν φωτιές τα καράβια
ψυχή μου λυτρώσου απ’ τον κρίκο του σκότους
πικρή φλογισμένη που δέεσαι μ’ ευλάβεια.

Στο πέλαγο σέρνουν φωτιές τα καράβια
η νύχτα στενεύει και στέκει σαν ξένη
πικρή φλογισμένη που δέεσαι μ’ ευλάβεια
ψυχή μου γνωρίζεις ποιός νόμος σε δένει.
Η νύχτα στενεύει και στέκει σαν ξένη

στο μαύρο μετάξι τα φώτα έχουν σβήσει
ψυχή μου γνωρίζεις ποιός νόμος σε δένει
και τί θα σου μείνει και τί θα σ’ αφήσει.
Στο μαύρο μετάξι τα φώτα έχουν σβήσει
ακούγουνται μόνο του χρόνου τα σείστρα·

και τί θα σου μείνει και τί θα σ’ αφήσει
αν τύχει κι αστράψει η βουβή πολεμίστρα.
Ακούγουνται μόνο του χρόνου τα σείστρα
μετάλλινη στήλη στου πόνου την άκρη
αν τύχει κι αστράψει η βουβή πολεμίστρα

ούτε όνειρο θά βρεις να δώσει ένα δάκρυ.
Μετάλλινη στήλη στου πόνου την άκρη
ψηλώνει η στιγμή σα μετέωρο λεπίδι
ούτε όνειρο θά βρεις να δώσει ένα δάκρυ
στο πλήθος σου το άυλο που σφίγγει σα φίδι.

Ψηλώνει η στιγμή σα μετέωρο λεπίδι
σαν τί να προσμένει να πέσει η γαλήνη;
στο πλήθος σου το άυλο που σφίγγει σα φίδι
δεν είναι ουρανός μηδέ αγγέλου ευφροσύνη.
Σαν τί να προσμένει να πέσει η γαλήνη;

Σ’ ανθρώπους κλειστούς που μετρούν τον καημό τους
δεν είναι ουρανός μηδέ αγγέλου ευφροσύνη
τ’ αστέρια κρατούν έναν κόσμο δικό τους.

Uncategorized, Ποίηση Χωρίς σχόλια »
Αυγ
19

” ΜΥΡΙΣΑΙ ΤΟ ΑΡΙΣΤΟΝ” ΟΔ.ΕΛΥΤΗΣ

Γιάννα Ανδρεαδάκη στις 19 Αυγούστου 2023

«Tα παιδικά μου χρόνια είναι γεμάτα καλαμιές. Ξόδεψα πολύν άνεμο για να μεγαλώσω. Μόνον έτσι όμως έμαθα να ξεχωρίζω τους πιο ανεπαίσθητους συριγμούς, ν’ ακριβολογώ μες στα μυστήρια. Μια γλώσσα όπως η ελληνική όπου άλλο πράγμα είναι η αγάπη και άλλο πράγμα ο έρωτας. Άλλο η επιθυμία και άλλο η λαχτάρα. Άλλο η πίκρα και άλλο το μαράζι. Άλλο τα σπλάχνα κι άλλο τα σωθικά.   Λίγοι ξέρουν ότι ο υπερθετικός στα αισθήματα σχηματίζεται με το φως, όχι με τη δύναμη. Κι ότι χρειάζεται χάδι εκεί που βάζουν μαχαίρι                     Με καθαρούς τόνους, θέλω να πω, που – αλίμονο – τους αντιλαμβάνονται ολοένα λιγότερο αυτοί που ολοένα περισσότερο απομακρύνονται από το νόημα ενός ουράνιου σώματος που το φως του είναι ο αφομοιωμένος μας μόχθος, έτσι καθώς δεν παύει να επαναστρέφεται κάθε μέρα όλος θάμβος για να μας ανταμείψει. Θέλουμε – δε θέλουμε, αποτελούμε το υλικό μαζί και το όργανο μιας αέναης ανταλλαγής ανάμεσα σ’ αυτό που μας συντηρεί και σ’ αυτό που του δίνουμε για να μας συντηρεί: το μαύρο, που δίνουμε, για να μας αποδοθεί λευκό, το θνησιμαίο, αείζωο. Και χρωστάμε στη διάρκεια μιας λάμψης την πιθανή ευτυχία μας. Έχει και η ψυχή τον δικό της κονιορτό που, εάν σηκωθεί μέσα μας αέρας, αλίμονο. Οι ορμές χτυπάνε στα παράθυρα, τα τζάμια θρυμματίζονται. Λίγοι ξέρουν ότι ο υπερθετικός στα αισθήματα σχηματίζεται με το φως, όχι με τη δύναμη. Κι ότι χρειάζεται χάδι εκεί που βάζουν μαχαίρι. Ότι ένας κοιτώνας με τη μυστική συνεννόηση των σωμάτων μας παρακολουθεί παντού και μας παραπέμπει στην αγιότητα χωρίς συγκατάβαση.”

Απόσπασμα

Uncategorized Χωρίς σχόλια »
Αυγ
19

ΜANAGERS ΜΕ ΕΝΣΥΝΑΙΣΘΗΣΗ

Γιάννα Ανδρεαδάκη στις 19 Αυγούστου 2023

Όταν ο κόσμος φαντάζεται ένα κακό αφεντικό σε έναν εργασιακό χώρο, δημιουργεί στο μυαλό του εικόνες εκρήξεων θυμού, γελοιοποίησης, φωνών και εκφοβιστικής συμπεριφοράς. Σκέφτεται σεξισμό, ρατσισμό, ομοφοβία και κουλτούρες φόβου.

Οπως όμως επισημαίνει στους «Financial Times» η δρ Γκρέις Λόρνταν, καθηγήτρια στο τμήμα ψυχολογικής και συμπεριφοριολογικής επιστήμης του London School of Economics, αυτός ο τύπος του παλιομοδίτη νταή δυσκολεύεται – ευτυχώς – ολοένα και περισσότερο να επιβιώσει στα υψηλότερα επίπεδα ενός οργανισμού.

Γιατί οι δυνάμεις της αγοράς ζητούν μάνατζερ με «υψηλή ενσυναίσθηση».

Που σημαίνει αου ενθαρρύνουν την ομάδα τους, προσφέρουν ίσες ευκαιρίες για πρόοδο και δημιουργούν ψυχολογικά ασφαλή περιβάλλοντα τα οποία επιτρέπουν και την αμφισβήτηση και τη διαφωνία. Αυτό όμως δεν σημαίνει, επισημαίνει η δρ Λόρνταν, πως τα κακά αφεντικά εξαφανίζονται – απλώς εξελίσσονται.

