“Στη μεταλλοβιομηχανία που δούλευα φιάχναμε έπιπλα μεταλλικά κι είχε διάφορα τμήματα: ξυλουργείο, ελασματολουργείο, σωληνουργείο, νικελοτήριο. Μέσα εκεί δούλευαν άνθρωποι από 75 χρονών μέχρι και παιδιά 13-14 χρονών. Ένας πιτσιρικάς λοιπόν ο οποίος ήταν και κοντούλης, ασθενικός, μπαινόβγαινε στο γραφείο καμιά φορά, να φέρει κανένα χαρτί. Τον έβλεπα που ήταν μουτζουρωμένος από την κορυφή μέχρι τα νύχια, δούλευε στο νικελοτήριο, και μου είχε κάνει εντύπωση. Μια-δυο φορές λοιπό του έπιασα κουβέντα. Τον ρώτησα τι έκανε εκεί πέρα, τι δουλειά έκανε ο πατέρας του, πόσα παιδιά ήταν στην οικογένεια, πόσα χρόνια είχε στη μεταλλοβιομηχανία…
Μου είπε ότι εκεί δούλευε ο πατέρας του, ήταν εργάτης. Αυτός, ήταν από πολυμελή οικογένεια, δούλευε εκεί δύο χρόνια, από 12 χρονών. Μου είπε ότι είχε σταματήσει το σχολείο, αλλά τώρα θα πήγαινε σε νυχτερινό για να συνεχίσει. Η φυσιογνωμία αυτού του παιδιού ήταν ο μεγεθυντικός φακός μέσα από τον οποίο είδα τον εαυτό μου. Και συμβολικά λέω στο τραγούδι “παιδί στα 14”. Τα δικά μου όνειρα ήταν τσακισμένα πολύ πιο πριν. Εκείνο ήταν στα 14 και αναρωτιόμουν τι όνειρο μπορούσε να΄χει αυτό το παιδί, τι ευχέρεια είχε να κάνει σχέδια για το μέλλον.
Έτσι λοιπόν, μέσα από τη φυσιογνωμία αυτού του παιδιού έγραψα για τα δικά μου πάθη. Και συμβολικά λέω “παιδί στα 14 κλέψαν τη χαρά μου”, και όλα αυτά με τον ήλιο και τ΄αστέρια…
Μέσα λοιπόν στο γραφείο, ανάμεσα στις καρέκλες και τα ελάσματα πήρα ένα χαρτάκι, μετά την κουβέντα που είχα με τον πιτσιρικά και έγραψα αυτούς τους στίχους.Πάνω στο γραφείο, στον τόπο της δουλειάς”.
Αργύρης Βεργόπουλος, στιχουργός του τραγουδιού “Μικρό παιδί”/ Περιοδικό “Μετρονόμος”, 2008, τεύχος 29.
