Γιάννα Ανδρεαδάκη στις 4 Νοεμβρίου 2023

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ

….”Προσπάθησε, κάθε μέρα να θυμάσαι και να πραγματοποιείς τι πιστεύεις.

Κι αν χρειαστεί κάποτε για τη ζωή σου, για το σκοπό της ζωής σου, να ξεχάσεις, να γυρίσεις πλευρό, ν’ ανασάνεις, τότε δοκίμασε να αφεθείς ολότελα, να ζήσεις τυφλός για κάποιο διάστημα. Ίσως η γαλήνη που γυρεύεις να βρίσκεται ακριβώς στην ισορροπία μιας τέτοιας θέσης και μιας τέτοιας άρσης.

Ζήσε ολόκληρος. Γράφω έχοντας μπροστά μου, πλαισιωμένην από το διχαλωτό κορμό μιας οξιάς, την καμπούρα μιας κορυφής του ανατολικού βουνού που σβήνει, δεξιά, στη θάλασσα, και κόβεται λίγο ψηλότερα, αριστερά, από τη δημοσιά που πηγαίνει στη Ζαγορά….

Προσπάθησε, κάθε μέρα να πραγματοποιείς τι πιστεύεις                   «Αυτό που είμαστε, ο Θεός μονάχα μπορεί να το συμπληρώσει.» Διάλογος ανάμεσα στον άνθρωπο (εμένα ο altra cosa) και τον άνθρωπο (ή ένα θεό)˙ αυτή η ακατάπαυτη συναλλαγή με τη θάλασσα, τα βουνά, το φως και τον αέρα. Τα βουνά, το ένα μέσα στο άλλο, είναι σώματα που αγκαλιάζουνται, χύνουνται το ένα μέσα στο άλλο, προχωρούν και σε συμπληρώνουν. Το ίδιο με τη θάλασσα. Αυτό το καταπληκτικό πράγμα γίνεται. Αδύνατο να διατυπώσω καλύτερα τούτη την αποκάλυψη. Από εκεί και πέρα, αν είσαι ή όχι ένα πρόσωπο, δεν έχει καμιά σημασία. Ή: το πρόσωπο δεν είσαι πια εσύ, το πρόσωπο είναι εκεί. Αν μπορείς, το συμπληρώνεις. Αν μπορείς, κάνεις μια πράξη ιερή. Σ’ αυτό το σημείο, ευτυχία ή δυστυχία δε σημαίνουν τίποτε. Είναι μια πάλη που γίνεται σε άλλους τόπους.

Διαστολή της ψυχής μέσα σ’ αυτό τον άλλο κόσμο. “…..

Γιάννα Ανδρεαδάκη στις 4 Νοεμβρίου 2023

Πολλοί συμφωνούν πως η πανδημία της covid 19 αποτέλεσε μια παρένθεση (καθόλου ευκαταφρόνητη) στη σύγχρονη ιστορία της ανθρωπότητας, στην παγκόσμια οικονομία, στον τρόπο ζωής του καθενός ξεχωριστά και όλων μαζί.

Μετά το σοκ του 2020, η ανεργία σε όλες τις ανεπτυγμένες χώρες έπεσε γρήγορα στα χαμηλά προ της πανδημίας. Οι οικονομίες πέτυχαν εκ νέου το ΑΕΠ που είχαν πριν από την Covid σε σύντομο χρονικό διάστημα.

Και, όμως, περισσότερο από δύο χρόνια μετά την άρση των lockdown, τουλάχιστον μία αλλαγή φαίνεται να έχει διάρκεια. Και αυτή αφορά τις καταναλωτικές συνήθειες σε όλες τις ανεπτυγμένες οικονομίες. Μια αλλαγή που, όπως δείχνει, αποκτά μόνιμα χαρακτηριστικά: Καλώς ήρθατε στην εποχή του ερημίτη καταναλωτή!

Πριν από τον κοροναϊό, οι καταναλωτικές δαπάνες για υπηρεσίες βρίσκονταν σε αυξητική τροχιά. Καθώς τα οικονομικά των οικογενειών βελτιώνονταν, αναζητούσαν εμπειρίες πολυτέλειας, καλύτερη υγειονομική περίθαλψη –που κοστολογούνταν υψηλότερα- κ.ά.Tο ποσοστό των δαπανών στον τομέα των υπηρεσιών παραμένει κάτω από το επίπεδο στο οποίο βρισκόταν πριν το ξέσπασμα της πανδημίας

Η παρένθεση-σημείο αναφοράς του 2020 οδήγησε σε κατάρρευση τις δαπάνες για υπηρεσίες, από τη διαμονή σε ξενοδοχεία μέχρι το πιο απλό: το κούρεμα.

Οι άνθρωποι αναγκάστηκαν να περνούν τον περισσότερο χρόνο μέσα στο σπίτι, μια νέα πραγματικότητα που εκτόξευσε τη ζήτηση για αγαθά που θα έκαναν πιο ανεκτό ή καλύτερο τον νέο τρόπο ζωής: από εξοπλισμό για υπολογιστές μέχρι ποδήλατα γυμναστικής.

Ακόμη ξοδεύουμε λιγότερα σε υπηρεσίες.

Τρία χρόνια μετά, το ποσοστό των δαπανών στον τομέα των υπηρεσιών παραμένει κάτω από το επίπεδο στο οποίο βρισκόταν πριν το ξέσπασμα της πανδημίας.

Οι καταναλωτές στις ανεπτυγμένες οικονομίες ξοδεύουν περίπου 600 δισεκατομμύρια δολάρια λιγότερα τον χρόνο από ό,τι το 2019 σε υπηρεσίες.

Από τις έρευνες διαπιστώνεται ότι οι άνθρωποι ενδιαφέρονται λιγότερο για δραστηριότητες αναψυχής που εκτός σπιτιού, όπως ταξίδια και αναψυχή και προτιμούν να διαθέτουν αυτό το μέρος του εισοδήματός τους σε αγαθά διαρκείας, όπως είδη επίπτωσης και ηλεκτρικές συσκευές ή σε ρούχα, φαγητό και καλό κρασί.

Σε χώρες όπου τα lockdown διήρκεσαν λιγότερο, οι συνήθειες των «ερημιτών» έχουν μικρότερο αποτύπωμα.

Αλλού, όμως, η τάση φαίνεται να αποκτά χαρακτηριστικά παθολογίας. Όπως για παράδειγμα στην Τσεχία, η οποία επλήγη βαριά από την Covid, ή στην Αμερική. Η δε Ιαπωνία εμφανίζει μείωση 50% στις κρατήσεις εστιατορίων, στην ψυχαγωγία, αλλά και σε άλλους κλάδους υπηρεσιών.

Τότε γιατί δεν βρίσκεις τραπέζι στα εστιατόρια;

Στο πρώτο άκουσμα της νέας τάσης –ή νέας κατάστασης (;)- τα στοιχεία δείχνουν ασύμβατα με τα δεδομένα που δείχνουν ότι, για παράδειγμα, μετά την πανδημία είναι πιο δύσκολο από ποτέ να βρεις τραπέζι σε ένα εστιατόριο. Ωστόσο, η πραγματική αιτία για αυτό δεν είναι η υπερβολικά υψηλή ζήτηση, λένε οι ειδικοί, αλλά η περιορισμένη προσφορά. Πλέον, λιγότεροι άνθρωποι θέλουν να εργαστούν στη φιλοξενία – στις ΗΠΑ, π.χ., η απασχόληση στον κλάδο παραμένει χαμηλότερη από ό,τι το 2019. Επιπλέον, το ξέσπασμα της πανδημίας κράτησε ακύρωσε το άνοιγμα νέων εστιατορίων και ξενοδοχείων, που υπό κανονικές συνθήκες θα είχε γίνει το 2020 και το 2021.

Οι ίδιες οι επιχειρήσεις καταγράφουν τη μετατόπιση των 600 δισεκατομμυρίων δολαρίων. Στη πρόσφατη ανακοίνωση οικονομικών αποτελεσμάτων, στέλεχος της Darden Restaurants, η οποία διαχειρίζεται μία από τις καλύτερες αλυσίδες εστιατορίων της Αμερικής, την Olive Garden, σημείωσε ότι, σε σχέση με τις περιόδους πριν από την Covid, η επισκεψιμότητα βρίσκεται στο 80% του προ της πανδημίας επιπέδου.

Στον αντίποδα, στη Home Depot, η οποία πουλά εργαλεία επισκευής για οικιακή χρήση, τα έσοδα αυξήθηκαν κατά περίπου 15% σε πραγματικούς όρους σε σύγκριση με το 2019.

Η Goldman Sachs, παρατηρεί ότι ακόμη και σήμερα οι επενδυτές δείχνουν μια προτίμηση στις μετοχές των εταιρειών που το αντικείμενό τους σχετίζεται με παροχές κατ’ οίκον, όπως οι εταιρείες ηλεκτρονικού εμπορίου, έναντι άλλων που έχουν να κάνουν με εκτός σπιτιού υπηρεσίες, όπως οι αεροπορικές εταιρείες.

Γιατί ανέχουν συμπεριφορές ερημίτη σε καταναλωτές;

Ο πρώτος πιθανός λόγος, σύμφωνα με τον Economist, είναι ότι κάποιοι έχουν πάθει… αρρωστοφοβία. Στη Βρετανία, για παράδειγμα, η χρήση αυτοκινήτου βρίσκεται στα προ Covid επίπεδα, αλλά η χρήση των μέσων μαζικής μεταφοράς είναι αρκετά μειωμένη.

Οι άνθρωποι φαίνονται επίσης λιγότερο πρόθυμοι για κοντινές και προσωπικές υπηρεσίες. Στις ΗΠΑ, οι δαπάνες για κομμωτήρια και προσωπική περιποίηση είναι 20% χαμηλότερες από την τάση πριν από τον κοροναϊό, ενώ οι δαπάνες για καλλυντικά, αρώματα κ.λπ., είναι αυξημένες κατά 25%.

Ο δεύτερος λόγος σχετίζεται με τα πρότυπα εργασίας. Σχεδόν σε όλες τις ανεπτυγμένες οικονομικά χώρες, οι άνθρωποι εργάζονται τώρα περίπου μία μέρα την εβδομάδα από το σπίτι, σύμφωνα με τον Cevat Giray Aksoy του King’s College του Λονδίνου. Αυτό αυτομάτως μειώνει τη ζήτηση για υπηρεσίες που αγοράζει κανείς στο γραφείο, όπως είναι τα μεσημερινά γεύματα, και αυξάνει τη ζήτηση για προϊόντα που φτιάχνει κανείς μόνος του. Πέρυσι οι Ιταλοί ξόδεψαν 34% περισσότερα σε γυάλινα σκεύη αποθήκευσης φαγητού, επιτραπέζια και οικιακά σκεύη από ό,τι το 2019.