Αγνόηση και απομόνωση

Καθώς ο αυξημένος έλεγχος οδηγεί σε εξαφάνιση τα αφεντικά που είναι απροκάλυπτα νταήδες, εμφανίζεται ένας νέος τύπος αρνητικής περσόνας που μπορεί να μιμηθεί πειστικά τα χαρακτηριστικά ενός ηγέτη με

Οπως και αυτός, έτσι και το σύγχρονο κακό αφεντικό είναι ευφραδής. Αντίθετα με αυτόν, ωστόσο, δεν κάνει πράξη τα λεγόμενά του. Ο νέος τύπος του αφεντικού – νταή ελέγχει τα συναισθήματά του και δεν έχει εκρήξεις. Χρησιμοποιεί ωστόσο περισσότερο διακριτικές και ύπουλες μορφές κακομεταχείρισης: αγνοεί και απομονώνει τους συναδέλφους που δεν συμπαθεί.

Τείνει περισσότερο να «βάζει στον πάγκο» παρά να φωνάζει. «Ξεχνάει» να προσκαλέσει συναδέλφους σε μίτινγκ, αντί να τους εξευτελίζει όταν διατυπώνουν κάποια ιδέα. Αγνοεί την προαγωγή τους, αντί να επιχειρηματολογήσει ανοιχτά εναντίον της.

Και φυσικά, αποφεύγει τις δύσκολες συζητήσεις για τη συμπεριφορά του.

Πρόκειται για άτομα με υπερφουσκωμένα «εγώ», που θέλουν να έχουν δίπλα τους αποκλειστικά ανθρώπους οι οποίοι συμφωνούν μαζί τους, και τείνουν να επιβάλλουν μία «καθρεφτοκρατία», προσλαμβάνοντας φίλους τους και άτομα που μοιράζονται την οπτική τους – ώστε να αποφεύγουν κάθε αμφισβήτηση.

Αυτό σημαίνει όμως πως οι εργαζόμενοι που επηρεάζονται βρίσκονται με λιγότερες ευκαιρίες εξέλιξης, ή προαγωγής, νιώθουν ανασφάλεια για τη θέση τους στη δουλειά και τελικά, βλέπουν όλη τους την ψυχοσωματική κατάσταση να επηρεάζεται.

«Διακριτική» παρενόχληση

Αυτά τα σύγχρονα αφεντικά – νταήδες αποτελούν, για τη δρ Λόρνταν, μία ιδιαίτερη απειλή καθώς οι πιο διακριτικές μορφές παρενόχλησης έχουν λιγότερες πιθανότητες να ληφθούν σοβαρά από το τμήμα ανθρώπινου δυναμικού.

Χάρη στην έρευνά της στο LSE, βέβαια, η ίδια έχει εντοπίσει και άλλα αρχέτυπα κακών αφεντικών: τον εγωπαθή, έναν νάρκισσο και ανασφαλή μάνατζερ που δεν μπορεί να διαχειριστεί την αμφισβήτηση και δεν επιτρέπει στους εργαζόμενους να πετύχουν πράγματα αντίστοιχα ή και υψηλότερα από τα δικά του επιτεύγματα· τον μέτριο, που είναι οριακά ανίκανος επαγγελματικά, αλλά άριστος στο παιχνίδι της «εργασιακής πολιτικής»· αλλά και το υπερβολικά καλό αφεντικό, που βάζει τα χαμόγελα πάνω από την παραγωγικότητα και αποφεύγει τις δύσκολες συζητήσεις και τις προκλήσεις.

Για τη διαχείριση, σε κάθε περίπτωση, ενός προβληματικού αφεντικού, η δρ Λόρνταν έχει να δώσει τις εξής συμβουλές:

Πάψτε να επικεντρώνεστε σε αυτό και αναζητήστε ευκαιρίες στον ευρύτερο οργανισμό ή εταιρεία.

Διευρύνετε τα δίκτυά σας και αναζητήστε εξωτερικές ευκαιρίες. Πάρτε – κυριολεκτικά – κάποια απόσταση: διασφαλίστε ένα γραφείο που δεν βρίσκεται μέσα στο οπτικό του πεδίο ή εργασθείτε από το σπίτι.

Επίσης, βάλτε όρια ανάμεσα στην προσωπική και την επαγγελματική σας ζωή.

Και αν όλα αυτά δεν αποδειχθούν αρκετά, αναζητήστε ένα καλύτερο αφεντικό, κάπου αλλού. Ενα κακό αφεντικό, άλλωστε, ήταν ανέκαθεν και θα παραμείνει, παρά τον «εκσυγχρονισμό» του, ο συνηθέστερος λόγος για τον οποίο κάποιος εργαζόμενος αφήνει μια δουλειά.

 από ΤΑ ΝΕΑ

Uncategorized Χωρίς σχόλια »
Μαΐ
23

ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΕΘΝΙΚΩΝ ΟΔΩΝ

Γιάννα Ανδρεαδάκη στις 23 Μαΐου 2023

Είναι μια ανακάλυψη που θα μπορούσε να αποδειχθεί εξίσου σημαντική με τις πυραμίδες της αρχαίας Αιγύπτου, λένε οι ερευνητές που έφεραν στο φως τον θησαυρό.

Χάρη σε μια νέα τεχνική που εντοπίζει ερείπια κάτω από την πυκνή βλάστηση της ζούγκλας, αρχαιολόγοι στη Γουατεμάλα ανακάλυψαν ένα απέραντο δίκτυο 417 πόλεων των Mάγια που συνδέονταν από 180 χιλιόμετρα δρόμων, «το πρώτο σύστημα εθνικών οδών του κόσμου».

Τα πλούσια ευρήματα, από υδραγωγεία, φράγματα και στάδια μέχρι συγκροτήματα πολυώροφων ναών, χρονολογούνται γύρω στα 3.000 χρόνια πριν, στη διάρκεια της προκλασικής περιόδου των Μάγια, η οποία διήρκεσε από το 1.000 π.Χ έως το 250 μ.Χ.

H ανακάλυψη υποχρεώνει τους αρχαιολόγους να αναθεωρήσουν την ιδέα ότι οι προκλασικοί Μάγια ήταν απλοί κυνηγοί-τροφοσυλλέκτες, «περιφερόμενες ομάδες νομάδων που φύτευαν καλαμπόκι» δήλωσε στην Washington Post ο Ρίτσαρντ Χάνσεν του Πανεπιστημίου του Άινταχο, μέλος της ομάδας που παρουσιάζει τα ευρήματα στην επιθεώρηση Ancient Mesoamerica.

«Γνωρίζουμε πλέον ότι η προκλασική περίοδος ήταν εποχή αξιοσημείωτης πολυπλοκότητας και προηγμένης αρχιτεκτονικής, κατά την οποία χτίστηκαν ορισμένα από τα μεγαλύτερα κτήρια της παγκόσμιας ιστορίας» σχολίασε ο ερευνητής.

