Σχέσεις

Φεβ
2

Ο ΝΑΡΚΙΣΣΟΣ…

Γιάννα Ανδρεαδάκη στις 2 Φεβρουαρίου 2025

Από την Κυριακή

“Σαν πέθανε ο Νάρκισσος, μεταμορφώθηκε η λίμνη της χαράς του κι από κύπελλο γλυκού νερού άλλαξε και γιόμισε αρμυρά δάκρυα.

Κ’ οι Δρυάδες ήρθανε κλαίγοντας απ’ το δάσος για να της τραγουδήσουν και να την παρηγορήσουν.

Κι άμα είδανε πως η λίμνη από κύπελλο γλυκού νερού μεταμορφώθηκε σε κύπελλο γιομάτο αρμυρά δάκρυα, απόλυσαν τις πράσινες πλεξούδες των μαλλιών τους και φώνα­ξαν κλαίγοντας: «Δεν παραξενευόμαστε που θρηνείς με τέ­τοιον τρόπο για το Νάρκισσο, ήτανε τόσο όμορφος!»
«Ήτανε όμορφος ο Νάρκισσος;» ρώτησε η λίμνη.

«Αυτό ποιος μπορεί καλύτερα να το ξέρει από σένα;» απά­ντησαν οι Δρυάδες. «Από μας πάντα προσπερνούσε, μα σέ­να πάντα σε ζήταγε για να ξαπλώνει πλάι σου, να σε θαυμά­ζει και να καθρεφτίζει στον καθρέφτη των νερών σου την ομορφιά του».

Κ’ η λίμνη απάντησε: «Εγώ όμως αγαπούσα το Νάρκισ­σο, γιατί όταν ξαπλωνόταν στην όχθη μου και με κοίταζε, καθρέφτιζα στον καθρέφτη των ματιών του τη δική μου ο­μορφιά».

Όσκαρ Γουάιλντ

Πεζογραφία, Σχέσεις Χωρίς σχόλια »
Ιαν
28

“ΜΑΘΑΙΝΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ”

Γιάννα Ανδρεαδάκη στις 28 Ιανουαρίου 2025

” Ο σοφός άντρας συνέχισε να απαριθμεί τους λόγους για τους οποίους πίστευε ότι η αγάπη δεν υπάρχει και είπε «Τα έχω ζήσει όλα αυτά. Δεν θα αφήσω πια κανέναν να χειραγωγήσει τον νου μου και να ελέγξει τη ζωή μου στο όνομα της αγάπης».

Τα επιχειρήματά του ήταν αρκετά λογικά και τα λόγια του έπεισαν πολλούς. Δεν υπάρχει αγάπη.

Τότε, μια μέρα, καθώς περπατούσε στο πάρκο, είδε μια πανέμορφη γυναίκα να κάθεται σε ένα παγκάκι και να κλαίει.Ένιωσε περιέργεια. Κάθισε δίπλα της και ρώτησε αν μπορούσε να τη βοηθήσει. Τη ρώτησε γιατί έκλαιγε. Μπορείτε να φανταστείτε την έκπληξή του όταν του είπε ότι έκλαιγε επειδή δεν υπάρχει αγάπη. Τότε είπε: «Εκπληκτικό – μια γυναίκα που δεν πιστεύει ότι υπάρχει αγάπη!» Φυσικά, ήθελε να μάθει περισσότερα για κείνη.

«Γιατί λες ότι δεν υπάρχει αγάπη;» τη ρώτησε.

«Είναι μεγάλη ιστορία», απάντησε εκείνη. «Παντρεύτηκα πολύ μικρή, με όλη αυτή την αγάπη, όλες τις αυταπάτες, γεμάτη ελπίδα ότι θα μοιραζόμουν τη ζωή μου με τον σύντροφό μου. Ορκιστήκαμε ότι θα έχουμε πίστη, σεβασμό και εκτίμηση, και κάναμε οικογένεια. Σύντομα, όμως, όλα άλλαξαν. Εγώ ήμουν η αφοσιωμένη σύζυγος που φρόντιζε τα παιδιά και το σπίτι. Ο άντρας μου συνέχισε να προχωρά στην καριέρα του και η επιτυχία και η εικόνα του εκτός σπιτιού ήταν για κείνον σημαντικότερα από την οικογένειά μας.Έχασε τον σεβασμό που μου είχε και εγώ το ίδιο. Πληγώσαμε ο ένας τον άλλο και κάποια στιγμή κατάλαβα ότι δεν τον αγαπούσα και πως ούτε εκείνος με αγαπούσε» Όμως, τα παιδιά χρειάζονταν έναν πατέρα και αυτή ήταν η δικαιολογία που με έκανε να μένω μαζί του και να κάνω ό,τι μπορούσα για να τον στηρίξω. Τώρα τα παιδιά μεγάλωσαν κι έφυγαν. Δεν έχω πια λόγο να μένω κοντά του. Δεν υπάρχει σεβασμός και καλοσύνη. Ξέρω ότι ακόμη και αν βρω κάποιον άλλο, θα είναι το ίδιο, γιατί δεν υπάρχει αγάπη. Δεν έχει νόημα να αναζητάς κάτι που δεν υπάρχει. Γι’ αυτό κλαίω».

Καταλαβαίνοντάς την απόλυτα, την αγκάλιασε και της είπε. «Έχεις δίκιο· δεν υπάρχει αγάπη. Την αναζητάμε, ανοίγουμε την καρδιά μας και γινόμαστε ευάλωτοι, και το μόνο που βρίσκουμε είναι εγωισμός. Κι αυτό μας πληγώνει ακόμη κι αν δεν θεωρούμε ότι μπορούμε να πληγωθούμε. Δεν έχει σημασία πόσες σχέσεις κάνουμε- το ίδιο συμβαίνει κάθε φορά. Γιατί, λοιπόν, να αναζητάμε πια την αγάπη;»

Έμοιαζαν τόσο που έγιναν οι καλύτεροι φίλοι. Ήταν μια υπέροχη σχέση. Υπήρχε αμοιβαίος σεβασμός και δεν κατέκρινε ποτέ ο ένας τον άλλο. Κάθε δευτερόλεπτο που περνούσαν μαζί ήταν χαρούμενοι. Δεν υπήρχε φθόνος ή ζήλια, δεν υπήρχε έλεγχος και κτητικότητα. Η σχέση τους εξελισσόταν συνεχώς. Τους άρεσε πολύ να κάνουν παρέα, γιατί όταν ήταν μαζί διασκέδαζαν πολύ. Όταν δεν ήταν μαζί, έλειπε ο ένας στον άλλο.

Μια μέρα, ενώ εκείνος ταξίδευε, του ήρθε στο μυαλό η πιο παράλογη ιδέα. Σκέφτηκε: «Χμ, ίσως αυτό που αισθάνομαι για κείνη να είναι αγάπη. Όμως, είναι τόσο διαφορετικό απ’ ό,τι έχω νιώσει στο παρελθόν. Δεν είναι αυτό που περιγράφουν οι ποιητές και οι θρησκείες, γιατί δεν είμαι υπεύθυνος για κείνη. Δεν αποκομίζω κάτι από αυτή- δεν έχω την ανάγκη να με φροντίζει- δεν την κατηγορώ για τις δυσκολίες που αντιμετωπίζω, ούτε της λέω τον πόνο μου. Περνάμε υπέροχα μαζί και απολαμβάνουμε ο ένας την παρέα του άλλου. Σέβομαι τον τρόπο που σκέφτεται και αυτό που αισθάνεται. Δεν με ντροπιάζει- δεν με ενοχλεί καθόλου. Δεν αισθάνομαι ζήλια όταν είναι με άλλους ανθρώπους- δεν τη φθονώ όταν πετυχαίνει κάτι. Ίσως, τελικά, να υπάρχει αγάπη, αλλά να μην είναι αυτό που πιστεύει ο κόσμος».

Ανυπομονούσε να γυρίσει και να της μιλήσει, να της πει την παράλογη ιδέα του. Με το που άρχισε να μιλά, εκείνη του είπε: «Ξέρω ακριβώς τι εννοείς. Σκέφτηκα κι εγώ το ίδιο καιρό τώρα, αλλά δεν ήθελα να σου πω τίποτα, γιατί ξέρω ότι δεν πιστεύεις στην αγάπη. Ίσως να υπάρχει αγάπη, αλλά να μην είναι αυτό που πιστεύαμε». Αποφάσισαν να γίνουν εραστές και να ζήσουν μαζί, και ήταν θαυμάσια, γιατί τα πράγματα δεν άλλαξαν καθόλου. Συνέχισαν να σέβονται και να στηρίζουν ο ένας τον άλλο και η αγάπη τους αυξανόταν. Ακόμη και τα απλούστερα πράγματα γέμιζαν την καρδιά τους αγάπη, γιατί ήταν τόσο ευτυχισμένοι.

Η καρδιά του άντρα ήταν τόσο γεμάτη με την αγάπη που ένιωθε ώστε κάποιο βράδυ έγινε ένα θαύμα. Κοιτούσε τα αστέρια και βρήκε το πιο όμορφο και η αγάπη του ήταν τόσο μεγάλη που αυτό άρχισε να κατεβαίνει από τον ουρανό και σύντομα το κρατούσε στα χέρια του. Ύστερα συνέβη κι άλλο θαύμα και η ψυχή του έγινε ένα με το αστέρι. Ένιωσε τεράστια χαρά και ανυπομονούσε να πάει στη γυναίκα και να της δώσει το αστέρι για να της αποδείξει την αγάπη του.’Οταν της πρόσφερε το αστέρι, εκείνη ένιωσε για μια στιγμή αμφιβολία. Η αγάπη ήταν τόση που την τρόμαξε και, τότε, το αστέρι τής έπεσε από τα χέρια και έγινε χίλια κομμάτια.

Τώρα υπάρχει ένας ηλικιωμένος άντρας που περιφέρεται στον κόσμο και πιστεύει πλέον ακράδαντα ότι δεν υπάρχει αγάπη και μια όμορφη ηλικιωμένη γυναίκα που περιμένει τον άντρα της στο σπίτι κλαίγοντας για τον παράδεισο που κάποτε είχε στα χέρια της και που, σε μια στιγμή αμφιβολίας, άφησε να της φύγει. Αυτή είναι η ιστορία του ανθρώπου που δεν πίστευε στην αγάπη.