Το τρίτος λόγος έχει να κάνει με τον τρόπο που αντιμετωπίζουν οι άνθρωποι συνολικά τα πράγματα και τη ζωή τους. Σύμφωνα με επίσημα στοιχεία από τις ΗΠΑ, πέρυσι οι άνθρωποι κοιμόντουσαν 11 λεπτά περισσότερο την ημέρα από ό,τι το 2019. Επίσης ξόδευαν λιγότερα για συμμετοχή μέλους σε κλαμπ και άλλες κοινωνικές δραστηριότητες και περισσότερο σε μοναχικές ασχολίες, όπως η κηπουρική και η ενασχόληση με τα κατοικίδια.

Ως ενδεικτικό της μικρότερης συμμετοχής σε κοινωνικές δραστηριότητες εκτός σπιτιού και της νέας μοναχικότητας που έφερε η πανδημία αναφέρεται και το γεγονός ότι οι παγκόσμιες διαδικτυακές αναζητήσεις για… πασιέντζα είναι σχεδόν διπλάσιες από όσο πριν την Covid.

Μήπως τελικά η μεγαλύτερη κληρονομιά της παγκόσμιας υγειονομικής κρίσης ήταν να απομακρύνει τους ανθρώπους.

Aπό ot.gr

Γιάννα Ανδρεαδάκη στις 4 Νοεμβρίου 2023

Ο Ελύτης δόμησε ολόκληρο το έργο του με άξονα το φως, διαμόρφωσε μία “ηλιακή μεταφυσική” –δεν μιλούμε απλώς για μία φυσική προτίμηση, αλλά για μία πολυσήμαντη έννοια” θα πει σε παλιότερη συνέντευξή της ηΙουλίτα Ηλιοπούλου, η γυναίκα που ερωτεύτηκε, αγάπησε και στάθηκε δίπλα στον Οδυσσέα Ελύτη μέχρι το τέλος της ζωής του. Η καθοριστική σχέση του σπουδαίου ποιητή που

– Πώς ήταν μια τυπική ημέρα στο ποιητικό εργαστήριο του Ελύτη;

Τυπική ηµέρα δεν υπήρχε. Αναζητούσε τη συνέχεια ενός στίχου για πολύ καιρό, µπορεί για δεκαετίες ολόκληρες – δεν ήταν από τους ποιητές που ολοκλήρωναν ένα ποίηµα µέσα σε ένα εύλογο διάστηµα µιας ηµέρας ή µιας εβδοµάδας. Υπήρχαν περίοδοι που δούλευε παράλληλα κείµενα ή συλλογές. Οταν έγραφε, σταµατούσε να διαβάζει και να ζωγραφίζει και αφοσιωνόταν σε αυτό που δούλευε. ∆εν του άρεσε ένα κείµενο που ο ίδιος θεωρούσε ανολοκλήρωτο να παραµένει. Είχε την τόλµη και κατέστρεφε έργα ηµιτελή, εικαστικά, τα πάντα. Με την κυκλοφορία µας ποιητικής συλλογής απαλλασσόταν από χειρόγραφα και δακτυλόγραφα που σχετίζονταν µε αυτήν, παρέχοντας στον εαυτό του την ελευθερία να δει καθαρά το επόµενο βήµα. Σαφώς έγραφε πολύ περισσότερο το βράδυ παρά το πρωί. Οσο και αν στην ποίησή του ένας ουσιαστικός φυσικός και µεταφυσικός άξονας είναι το φως, στη δουλειά του προτιµούσε την ησυχία της νύχτας.

-Ο ίδιος πώς ζούσε στην καθημερινότητά του; Και με ποιο τρόπο μετουσίωνε απλά, καθημερινά πράγματα, σε ποίηση;

Όπως η ποίηση είναι υπέρβαση, άρση των αντιθέσεων, ελεύθερη, συνδυαστική φαντασία, αλλά και τάξη και οριοθέτηση, έτσι και ο ποιητής μπορεί να γίνεται παραγωγός θαυμάτων, αλλά συνάμα είναι και ένας επίμονος καλλιεργητής, με “λογισμό και μ’ όνειρο” οπλισμένος. Ο Ελύτης ζούσε με τάξη και πρόγραμμα, με αφοσίωση στη δουλειά του, πάντα πολύ απλά. Δεχόταν τα ερεθίσματα αναμφίβολα, αλλά ο θεματικός πυρήνας των ποιημάτων του δεν ήταν ανιχνεύσιμος –τις περισσότερες φορές και σε πρώτο επίπεδο– μέσα στην τρέχουσα πραγματικότητα. Μία ιδιαίτερα εσωτερική διαδικασία νοηματοδοτούσε τα θέματά του και τα μετουσίωνε γλωσσικά.

– Υπάρχουν άλλα στοιχεία της καθημερινής ζωής που διαφοροποιούν τον άνθρωπο Ελύτη από τον ποιητή;

Αντιθέτως, υπήρχε εντυπωσιακή συνέπεια ανάµεσα στις αρχές που ανιχνεύει κανείς στο έργο του και στις αρχές που εφάρµοζε στην καθηµερινότητά του. Το ότι εργαζόταν βράδυ ήταν η µόνη αντίφαση, αν µπορεί να τη θεωρήσει κανείς αντίφαση, όπως και το γεγονός ότι ενώ όλη η ποίησή του είναι ανοιχτή στο ύπαιθρο ο ίδιος δεν διενοείτο να γράψει πουθενά αλλού εκτός από το γραφείο του. Σε επίπεδο όµως ηθικών και αισθητικών αρχών δεν υπήρχε καµία ουσιαστική διάσταση. Την ολιγάρκεια που διακηρύσσει στο έργο του, την απόλυτη αντίθεσή του στην αντίληψη της πρακτικής ζωής του συµφέροντος ή του κέρδους, τη δικαιοσύνη ή την αθωότητα, όλα τα έβρισκε κανείς στον τρόπο µε τον οποίο διαχειριζόταν το εικοσιτετράωρό του.

-Πόσο άλλαξε η οπτική σας απέναντί της αφότου “γνωρίσατε” τον Ελύτη;

Τον Ελύτη τον γνώρισα νωρίς στη ζωή μου. Για μένα τότε και τώρα αποτελούσε και αποτελεί την πραγμάτωση της θαυμαστής πληρότητας περιεχομένου και έκφρασης –σας το λέω όπως το εξέφραζα τότε, μαθήτρια.

-Από όσα σας έλεγε κατά καιρούς, ποιο είναι εκείνο που θα κρατούσατε για τη σημερινή εποχή;

Απ’ όσα μας έλεγε, σε όλους, και μας λέει καθημερινά μέσα απ’ το έργο του, ας κλείσουμε με την προτροπή να αναζητήσουμε μες στην πραγματικότητά μας “το βαθύτερο νόημα ενός ταπεινού παραδείσου, που είναι ο αληθινός μας εαυτός, το δίκιο μας, η ελευθερία μας, ο δεύτερος και πραγματικός ηθικός μας ήλιος”.

Γιάννα Ανδρεαδάκη στις 25 Οκτωβρίου 2023

Ο Adam Nikolson  είναι ένας Άγγλος συγγραφέας που γράφει για την ιστορία, το τοπίο, τη λογοτεχνία και τη θάλασσα. Σε άρθρο γνώμης στην New York Times γράφει για ένα ταξίδι με ιστιοπλοϊκό στο Αιγαίο και πώς αυτό του αναθεώρησε τη γνώμη του για την θεμελιώδη φύση των πραγμάτων.

«Πριν από λίγα χρόνια, η σύζυγός μου, η Sarah, και εγώ πήγαμε ένα ταξίδι με ιστιοπλοϊκό στο ανατολικό Αιγαίο. Ήταν παράδεισος: Εμείς οι δύο στη θάλασσα, χαρτογραφώντας μια διαδρομή μεταξύ των ελληνικών νησιών και της ακτής της Τουρκίας.

Καθώς πηγαίναμε από λιμάνι σε λιμάνι, δεν μπορούσα να μην παρατηρήσω ότι τα ονόματα πολλών από τα μέρη που περνούσαμε μου ήταν γνωστά, καθώς τα είχα συναντήσει στη δουλειά μου ως ιστορικός.

Τριάντα ή σαράντα μίλια νότια από εκεί που βρισκόμασταν με το σκάφος, βρισκόταν η Μίλητος, η γενέτειρα μερικών από τους πρώτους καταγεγραμμένους θεωρητικούς του κόσμου. Είκοσι μίλια ανατολικότερα, στην Έφεσο, ήταν η πατρίδα του Ηράκλειτου, του πρώτου ανθρώπου του οποίου οι προβληματισμοί για την αλληλοσυσχέτιση των πραγμάτων έχουν φτάσει σε εμάς. Απέναντι βρισκόταν η Λέσβος, το νησί της Σαπφούς και του Αλκαίου, των μεγαλύτερων πρώιμων λυρικών ποιητών. Στα νότια, η Σάμος,  η γενέτειρα του Πυθαγόρα.

Μου έκανε εντύπωση το γεγονός ότι όχι τόσο μακριά από το μικρό μας σκάφος απλωνόταν ολόκληρη η ελληνική φιλοσοφία. Αυτές οι γκριζογάλανες μάζες των νησιών και της ηπειρωτικής χώρας έκρυβαν μέσα τους τις πόλεις των στοχαστών.

Εκεί, εν πλω, άρχισα να αναρωτιέμαι για τη σχέση των τόπων και των ιδεών – πώς οι τόποι μπορούν να ανοίξουν τον τρόπο με τον οποίο σκεφτόμαστε και αισθανόμαστε. Τότε συνειδητοποίησα ότι η φιλοσοφία έχει γεωγραφία. Το να βρίσκεσαι στους τόπους που γνώριζαν αυτοί οι στοχαστές, να επισκέπτεσαι τις πόλεις τους, να πλέεις στις θάλασσές τους και να βλέπεις τα τοπία τους σημαίνει ότι γνωρίζεις κάτι γι’ αυτούς.

Αρκετούς αιώνες νωρίτερα, οι μεγάλοι πολιτισμοί της Εποχής του Χαλκού, στη Μεσοποταμία, την Αίγυπτο, την ανατολική Τουρκία και την Κρήτη, είχαν όλοι καταρρεύσει ή σχεδόν καταρρεύσει. Είχε ακολουθήσει μια άναρχη περίοδος βασιλείας και θαλάσσιων πειρατών – ο κόσμος, ουσιαστικά, που περιγράφει ο Όμηρος στην «Ιλιάδα». Αλλά στη συνέχεια, από το 650 π.Χ. περίπου και μετά, υπήρξε μια αναγέννηση, καθώς ένας αστερισμός ανεξάρτητων πόλεων άρχισε να αναδύεται στο ανατολικό Αιγαίο.

