Ακούσαμε
Στάσου πού πας;
Δεν είν’ τα χέρια σου αδειανά,
κοίταξε μια ζωή κρατάς,
στάσου πού πας;
Στάσου πού πας;
Σαν τον τυφλό στα σκοτεινά,
δίχως να βλέπεις περπατάς,
σταμάτα άνθρωπο πατάς,
σταμάτα άνθρωπο πατάς.
Άκου μιλώ,
μην κάνεις ότι δεν ακούς,
αγάπη μόνο σου ζητώ,
μονάχα αυτό, μονάχα αυτό.
Άκου μιλώ!
Εγώ όσο ζω θα σ’ αγαπώ
κι όταν γυρίσεις θα `μαι δω.
Τ’ ακούς αυτό; Τ’ ακούς αυτό;
Στάσου πού πας;
Μεγάλοι οι λογαριασμοί
και μ’ ένα “γεια σου” δεν ξοφλάς,
στάσου πού πας;
Στάσου πού πας;
Σαν το χαμίνι στο δρομί,
νομίζεις πέτρα πως κλοτσάς,
σταμάτα άνθρωπο πατάς,
σταμάτα άνθρωπο πατάς.
Άκου μιλώ,
μην κάνεις ότι δεν ακούς,
αγάπη μόνο σου ζητώ,
μονάχα αυτό, μονάχα αυτό.
Άκου μιλώ!
Εγώ όσο ζω θα σ’ αγαπώ
κι όταν γυρίσεις θα `μαι δω.
Τ’ ακούς αυτό; Τ’ ακούς αυτό;
Στάσου πού πας;
Μεγάλοι οι λογαριασμοί
και μ’ ένα “γεια σου” δεν ξοφλάς,
σταμάτα άνθρωπο πατάς,
σταμάτα άνθρωπο πατάς.
Άκου μιλώ,
μην κάνεις ότι δεν ακούς,
αγάπη μόνο σου ζητώ,
μονάχα αυτό, μονάχα αυτό.
Άκου μιλώ!
Εγώ όσο ζω θα σ’ αγαπώ
κι όταν γυρίσεις θα `μαι δω.
Τ’ ακούς αυτό; Τ’ ακούς αυτό;
από το stixoi.info
Μπορείτε να το ακούσετε στο: www.youtube.com/watch?v=0RbUCv9SM74
Έχω ένα καφενέ
στου λιμανιού την άκρη
τον έχτισε το δάκρυ
αυτών που μένουνε
και περιμένουνε
Έχω ένα καφενέ
που ακούει όλο τα ίδια
για μπάρκα και ταξίδια
αυτών που μένουνε
και περιμένουνε
Έχω ένα καφενέ
ένα παλιό ρημάδι
αχ να ‘τανε καράβι
γι αυτούς που μένουνε
και περιμένουνε
1/9 Συναυλία με έργα Θεοδωράκη και Χατζιδάκι
2/9 Συναυλία Λαϊκής Ορχήστρας Μίκη Θεοδωράκη με τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου
3-4/9 Παράσταση «Φιλοκτήτη» από το ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας
5/9 Συναυλία Μάριου Φραγκούλη
6/9 «Πλούτος» του Αριστοφάνη με τους Κώστα Βουτσά, Άννα Φόνσου, Στάθη Ψάλτη
7/9 Η Λίμνη των κύκνων από τα Μαριίνσκι (πρώην Κίροφ)
8, 9, 10/9 «Σπάρτακος» και «Ζιζέλ» από τα ρωσικά μπαλέτα Γκριγκόροβιτς
11/9 Συναυλία με τη Λουθ Κασάλ
12/9 Συναυλία της Βανέσα Μέι
13, 14/9 Συναυλία Συμφωνικής Ορχήστρας της Πράγας με τους Φίλιππο Πλιάτσικα, Μπάμπη Στόκα
15/9 Παράσταση της Ισπανίδας χορεύτριας και χορογράφου Sara Baras
16/9 Μουσική παράσταση «Αρμαγεδδών» με τους Λαυρέντη Μαχαιρίτσα και Αντώνη Μιτζέλο.
