Η ζωή σου είναι η δική σου ζωή
μην την αφήσεις να τσακιστεί σε μια φτηνή υποταγή.
Να παραφυλάς.
Υπάρχουν τρόποι να ξεφύγεις.
Και κάπου υπάρχει και ένα φως.
Μπορεί να μην είναι πολύ δυνατό αλλά διώχνει σκοτάδι.
Να παραφυλάς.
Οι θεοί θα σου προσφέρουν ευκαιρίες.
Να τις μάθεις.
Να τις αρπάξεις.
Να παραφυλάς.
Να θυμάσαι πως δεν μπορείς ποτέ να νικήσεις το θάνατο
μα καμιά φορά μπορείς να νικήσεις το θάνατο της ζωής.
Και όσο πιο συχνά το κάνεις τόσο περισσότερο φως θα υπάρχει.
Η ζωή σου είναι η δική σου ζωή.
Κατάλαβέ το όσο την έχεις.
Είσαι υπέροχος.
Οι θεοί προσμένουν μεγάλη ευχαρίστηση από σένα
Μην ξεχνάς
υπάρχει πάντα κάποιος ή κάτι που σε περιμένει,
κάτι δυνατότερο, πιο έξυπνο,
πιο κακό, πιο καλοσυνάτο, πιο ανθεκτικό,
κάτι μεγαλύτερο, κάτι καλύτερο,
κάτι χειρότερο, κάτι με μάτια σαν της τίγρης, σαγόνια σαν του καρχαρία,
κάτι πιο τρελό από τρελό,
λογικότερο του λογικού,
υπάρχει πάντα κάτι ή κάποιος που σε περιμένει
ενώ φοράς τα παπούτσια σου
ή ενώ κοιμάσαι
ή ενώ πετάς τα σκουπίδια
ή χαϊδεύεις τη γάτα σου
ή πλένεις τα δόντια σου
ή γιορτάζεις μια αργία
υπάρχει πάντα κάποιος ή κάτι
που σε περιμένει.
Έχε το καλά στον νου σου
ώστε όταν συμβεί
να είσαι όσο πιο έτοιμος γίνεται.
Μέχρι τότε, καλή σου μέρα
αν είσαι ακόμα εκεί.
Εγώ είμαι, νομίζω –
μόλις έκαψα τα δάχτυλά μου
Εργασία σημαίνει παιχνίδι..
Να είσαι ένα με ό,τι κανείς…πήγαινε και βρες το job description της θέσης σου και βουτά μέσα… άμα νιώθεις ότι αυτό που κανείς δεν είναι για εσένα ή δεν είναι σημαντικό.. βουτά πιο βαθιά..ρωτά, μάθε, παθιάσου, γίνε σε αυτό ο καλύτερος που πέρασε ποτέ…
Γιατί είσαι εκεί που πρέπει να είσαι τη στιγμή ακριβώς που είσαι.. πάντα.. όσο πιο γρήγορα το πάρεις απόφαση, τόσο πιο εύκολα θα γίνουν όλα.. και αν θέλεις, θα πας και άλλου μετά..
Άμα θέλεις να φύγεις, μείνε.. περίμενε λίγο.. άμα δεν αμοίβεσαι καλά, άμα δεν σε σέβονται.. μείνε.. περίμενε λίγο.. βρες πρώτα την ασέβεια και την φτώχια μέσα σου.. γίνε ειλικρινής και παρατήρησε τι αντανακλάς στο περιβάλλον σου.. και τι εξυπηρετείς με την κατάστασή σου…γιατί πάντα υπάρχει στη φύση ισορροπία..
Η εργασία δεν είναι για να μετράς την κοινωνική εικόνα σου και τα αποκτήματα σου ή για να τα βάζεις με την τύχη σου..μπορεί να έχεις υποχρεώσεις ή να μην έχεις μία…όσο και να προσπαθείς να τα καταφέρεις, η εργασία υπάρχει για ένα σκοπό, για να την κανείς παιχνίδι.. για να μάθεις τη συνεργασία.. το μοίρασμα… την ταπεινότητα..την ενότητα..την απόλαυση..την ικανοποίηση..
Αφέσου να κανείς λάθη αυθόρμητα και όχι φτηνά λάθη από βαρεμάρα.. γιατί δεν προσέξες, γιατί ήσουνα άλλου.. τσακώσου, αγάπησε..συνεργασου, μοίρασε, μάθε, ευχαρίστησε..γίνε ηφαίστειο… παρε φωτιά αλλά μείνε ήρεμος σαν λίμνη ταυτόχρονα.. σεβάσου, μη χρησιμοποιείς.. μείνε στην αίσθηση της ενότητας… αγαπά την ομάδα σου..απόλαυσε…
Έχεις δει 10 ανοιχτές καρδιές να συνεργάζονται με κλειστά ματια; Ποίηση! Αν όχι σταματά να κουτσομπολεύεις και να κατηγορείς… σταματά να συγκρίνεις και να κανείς σχέδια για το μέλλον, να νιώθεις ξεχωριστός..παράτησέ τα.. δεν έχεις άλλο χρόνο για τέτοια..
Φέρνε πάντα την προσοχή σου μέσα σου..
Άμα θελεις να είσαι ηγέτης, μάθε πρώτα να ακολουθείς.. ο ακόλουθος και ο ηγέτης δεν έχουν καμία διαφορά μέσα στην ουσία της απόλαυσης…άμα είσαι ήδη ηγέτης μάθε να κανείς πίσω και να εμπιστεύεσαι την ομαδα…ό,τι και να είσαι μάθε τους κανόνες άριστα και ας μην σου βγάζουν νόημα.. δεν έχει καμία σημασία… σημασια έχει να αφεθείς στην απόλαυση…
Όταν απολαμβάνω την εργασία μου βρίσκομαι στο παρόν..
Είμαι παρών στο χώρο εργασίας μου μόνο όταν απολαμβάνω…
Γιατί ο χώρος εργασίας μου είναι ένας εσωτερικός χώρος μέσα μου πρώτα απ όλα…
Γιατί δηλαδή πρέπει να είμαι σοβαρός ή κάπως; Όπως απολαμβάνω τη θάλασσα ένα απόγευμα καλοκαιριού…
Το ίδιο ακριβώς…
Αλλιώς βρίσκομαι χωρίς ουσία, κομπάρσος…και οι ημέρες κυλάνε δύσκολα.. η μάλλον σέρνονται..
Υπάρχω είναι απολαμβάνω..
Η απόλαυση είναι ιερή… όπως ο ύπνος, το φαγητό, ο έρωτας….
Ούτε δουλειά ούτε απασχόληση… εργασία… έργο…
Κάθομαι αναπαυτικά μέσα στο χώρο εργασίας μου…αυτοκίνητο, γραφείο, χωράφι, αεροπλάνο, όρθιος στο δρόμο, 5ωρος, 4ωρος, απλήρωτος, μεγιστανας, με σύμβαση η χωρίς.…
Δεν έχει καμία σημασία…
Παρατηρώ… ήσυχα…
Επιτρέπω στην ύπαρξή μου να καθίσει χωρίς αγωνία…να τοποθετηθεί στο χώρο…με ρίζες που βυθίζονται βαθιά μέσα στη γη…νιώθω το σώμα μου να μαλακώνει…οι ώμοι και η πλάτη μου να ξεκλειδώνουν… έκφρασή μου να χαλαρωνει…
Αισθάνομαι…την αναπνοή μου.. και μετά το περιβάλλον..
Ήσυχα…
Ό,τι δεν μου αρέσει το παρατηρώ…και το αφήνω..αν δεν μπορώ να το αφήσω τσακώνομαι.. μέχρι να μπορέσω να το αφήσω.. όχι να το αλλάξω..