Ήταν κυρίως ολιγαρχίες, εξαρτημένες περισσότερο από το εμπόριο παρά από τη γεωργία, απορροφώντας την αρχαία σοφία από τους προηγούμενους πολιτισμούς στα ανατολικά, αλλά κυρίως χωρίς να κυριαρχούνται από αυτούς. Οι Έλληνες μπορούσαν να πάρουν ό,τι ήθελαν (μαθηματικά, αστρονομία, γλυπτική, ναούς, γραφή, κατασκευή χρυσών και ασημένιων κοσμημάτων) αλλά να παραμείνουν ανεξάρτητοι. Ήταν περιπετειώδεις, έμπειροι ναυτικοί και ναυπηγοί, μετέφεραν ελιές στη νότια Γαλλία, έφερναν καράβια με ασήμι από τα μεγάλα ορυχεία της νότιας Ισπανίας.

Αυτές λοιπόν οι πόλεις ήταν τα σπίτια των ανθρώπων που θεωρούνται γενικά οι πρώτοι φιλόσοφοι, με τη ζωή τους να εξαρτάται από τη θάλασσα και από αυτά που μπορούσε να προσφέρει η θάλασσα. Αυτή η εκδοχή της Ελλάδας δεν βασιζόταν στη γη. Υπήρχε ουσιαστικά στη θάλασσα και, όπου άγγιζε τη στεριά, εμφανίζονταν ως οι πόλεις από τις οποίες προέρχονταν αυτοί οι φιλόσοφοι.

Ποιος θα μπορούσε λοιπόν να φανταστεί ότι λίγες μέρες ιστιοπλοΐας σε ελληνικά νερά κολυμπώντας σε καταγάλανους κόλπους θα μπορούσαν να αρχίσουν να μου αλλάζουν γνώμη για τη θεμελιώδη φύση των πραγμάτων; Αλλά αυτό έγινε.

Και αν κάποιος με ρωτήσει γιατί σκέφτομαι τώρα όπως σκέφτομαι, μπορώ να απαντήσω: Επειδή κάποτε έκανα ιστιοπλοΐα στη θάλασσα όπου ξεκίνησε η φιλοσοφία».

Γιάννα Ανδρεαδάκη στις 22 Οκτωβρίου 2023

Δώδεκα και μισή.

Γρήγορα πέρασεν η ώρα
απ’ τες εννιά που άναψα την λάμπα,
και κάθησα εδώ.

Καθόμουν χωρίς να διαβάζω,
και χωρίς να μιλώ. Με ποιόνα να μιλήσω
κατάμονος μέσα στο σπίτι αυτό.

Το είδωλον του νέου σώματός μου,
απ’ τες εννιά που άναψα την λάμπα,
ήλθε και με ηύρε και με θύμησε
κλειστές κάμαρες αρωματισμένες,
και περασμένην ηδονή – τι τολμηρή ηδονή!

Κ’ επίσης μ’ έφερε στα μάτια εμπρός,
δρόμους που τώρα έγιναν αγνώριστοι,
κέντρα γεμάτα κίνησι που τέλεψαν,
και θέατρα και καφενεία που ήσαν μια φορά.

Το είδωλον του νέου σώματός μου
ήλθε και μ’ έφερε και τα λυπητερά·
πένθη της οικογένειας, χωρισμοί,
αισθήματα δικών μου, αισθήματα
των πεθαμένων τόσο λίγο εκτιμηθέντα.

Δώδεκα και μισή. Πως πέρασεν η ώρα.
Δώδεκα και μισή. Πως πέρασαν τα χρόνια.

(1917)

Γιάννα Ανδρεαδάκη στις 21 Οκτωβρίου 2023

Αστρονόμοι εντόπισαν μια τεράστια  έκρηξη ραδοοκυμάτων που το φως χρειάστηκε περίπου 8 δισεκατομμύρια χρόνια για να φτάσει στη Γη. Πρόκειται για μία από τις πιο μακρινές και πιο ενεργητικές εκρήξεις που έχουν παρατηρηθεί ποτέ, καθώς απελευθέρωσε το ισοδύναμο της συνολικής εκπομπής του Ήλιου για 30 χρόνια. 

Παρά την τεράστια ισχύ της, η έκρηξη, που ονομάστηκε FRB 20220610A, διήρκησε λιγότερο από ένα χιλιοστό του δευτερολέπτου. Η πηγή της έκρηξης εντοπίστηκε από το «Πολύ Μεγάλο Τηλεσκόπιο» (VLT) του Ευρωπαϊκού Νότιου Παρατηρητηρίου (ESO) και διαπιστώθηκε ότι πρόκειται για μία ομάδα δύο ή τριών γαλαξιών που συγχωνεύονται. Η έρευνα δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Science».

Οι ταχείες εκρήξεις ραδιοκυμάτων, ή αλλιώς FRBs, αποτελούν φευγαλέες εκρήξεις ενέργειας που είναι φωτεινότερες από ολόκληρους γαλαξίες και μπορούν να εκπέμψουν τόση ενέργεια σε χιλιοστά του δευτερολέπτου όση εκπέμπει ο Ήλιος σε μερικές ημέρες. Μέχρι σήμερα έχουν εντοπιστεί περίπου 50 τέτοιες εκρήξεις.

Ακόμα δεν είναι γνωστό τι προκαλεί αυτές τις τεράστιες εκρήξεις ενέργειας, ωστόσο η ανακάλυψη προσφέρει νέες πληροφορίες για το μακρινό σύμπαν. Παράλληλα, επιβεβαιώνεται ότι οι FRBs μπορούν να χρησιμοποιηθούν για τη μέτρηση της «χαμένης» ύλης μεταξύ των γαλαξιών και να παρέχουν έναν νέο τρόπο για την εκτίμηση της μάζας του σύμπαντος. Αξίζει να σημειωθεί ότι οι τρέχουσες μέθοδοι εκτίμησης της μάζας του σύμπαντος δίνουν αντικρουόμενες απαντήσεις.

«Αν μετρήσουμε την ποσότητα της κανονικής ύλης στο σύμπαν -τα άτομα από τα οποία είμαστε όλοι φτιαγμένοι- διαπιστώνουμε ότι λείπει περισσότερο από το μισό από αυτό που θα έπρεπε να υπάρχει σήμερα. Πιστεύουμε ότι η ύλη που λείπει κρύβεται στον χώρο μεταξύ των γαλαξιών, αλλά μπορεί να είναι τόσο θερμή και διάχυτη που είναι αδύνατον να τη δούμε με τις συνήθεις τεχνικές», εξηγεί ο καθηγητής στο Τεχνολογικό Πανεπιστήμιο Swinburne της Αυστραλίας, Ράιαν Σάνον, ένας από τους διευθυντές της μελέτης. «Οι ταχείες εκρήξεις ραδιοκυμάτων ανιχνεύουν αυτό το ιονισμένο υλικό», πρόσθεσε ο επιστήμονας

Από Kathimerini

Γιάννα Ανδρεαδάκη στις 21 Οκτωβρίου 2023

Κάθε φορά που βρισκόταν μπροστά μου ένα ποτήρι νερό που δεν ήταν ούτε γεμάτο, μα ούτε κι άδειο, σκέφτόμουν πως θα το χαρακτήριζα.
Μισογεμάτο η μισοάδειο;

Κατέληξα σε δυο πράγματα.

Πρώτον ότι αν είναι κάτω από τη μέση το βλέπω μισοάδειο, ενώ αν είναι πάνω από τη μέση του ποτηριού μισογεμάτο. Δεύτερον πως δεν έχει καμία σημασία η ταμπέλα που θα βάλω στο ποτήρι.
Όπως και να το δεις άλλωστε, πάλι μισό κάτι θα είναι.
Το μόνο που έχει σημασία είναι το ποτήρι να αδειάζει και να το ξαναγεμίζεις. Το θέμα είναι να μην σταματήσεις να διψάς. Όσο διψάς το ποτήρι θα γεμίζει.

Ν’ αγαπάς τους ανθρώπους που κρατούν γεμάτα ποτήρια στα χέρια τους.
Εκείνους που για να ξεδιψάσουν πρέπει να πιουν ολόκληρο το ποτήρι, μέχρι την τελευταία σταγόνα, κι ας αδειάσει. Εκείνους που δεν αφήνουν τα ποτήρια τους μισά από φόβο μήπως και δεν καταφέρουν να τα ξαναγεμίσουν.

Εκείνους οι οποίοι εάν χρειαζόταν, θα έσκαβαν τη γη με τα χέρια τους για να βρουν νερό και να ξαναγεμίσουν το ποτήρι.
Εκείνους που ο μόνος τρόπος για να πιουν μισό ποτήρι νερό, είναι γιατί θέλησαν να το μοιραστούν με κάποιον άλλο.
Εκείνους που κάθε φορά που αδειάζουν το ποτήρι τους χαμογελούν με ευχαρίστηση.

Εκείνους που ακόμη και όταν ξέρουν πως πίνουν το τελευταίο τους ποτήρι, αναφωνούν άσπρο πάτο.!!!!
Ν’ αγαπάς κι εκείνους που σου λένε καλημέρα με την καρδιά τους, όχι με το μυαλό τους.
Εκείνους που αν η ζωή ήταν ρουλέτα θα πόνταραν όλα τους τα λεφτά στην επόμενη μέρα, γιατί πάντα θα νιώθουν πως θα είναι η καλύτερη .

Εκείνους που σε παρασύρουν στη χαρά, όχι στη θλίψη.
Εκείνους που λένε δεν πειράζει, όχι δε με νοιάζει.
Εκείνους που χορεύουν στη βροχή, χωρίς να τους νοιάζει αν θα βραχούν.
Εκείνους που ονειρεύονται, χωρίς να χρειάζεται να κλείσουν τα μάτια.
Εκείνους που όταν θέλουν κάτι, επιμένουν πως γίνεται.
Εκείνους που όταν χαμογελούν, λάμπουν τα μάτια τους.
Εκείνους που περπατούν προς τα πίσω μόνο για να πάρουν φόρα.
Εκείνους που φτιάχνουν σχέδια στην άμμο κι όταν τα χαλάει το κύμα χαμογελούν, γιατί εκείνοι βλέπουν το σχήμα τους ν’ αλλάζει, όχι να χαλάει.