17/9 Συναυλία συνεδρίου Ινστιτούτου Έρευνας Μουσικής και Ακουστικής με ήχο από ηλεκτρονικούς υπολογιστές
18/9 Συναυλία του Ζμπίγκνιου Πράισνερ με τίτλο «Diaries of Hope» με λιμπρέτο βασισμένο στα ημερολόγια και ποιήματα των παιδιών θυμάτων του Ολοκαυτώματος
19/9 «Θεσμοφοριάζουσες» σε σκηνοθεσία Γιώργου Κιμούλη με τον ίδιο και τον Δημήτρη Πιατά
20,21/9 Γκαλά όπερας προς τιμήν της Μαρίας Κάλλας από την Εθνική Λυρική Σκηνή
22/9 Συναυλία Ρωσικής Ορχήστρας Οσίποφ με 50 μουσικούς και σολίστ τη Μαργαρίτα Ζορμπαλά
23/9 Γκαλά Μπαλέτου αφιερωμένο στη Μάγια Πλισέτσκαγια
24, 25/9 Συναυλία αφιερωμένη σε έργα του Μάνου Χατζιδάκι γραμμένα για τον κινηματογράφο και ένα ανέκδοτο έργο του
26/9 Συναυλία του Ιταλού πιανίστα Ludovico Einaudi
27/9 Κρατικό Χορευτικό συγκρότημα του Αζερμπαϊτζάν (40 χορευτές) με το συγκρότημα κρουστών που άνοιξε τη Γιουροβίζιον το 2012 στο Μπακού
28/9 Συναυλία Λαϊκής Ορχήστρας Μίκης Θεοδωράκης με το χορευτικό συγκρότημα Δόρα Στράτου σε σκηνοθεσία Γιώργου Μιχαηλίδη και σκηνογραφία Γιάννη Μετζικώφ
29/9 Συναυλία Γιώργου Νταλάρα «Μουσικό ταξίδι στη Μεσόγειο»
30/9 Συναυλία Σταύρου Ξαρχάκου με τίτλο «Σταύρος Ξαρχάκος …νυν και αεί»
Πρόκειται για μία εισήγηση του πατρός Αντωνίου Πινακούλα στο εικοστό πρώτο συνέδριο ψυχιατρικής της Ελληνικής Ψυχιατρικής Εταιρείας που έγινε το Μάιο του2011 . Θέμα της η ενοχή ως απώλεια της εσωτερικότητας. Παρουσιάζεται στην εκπομπή “Ομιλήματα” της Πειραϊκής εκκλησίας. Αξίζει να το ακούσετε και να το προσέξετε όλο!
Ρωτά η ελευθερία την αγάπη:
-Τα φτερά που σου χάρισα τι τα έκανες και σε βλέπω να ΄ρχεσαι πάλι με τα πόδια;
-Τα έχω. Αλλά όσες φορές τα χρησιμοποίησα έχασα το δρόμο.
-Κρίμα! Γιατί στα μέρη που αξίζει να πας μόνο με τα φτερά μου μπορείς.
από την Εύη
Με τον όρο αναφερόμαστε στο μουσικό είδος που αποτέλεσε εξέλιξη της λαϊκής αμερικανικής μουσικής κατά τον 19ο αιώνα, με αφρικανικές καταβολές. Περιλαμβάνει αρκετά μουσικά είδη που στηρίχτηκαν σε ένα κοινό σκεπτικό κατασκευής, τον μερικό ή και ολικό αυτοσχεδιασμό. Γνώρισε σημαντική ανάπτυξη και διεθνή αναγνωρισιμότητα κατά τη δεκαετία του 1920.
Σύμφωνα με τον μελετητή της τζαζ, Γιάννη Λειβαδά: “Κανείς δεν γνωρίζει με ακρίβεια πώς και πότε δημιουργήθηκε. Οι τρόποι εγγραφής της μουσικής, στις αρχές του περασμένου αιώνα δεν ήταν εξελιγμένες και προσβάσιμες στον καθένα, όπως είναι σήμερα. Αυτό που πρέπει να απασχολήσει όλους μας είναι το γεγονός πως η Τζαζ είναι ακόμη ζωντανή. Η Τζαζ εξακολουθεί να υπάρχει και να εξερευνά τον εαυτό της, εξίσου μέσα κι έξω από τα πλαίσια της. Είναι αυτό που ονομάζουμε Δημιουργική Μουσική. Για όλους τους ιστορικούς της, κάθε απόπειρα λακωνικού ορισμού της στάθηκε αδύνατη. Και ίσως να είναι καλύτερα έτσι. Οι περισσότεροι από τους μουσικούς της Τζαζ διαθέτουν παραπάνω από μία γνώμες σχετικά με την μουσική που παίζουν και γράφουν. Η μουσική ανήκει μονίμως στο γίγνεσθαι και αποκτά την δυναμική και τον χαρακτήρα που είναι ικανή να αποκτά ανά πάσα στιγμή. Είτε αναδομώντας μία παλαιότερη σύνθεση είτε δημιουργώντας μία εντελώς καινούργια. Για τους μουσικούς της Τζαζ, όπως και για τους ποιητές ή τους ζωγράφους υφίσταται μία δεδηλωμένη επιδίωξη, ένας συγκεκριμένος στόχος. Η μουσική προς την επίτευξη αυτού του στόχου επιτυγχάνεται προπαντός μέσω της διαίσθησης. Η εμβρίθεια, η επιδεξιότητα και η ζωτικότητα αποτελούν τους στυλοβάτες. Οι απολαβές των ακροατών της Τζαζ, επίσης, απορρέουν από τις ήδη διασαφηνισμένες, επικοινωνιακές εντάσεις. Και ποιος είναι ο στόχος της Τζαζ; Η έκφραση της ειδικής σχέσης που έχει ο μουσικός με τα πράγματα. Στην Τζαζ δεν υπάρχει ούτε υπήρξε γενικότητα, τουλάχιστον από την εμφάνιση του Μπίμποπ κι έπειτα. Υπ’ αυτή την έννοια η Τζαζ δεν μπορεί να θεωρηθεί (τουλάχιστον επί του παρόντος) “popular” μουσική. Ακριβώς επειδή πέρα από την μουσική απόλαυση η Τζαζ καταδεικνύει και επισημαίνει με έναν πολύ ιδιαίτερο και ολοκληρωμένο τρόπο• εμπεριέχει άμεση κριτική και στάση τις οποίες και παραδίδει σε κάθε της μουσική κατάθεση. Ο Τζάζμαν, είτε έχει στήσει γλέντι είτε θρηνεί, φανερώνει εκείνη την ειδική σχέση, και είναι η σχέση η οποία διαφεύγει από τους περισσότερους, η σχέση που στερείται η ανθρωπότητα, ένας μυστικός Ενωτισμός.
