Ο αετός, λένε, πως ζει μέχρι και 70 χρόνια. Στη διάρκεια της ζωής του, υφίσταται τη φθορά που επιφέρει ο χρόνος σε όλα τα ζωντανά της φύσης. Έτσι στα μισά της ζωής του, το δυνατό του ράμφος, με το οποίο κατασπάραζε τα θύματά του, κυρτώνει τόσο πολύ, που είναι αδύνατο να φάει.
Τα γαμψά του νύχια, με τα οποία άρπαζε τη λεία του, μακραίνουν τόσο, που αδυνατούν να συγκρατήσουν το βάρος των θηραμάτων του. Και τα φτερά του αδυνατίζουν από την ασιτία, ώστε με δυσκολία μπορεί, πλέον, να πετά.
Ο αετός όμως, δεν είναι απ’ αυτά τα ζωντανά που παραδίνεται περιμένοντας το μοιραίο. Συμμαζεύει όση δύναμη τού έχει απομείνει και πετά στην κορυφή, εκεί που έχει τη φωλιά του. Βρίσκει τη δύναμη να αντέξει τον πόνο και συντρίβει το γερασμένο ράμφος του στο βράχο.
Ύστερα βρίσκει το κουράγιο και την υπομονή να περιμένει, όσο χρόνο χρειαστεί, να φυτρώσει το καινούριο ράμφος του. Τότε, με το καινούριο, πια, ράμφος του, ξεριζώνει τα παλιά ατροφικά του νύχια και περιμένει πάλι, όσο χρειαστεί, ώσπου να φυτρώσουν τα καινούρια νύχια του. Και σαν φυτρώσουν τα νύχια του, απαλλάσσει τα φτερά του από το άχρηστο φορτίο τους, για να φυτρώσουν τα καινούρια του φτερά, που θα του χαρίσουν και πάλι την περηφάνια και το γρήγορο πέταγμα.
Έτσι κατά τη λαϊκή παράδοση, ο αετός πετυχαίνει την αναγέννησή του και ζει περήφανος και δυνατός ως το τέλος της ζωής του!
Κι έτσι περήφανος και δυνατός ζει μέσα στα δημοτικά τραγούδια του λαού μας.
Εάν ο αετός με το ζωικό του ένστικτο κατορθώνει να αναγεννηθεί, ο άνθρωπος με τη δύναμη της λογικής που διαθέτει, δεν θα μπορούσε να επιτύχει το ίδιο αποτέλεσμα;