Ποιος έκανε το λάθος; Θέλετε να μαντέψετε τι πήγε στραβά; Το λάθος ήταν του άντρα που νόμισε ότι μπορούσε να δώσει την ευτυχία του στη γυναίκα. Το αστέρι ήταν η ευτυχία του, και το λάθος του ήταν ότι την εναπόθεσε στα χέρια της. Η ευτυχία δεν έρχεται ποτέ από έξω. Και οι δύο ήταν χαρούμενοι λόγω της αγάπης που πήγαζε από μέσα τους. Όμως, με το που της έδωσε την ευτυχία του, εκείνη έσπασε το αστέρι, γιατί δεν μπορούσε να είναι υπεύθυνη για την ευτυχία του.

Όσο κι αν τον αγαπούσε, δεν μπορούσε να τον κάνει ποτέ ευτυχισμένο, γιατί δεν ήξερε τι σκεφτόταν. Δεν μπορούσε να ξέρει τις προσδοκίες του, γιατί δεν γνώριζε τα όνειρά του.

Αν πάρετε την ευτυχία σας και την εναποθέσετε στα xέρια του άλλου, αργά ή γρήγορα, θα σπάσει. Αν δώσετε την ευτυχία σας σε κάποιον, υπάρχει πάντα το ενδεχόμενο να σας τη στερήσει. Αν, λοιπόν, η ευτυχία προέρχεται μόνο από μέσα σας και είναι αποτέλεσμα της αγάπης σας, αυτό σημαίνει ότι εσείς είστε υπεύθυνοι για αυτή. Δεν μπορείτε να κάνετε υπεύθυνο κάποιον άλλο για τη δική σας ευτυχία. Όταν, όμως, πηγαίνουμε στην εκκλησία να παντρευτούμε, το πρώτο πράγμα που κάνουμε είναι να ανταλλάξουμε βέρες. Βάζουμε το αστέρι μας στα χέρια του άλλου, περιμένοντας ότι θα κάνει ο ένας τον άλλο ευτυχισμένο. Όσο κι αν αγαπάτε κάποιον, δεν θα γίνετε ποτέ το άτομο που επιθυμεί.

Αυτό είναι το λάθος που κάνουμε οι περισσότεροι εξαρχής. Εναποθέτουμε την ευτυχία μας στον σύντροφό μας, αλλά αυτό δεν είναι σωστό. Δίνουμε όλες αυτές τις υποσχέσεις που δεν μπορούμε να κρατήσουμε και δημιουργούμε τις συνθήκες της ίδιας μας της αποτυχίας.”

ΜΑΘΑΙΝΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ
DON MIGUEL RUIZ
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΔΙΟΠΤΡΑ

Σχέσεις Χωρίς σχόλια »
Ιαν
24

ΑΝΔΡΕΑΣ ΕΜΠΕΙΡΙΚΟΣ ΠΟΙΗΜΑ

Γιάννα Ανδρεαδάκη στις 24 Ιανουαρίου 2025

Προς την αγαπημένη του Μήτση (1939)

«Είσουν σαν μια σιγή που την διαπερά ο άνεμος. Το τραύμα σου όμως, το είχα επουλώσει και οι λέξεις που λέγαμε, μας πλησιάσανε τόσο, που και η σιγή και το διάκενο των ημερών πριν γνωρισθούμε, χάθηκαν ολοτελώς.

Στο γήπεδο της συναντήσεώς μας, που έγινε γήπεδο της αγάπης μας, δεν γειτνιάζουν άλλοι. Είσαι καλή και η καλλονή σου υπερβαίνει τα όρια της πολιτείας, και φθάνει ίσαμε τα κράσπεδα της χθεσινής σου μοναξιάς, που την κατέλυσες εσύ. Ναι, στο γήπεδον αυτό, δεν γειτνιάζουν άλλοι, είμαι κοντά σου εγώ και μένω μεσ’ στις ελπίδες σου, όπως μένεις εσύ μέσα στα βλέφαρά μου, όταν κοιμάμαι.

Οι λέξεις των άλλων δεν έχουν σημασία, γιατί χάσαν το ύφος που είχανε πριν γνωρισθούμε, και τα πρόσωπα των άλλων ήρχισαν να μοιάζουν με ξένα πρόσωπα, άγνωστα σε μένα και, ίσως, και σε σένα.
Ωστόσο, τι πειράζει. Το κέλυφος του παρελθόντος έσπασε, και βγήκες εσύ, γιομάτη, οριστική και με βελούδο που άφηνε ημίγυμνο το στήθος σου. […]Αγάπη μου, σε αγαπώ, και θάναι το ταξείδι μας, σαν ανοιξιάτικη πομπή των μύρων.”

Λιάζομαι μες στη συγκίνηση των ημερών του Νοέμβρη, που ξαναφέραμε μαζί. Μαζί το ζούμε και το θέλουμε το πηγαινέλα της φύσης – τις μυρουδιές του κρύου ανέμου, τα παγωμένα νίκελ της πόλης, τον κλειστό χώρο μες στην παγωνιά όταν αχνίζουν τα τζάμια. Ζωή μου, δίπλα σου βλέπω την αναπνοή και ακούω το καρδιοχτύπι όλων των πραγμάτων. Ζωή μου, δίπλα σου είναι η μέρα του ήλιου του μεσονυκτίου. Μακριά σου είναι η νύχτα του βορινού χειμώνα.»

Ποίηση, Σχέσεις Χωρίς σχόλια »
Ιαν
18

Η προσωπική ζωή του Έλληνα, με τον σκύλο και την γάτα

Γιάννα Ανδρεαδάκη στις 18 Ιανουαρίου 2025
Οι Έλληνες, ο σκύλος και η γάτα τους. Τι δείχνει έρευνα για την «προσωπική» τους ζωή
Η έρευνα εστιάζει, μεταξύ άλλων, στη φροντίδα, στις προτιμήσεις, αλλά και στα συναισθήματα των Ελλήνων για αυτά τα υπέροχα πλάσματα

Ένα από τα αξιοσημείωτα στοιχεία που φέρνει στην επιφάνεια η έρευνα, είναι ότι το 82% των Ελλήνων μάζεψε από τον δρόμο μια γατούλα. Και το 49%, έναν σκυλάκο.

Στην πρόσφατη πανελλαδική έρευνα της Focus Bari συμμετείχαν 1.004 άτομα.

Επιλεκτικά θα αναφέρουμε κάποια στατιστικά στοιχεία.

Το ποσοστό των Ελλήνων που έχει βάλει στη ζωή του ένα κατοικίδιο, αγγίζει το 62%, ενώ το 25% είχαν κατά το παρελθόν. Μόλις το 13% δεν είχαν ποτέ.

Οι Έλληνες (75%) αναγνωρίζουν ότι τα παιδιά μεγαλώνουν πολύ καλύτερα όταν έχουν για παρέα τους έναν σκύλο

Οι Έλληνες συμφωνούν απόλυτα (80%) ότι ο σκύλος είναι ο πιο πιστός σύντροφος του ανθρώπου

Από ό,τι φαίνεται από την έρευνα, είμαστε ένας λαός που ο σκύλος έχει «κατακτήσει» τα σπίτια μας (39%), όπως και η γάτα (29%). Οι χαμηλότερες κοινωνικές τάξεις έχουν επιλέξει ως κατοικίδιο κάποιο πουλάκι ή χρυσόψαρο (18% και 12%, αντίστοιχα).

Οι Έλληνες και ο σκύλος τους

Όπως προαναφέρθηκε, οι Έλληνες δείχνουν αδυναμία στα σκυλάκια και τα γατάκια που ζουν στον δρόμο. Και αποφασίζουν να βάλουν τέλος στην αδέσποτη ζωή τους.

Το 64% των Ελλήνων, λοιπόν, έχουν για παρέα τους ημίαιμο σκυλάκο, ενώ το 36% έχουν αδυναμία στους σκύλους φυλής. Από αυτό το ποσοστό, δηλαδή το 36%, το 51% είναι νέοι ηλικίας 18-24 ετών.

Άλλοι πάλι (27%) απέκτησαν σκύλο, καθώς τους προσφέρθηκε ως δώρο ανεκτίμητο, και κάποιοι άλλοι τον αγόρασαν (17%).

Οι κηδεμόνες σκύλων προτιμούν τα μικρόσωμα και μεσαία μεγέθη (73%), αλλά δεν είναι λίγοι και εκείνοι (27%) που έχουν για συντροφιά μεγαλόσωμους σκύλους.

Σύμφωνα με την έρευνα, η σχέση των Ελλήνων με τον σκύλο τους κρατάει χρόνια, καθώς το 90% τον έχουν στο πλάι τους από 2 έως 11+ χρόνια.Μάλιστα, η φροντίδα του σκύλου είναι οικογενειακή υπόθεση. Οι «κύριοι» του σκύλου (69%) αναλαμβάνουν την προσωπική του φροντίδα, όπως και τα άλλα μέλη της οικογένειας (30%).

Πώς αποδεικνύουν τη φροντίδα του σκύλου τους οι Έλληνες;

Το 59% των ερωτηθέντων έχουν στειρώσει τους σκύλους τους, το 87% τους πηγαίνουν τακτικά στον κτηνίατρο, και το 69% τους έχουν βάλει τσιπάκι. Οι Αθηναίοι δίνουν προτεραιότητα στη στείρωση των σκύλων τους, ενώ οι Θεσσαλονικείς δίνουν έμφαση στους κτηνιατρικούς ελέγχους και στο τσιπάκι.

Επίσης, το 66% των Ελλήνων βγάζουν βόλτα τον σκύλο τους δύο ή τρεις φορές την ημέρα. Από αυτούς, το συντριπτικό ποσοστό 91% ανήκει στους Θεσσαλονικείς.

Παράλληλα, οι Έλληνες δεν προσθέτουν στην οικογένεια τους έναν σκύλο προκειμένου να προστατεύουν το σπίτι τους, ούτε επειδή τον θέλουν τα παιδιά τους.