ΟρισμόςΕπεξεργασία
Αν και υπάρχει μεγάλη δυσκολία να οριστεί η Τζαζ στο σύνολό της, ένας ορισμός που διευκρινίζει εν μέρει το περιεχόμενό της είναι ότι πρόκειται για μία μουσική στην οποία ο μουσικός εκτελεί μελωδικές παραλλαγές πάνω σε μία δεδομένη αρμονική βάση και αυτό σε διάλογο με τον ρυθμικό παλμό.
Βέβαια, από το δεύτερο μισό του 20ού αιώνα και μετά, όταν η αβάν γκαρντ της τζαζ απέρριψε το προκαθορισμένο αρμονικό πρότυπο, ο ορισμός αυτός δεν θεωρείται επαρκής για όλα τα είδη της Τζαζ.
Ένας σημαντικός συνθέτης και πιανίστας της Τζαζ, ο Τελόνιους Μονκ (Thelonious Monk, 1917) είχε πει:
“Η Τζαζ είναι Ελευθερία”
Και πράγματι, ο αυξημένος βαθμός αυτοσχεδιασμού που περικλείει το είδος αυτό σε κάθε συστατικό της μουσικής (Μελωδία, Αρμονία, Ρυθμό) μας επιβεβαιώνει το βασικό αυτό πλαίσιο της μουσικής Τζαζ. Εάν στα παραπάνω χαρακτηριστικά προσθέσουμε ότι, αντικειμενικός στόχος κάθε μουσικού της Τζαζ είναι να απελευθερώσει τις μουσικές ιδέες που έχει στο μυαλό του και να τις παίξει στο μουσικό του όργανο ή να τις τραγουδήσει, τότε η έκφραση αυτή του Τελόνιους Μονκ γίνεται ακόμα πιο συγκεκριμένη.
Ο μουσικός της τζαζ, ασκείται επίπονα σε γνωστά συστατικά στοιχεία της μουσικής, κοινά για κάθε μουσικό είδος όπως οι Κλίμακες, οι Συγχορδίες, η Μελωδία, ο Ρυθμός, η Αρμονία, ώστε να είναι σε θέση, οι μελωδίες που ακούει με το μυαλό του να κατευθύνουν τα δάχτυλά του, σε μια πραγματικά προσωπική έκφραση, σε ένα διάλογο με τον εαυτό του, τους μουσικούς που τον συνοδεύουν και με το κοινό.
Ετυμολογία
Η ετυμολογία της λέξης τζαζ παραμένει ανεξιχνίαστη παρόλο που κατά καιρούς επικράτησαν διάφορες γνώμες. Σύμφωνα με μια εκδοχή, η τζαζ πήρε το όνομά της από τον χορευτή Τζάζμπο Μπράουν ενώ μια άλλη υποστηρίζει πως η ονομασία τζαζ προέρχεται από τη συντόμευση του ονόματος κάποιου μουσικού Τσάρλς (Charles, chas, jass, jazz) ή Τζάσπερ.
Λέγεται, επίσης, ότι η λέξη τζαζ σχηματίστηκε από το γαλλικό ρήμα jaser (οι λευκοί της Νέας Ορλεάνης μιλούσαν τότε γαλλικά) που σημαίνει φλυαρώ, επειδή η φλυαρία υπονοεί τον αυτοσχεδιασμό..
Η τζαζ εμφανίστηκε ως αναγνωρίσιμο και ξεχωριστό μουσικό είδος περίπου το 1900. Πριν από αυτή τη χρονιά εκτείνεται η προϊστορία της, το χρονικό διάστημα δηλαδή κατά το οποίο συγχωνεύτηκαν όλα τα μουσικά αλλά και κοινωνικά συστατικά της. Για την περίοδο αυτή δεν υπάρχουν πολύ σημαντικές μαρτυρίες.
Θεωρείται δεδομένο πως οι καταβολές της τζαζ μουσικής είναι αφρικανικές. Οι έγχρωμοι σκλάβοι, οι οποίοι, προερχόμενοι κατά κύριο λόγο από τη Δυτική Αφρική, μεταφέρθηκαν στο Νότο των Ηνωμένων Πολιτειών, μετέφεραν μέρος των παραδόσεων τους, μεταξύ των οποίων κυρίως λατρευτικά έθιμα αλλά και μουσικά αφρικανικά χαρακτηριστικά, όπως η ρυθμική πολυπλοκότητα και οι αφηρημένες μουσικές κλίμακες. Μεταφέρθηκαν ακόμα ορισμένα είδη τραγουδιού, καθώς και μουσικές φόρμες όπως η πολυφωνία και ο αυτοσχεδιασμός.
