Ορίζεται η δοκιμασία και τα παιδιά δέχονται την πρόκληση του πατέρα τους, περισσότερο από σεβασμό παρά από φιλοδοξία. Μια βδομάδα μετά, τη μέρα της Νέας Σελήνης, τη νύχτα των καλύτερων οιωνών, οι τρεις νέοι αρχίζουν να σκαρφαλώνουν με πολλή όρεξη και με το όνειρο να νικήσουν το βουνό. Εντούτοις, ο ένας πρώτα και οι άλλοι μετά, γυρίζουν ηττημένοι. Η ανάβαση στο βουνό είναι πραγματικά αδύνατη. Ένας ένας, παρουσιάζονται μπροστά στον πατέρα τους για να παραδεχτούν την ήττα τους. Έχοντας απέναντί του το τρίτο από τα παιδιά του, ο αρχηγός αφήνει να φανεί η απογοήτευσή του. “Βλέπω ότι το Ιερό Βουνό σε νίκησε και σένα…” “Ναι, και λυπάμαι, πατέρα, αλλά αυτή είναι η αλήθεια.
Προς το παρόν με νίκησε ο Βράχος…” “Προς το παρόν; θέλεις να πεις, δηλαδή, ότι έφτασες πολύ κοντά στο στόχο; έτσι είναι;” ρωτάει ο αρχηγός. “Όχι….δεν έφτασα ούτε στα μισά της πλαγιάς του βουνού”, λέει αυτός που αργότερα θα γινόταν ο αρχηγός της φυλής. “Ξέρω, όμως, ότι εκείνο έχει ήδη φτάσει στο τελικό του μέγεθος, ενώ εγώ…ακόμη μεγαλώνω”.
Στο ξεκίνημα αυτού του δρόμου προς την αυτογνωσία, δεν είναι πολύ πιθανό να δούμε κάποια άμεση αλλαγή, κι αν είμαστε ανυπόμονοι, τότε ενδέχεται να χρειαστεί ακόμη περισσότερη αναμονή. Σίγουρα, όμως, μια μέρα, ενώ θα έχουμε ξεχάσει εντελώς αυτό το ζήτημα και θα σκεφτόμαστε κάποιο -οποιοδήποτε- πρόβλημα, θα νοιώσουμε άξαφνα ότι κάτι μέσα μας έχει αλλάξει, και θα ξέρουμε πως αυτή η αλλαγή θα ισχύει για πάντα.
Σε άλλους συμβαίνει νωρίτερα και σε άλλους αργότερα. Τα λουλούδια θα ανθίσουν στον κήπο σου, αλλά αν δεν ανοίξεις το παράθυρο δεν θα χαρείς ποτέ το άρωμά τους. Τα χελιδόνια θα ξανάρθουν την Άνοιξη αλλά αν μείνεις κλεισμένος στο υπόγειο δεν θα ξέρεις καν πως τελείωσε ο χειμώνας. Ο ήλιος σίγουρα θα ξαναβγεί αύριο, αλλά αν δεν σηκώσεις τα μάτια στον ουρανό οι ακτίνες δεν θα σου φωτίσουν το πρόσωπο. Αν μείνεις ακίνητος, υπερβολικά ακίνητος παύεις να είσαι άνθρωπος, γίνεσαι άγαλμα και η ζωή παύει να κυλάει…
Από Lavart