Κατ΄αρχήν θέλω να σε ευχαριστήσω σαν αναγνώστρια του βιβλίου σου για την χαρά,την συγκίνηση,την ταύτιση ,την τρυφερότητα,την αγάπη ,την «γλυκειά»λύπη ,την νοσταλγία …πού μού πρόσφερες μέσα από τις λέξεις σου και τις εικόνες σου.
Ταυτίστηκα πολύ με τους ήρωες σου και με τα συναισθήματά τους,βλέπεις οι ρίζες μου είναι από την Σμύρνη,οι 2 παπούδες και οι 2 γιαγιάδες μου ήρθαν πρόσφυγες από την Σμύρνη,περίπου στην ηλικία της Μυρσίνης,της ηρωίδας σου.
Από την πρώτη κιόλας σελίδα ,από τις λέξεις «Στην καινούργια πατρίδα» άκουσα την γιαγιά μου να μου διηγείται πώς ήταν παιδάκι στον κήπο τους στην Σμύρνη και άκουσε τον γείτονα -φίλο Τούρκο να λέει στην μαμά της(την πρόγιαγιά μου): «Μάνα,πάρε τα παιδιά και φύγε ,έρχονται οι Τσέτες».
Αυτές οι λέξεις ήταν μαγικές για την γιαγιά μου και λες και μόνο αυτές
θυμόταν από όλα τα χρόνια ζωής της στην Σμύρνη…όλο αυτές μου έλεγε
,τονίζοντας ότι οι Τούρκοι γείτονες φώναζαν την μαμά της «Μάνα».Όταν ήμουν μικρή έλεγα «καλά,η γιαγιά μου μόνο αυτό θυμάται;»,αργότερα στην ζωή μου κατάλαβα και ένοιωσα πολύ βαθειά τί σήμαιναν αυτές οι 9 λέξεις για την γιαγιά μου και για την Μυρσίνη και για την Δάφνη και για…
Διαβάζοντας το βιβλίο σου τα συναισθήματα μου ήταν αυτά πού κουβαλάω σε όλη μου την ζωή σαν παιδί που δεν βιώνει τις ρίζες του,με όλους τους προγόνους πρόσφυγες και με όλες τις μνήμες της νοσταλγίας και της αγάπης για τον τόπο , τους ανθρώπους , τις μυρωδιές,τις θάλασσες που ήταν η πατρίδα των γιαγιάδων κα των παπούδων και που μόνο μέσα από τα βιβλία και από την φαντασία μου μπορώ να τα βιώσω…Μέσα από της Μυρσίνης τον κήπο και την μυρωδιά του αγιοκλήματος και από την θάλασσά της με τους γλάρους….
Την γιαγιά μου την αγαπημένη την έλεγαν Γιαννούλα …σαν την θείτσα του Φίλιππου! Και εμένα με λένε Γιάννα ,πήρα το όνομα της γιαγιάς αλλά με φωνάζουν κάποιοι φίλοι μου τρυφερά και χαιδευτικά Γιαννούλα…
Η Σμύρνη…η Μυρσίνη και οι μνήμες της …η νοσταλγία της…ο Πόρος …η Γιαννούλα…τα νεανικά καλοκαίρια…πόση ταύτιση ένοιωσα! Σε ευχαριστώ!
Ο Πόρος είναι για εμένα οι λέξεις σου «Η ζωή στον Πόρο είναι γλυκειά.. ένα ιδανικό μείγμα έρωτα,μιάς απαλής.αχνής γεύσης από άρωμα λεμονιού και αλμύρας που εξατμίζεται πάνω από το κύμα που απαλά γλύφει την αμμουδιά και σηκώνεται μέχρι τις κορυφές για να συναντήσει το άρωμα του ρετσινιού.Και μένει δίπλα στα κυκλάμινα του χειμώνα και τα θυμάρια του καλοκαιριού.Μένει ζωντανό και αμόλυντο μέσα στο πέλαγος…»
Κάθε μία λέξη είναι όλη μου η ζωή στον Πόρο , από τα 8 μου χρόνια που με πρωτοπήγαν εκεί οι γονείς μου για διακοπές,μέχρι σήμερα …πολλά χρόνια μετά …που έρχονται άλλοι άνθρωποι για διακοπές στο μικρό ξενοδοχείο που έχω εκεί.Για μένα ο Πόρος είναι μυρωδιές…λατρεμένες μυρωδιές..και είναι αυτές που περιγράφεις,Είναι η αλμύρα,είναι το ρετσίνι,είναι το πεύκο,είναι το θυμάρι ,είναι η λεμονιά.Για μένα ο Πόρος είναι η θάλασσα ,είναι το πέλαγος ,είναι το κύμα,είναι η αμμουδιά,είναι οι γλάροι , είναι το φώς .
Πώς ξέρεις για τα κυκλάμινα;πώς ξέρεις ότι μικρή μάζευα τον Σεπτέμβρη
κυκλάμινα κάτω από τις πρώτες σταγόνες βροχής,λίγο πριν γυρίσω στην Αθήνα για το σχολείο και ότι αυτή η ανάμνηση του εαυτού μου να ψάχνει για κυκλάμινα ,να κρατάει κυκλάμινα είναι ίσως η πιό όμορφη ανάμνηση που έχω από τα παιδικά μου καλοκαίρια στον Πόρο;
Σε ευχαριστώ Βασίλη για όλη αυτή την γλυκειά και τρυφερή αντάρα της ψυχής μου.
Γιάννα