Στην Αμερική εκείνης της εποχής, καθαρές μορφές αφρικάνικης μουσικής συναντάμε ως επί το πλείστον στην τελετουργική ή θρησκευτική μουσική και στα λαϊκάτραγούδια όπως τα αποκαλούμενα χόλερς. Από αρκετά νωρίς ωστόσο, η μαύρη μουσική έρχεται σε μίξη με “λευκά” στοιχεία και η γέννηση της τζαζ αποτέλεσε τελικά προϊόν αυτής της πρόσμιξης. Στην πραγματικότητα, η τζαζ γεννήθηκε στο σταυροδρόμι της ισπανικής, της γαλλικής και της αγγλοσαξονικής πολιτισμικής παράδοσης. Όλα αυτά τα μουσικά ιδιώματα αναμείχθηκαν και η μαύρη λαϊκή μουσική εξελίχθηκε μέσα σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα, με την ανάπτυξη παράλληλα του μπλουζτραγουδιού αλλά και την εξέλιξη των περισσότερων θρησκευτικών σπιρίτσουαλς (spirituals).
Στο τέλος του 19ου αιώνα, όλες οι διαφορετικές προσμίξεις φαίνεται πως έφτασαν στο σημείο της δημιουργίας του πρώτου αναγνωρίσιμου τζαζ είδους, του ράγκταϊμ). Το ράγκταϊμ ήταν κυρίως μουσική με συνοδεία πιάνου και με χαρακτηριστικό συγκοπτόμενο ρυθμό. Περίπου στα 1900, το ράγκταϊμ αφομοιώθηκε από ένα άλλο μουσικό είδος, το Τιν Παν Άλι. Αυτή η διαδικασία συνεχίστηκε σε όλη τη μετέπειτα εξέλιξη της τζαζ, δηλαδή κάποιο πρωτογενές στιλ τζαζ να ενσωματώνεται στην βιομηχανία της ελαφριάς μουσικής.
Γενέτειρα της τζαζ μουσικής θεωρείται συνήθως η Νέα Ορλεάνη. Αν και οι διάφορες προσμίξεις των ευρωπαϊκών και αφρικανικών στοιχείων γέννησαν διαφορετικές μουσικές φόρμες σε πολλά σημεία της αμερικανικής ηπείρου, η Νέα Ορλεάνη διεκδικεί περισσότερο από κάθε άλλη πόλη τον τίτλο αυτό, κυρίως διότι εκεί η τζαζ ορχήστρα αποτέλεσε μαζικό φαινόμενο, γεγονός που αποτυπώνεται και στην ύπαρξη τουλάχιστον τριάντα ορχηστρών στις αρχές του 1900. Επιπλέον αποτέλεσε τον τόπο γέννησης και δράσης πολλών τζαζ μουσικών, ήδη από το 1870. Η Νέα Ορλεάνη αποτελούσε παράλληλα την μοναδική μεγαλούπολη του αμερικανικού Νότου, αστικό κέντρο, εξαγωγικό λιμάνι αλλά και πρωτεύουσα των φυτειών του Δέλτα του Μισσισιπή. Υποστηρίζεται ακόμα πως το μουσικό είδος που αναπτύχθηκε στη Νέα Ορλεάνη ήταν το πρώτο που έλαβε την ονομασία τζαζ (jazz, νωρίτερα συναντάται και ο όρος jass).
Αξίζει να σημειωθεί πως η ανάπτυξη της τζαζ μουσικής στο δεύτερο μισό του 19ου αιώνα δεν υπήρξε τυχαία ή ανεξάρτητη, καθώς σε αυτή τη χρονική περίοδο σημειώθηκαν πολλές επαναστάσεις στις λαϊκές τέχνες. Ενδεικτικά μπορούμε να αναφέρουμε το αγγλικό μιούζικ χολ που φθάνει στο απόγειο του το 1880καμπαρέ καθώς και το ανδαλουσιανό φλαμένκο, που έκανε την εμφάνιση του περίπου το 1870 στην Ισπανία.
ΕξάπλωσηΤζαζ ορχήστρα του 1921
Η διάδοση της τζαζ μουσικής στηρίχθηκε σε μεγάλο βαθμό στη μετανάστευση ή τις περιοδείες πολλών έγχρωμων και μη μουσικών. Οι μουσικοί της Νέας Ορλεάνης είχαν αρχίσει να περιοδεύουν σε ολόκληρη την Αμερική από πολύ νωρίς και σε κάθε τόπο αποτελούσαν ερέθισμα για τους ντόποιους μουσικούς, γεγονός που βοήθησε σημαντικά στην ανάπτυξη και εξέλιξη της τζαζ.