Οι κύριοι λόγοι που έχουν σκύλο, είναι επειδή τον θέλουν για συντροφιά (75%). Επίσης, ένα πολύ υψηλό ποσοστό (91%) θεωρούν ότι ο σκύλος επιδρά θετικά στην ψυχική τους υγεία.

Οι Έλληνες και η γάτα τους

Στο θέαμα μιας γατούλας που «σπίτι» της είναι ο δρόμος, ο Έλληνας δεν θα κλείσει τα μάτια.

Οι συμμετέχοντες στην έρευνα δήλωσαν (82%) ότι τις γατούλες τους τις βρήκαν στον δρόμο και η συμβίωση μαζί τους κρατάει χρόνια.

Συγκεκριμένα, το 81% των ερωτηθέντων συγκατοικούν με τις γάτες από δύο έως 11+ χρόνια, ενώ το 69% έχουν αναλάβει προσωπικά τη φροντίδα τους.

Έχουν φροντίσει να τις στειρώσουν (79%), ενώ το ποσοστό των Ελλήνων που μεριμνά για τους κτηνιατρικούς τους ελέγχους φτάνει το 65%.

Είναι ξεκάθαρο ότι οι Έλληνες δεν βάζουν στη ζωή τους μία γάτα επειδή είναι διακαής επιθυμία των παιδιών τους, αλλά είναι δική τους απόφαση (79%).

Επιθυμούν τη συντροφιά της (73%), ή απέκτησαν γάτα καθώς πιστεύουν ότι η σχέση με τα κατοικίδια βελτιώνει την ψυχή του ανθρώπου (88%).

Οι αντιλήψεις των Ελλήνων για τον σκύλο και τη γάτα

Ο σκύλος είναι ο πιο πιστός σύντροφος του ανθρώπου. Είναι μία από τις κλασικές φράσεις, και οι Έλληνες συμφωνούν απόλυτα (80%).

Επίσης, το 58% των Ελλήνων που συμμετείχαν στην έρευνα πιστεύουν ότι την αληθινή αγάπη την γνωρίζεις μέσα από τη σχέση με τον σκύλο σου.

Παράλληλα, οι Έλληνες (75%) αναγνωρίζουν ότι τα παιδιά μεγαλώνουν πολύ καλύτερα όταν έχουν για παρέα τους έναν σκύλο, και ότι είναι πάρα πολύ σημαντική η σχέση του ανθρώπου με τα ζώα (86%).

Οι Έλληνες δεν προτιμούν τις γάτες επειδή δεν έχουν ανάγκη από τόση φροντίδα όσο ένας σκύλος (46%). Επίσης, αφιερώνουν πολύ χρόνο και φροντίζουν το κατοικίδιο τους (56%).

Τέλος, οι Έλληνες επιλέγουν να αγοράζουν τροφή για το κατοικίδιο τους από το pet shop της γειτονιάς τους.

Aπό in.gr

 

Η Ζωή μας σήμερα, Σχέσεις Χωρίς σχόλια »
Ιαν
11

Ο ΔΡΟΜΟΣ….

Γιάννα Ανδρεαδάκη στις 11 Ιανουαρίου 2025
Παραμύθια, Σχέσεις Χωρίς σχόλια »
Νοέ
29

Νίκος Καζαντζάκης – «Βίος και πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά

Γιάννα Ανδρεαδάκη στις 29 Νοεμβρίου 2024

Απόσπασμα

Ο νους βολεύεται, έχει υπομονή,
του αρέσει να παίζει μα η καρδιά αγριεύει,
δεν καταδέχεται αυτή να παίξει, πλαντάει
και χιμάει να ξεσκίσει το δίχτυ της ανάγκης.
Ρωτώ, ξαναρωτώ χτυπώντας το χάος:
Ποιος μας φυτεύει στη γης ετούτη
χωρίς να μας ζητήσει την άδεια;
Ποιος μας ξεριζώνει από τη γης ετούτη
χωρίς να μας ζητήσει την άδεια;
Είμαι ένα πλάσμα εφήμερο, αδύναμο,
καμωμένο από λάσπη κι ονείρατα.
Μα μέσα μου νογώ να στροβιλίζουνται
όλες οι δυνάμεις του Σύμπαντου.
Θέλω μια στιγμή, προτού με συντρίψουν,
ν΄ ανοίξω τα μάτια μου και να τις δω.
Αλλο σκοπό δε δίνω στη ζωή μου.

Θέλω να βρω μια δικαιολογία για να ζήσω
και να βαστάξω το φοβερό
καθημερινό θέαμα της αρρώστιας,
της ασκήμιας, της αδικίας και του θανάτου.
Ξεκίνησα από ένα σκοτεινό σημείο, τη Μήτρα·
οδεύω σ΄ ένα άλλο σκοτεινό σημείο, το Μνήμα.
Μια δύναμη με σφεντονάει μέσα από το σκοτεινό
βάραθρο· μια άλλη δύναμη με συντραβάει
ακατάλυτα στο σκοτεινό βάραθρο.

Και μάχουμαι
πως να γνέψω στους συντρόφους,
προτού πεθάνω.
Να τους δώσω το χέρι μου,
να προφτάσω να συλλαβίσω
και να τους ρίξω έναν ακέραιο λόγο.
Να τους πω τι φαντάζουμαι πως είναι
τούτη η πορεία·
και κατά που ψυχανεμίζουμαι πως πάμε.
Και πως ανάγκη να ρυθμίσουμε όλοι μαζί
το περπάτημα και την καρδιά μας.
Ένα σύνθημα, σα συνωμότες, ένα λόγο απλό
να προφτάσω να πω στους συντρόφους!

Ναι, σκοπός της Γης δεν είναι η ζωή,
δεν είναι ο άνθρωπος. έζησε χωρίς αυτά,
θα ζήσει χωρίς αυτά. Είναι σπίθες εφήμερες
της βίαιης περιστροφής της.

Ας ενωθούμε, ας πιαστούμε σφιχτά,
ας σμίξουμε τις καρδιές μας,
ας δημιουργήσουμε εμείς, όσο βαστάει
ακόμα η θερμοκρασία τούτη της Γης,
όσο δεν έρχουνται σεισμοί, κατακλυσμοί,
πάγοι, κομήτες να μας εξαφανίσουν,
ας δημιουργήσουμε έναν εγκέφαλο
και μιαν καρδιά στη Γης, ας δώσουμε
ένα νόημα ανθρώπινο
στον υπερανθρώπινον αγώνα!

Πολεμούμε γιατί έτσι μας αρέσει, τραγουδούμε
κι ας μην υπάρχει αυτί να μας ακούσει.
Δουλεύουμε, κι ας μην υπάρχει αφέντης,
να μας πλερώσει το μεροκάματο μας.
Δεν ξενοδουλεύουμε· εμείς είμαστε οι αφέντες·
το αμπέλι τούτο της Γης είναι δικό μας,
σάρκα μας κι αίμα μας.
Το σκάβουμε, το κλαδεύουμε, το τρυγούμε,
πατούμε τα σταφύλια του, πίνουμε το κρασί,
τραγουδούμε και κλαίμε, οράματα κι Ιδέες
ανηφορίζουν στην κεφαλή μας.
Σε ποια εποχή του αμπελιού σου έλαχε
ο κλήρος να δουλεύεις; Στα σκάμματα;
Στον τρύγο; Στα ξεφαντώματα;
Όλα είναι ένα.
Σκάβω και χαίρουμαι
όλον τον κύκλο του σταφυλιού,
τραγουδώ μέσα στη δίψα και στο μόχτο μου,
μεθυσμένος από το μελλούμενο κρασί.
Κρατώ το γιομάτο ποτήρι και ξαναζώ το μόχτο
του παππού και του προπάππου.
Κι ο ιδρώτας της δουλειάς τρέχει κρουνός
στο αψηλό καταμέθυστο κρανίο.
Είμαι ένα σακί γιομάτο κρέας και κόκαλα, αίμα,
ιδρώτα και δάκρυα, επιθυμίες και οράματα.

Ν΄ αγαπάς την ευθύνη.
Να λες: Εγώ, εγώ μονάχος μου
έχω χρέος να σώσω τη γης.
Αν δε σωθεί, εγώ φταίω.
Ένας λάκκος αίμα είναι η κεφαλή σου,
και μαζώνουνται κοπάδια κοπάδια οι γίσκιοι
των πεθαμένων και σε πίνουν να ζωντανέψουν.

«Μην πεθάνεις, για να μην πεθάνουμε!»
φωνάζουν μέσα σου οι νεκροι.
«Δεν προφτάσαμε να χαρούμε τις γυναίκες
που πεθυμήσαμε· πρόφτασε εσύ,
κοιμήσου μαζί τους!

Δεν προφτάσαμε
να κάμουμε έργα τις Ιδέες μας·
κάμε τις έργα εσύ!
Δεν προφτάσαμε να συλλάβουμε
και να στερεώσουμε το πρόσωπο
της ελπίδας μας· στερέωσε το εσύ!

«Τέλεψε το έργο μας! Τέλεψε το έργο μας!
Μέρα νύχτα μπαινοβγαίνουμε στο κορμί σου
και φωνάζουμε: Όχι, δε φύγαμε,
δεν ξεκορμίσαμε από σένα,
δεν κατεβήκαμε στη γης.
Μέσα από τα σωθικά σου
ξακλουθουμε τον αγώνα.
Λύτρωσε μας!»
Μια Φλόγα είναι η ψυχή του ανθρώπου·
ένα πύρινο πουλί, πηδάει από κλαρί σε κλαρί,
από κεφάλι σε κεφάλι, και φωνάζει:
«Δεν μπορώ να σταθώ, δεν μπορώ να καώ,
κανένας δεν μπορεί να με σβήσει!»
«Αφεντικό, έχεις τα πάντα αλλά παρ’όλα αυτά
χάνεις τη ζωή γιατί σου λείπει λίγη τρέλα.
Εάν αποκτήσεις λίγη τρέλα
θα καταλάβεις τι σημαίνει ζωή.»