Η πυραμίδα Λα Ντάντα είναι ένα από τα μνημειώδη κτήρια στο Ελ Μιραδόρ (Richard Hansen/FARES)

Ο χαμένος κόσμος της προκλασικής περιόδου ανακαλύφθηκε στο Ελ Μιραδόρ της βόρειας Γουατεμάλας, κοντά στα σύνορα με το Μεξικό. Το Ελ Μιραδόρ θεωρείται γενικά «λίκνο του πολιτισμού των Μάγια», όμως η ανακάλυψη της ύπαρξης ενός εκτεταμένου δικτύου πόλεων που ήδη άκμαζε το 1.000 π.Χ αποκαλύπτει «έναν ολόκληρο τόμο της ανθρώπινης ιστορίας τον οποίο αγνοούσαμε ως σήμερα» γράφουν οι ερευνητές.

Πριν από τη νέα μελέτη, περίπου 50 τόποι αρχαιολογικής σημασίας είχαν ανακαλυφθεί σε διάστημα μιας δεκαετίας σε αυτή την περιοχή του Ελ Μιραδόρ, στην οποία φτάνει κανείς μόνο με ελικόπτερο ή περπατώντας σχεδόν 60 χιλιόμετρα μέσα σε μια ζούγκλα όπου παραμονεύουν πούμα, τζάγκουαρ και φίδια.

«Τώρα υπάρχουν περισσότεροι από 900 [αρχαίοι οικισμοί] […] Μέχρι τώρα δεν μπορούσαμε να τους δούμε. Ήταν αδύνατο» σχολίασε ο Ενρίκε Χερνάντεζ, αρχαιολόγος του Πανεπιστημίου «Σαν Κάρλος» στην Πόλη της Γουατεμάλας, ο οποίος περνά μερικούς μήνες κάθε χρόνο στο Ελ Μιραδόρ εδώ και δυο δεκαετίες.

Μέχρι στιγμής ελάχιστα από τα αρχαία κτήρια έχουν καθαριστεί από την τροπική βλάστηση (Richard Hansen/FARES)

Η αποκάλυψη ήρθε χάρη στην τεχνολογία του LIDAR, ένα είδος ραντάρ που λειτουργεί με ακτίνες λέιζερ και μπορεί να χρησιμοποιηθεί σε αεροσκάφη για τη χαρτογράφηση του εδάφους. Το υπέρυθρο λέιζερ που χρησιμοποίησαν οι ερευνητές διαπέρασε την πυκνή βλάστηση από δέντρα κεΐβης και σαποντίγια.

Θα περάσει καιρός μέχρι να ολοκληρωθεί η χαρτογράφηση και ξεθαφτούν τα αρχαία κτήρια από την οργιώδη τροπική βλάστηση. Όταν όμως το Ελ Μιραδόρ αποκαλυφθεί πλήρως, λέει ο Ζερνάντεζ, θα μπορούσε να αναδειχθεί σε ορόσημο του ανθρώπινου πολιτισμού όπως οι πυραμίδες της αρχαίας Αιγύπτου, από τις οποίες η αρχαιότερη χρονολογείται γύρω στο 2700 π.Χ.

To Ελ Μιραδόρ θα μπορούσε έτσι να εξελιχθεί σε μείζονα τουριστικό προορισμό, όπως συμβαίνει ήδη με το Τικάλ, τη μεγαλύτερη πόλη της κλασικής περιόδου των Μάγια (200 με 900 μ.Χ), το οποίο βρίσκεται σε απόσταση μερικών δεκάδων χιλιομέτρων και προσελκύει εκατοντάδες χιλιάδες επισκέπτες κάθε χρόνο.

Δεδομένης της ηλικίας τους, τα ευρήματα αναμένεται να προκαλέσουν συζητήσεις και μεταξύ των ανθρωπολόγων. Όπως επισήμανε ο Χάνσεν, δημιουργείται το ερώτημα «πώς μια κοινωνία που ζούσε σε μια τροπική ζούγκλα της Κεντρικής Αμερικής έγινε ένας από τους μεγαλύτερους αρχαίους πολιτισμούς του κόσμου ενώ μια άλλη κοινωνία που ζει στη Βόρνεο είναι ακόμα κυνηγοί-τροφοσυλλέκτες στο ίδιο ακριβώς περιβάλλον»

Uncategorized Χωρίς σχόλια »
Μαρ
19

ΤΑΞΕΙΔΙ ΣΤΟΝ ΧΡΟΝΟ

Γιάννα Ανδρεαδάκη στις 19 Μαρτίου 2023

Το πείραμα της Λάρισας, χρονοκάψουλα με αντικείμενα της καθημερινής μας ζωής. Σφραγίστηκε και φυλάσσεται στα Γενικά Αρχεία του Κράτους και θα ανοιχτεί μετά από 30 χρόνια.

Ενα βιβλίο, μια μάσκα από αυτές που φορούσαμε στην καραντίνα, ένα usb, ένα νόμισμα, ένα εισιτήριο τρένου και πολλά μικρά αντικείμενα της καθημερινής μας ζωής. Πόσο παράξενα θα μοιάζουν σε εμάς ύστερα από 30 χρόνια;

Την απάντηση θα δώσει μια… χρονοκάψουλα που σφραγίστηκε πριν από λίγες ημέρες στη Λάρισα και φυλάσσεται πλέον στα Γενικά Αρχεία του Κράτους ώστε να ανοιχτεί ξανά τον Δεκέμβριο του 2052. Το υλικό που περιλαμβάνει παραδόθηκε από 500 κατοίκους της πόλης οι οποίοι είδαν αυτή τη διαδικασία ως μια μοναδική ευκαιρία για να «συνομιλήσουν» με τους πολίτες του μέλλοντος…

Δράση

Την πρωτότυπη δράση διοργάνωσε το Μουσείο Σιτηρών και Αλεύρων Λάρισας, θέλοντας να ενεργοποιήσει ξανά, μετά τη σκοτεινή περίοδο της πανδημίας, τον αναστοχασμό στο τοπικό κοινό θέτοντας ερωτήματα όπως: «Τι είναι τελικά σημαντικό για τη ζωή μας; Και τι είναι αυτό που θέλω να μείνει στο μέλλον;».

Μεμονωμένοι πολίτες, ομάδες από ΚΑΠΗ, μαθητές σχολείων, Ρομά, μέλη κέντρων απεξάρτησης, περνούσαν επί δύο μήνες μέσα από μια ειδική εγκατάσταση που είχε στηθεί στην είσοδο του Μουσείου: μια κόκκινη πόρτα, ένα πέρασμα από το παρόν στο μέλλον, άφηναν το αντικείμενο που είχαν επιλέξει, κάθονταν σε ένα τραπέζι με καρέκλες και συμπλήρωναν ένα ειδικό έντυπο με ερωτήσεις που σκιαγραφούσαν το τι αξιολογεί καθένας ως σημαντικό για την πόλη του σήμερα.