Η ανακάλυψη του γραμμοφώνου συντέλεσε επίσης αποφασιστικά στην εξάπλωση του νέου μουσικού είδους. Ο πρώτος τζαζ δίσκος ηχογραφήθηκε το 1917 από την ορχήστρα Original Dixieland Jass Band. Οι δίσκοι της “λευκής” αυτής ορχήστρας προκάλεσαν αίσθηση — αν και κατατάσσονται από πολλούς σε ένα είδος “νόθας” τζαζ, εμπλουτισμένης με εμπορικά μουσικά στοιχεία — και λειτούργησαν ως το ορόσημο της λεγόμενης “εποχής της τζαζ”. Παράλληλα, η μεγάλη αύξηση του έγχρωμου πληθυσμού στις αμερικανικές μεγαλουπόλεις είχε ως αποτέλεσμα την εμφάνιση του αποκαλούμενου race record, δηλαδή του δίσκου γραμμοφώνου που προοριζόταν αποκλειστικά για το “μαύρο” κοινό, στον οποίο οφείλεται η βασική ακουστική πληροφόρηση για την πρώιμη τζαζ. Χάρη στην αξιοσημείωτη ανάπτυξη αυτής της ειδικής αγοράς, πολλοί μαύροι καλλιτέχνες είχαν τη δυνατότητα να ηχογραφήσουν αν και η τζαζ δεν περιορίστηκε στις ειδικές αυτές σειρές.
Η εμφάνιση του ραδιοφώνου στις αρχές της δεκαετίας του 1920 είχε επίσης συμβολή στη διάδοση της τζαζ. Ο πρώτος ραδιοφωνικός σταθμός στην Αμερική ξεκίνησε να εκπέμπει το 1922 στο Πίτσμπουργκ. Στη δεκαετία του 1920 η τζαζ είχε πλέον διαμορφωθεί σε πανεθνικό αμερικανικό μουσικό ιδίωμα, ενώ στα τέλη της κάνουν την εμφάνισή τους και ευρωπαϊκά μουσικά συγκροτήματα.
Από ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑΠ
Δεν υπάρχει!!
από την Εύη
Τη μια πετώ στον ουρανό και παίζω με τα κύματα
την άλλη πέφτω στο βυθό, με πνίγουν τα προβλήματα
Αναστενάζω τις γιορτές, διαβάζω όλα τα γράμματα
και πέφτω πάνω στις φωτιές ελπίζοντας σε θαύματα
Δε θα με πιάσουνε πάλι τα κλάματα
Τη μια μεθώ με προσευχές για αγάπες που περάσανε
την άλλη κάνω τρεις ευχές για αυτούς που με ξεχάσανε
Παραμιλώ, παρανοώ, παραπατώ στον δρόμο μου
σαν τον σουγιά καρφώνεται η μοναξιά στον ώμο μου
Δε θα με πιάσουνε πάλι τα κλάματα
Την πρώτη μέρα ξύπνησα χωρίς φωνή στο στόμα μου
Τη δεύτερη ξαγρύπνησα και φίλησα το χώμα μου
Την τρίτη το κατάλαβα πως νέρωσε το αίμα μου
Την τέταρτη μετάλαβα και πέταξα το στέμμα μου
Κι έτσι γεννήθηκε το πρώτο ψέμα μου
από το stixoi.info
Μπορείτε να το ακούσετε στο https://www.youtube.com/watch?v=tAYsLQC7Pe4
Πίσω μου άθλια παρτάκια
κορίτσια ντροπαλά φοβισμένα φρικιά
Ολύμπιανς και Doors και βερμούτ με παγάκια
τα ξέρεις όλα αυτά
Σε είχα δει και σένα σαν τ’ άλλα φοιτητάκια
αντάρτες της πορδής με τα λεφτά του μπαμπά
μίζερα όλα και λειψά γι’ αυτό σου λέω
Πίσω μου άθλια σχολεία
κοπάνες και πορνό αποβολές για μαλλιά
γκόμενες και κόμμα ραντεβού στην πλατεία
τα ξέρεις όλα αυτά
Χούντα δεν θυμάμαι μα ούτε ελευθερία
της μεταπολίτευσης καημένη γενιά
άχρωμα όλα και λειψά γι’ αυτό σου λέω
Υπάρχει λόγος σοβαρός που ήμουν νέος χλιαρός
αυτά μου τύχαν δυστυχώς μα δεν τα κρύβω ευτυχώς
και να ένας λόγος σοβαρός που είμαι ωραίος
Τώρα τα τραγούδια μας τους πέφτουνε λίγα
και κάτω απ’ τα μουστάκια τους γελάν οι παλιοί
έχουν βλέπεις πίσω τους την λάμψη του εξήντα
καθάρισαν αυτοί
Μα τίποτα δεν έδωσε σε μας η ιστορία
αυτό το τίποτα να εκφράσεις και να εκφραστείς
είναι η μόνη ευκαιρία που `χω εγώ και συ
γι’ αυτό σου λέω
Υπάρχει λόγος σοβαρός που ήμουν νέος χλιαρός
αυτά μου τύχαν δυστυχώς μα δεν τα κρύβω ευτυχώς
και να ένας λόγος σοβαρός που είμαι ωραίος
από το stixoi.info
www.youtube.com/watch?v=BI-QJU4azmY
Aπό το youtube
Έρχονται ώρες
που όλα τα φοβάμαι
όσα θυμάμαι
κι ακόμα με πονούν
αυτές τις ώρες
να το θυμάσαι
πλάι μου να `σαι
όταν θα `ρθούν
δίπλα μου να `σαι
μαζί σου να με βρούν.
Να μ’ αγκαλιάζεις
για να σ’ αισθάνομαι
κι αν δεις να χάνομαι
να μ’ ανεβάζεις
να με ησυχάζεις
και να με νοιάζεσαι
να με χρειάζεσαι
όπως κι εγώ.