Πεζογραφία, Σχέσεις Χωρίς σχόλια »
Νοέ
17

ΚΑΝΑΛΙΑ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ…

Γιάννα Ανδρεαδάκη στις 17 Νοεμβρίου 2024
Κάθε γενιά προσεγγίζει διαφορετικά τα κανάλια επικοινωνίας, ένα από τα ευρήματα της μελέτης Generation Mute: Millennials Phone Call Statistics, η οποία κατέληξε στο συμπέρασμα ότι το 75% των ερωτηθέντων που γεννήθηκαν μεταξύ 1981 και 1996 θεωρούν τη λήψη μιας τηλεφωνικής κλήσης ως διακοπή της καθημερινής ζωής που καταλαμβάνει πολύ χρόνο.

Εν τω μεταξύ, οι Boomers εκτιμούν τις τηλεφωνικές κλήσεις και το 61% των μελών της Gen Z, σύμφωνα με δημοσκόπηση της Uswitch, προτιμούν τα γραπτά μηνύματα WhatsApp από τις τηλεφωνικές κλήσεις.

Αυτές οι διαφορές δεν θα ήταν ιδιαίτερα αξιοσημείωτες αν δεν υπήρχε η ύπαρξη σχέσεων με διαφορά ηλικίας, οι οποίες, σύμφωνα με στατιστικά στοιχεία της εφαρμογής γνωριμιών Bumble, γίνονται όλο και πιο συχνές.

Οι Millennials προτιμούν να χρησιμοποιούν εφαρμογές (αυτές που δεν απαιτούν άμεση αλληλεπίδραση, όπως μια τηλεφωνική συνομιλία), επειδή θεωρούν ότι είναι μια πιο άνετη και λιγότερο παρεμβατική μορφή επικοινωνίας.

Μην με παίρνεις τηλέφωνο

Συνολικά το 63% των χρηστών της εφαρμογής δεν θεωρούν ότι η ηλικία είναι καθοριστικός παράγοντας όσον αφορά το με ποιον θα βγουν.

Το 35% των γυναικών δηλώνουν ότι έχουν γίνει λιγότερο επικριτικές απέναντι σε σχέσεις με ηλικιακές διαφορές, ενώ λίγο περισσότεροι από τους μισούς άνδρες που συμμετείχαν στην έρευνα δηλώνουν ότι θα ήταν ανοιχτοί να βγουν με κάποιον έως και επτά χρόνια μεγαλύτερό τους.

Όλα είναι καλά – μέχρι να έρθει η ώρα της επικοινωνίας.

Οι Millennials προτιμούν να χρησιμοποιούν εφαρμογές (αυτές που δεν απαιτούν άμεση αλληλεπίδραση, όπως μια τηλεφωνική συνομιλία), επειδή θεωρούν ότι είναι μια πιο άνετη και λιγότερο παρεμβατική μορφή επικοινωνίας.

«Αν και δεν είναι μια γενιά που γεννήθηκε κουβαλώντας μαζί της ένα tablet, είναι προσανατολισμένοι στην παραγωγικότητα και, ως εκ τούτου, έχουν μάθει να διαχειρίζονται καλά τον χρόνο τους.

»Η ασύγχρονη επικοινωνία τους βοηθά να οργανώσουν τα μηνύματα στα οποία πρέπει να απαντήσουν και σε ποιο χρονοδιάγραμμα», λέει στην EL PAÍS η Entic Soler, ψυχολόγος ζευγαριών και αναπληρώτρια καθηγήτρια στο Τμήμα Ψυχολογίας και Επιστημών της Εκπαίδευσης στο Universitat Oberta de Catalunya.

«Με αυτόν τον τρόπο, μπορούν να απαντήσουν πιο ήρεμα και να σκεφτούν την απάντησή τους, κάτι που μπορεί να συμβεί και με τα ηχητικά μηνύματα. Αυτό δημιουργεί έλλειψη εμπιστοσύνης στις επικοινωνιακές δεξιότητες κάποιου.

»Στις παραδοσιακές μορφές επικοινωνίας, όπως αυτή του τηλεφώνου, λες αυτό που λες την πρώτη φορά και γίνεται αποδεκτό ως σωστό από την αρχή»

Διαφορά ηλικίας και gif

Η Soler πιστεύει ότι τα προβλήματα επικοινωνίας που μπορεί να προκύψουν μεταξύ μελών διαφορετικών ομάδων μπορούν να αντιμετωπιστούν με, ναι, ακόμη περισσότερη επικοινωνία.

«Όταν τα μέλη ενός ζευγαριού έχουν διαφορετικές σχέσεις με τα ψηφιακά συστήματα επικοινωνίας, είναι σημαντικό να καταλήξουν σε συμφωνία», λέει η Soler.

«Υπάρχει μια αρχή της επικοινωνίας που λέει ότι είναι αδύνατο να μην επικοινωνούμε, δεδομένου ότι ακόμη και η σιωπή επικοινωνεί κάτι. Το άτομο που δέχεται αυτή τη σιωπή μπορεί να έχει μια συγκεκριμένη αντίληψη γι’ αυτήν.

»Ανάλογα με τον τρόπο που χρησιμοποιούμε τα συστήματα για να επικοινωνήσουμε, μπορεί να πέσουμε σε παρεξηγήσεις, όπως με έναν σύντροφο που γράφει σε παραγράφους και έναν άλλο που απαντά με ένα απλό gif.

»Πρέπει να είμαστε ανοιχτοί σχετικά με αυτές τις διαφορές και να καταλήξουμε σε βέλτιστες πρακτικές επικοινωνίας, εκτός από το να καταλήξουμε σε συμφωνία σχετικά με τα κανάλια επικοινωνίας που θα χρησιμοποιηθούν».

«Το αγόρι μου με παίρνει τηλέφωνο κάθε μέρα, αλλά ποτέ δεν ξέρω τι να πω. Να του πω ότι πήγα στο γραφείο, ότι είχα μερικές φρικτές συναντήσεις και ότι τώρα θα πάω στο σούπερ μάρκετ; Δεν καταλαβαίνω αυτή τη μανία να μιλάμε για να μιλάμε», λέει η Clara R., 37χρονη brand manager της οποίας ο σύντροφος είναι 49 ετών.

Viral φράσεις και ιογενείς συμπεριφορές

Ο Miguel Ángel del Corral Domínguez, ειδικός στη γλωσσολογία και την επικοινωνία, αναφέρει ότι το περιεχόμενο των συνομιλιών μπορεί επίσης να παίζει ρόλο, δεδομένου ότι όταν πρόκειται για μεγάλες διαφορές γενεών, τα μέλη μιας σχέσης μπορεί να μην μοιράζονται τις ίδιες εμπειρικές και πολιτιστικές αναφορές.

«Οι γλωσσικές διαφορές συχνά δεν είναι υπερβολικά βαθιές, εκτός αν μιλάμε για μια ακραία διαφορά μεταξύ των ηλικιών των συντρόφων.

»Σήμερα οι τριαντάρηδες, τουλάχιστον όταν βρίσκονται ανάμεσα σε μέλη της οικογένειας και τους ερωτικούς τους συντρόφους, χρησιμοποιούν πολλούς νεολογισμούς και νεανική, αν όχι εφηβική, αργκό», λέει.

Στην πραγματικότητα, η άνοδος των μέσων κοινωνικής δικτύωσης δεν οδήγησε στη δημιουργία μιας μυστικής γλώσσας μεταξύ των νέων, αλλά μάλλον στην ευρεία διάδοσή της.

Όταν ένα εφηβικό βίντεο ή μια φράση γίνεται viral, μπορεί να φτάσει σε άτομα που είναι διπλάσια ή τριπλάσια της ηλικίας του δημιουργού του.

” Squid game” χωρίς υπότιτλους

Η σειρά «Μόνο φόνοι στο κτίριο» αντικατοπτρίζει με χιούμορ τις τεράστιες διαφορές που μπορεί να προκύψουν όταν πρόκειται για την επικοινωνία μεταξύ διαφορετικών γενεών.

«Είναι σαν να βλέπω το Squid Game χωρίς υπότιτλους», λέει ο χαρακτήρας του Steven Martin αφού ακούει τους χαρακτήρες της Selena Gómez και της Zoe Colletti να μιλούν.

«Είναι πραγματικά ενδιαφέρον να δούμε πώς διαφορετικοί άνθρωποι [διαφορετικών ηλικιών και εποχών] χρησιμοποιούν τη γλώσσα στο διαδίκτυο», λέει η Gretchen McCulloch, συγγραφέας του βιβλίου Because Internet: Understanding the New Rules of Language, λέει στο Vox.

«Υπάρχει μια λανθασμένη αντίληψη ότι αν οι άνθρωποι χρησιμοποιούν τη γλώσσα διαφορετικά, τότε κάποιος πρέπει να έχει δίκιο, αλλά αυτό δεν είναι αλήθεια. Δεν υπάρχει ένας μόνο σωστός τρόπος χρήσης της γλώσσας στο διαδίκτυο. Μπορούμε να χρησιμοποιούμε τη γλώσσα με διαφορετικό τρόπο και αυτό μπορεί στην πραγματικότητα να μας βοηθήσει να κατανοήσουμε καλύτερα ο ένας τον άλλον».

Συνεχίζει: «Μπορείτε να γράψετε όπως θέλετε να μιλήσετε, αλλά πρέπει να έχουμε κάποια επικοινωνία σχετικά με τα μέσα με τα οποία το εκφράζετε για να αποφύγουμε δυσκολίες επικοινωνίας και παρερμηνείες».

Σιχαίνομαι το τηλέφωνο

«Το αγόρι μου με παίρνει τηλέφωνο κάθε μέρα, αλλά ποτέ δεν ξέρω τι να πω. Να του πω ότι πήγα στο γραφείο, ότι είχα μερικές φρικτές συναντήσεις και ότι τώρα θα πάω στο σούπερ μάρκετ; Δεν καταλαβαίνω αυτή τη μανία να μιλάμε για να μιλάμε», λέει η Clara R., 37χρονη brand manager της οποίας ο σύντροφος είναι 49 ετών.

«Τις λίγες φορές που είμαι εγώ αυτή που τον παίρνω τηλέφωνο, είναι για κάτι σχετικά σημαντικό, ή τουλάχιστον, διασκεδαστικό, και τον ρωτάω πρώτα μέσω WhatsApp αν είναι εντάξει να τον πάρω τηλέφωνο, γιατί σιχαίνομαι να απαντάω στο τηλέφωνο όταν πίνω ένα ποτό με τους φίλους μου, όταν είμαι στη μέση του δείπνου ή στον καναπέ βλέποντας Netflix και πρέπει να διακόψω μια σειρά για να ακούσω κάποια ιστορία από τη μέρα του που δεν με αφορά στο ελάχιστο.