Με καθοδηγεί μονάχα το εσώτερο μου…
Δεν έχει σημασία ποίος είμαι εκεί, τι θέση έχω σε ένα οργανόγραμμα..
Καμία…
Είμαι στο εδώ και τώρα και έχω την ευθύνη να απολαμβάνω..
Να εργάζομαι μέσα στην απόλαυση και να απολαμβάνω την εργασία…
Ακόμη και αν κάνω την πιο βαρετή και ασήμαντη εργασία στον κόσμο…
Γιατί δεν υπάρχει βαρετή και ασήμαντη εργασία όταν είμαι στον παρόν…Υπηρεσία στον εαυτό μου…και μετά στην ομάδα…
Αλλάζει το περιβάλλον γύρω μου…
Ξεκίνα την επαφή με το χώρο που υπάρχεις…και βάλε εσένα μέσα σε αυτόν…
Αν θέλεις να ακουμπήσεις ένα πορτοκάλι πάνω σε ένα γραφείο κανε το.. χωρίς εξηγήσεις…μόνο επειδή σου αρέσει να το κοιτάζεις κάθε μέρα…επειδή σου θυμίζει πάθος και παιχνίδι ή το καλοκαίρι κάθε φορά η ματιά σου το συναντά…
Είναι μια φλόγα…
Επέτρεψε στον εαυτό σου να ενθουσιαστεί με αυτό…είναι η καρδιά σου που το έβαλε εκεί…έτσι ώστε να το απολαμβάνεις..
Η ψυχή πάντα ηρεμεί όταν τα μάτια συναντούν ένα όμορφο χρώμα…
Είναι η χαρά σου…
Aπό τον Ηλία Μουζουράκη
Από τον Πέτρο
Ως μηχανικός επεξεργασίας ήχου, ο Κρις Λόνγκγουντ περνάει ώρες κάνοντας κλήσεις στο Zoom και ανταλλάσσοντας email με καλλιτέχνες από όλο τον κόσμο για να ετοιμάσει ένα νέο άλμπουμ για κυκλοφορία. Περιμένει με αδημονία την ημέρα που θα μπορέσει να συναντήσει τους καλλιτέχνες αυτούς σε κάποιο εικονικό στούντιο ήχου και να επεξεργάζεται μαζί τους κομμάτια σε πραγματικό χρόνο.
«Ανυπομονώ για τη στιγμή που οι πελάτες μου θα μπορούν να φορέσουν ακουστικά ή γυαλιά και να νιώθουν σαν να είναι μαζί μου στο στούντιο», είπε ο κ. Λόνγκγουντ, 35χρονος που ζει στο Χιούστον. «Θα μπορούμε να συζητάμε λες και είμαστε από κοντά και να μην χρειάζεται να περιμένει ο καθένας τη σειρά του για να μιλήσει, όπως συμβαίνει στο Zoom».
Σύντομα αυτό θα γίνει πραγματικότητα. Οι οραματιστές τεχνολογίας περιμένουν παρόμοια γεγονότα σε έναν κόσμο που συνεχώς εξελίσσεται, τον οποίο αποκαλούν metaverse. Όταν χρειάζεται να συναντηθούμε με συναδέλφους ή πελάτες, θα συνδεόμαστε σε εικονικούς χώρους τόσο ρεαλιστικούς που θα μοιάζει λες και είμαστε ίδιο δωμάτιο μαζί τους. Θα βλέπουμε ο ένας τον άλλον με τη μορφή avatar που, αν τα φτιάξουμε σωστά, εάν το θέλουμε, θα είναι ίδια με εμάς. Και φορώντας ειδικά γάντια θα μπορούμε να αγγίζουμε και να χειριζόμαστε με εικονικό τρόπο διάφορα πράγματα, όπως μηχανήματα ή υφάσματα.
Πολλές εταιρείες που έχουν θέσει τους εργαζομένους τους σε καθεστώς τηλεργασίας, θα διοργανώνουν ανά καιρούς διάφορα δια ζώσης meeting. Ωστόσο, ορισμένοι ειδικοί στον χώρο εργασίας θεωρούν ότι η νέα αυτή εικονική πραγματικότητα θα αλλάξει θεμελιωδώς τον τρόπο με τον οποίο πολλοί εργάζονται – και, επίσης, θα δημιουργήσει νέες θέσεις εργασίας, πολλές από τις οποίες, σήμερα, δεν έχουμε καν φανταστεί. Αν και το metaverse βρίσκεται ακόμα σε πρώιμο στάδιο και το υλικό που χρειάζεται για την πραγματοποίησή του, ενδεχομένως, να είναι ακριβό και δύσχρηστο, οι εν λόγω ειδικοί θεωρούν ότι ισχυρά οφέλη, τα οποία θα κάνουν τις εταιρείες να επενδύουν τα επόμενα χρόνια, είναι πιθανά.
Το metaverse θεωρείται, επίσης, ότι πρόκειται να δημιουργήσει νέες προκλήσεις, όπως μεγαλύτερο ανταγωνισμό για θέσεις εργασίας και αυξημένο κύκλο εργασιών, καθώς οι διευθύνσεις εργασίας και κατοικίας των εργαζομένων δεν θα τους περιορίζουν πια ως προς την εύρεση εργασίας. Οι εργοδότες, ενδεχομένως, να μπορούν να παρακολουθούν πιο στενά τη συμπεριφορά των εργαζομένων, θέτοντας ζητήματα απορρήτου. Και τα εικονικά γραφεία θα χρειαστούν, επίσης, τη δημιουργία νέων κανόνων – όπως, για παράδειγμα, κώδικες ένδυσης avatar.
Οι άνθρωποι δεν θα χρειάζεται να περνούν όλη την ημέρα τους φορώντας βαριά ακουστικά για να πραγματοποιούν αυτές τις συναντήσεις. Αντίθετα, ειδικοί υποστηρίζουν ότι η χρήση του metaverse θα γίνει πραγματικότητα όταν μας είναι περισσότερο χρήσιμη – και θα χρησιμοποιείται είτε εν μέρει είτε στο σύνολό του. Το υλικό θα γίνει ελαφρύτερο, φθηνότερο και θα είναι περισσότερο εξελιγμένο.
«Το metaverse θα εξελίσσεται διαρκώς», προσθέτει ο Τζον Έγκαν, διευθύνων σύμβουλος της εταιρείας προβλέψεων L’Atelier BNP Paribas, με έδρα το Παρίσι. «Η παραγωγική μας ικανότητα θα διευρυνθεί σημαντικά με τον ίδιο τρόπο που οι υπολογιστές και τα κινητά τηλέφωνα επέτρεψαν μεγαλύτερα επίπεδα παραγωγικότητας και πολυπλοκότητας».
Ακολουθούν μερικοί από τους τρόπους με τους οποίους το metaverse πρόκειται να αλλάξει τον χώρο εργασίας.
Συναντήστε με στον εικονικό πίνακα
Ετοιμαστείτε να κάνετε συναντήσεις με συναδέλφους σας και άλλους από οποιαδήποτε μέρος, κοντά ή μακριά σας, χωρίς να χάνετε χρόνο και χωρίς να χρειάζεται να πάτε μέχρι το γραφείο σας.
«Χάρη στην τηλεμεταφορά, μπορείτε να να συναντάτε άλλους σε μηδενικό χρόνο», αναφέρει ο Φλόρεντ Κρίβελο, ιδρυτής και Διευθύνων Σύμβουλος της Teamflow, startup που δημιουργεί εικονικούς χώρους γραφείων.