Έρχονται ώρες
που οι σκέψεις με πληγώνουν
και δεν τελειώνουν
τα “πώς” και τα “γιατί”
γι’ αυτές τις ώρες
κι οι δυο μας φταίμε
κι ό,τι κι αν λέμε
τι ωφελεί
φτάνει που κλαίμε
και που είμαστε μαζί.
Να μ’ αγκαλιάζεις
για να σ’ αισθάνομαι
κι αν δεις να χάνομαι
να μ’ ανεβάζεις
να με ησυχάζεις
και να με νοιάζεσαι
να με χρειάζεσαι
όπως κι εγώ.
από το stixoi.info
19 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2014/11:30
ΤΟ ΜΕΓΑΡΟ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ – ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΡΩΙ
Κυριακή πρωί στο Μέγαρο, ελάτε να ακούσετε … τα όργανα!
Η φετινή σειρά συναυλιών παρουσιάζει τη συμφωνική ορχήστρα
και τις ομάδες οργάνων που την αποτελούν.
Οικογένεια φασαριόζα, τα Χάλκινα σας περιμένουν για να τα… ακούσετε στη σκηνή της Αίθουσας Χρήστος Λαμπράκης!
Γνωρίστε το κόρνο, την τρομπέτα, το τρομπόνι και την τούμπα μέσα από χαρακτηριστικά αποσπάσματα έργων που γράφτηκαν γι’ αυτά από τους Π.Ι.Τσαϊκόφσκι, S. Johnson, H. Schneider, Ν. Σκαλκώτα, L. Anderson, M. Brand, Queen και Μ. Χατζιδάκι.
Συμμετέχουν
Ionian Brass Ensemble
Μουσική διεύθυνση: Σωκράτης Άνθης
Κείμενα-παρουσίαση: Νίκος Ξανθούλης
Στην ίδια Σειρά μπορείτε να παρακολουθήσετε:
– «Άκου… τα ξύλινα!», 2 Φεβρουαρίου/11:30
Το ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ . Λαϊκό Ορατόριο για συμφωνική ορχήστρα, χορωδία, μικρή λαϊκή ορχήστρα, βαρύτονο (ψάλτης), λαϊκό τραγουδιστή και αφηγητή.
Ποίηση: Οδυσσέας Ελύτης Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης .
Εδώ όλο το ΆΞΙΟΝ ΕΣΤΙ του Οδυσσέα Ελύτη : ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ ΕΛΥΤΗΣ (PDF) / Πηγή : http://www.uni-leipzig.de/~organik/giannis/Philosophie/Gedicht%2010.pdf
και εδώ ΆΞΙΟΝ ΕΣΤΙ : Θεοδωράκης_Μπιθικώτσης_Κατράκης_Ελύτης
Όλη η συναυλία που δόθηκε στο θέατρο Λυκαβητού το 1977.
Τραγούδι : ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΜΠΙΘΙΚΩΤΣΗΣ
Ψάλτης : ΑΝΔΡΕΑΣ ΚΟΥΛΟΥΜΠΗΣ
Αφηγητής: ΜΑΝΟΣ ΚΑΤΡΑΚΗΣ
Μπουζούκι: ΚΩΣΤΑΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ – ΛΑΚΗΣ ΚΑΡΝΕΖΗΣ
Διεύθυνση: ΜΙΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ
“…να μπορούσαν και τη σημασία των λαών να τη μετράνε όχι από το πόσα κεφάλια διαθέτουνε για μακέλεμα, όπως συμβαίνει στις μέρες μας, αλλά απ’ το πόση ευγένεια παράγουν, ακόμη και κάτω από τις πιο δυσμενείς και βάναυσες συνθήκες, όπως ο δικός μας ο λαός στα χρόνια της Τουρκοκρατίας, όπου το παραμικρό κεντητό πουκάμισο, το πιο φτηνό βαρκάκι, το πιο ταπεινό εκκλησάκι, το τέμπλο, το κιούπι, το χράμι, όλα τους αποπνέανε μιαν αρχοντιά κατά τι ανώτερη των Λουδοβίκων.”
ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ
In Mute Festival. Το φεστιβάλ που δίνει ήχο στη σιωπή. Η απόλυτη πρόταση για έξοδο που απαντά στο δίλημμα «σινεμά ή συναυλία;»
Εκεί που ο βωβός κινηματογράφος γίνεται συναυλία, η ηλεκτρονική μουσική ταξιδεύει έως το 1920 και το In Mute Festival ξεκινάει. Για δύο βραδιές, το Σάββατο 12 και την Κυριακή 13 Οκτωβρίου, στη Μικρή Σκηνή της Στέγης, όλοι οι σινεφίλ και οι λάτρεις των ηλεκτρονικών μουσικών πειραματισμών συναντιούνται για 4 μοναδικές κινηματογραφικές συναυλίες.