»Και για να είμαι ειλικρινής, δεν μπορώ να σκεφτώ πολλά πράγματα που είναι χειρότερα από μια βιντεοκλήση χωρίς προηγούμενη προειδοποίηση».

Gif και βαθμός εμπιστοσύνης

«Όλες οι ενοχλήσεις μιας τηλεφωνικής κλήσης επιδεινώνονται από τις βιντεοκλήσεις, οι οποίες απαιτούν να εμφανίζονται ζωντανά, χωρίς φίλτρα, κοιτάζοντας τον εαυτό τους με όλα τα ελαττώματά τους σε μεγέθυνση και σε πλήρη θέα των άλλων συμμετεχόντων», λέει ο Ferran Lalueza Bosch, καθηγητής των επιστημών της πληροφορικής και της επικοινωνίας.

«Το άγχος ακολουθεί ένα μαθηματικό μοτίβο: όσο υψηλότερη είναι η αντιλαμβανόμενη απειλή απώλειας χρόνου και όσο χαμηλότερη είναι η αντίληψη των δικών μας πόρων για να την αντιμετωπίσουμε, τόσο υψηλότερο είναι το προληπτικό άγχος της κατάστασης».

«Όσον αφορά τη χρήση των emoticons και των αυτοκόλλητων, είναι παρόμοια με το ίδιο το περιεχόμενο: όλα εξαρτώνται από τον βαθμό εμπιστοσύνης και εξοικείωσής μας με τον συνομιλητή μας», εξηγεί ο Corral Domínguez.

«Στην περίπτωση ενός ζευγαριού, αυτός είναι κατά πάσα πιθανότητα υψηλός. Ωστόσο, πρέπει να δοθεί προσοχή εάν ο συνομιλητής δεν γνωρίζει τον κώδικά μας, κάτι που είναι συχνό μεταξύ των ηλικιωμένων.

»Και αυτό δεν περιορίζεται στα οπτικά μέσα: σκεφτείτε τη χρήση της ειρωνείας και του σαρκασμού».

«Υπάρχει ένα προφανές χάσμα γενεών και προσπαθείς να ενημερώνεσαι για να μην είσαι πίσω από την εποχή ή να μην χάνεις ό,τι συμβαίνει», συνοψίζει ο Eugenio R.

«Στο τέλος, γίνεται ένα παιχνίδι που μπορεί να προκαλέσει σύγχυση, επειδή εσύ ερμηνεύεις το αυτοκόλλητο με έναν τρόπο και αυτός που σου το έστειλε το εννοούσε με άλλον».

Ο ίδιος αναφέρει ότι, αν και τελικά σταμάτησε να βλέπει τον 31χρονο που γνώρισε μέσω των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, ο νεαρός εξακολουθεί να στέλνει περιστασιακά περισσότερα gif.

Τι σημαίνουν όλα αυτά; Το ερώτημα, όπως και η ίδια η γλώσσα, μπορεί να προκαλέσει αμέτρητες ερμηνείες.

Με στοιχεία από elpais.com

Η Ζωή μας σήμερα, Σχέσεις Χωρίς σχόλια »
Νοέ
16

ΧΟΡΧΕ ΜΠΟΥΚΑΙ “ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ ΥΠΕΥΘΥΝΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΖΩΗ ΜΟΥ”

Γιάννα Ανδρεαδάκη στις 16 Νοεμβρίου 2024
Αποσπάσματα

Κρατάω τα ηνία των αποφάσεών μου. Εξετάζοντας τα δεδομένα, το μυαλό του ανθρώπου που αναζητά, το πνεύμα και η αναλυτική του σκέψη, τον βοηθούν να αντιληφθεί ότι η ενοχή είναι κακή παρέα.

Έτσι, υποκύπτει κάποτε στον πειρασμό να ρίξει σε κάποιον άλλο την ευθύνη για όσα κακά συμβαίνουν (και πάντα βρίσκεται κάποιος).

Σ’ αυτήν την παγίδα, είναι πάντα ο άλλος που σε κάνει να υποφέρεις: η γυναίκα σου σε κάνει να υποφέρεις, ο άντρας σου σε κάνει να υποφέρεις, οι γονείς σου σε κάνουν να υποφέρεις, τα παιδιά σου σε κάνουν να υποφέρεις.

Για ό,τι συμβαίνει φταίει το χρηματοοικονομικό σύστημα, η κοινωνία, ο καπιταλισμός, ο κομμουνισμός, ο φασισμός, η κυρίαρχη πολιτική ιδεολογία, η κοινωνική δομή ή το πεπρωμένο, το κάρμα, ο Θεός ή οι ενωμένες δυνάμεις όλων των προηγουμένων…

Πάντα σ’ αυτήν την παγίδα, αυτό που σε κάνει να υποφέρεις είναι κάτι έξω από σένα, και είναι πιθανό να παίρνεις ανακούφιση για λίγο, ρίχνοντας σε άλλους την ευθύνη.

Την ίδια στιγμή που «ανακαλύπτεις» ποιος ή τι σε βασανίζει κι ένα πρόβλημα δείχνει να λύνεται, ένα άλλο, ίσως πιο σοβαρό, σου χτυπά την πόρτα.

Τώρα πια δεν μπορείς να κάνεις τίποτα για ν’ αλλάξεις μια κατάσταση που παύει να εξαρτάται από σένα.

Όσοι ακόμα δεν ξεπέρασαν αυτή τη δοκιμασία, ξοδεύουν τη ζωή τους μουρμουρίζοντας:

Μα είναι δυνατόν να νιώθει κάποιος ευτυχισμένος σε μία κοινωνία τόσο άδικη (ή ακαλλιέργητη, ή καταπιεσμένη);

Πώς να ζήσεις ευτυχισμένος σε μια χώρα υλιστική (ή γραφειοκρατική, ή υπανάπτυκτη) σαν ετούτη;

Πώς να είσαι ευτυχισμένος αν δεν είναι ευτυχισμένος ο αδελφός σου, ο γιος σου, ο πατέρας σου;

Ποιος μπορεί να είναι ευτυχισμένος αν πρέπει να δουλεύει δεκατέσσερις ώρες τη μέρα κάνοντας κάτι που δεν του αρέσει;

Πώς να είσαι ευτυχισμένος αν το ταίρι σου δεν ασχολείται μαζί σου, ούτε σου επιτρέπει να είσαι ελεύθερος;………….

…..Πλάθεις και φαντάζεσαι σενάρια παγκόσμιας συνωμοσίας που υποτίθεται πως έχουν σχεδιαστεί μόνο και μόνο για να μας καταστρέψουν όλους – και ειδικά όσους ανήκουν στην ομάδα σου, τους οικείους σου, αλλά κυρίως εσένα…Και πάνω σ’ αυτό αρχίζεις να αναπτύσσεις μηχανισμούς όλο και πιο νευρωτικούς για να αμυνθείς στους εχθρικούς και μανιώδεις συνωμότες.

Ή:

το δρόμο του ανθρώπου που αναζητά τη σοφία, και που προτείνω εδώ.

Αποφασίζουμε να πάρουμε τα ηνία στα χέρια μας και να καταλάβουμε, μια για πάντα, ότι η ζωή μας εξαρτάται πρωτίστως και κυρίως από εμάς τους ίδιους.

Αναγνωρίζουμε ότι κανένας άλλος δεν είναι ένοχος για κάτι που μας συμβαίνει, κι όταν αν φέρουμε πάνω μας τραύματα, ήταν πάντα και με τη δική μας συνενοχή.

Όταν πια ξεπεράσουμε την παραπάνω πρόκληση, δεν μας μένουν πολλές εναλλακτικές.

Η ευθύνη να ζήσουμε στο παρόν, δεν μας επιτρέπει να ενοχοποιούμε άλλους, καθώς αυτό ακριβώς σημαίνει «ωριμότητα»: να μην αισθανόμαστε συνεχώς την ανάγκη να ενοχοποιούμε άλλους.

Αυτό που είμαστε, αυτό που ζούμε, κι αυτό που κάνουμε, είναι σε μεγάλο βαθμό δικό μας δημιούργημα.

Εγώ είμαι υπεύθυνος για τη ζωή μου, για όλα μου τα βάσανα, για ό,τι μου συνέβη άλλοτε κι ό,τι μου συμβαίνει τώρα. Έτσι το διάλεξα. Αυτούς τους σπόρους έσπειρα, και τώρα μαζεύω τη συγκομιδή∙ είμαι υπεύθυνος. -Osho

Ο άνθρωπος της αναζήτησης μεγαλώνει και μαθαίνει κι όταν φτάνει η ώρα αυτής της δεύτερης δοκιμασίας ανακαλύπτει – με ακεραιότητα και χωρίς να κατηγορεί άλλους -, ότι ο βασικός υπεύθυνος για ό,τι του συμβαίνει είναι ο ίδιος του ο εαυτός.

Όπως συνήθιζε να μου λέει ο δάσκαλός μου: «Εσύ είσαι πάντα ο κύριος των αποφάσεών σου, ακόμα κι αν αυτές είναι σκλάβες υποταγμένες στις πεποιθήσεις σου».

Ποιο είναι λοιπόν το μάθημα εδώ; Η ζωή μας δίνει αμέτρητες ευκαιρίες να μεταθέσουμε την ευθύνη, αλλά το πραγματικό ταξίδι προς τη σοφία ξεκινά τη στιγμή που αναγνωρίζουμε ότι η δύναμη να κατευθύνουμε το πεπρωμένο μας βρίσκεται στα χέρια μας. Στο ίδιο συμπέρασμα κατέληξε και ο Καρλ Γιουνγκ και αξίζει να μελετήσετε και τη δική του οπτική επί αυτού:

Η Ζωή μας σήμερα, Σχέσεις Χωρίς σχόλια »
Νοέ
2

ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΚΙΚΗΣ ΔΗΜΟΥΛΑ

Γιάννα Ανδρεαδάκη στις 2 Νοεμβρίου 2024

 

Δεν έχεις τι να χάσεις

Καλὰ τὰ βγάζει πέρα ἡ μοναξιὰ
φτωχικὰ ἀλλὰ τίμια.
Ἀλλοῦ κοιμᾶται αὐτὴ
κι ἀλλοῦ τὸ ἐγκρατὲς σκεπτικὸ ἐάν.