Ν’ αγαπάς εκείνους που χαμογελούν λίγο παραπάνω.
Εκείνους που γίνονται φίλοι με τον ήλιο και φωτίζουν τις μέρες σου.
Εκείνους που πιστεύουν πως ο κόσμος μπορεί να γίνει καλύτερος.
Εκείνους που ξέρουν πως η ζωή είναι πρεμιέρα, χωρίς πρόβες και δίνουν καθημερινά τον καλύτερο εαυτό τους.

Εκείνους που αν τους ρωτήσεις αν είναι ευτυχισμένοι θα απαντήσουν ναι χωρίς δισταγμό.
Εκείνους που δεν θεωρούν την υγεία δεδομένη αλλά πολύτιμο δώρο χωρίς εγγύηση και με δυνατότητα επιστροφής. Εκείνους που φτιάχνουν ονειροπαγίδες για να φυλακίζουν τους εφιάλτες.
Εκείνους που ανοίγουν διάπλατα τα χέρια για να σ’ αγκαλιάσουν.
Εκείνους που βγάζουν τη γλώσσα τους στις δυσκολίες και τις κοροϊδεύουν.

Το προσδόκιμο ζωής στην Ελλάδα είναι τα 80 έτη.
Υποθέτουμε πως ο άνθρωπος κοιμάται κατά μέσο όρο 8 ώρες τη μέρα, δηλαδή το 1/3 της κάθε ημέρας.
Στα 80 χρόνια λοιπόν που ζει, τα 26 κοιμάται και μένουν άλλα 54.
Για 40 χρόνια πρέπει θεωρητικά να δουλεύει περίπου, 8 ώρες την ημέρα, άλλο 1/3 λοιπόν, πράγμα που μεταφράζεται σε 13 χρόνια δουλειάς.
39 χρόνια λοιπόν από τη ζωή μας κατά μέσο όρο τα περνάμε δουλεύοντας και για να κοιμηθούμε. Ούτε πολλή, ούτε λίγη, μα παραλίγο η μισή μας ζωή.

Ο χρόνος που μένει δεν είναι απεριόριστος μα ούτε και αμελητέος.
Για κάποιους είναι τρομακτικός.
Για κάποιους άλλους απλά σημαντικός. Αυτοί οι άλλοι τον απολαμβάνουν, τον σέβονται, του χαμογελούν, του κλείνουν το μάτι και τον εκμεταλλεύονται.
Αυτούς ν’ αγαπάς.

Πηγή: awakengr

Γιάννα Ανδρεαδάκη στις 19 Οκτωβρίου 2023

Μοναδικέ μήνα του χρόνου με ωμέγα
και του φθινόπωρου μοναδικέ, με δίχως μι,
της ολοκλήρωσης εσύ, σύμβολο μέγα
και της φυγής της Περσεφόνης, αφορμή.
*
Οκτώβρη μήνα, που γλυκιά μελαγχολία
κυριαρχεί μέσ’ την ψυχή μας
και στο νου,
εσύ, αυτοδίδακτε ζωγράφε, με μαγεία,
βάψτην σε χρώμα πορφυρένιου δειλινού .
*
Της φύσης ξαφνικά, θ’ αλλάξεις χρώμα,
φύλλα απ’ τα δέντρα, σαν ελπίδες
θα σκορπίσουν,
χρωματιστό χαλί θα απλωθούν
στο χώμα
κι εκεί, όσα δεν πρόλαβαν, θα ζήσουν.
*
Με στροβιλίσματα, το ύστατο
“έχε γεια”,
λεν’ οι μικρές παλάμες, που αρνούνται
να πεθάνουν,
το ένα απ’ τ’ άλλο, μια παρηγοριά
ζητούν, μέσ’ στις γωνιές πριν
αποκάνουν.
*
Ρίγη ξυπνούνε οι κροκόπεπλες αυγές,
μα, οι ‘λιοπερίχυτές σου μέρες
θα ζεστάνουν ,
τις ασυμβίβαστες, αντάρτισσες καρδιές,
που ακροβατώντας, καλοκαιρινά όνειρα κάνουν.
*
Τα χελιδόνια, πήραν τους ουρανοδρόμους
κι έχουν για το ταξίδι τους,
όση απαιτείται πείρα,
αχ !!! και να είχαμε κι εμείς φτερά
στους ώμους,
να ψάξουμε την Άνοιξη, πέρα από
τη Μοίρα.

Από την Παρασκευή Μπαρδάνη

Γιάννα Ανδρεαδάκη στις 17 Οκτωβρίου 2023

Μια μεμονωμένη λανθασμένη επιλογή λέξης ή ένα άστοχο θαυμαστικό θα μπορούσε να αλλάξει τον τρόπο με τον οποίο ο παραλήπτης εκλαμβάνει το μήνυμα και να υπονομεύσει τον επαγγελματισμό του αποστολέα.

Αλλά το μεγαλύτερο λάθος που μπορεί να κάνει κάποιος στην επικοινωνία του στον χώρο εργασίας, είναι να στέλνει συναισθηματικά φορτισμένα email, λέει ο Brandon Smith, ένας coach καριέρας.

«Είναι μια πραγματικά, πολύ δύσκολη δεξιότητα να κατακτηθεί – οι περισσότεροι άνθρωποι δεν το διορθώνουν μέχρι τα 30 ή τα 40 τους – αλλά ποτέ δεν πρέπει να στείλετε email όταν έχετε μεγάλη συναισθηματική φόρτιση», λέει ο Smith στo CNBC.

«Οι άνθρωποι αντιμετωπίζουν τα email, τα Slacks ή οποιαδήποτε άλλη διαδικτυακή επικοινωνία σαν μια περιστασιακή συζήτηση που κάνετε στο διάδρομο του γραφείου, και δεν είναι».

Αντ ‘αυτού, τα email θα πρέπει να γράφονται με τέτοιο τρόπο, όπως εάν γνωρίζατε ότι μια μέρα θα διαβαστούν σε μια αίθουσα δικαστηρίου, εξηγεί.

Το tip του Smith, για την επόμενη φορά που θα λάβετε ένα email και θα σας κάνει να αισθανθείτε θυμωμένοι, ανήσυχοι ή ακόμα και πολύ χαρούμενοι, είναι να γράψετε αυτό που θέλετε στο πρόχειρο και να μην πατήσετε αποστολή για 24 ώρες.

Αυτή η προσέγγιση ικανοποιεί την άμεση ανάγκη να κατευνάσει κανείς τα συναισθήματα του και να εκφράσει αυτά που θέλει, χωρίς να βάλει σε κίνδυνο τη φήμη του στη δουλειά.

«Όταν έχετε μια έντονη συναισθηματική αντίδραση σε κάτι, αυτά τα συναισθήματα θα εμφανιστούν αναπόφευκτα σε οποιοδήποτε μήνυμα πληκτρολογείτε», λέει ο Smith.

Μετά από 24 ώρες, ο ειδικός προτείνει να ξαναδιαβάσετε το μήνυμα από την πλευρά όμως του παραλήπτη και εξετάζοντας αν προκαλεί σύγχυση ή αν υπάρχουν λεπτομέρειες που θα μπορούσαν να παρερμηνευτούν.

Εάν εξακολουθείτε να μην είστε σίγουροι για την απάντησή σας, ο Smith συνιστά να ζητήσετε από έναν συνάδελφο να το διαβάσει και εκείνος, καθώς μια δεύτερη γνώμη μπορεί να σας βοηθήσει να εντοπίσετε τυχόν σημεία προς βελτίωση.

Σε περίπτωση που πρόκειται για κάτι που απαιτεί πιο άμεση απάντηση, ρωτήστε το άλλο άτομο εάν μπορείτε να συνεχίσετε τη συνομιλία προφορικά.

Όπως εξηγεί ο Smith: «Η συζήτηση θα είναι πολύ πιο παραγωγική, επειδή θα είναι πιο δύσκολο να είστε βάναυσα ειλικρινείς με το άλλο άτομο όταν βρίσκεστε πρόσωπο με πρόσωπο μαζί του ή ακούτε τη φωνή του στο τηλέφωνο»

Γιάννα Ανδρεαδάκη στις 16 Οκτωβρίου 2023
Πρόσφατα με ρώτησες κάποια φορά γιατί ισχυρίζομαι πως σε φοβάμαι. Εγώ δεν ήξερα, ως συνήθως, τι να σου απαντήσω, εν μέρει ακριβώς λόγω του φόβου που νιώθω για σένα, εν μέρει επειδή στην αιτιολόγηση του φόβου αυτού συγκαταλέγονται πάρα πολλές λεπτομέρειες, που εν τη ρύμη του λόγου εγώ ούτε κατά το ήμισυ δεν θα μπορούσα να τις συγκρατήσω. Κι αν εδώ προσπαθώ να σου απαντήσω γραπτώς, μόνο ανολοκλήρωτο κατά πολύ θα αποβεί και τούτο, επειδή και κατά τη γραφή ο φόβος και οι συνέπειές του με κωλύουν έναντί σου κι επειδή το μέγεθος του υλικού εν γένει υπερβαίνει κατά πολύ τη μνήμη μου και το λογικό μου.

Για σένα το ζήτημα αποδεικνυόταν πάντοτε πολύ απλό, τουλάχιστον στον βαθμό που μιλούσες εσύ γι’ αυτό ενώπιόν μου και, αδιακρίτως, ενώπιον πολλών άλλων. Εσένα σου φαινόταν να είναι κάπως έτσι: Εσύ εργαζόσουν σκληρά σ’ όλη σου τη ζωή, τα πάντα για τα παιδιά σου, προ πάντων για εμένα τα θυσίαζες, εγώ έκαμνα συνεπώς «ζωή χαρισάμενη», είχα πλήρη ελευθερία να μάθω ό,τι ήθελα, κανέναν λόγο δεν είχα να έχω έγνοιες για την καθημερινή διατροφή, να έχω έγνοιες συνεπώς εν γένει • εσύ αντ’ αυτών καμμίαν ευγνωμοσύνη δεν αξίωνες, γνωρίζεις «την ευγνωμοσύνη των παιδιών», αλλά εν τούτοις τουλάχιστον μια κάποια ανταπόκριση, δείγμα κάποιας ευσπλαχνίας• αντί γι’ αυτά εγώ ανέκαθεν πήγαινα και κρυβόμουν από σένα, στο δωμάτιό μου, στα βιβλία, σε τρελούς φίλους, σε υπερβολικές ιδέες• ανοιχτά εγώ ούτε μία φορά δεν μίλησα μαζί σου, στον ναό δεν ερχόμουν κοντά σου, στα λουτρά στο Φράντσενσμπαντ ουδέποτε σε επισκέφθηκα, ούτε κατά τα άλλα έδειξα ποτέ ενδιαφέρον για την οικογένεια, για το εμπορικό και για τις άλλες σου τις υποθέσεις δεν γνοιάστηκα, το εργοστάσιο το φόρτωσα σ’ εσένα κι ύστερα σ’ εγκατέλειψα, την Όττλα την υποστήριξα στην αυτογνωμοσύνη της κι ενώ για σένα δεν κουνώ ούτε το μικρό μου δαχτυλάκι (ούτε καν ένα εισιτήριο για το θέατρο δεν σου φέρνω), για τους ξένους κάμνω τα πάντα. Αν ανακεφαλαιώσεις την κρίση σου για μένα, θα προκύψει πως εσύ δεν με κατηγορείς ασφαλώς για κάτι τι όντως ανάρμοστο ή κακό (μ’ εξαίρεση ίσως την τελευταία μου πρόθεση να νυμφευθώ), αλλά για ψυχρότητα, απομάκρυνση, αγνωμοσύνη. Και μάλιστα με κατηγορείς γι’ αυτά έτσι, σαν να ήταν δικό μου το φταίξιμο, σαν να μπορούσα εγώ με κάποιον ελιγμό να διευθετήσω αλλιώς το όλο πράγμα, ενώ εσύ δεν έχεις την παραμικρή ευθύνη γι’ αυτό, παρά μόνο μίαν ίσως, ότι εσύ παραήσουν καλός μαζί μου.