Τα έντυπα αυτά μπήκαν μαζί με τα αντικείμενα μέσα σε ένα μεγάλο διαφανές κουτί – τη χρονοκάψουλα – μετατρέποντάς το σε μια ανθρωποκεντρική κιβωτό μνήμης.

«Κέρματα, rapid test, χειροποίητα αντικείμενα, πάρα πολλά χειρόγραφα, πολύ συγκινητικά γράμματα από εφήβους, πολλές φωτογραφίες και επιστολές νεαρών ζευγαριών που ελπίζουν να είναι ακόμη μαζί μετά από 30 χρόνια, usb τα οποία δεν ξέρουμε αν θα μπορούν να διαβαστούν με την τεχνολογία που θα υπάρχει στο μέλλον, αυτά είναι μερικά από τα αντικείμενα που περιλαμβάνονται στη χρονοκάψουλα.

Επίσης, κάποιοι έφεραν φυλλάδια από καφέ της πόλης, πάρα πολύ υλικό που έχει σχέση με την ΑΕΛ, λογαριασμούς της ΔΕΗ, κουτάκια από τσίχλες, φάρμακα, αποκόμματα από συναυλίες και παιδικά παιχνίδια, οτιδήποτε ο καθένας αξιολόγησε ως σημαντικό για τη ζωή του.

Εκτός, όμως από το υλικό αποτύπωμα μας ενδιέφερε ιδιαίτερα το άυλο, δηλαδή οι απαντήσεις που δόθηκαν στα έντυπα και οι οποίες, ακριβώς επειδή δόθηκαν από ετερόκλητες ομάδες, συνθέτουν ένα πορτρέτο της Λάρισας μέσα από τα μάτια των σημερινών ανθρώπων της», λέει στα «ΝΕΑ» η Κωνσταντίνα Κόντσα, επιστημονική υπεύθυνη του Μουσείου Σιτηρών και Αλεύρων Λάρισας.

Ο χρόνος

Η χρονοκάψουλα θα ανοιχτεί μετά από 30 χρόνια βάσει οδηγιών που έχουν αφεθεί στα ΓΑΚ Λάρισας και με την παρουσία κοινωνικού ανθρωπολόγου, ο οποίος θα κληθεί να αξιολογήσει το υλικό που θα βρεθεί μέσα στο κουτί.

Συνοδοιπόροι στη μοναδικό αυτό «πείραμα» ήταν η Αντιδημαρχία Πολιτισμού της πόλης και το τοπικό παράρτημα των Γενικών Αρχείων του Κράτους.

«Ο χρόνος είναι κάτι που μας απασχολεί όλους. Τίποτε δεν αφήνει αναλλοίωτο. Ολα τα αλλάζει. Και καμιά φορά δεν χρειάζεται να περάσει πολύς. Φτάνει και μια στιγμή, όπως έγινε με τον σεισμό στην Τουρκία, όπως έχει γίνει εκατομμύρια φορές στην ιστορία του πλανήτη μας. Εκτός όμως, από τις μεγάλες αλλαγές, συμβαίνουν κι οι μικρές, οι καθημερινές. Τέτοιες περιλαμβάνει κι η δική μας χρονοκάψουλα», είπε ο Πάνος Σάπκας, αντιδήμαρχος Πολιτισμού Λάρισας κατά τη διαδικασία του σφραγίσματος της χρονοκάψουλας, η οποία έλαβε χώρα στο κτίριο του τμήματος των Γενικών Αρχείων του Κράτους στη Λάρισα, παρουσία της προϊσταμένης του Φανής Καραγιάννη.

«Το Μουσείο Σιτηρών και Αλεύρων αποφάσισε να μας κάνει να σκεφτούμε πως δεν είναι ο χρόνος που τα αλλάζει όλα, αλλά εμείς. Πόση σημασία έχει τι κάνουμε εμείς, μέσα στον χρόνο. Γιατί η ζωή θα συνεχιστεί και μετά από μας, οπότε έχουμε μεγάλη ευθύνη σήμερα για το πώς θα διαμορφωθεί το αύριο», συμπλήρωσε ο Π. Σάπκας.

«Αλλωστε, όπως έλεγε ο Ηράκλειτος: Ο χρόνος είναι ένα παιδί που παίζει πεσσούς. Το βασίλειο ανήκει σ’ αυτό το παιδί…».

Από ΤΑ ΝΕΑ

Uncategorized Χωρίς σχόλια »
Φεβ
11

ΝΑ ΒΟΥΤΑΣ ΜΕ ΕΠΙΘΥΜΙΑ ΣΤΟ ΒΑΘΟΣ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΣΟΥ

