Μοναδικέ μήνα του χρόνου με ωμέγα
και του φθινόπωρου μοναδικέ, με δίχως μι,
της ολοκλήρωσης εσύ, σύμβολο μέγα
και της φυγής της Περσεφόνης, αφορμή.
*
Οκτώβρη μήνα, που γλυκιά μελαγχολία
κυριαρχεί μέσ’ την ψυχή μας
και στο νου,
εσύ, αυτοδίδακτε ζωγράφε, με μαγεία,
βάψτην σε χρώμα πορφυρένιου δειλινού .
*
Της φύσης ξαφνικά, θ’ αλλάξεις χρώμα,
φύλλα απ’ τα δέντρα, σαν ελπίδες
θα σκορπίσουν,
χρωματιστό χαλί θα απλωθούν
στο χώμα
κι εκεί, όσα δεν πρόλαβαν, θα ζήσουν.
*
Με στροβιλίσματα, το ύστατο
“έχε γεια”,
λεν’ οι μικρές παλάμες, που αρνούνται
να πεθάνουν,
το ένα απ’ τ’ άλλο, μια παρηγοριά
ζητούν, μέσ’ στις γωνιές πριν
αποκάνουν.
*
Ρίγη ξυπνούνε οι κροκόπεπλες αυγές,
μα, οι ‘λιοπερίχυτές σου μέρες
θα ζεστάνουν ,
τις ασυμβίβαστες, αντάρτισσες καρδιές,
που ακροβατώντας, καλοκαιρινά όνειρα κάνουν.
*
Τα χελιδόνια, πήραν τους ουρανοδρόμους
κι έχουν για το ταξίδι τους,
όση απαιτείται πείρα,
αχ !!! και να είχαμε κι εμείς φτερά
στους ώμους,
να ψάξουμε την Άνοιξη, πέρα από
τη Μοίρα.
Από την Παρασκευή Μπαρδάνη