Μόνο καμιὰ φορὰ
σὲ πειραματισμοὺς τὴν παρασύρει
ἡ περιέργεια
– ὄφις προγενέστερος
καὶ πιὸ φανατικὸς
ἀπ᾿ τὸν νερόβραστον ἐκεῖνον τῆς μηλέας.

Δοκίμασε τῆς λέει, μὴ φοβᾶσαι
δὲν ἔχεις τί νὰ χάσεις

Προφυλάξεις

Όταν βρέχει δεν παίρνω ομπρέλα.
To θεωρώ δειλία να προφυλάσσομαι από το ξεκάθαρο.
Όταν δε βρέχει, όσο και αν ευτυχεί ο ουρανός όσο κι αν τον πιστεύω
ανοίγω την ομπρέλα μου δεν είναι ξεκάθαρη καιρική συνθήκη η ευτυχία.

Διάλογος ανάμεσα σε μένα και σε μένα

Σοῦ εἶπα:
– Λύγισα.
Καὶ εἶπες:
– Μὴ θλίβεσαι.
Ἀπογοητεύσου ἥσυχα.
Ἤρεμα δέξου νὰ κοιτᾷς
σταματημένο τὸ ρολόι.
Λογικὰ ἀπελπίσου
πῶς δὲν εἶναι ξεκούρδιστο,
ὅτι ἔτσι δουλεύει ὁ δικός σου χρόνος.
Κι ἂν αἴφνης τύχει
νὰ σαλέψει κάποιος λεπτοδείκτης,
μὴ ριψοκινδυνέψεις νὰ χαρεῖς.
Ἡ κίνηση αὐτὴ δὲν θά ῾ναι χρόνος.
Θά ῾ναι κάποιων ἐλπίδων ψευδορκίες.
Κατέβα σοβαρή,
νηφάλια αὐτοεκθρονίσου
ἀπὸ τὰ χίλια σου παράθυρα..
Γιὰ ἕνα μήπως τ᾿ ἄνοιξες.
Κι αὐτοξεχάσου εὔχαρις.
Ὅ,τι εἶχες νὰ πεῖς,
γιὰ τὰ φθινόπωρα, τὰ κύκνεια,
τὶς μνῆμες, ὑδροροὲς τῶν ἐρώτων,
τὴν ἀλληλοκτονία τῶν ὠρῶν,
τῶν ἀγαλμάτων τὴν φερεγγυότητα,
ὅ,τι εἶχες νὰ πεῖς
γι᾿ ἀνθώπους ποὺ σιγὰ-σιγὰ λυγίζουν,
τὸ εἶπες.
καὶ τὴν πείθει
νὰ κουλουριάζεται πνιχτὰ
νὰ τρίβεται σὰ γάτα ἀνεπαίσθητη
πάνω στὸν διαθέσιμο ἀέρα
ποῦ ἀφήνεις προσπερνώντας.

Ἀπόλαυση πολὺ μοναχικότερη
ἀπὸ τὴ στέρησή της.

Γεγονότα

Μόνη, ἐντελῶς μόνη,
περπατῶ στὸ δρόμο
καὶ πέφτω πάνω σὲ μεγάλα γεγονότα:
Ὁ ἥλιος σὰν ἐπειγόντως νὰ ἐκλήθη ἀπὸ τὴ Δύση
ἀφήνοντας ἡμιτελὲς τὸ δειλινό…

Σὲ λίγο ἡ νύχτα,
κρατώντας τοὺς ἀμφορεῖς τοῦ μυστηρίου,
τῶν ἰδιοτήτων της ἐπαίρετο,
ὅταν τὸ ρεμβῶδες μάτι της, τὸ φεγγάρι,
ἕνα ἀπρόδεκτο, λαθραῖο σύννεφο, πάτησε
καὶ τὴν τύφλωσε.

Τοῦ ἀτυχήματος τούτου
ἐπωφελήθηκε
κάποιος παράξενος κατάσκοπος
-τὸ μεσονύχτιο ὑποπτεύονται-
τὸ σύμπαν πυροβόλησε
καὶ τὸ ἄφησε ἀκίνητο…

Μετὰ ἀπὸ τέτοια γεγονότα,
τὸ γεγονὸς πὼς εἶμαι πάλι μόνη
παρελείφθη.

Γράμμα

Ὁ ταχυδρόμος,
σέρνοντας στὰ βήματά του τὴν ἐλπίδα μου
μοῦ ῾φερε καὶ σήμερα ἕνα φάκελο
μὲ τὴ σιωπή σου.
Τὸ ὄνομά μου γραμμένο ἀπ᾿ ἔξω μὲ λήθη.
Ἡ διεύθυνσή μου ἕνας ἀνύπαρκτος δρόμος.
Ὅμως ὁ ταχυδρόμος
τὸν βρῆκε ἀποσυρμένο στὴ μορφή μου,
κοιτώντας τὰ παράθυρα ποὺ ἔσκυβαν μαζί μου,
διαβάζοντας τὰ χέρια μου
ποὺ ἔπλαθαν κιόλας μιὰ ἀπάντηση.
Θὰ τὸν ἀνοίξω μὲ τὴν καρτερία μου
καὶ θὰ ξεσηκώσω μὲ τὴ μελαγχολία μου
τ᾿ ἄγραφά σου.
Κι αὔριο θὰ σοῦ ἀπαντήσω
στέλνοντάς σου μιὰ φωτογραφία μου.
Στὸ πέτο θὰ ἔχω σπασμένα τριφύλλια,
στὸ στῆθος σκαμμένο
τὸ μενταγιὸν τῆς συντριβῆς.
Καὶ στ᾿ αὐτιά μου θὰ κρεμάσω-συλλογίσου-
τὴ σιωπή.

 

Ποίηση, Σχέσεις Χωρίς σχόλια »
Οκτ
29

Η ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ

Γιάννα Ανδρεαδάκη στις 29 Οκτωβρίου 2024

Στη Δανία, υπάρχουν βιβλιοθήκες όπου μπορείς να δανειστείς ένα άτομο αντί για ένα βιβλίο για να ακούσεις την ιστορία της ζωής του για 30 λεπτά.

Στόχος η καταπολέμηση της προκατάληψης.

Κάθε άτομο έχει έναν τίτλο: “άνεργος”, “πρόσφυγας”, “διπολικός” κλπ. – αλλά ακούγοντας την ιστορία τους, συνειδητοποιείς πόσο πολύ ΔΕΝ πρέπει να “κρίνεις ένα βιβλίο από το εξώφυλλό του”.

Αυτό το καινοτόμο και λαμπρό έργο δραστηριοποιείται σε περισσότερες από 50 χώρες.

Λέγεται “Η Ανθρώπινη Βιβλιοθήκη”

Η Ζωή μας σήμερα, Νέα από όλον τον Κόσμο, Σχέσεις Χωρίς σχόλια »
Οκτ
19

ΠΟΙΟΣ ΕΧΕΙ ΔΙΚΙΟ

Γιάννα Ανδρεαδάκη στις 19 Οκτωβρίου 2024

Εάν πιστεύετε έντονα ότι έχετε δίκιο σε μια διαφωνία με έναν φίλο ή συνάδελφο, μια νέα μελέτη σας προειδοποιεί ότι μπορεί στην πραγματικότητα να κάνετε λάθος.

Οι.ερευνητρς από το Ohio State University, το Johns Hopkins University’s School of Education, και Stanford University’s Graduate School of Education διαπίστωσαν ότι οι άνθρωποι υποθέτουν φυσικά ότι έχουν όλες τις πληροφορίες που χρειάζονται για να λάβουν μια απόφαση ή να υποστηρίξουν τη θέση τους, ακόμη και όταν στην πραγματικότητα δεν τις έχουν.

«Διαπιστώσαμε ότι, γενικά, οι άνθρωποι δεν σταματούν για να σκεφτούν αν θα μπορούσαν να υπάρχουν περισσότερες πληροφορίες που θα τους βοηθούσαν να λάβουν μια πιο τεκμηριωμένη απόφαση», δήλωσε ο συν-συγγραφέας της μελέτης Δρ Angus Fletcher, καθηγητής στο Ohio State University.

«Αν δώσετε στους ανθρώπους μερικές πληροφορίες που φαίνεται να ταιριάζουν, οι περισσότεροι θα υποθέσουν ότι είναι σωστές και θα προχωρήσουν στην επιλογή τους» συμπληρώνει ο ίδιος.

Οι ερευνητές ονόμασαν το φαινόμενο αυτό «ψευδαίσθηση επάρκειας πληροφοριών».

Τι έδειξε η έρευνα για την. «ψευδαίσθηση επάρκειας πληροφοριών»

Στην μελέτη τους, που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό PLOS ONE, συμμετείχαν online 1.261 Αμερικανοί, οι οποίοι κατηγοριοποιήθηκαν σε τρεις ομάδες που διάβασαν ένα άρθρο για ένα φανταστικό σχολείο που δεν είχε αρκετό νερό.

Η μία ομάδα διάβασε ένα άρθρο που έδινε μόνο λόγους για τους οποίους το σχολείο έπρεπε να συγχωνευθεί με ένα άλλο που είχε αρκετό νερό.

Το άρθρο που διάβασε η δεύτερη ομάδα περιέγραφε τους λόγους που θα ήταν καλύτερο να μην συγχωνευθούν, ελπίζοντας σε άλλες λύσεις και η τρίτη ομάδα διάβασε όλα τα επιχειρήματα υπέρ και κατά της συγχώνευσης.

Τα ευρήματα έδειξαν ότι οι δύο ομάδες που διάβασαν μόνο τη μισή ιστορία – είτε μόνο τα επιχειρήματα υπέρ της συγχώνευσης είτε μόνο τα επιχειρήματα κατά – εξακολουθούσαν να πιστεύουν ότι είχαν αρκετές πληροφορίες για να πάρουν μια καλή απόφαση, ανέφεραν οι ερευνητές.