Σε τέτοιες συναντήσεις οι συμμετέχοντες θα μπορούν να χρησιμοποιούν τρισδιάστατα εργαλεία, έχοντας, έτσι, τη δυνατότητα να συνεργάζονται και να σχεδιάζουν παιχνίδια, έπιπλα ή και κτήρια, βιώνοντας, έτσι, μία εμπειρία πολύ καλύτερη από αυτή του Zoom. Κατά τη διάρκεια του διαλείμματος, θα μπορούν να πηγαίνουν εικονικά για μπόουλινγκ και να γνωριστούν καλύτερα.
Η εργασία με εικονικό τρόπο θα μπορούσε να βελτιστοποιήσει τις σημερινές χρονοβόρες, πολύπλοκες διαδικασίες. Ο Τόλγκα Κούρτογλου, επικεφαλής τεχνολογίας της HP Inc., ευελπιστεί ότι θα μπορέσει να προβλέπει πώς αντιδρούν τα αυτοκίνητα σε περίπτωση σύγκρουσης, πριν καν αυτά κατασκευαστούν. Τα εικονικά αυτοκίνητα θα αντικαταστήσουν τα πραγματικά οχήματα και θα προβλέπεται η απόδοσή τους υπό οποιεσδήποτε καιρικές ή κυκλοφοριακές συνθήκες.
«Όσο περισσότερα εργαλεία συνεργασίας επόμενης γενιάς χρησιμοποιείτε, τόσο περισσότερο θα συνεισφέρετε στην επιτάχυνση της ανάπτυξης προϊόντων», λέει ο Δρ. Kurtoglu.
Ένα εικονικό περιβάλλον θα μπορούσε να δώσει σε όσους εργάζονται σε θέσεις εργασίας, που απαιτούν χειρισμό επικίνδυνου ή ακριβού εξοπλισμού, τη δυνατότητα να εξασκηθούν με ασφάλεια ή να πειραματιστούν με νέες μεθόδους εργασίας, αναφέρει ο Τζέρεμι Μπέιλσον, ιδρυτικός διευθυντής του Virtual Human Interaction Lab, του Πανεπιστημίου Στάνφορντ.
Αυτές οι δυνατότητες θα προσελκύσουν περισσότερους στο metaverse, συνεχίζει ο ίδιος.
Θέσεις εργασίας που δεν έχετε ξαναδεί
Όταν εμφανίστηκε το Διαδίκτυο, οι επιχειρήσεις σε διάφορους τομείς ξεκίνησαν να διοργανώνουν διαδικτυακές παρουσίες. Ανάλογη εξέλιξη θα έχει και το metaverse, δημιουργώντας νέες θέσεις εργασίας, σύμφωνα με ειδικούς. Τα νέα εικονικά καταστήματα που θα δημιουργηθούν, οι χώροι ψυχαγωγίας, οι αίθουσες διδασκαλίας και πολλοί άλλοι χώροι θα χρειαστούν live chat – καθώς και άτομα για να τα δημιουργήσουν.
Κάποιες δουλειές που θα δημιουργηθούν δεν υπάρχουν καν σήμερα. Πριν από το Διαδίκτυο, «θα φανταζόσασταν ποτέ ότι θα υπήρχε το επάγγελμα των influencer που βγάζουν χρήματα από τα social media;» λέει ο Δρ Κούρτογλου. Με το metaverse, «Είναι πιθανό να δημιουργηθούν νέες θέσεις εργασίας που δεν έχουμε φανταστεί».
Ακόμη, διάφορες θέσεις εργασίας πρόκειται να αναδιαμορφωθούν. Για παράδειγμα, οι κτηματομεσίτες θα δείχνουν στους πελάτες εικονικά αντίγραφα ακινήτων προς πώληση και οι ξεναγοί θα δείχνουν εικονικά τα μέρη διακοπών στους ταξιδιώτες, προβλέπει ο κ. Egan της L’Atelier. Έτσι, εικονικά σπίτια και εικονικοί προορισμοί διακοπών θα να γίνουν μέρος των όσων προσφέρει το metaverse.
Ο κ. Έγκαν προβλέπει, επίσης, θέσεις εργασίας που εξελίσσονται βάσει συσκευών τεχνητής νοημοσύνης κι έχουν σχεδιαστεί για να μιμούνται την εμφάνιση και τις συμπεριφορές πραγματικών ανθρώπων. «Κάποιος πρέπει να αρχίσει να δημιουργεί αυτές τις εμπειρίες», προσθέτει ο ίδιος, και, έπειτα, οι υπόλοιποι θα επινοήσουν διάφορους τρόπους να βγάζουν τα ως προς το ζην από αυτές. «Φανταστείτε», λέει, « ότι η δουλειά σας είναι να χρησιμοποιείτε αρχειοθετημένο υλικό για να δημιουργείτε διαλέξεις του Άλμπερτ Αϊνστάιν, συναυλίες του Έλβις ή βραδιές ποίησης της Μάγιας Αγγέλου».
Πρόσληψη και Εκπαίδευση Φανταστικών Χαρακτήρων
Το metaverse θα μπορούσε να προωθήσει τη νέα τάση οι εργαζόμενοι να μένουν μακριά από τους εργοδότες τους, δίνοντας, έτσι, σε όσους αναζητούν εργασία και τις εταιρείες περισσότερες επιλογές. «Δεν θα αποκτούμε ταλέντα με βάση την τοποθεσία μας», λέει ο Ρίτσαρντ Κέρις, στέλεχος της Nvidia Corp., ο οποίος ηγείται ενός έργου υποδομής metaverse που ονομάζεται Omniverse.
Τουλάχιστον μέρος της συνέντευξης θα πραγματοποιείται στο metaverse. Αυτό σημαίνει, μεταξύ άλλων, ότι οι υποψήφιοι θα πρέπει να αποκτήσουν την κατάλληλη ενδυμασία avatar, αναφέρει ο Τζάρεντ Σπατάρο, εταιρικός αντιπρόεδρος σύγχρονης εργασίας στη Microsoft Corp. «Το πώς παρουσιάζεις τον εαυτό σου στον εικονικό κόσμο θα είναι εξίσου σημαντικό με το πώς παρουσιάζεις τον εαυτό σου στον τον πραγματικό κόσμο», αναφέρει ο ίδιος.
Εξέλιξη θα σημειωθεί, επίσης, και στην εκπαίδευση νεοπροσληφθέντων. Η τεχνολογία εικονικής και επαυξημένης πραγματικότητας – η οποία χρησιμοποιείται ήδη για την εκπαίδευση στον στρατό, στις αρχές επιβολής νόμου και την υγειονομική περίθαλψη – θα εξελιχθεί περισσότερο, σύμφωνα με ειδικούς στον τομέα της τεχνολογίας. Με τον τρόπο αυτό, οι νεοπροσληφθέντες σε εργοστάσια παραγωγής θα μαθαίνουν πώς να χειρίζονται πολύπλοκα μηχανήματα. Αντίστοιχα, οι εργαζόμενοι σε αποθήκες θα εκπαιδεύονται στο πώς να συσκευάζουν κουτιά, ενώ οι εργαζόμενοι στα καταστήματα λιανικής θα ξέρουν το κάθε προϊόν ξεχωριστά και σε ποιον ανήκει – κι όλα αυτά σε έναν εικονικό κόσμο.