Σάββατο 12 Οκτωβρίου
The Wind (1928)
Σκηνοθεσία: Victor Sjöström
Μουσική: Μιχάλης Μοσχούτης (κιθάρα, laptop)
Nanook of the North (1922)
Σκηνοθεσία: Robert J. Flaherty
Μουσική: Thomas Köner (laptop) & Ivana Neimarevic (πιάνο)
Κυριακή 13 Οκτωβρίου
The Fall of the House of Usher (1928)
Σκηνοθεσία: Jean Epstein
Μουσική: Silent Move (Βασίλης Τζαβάρας: πιάνο, κιθάρα & Γιάννης Παξεβάνης: κιθάρα, tapes)
Strike (1925)
Σκηνοθεσία: Sergei Eisenstein
Μουσική: Lawrence English (laptop)
“Κάποιες φορές πιστεύω πως κάποιος εκεί ψηλά με έσωσε απο το να είμαι ένας συνηθισμένος άνθρωπος”
Γεννήθηκε με όλα του τα κόκκαλα σπασμένα – με την τέχνη και την επιμονή του όμως έδωσε ένα κορυφαίο μάθημα ζωής.
Δυστυχώς δεν είχε την “τύχη” να γεννηθεί και αυτός όπως σχεδόν όλος ο κόσμος, υγιής, αλλά είχε την θέληση και το πείσμα να γίνει ένας απο τους καλύτερους στο είδος του. Δεν ήθελε ο κόσμος να τον λυπάται για την κατάσταση στην οποία βρισκόταν σε όλη του την ζωή, ήθελε να τον θαυμάζει για την σκληρή δουλειά που έκανε τόσα χρόνια.
Με τη γέννηση του (28 Δεκεμβρίου 1962) προκάλεσε θλίψη στην οικογένεια του αλλά και σε όλη την κοινότητα του Orange της Νότιας Γαλλίας απ’ όπου καταγόταν. Το βρέφος της οικογένειας Petrucciani γεννήθηκε με όλα του τα κόκκαλα σπασμένα. Οι γιατροί αμέσως διέγνωσαν την σπάνια αρρώστια του ατελή οστεογένεση -ή “γυάλινα κόκκαλα” όπως συνηθίζεται να την αποκαλούν.Δυστυχώς τα κακά μαντάτα συνεχίστηκαν αφού οι γιατροί δεν του έδιναν περισσότερα απο 20 χρόνια ζωής.
Μεγάλωσε σε μια ιταλογαλλική, μουσικόφιλη, οικογένεια. Ο πατέρας του Tony, καταγόταν απο την Σικελία της Ιταλίας και η μητέρα του Anne απο την Γαλλία. Ο πατέρας έπαιζε κιθάρα, όπως και ο Phillipe, ο αδερφός του. Ο Louis ο δεύτερος γιος της οικογένειας έπαιζε μπάσο.
Στην ηλικία των τεσσάρων, ο Michel ερωτεύτηκε το πιάνο όταν είδε τον άσσο της Jazz μουσικής Duke Ellington να σολάρει στην τηλεόραση. Άρχισε να ζητάει απο τον πατέρα του να του πάρει ένα πιάνο. Ο πατέρας του, λόγω έλλειψης χρημάτων, του παίρνει ως δώρο τα Χριστούγεννα ενα πιάνο-παιχνίδι. Ο μικρός Michel μόλις άκουσε το πιάνο να παίζει το έσπασε σε μικρά κομμάτια αφού ο ήχος του δεν είχε καμία σχέση με αυτό που είχε ακούσει στην τηλεόραση.
Μέχρι που μια μέρα, ο πατέρας του, Tony, που δούλευε κοντά σε μια βρετανική στρατιωτική βάση είδε στα σκουπίδια τους ένα πιάνο. (“Ήταν μερικοί Βρεττανοί στρατιώτες που από το μεθύσι τους έριχναν μπύρες και ότι άλλοι έβρισκαν μπροστά τους στα πλήκτρα του πιάνου… Για να γλυτώσουν απο την βλακεία που έκαναν το πέταξαν στα σκουπίδια…”, είπε αργότερα.) To πιάνο δεν ήταν σε άριστη κατάσταση αλλά για τον μικρό Michel ήταν οτι έπρεπε για να ξεκινήσει τα πρώτα του βήματα στην μουσική.
Ο Michel δεν ακουλούθησε την “νορμάλ” ζωή που κανουν όλα τα παιδιά. Δεν πήγε καθόλου σχολείο αλλά ασχολήθηκε αμέσως με την μεγάλη του αγάπη. Για 8 χρόνια ακολούθησε αυστηρά προγράμματα κλασσικής μουσικής.
Όταν έγινε 10 ετών άρχισε να παίζει κομμάτια του Bill Evans. Ο σημαντικός αυτός πιανίστας άσκησε μεγάλη επιρροή στον Michel. Μεγάλες επιρροές στην ζωή του ήταν επίσης και οι κλασικοί γίγαντες Bach, Mozart, Ravel και Debussy.
Η πρώτη του μεγάλη εμφάνιση έγινε σε ηλικία μόλις 13 ετών στο φεστιβάλ Jazz της Γαλλικής πόλης Clioucat. Εκείνη την χρονιά (1975) μεγάλος καλεσμένος ήταν ο Clark Terry (τρομπέτα) ο οποίος ζήτησε ενα πιανίστα για να το συνοδεύει μουσικά. Για πιανίστα είχαν καλέσει τον Michel. Όταν ο Clark τον είδε έσκασε στα γέλια, αφού όπως έλεγε αργότερα “σίγουρα μου κάνουν πλάκα”. Όταν κατάλαβε πως δεν επρόκειτο για πλάκα έδωσε στον μικροσκοπικό Μichel, που ήταν μόλις 71 εκατοστά, την ευκαιρία να παίξει για να τον ακούσει. Ο Clark χρειάστηκε μόλις ένα λεπτό για να νιώσει το αστείρευτο ταλέντο του.