Οι περισσότεροι από τους συμμετέχοντες δήλωσαν ότι θα ακολουθούσαν τις συστάσεις στο άρθρο που διάβασαν.

«Μάλιστα όσοι είχαν μόνο τις μισές πληροφορίες φάνηκαν στην πραγματικότητα πιο σίγουροι για την απόφασή τους να συγχωνευτούν ή να παραμείνουν χωριστά τα σχολεία, συγκριτικά με εκείνους που είχαν την πλήρη ιστορία», επισημαίνουν οι ίδιοι.

«Ήταν αρκετά σίγουροι ότι η απόφασή τους ήταν η σωστή, παρόλο που δεν είχαν όλες τις πληροφορίες». Επιπλέον, οι συμμετέχοντες που είχαν τις μισές πληροφορίες δήλωσαν ότι πίστευαν ότι οι περισσότεροι άνθρωποι θα έπαιρναν την ίδια απόφαση που έλαβαν και εκείνοι.

Από το δίκιο στο άδικο

Οι ερευνητές παρατήρησαν όμως και μια θετική συμπεριφορά. Μερικοί από τους συμμετέχοντες που είχαν διαβάσει μόνο τη μία πλευρά της ιστορίας διάβασαν αργότερα τα επιχειρήματα της άλλης πλευράς.

Και πολλοί από αυτούς τους συμμετέχοντες ήταν πρόθυμοι να αλλάξουν γνώμη για την απόφασή τους, αφού είχαν όλα τα δεδομένα. Αυτό μπορεί να μην λειτουργεί συνεχώς, ειδικά όταν πρόκειται για εδραιωμένα ιδεολογικά ζητήματα, σημειώνουν οι ερευνητές.

Σε αυτές τις περιπτώσεις, οι άνθρωποι μπορεί να μην εμπιστεύονται τις νέες πληροφορίες ή μπορεί να προσπαθήσουν να τις αναδιαμορφώσουν ώστε να ταιριάζουν με τις προϋπάρχουσες απόψεις τους.

“Ωστόσο, οι περισσότερες διαπροσωπικές συγκρούσεις δεν αφορούν την ιδεολογία. Είναι απλώς παρεξηγήσεις στην πορεία της καθημερινής ζωής” καταλήγουν οι ίδιοι.

Από Vita

Η Ζωή μας σήμερα, Σχέσεις Χωρίς σχόλια »
Οκτ
12

ΤΣΕ ΓΚΕΒΑΡΑ….

Γιάννα Ανδρεαδάκη στις 12 Οκτωβρίου 2024

Εκείνη ήταν δασκάλα. Είχε περάσει στην παρανομία. Γνωρίστηκαν σε ένα στρατόπεδο. Την ερωτεύτηκε. Τον ερωτεύτηκε. Όπου και αν ήταν εκείνος της έστελνε γράμματα, λέξεις του και κασέτες με ερωτικά ποιήματα. Την αγαπούσε μέσα στην επανάσταση. Τους πάντρεψε ο Φιντέλ. Απέκτησαν τέσσερα παιδιά.
Της έλεγε: “Πέρα από κάθε αμφιβολία, έχω αρχίσει να γερνάω. Είμαι όλο και πιο ερωτευμένος μαζί σου”.
Της έγραφε “Μοναδική μου εσύ στον κόσμο, (αυτό το δανείστηκα απ’ τον γερο-Hikmet.) Τι μάγια έχεις κάνει στο φτωχό σαρκίο μου και δε με νοιάζουν πια οι αληθινές αγκαλιές, παρά ονειρεύομαι τις κοιλότητες όπου μ’ έβαζες να φωλιάζω, τη μυρωδιά και τα τραχιά, χωριάτικα χάδια σου”.
Λένε πως στη διάρκεια των μαχών εκείνος της έγραφε ποιήματα. Της έγραφε: “Σε τούτη την προχωρημένη ηλικία που κουβαλάω, αυτό είναι πολύ επικίνδυνο’ εσύ μου είσαι αναγκαία κι εγώ είμαι μονάχα μια συνήθεια…”.
Ακόμα και σ’ ένα γράμμα του προς τον Φιντέλ υπάρχει φροντίδα, γίνεται αναφορά σ’ εκείνη. “Οπουδήποτε και να σταθώ θα νιώθω την ευθύνη του να είμαι Κουβανός επαναστάτης και σαν τέτοιος θα δρω. Δεν αφήνω στη γυναίκα και στα παιδιά μου τίποτα υλικό και δεν λυπάμαι: χαίρομαι που είναι έτσι τα πράγματα. Δεν ζητώ τίποτα γι’ αυτούς, γιατί το κράτος θα τους δώσει τα απαραίτητα για να ζήσουν και να μορφωθούν…Πάντοτε ως τη νίκη! Σε αγκαλιάζω με όλη μου την επαναστατική ζέση. Τσε”
Η κόρη του περιέγραψε αυτή την αγάπη. Την ρώτησαν κάποτε:
“Γεννηθήκατε από δύο γονείς πολεμιστές, αντάρτες και έχετε μεγαλώσει μεταξύ των στρατιωτικών και των ενόπλων, πώς είναι δυνατόν τότε να μιλάτε για αγάπη;” και εκείνη απάντησε: “Επειδή ο αληθινός επαναστάτης, έλεγε ο πατέρας μου, πρέπει να είναι ικανός να αγαπά”. Και είπε: «Η μητέρα μου ήταν σαν τον πατέρα μου από πολλές πλευρές και τον αγαπούσε τόσο πολύ που κατάφερε να μεταλαμπαδεύσει σε εμάς αυτή την αγάπη» και πως νιώθει πως είναι ο καρπός αυτής της αγάπης, αυτού του έρωτα, πως είναι πολύ περήφανη που είναι η κόρη του «Che» Guevara και της Aleida March και πως αυτό που πραγματικά την κάνει να νιώθει σαν ξεχωριστός άνθρωπος είναι πως γνωρίζει ότι είναι ο καρπός της αληθινής αγάπης.
Ο κομαντάντε δολοφονήθηκε σαν σήμερα.
Θα κλείσω με τον πιο ωραίο αποχαιρετισμό που θα μπορούσε ποτέ να κάνει πατέρας σε παιδιά:
“Hasta siempre, παιδάκια.
Όπως και να’ χει ελπίζω να σας ξαναδώ.
Ένα μεγάλο φιλί και μια μεγάλη αγκαλιά από τον μπαμπά”
Hasta la victoria siempre

απο Gianna Kouka

Οικογένεια, Σχέσεις Χωρίς σχόλια »
Οκτ
9

ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΧΑΡΟΥΚΙ ΜΟΥΡΑΚΑΜΙ

Γιάννα Ανδρεαδάκη στις 9 Οκτωβρίου 2024

Όταν ο Χαρούκι Μουρακάμι, ο πιό σημαντικός σύγχρονος Ιάπωνας συγγραφέας, πήγε με τα χίλια ζόρια να παραλάβει το λογοτεχνικό βραβείο Ιερουσαλήμ το 2009…
Το κείμενο που ακολουθεί, αποτελεί την ομιλία αποδοχής του βραβείου μπροστά στο ισραηλινό κοινό :

”…Ήλθα σήμερα στην Ιερουσαλήμ ως συγγραφέας, δηλαδή ως επαγγελματίας αφηγητής ψεμάτων.
Σήμερα, όμως, δεν προτίθεμαι να πω ψέματα.
Θα προσπαθήσω να είμαι όσο πιο ειλικρινής μπορώ.
Υπάρχουν κάποιες ημέρες τον χρόνο που λέω την αλήθεια, και σήμερα είναι μία απ΄ αυτές.
Επιτρέψτε μου λοιπόν να καταθέσω ένα πολύ προσωπικό μήνυμα.
Κάτι που έχω πάντα στο μυαλό μου όταν γράφω μυθιστορήματα.
Δεν έχω φτάσει ακόμα να το γράψω σ΄ ένα κομμάτι χαρτί και να το κολλήσω στον τοίχο• θα έλεγα ότι είναι χαραγμένο στον τοίχο του μυαλού μου.
Και είναι το εξής :

“Ανάμεσα σ΄ έναν ψηλό, συμπαγή τοίχο και σ΄ ένα αυγό που σπάει πάνω του, θα είμαι πάντα από την πλευρά του αυγού”.

Ανεξάρτητα από το πόσο δίκιο έχει ο τοίχος και πόσο άδικο το αυγό, εγώ θα είμαι με το αυγό.
Κάποιος άλλος θα πρέπει να αποφασίσει ποιος έχει δίκιο και ποιος άδικο : ίσως ο χρόνος ή η Ιστορία.
Αν υπήρχε ένας συγγραφέας που, για οποιονδήποτε λόγο, έγραφε βιβλία που είναι από την πλευρά του τοίχου, τι αξία θα είχαν αυτά τα βιβλία ;
Ποιο είναι το νόημα αυτής της μεταφοράς ; Μερικές φορές είναι απλό και καθαρό.

Οι άνθρωποι που βάζουν βόμβες
και τα τανκς και οι ρουκέτες
και οι οβίδες λευκού φωσφόρου
είναι αυτός ο ψηλός, συμπαγής τοίχος.
Τα αυγά είναι οι άοπλοι πολίτες
που συντρίβονται
και καίγονται
και πυροβολούνται από τα παραπάνω.

Υπάρχει όμως και ένα βαθύτερο νόημα.

Καθένας από μας, σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό, είναι ένα αυγό.
Καθένας από μας είναι μια μοναδική, αναντικατάστατη ψυχή, κλεισμένη σε ένα εύθραυστο καβούκι.
Και καθένας από μας, σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό, βρίσκεται αντιμέτωπος με έναν ψηλό, συμπαγή τοίχο.

Ο τοίχος έχει ένα όνομα :
είναι “το Σύστημα”.