Γιάννα Ανδρεαδάκη στις 11 Φεβρουαρίου 2023

Ο πατέρας μου συνήθως δεν έπαιρνε θέση ως προς την κρίση του για μένα, τουλάχιστον όχι άμεσα. Παρόλα αυτά, θυμάμαι πως όταν στην β’ γυμνασίου πήρα -εντελώς παραδόξως και για πρώτη και τελευταία βέβαια φορά- 20 σε ένα τεστ μαθηματικών, έσπευσε να βρει την καθηγήτρια των μαθηματικών για να της ανακοινώσει την έκπληξή του γι αυτόν μου τον βαθμό.
Συγκεκριμένα ο διάλογος μεταξύ τους ήταν ο εξής:
«Μα πως είναι δυνατόν ο γιος μου να πήρε άριστα στο τεστ;!», «Τι να σας πω! Αφού έγραψε άριστα τι έπρεπε να του βάλω…;!», «κοιτάξτε, ξέρω καλύτερα τον γιο μου από σας, και πιστέψτε με αποκλείεται το παιδί μου να έγραψε άριστα…Μήπως θα πρέπει να ξανακοιτάξετε το γραπτό …; Και σας παρακαλώ την επόμενη φορά να είστε πιο προσεχτική στην αξιολόγησή σας…».
Κανείς στο σπίτι -ούτε φυσικά κι εγώ ο ίδιος- δεν πίστεψε τότε πως αυτό το μοναδικό 20 που πήρα στα μαθηματικά όντως το άξιζα. Περισσότερο το είδαμε σαν ένα παράδοξο δώρο της τύχης που –απ’ ό,τι φαίνεται- είναι… τυφλή.
Δεν είναι λοιπόν παράξενο το ότι πάντα πίστευα πως είμαι λιγάκι βλάκας, χωρίς πολλές δυνατότητες, όχι για μεγάλα πράγματα.
Αντίθετα, πάντα πίστευα πως είμαι ωραίος. Αρχικά ως αγόρι και μετά ως άντρας. Ακόμα κι αν κάποιος μου έλεγε κατάμουτρα πως είμαι άσχημος ποτέ δεν θα τον πίστευα. Δεν θα με ενοχλούσε μια τέτοια κρίση αφού μέσα μου είχε εδραιωθεί η ακριβώς αντίθετη πεποίθηση. Με αυτό το εργαλείο ήταν που για χρόνια προσπαθούσα να αντισταθμίσω το κενό της νοητικής μου ανεπάρκειας και της χαμηλής μου αυτοεικόνας.
Πείθοντας τον εαυτό μου μέσα από τις «επιτυχίες μου με το άλλο φύλο», απ’ την δεξιότητά μου να σαγηνεύω τις γυναίκες, πως κάτι αξίζω κι εγώ βρε αδερφέ. Πως δεν είμαι και τελείως του πετάματος. Πολύ αργότερα ανακάλυψα πως έχει ελάχιστη σημασία αν στ’ αλήθεια είναι κανείς όμορφος. Πολύ πιο σημαντικό είναι τι έχει μάθει κανείς να πιστεύει ότι είναι από τα γεννοφάσκια του. Γιατί τελικά το ίδιο, στην αρχή μιας γνωριμίας, πιστεύουν και οι άλλοι γι’ αυτόν.
Ταυτόχρονα, αν και μισούσα το διάβασμα –επειδή το έπαιρνα υποχρεωτικά σαν να ταν “χάπι”- πίεζα τον εαυτό μου να διαβάζει σχολικά κι εξωσχολικά μήπως και τα καταφέρω τελικά να αυξήσω τον δείκτη της ελλιπούς ευφυΐας μου. Μήπως και τελικά ξεγελάσω κανέναν πως κι από μυαλό δεν είμαι κι εντελώς για τα μπάζα.
Η μάνα μου στην ασυνείδητη προσπάθειά της να έχει έναν σύμμαχο με το μέρος της, δηλαδή εμένα, πρόβαλε την δική της μειονεκτική αυτοεικόνα πάνω μου: Επειδή πίστευε πως το μόνο καλό πάνω της είναι η ομορφιά της, μ’ έβλεπε κι εμένα ως όμορφο. Επειδή θεωρούσε τον εαυτό της νοητικά και γνωστικά ανεπαρκή, με κριτήρια τα επιτεύγματα της αυτοπραγμάτωσης εντελώς αποτυχημένο, στην προσπάθειά της να βρει νόημα ζωής με ταύτισε μαζί της μεταβιβάζοντάς στο πρόσωπό μου τις αντίστοιχες ελλείψεις και αναπηρίες. Έτσι πίστευε πως θα ένιωθε λιγότερο μόνη, αφού ασυνείδητα είχε δημιουργήσει ένα πιστό της αντίγραφο, εμένα, προεκτείνοντας την ύπαρξή της -μέσω εμού του ομοιοπαθούς γιού της- στο μέλλον.
Η ζωή όμως, η ενδοψυχική, η αληθινή ζωή, είναι γεμάτη εκπλήξεις.
Συνήθως, το ελατήριο που πιέζεται προς τα κάτω συγκεντρώνει περίσσεια ενέργεια ώσης. Αυτήν την πλεονάζουσα ενέργεια συχνά, στην κατάλληλη στιγμή, ο ψυχικός οργανισμός την χρησιμοποιεί για να εκτιναχθεί προς τα πάνω. Προς εκείνη δηλαδή την κατεύθυνση που αρχικά του απαγορεύτηκε ως ασύμβατη με την εξωτερική του εικόνα.
Αν και οι δικοί μου σίγουρα ήλπιζαν, αλλά καθόλου δεν πίστευαν στην πιθανότητα πως κάποια απώτερη μελλοντική στιγμή ο γιος τους θα μπορούσε να ζει από τα προϊόντα της διάνοιας του (ψυχοθεραπεία, συγγραφή, διδασκαλία), εγώ, χρησιμοποιώντας ως αλάνθαστο εργαλείο ώσης την ψυχική ενέργεια που μόνο μια συνεπής αποτροπή κι αποθάρρυνση επιτρέπει, «δούλευα» από πολύ μικρός προς την ποθητή μου κατεύθυνση.
Οπότε, όποιος κι αν σου λένε, ή σου υποβάλλουν ότι είσαι οι “σπουδαίοι” άλλοι της ζωής σου, εσύ να μην απογοητευεσαι! Μόνο μάθε σε παρακαλώ να βουτάς με επιθυμία στο βάθος της ψυχής σου. Εκεί πάντα θα ανακαλύπτεις όλα σου τα σπουδαία προτερήματα. Όλες σου τις δυνατότητες!
Όσο δίνεις βάση στην “περιφέρεια”, στους άλλους, πάντα θα νιώθεις λειψός. Όσο εκπαιδευτείς να στρέφεις το υπαρξιακό σου βλέμμα στο εσωτερικό σου κέντρο, στον πυρήνα της ύπαρξης σου, θα έρχεσαι σε επαφή με όλα τα αστέρευτα πλούτη της εντός σου Βασιλείας!
Θα βλέπεις τον κόσμο, όχι ποια από το υπόγειο, άλλη απ την κορυφή του παλατιού που κλήθηκε να νοικιάσεις για λίγο χρόνο, για να το αξιοποιήσεις!

(Απόσπασμα από το βιβλίο: ¨Εξομολογησεις ενός Ψυχοθεραπευτή”).

Uncategorized Χωρίς σχόλια »
Δεκ
18

ΤΩΡΑ. ΟΧΙ ΜΕΤΑ.

Γιάννα Ανδρεαδάκη στις 18 Δεκεμβρίου 2022

Ας μην σταματήσουμε να ψάχνουμε για δραστηριότητες που μας αρέσουν. Που μας αναζωογονούν.

