Μικρά, όμορφα θαύματα της φύσης.!!
*
ΦΑΣΚΟΜΗΛΙΆ
*
Φρασκομηλιά, τη λέμε στην Απείρανθο.
Από μικρό παιδί,θυμούμαι την έντονη μυρωδιά τζη, να πλημμυρίζει το μαεργιό, σμείοντας αρμονικά, με τη μυρωδιά, απ’ τα κουτσούρια , που ενάβγανε στη παραστιά και τη μυρωδιά του λιβανιού, (κάθ’ απόεμα, θυσία εσπερινή, στο χτύπημα τση σπερνής καμπάνας).
Τα φύλλα τζη, τα μαζώνανε, τα ξερένανε και το χειμώνα τα βράζανε, και κάνανε φρασκομηλιά. (εμείς λέμε και το θάμνο και το ρόφημα, “φρασκομηλιά”)
Πού;;; να βρεθεί το τσάι ετότες.
Θυμούμαι, πως όσοι είχανε δως και πάρε, με την Αμερική, είχανε και τσάι.
Ένα ρόφημα, με μεθυστική μυρωδιά, αλλά θεόπικρη γεύση, ήτον’ η φρασκομηλιά.
Ο βάζος με τη ζάχαρη, δεν επρολάβαινε να εμίσει κι ήδειαζε…
Το σερβίρανε, με ψωμί, ελιές και τυρί…
“Να ‘χαμε, μια φρασκομηλιά
να πιούμε, με ψωμί κι ελιά”
Προχτές, εσυνάντηξα στην άκρια του αμαξωτού, ένα θάμνο αθισμένο, που δέ ντον είχα ξαναθωρησμένο.
Αφού τον ήβγαλα φωτογραφίες, από περιέργεια, ήκοψα δυο- τρία φύλλα.
Η μυρωδιά ντωνε, με νάρκωσε….
Δεν επρόλαβα να τα φέρω κοντά στη μύτη μου και εξυπνήσανε οι θύμησες και η χόρτασε η όσφρηση ευωδιά.
Ήτονε όμως, φρασκομηλιά;;;;
Ήκοψα λία κλαδιά, πιο πολύ , ια τα λουλούδια ντώνε.Πολύ όμορφα, στο χρώμα του απαλού λιλά.
Πλησίασα, ένα είτονα και τον ερώτηξα, ήντα θάμνος είναι.
Φασκομηλιά, μου απάντησε.
-Φυτρώνει-, μου λέει, σ’αυτό το σημείο, περίπου σαράντα χρόνια…
Στον εστρεμό μου, ήβαλα το μπουκέτο, στο βάζο.
Μέχρι που νύχτωσε, ‘θώρρου, με τα μάθια τση ψυχής, ένα μικρό κοπελουδάκι, στο σπίτι μας,, στ” Απεράθου, καθισμένο σ’ ένα σκαμνί .
Απάνω στο τραπεζάκι, ένα κουπάκι φρασκομηλιά, ψωμί, ελιές και λίο “ασερνικό” τυρί.
Μήν αρωτήξετε ιάντα το λέμε ασερνικό, αφού είναι ουδέτερο…..
Ίσως, ο όγκος του, η σκληρότητα , η έντονη αρμυρή γεύση του και η αψάδα , που αφήνει στον ουρανίσκο, να ταυτίζονται, με το ρωμαλέο παρουσιαστικό, ενός νέου άντρα, που παλεύγει, σε αντίξοες συνθήκες, για ένα καλύτερο αύριο.!!
Από την Παρασκευή Μπαρδάνη