Υποτίθεται ότι το Σύστημα μας προστατεύει,
αλλά μερικές φορές αποκτά μια δική του ζωή,
και τότε αρχίζει να μας σκοτώνει και να μας βάζει να σκοτώνουμε άλλους- ψυχρά, αποτελεσματικά, συστηματικά.
Ένα πράγμα θέλω να σας πω σήμερα.
Είμαστε όλοι ανθρώπινα όντα,
άτομα όλων των εθνικοτήτων και των φυλών και των θρησκειών,
εύθραυστα αυγά απέναντι σ΄ έναν συμπαγή τοίχο που λέγεται το Σύστημα.
Σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις, δεν έχουμε καμιά ελπίδα να νικήσουμε.
Ο τοίχος είναι πολύ ψηλός,
πολύ δυνατός – και πολύ κρύος.
Αν έχουμε οποιαδήποτε ελπίδα,
προέρχεται από την πίστη μας στη μοναδικότητα της δικής μας ψυχής και των ψυχών των άλλων, και από τη ζεστασιά που αισθανόμαστε όταν ενώνουμε τις ψυχές μας.
Δεν πρέπει να αφήσουμε το Σύστημα να μας εκμεταλλευτεί.
Δεν πρέπει να το αφήσουμε να αποκτήσει τη δική του ζωή.
Δεν μας έφτιαξε το Σύστημα : εμείς το φτιάξαμε.
Αυτό είχα να σας πω…”

Χαρούκι Μουρακάμι8

Η Ζωή μας σήμερα, Νέα από όλον τον Κόσμο, Σχέσεις Χωρίς σχόλια »
Σεπ
28

ΛΕΟ ΜΠΟΥΣΚΑΛΙΑ ” ΕΥΤΥΧΙΑ”

Γιάννα Ανδρεαδάκη στις 28 Σεπτεμβρίου 2024

Ευτυχία; Τι είναι αυτό; Στιγμές; Μια ζωή;

Νομίζω ευτυχία είναι μονάχα και το γεγονός πως μου δίνεται η ευκαιρία να συλλογιστώ το νόημα αυτής της λέξης.

“Η λέξη ευτυχία είναι σύνθετη από τις λέξεις ευ και τύχη, δηλαδή σημαίνει καλή τύχη, η οποία οδηγεί στην ευδαιμονία και στη μακαριότητα”.

Ευτυχία είναι να κάθεσαι στη φωτιά με τους παππούδες σου και να ακούς παλιές ιστορίες.

Ευτυχία είναι ένα χαμόγελο.

Ευτυχία είναι μια αγκαλιά.

Ευτυχία είναι ένα απλό χάδι στα μαλλιά.

Ευτυχία είναι το βλέμμα σου, όταν με κοιτάς με τόσο καθαρά μάτια..

Ευτυχία είναι το μοίρασμα.

Ευτυχία είναι να μπορείς να δεις τα αστέρια, άλλοι δεν έχουν το δικαίωμα να σηκώσουν τα μάτια τους στον έναστρο ουρανό.

Ευτυχία είναι να ακούω τον ήχο της φωνής σου, απλά να μου λέει ένα καλημέρα..

Ευτυχία είναι το χασμουρητό ενός μωρού.

Ευτυχία είναι να είναι ελεύθερη η σκέψη να κεντήσει.

Ευτυχία είναι να απολαμβάνεις το γαλανό της θάλασσας.

Ευτυχία είναι να αφήνεσαι.

Ευτυχία είναι να μπορείς να μυρίσεις ένα λουλούδι, ακόμη και αν το έκοψες από το διπλανό σπίτι επειδή εσύ δεν φύτεψες τίποτα στον κήπο σου.

Ευτυχία είναι να μπορείς να ονειρεύεσαι.

Ευτυχία είναι να μπορείς να αγαπάς με όλο σου το είναι.

Τελικά περιλαμβάνει τόσα πολλά η λέξη ευτυχία, μπορώ να γράφω για ώρες.

Σου εύχομαι να την έχεις, και να ξέρεις πραγματικά να την εκτιμάς

Ποίηση, Σχέσεις Χωρίς σχόλια »
Σεπ
21

Η ΤΕΧΝΗ ΤΟΥ ΝΑ ΑΠΟΔΕΧΕΣΑΙ ΤΑ ΣΗΜΑΔΙΑ ΣΟΥ

Γιάννα Ανδρεαδάκη στις 21 Σεπτεμβρίου 2024
Κintsukuroi/ είναι μια ιαπωνική λέξη που σημαίνει «επιδιορθώνω κάτι χρησιμοποιώντας χρυσό»

Ένας ιδιωματισμός που δεν μπορεί να μεταφραστεί σε καμία άλλη γλώσσα γιατί συνδέεται βαθιά με την ιαπωνική κουλτούρα ωστόσο όμως πρεσβεύει μια στάση ζωής η οποία είναι άξιο να σχολιαστεί και αν μη τι άλλο να υιοθετηθεί από όλους μας.

Οι Iάπωνες κατασκεύαζαν αγγεία, μπολ, φλιτζάνια και πολύ συχνά είχαν ατυχήματα, αυτά έσπαγαν, έκαναν ρωγμές ή γίνονταν χίλια κομμάτια. Αντί λοιπόν να τα ξεφορτωθούν, τα ένωναν με χρυσό ή με ασήμι, τονίζοντας τα τρωτά σημάδια, «τις ουλές τους» κάνοντας τα έτσι μοναδικά και όμορφα.

Κάθε σπασμένο λοιπόν προϊόν, είχε επάνω του περίτεχνες λεπτομέρειες χρυσού. Κάθε ένα είχε σπάσει σε διαφορετικά σημεία. Δεν έμοιαζαν καθόλου μεταξύ τους. Κάθε ένα ήταν μοναδικό.

Και αυτή η στάση του ανατολικού λαού έχει πολλά να διδαξει στον Δυτικό κόσμο που κυνηγά διαρκώς το τέλειο, το αψεγάδιαστο, το αλώβητο, το άθραυστο και το ακέραιο. Δεν αποδέχεται συχνά την μοναδικότητα και τις ρωγμές του κάθε ανθρώπου και δεν ρίχνει φως σε ότι τον ξεχωρίζει από τους υπόλοιπους. Πολύ συχνά εστιάζει στα λάθη, στις αδυναμίες και στη διαφορετικότητα επικρίνοντάς την και στοχοποιώντας την. Για αλλαγή, γιατί δεν προσπαθούμε να αγαπήσουμε και να αγκαλιάσουμε τις ρωγμές μας; Τα δικά μας σημάδια, που μόνο εμείς τα βιώσαμε και τα αντιμετωπίσαμε με αυτόν τον τρόπο και σε αυτόν τον βαθμό.

Εάν το σκεφτούμε καλά κάθε ένας από εμάς έχει σπάσει ή με μαθηματική ακρίβεια θα «σπάσει» στην ζωή του. Μπορεί να είναι μια ρωγμή και να κοπεί στα δύο. Μπορεί να γίνει χίλια κομμάτια. Τι θα κάνει ; Οι άνθρωποι δεν είναι αναλώσιμοι. Με πολύ κόπο αλλά και αγάπη για τον εαυτό μας πρέπει να μαζέψουμε τα κομμάτια μας και να αγαπήσουμε κάθε στιγμή που μας λύγισε. Είναι μέρος της ζωής μας και μας διαμόρφωσαν. Οφείλουμε λοιπόν να μην τα θάβουμε στα πιο σκοτεινά ντουλαπάκια του μυαλού μας αλλά να τα εκθειάζουμε. Γιατί όσες ρωγμές και αν έχουμε, όσο χρυσό και εάν χρειάστηκαμε για να γεμίσουμε τα κενά , αυτά τα σημάδια μας καθιστούν διαφορετικούς.

Οι υψηλές προσδοκίες και η τελειότητα είναι μια ψευδαίσθηση που μας αρέσει πολλές φορές να προσδοκούμε, να θαυμάζουμε και να ζούμε. Αλλά δεν είναι παρά μια ιδέα.

Όλοι οι άνθρωποι είμαστε γεμάτοι σημάδια. Σημάδια όμως που πρέπει να αποδεχτούμε και με πολύ κόπο και αγάπη έχουμε αντιμετωπίσει και έχουμε αγαπήσει. Σημάδια που … Ναι, δεν θα φύγουν ποτέ. Και αφού δεν θα φύγουν ποτέ, ας κοιτάξουμε τουλάχιστον να τα κάνουμε όμορφα. Αρκετά όμορφα ώστε να μην είναι ασήκωτο το βάρος τους. Να μπορούμε με περηφάνεια και σεβασμό να τα κουβάλάμε όλη μας τη ζωή.

Και με τον ίδιο σεβασμό πρέπει να αντιμετωπίζουμε τα σημάδια των άλλων, τα σημάδια που δείχνουν πόσες φορές έγιναν κομμάτια και έφτιαξαν την ζωή τους από την αρχή.

Εξάλλου, τι κρύβει περισσότερη δύναμη ; Κάτι που ήταν, είναι και θα είναι τέλειο; Ή ένας άνθρωπος που κλήθηκε να μαζέψει ένα ένα τα κομμάτια του και να επαναπροσδιοριστεί ;

Οτιδήποτε μας πλήγωσε, είναι και αυτό που μας έκανε πιο δυνατούς και πιο ξεχωριστούς. Αντί να προσπαθήσουμε να το κρύψουμε με κάθε τρόπο, ας το κάνουμε όμορφο και ας το σχεδιάσουμε πάνω μας με τέτοια τέχνη ώστε να δείχνει ότι δεν μας κατέστρεψε αλλά μας άλλαξε προς το καλύτερο. 

Έτσι δεν θα νικήσει μέσα μας η δύναμη της καταστροφής αλλά η δύναμη της αναγέννησης. Έτσι θα μπορούμε να έχουμε το κεφάλι ψηλά και το βάρος που κουβαλάμε δεν θα μας κρατάει πίσω. Έτσι θα αποδεχτούμε το ότι όλοι άνθρωποι σπάνε, λυγίζουν. Έχουν όμως τη δύναμη να κάνουν τη δυσκολία τους χρυσό. Γιατί οι ρωγμές μας κάνουν ξεχωριστούς. Γιατί ο όμορφος άνθρωπος δεν είναι αυτός που δεν έσπασε ποτέ, αλλά αυτός που έσπασε και βρήκε την δύναμη να διακοσμήσει τις ρωγμές του με χρυσό. Ο άνθρωπος που συνεχίζει το ταξίδι της ζωής του με χαμόγελο, περηφάνεια και αξιοπρέπεια.

Από klooun

Νέα από όλον τον Κόσμο, Σχέσεις Χωρίς σχόλια »