Νέα ζητήματα απορρήτου
Παράλληλα με την εξέλιξη στην εργασία και την εκπαίδευση, το metaverse θα μπορούσε να αποτελέσει και ένα ισχυρό εργαλείο επίβλεψης και επιτήρησης. Ίσως ο εργοδότης σας να μην καταλάβει ότι δυσανασχετείτε σε μία δια ζώσης συνάντηση ή μέσω διαδικτύου – στο metaverse, όμως, εάν το eye-tracking είναι ενεργοποιημένο στο ακουστικό σας, η έκφραση που θα κάνετε ενώ δυσανασχετείτε είναι πιθανό να καταγραφεί. Εάν αυτό συνδυαστεί με δεδομένα σχετικά με τη θερμοκρασία του σώματός σας ή τον καρδιακό σας παλμό από το smartwatch σας, οι εν λόγω πληροφορίες θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για να προσπαθήσουμε να καταλάβουμε τη συναισθηματική κατάσταση ενός εργαζομένου, αναφέρει ο Κερτ Όπσαλ, γενικός σύμβουλος της μη κερδοσκοπικής ομάδας ψηφιακών δικαιωμάτων, Electronic Frontier Foundation.
Οι ειδοποιήσεις που λαμβάνουμε, συνήθως, ως διαδικτυακοί καταναλωτές – όπως προτάσεις για αγορά προϊόντων ή διάφορες υπενθυμίσεις – θα μπορούσαν να αποτελέσουν αναπόσπαστο μέρος επαγγελματικής μας ζωής στο metaverse, αναφέρει ο Μπράιαν Κοπ, επικεφαλής έρευνας ανθρώπινων πόρων στην ερευνητική εταιρεία Gartner. Ενδεχομένως να μπορέσουμε να λαμβάνουμε κάποια ειδοποίηση ότι κάποιος σε ένα άλλο meeting ανέφερε κάτι για τα δικά μας project ή μια ειδοποίηση στη μέση ενός meeting ότι ένας από τους συμμετέχοντες αποκοιμήθηκε.
«Ως διευθυντής [θα είχατε] έναν πίνακα ελέγχου σε πραγματικό χρόνο για το ποιος δίνει προσέχει σε όσα λέτε και ποιος όχι», λέει ο κ. Κροπ. «Θα μπορούσατε να λαμβάνατε ειδοποιήσεις που να έλεγαν: «Μάλλον ο Μπομπ έχει λίγο μπερδευτεί, ίσως τώρα να είναι η κατάλληλη στιγμή να τον ρωτήσετε τι σκέφτεται» ή «Η Τζιλ δεν έχει μιλήσει το τελευταίο μισάωρο, θα ήταν καλό να της πείτε να συμμετέχει περισσότερο».
Κάποιος διευθυντής με πολλά χρόνια εμπειρίας ίσως να μπορεί να τα καταλάβει όλα αυτά, ακόμη και σε ένα meeting μέσω ίντερνετ, αλλά, στο metaverse, η τεχνολογία θα τον βοηθήσει, στέλνοντάς του ειδοποιήσεις, συνεχίζει ο ίδιος.
Αν και αυτό θα μπορούσε να φανεί χρήσιμο στο να παρακινεί τους εργαζομένους, θα μπορούσε και να χρησιμοποιηθεί και για να προβλέπει ποιοι θα προκαλούν προβλήματα, λέει ο κ Όπσαχλ. Ωστόσο, υπάρχει η πιθανότητα να βγάλει κάποιο λανθασμένο συμπέρασμα για κάποιο εργαζόμενο. «Αυτό είναι κάτι το ανησυχητικό, είτε είναι σωστό είτε λάθος», προσθέτει ο ίδιος. «Εάν μπορεί να αντιληφθεί τη συναισθηματική σας κατάσταση, υπάρχει η πιθανότητα χειρισμούMe ή κατάχρησης αυτών των δεδομένων».
Από in. gr
Είχε γράψει ο Αλμπέρ Καμύ: “Αν είχα να γράψω ένα βιβλίο περί ηθικής θα είχε 100 σελίδες, οι 99 λευκές.Στην τελευταία θα έγραφα: Δεν γνωρίζω άλλο χρέος από την αγάπη.”
Ίσως να είχε στο μυαλό του μια Μαρίτσα της Λέσβου που έλεγε “Παίρναμε κανένα μωρό και ενθαρρύναμε και γελούσαμε. Αυτά κάναμε.”
Ίσως να είχε στο μυαλό μια Στρατούλα της Συκαμιάς που έλεγε “Είδαμε που βγήκαν οι βάρκες, βγήκαν μωρέλια, κρυώνανε.”
Ίσως να είχε στο μυαλό μια Μηλίτσα μιας χώρας που έλεγε “Δεν το φανταζόμουν. Το πήρα το μωρό άθελα. Σαν μωρό δικό μου. Κι άμα βγαίναν απ’ τη βάρκα φιλούσαν τη γη”
Άκουσα μια συνέντευξή τους που τους είπαν πως είχαν προταθεί για το Νόμπελ Ειρήνης και τις ρώτησαν αν γνωρίζουν τι είναι αυτό κι απάντησαν “Όχι δεν το ξέρουμε τι είναι”
Εκείνο που με συγκλόνισε όμως πιο πολύ απ’ όλα είναι πως σαν ρώτησαν τη Μαρίτσα πόσα παίρνει σύνταξη είπε “Τρακόσια τριάντα δυό”.
Η κυρά Στρατούλα πέθανε χθες, η κυρά Στρατούλα που προσπαθούσε να ζεστάνει τα μωρέλια.
Η γιαγιά των προσφύγων. Που δεν γνώριζε άλλο χρέος από την αγάπη. Η μεγαλόκαρδη κυρά-Στρατούλα. Κυρά μου όμορφη.
©️Gianna Kouka
Ξεκίνα !! (είπε το θάρρος)
– Που να πάω;; (είπε ο φόβος)
– Στο όνειρό σου…. (είπε η χαρά)
– Κι αν αποτύχω; (είπε η αμφιβολία)
– Θα έχεις απολαύσει το ταξίδι….! (είπε η σοφία)
– Ζήσε την κάθε μέρα με ενθουσιασμό!!! (φώναξε από μακριά η αισιοδοξία!)
– Βάλε μικρούς στόχους κάθε μέρα! (ψιθύρισε η επιμονή)
– Μπόλικο γέλιο!!! (χαχάνισε η ευτυχίσ)
– Μη ξεχνάς ότι είσαι ήδη δημιουργία, (τραγούδησε η ΖΩΉ…. 🌺)
Υπήρχε κάποτε μια νεαρή πολεμίστρια…
Ο δάσκαλός της της είπε ο τι θα πρέπει να πολεμήσει τον φόβο.
Εκείνη δεν ήθελε να το κάνει. Φαινόταν πολύ επιθετικό. Ηταν τρομακτικό και έμοιαζε εχθρικό..
Αλλά ο δάσκαλος είπε πως έπρεπε να το κάνει και της έδωσε οδηγίες γιά την μάχη.
Η μέρα έφτασε.
Η μαθήτρια πολεμίστρια στάθηκε από την μία πλευρά και ο φόβος σπό την άλλη.
Η νεαρή γυναίκα ένοιωθε πολυ μικρή και ο φόβος φαινόταν τεράστιος και άγριος. Ο καθένας είχε τα όπλα του.
Η νεαρή σηκώθηκε και πήγε προς τον φόβο, έκανε τρείς βαθιές υποκλίσεις και ρώτησε:
“Μπορώ να έχω την άδεια να πολεμήσω με σένα;”
Ο φόβος είπε:
“Σ ευχαριστώ που δείχνεις τόσο σεβασμό και ζητάς την άδεια”.
Τότε η νεαρή είπε: “Πως μπορώ να σε νικήσω;”
Ο φόβος απάντησε: ” Τα όπλα μου είναι ό τι μιλάω γρήγορα και έρχομαι πολύ κοντά στα μούτρα σου. Τότε παραλύεις και κάνεις ό τι σου πω. Αν δεν κάνεις ό τι σου λέω, δεν εχω δύναμη.