Ας βάλουμε λίγο χρώμα στο γκρίζο μας.
Χαμόγελο να βάλουμε στα μικρά πράγματα της ζωής που δίνουν βάλσαμο στις καρδιές μας.
Και παρά τα πάντα, πρέπει να συνεχίσουμε να εκμεταλλευόμαστε αυτή τη φορά που έχουμε με ηρεμία.
Ας προσπαθήσουμε να εξαλείψουμε το “μετά”.
Θα το κάνω μετά.
Θα το πω μετά.
Θα το σκεφτώ μετά.
Αφήνουμε τα πάντα για αργότερα σαν το «μετά» να είναι δικό μας.
Επειδή αυτό που δεν καταλαβαίνουμε είναι ότι:
Μετά, ο καφές κρυώνει.
Τότε οι προτεραιότητες αλλάζουν.
Μετά, η γοητεία είναι σπασμένη.
Μετά, η υγεία περνά.
Μετά, τα παιδιά μεγαλώνουν.
Μετά οι γονείς γερνούν.
Μετά, οι υποσχέσεις ξεχνιούνται.
Μετά, η μέρα γίνεται νύχτα.
Μετά, η ζωή τελειώνει.
Και μετά είναι συχνά πολύ αργά.
Ας μην αφήσουμε τίποτα για αργότερα.
Επειδή ενώ περιμένουμε αργότερα, μπορούμε να χάσουμε τις καλύτερες στιγμές,
Τις καλύτερες εμπειρίες.
Τους καλύτερους φίλους.
Την καλύτερη οικογένεια.
Η μέρα είναι σήμερα. Η στιγμή είναι τώρα.
Δεν είμαστε πλέον στην ηλικία όπου μπορούμε να αναβάλουμε για αύριο αυτό που πρέπει να γίνει αμέσως. Τώρα. Ας σκοτώσουμε το μετά

Νίκος Ξανθούλης

Uncategorized Χωρίς σχόλια »
Νοέ
11

ΚΟΙΤΑ ΤΗ ΖΩΗ ΣΟΥ ΜΕ ΕΙΛΙΚΡΙΝΕΙΑ ΚΑΙ ΘΑΡΡΟΣ

Γιάννα Ανδρεαδάκη στις 11 Νοεμβρίου 2022

Κοίτα τη ζωή σου με ειλικρίνεια και θάρρος, δες όσα σου έχει χαρίσει. Μη γίνεσαι εγωιστής, παραδέξου πόσο ευλογημένος είσαι που ξυπνάς κάθε πρωί, μη το ξεχνάς, μη το θεωρείς δεδομένο, δεν είναι και δεν θα είναι ποτέ. Κάθε μέρα να ευγνωμονείς που υπάρχεις σε αυτό τον κόσμο, να το δείχνεις με το χαμόγελο σου και να φροντίζεις να είναι αληθινό, να προέρχεται από την ψυχή σου.

Μέσα σε ένα κόσμο που πρωταγωνιστεί το ψέμα, η κακία, η μιζέρια εσύ φρόντισε να είσαι η άλλη μεριά του νομίσματός, η αλήθεια, η καλοσύνη, η χαρά και ας μη ταιριάζεις με τους υπόλοιπους, τίποτα πιο όμορφο από το αληθινό.

Να σηκώνεσαι με φόρα από το κρεβάτι σου κάθε πρωί, με όρεξη, με χαμόγελο, έτοιμος να ζήσεις, να αρπάξεις την κάθε ευκαιρία, να χαρίσεις σε εσένα και σε όσους αγαπάς χαμόγελα. Αυτό είναι η ζωή, χαρούμενες στιγμές, γεμάτες από ξεγνοιασιά και ευγνωμοσύνη που είμαστε ακόμη εδώ. Στιγμές αξέχαστες που δείχνουν πόσο ευλογημένοι αισθανόμαστε για αυτά που έχουμε. Θέλει θάρρος και ειλικρίνεια για να παραδεχτείς πόσο τυχερός είσαι που έχεις ένα σπίτι, υλικά για να μαγειρέψεις, ανθρώπους για να μοιραστείς την χαρά και τον πόνο σου. Πράγματα, απλά, καθημερινά που είναι τόσο σημαντικά και καθόλου δεδομένα. Αν κοιτάξεις γύρω σου, στο δρόμο, θα δεις ανθρώπους που πεινάνε, που δεν έχουν έναν άνθρωπο, ο καθένας μας κρύβει μία ιστορία, αναλογίσου και συνειδητοποίησε το.

Να χαίρεσαι λοιπόν αυτά που έχεις, να δείχνεις ευγνωμοσύνη, μη γίνεσαι αχάριστος, βάλε το θάρρος στη ζωή σου και κάνε όσα θέλεις, μη φοβηθείς στιγμή, μη τα παρατήσεις επειδή όλα σου φαίνονται μάταια. Ξέρεις θα πέσεις πολλές φορές σε αυτήν την παγίδα, κάθε φορά όμως να ρίχνεις μία μάτια στην ψυχή σου, στη ζωή σου, να κοιτάς πόσο γεμάτος είσαι από ευλογία, όλα αυτά που ήρθαν στο δρόμο σου, τους ανθρώπους σου και αυτά που κατέκτησες. Όλα αυτά σου δίνουν δύναμη να προσπαθείς, σου θυμίζουν την αξία που έχει η ζωή, το πόσο όμορφη είναι μέσα στις ατέλειες και στις δυσκολίες της.

Πάντα σου δίνει κάτι όμορφο μέσα στην ασχήμια που επικρατεί και είναι το φως μέσα στη μαυρίλα που σε οδηγεί σε όσα θέλεις να κατακτήσεις και θα τα κατακτήσεις έχοντας το θάρρος, την δύναμη να αντέξεις ότι έρθει στο δρόμο σου. Δόξα τω θεώ είσαι ευλογημένος με τόσο απόθεμα δύναμης που δεν έχεις φανταστεί. Για αυτό σου λέω, μη διστάσεις ποτέ, μη γίνεις εγωιστής, αχάριστος, δέξου ό,τι τελειώνει και καλωσόρισε ό,τι έρχεται.

Ζήσε την ζωή σου με χαρά και αγάπη, έχοντας πάντα στο μυαλό σου πως όλα στο τέλος θα πάνε καλά και αν δεν πάνε θα τα κάνουμε εμείς να πάνε. Και ας σε πουν τρελό, ονειροπόλο, εσύ πάντα να προσπαθείς για το καλύτερο, για το αδύνατο, για ένα καλύτερο κόσμο, να ξέρεις ότι εσύ προσπάθησες και να είσαι ευτυχισμένος με αυτό που κατάφερες. Μέσα σε αυτήν την ασχήμια που μας περιβάλλει, να κρατήσεις το χαμόγελο σου ζωντανό και να νιώσεις ευλογημένος γιατί αυτό είσαι και ας δυσκολεύεσαι ώρες, ώρες να το παραδεχτείς και ας σε τρώει η μιζέρια και η αχαριστία.

Όταν κοιτάζεις την ζωή σου με ειλικρίνεια και θάρρος θα καταλάβεις πως όντως είσαι και θα νιώσεις ευτυχισμένος, έτοιμος να συνεχίσεις να προσπαθείς για όλα αυτά που έχεις στο μυαλό σου.

