Υπάρχει ακόμη η φωτογραφία μου στο τραπέζι σου;
Ξαναδιαβάζεις πότε πότε τα γράμματά μου;
Το μικρό χωριάτικο σπίτι με την κυρτή ξύλινη στέγη είναι πάντοτε γραφικό όπως τότε;
Χτυπάει ακόμη το κουδούνι του σπιτιού τόσο τσιριχτά και σταματάει μετά πάντοτε τρομαγμένο;…
Γαυγίζει πάντοτε ο Ντάκελ Γιούλιους τόσο βραχνά;
Τ’ απογεύματα είναι όπως τότε τόσο σιωπηλά;
Εξακολουθείς να μην έχεις τηλέφωνο;
Έχεις πάντοτε στο μπαλκόνι εκείνη την αιώρα;
Ακούς ακόμη δίσκους με Σούμπερτ στο παλιό γραμμόφωνο;
Υπάρχουν πάντοτε κύβοι ζάχαρης για το τσάϊ;
Η Ιωάννα λέει πάντοτε «Απαγορεύεται να πατάτε στο γρασίδι του κήπου»;
Η θαλάσσια αύρα φυσά το πρωί πάντοτε τόσο δροσερή;
Χαμογελά την νύχτα η Σελήνη τόσο αμήχανη;
Ψάχνεις ποτέ να με βρεις στον δρόμο; …
Είναι ακόμη η φωτογραφία μου στο τραπέζι σου; Είναι ακόμη η φωτογραφία μου…;
Μα αφού εγώ η ίδια την έσκισα! Και μην πιστέψεις ότι μου λείπει η δικιά σου.
Απλά είναι φορές που θέλει κάποιος να μάθει ένα σωρό πράγματα, όταν είναι μόνος, ολομόναχος…