Τούτον τον συνήθη τον τρόπο σου να τα παρουσιάζεις τον θεωρώ σωστό μόνο υπό την έννοια ότι κι εγώ πιστεύω πως εσύ δεν έχεις παντελώς καμμίαν ευθύνη για την αποξένωσή μας. Αλλά υπό την ιδίαν έννοια δεν έχω παντελώς καμμίαν ευθύνη και εγώ. Αν μπορούσα να σε κάμω να το αναγνωρίσεις τούτο, τότε θα ήταν δυνατή – όχι κάποια ζωή καινούργια, γι’ αυτό παραείμαστε κι οι δυο πολύ μεγάλοι, αλλά ωστόσο κάποια μορφή γαλήνης, όχι κάποια κατάπαυση, αλλά ωστόσο κάποιος κατευνασμός των ακατάπαυστων των κατηγοριών σου.

Κάποιαν ιδέα γι’ αυτά που σκοπεύω να πω την έχεις παραδόξως. Έτσι μου είπες λ.χ. τις προάλλες: «Εγώ πάντοτε σε αγαπούσα, έστω κι αν εγώ εξωτερικά δεν ήμουν μαζί σου όπως συνηθίζουνε να είναι οι άλλοι πατεράδες, ακριβώς επειδή εγώ δεν μπορώ να προσποιούμαι όπως οι άλλοι». Λοιπόν, εγώ, πατέρα, ουδέποτε αμφέβαλα εν τω συνόλω για τη δική σου την αγάπη έναντί μου, αλλά την παρατήρηση αυτή τη θεωρώ εσφαλμένη. Εσύ δεν μπορείς να προσποιείσαι, είναι σωστό αυτό, αλλά το να επιμένεις μόνο για τούτον τον λόγο να ισχυρίζεσαι πως οι άλλοι πατεράδες προσποιούνται είτε είναι ξερή ισχυρογνωμοσύνη, που δεν επιδέχεται περαιτέρω συζήτηση, ή πάλι – και αυτό είναι πράγματι κατά τη γνώμη μου – η κεκαλυμμένη έκφραση για το ότι μεταξύ μας κάτι δεν έχει ως όφειλε και ότι αυτό το προξένησες κι εσύ, χωρίς όμως να ευθύνεσαι. Αν πράγματι αυτό εννοείς, τότε είμαστε σύμφωνοι.

Δεν λέγω φυσικά πως αυτό που είμαι εγώ έγινα μόνο μέσω της δικής σου της επίδρασης. Τούτο θα ήταν πολύ υπερβολικό (κι εγώ κλίνω ασφαλώς προς τούτη την υπερβολή). Είναι πάρα πολύ πιθανό εγώ, ακόμη κι αν είχα μεγαλώσει εντελώς ελεύθερος απ’ τη δική σου την επιρροή, να μην είχα ωστόσο μπορέσει να γίνω ένας άνθρωπος κατά πώς τό ’θελε η καρδιά σου. Θα είχα γίνει κατά πάσα πιθανότητα ένας αδύναμος, φοβητσιάρης, διστακτικός, ανήσυχος άνθρωπος, ούτε Ρόμπερτ Κάφκα ούτε Καρλ Χέρμανν, αλλά ωστόσο εντελώς διαφορετικός απ’ ό,τι πράγματι είμαι εγώ, και θα είχαμε μπορέσει να τα πηγαίνουμε εξαίρετα ο ένας με τον άλλον. Θα ήμουν ευτυχής να σε έχω φίλο, προϊστάμενο, θείο, παππού, ακόμη μάλιστα (αν και με κάποιον μεγαλύτερο δισταγμό) και πεθερό. Μόνο ως πατέρας παραήσουν δυναμικός για μένα, ιδιαίτερα εφόσον οι αδελφοί μου απέθαναν μικροί, οι αδελφές ήρθαν πολύ αργότερα, εγώ επομένως έμελλε να υπομείνω εντελώς μονάχος το πρώτο χτύπημα, γι’ αυτό παραήμουν αδύναμος εγώ.

Σύγκρινε τους δυο μας: εγώ, για να το εκφράσω πολύ συντομευμένα, ένας Λαίβυ μ’ ένα συγκεκριμένο καφκέικο υπόβαθρο, ο οποίος όμως δεν κινητοποιείται από την καφκέικη βούληση για ζωή, για επιχειρήσεις, για κατακτήσεις, αλλά από ένα λαιβέικο αγκάθι, που επιδρά πιο μυστικά, πιο δειλά, προς άλλες κατευθύνσεις και συχνά εν γένει παύει. Εσύ αντιθέτως ένας πραγματικός Κάφκα σε δυναμικότητα, υγεία, όρεξη, ένταση της φωνής, ομιλητικότητα, αυτοϊκανοποίηση, υπεροχή έναντι του κόσμου, επιμονή, ευστροφία, ανθρωπογνωσία, σε μια κάποια συγκεκριμένη γενναιοδωρία, με όλα επίσης φυσικά τα συνοδευτικά τούτων των προτερημάτων σφάλματα και αδυναμίες, στα οποία σε οδηγεί η ιδιοσυγκρασία σου κι ενίοτε η αψιθυμία σου. Καθ’ ολοκληρίαν Κάφκα ίσως δεν είσαι στη γενική την κοσμοθεωρία σου, απ’ όσο μπορώ να σε συγκρίνω με τον θείο Φίλιπ, τον Λούντβιχ, τον Χάινριχ. Τούτο είναι παράδοξο, ούτε κι αυτό μου είναι πλήρως κατανοητό. Εκείνοι ήσαν όλοι πιο χαρωποί, πιο ζωηροί, πιο ανεπιτήδευτοι, πιο ανέμελοι, λιγότερο αυστηροί απ’ ό,τι εσύ. (Απ’ αυτά άλλωστε κληρονόμησα εγώ πολλά από εσένα και την κληρονομιά τη διαχειρίστηκα πάρα πολύ καλά, χωρίς παρ’ όλα ταύτα να έχω τα απαραίτητα αντισταθμίσματα στη φύση μου εγώ, όπως εσύ τα έχεις.) Ωστόσο κι εσύ αφ’ ετέρου έζησες δύσκολα από την άποψη αυτή διάφορες εποχές, ίσως ήσουν πιο χαρωπός, προτού αρχίσουνε τα παιδιά σου, κι ιδιαίτερα εγώ, να σ’ απογοητεύουνε και να σε στενοχωρούν στο σπίτι (όποτε έρχονταν ξένοι, εσύ ήσουν βέβαια αλλιώς) κι ίσως και τώρα έχεις γίνει πάλι πιο χαρωπός, εφόσον τα εγγόνια σου κι ο γαμπρός σου σου δίνουν πάλι κάτι από ’κείνη τη θαλπωρή που τα παιδιά σου, εκτός ίσως της Βάλλι, δεν μπόρεσαν να σου τη δώσουν.

Εν πάση περιπτώσει εμείς ήμαστε τόσο διαφορετικοί και μέσα στη διαφορετικότητα αυτή τόσο επικίνδυνοι ο ένας για τον άλλον, που, αν είχε θελήσει να υπολογίσει κανείς εκ των προτέρων πώς θα συμπεριφερόμαστε ο ένας στον άλλον, εγώ, το αργά-αργά αναπτυσσόμενο παιδί, κι εσύ, ο ολοκληρωμένος άνδρας, θα μπορούσε να είχε υποθέσει πως εσύ απλώς θα με ποδοπατούσες μέχρι που δεν θ’ απέμενε τίποτε από μένα. Τούτο όμως δεν συνέβη, τα της ζωής δεν υπολογίζονται, ίσως όμως συνέβησαν χειρότερα. Παρεμπιπτόντως σε παρακαλώ όμως και πάλι να μην ξεχνάς πως εγώ ούτε κατά διάνοια ουδέποτε θα πιστέψω πως υπάρχει ευθύνη απ’ τη δική σου την πλευρά. Εσύ επέδρασες επάνω μου έτσι όπως έμελλε να επιδράσεις, μόνο που θα πρέπει να πάψεις να θεωρείς ιδιαίτερα κακό απ’ τη δική μου την πλευρά το ότι σ’ εκείνη την επίδραση εγώ υπέκυψα.

Εγώ ήμουν ένα φοβητσιάρικο παιδί, παρά ταύτα ήμουν σίγουρα και ξεροκέφαλος, όπως είναι τα παιδιά, με κακομάθαινε σίγουρα κι η μητέρα, αλλά δεν μπορώ να πιστέψω πως ήταν ιδιαίτερα δύσκολο να καθοδηγηθώ, δεν μπορώ να πιστέψω πως ένας ευγενικός λόγος, ένα ήρεμο κράτημα του χεριού, ένα καλοκάγαθο βλέμμα δεν θα μπορούσε να είχε αξιώσει από μένα ό,τι θα ήθελε κανείς. Τώρα εσύ είσαι βέβαια κατά βάθος ένας καλοσυνάτος κι αβρός άνθρωπος (όσα ακολουθούν δεν αντιφάσκουνε προς αυτό, εγώ θα μιλήσω βέβαια μόνο για την παρουσία με την οποία επιδρούσες στο παιδί), δεν είναι όμως τόσο επίμονο κι ατρόμητο κάθε παιδί, ώστε να ψάχνει τόσο πολύ χρόνο, μέχρι να φθάσει στην καλοσύνη. Εσύ μπορείς να μεταχειρίζεσαι ένα παιδί μόνο έτσι, όπως ακριβώς είσαι πλασμένος εσύ ο ίδιος, με δύναμη, με φασαρία κι αψιθυμία, κι εν τοιαύτη περιπτώσει αυτό σου φαινόταν πέραν τούτου κατάλληλο πολύ, ακριβώς επειδή εσύ ήθελες να μ’ αναστήσεις έναν ρωμαλέο, θαρραλέο νεανία.