Από enallaktikidrasi

Uncategorized Χωρίς σχόλια »
Ιαν
16

“ΑΙΩΝΙΕ ΕΣΥ ΤΑΞΙΔΕΥΤΗ”

Γιάννα Ανδρεαδάκη στις 16 Ιανουαρίου 2022

Ω αιώνιε εσύ ταξιδευτή, άκου μια ιστορία
γιατί είτε είσαι πρίγκιπας μικρός ειτ΄ ένας Οδυσσέας
η Γη θα είναι πάντα στρογγυλή και πάντα θα γυρίζεις
εκεί όπου πρωτάρχισες, στην πρώτη σου ανάσα
μες της μητέρας Γης μήτρα ζεστή, πριν κι απ’ το πρώτο κλάμα
επάνω στον πλανήτη σου, στο θρόνο της αλήθειας

Γιατί τους παγωμένους τους ωκεανούς, τις πύρινες ερήμους
τ’ απόμερα απογέματα, τις τρελαμένες πόλεις
τις λέξεις τις χαρούμενες, τις πληγωμένες μνήμες
στ’ αλήθεια μια σπιθαμή απόσταση όλα τα χωρίζει
κι άμα εσύ το επιθυμείς, ο χρόνος σε ξεχνάει

Άσε λοιπόν το νου σου να διψά, χιλιόμετρα να τρέχει
να υφαίνει με ψευδαίσθηση το θάνατο ότι κλέβει
με σχέδια, όνειρά, στιγμές σε πέτρινα μνημεία
να ξεγλιστράει σαν ληστής απ’ την ακινησία

Και πριν ταξιδέψεις αδερφέ, βυθίσου στην αγκαλιά σου
ένα απομεσήμερο, στο δάσος μιας ηπείρου
κάτω απ’ τον ήλιο το ζεστό, στο απαλό το χώμα
και αν δεις τις πόρτες ανοιχτές διάπλατα να είναι
κλείσε τα μάτια μια στιγμή και νιώσε την ανάσα
και τι ‘ναι αυτό που λαχταρά να λιώσει μέσα σ’ όλα

Κάνε το νου σου σύμμαχο, και χάσου στις αισθήσεις
παλάτια, χρώματα τρελά, φλεγόμενα αστέρια
και μια στάλα από φως Ελληνικό, να κατεβάζει πνεύμα
να πίνει αγάπη η ψυχή μέχρι να ξεδιψάσει
και δες πιά με κρυστάλληνη ματιά πως μέσα σου αιώνια
όλα τα πλούτη κατοικούν στην απαλή σου φύση

Αίρε λοιπόν τα ξάρτια σου και αέρα στα πανιά σου
κι άμα γυρίσεις να με δεις φέρε μια ιστορία
μια ιστορία απ’ αυτές που όλα είναι ένα
λύπη, χαρά και θάνατος από την ίδια ουσία
που ένα ταξίδι αληθινό συμβαίνει στην καρδιά σου
που από ζωή φλεγόμενη παντού είναι και πάντα
κρατώντας απ’ το χέρι ένα παιδί, την ψυχή όλου του κόσμου
γιατί όλα τα ταξίδια μιας ζωής είναι μονάχα ένα ταξίδι

Από Ηλία Μουζουράκη

Uncategorized Χωρίς σχόλια »
Οκτ
8

Η ΝΟΗΜΑΤΙΚΉ ΓΛΩΣΣΑ

Γιάννα Ανδρεαδάκη στις 8 Οκτωβρίου 2021

Από τον Πέτρο

Όλοι έχουμε δει κωφούς συμπολίτες μας να μιλούν μεταξύ τους ή διερμηνέα της νοηματικής στην τηλεόραση – τι πραγματικά, όμως, ξέρουμε γι’ αυτήν τη διαφορετική γλώσσα; Περιορίζεται μόνο στις κινήσεις των χεριών; Είναι φυσική ή επινοημένη; Είναι μία και μοναδική, διεθνής γλώσσα; Αξίζει –κι αν θέλουμε να είμαστε συνειδητοποιημένοι πολίτες, πρέπει– να γνωρίζουμε τις βασικές πληροφορίες.

Κατ’ αρχάς, κάθε νοηματική γλώσσα είναι οπτικο-κινησιακή: αυτό σημαίνει ότι χρησιμοποιεί την κίνηση των χεριών, τη στάση ή την κίνηση του σώματος, καθώς και τις εκφράσεις του προσώπου, για να μεταφέρει τα νοήματα. Είναι φυσική γλώσσα, δηλαδή έχει δημιουργηθεί από τον ίδιο τον άνθρωπο και εξελίσσεται από γενιά σε γενιά, καλύπτοντας τις ανάγκες επικοινωνίας κωφών και βαρήκοων. Διαθέτει λεκτικές και συντακτικές δομές.

 

Δεν υπάρχει μία και μοναδική νοηματική γλώσσα που να χρησιμοποιείται διεθνώς. Κάθε χώρα αναπτύσσει τη δική της: για παράδειγμα, υπάρχει η Γαλλική Νοηματική Γλώσσα, η Κινεζική Νοηματική Γλώσσα κ.ο.κ. Ένα ενδιαφέρον στοιχείο είναι ότι, παρά το γεγονός ότι η αγγλική είναι η γλώσσα των ΗΠΑ και της Βρετανίας, υπάρχει Αμερικανική Νοηματική Γλώσσα και Βρετανική Νοηματική Γλώσσα, οι οποίες μάλιστα διαφέρουν μεταξύ τους λόγω των ιστορικών εξελίξεων που επηρεάζουν τον τρόπο που βιώνονται οι προφορικές γλώσσες. Επίσης, υπάρχουν χώρες που δεν έχουν μόνο μία νοηματική γλώσσα, όπως η Ισπανία, με την Ισπανική Νοηματική Γλώσσα και την Καταλανική Νοηματική Γλώσσα. Παρ’ όλο που, όπως είπαμε, δεν υπάρχει διεθνής νοηματική γλώσσα, υφίσταται ένα διεθνές σύστημα επικοινωνίας που ονομάζεται Διεθνές Σύμβολο (ΔΣ). Πρόκειται για μια βοηθητική γλώσσα συνεννόησης που χρησιμοποιείται σε διεθνή συνέδρια και συναντήσεις με συμμετέχοντες χωρίς κοινή νοηματική γλώσσα.

