Σ’ένα ρεαλιστικό κινηματογράφο, με όλα τα κοινωνικά και πολιτικά προβλήματα της σύγχρονης ιρανικής κοινωνίας, στρέφεται ο γνωστός σκηνοθέτης Ασγκάρ Φαραντί στην ταινία του «Ενας χωρισμός».
Ο Φαραντί (δημιουργός τής επίσης βραβευμένης «Σχετικά με τον Ελι»), αναπτύσσει με λεπτομέρεια τις διάφορες καταστάσεις, καταγράφοντας με εξαιρετική λεπτότητα τις σχέσεις ανάμεσα στα πρόσωπα, τις μεταπτώσεις στη συμπεριφορά τους, συμπεριφορά συχνά απερίσκεπτη, που, όμως, επηρεάζει τα παιδιά γύρω τους. Παράλληλα, με την ίδια λεπτότητα και οξυδέρκεια, μας δίνει και μια εικόνα των πολύπλοκων κοινωνικών, θρησκευτικών και άλλων καταστάσεων της χώρας του, με τις πολιτισμικές και άλλες συγκρούσεις, την επίδραση της θρησκείας (όπως στη σκηνή όπου η γυναίκα που φροντίζει τον άρρωστο πατέρα του Νάντερ, ζητά την έγκριση του ιμάμη, για να αγγίξει το γυμνό σώμα του άντρα στο μπάνιο), τη θέση της γυναίκας στη σύγχρονη ιρανική κοινωνία, αλλά και θέματα τιμής, που οδηγούν σε επικίνδυνες συγκρούσεις.
Η αφήγηση έχει ένα δικό της, θαυμάσιο ρυθμό, από τον οποίο δεν λείπει και το σασπένς, με μεγάλα, εικαστικά, συναρπαστικά πλάνα συνόλου, που τοποθετούν τα πρόσωπα στο κοινωνικό τους περιβάλλον, με τον Φαραντί να αντιμετωπίζει τα πρόσωπά του αντικειμενικά, χωρίς προσωπικές ηθικές κρίσεις, αφήνοντας το θεατή να βγάλει τα δικά του συμπεράσματα. Δεν είναι τυχαίο πως στα πρώτα κιόλας πλάνα στο δικαστήριο βλέπουμε το ζευγάρι να εξηγεί στο δικαστή, το καθένα ξεχωριστά, κοιτάζοντας κατευθείαν στην κάμερα (δηλαδή το κινηματογραφικό κοινό) τη δική του άποψη. Με σιγουριά, αλλά και διακριτικότητα, ο Φαραντί ξεπερνά το απλό οικογενειακό δράμα, για να μας προσφέρει μια συναρπαστική, συγκλονιστική ταινία, αντάξια εκείνων των συμπατριωτών του, Τζαφάρ Παναχί και Αμπάς Κιαροστάμι.
Κριτική:ΝΙΝΟΣ ΦΕΝΕΚ ΜΙΚΕΛΙΔΗΣ