Τα δικά σου τα παιδαγωγικά τα μέσα στα πρώτα-πρώτα χρόνια δεν μπορώ σήμερα φυσικά να τα περιγράψω άμεσα, αλλά μπορώ να τα φανταστώ κάπως συμπεραίνοντας από τα μετέπειτα τα χρόνια κι από τη δική σου μεταχείριση του Φέλιξ. Το οποίο ακριβώς έρχεται να οξύνει η παρατήρηση ότι εσύ εκείνον τον καιρό ήσουν νεώτερος, και ως εκ τούτου πιο ζωηρός, πιο ατίθασος, πιο αυθεντικός, ακόμη πιο ξέγνοιαστος απ’ ό,τι σήμερα και ότι πλην τούτου ήσουν καθ’ ολοκληρίαν δεσμευμένος στο εμπορικό, ούτε μια φορά την ημέρα δεν μπορούσες να μου κάμεις τη χάρη να σε δω και γι’ αυτό μού έκαμνες ακόμη μεγαλύτερη εντύπωση, η οποία ουδέποτε ισοπεδώθηκε να γίνει συνήθεια.

Άμεσα θυμάμαι μόνο ένα περιστατικό από τα πρώτα χρόνια, θα το θυμάσαι ίσως και εσύ. Κλαψούριζα μια φορά τη νύχτα ζητώντας συνεχώς νερό, σίγουρα όχι από δίψα, αλλά κατά πάσα πιθανότατα εν μέρει για πείραγμα, εν μέρει για να διασκεδάσω. Αφού κάποιες έντονες απειλές δεν ωφέλησαν, με τράβηξες απ’ το κρεβάτι εσύ, μ’ έβγαλες σηκωτό στο μεσαύλι και μ’ άφησες εκεί μονάχο έξω απ’ την πόρτα την κλειστή να στέκω για λίγο με το νυχτικό. Δεν θέλω να πω πως δεν ήταν σωστό αυτό, ίσως εκείνον τον καιρό να μην ήταν πράγματι δυνατόν με άλλον τρόπο να εξασφαλιστεί η νυχτερινή ησυχία, θέλω όμως μ’ αυτό να χαρακτηρίσω τα δικά σου τα παιδαγωγικά τα μέσα και την επίδρασή τους σ’ εμένα. Εγώ εκείνον τον καιρό ήμουν εκ των υστέρων μάλλον ήδη πειθαρχικός, αλλά μου έμεινε ένα εσωτερικό τραύμα απ’ αυτό. Το κατ’ εμέ αυτονόητο του να ζητώ ανόητα νερό και το εξαιρετικά τρομαχτικό του να με βγάζεις έξω σηκωτό ουδέποτε μπόρεσα να τα συνδυάσω εγώ σωστά σύμφωνα με τη δική μου φύση. Ακόμη κι ύστερα από χρόνια υπέφερα από τη βασανιστική φαντασίωση ότι ο πελώριος ο άνδρας, ο πατέρας μου, η εσχάτη κρίση, μπορούσε να έρθει σχεδόν χωρίς αιτία και μέσα στη νύχτα να με βγάλει απ’ το κρεβάτι σηκωτό στο μεσαύλι κι ότι εγώ επομένως ήμουν ένα μηδενικό για ’κείνον.

Τούτο ήταν εκείνον τον καιρό μια μικρή αρχή μόνο, αλλά αυτό το συναίσθημα της μηδαμινότητας που συχνά με καταλαμβάνει (ένα από μιαν άλλην άποψη παρ’ όλα ταύτα επίσης ευγενές και γόνιμο συναίσθημα) κρατά εν πολλοίς απ’ τη δική σου την επιρροή. Εγώ χρειαζόμουν λίγην ενθάρρυνση, λίγην ευγένεια, λίγο άνοιγμα του δρόμου μου, αντί γι’ αυτό εσύ μου τον έφραζες, με την καλή πρόθεση βέβαια να πάρω άλλον δρόμο. Αλλά για ’κείνα δεν έκαμνα εγώ. Μ’ ενθάρρυνες λ.χ., όποτε χαιρετούσα και παρήλαυνα καλά, αλλά εγώ δεν ήμουν μελλοντικός στρατιώτης, ή μ’ ενθάρρυνες, όποτε μπορούσα να τρώγω πολύ ή να πίνω μάλιστα και μπύρα επιπλέον, ή όποτε μπορούσα να τραγουδώ επαναλαμβάνοντας τραγούδια χωρίς να τά ’χω καταλάβει, ή να ψιττακίζω τις δικές σου τις αγαπημένες τις εκφράσεις, αλλά τίποτε απ’ αυτά δεν ήταν για το μέλλον το δικό μου. Κι είναι χαρακτηριστικό το ότι εσύ ο ίδιος σήμερα μ’ ενθαρρύνεις σε κάτι όντως μόνο τότε, όποτε μαζί μ’ εμένα πλήττεσαι κι εσύ ο ίδιος, ή όποτε πρόκειται για το δικό σου το αυτοσυναίσθημα, το οποίο θίγω εγώ (λ.χ. με την πρόθεσή μου να νυμφευθώ) ή το οποίο θίγεται μέσω εμού (όποτε λ.χ. μ’ εξυβρίζει ο Πέπα). Τότε μ’ ενθαρρύνεις, μου θυμίζεις την αξία μου, μου υποδεικνύεις τους καλούς τους γάμους που θα είχα κάθε δικαίωμα να κάμω, κι ο Πέπα καταδικάζεται πλήρως. Αλλά πέραν του ότι η ενθάρρυνση στην τωρινή μου ηλικία ήδη σχεδόν εμένα δεν μ’ εγγίζει, ως προς τι θα με ωφελούσε, αν εμφανίζεται μόνο τότε, όπου κατά κύριο λόγο δεν πρόκειται για μένα;

Εκείνον τον καιρό κι εκείνον τον καιρό παντού τη χρειαζόμουν την ενθάρρυνση εγώ. Εμένα ήδη με κατέθλιβε η σωματική σου διάπλαση και μόνο. Θυμάμαι λ.χ. πώς γδυνόμαστε συχνά-πυκνά μαζί σε κάποια καμπίνα. Εγώ λιπόσαρκος, αδύναμος, μια σταλιά, εσύ δυνατός, ψηλός, ευρύστερνος. Ήδη μέσα στην καμπίνα ένιωθα αξιοθρήνητος εγώ, και μάλιστα όχι μόνο ενώπιόν σου, αλλά ενώπιον όλου του κόσμου, διότι εσύ ήσουν για μένα το μέτρο όλων των πραγμάτων. Όταν όμως βγαίναμε ύστερα από την καμπίνα κι εμφανιζόμαστε ενώπιον των ανθρώπων, εγώ απ’ το χέρι σου, ένας μικρός σκελετός, ανασφαλής, ξυπόλυτος επάνω στις σανίδες, φοβούμενος το νερό, ανίκανος να μιμηθώ τις δικές σου τις κολυμβητικές κινήσεις, που εσύ μου τις έδειχνες με καλές προθέσεις, αλλά κάμνοντας με στην πραγματικότητα να ντρέπομαι συνεχώς βαθύτατα, τότε εγώ πολύ απελπιζόμουν κι όλες οι άσχημες οι εμπειρίες μου σ’ όλους τους τομείς τέτοιες στιγμές εναρμονίζονταν μεγαλοπρεπώς. Το καλύτερο για μένα ήταν μάλιστα όταν εσύ ενίοτε γδυνόσουν πρώτος κι εγώ μπορούσα να μένω μονάχος στην καμπίνα και ν’ αναβάλλω την ατίμωση της δημόσιας εμφάνισης, μέχρι που εσύ ερχόσουν επί τέλους να κοιτάξεις και με τραβούσες απ’ την καμπίνα έξω. Ευγνώμων σου ήμουν εγώ γι’ αυτό, που εσύ φαινόσουν τάχα να μην προσέχεις τη δική μου την απόγνωση, κι ήμουν υπερήφανος για το σώμα του πατέρα μου. Άλλωστε η διαφορά αυτή υφίσταται μεταξύ μας ακόμη και σήμερα με παρόμοιο τρόπο.

Εκείνης ανάλογη ήταν εν συνεχεία η πνευματική σου η πρωτοκαθεδρία. Εσύ είχες ανέλθει μονάχος με τη δική σου τη δύναμη τόσο ψηλά, κι είχες κατά συνέπεια απεριόριστη εμπιστοσύνη στη δική σου τη γνώμη. Τούτο δεν ήταν για μένα ως παιδί ούτε κατά διάνοια τόσο εκτυφλωτικό όσο μετέπειτα για τον νεαρό άνθρωπο που μεγάλωνε. Από την πολυθρόνα σου κυβερνούσες εσύ τον κόσμο όλο. Η δική σου η γνώμη ήταν σωστή, κάθε άλλη ήταν τρελή, υπερβολική, παλαβή, αφύσικη. Συγχρόνως η αυτοπεποίθησή σου ήταν τόσο μεγάλη, που δεν χρειαζόταν να είσαι διόλου συνεπής κι ωστόσο ποτέ δεν έπαυες να έχεις δίκιο. Μπορούσε επίσης να τύχει να μην έχεις εσύ σε κάποιο ζήτημα καμμία γνώμη και κατά συνέπεια όλες οι γνώμες που ήσαν εν γένει δυνατές σχετικά με το ζήτημα αυτό έμελλε χωρίς εξαίρεση να είναι εσφαλμένες. Εσύ μπορούσες λ.χ. να υβρίζεις τους Τσέχους, ύστερα τους Γερμανούς, ύστερα τους Εβραίους, και μάλιστα όχι μόνο επιλεκτικά, αλλά από κάθε άποψη, κι εν τέλει κανείς άλλος δεν έμενε εκτός από εσένα. Εσύ αποκτούσες για μένα την αινιγματικότητα που έχουν όλοι οι τύραννοι που το δίκιο τους εδράζεται στο πρόσωπό τους, κι όχι στη σκέψη. Τουλάχιστον έτσι φαινόταν σ’ εμένα.