Μπορείς να με ακούσεις, να με σεβαστείς, ακόμη και να σε πείσω, αλλά αν δεν κάνεις ό τι σου λέω, δεν θα έχω καμμία δύναμη”. Με αυτόν τον τρόπο η νεαρή πολεμίστρια μεταμόρφωσε την την σχέση της με τον φόβο. Αυτή ηταν η νίκη της…
Και από εχθρός, ο φόβος έγινε σύμμαχος. Διαβάστε τη συνέχεια »
Να βρίσκεις το καλύτερο στους άλλους.
Να αφήνεις με το πέρασμά σου τον κόσμο λίγο καλύτερο από ότι τον βρήκες.Κάθε μέρα να βάζεις στη ζωή σου μια δόση από γέλιο.
Και να θυμάσαι ότι η πορεία μας γίνεται ομορφότερη όταν μπορούμε να τη μοιραζόμαστε.
Να γελάς πολύ και συχνά…
Και να κοιτάς τον ήλιο στα μάτια…
Να απολαμβάνεις την ύπαρξή του, την απεραντοσύνη του.
Για πες μου, υπάρχει πιο ωραίο από το να δέχεσαι μέσα σου το φως του;
Να γελάς πολύ και συχνά…
Και να ονειρεύεσαι με πάθος.
Να θαυμάζεις το γαλάζιο του ουρανού και το βαθύ μπλε της θάλασσας.
Να μάθεις να χαίρεσαι τις απλές βόλτες με παρέες που θυμίζουν καλοκαίρι.
Να γελάς πολύ και συχνά…
Να αφήνεις τον εαυτό σου να λύνεται στα γέλια.
Έτσι ξαφνικά κι απρόσμενα σαν ένα μικρό παιδί που σκόνταψε σε σκάλα.
Και ας σε λένε οι άλλοι τρελό ή αιθεροβάμων.
Να τους απαντάς πάντα ότι ”Εγώ τη ζωή έτσι θέλω να τη βλέπω”.
Να γελάς πολύ και συχνά…
Και να απολαμβάνεις τον ήχο της βροχής με όλες σου τις αισθήσεις.
Και ας έχεις μέσα σου χειμώνα.
Και ας κρυώνεις με το βαθύ σκοτάδι.
Ακόμα και τότε μια μικρή αχτίδα φωτός θα λάμψει…αρκεί να χαμογελάσεις.
Να γελάς πολύ και συχνά…
Να γεύεσαι εκείνο το γλυκό καφέ που με το πρώτο ξύπνημα θα φτιάξεις.
Και να αναζητάς εκείνη τη αίσθηση ανεμελιάς και αθωότητας που κάποιες φορές μπορεί να σου λείπει.
Να γελάς πολύ και συχνά…
Να απολαμβάνεις τη μυρωδιά των λουλουδιών,
Και το αίσθημα ελευθερίας που η ελπίδα σου χαρίζει…
Για σκέψου…κάπου γίνεται πόλεμος για να επέλθει η λύτρωση.
Να γελάς πολύ και συχνά…
Να βάζεις γύρω σου αρώματα που πάντα θα σου θυμίζουν αισιοδοξία.
Εκείνο το συναίσθημα που κάνει το πρόσωπο να ανθίζει από λάμψη
Και εκείνο το βλέμμα που θα σε γεμίσει υποσχέσεις για να ξεκινήσεις από την αρχή.
Να γελάς πολύ και συχνά…
Και μη ξεχνάς όπου πας να πορεύεσαι με πίστη.
Δεν υπάρχει μεγαλύτερη αλήθεια από αυτή.
Για κοίτα γύρω σου…ποσο όμορφοι γίνονται οι άνθρωποι όταν έχουν πίστη μέσα τους…
Να γελάς πολύ και συχνά…
Το γέλιο είναι δύναμη, πηγή ζωής
Η καλύτερη απάντηση σε όλα
ΝΙΚΟΛ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ
ΓΚΑΖΕΡΑ ΤΗΣ ΦΥΓΗΣ
Έχω χαθεί πολλές φορές στη θάλασσα
με το αυτί γεμάτο νιόκοπα λουλούδια,
με τη γλώσσα γεμάτη έρωτα και αγωνία.
Πολλές φορές έχω χαθεί στη θάλασσα,
όπως χάνομαι στην καρδιά κάποιων παιδιών.
Δεν υπάρχει νύχτα που, δίνοντας ένα φιλί,
να μη νιώθεις το γέλιο των απρόσωπων ανθρώπων,
μήτε υπάρχει κανείς που, χαϊδεύοντας ένα νεογέννητο,
να ξεχνά τα ασάλευτα κρανία των αλόγων.
Γιατί τα ρόδα αναζητούν στο μέτωπο
ένα σκληρό κοκάλινο τοπίο
και τα χέρια του ανθρώπου δεν έχουν άλλο σκοπό
παρά να μιμηθούν τις υπόγειες ρίζες.
Έτσι όπως χάνομαι στην καρδιά κάποιων παιδιών,
έχω χαθεί πολλές φορές στη θάλασσα.
Αδιάφορος για το νερό πάω γυρεύοντας
ένα θάνατο από φως που να με αναλώνει.
ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ
Το απόβραδο λέει: Διψώ για σκοτάδι
Κι εγώ, γι’ αστροφεγγιά, λέει το φεγγάρι.
Η κρουσταλλένια βρύση χείλη αποζητάει
και στεναγμούς ο άνεμος.
Μα εγώ διψώ γι’ αρώματα και γέλια,
διψώ για καινούρια τραγούδια
χωρίς φεγγάρια και κρίνους,
και χωρίς πεθαμένες αγάπες.
Για ένα τραγούδι αυγινό που να ταράξει
του μελλούμενου καιρού
τα βαλτονέρια. Και να γεμίσει μ’ ελπίδα
τα κύματα και το βούρκο τους.
Για ένα ολόφωτο γαληνεμένο τραγούδι
πλούσιο από στοχασμούς,
παρθένο από λύπες κι αγωνίες,
παρθένο κι από ονειροφαντασίες.
Τραγούδι ανάλαφρο που να πλημμύριζε
με γέλια τη σιωπή.
(Ωσάν κοπάδι από τυφλά περιστέρια
απολυμένα μέσ’ στο μυστήριο).
Τραγούδι που να ‘φτάνε ως την ψυχή των πραγμάτων,
ως την ψυχή των ανέμων
και να συγχωνευθεί στο τέλος με της αμνημόνευτης
καρδίας την ευφροσύνη.
Η ΜΠΑΛΑΝΤΑ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ
Η θάλασσα
χαμογελάει μακρυάθε.
Κι είναι τα δόντια της αφρός,
τα χείλη της ουρανός.
-Μα τί πουλάς, εσύ θολή κοπέλλα,
με τα γυμνά σου στήθια στον αγέρα;
-Νερό της θάλασσας, αφέντη,
εγώ πουλώ.
-Τί κουβαλάς, αγόρι μελαψό,
με το αίμα σου ανακατωμένο;
-Νερό της θάλασσας, αφέντη,
κουβαλώ.
-Κι αυτά τα δάκρυα τ’ αρμυρά
πούθε έρχονται, μητέρα;
-Νερό της θάλασσας, αφέντη,
κλαίω εγώ.
-Και τούτη η πίκρα η βαρειά,
καρδιά μου πούθε να γεννιέται;
-Έχει πικράδα το νερό της θάλασσας,
περίσσια!
Η θάλασσα
χαμογελάει μακρυάθε.
Τα δόντια της αφρός,
τα χείλη της ουρανός.
