Πατάμε ίδιο χώμα, ίδια γη
και ο αέρας, την ανάσα σου, που φέρνει
δροσίζει της καρδιάς,την πιο βαθιά πληγή
και ότι την πονά, το παρασέρνει.!
*
Του φεγγαριού το χρώμα, το χλωμό
κι ένα ζευγάρι μάτια, βουρκωμένα
παρέα καρτερούνε, ένα γυρισμό
δίπλα στου πλάτανου τα φύλλα,τα πεσμένα.
*
Ανάμεσα στο πάντα και στο τίποτα
ένα αποκούμπι βρίσκει η ψυχή μου,
να ψιθυρίσει αισθήματα ανείπωτα,
που εχθρούς τα έχει κάνει, η λογική μου.!
*
Ευτυχισμένα χρόνια παιδικά,
της αθωότητας ,
σ’ενός βιολιού τους ήχους στροβιλίζουν
και μεις, λαθρεπιβάτες του ονείρου
και της ματαιότητας,
νιώθουμε την αρμύρα των ματιών μας,
που δακρύζουν.!
*
Και αλητεύει μέσ’ στην Πλάτσα
ο καημός με τη ρακή
και ζωντανεύει πάλι
τ’ όνειρό μας,
κι η πεθυμιά, να ανταμώνουμε,
για πάντα ΕΚΕΙ,
που, μοναχοί μας νοιώθουμε,
στον κόσμο τον δικό μας.!!!
Από την Παρασκευή Μπαρδάνη