Εν τω μεταξύ εσύ είχες ασφαλώς έναντί μου όντως εκπληκτικά συχνά δίκιο, στις συζητήσεις τούτο ήταν αυτονόητο, διότι συζητήσεις σπανίως γίνονταν, αλλά και στην πραγματικότητα επίσης. Ωστόσο κι αυτό δεν ήταν τίποτε το ιδιαίτερα ακατανόητο. Εγώ τελούσα ασφαλώς σε όλες μου τις σκέψεις υπό τη δική σου τη βαρειά την καταπίεση, ακόμη και στις σκέψεις που δεν συμφωνούσανε με τις δικές σου κι ιδιαίτερα σ’ εκείνες. Όλες εκείνες οι φαινομενικά ανεξάρτητες από εσένα σκέψεις ήσαν εξ αρχής επιβεβαρυμμένες με τη δική σου τη δυσμενή την κρίση• το να το υπομένω αυτό μέχρι την πλήρη κι αδιάλειπτη εξαγωγή της σκέψης ήταν σχεδόν αδύνατον. Δεν μιλώ εδώ για κάποιες υψηλές σκέψεις, αλλά για κάθε μία μικρή απόπειρα της παιδικής μου ηλικίας. Αρκούσε μόνο να είναι ευτυχής ο άλλος για κάποιο ζήτημα, να τον πληροί αυτό, νά ’ρχεται σπίτι και να το εκστομίζει, κι η απάντηση ήταν ένας ειρωνικός αναστεναγμός, ένα κούνημα του κεφαλιού, ένα χτύπημα με τα δάχτυλα επάνω στο τραπέζι: «Έχω δει κι ωραιότερα» ή «Μιλάς εσύ για έγνοιες» ή «εγώ δεν έχω τόσο ήσυχο κεφάλι» ή «Άλλο και τούτο!» ή «Κοίτα να βγάλεις κάτι εσύ!» Φυσικά δεν μπορούσε ν’ απαιτεί κανείς για όλα τα παιδικά μικροπράγματα ενθουσιασμό εκ μέρους σου, όταν εσύ ζούσες μέσα στις έγνοιες και τα βάσανα. Ούτε και γι’ αυτό επρόκειτο. Επρόκειτο μάλλον για το ότι εσύ έμελλε να επιφυλάσσεις πάντοτε και κατ’ αρχήν τέτοιες απογοητεύσεις στο παιδί ένεκα της αντίθετης φύσης σου, επιπλέον ότι η αντίθεση εκείνη επιτεινόταν ακατάπαυστα μέσω της συσσώρευσης του υλικού, ούτως ώστε εν τέλει εδραιωνόταν κι από συνήθεια, όταν καμμιά φορά ήσουν της ιδίας γνώμης μ’ εμένα, και ότι τελικά εκείνες οι απογοητεύσεις του παιδιού δεν ήσαν απογοητεύσεις της συνηθισμένης ζωής, αλλά, εφόσον επρόκειτο ασφαλώς για το δικό σου το πρόσωπο, που ήταν το μέτρο των πάντων, ήσαν το επίκεντρο. Το θάρρος, η αποφασιστικότητα, η αισιοδοξία, η χαρά για τό ’να και για τ’ άλλο δεν κρατούσαν μέχρι τέλους, όταν εσύ ήσουν ενάντιος ή ακόμη κι όταν η δική σου η εναντίωση μπορούσε απλώς και μόνο να είναι πιθανή• και πιθανή μπορούσε να είναι βέβαια σχεδόν σε όλα όσα έκαμνα

Γιάννα Ανδρεαδάκη στις 14 Οκτωβρίου 2023

Το σύστημα τεχνητής νοημοσύνης που διαβάζει ακόμα και «βουλωμένο γράμμα» αναπτύχθηκε από αμερικανό φοιτητή, ο οποίος κατάφερε έτσι να κερδίσει διαγωνισμό που διοργάνωσαν αρχαιολόγοι για την αποκρυπτογράφηση καμένων παπύρων από το Ερκολάνο (γνωστό και ως Ηράκλεια), πόλη που καταστράφηκε μαζί με την Πομπηΐα στην έκρηξη του Βεζούβιου το 79 μ.Χ.

Το επίτευγμα ανοίγει το δρόμο για την αποκρυπτογράφηση κειμένων σε εκατοντάδες ακόμα πάπυρους από το Ερκολάνο, τη μόνη βιβλιοθήκη της ελληνορωμαϊκής αρχαιότητας που επιζεί ως σήμερα, έστω και καμένη.

Το κείμενο έγινε ορατό από το ανάγλυφο της σελίδας, το χαραγμένο ίχνος της αρχαίας πένας

Ο Λιουκ Φάριτορ, 21 ετών, φοιτητής Επιστήμης Υπολογιστών στο Πανεπιστήμιο της Νεμπράσκα στο Λίνκολν, κέρδισε χρηματικό έπαθλο 40.000 δολαρίων για την ανάγνωση τουλάχιστον 10 χαρακτήρων από καμένο πάπυρο της αρχαίας ιταλικής πόλης, στο πλαίσιο του διαγωνισμού Vesuvius Challenge.

in.gr

Γιάννα Ανδρεαδάκη στις 14 Οκτωβρίου 2023

 

Πριν λίγες μέρες γιορτάστηκε η Παγκόσμια Ημέρα Ψυχικής Υγείας και όλος ο πλανήτης εστίασε στα σημαντικά προβλήματα που αντιμετωπίζει η παγκόσμια κοινωνία σχετικά με αυτές τις παθολογίες και παθήσεις.

Έτσι, σε αυτό το πλαίσιο μπορούμε να επιβεβαιώσουμε ότι το άγχος είναι μια κοινή πραγματικότητα στη σύγχρονη ζωή και η Ευρώπη δεν ξεφεύγει από αυτή την τάση. Ωστόσο, ο επιπολασμός και οι αιτίες του στρες διαφέρουν σημαντικά από χώρα σε χώρα.

Σύμφωνα με μια μελέτη για το άγχος στη «γηραιά ήπειρο» που εκπονήθηκε από μια πολυεθνική με την ονομασία CBDoile με βάση στοιχεία των Eurostat, Global Burden of Disease και World Emotional Temperature, ορισμένες χώρες ξεχωρίζουν για τα υψηλά επίπεδα άγχους στον πληθυσμό τους.

Η πανδημία δεν πέρασε χωρίς να αφήσει το στίγμα της

Ελλάδα, Τουρκία και Πορτογαλία οδηγούν στην κατάταξη.

Από την πλευρά της, μεταξύ των χωρών του top 10 είναι η Ισπανία και ακολουθούν η Γαλλία και η Ιταλία. Αυτές οι χώρες έχουν βιώσει σημαντικές εντάσεις στην κοινωνία τους λόγω παραγόντων όπως η οικονομική αβεβαιότητα, οι εργασιακές απαιτήσεις και οι κοινωνικές πιέσεις και όλα αυτά θα μπορούσαν να έχουν επηρεάσει τα επίπεδα άγχους που υφίσταται ο πληθυσμός τους.

Στην Ελλάδα, οι οικονομικές και εργασιακές εντάσεις ήταν μια συνεχής πρόκληση στη ζωή των ανθρώπων. Η οικονομική κρίση του 2010 άφησε βαθιά σημάδια στην ελληνική κοινωνία, και παρόλο που η χώρα έχει δείξει σημάδια ανάκαμψης, η εργασιακή ανασφάλεια παραμένει βασική ανησυχία για πολλούς.

Επιπλέον, η πανδημία COVID-19 είχε σημαντικό αντίκτυπο στην ψυχική υγεία των Ελλήνων. Ο περιορισμός, οι ανησυχίες για την υγεία και οι κοινωνικοί περιορισμοί έχουν συμβάλει στο στρες στον πληθυσμό. Η πανδημία δεν πέρασε χωρίς να αφήσει το στίγμα της ούτε στους «μεγάλους» Ευρωπαίους.

Για παράδειγμα, η Γαλλία, γνωστή για την ποιότητα ζωής της, αντιμετωπίζει επίσης άγχος λόγω παραγόντων όπως οι υψηλές κοινωνικές και εργασιακές προσδοκίες που μπορούν να δημιουργήσουν εντάσεις στην καθημερινή ζωή των Γάλλων. Στην Ιταλία, η οικονομική κατάσταση και η πολιτική αστάθεια ήταν παράγοντες που συνέβαλαν στο άγχος στον πληθυσμό.

Η βαθμολογία

Συνολικά, 20 χώρες είναι οι πρωταγωνιστές αυτής της λίστας, που καθορίζει ότι η Δανία είναι η χώρα που υφίσταται το λιγότερο άγχος και ακολουθούν η Σερβία και το Ηνωμένο Βασίλειο.

Οι τρεις πρώτες χώρες των οποίων οι κάτοικοι υποφέρουν περισσότερο από αυτό το πρόβλημα που σχετίζεται με την ψυχική υγεία είναι η Ελλάδα, η Τουρκία και η Πορτογαλία.

Η Ελλάδα είναι η πιο αγχωτική χώρα για να ζεις, με βαθμολογία 71,8 στα 100. Αυτό οφείλεται στο υψηλό ποσοστό: ο επιπολασμός της κατάθλιψης είναι ο υψηλότερος στην Ευρώπη. Επιπλέον, το 57% των ερωτηθέντων ισχυρίζεται ότι υποφέρει συχνά από στρες.

Η δεύτερη χώρα όπου οι άνθρωποι αγχώνονται περισσότερο είναι η Τουρκία, με βαθμολογία 71,2 στα 100.