(Μετ. Βαρβιτσιώτη)
Δε θέλω άλλη μαυρίλα. Μπούχτισα από αυτήν. Την πήρα απλόχερα σε μεγάλες ποσότητες κι εγώ πάντα εκεί στο ίδιο σημείο βράχος. Πάντα στήριγμα γερό σε υπαρκτά και πολλές φορές ανύπαρκτα προβλήματα.
Ξέρεις είναι πολύ ωραίο πάντα να γκρινιάζουμε για θέματα φτιαχτά, προβλήματα που στην ουσία δεν υπάρχουν. Έτσι μας δίνουν σημασία οι γύρω μας, επειδή τους κάνουμε να μας ⊇λυπούνται και παίρνουμε μεγαλύτερη αγάπη από αυτούς. Δεν τη θέλεις την αγάπη; Φυσικά και τη θέλεις, αυτό είναι το μόνο ξεκάθαρο, φίλε μου. Άλλωστε ας μην ξεχνάμε ότι τα μεγαλύτερα αριστουργήματα γράφτηκαν σε μινόρε. Μας αρέσει η θλίψη σε μας τους ανθρώπους… Αλλά εσύ τα ξέρεις καλά όλα αυτά.
Το δυστύχημα είναι ότι αυτή η μάστιγα που λέγεται μιζέρια έχει θύματα, πληγωμένα ανεπανόρθωτα. Είναι οι παράπλευρες απώλειες αυτών που προσπάθησαν να σε βοηθήσουν που προκειμένου να σε ξαλαφρώσουν κουβάλησαν λίγη απ’ τη δυστυχία σου. Και το χειρότερο ξέρεις ποιο είναι; Ότι αυτοί είναι που συνήθως δεν παίρνουν τίποτα πίσω. Ίσα ίσα που συνήθως αυτοί «φταίνε» τελικά. Καλά δεν τα λέω, φίλε;
Ίσως είναι η εστία όλων αυτών των νεύρων και της δυστυχίας που βιώνεις. Αν το επαναλάβεις πολλές φορές στον εαυτό σου, μπορεί και να το πιστέψεις κάποια στιγμή. Ξέρεις, όπως οι μεγάλοι άνθρωποι που λένε και ξαναλένε μια ιστορία όλη τους τη ζωή και στο τέλος είναι τόσο ωραιοποιημένη μέσα στα δικά τους καλούπια που μοιάζει φαντασμαγορική, αλλά δεν είναι αληθινή. Μια συμβουλή, μην το κάνεις. Να τους θυμάσαι αυτούς που τσαλαπατήθηκαν για σένα χωρίς να προσδοκούν κάτι, χωρίς κάποιο αντίκρυσμα. Μην αφήσεις τον εαυτό σου να σε πείσει.
Με βοήθησες όμως και σε κάτι, φίλε μου, άρχισα να ψάχνω ανθρώπους λουσμένους με χρυσόσκονη. Υπάρχουν πραγματικά ευτυχισμένοι κι αισιόδοξοι άνθρωποι, αλήθεια σου λέω. Είναι αυτοί που κουβαλούν ένα αστεράκι μέσα τους. Λάμπουν, βγάζουν μια τόσο θετική αύρα που στη μεταδίδουν και θέλεις να κάθεσαι συνέχεια μαζί τους.
Από awaken. gr
“Μπορώ να φοράω ότι θέλω. Μπορώ να μην φοράω ό,τι θέλω. Μπορώ να βρίσκομαι όπου θέλω. Μπορώ να είμαι με όποιον θέλω.
Έχω δικαίωμα να είμαι ίση με τους γύρω μου.
Έχω δικαίωμα να βγαίνω, να χορεύω, να κυκλοφορώ μόνη μου.
Έχω δικαίωμα να γνωρίζω κόσμο, να γελάω, να φλερτάρω.
Έχω δικαίωμα να είμαι όπως νιώθω καλά ή όπως μπορώ να είμαι.
Έχω ανάγκη να αγαπήσω, να αγαπηθώ, να εμπιστευτώ, να αφεθώ, να ονειρευτώ.
Έχω δικαίωμα να εργαστώ, να δημιουργήσω ,να κάνω καριέρα.
Έχω ανάγκη να με αγαπούν, και να με φροντίζουν.
Εσύ όμως ,και ο κάθε «εσύ» δεν έχεις ΚΑΝΕΝΑ δικαίωμα να με βλάψεις. Δεν έχεις δικαίωμα να με αγγίξεις χωρίς να το θέλω. Δεν έχεις δικαίωμα να με εκθέσεις χωρίς να το θέλω. Δεν έχεις δικαίωμα να με πληγώσεις ψυχικά ή σωματικά. Αν το κάνεις, θα υποστείς τις νομικές συνέπειες. Αν το κάνεις θα υποστείς και τις κοινωνικές συνέπειες. Αν το κάνεις θα είσαι απλά ένας ανασφαλής και ανώριμος (απ) άνθρωπος που θεωρείς ότι είσαι πιο δυνατός από μένα. Εγώ όμως και η κάθε εγώ, έχω φωνή. Επίσης εγώ και η κάθε εγώ θα μπορούσα να είμαι η αδερφή σου, η μάνα σου, η γυναίκα σου, η κολλητή σου, το παιδί σου κι αυτές δεν θα ήθελες να τις βλάψεις.
Ωστόσο εγώ, και η κάθε εγώ, είμαι και άνθρωπος με ενσυναίσθηση και δεν θα επέλεγα ποτέ να ξεσηκώσω έναν οχετό εναντίον ΚΑΝΕΝΟΣ. Θα ήθελα όλα να γίνονται με ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ, με ειρήνη και με σεβασμό σε οποιονδήποτε μπορεί να “τα ακούσει” χωρίς λόγο. Θα ήθελα την τρυφερότητα και την στήριξη μου να την δείχνω σε όλα τα θύματα αλλά τα αρνητικά μου συναισθήματα σε κανέναν- για αυτό θα ήθελα να αποφασίζει ο εισαγγελέας και οι δικαστές.
Θα ήθελα να μετατρέπω τα κακά μου συναισθήματα σε δύναμη για όσους με έχουν ανάγκη, γιατί αν ποτέ βρεθώ σε αντίστοιχη θέση αυτό θα χρειαστώ. Στήριξη και συμπόνοια. Κακό ας μην παθαίνει κανείς. Κανείς. Υπάρχει μεγαλύτερο κακό από το να ζεις με το βάρος ότι είσαι ένας στυγνός κακοποιητής; Όχι. Γιατί όμως να γίνω κι εγώ; Δεν θα γίνω.
<Θα απαιτώ τα δικαιώματα μου, θα στέκομαι δίπλα σε όποιον με έχει ανάγκη και δε θα βλάπτω κανέναν .Ούτε σωματικά, ούτε λεκτικά. Θα υπερασπίζομαι πάντα την αγάπη για όλους και τον σεβασμό προς όλους.
Πάντα. Αυτό θεωρώ ενσυναίσθηση, αυτό θεωρώ ειρήνη, αυτό ονειρεύομαι για την κοινωνία. Εσύ; Καληνύχτα”
Από την Δανάη Μπάρκα
Απόσπασμα”
… Στάθηκε μπροστά μου πατώντας ανάλαφρα στα δάχτυλα των ποδιών για να δείξει ψηλότερη.
-Λοιπόν θα με πάρεις;
-Ναι. Πώς σε λένε;
Μού’πε κάτι που θά’ταν αδύνατο να το θυμηθώ και να το ξαναπώ.
-Θα σε λέω Λι, της είπα.
Συμφώνησε.
-Πόσο χρονών είσαι;
Σήκωσε τα δάχτυλα και με μούντζωσε και με τα δέκα δάχτυλα.