Ασχέτως το ότι έπρεπε να τον κουβαλάνε στη σκηνή γιατί δεν μπορούσε να ανεβαίνει σκαλιά, ο Μισέλ στο σανίδι ήταν απίστευτος. Άρχισε να παίζει σε διάφορα φεστιβάλ σε όλη την Γαλλία πάντοτε με την βοήθεια των ξύλινων ποδιών που είχε κατασκευάσει ο πατέρας του για να μπορεί να πατάει τα πετάλια.
Στα 16 μετακομίζει στο Παρίσι, όπου ηχογραφεί πρώτο του άλμπουμ με την ονομασία “flash”.
Αν και το Παρίσι θεωρείται εξαιρετική πόλη για ένα νεαρό που ασχολείται με την Jazz ο Μισέλ τα βρίσκει σκούρα. Τα κόκκαλα του συνεχίζουν να σπάνε συνεχώς και οι πόνοι είναι αφόρητοι. Καταφεύγει για κάποιο διάστημα στα ναρκωτικά, αλλά προτού πάρει τον κατήφορο μετακομίζει στην Αμερική και συγκεκριμένα στην Νέα Υόρκη, πληρώνοντας το εισιτήριο του με ακάλυπτη επιταγή. Οι αρχές του Παρισιού των καταδιώκουν αλλά ο πατέρας του ξεπληρώνει την επιταγή και τον σώζει από περεταίρω μπελάδες.
Στην Νέα Υόρκη γνωρίζει ένα από τους θρύλους της Jazz τον Charles Lloyd. Μαθαίνοντας ότι ο Charles ήταν αυτός που ανακάλυψε τον μεγάλο πιανίστα της δεκαετίας του ’60 Keith Jarett, ενθουσιάζεται. Η συνεργασία τους κράτησε για 5 χρόνια και του απέφερε 3 δίσκους με την δισκογραφική εταιρεία που είχε ο Charles. Το 1982 μετακομίζει στην Καλιφόρνια και σε σόλο που έδωσε στο Kool Jazz Festival εισπράττει διθυραμβικές κριτικές από τα ΜΜΕ της Αμερικής.
Η υγεία του Michel χειροτερεύει αφού τα κόκκαλα του σπάνε όλο και περισσότερο. Το ύψος του μέχρι τα 19 του χρόνια ήταν 95 εκατοστά. Αυτό όμως δεν τον εμποδίζει καθόλου από το να γίνει καλύτερος μουσικός. Προσπαθούσε να ζήσει μια ζωή όπως όλοι οι άνθρωποι. Ο Michel είχε αδυναμία στις γυναίκες. Έζησε μεγάλους έρωτες αλλά έκανε και δύο παιδιά. (Το ένα του παιδί, ο Alexandre, κληρονόμησε την σπάνια αρρώστια του.)
Τα επόμενα χρόνια της καριέρας του ο Michel θα συνεργαστεί με τεράστιους καλλιτέχνες της Jazz, όπως οι Al Foster, Dave Holland, Stanley Clarke, Lee Konitz, Joe Lovano, Joe Henderson αλλά και με τον θρυλικό Dizzy Gillespie. Το 1983 η Los Angeles Times θα τον ψηφίσει εώς τον “Jazz Man of the Year” και το Ιταλικό Πολιτιστικό Γραφείο θα του απονέμει το βραβείο του καλύτερου Μουσικού Πιανίστα της Jazz. Οι Γάλλοι θα τον τιμήσουν και αυτοί με την σειρά τους με το υπέρτατο βραβείο της “Prix Django Reinhardt”. Το 1984 το σόλο άλμπουμ του “100 hearts” θα πάρει το βραβείο του καλύτερου άλμπουμ Jazz.
Από το 1986 μέχρι και το 1998 ο Michel θα ταξιδέψει σε όλη την Ευρώπη δίνοντας συναυλίες με μεγάλους μουσικούς.
Λίγο μετά τα 36α γενέθλια του ο Petrucciani αρρώστησε σοβαρά. Άφησε την τελευταία του πνοή στις 6 Ιανουαρίου 1999 στο Μανχάταν. Η είδηση του θανάτου του προκάλεσε θλίψη στον κόσμο της μουσικής.
Ο Petrucciani κατάφερε να νικήσει τα πάθη του, τις αδυναμίες του, αλλά και τα τεράστια προβλήματα υγείας που είχε και ακολούθησε το δικό του όνειρο. Για τους Γάλλους παραμένει ένας εθνικός ήρωας, ένας ήρωας της ίδιας της ζωής, ένα παράδειγμα προς μίμηση όπως είπε κάποτε ο πρώην Γάλλος Πρόεδρος Jacques Chirac.
πηγή : www.lifo.gr / Χρήστος Κυριακού