Τέλος, την τρίτη θέση σε αυτό το βάθρο του άγχους καταλαμβάνει η Πορτογαλία, με 68,4 βαθμούς στους 100. Οι Λουζιτανοί έχουν το τρίτο υψηλότερο ποσοστό κατάθλιψης στην Ευρώπη και ένα από τα υψηλότερα σε άγχος, με 90,8% των ερωτηθέντων. Αντίθετα, η Δανία είναι η χώρα με το λιγότερο άγχος στην Ευρώπη, με 21,7 βαθμούς στους 100. Μόνο το 12% των ερωτηθέντων δήλωσε ότι δεν διασκεδάζει συχνά

Aπό in.gr

Γιάννα Ανδρεαδάκη στις 10 Οκτωβρίου 2023

“Λοιπόν αγαπητή μου, όταν γεράσεις…
Ποτέ μην διδάξεις σε κανέναν τίποτα. Ακόμα κι αν ξέρεις για ένα γεγονός ότι θα έχεις δίκιο. Θυμήσου πόσο ενοχλημένη ήσουν κάποτε που άκουγες τις συμβουλές των ηλικιωμένων.
Μην προσπαθήσεις να βοηθήσεις αν δεν σου ζητηθεί.
Μην επιβάλλεις σε κανέναν τίποτα.
Μην προσπαθήσεις να είσαι υπερπροστατευτική στους αγαπημένους σου. Απλά αγάπα τους.
Μην παραπονιέσαι! Σχετικά με την υγεία σου, τους γείτονες, την κυβέρνηση, το ταμείο συνταξιοδότησης!
Μην περιμένεις ευγνωμοσύνη από τα παιδιά. Απλά θυμήσου ότι, δεν υπάρχουν αχάριστα παιδιά… υπάρχουν ηλίθιοι γονείς που περιμένουν ευγνωμοσύνη από τα παιδιά τους.
Μην λες φράσεις όπως: “Όταν ήμουν στην ηλικία σου.. “, “Σου έδωσα τα καλύτερα χρόνια…”, “Είμαι μεγαλύτερη, για να ξέρω καλύτερα από σας…” Αυτό είναι αβάσταχτο! Αν έχεις εγγόνια, μην επιμένεις να σε φωνάζουν με το όνομά σου, αν σε φωνάζουν γιαγιά. Αυτό είναι ηλίθιο.
Μην ξοδεύεις τα τελευταία σου χρήματα σε αντιγηραντικές θεραπείες. Είναι ανώφελο. Καλύτερα να τα ξοδέψεις σε ένα ταξίδι. Μην κοιτάς τον καθρέφτη και μην κολακεύεσαι… Προσπάθησε να δείχνεις όσο πιο κομψή γίνεται. Ακριβώς κομψή, όχι νεανική. Πίστεψέ με, είναι το καλύτερο.
Φρόντισε τον άνθρωπο σου… ίσως είναι ο μόνος που σε χρειάζεται πραγματικά τώρα…
Προσπάθησε να κατανοήσεις τις νέες τεχνολογίες, να μελετάς συνεχώς κάτι νέο, να μην μένεις πίσω. Αυτό είναι εξέλιξη.
Κάνε ό,τι θέλεις. Όσα μπορείς να κάνεις! Μην κατηγορείς τον εαυτό σου για τίποτα. Ό, τι συνέβη στη ζωή σου ή στη ζωή των παιδιών σου έγινε…Έκανες ό, τι μπορούσες.
Διατήρησε την διαύγεια σου! Μέχρι το τέλος! Βάλε τα δυνατά σου αγαπητή μου αυτό είναι πολύ σημαντικό. Και να θυμάσαι, ότι κάποιος σε χρειάζεται”.

Γιάννα Ανδρεαδάκη στις 10 Οκτωβρίου 2023

 

Κ.Π.Καβάφης, Ας φρόντιζαν

Κατήντησα σχεδόν ανέστιος και πένης.
Aυτή η μοιραία πόλις, η Aντιόχεια
όλα τα χρήματά μου τάφαγε:
αυτή η μοιραία με τον δαπανηρό της βίο.

Aλλά είμαι νέος και με υγείαν αρίστην.
Κάτοχος της ελληνικής θαυμάσιος
(ξέρω και παραξέρω Aριστοτέλη, Πλάτωνα·
τι ρήτορας, τι ποιητάς, τι ό, τι κι αν πεις).
Aπό στρατιωτικά έχω μιαν ιδέα,
κ’ έχω φιλίες με αρχηγούς των μισθοφόρων.
Είμαι μπασμένος κάμποσο και στα διοικητικά.
Στην Aλεξάνδρεια έμεινα έξι μήνες, πέρσι·
κάπως γνωρίζω (κ’ είναι τούτο χρήσιμον) τα εκεί:
του Κακεργέτη βλέψεις, και παληανθρωπιές, και τα λοιπά.

Όθεν φρονώ πως είμαι στα γεμάτα
ενδεδειγμένος για να υπηρετήσω αυτήν την χώρα,
την προσφιλή πατρίδα μου Συρία.

Σ’ ό, τι δουλειά με βάλουν θα πασχίσω
να είμαι στην χώρα ωφέλιμος. Aυτή είν’ η πρόθεσίς μου.
Aν πάλι μ’ εμποδίσουνε με τα συστήματά τους—
τους ξέρουμε τους προκομένους: να τα λέμε τώρα;
αν μ’ εμποδίσουνε, τι φταίω εγώ.

Θ’ απευθυνθώ προς τον Ζαβίνα πρώτα,
κι αν ο μωρός αυτός δεν μ’ εκτιμήσει,
θα πάγω στον αντίπαλό του, τον Γρυπό.
Κι αν ο ηλίθιος κι αυτός δεν με προσλάβει,
πηγαίνω παρευθύς στον Υρκανό.

Θα με θελήσει πάντως ένας απ’ τους τρεις.

Κ’ είν’ η συνείδησίς μου ήσυχη
για το αψήφιστο της εκλογής.
Βλάπτουν κ’ οι τρεις τους την Συρία το ίδιο.

Aλλά, κατεστραμμένος άνθρωπος, τι φταίω εγώ.
Ζητώ ο ταλαίπωρος να μπαλωθώ.
Aς φρόντιζαν οι κραταιοί θεοί
να δημιουργήσουν έναν τέταρτο καλό.
Μετά χαράς θα πήγαινα μ’ αυτόν.

(Από τα Ποιήματα 1897-1933, Ίκαρος 1984)

Γιάννα Ανδρεαδάκη στις 8 Οκτωβρίου 2023

Μάλτα: το μέλι που έδωσε το όνομα στο νησί
Οι Έλληνες φαίνεται να είχαν αποικίσει το νησί της Μεσογείου ήδη από τον 7ο αιώνα π.Χ. Το ονόμασαν “Μελίτη

Αιθιοπία – ἰθίοψ = καμένη όψη

Ερυθραία η χώρα πήρε το όνομά της από την Ερυθρά θάλασσα (=κόκκινη θάλασσα) από την οποία βρέχεται

Deutschland. Το πρώτο συνθετικό είναι το Deus δηλαδή Δίας, και το δεύτερο είναι land από την λέξη λας = πέτρα

Αγγλία – British προέρχεται από την λέξη Βρυτός δηλαδή παρθένος, ήταν η Αγγλία η χώρα με τις πολλές παρθένες. Από αυτού βγαίνει και το Αγγλικό virgin από όπου και η πολιτεία της Αμερικής Virginia προς τιμήν της Βασίλισσας που ήταν παρθένος.

Αίγυπτος
Είναι χαρακτηρισμένη έτσι επειδή βρίσκεται υπτίως του Αιγαίου. Εκεί θα βάλουμε έναν τοποτηρητή μιάς και θα ελέγχουμε και την διώρυγα του Διός. Οι Άραβες διαβάζουν από δεξιά προς αριστερά και το SUEZ διαβάζεται ως ΖΕΥΣ.

Ινδία
Ο Δίας είχε έναν μονάκριβο αναγνωρισμένον γυιό που τον έλεγαν Ιν. Ο Ιν του Δία. Λίγο πιο ‘κεί είναι μία μεγάλη Κινεζική περιοχή που λέγεται Yunnan, δηλαδή Ιωνία.

Ιαπωνία
που εύκολα διαβάζεται ‘’η Άπω Ιωνία’’.

Ασία
πήρε το όνομά της από τον αδερφό της Εκάβης Άσιο που σκότωσε στην Τροία ο Αίας ο Τελαμώνιος .

η Ευρώπη
πήρε το όνομά της από την μεγαλομάτα Ευρώπη, κόρη του Αγήνορα και της Τηλεφάεσσας, εγγονής του Ποσειδώνα. Ευρώπη ηταν η κόρη του Αγηνόρα, βασιλιά της Φοινίκης, Το όνομα της ίσως σημαίνει «ανοιχτομάτα» (ευρύς +ωψ) ή προέρχεται από την ακκαδική λέξη erebu (δύω).

Αργεντινή
η χώρα του ασημιού
Όταν οι Ισπανοί έφτασαν στην περιοχή όπου σήμερα βρίσκεται η δεύτερη μεγαλύτερη χώρα της Νότιας Αμερικής, έψαξαν χρυσάφι. Αντ’ αυτού είδαν ότι οι ιθαγενείς χρησιμοποιούσαν ασήμι. Γρήγορα ανακάλυψαν πως τα βουνά της χώρας ήταν πλούσια σε αποθέματα ασημιού. Έτσι, το ασήμι -ή διαφορετικά άργυρος- έδωσε το όνομα στην χώρα. Ονομάστηκε δηλαδή Αργεντινή από το λατινικό “argentum” που σημαίνει ασήμι και προέρχεται από την ελληνική λέξη “άργυρος”. Άλλωστε, το 21,5 % της λατινικής γλώσσας προέρχεται απευθείας από τα αρχαία ελληνικά.

Αζερμπαϊτζάν
οφείλει το όνομά του σε έναν Πέρση σατράπη. Ο Ατραπάτης πολέμησε στη μάχη των Γαυγάμηλων εναντίον του Αλεξάνδρου. Μετά τη συντριπτική ήττα του Δαρείου αναγνώρισε τον Αλέξανδρο ως βασιλιά. Πάντρεψε μάλιστα και την κόρη του με τον στρατηγό του Αλεξάνδρου, Περδίκκα. Έτσι, διατήρησε το αξίωμά του και κυβέρνησε την περιοχή που ονομάστηκε Ατραπατηνή. Παραφθορά αυτού του ονόματος έδωσε τη σημερινή ονομασία Αζερμπαϊτζάν.

Μονακό
είναι μια από τις χώρες με ελληνικά ονόματα. Κατά την αρχαιότητα ο Ηρακλής λατρεύονταν στην περιοχή. Υπήρχε μάλιστα κι ένας μικρός ναός, αφιερωμένος στον Ηρακλή, που αναφερόταν ως “Ηρακλής Μόνοικος”, Το “μόνοικος” έμεινε ως όνομα της χώρας, ενώ το λιμάνι της ονομάζεται έως σήμερα “λιμάνι του Ηρακλή”, θυμίζοντας το παρελθόν της.

Φιλιππίνες, Πολυνησία, Ιρλανδία
(εκ τής Ίριδος),

Δανία
(εκ τών Δαναών, Ποσει- Δα-ών),

Γαλλία
εκ τού Γαλάτη γυιού τού Ηρακλέους καί πολλά άλλα…

Ακόμη καί η κατάληξις στάν εις όλα τά κράτη τής Ανατολής είν’ εκ τού Ίστημι καί παραπέμπει εις αυτό πού στέκεται ως Κράτος. Ελληνικά Όλα! κι όχι ελληνοποιημένα εξ’ ελληνολάγνων. Όσον κι εάν τούς Πονάει.

Τό παρεδέχθησαν άπαντες εκ τής υφηλίου.
~ Κικέρων Totum grecorum est – ” Τ’ άπαντα είναι τών Ελλήνων”.
” Ο κόσμος είναι η διαστελλομένη Ελλάς . Η Ελλάς είναι ο συστελλόμενος κόσμος”.

Από: Foteini_ Istoria