Κατάλαβα.
[…]
Μπήκαμε στο Καρρέ. Πήρα ένα αυγό ωμό και της τό’δωσα. Τό’σπασε και τό’δωσε του αδερφού της. Το κατάπιε σα φίδι.
-Φάε ό,τι θέλεις, της είπα.
-Δώσε μου, αποκρίθηκε.
-Διάλεξε μόνη σου.
Δίστασε. Πήρε λίγο απ’όλα και τα τύλιξε σ’ένα χαρτί. Κίνησε να φύγει. Την κάθισα δίπλα μου με το ζόρι. Πήρα ένα μπισκότο και το πλησίασα στο στόμα της. Έσφιξε τα χείλα της.
-Γιατί δεν τρως;
-Πρέπει να το πάω στο σπίτι.
-Φάε αυτό, θα σου δώσω κι άλλο.
-Και το άλλο θα το πάω.
-Ποιός σ’έμαθε έτσι;
-Κανείς.
Τότε;
Τσιμουδιά. Το πήρε, έκοψε λίγο και το μάσησε ανόρεχτα. Έδωσε το περισσότερο στον αδελφό της που το κατάπιε σα γλάρος.
[…]
Το απόγευμα ανέβηκα στον Ασύρματο. Έλαμπε από την πάστρα. Το ίδιο κι η κάμαρά μου. Η μικρή καθόταν σ’ένα πεζούλι, το μωρό κοιμόταν στα γόνατά της. Σηκώθηκε και τό’βαλε στην πλάτη.
-Πολλά βιβλία, είπε, είναι δικά σου;
-Ναι.
-Και τά’χεις διαβάσει;
-Όλα.
-Θα ξέρεις πολλά.
-Όχι περισσότερα από σένα, συλλογίστηκα, κι ό,τι δεν ξέρω το μαθαίνω τώρα από σένα, στα σαράντα μου.
[…]
Είμαι ένας ατζαμής – ο μεγαλύτερος που ξέρω- στις κρίσιμες ώρες. Λέω κάτι κουβέντες, που δεν έχουν καμιά θέση κείνη την ώρα και που τις θυμούνται οι άλλοι και περισσότερο απ’όλους εγώ όταν έρχονται στο νου μου, την ώρα που πάω να κοιμηθώ, και με βασανίζουν. Είναι κάτι παγίδες που στήνω σ’εμένα τον ίδιο.
-Θα με θυμάσαι όταν φύγω; τη ρώτησα. Θα με θυμάσαι;
Δεν αποκρίθηκε. Γιατί τό’πα; Για να μου απαντήσει μ’ευχαριστίες; Να μου δείξει τί μου χρωστούσε; Ποιός δαίμονας ξέρει; Και με γαργαλάει με την ουρά του, καταστρέφει την ευτυχισμένη στιγμή και κάνει τους άλλους να τραβιούνται από μένα.
[…]
-Πάρε όσα αυγά περίσσεψαν, είπε, και μια ντουζίνα κονσέρβες σολομό. Δώσε τα στην ψυχοκόρη σου να μην πάνε χαμένα. Κάθε πρωί ερχόταν και μου γέμιζε το θερμός νερό.
Της τό’πα.
-Τώρα είμαι πλούσια, είπε. Καμιά σ’όλα τα Σαμπάν δεν έχει το βιος μου.
Κατέβασε το κεφάλι της.
-Το ευχαριστώ είναι πρόστυχη πληρωμή. Όταν δυο άνθρωποι ζούνε ο ένας με την ανάσα του άλλου δε χωράει πληρωμη.
-Θα ξαναγυρίσω, της είπα.
-Κανείς δεν ξαναγυρίζει. Ο καλός Δράκος κατεβαίνει στα σπίτια μας μονάχα μια φορά. Πολλοί δεν τον έχουν ούτε συναντήσει. Εγώ τον είδα.
-Τότε γιατί δεν τον δένεις με σκοινί της Μανίλλα, να μη σου φύγει.
-Όσοι τον αγγίσανε μίκρυνε. Έγινε ένα σκουλήκι ίσαμε το νύχι μου. Σκλαβωμένος δε μπορεί πια να κάνει καλό.
-Πώς είναι;
-… είναι κεντημένος με χρυσές κλωστές σε μεταξωτό του Σαντούνγκ.
-Και πώς βοηθάει;
-Δε βοηθάει. Προλαβαίνει. Όταν κάποιος πέσει στο ποτάμι, κανείς δικός του δεν τον βοηθάει. Δεν πρέπει. Το σωστό είναι να τον προλαβαίνουν πριν πέσει.
Είναι νάνος, σκέφτηκα. Δεν είναι φυσικό να μιλάει έτσι.
-Την αλήθεια, πες μου την αλήθεια, της είπα. Πόσο χρονών είσαι;
-Όσο και προχτές που με ρώτησες. Δέκα. Μα γιατί ρωτάς;
[…]
Στο τελωνείο του Πειραιά, ένας ελεγκτής, ψάχνοντας τις αποσκευές μου, βρήκε στον πάτο ενός σάκου που δεν είχε ανοίξει από την ημέρα που αφήσαμε το καράβι ένα μικρό δέμα από στρατσόχαρτο. Το άνοιξε. Ξετύλιξε με προσοχή μια μικρή παλιά παντιέρα πού’χε στο μάκρος της ένα Δράκοντα κεντημένο με χρυσοκλωνά ξεφτισμένη.
Τη χαρακτήρισε “αντικείμενο άνευ αξίας” και την ξανάβαλε στη θέση της.”
Ω αιώνιε εσύ ταξιδευτή, άκου μια ιστορία
γιατί είτε είσαι πρίγκιπας μικρός ειτ΄ ένας Οδυσσέας
η Γη θα είναι πάντα στρογγυλή και πάντα θα γυρίζεις
εκεί όπου πρωτάρχισες, στην πρώτη σου ανάσα
μες της μητέρας Γης μήτρα ζεστή, πριν κι απ’ το πρώτο κλάμα
επάνω στον πλανήτη σου, στο θρόνο της αλήθειας
Γιατί τους παγωμένους τους ωκεανούς, τις πύρινες ερήμους
τ’ απόμερα απογέματα, τις τρελαμένες πόλεις
τις λέξεις τις χαρούμενες, τις πληγωμένες μνήμες
στ’ αλήθεια μια σπιθαμή απόσταση όλα τα χωρίζει
κι άμα εσύ το επιθυμείς, ο χρόνος σε ξεχνάει
Άσε λοιπόν το νου σου να διψά, χιλιόμετρα να τρέχει
να υφαίνει με ψευδαίσθηση το θάνατο ότι κλέβει
με σχέδια, όνειρά, στιγμές σε πέτρινα μνημεία
να ξεγλιστράει σαν ληστής απ’ την ακινησία
Και πριν ταξιδέψεις αδερφέ, βυθίσου στην αγκαλιά σου
ένα απομεσήμερο, στο δάσος μιας ηπείρου
κάτω απ’ τον ήλιο το ζεστό, στο απαλό το χώμα
και αν δεις τις πόρτες ανοιχτές διάπλατα να είναι
κλείσε τα μάτια μια στιγμή και νιώσε την ανάσα
και τι ‘ναι αυτό που λαχταρά να λιώσει μέσα σ’ όλα
Κάνε το νου σου σύμμαχο, και χάσου στις αισθήσεις
παλάτια, χρώματα τρελά, φλεγόμενα αστέρια
και μια στάλα από φως Ελληνικό, να κατεβάζει πνεύμα
να πίνει αγάπη η ψυχή μέχρι να ξεδιψάσει
και δες πιά με κρυστάλληνη ματιά πως μέσα σου αιώνια
όλα τα πλούτη κατοικούν στην απαλή σου φύση
Αίρε λοιπόν τα ξάρτια σου και αέρα στα πανιά σου
κι άμα γυρίσεις να με δεις φέρε μια ιστορία
μια ιστορία απ’ αυτές που όλα είναι ένα
λύπη, χαρά και θάνατος από την ίδια ουσία
που ένα ταξίδι αληθινό συμβαίνει στην καρδιά σου
που από ζωή φλεγόμενη παντού είναι και πάντα
κρατώντας απ’ το χέρι ένα παιδί, την ψυχή όλου του κόσμου
γιατί όλα τα ταξίδια μιας ζωής είναι μονάχα ένα ταξίδι
Από Ηλία Μουζουράκη
Η ηρωίδα μου
Γιατί ζει μόνη της σε έναν βράχο στο Αιγαίο.