Η Ελληνική Νοηματική Γλώσσα (ΕΝΓ) αναγνωρίστηκε τον Σεπτέμβριο του 2017 ως ισότιμη της ομιλούμενης ελληνικής με τον νόμο 4488/2017 (Άρθρο 65, παράγραφος 2). Επιπλέον, βάσει του νόμου το κράτος λαμβάνει μέτρα για την προώθησή της, καθώς και για την κάλυψη των αναγκών επικοινωνίας όλων των κωφών και βαρήκοων πολιτών. Η ΕΝΓ διδάσκεται: για παράδειγμα, η Σχολή Ελληνικής Νοηματικής Γλώσσας του Εθνικού Ιδρύματος Κωφών προσφέρει μαθήματα που ολοκληρώνονται σε 4 ετήσιους κύκλους. Υπάρχουν, επίσης, προγράμματα εκπαίδευσης διερμηνέων και επαγγελματίες διερμηνείς νοηματικής, οι οποίοι έχουν συστήσει το Σωματείο Διερμηνέων Ελληνικής Νοηματικής Γλώσσας, που συμπληρώνει φέτος 30 χρόνια ζωής. Πέραν των όσων επιτάσσει το νομικό πλαίσιο για την κάλυψη των αναγκών επικοινωνίας όλων των κωφών και βαρήκοων πολιτών, το γενικό ενδιαφέρον για την ΕΝΓ ολοένα και αυξάνεται, και στο πλαίσιο της ανάδειξης της έννοιας της προσβασιμότητας, δηλαδή της ισότιμης πρόσβασης των ανάπηρων ατόμων σε προϊόντα και υπηρεσίες εκπαίδευσης, ενημέρωσης και ψυχαγωγίας.

Πριν από λίγες μέρες, την 23η Σεπτεμβρίου, τιμήθηκε η Διεθνής Ημέρα Νοηματικών Γλωσσών, που έχει καθιερωθεί μετά από απόφαση της γενικής συνέλευσης του ΟΗΕ τον Δεκέμβριο του 2017. Η επιλογή της ημερομηνίας αυτής συμπίπτει με την ίδρυση της Παγκόσμιας Ομοσπονδίας Κωφών (WFD) στις 23 Σεπτεμβρίου 1951, στη Ρώμη. Επίσης γιορτάστηκε η Διεθνής Εβδομάδα Κωφών, πληροφορίες για την οποία μπορείτε να δείτε στη σχετική σελίδα της Ομοσπονδίας Κωφών Ελλάδας.

Το θέμα της νοηματικής γλώσσας είναι ευρύ και σαφώς ξεπερνά τα όρια αυτού του άρθρου. Ωστόσο, ελπίζουμε ότι καταφέραμε να σας κεντρίσουμε το ενδιαφέρον να μάθετε περισσότερα, ώστε να κάνουμε όλοι ένα βήμα προς την κατανόηση των κωφών και βαρήκοων συμπολιτών μας.

Βασίλης Μπαμπούρης – Κωνσταντίνα Τριανταφυλλοπούλου

Uncategorized, Γλώσσα Χωρίς σχόλια »
Σεπ
25

ΤΟ ΝΟΗΜΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΕΙΝΑΙ Η ΙΔΙΑ Η ΖΩΗ

Γιάννα Ανδρεαδάκη στις 25 Σεπτεμβρίου 2021

Ο Βίκτορ Φρανκλ ήταν νευρολόγος και ψυχίατρος, ιδρυτής της τρίτης σχολής ψυχοθεραπείας της Βιέννης (οι άλλοι δύο ήταν του Φρόιντ και του Άντλερ). Ο Φρανκλ ήταν Εβραίος. Οι συμπατριώτες του Αυστριακοί Ναζί τον έστειλαν στο Άουσβιτς.

Ο Φρανκλ αναφέρει ότι πέρα ​​απ ‘την αγάπη για τη γυναίκα του και για την επιστήμη του κρατήθηκε ζωντανός μέσα στη φρίκη των στρατοπέδων εξόντωσης δίνοντας σημασία σε μικρές ομορφιές.

Ναι, παντού υπάρχει ομορφιά, ακόμα και στο Άουσβιτς. Αρκεί να μπορείς να δεις. Απ ‘αυτές τις μικρές ομορφιές του Άουσβιτς κρατήθηκε για να μη χάσει το μυαλό του, για να μη χάσει το νόημα, για να μη χάσει το  γιατί  του, για να μη χάσει την ανθρωπιά του, για να μη χάσει την ελπίδα.

Γράφει ότι μια μέρα που έσκαβε το παγωμένο έδαφος ένα μικρό πουλί πήγε και κούρνιασε στο χώμα που είχε βγάλει -ήταν πιο ζεστό. Κάποια ηλιοβασιλέματα οι κρατούμενοι κοιτούσαν τον ουρανό σαν να ήταν πίνακας ζωγραφικής και σχολιάζανε τα χρώματα, τις πινελιές του Θεού. Τους κράτησαν οι ιταλικές άριες που τραγουδούσε κάποιος συγκρατούμενος και το αυτοσχέδιο καμπαρέ στο στρατόπεδο. Λίγο ψωμί, ένα μεγάλο ψιχουλό, που είχε κρυμμένο στην τσέπη του και πιπίλιζε όταν ένιωθε να χαθεί.

Και το χιούμορ. Μέσα σ ‘αυτή την απόλυτη μαυρίλα κατάφερναν να κάνουν αστεία, για το πώς θα ζητάνε σούπα όταν θα βγουν απ’ το στρατόπεδο («απ ‘τον πάτο της σουπιέρας, παρακαλώ»). Γελούσανε ανάμεσα στα κρεματόρια και στους θαλάμους αερίων, κι ίσως να φαίνεται απρεπές, αλλά αυτό τους κράτησε ζωντανούς.

Η αφοσίωση σε κάτι που αγαπάμε μπορεί να μας βοηθήσει ν ‘αντέξουμε όλες τις αρνήσεις κι όλα τα εμπόδια. Ταυτόχρονα πρέπει να θυμόμαστε ν ‘αποδίδουμε τιμές στο θεό των μικρών πραγμάτων -όπως τον είπε η Αρουντάτι Ρόι .

Οι μικρές απολαύσεις, ένα βλέμμα, ένα τραγούδι που έχεις ακούσει δέκα χιλιάδες φορές, αλλά και πάλι δεν σου φτάνει, ένα ποτήρι κρασί μ ‘έναν φίλο –ή και μόνος, ένα άστείο, μια νύχτα έρωτα μέχρι που δεν ξηραίνεται, ένα κολοκυθάκι που φύγει στον κήπο σου, το αναπάντεχο κελάηδημα ενός νυχτολούλουδου, η θάλασσα και τα τριζόνια, όλα αυτά που μας δίνουν καύσιμα για να συνεχίσουμε προς το γιατί μας, αν έχουμε το πώς.

Ακόμα και οι δύσκολες στιγμές έχουν αξία, πρέπει να αποδεχθούμε και να συνεχίσουμε. Να αντιμετωπίζουμε με αξιοπρέπεια, όρθιοι, ακόμα και το πένθος, το θάνατο.

Από το antikleidi

Uncategorized, Η Ζωή μας σήμερα, Σχέσεις Χωρίς σχόλια »