Γιατί έζησε μια ζωή με πυκνή πλέξη, από αυτές που έζησαν όλοι όσοι γεννήθηκαν πριν τα μισά του προηγούμενου αιώνα.
Φτώχεια, ξενιτιά, αγροτιά, μια ζωή σκληρή. Πιο σκληρή και από τα βράχια της Κινάρου.
Γιατί στα κολοκύθια και αμπελόφυλλα γεμιστά με το κρέας, βάζει Καρολίνα, γιατί το νυχάκι δεν το πολυχωνεύει.
Γιατί, όταν χρειάστηκε, έφτιαξε με τα χέρια της ένα λάκκο για να πίνουν τα ζώα νερό.
Γιατί είναι μια Σειρήνα για τα σημαντικά.
Γιατί την είχαμε ανάγκη να μάς πει τα σημαντικά. Μάς τα είπε όλα στην αυλή της, που είναι μαζί αποθήκη, καθιστικό, τραπεζαρία και κουζίνα.
Γιατί αντικριστά με τις φωτογραφίες των παιδιών της έχει κορνιζαρισμένες τις φωτογραφίες των τριών αξιωματικών που σκοτώθηκαν κατά τη διάρκεια στρατιωτικής άσκησης το 2016 στο νησί της.
Γιατί βάζει λιγάκι κύμινο στην κατσικομακαρονάδα.
Γιατί σου δείχνει πως θες λίγα για να χορτάσεις, λίγα για να νοστιμευτείς.
Γιατί όσο αναπνέει τον αέρα της Κινάρου, όσο οργώνει τα βράχια της Κινάρου, η Κίναρος είναι Ελλάδα πάλλουσα.
Γιατί φτιάχνει το γαλακτομπούρεκο που έφτιαχνε η μάνα της Ακαθή και τώρα φτιάχνει και η κόρη της.
Γιατί στο τετράδιό της, πάνω από τη συνταγή για το γαλακτομπούρεκο, γράφει το πικρό στιχάκι: «η ζωή είναι μικρή και θα μας φύγει, ο άνθρωπος γραμμάτιο που λήγει».
Γιατί έχει ένα θεόσδοτο χαμόγελο, που σημαίνει ότι έχει ζήσει πίκρες ανθρώπινες.
Γιατί μοιάζει με τη γιαγιά μου. Και με τη δική σου γιαγιά μοιάζει.
Γιατί στο στήθος της χτυπά η καρδιά του Αιγαίου.
Γιατί είναι νησί. Μια γυναίκα-νησί.
“Λοιπόν αγαπητή μου, όταν γεράσεις…
Ποτέ μην διδάξεις σε κανέναν τίποτα. Ακόμα κι αν ξέρεις για ένα γεγονός ότι θα έχεις δίκιο. Θυμήσου πόσο ενοχλημένη ήσουν κάποτε που άκουγες τις συμβουλές των ηλικιωμένων.
Μην προσπαθήσεις να βοηθήσεις αν δεν σου ζητηθεί.
Μην επιβάλλεις σε κανέναν τίποτα.
Μην προσπαθήσεις να είσαι υπερπροστατευτική στους αγαπημένους σου. Απλά αγάπα τους.
Μην παραπονιέσαι! Σχετικά με την υγεία σου, τους γείτονες,
Μην περιμένεις ευγνωμοσύνη από τα παιδιά. Απλά θυμήσου ότι, δεν υπάρχουν αχάριστα παιδιά… κ ότι τα λατρεύεις ..
Μην λες φράσεις όπως: “Όταν ήμουν στην ηλικία σου.. “, “Σου έδωσα τα καλύτερα χρόνια…”, “Είμαι μεγαλύτερη, για να ξέρω καλύτερα από σας…” Αυτό είναι αβάσταχτο! Αν έχεις εγγόνια, μην επιμένεις να σε φωνάζουν με το όνομά σου, αν σε φωνάζουν γιαγιά. η λέξη γιαγιά είναι τίτλος τιμής πού πολλές δεν ευτυχούν να την ακούσουν …
Μην ξοδεύεις τα τελευταία σου χρήματα σε αντιγηραντικές θεραπείες. Είναι ανώφελο. Καλύτερα να τα ξοδέψεις σε ένα ταξίδι. Μην κοιτάς τον καθρέφτη και μην κολακεύεσαι… Προσπάθησε να δείχνεις όσο πιο κομψή γίνεται. Ακριβώς κομψή, όχι νεανική. Πίστεψέ με, είναι το καλύτερο.
Φρόντισε τον άνθρωπο σου… ίσως είναι ο μόνος που σε χρειάζεται πραγματικά τώρα…
Προσπάθησε να κατανοήσεις τις νέες τεχνολογίες, να μελετάς συνεχώς κάτι νέο, να μην μένεις πίσω. Αυτό είναι εξέλιξη.
Κάνε ό,τι θέλεις. Όσα μπορείς να κάνεις! Μην κατηγορείς τον εαυτό σου για τίποτα. Ό, τι συνέβη στη ζωή σου ή στη ζωή των παιδιών σου έγινε…Έκανες ό, τι μπορούσες.
Διατήρησε την διαύγεια σου! Μέχρι το τέλος! Βάλε τα δυνατά σου αγαπητή μου αυτό είναι πολύ σημαντικό. Και να θυμάσαι, ότι κάποιος σε χρειάζεται”.
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ” Άργησα πολύ να καταλάβω τι σημαίνει ταπεινοσύνη και φταίνε αυτοί που μου μάθανε να την τοποθετώ στον άλλο πόλο της υπερηφάνειας. Πρέπει να εξημερώσεις την ιδέα της ύπαρξης μέσα σου, για να την καταλάβεις.
Μια μέρα που ένιωθα να μ’ έχουν εγκαταλείψει όλα και μια μεγάλη θλίψη να πέφτει αργά στην ψυχή μου, τράβηξα κει που περπατούσα μες στα χωράφια χωρίς σωτηρία, ένα κλωνάρι άγνωστου θάμνου.
Το ‘κοψα και το ‘φερα στο απάνω χείλι μου. Ευθύς αμέσως κατάλαβα ότι ο άνθρωπος είναι αθώος.
Το διάβασα σ’ αυτή τη στυφή από αλήθεια ευωδιά τόσο έντονα, που πήρα να προχωρώ το δρόμο της μ’ ελαφρύ βήμα και καρδιά ιεραπόστολου.
Ώσπου, σε μεγάλο βάθος, μου έγινε συνείδηση πια, ότι όλες οι θρησκείες λέγανε ψέματα.
Ναι, ο Παράδεισος δεν ήταν μια νοσταλγία.
Ούτε, πολύ περισσότερο, μια ανταμοιβή.
Ήταν ένα δικαίωμα.
