Εικαστικά
Μια ενδιαφέρουσα συλλογή με σατυρικά σκίτσα του Pawel Kuczynski, ενός Πολωνού εικονογράφου με στυλ που μοιάζει παιδικό αλλά θίγει σοβαρά θέματα με έξυπνο τρόπο. Αξίζει να σημειωθεί πως ο Kuczynski έχει πάρει περισσότερα από 92 βραβεία, από την αρχή της καριέρας του μέχρι σήμερα.
Μερικές από τις παρακάτω εικόνες μπορούν να ταυτιστούν και με την κατάσταση που ζούμε στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια, ενώ όλα τα σκίτσα αποτελούν τροφή για σκέψη.
Δ Ε Ι Τ Ε Ε Δ Ω : el_fotografo_era_pintor
Gallery Xippas, Πατριάρχου Ιωακείμ 53, Κολωνάκι, 2103319333.
Από 25/10 μέχρι 16/1/2013 –
Ώρες λειτουργίας: Τρ.-Παρ. 12 μ.-8 μ.μ. Σάβ. 12 μ.-5 μ.μ
Ο Νίκος Μόσχος γεννήθηκε το 1979 στο Ηράκλειο Κρήτης. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Σπούδασε ζωγραφική και φωτογραφία στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας (1997-2003). Έχει πραγματοποιήσει δύο ατομικές εκθέσεις (Galerie Theorema, Βρυξέλλες, 2010 και Γκαλερί Έκφραση – Γιάννα Γραμματοπούλου, Αθήνα, 2007), ενώ έχει πάρει μέρος σε πολλές ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Έργα του βρίσκονται στα: Μουσείο Μπενάκη, Μουσείο Φρυσίρα, Πινακοθήκη της Βιάννου, Μουσείο Εικαστικών Τεχνών Ηρακλείου, καθώς και σε ιδιωτικές συλλογές στην Ελλάδα και το εξωτερικό.
Δ Ε Ι Τ Ε Ε Δ Ω: ekthesi
ΑΠΟ ΤΗΝ ΔΑΝΑΗ
|
Η 18η Απριλίου θεσπίστηκε το 1983 από την UNESCO ως η Διεθνής Ημέρα Μνημείων και Χώρων. Ο στόχος είναι η ανάδειξη της πολιτιστικής κληρονομιάς και η ενθάρρυνση των πολιτών και των τοπικών Αρχών να γνωρίσουν καλύτερα την πολιτιστική κληρονομιά, να εκτιμήσουν την αξία της και να την εντάξουν στη ζωή τους σε κοινωνικό, πολιτιστικό και οικονομικό επίπεδο.
Το φετινό θέμα της Διεθνούς Ημέρας Μνημείων και Χώρων είναι «Παγκόσμια Κληρονομιά και Αειφόρος Ανάπτυξη: Η Συμβολή των Τοπικών Κοινοτήτων» το οποίο αποτελεί επίσης το θέμα κάτω από το οποίο θα πραγματοποιηθούν οι εορτασμοί για τα 40χρονα της Σύμβασης Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO καθ’ όλη τη διάρκεια του 2012.
Το θέμα έχει επιλεγεί για να φέρει στο προσκήνιο τη σχέση Παγκόσμιας Κληρονομιάς και Αειφόρου Ανάπτυξης. Επιδιώκει να επιδείξει πώς η συμμετοχή των τοπικών κοινοτήτων στη διαχείριση ενός χώρου Παγκόσμιας Κληρονομιάς μπορεί και πρέπει να είναι ιδιαίτερα θετική. Η ένταξη ενός χώρου στον Κατάλογο Παγκόσμιας Κληρονομιάς δεσμεύει τόσο τους αρμόδιους κρατικούς φορείς όσο και την τοπική κοινότητα για την προστασία του. Οι τοπικές κοινότητες ως άμεσα ενδιαφερόμενοι έχουν τόσο οφέλη όσο και ευθύνες από την εγγραφή ενός χώρου στον Κατάλογο και η φωνή τους είναι ζωτικής σημασίας.
Σουηδικό Ινστιτούτο Αθηνών
Ετήσια Συνέλευση
Πέμπτη, 29 Μαρτίου 2012, στις 6.00 μ.μ.
Αμφιθέατρο του Μουσείου Ακρόπολης, Διονυσίου Αρεοπαγίτου 15
Arto Penttinen,
Διευθυντής, Σουηδικό Ινστιτούτο Αθηνών:
Απολογισμός 2012
Η αρχαιολογική έρευνα του Σουηδικού Ινστιτούτου Αθηνών το 2011 εστίασε και πάλι στο Ιερό του Ποσειδώνα στην Καλαυρεία του Πόρου, το οποίο είναι γνωστό από τις πηγές ως έδρα μιας αμφικτιονίας και ως ένα άσυλο στο οποίο μάλιστα κατέφυγε και πέθανε ο ρήτορας Δημοσθένης τον 4ο αιώνα π.Χ. Κατά τις εργασίες πεδίου έχουν εξετασθεί πολλά από τα κτίρια του ιερού καθώς και τα κατάλοιπα της Εποχής του Χαλκού δίπλα στον κύριο ναό. Έξω από το ιερό, όπου βρίσκεται η αρχαία πόλη της Καλαυρείας, έγιναν εκτενείς καθαρισμοί εν όψη μελλοντικών ανασκαφών. Μεταξύ των ευρημάτων ξεχωρίζει ένα χρυσό δαχτυλίδι που χαρίσθηκε στον Ποσειδώνα κατά την Ρωμαϊκή εποχή (φωτογραφία). www.kalaureia.org
Διάλεξη Μαρίας–Φωτεινής Παπακωνσταντίνου
Προϊσταμένης της ΙΔ΄ Εφορείας Προϊστορικών και Κλασικών Αρχαιοτήτων και της
24ης Εφορείας Βυζαντινών Αρχαιοτήτων, Λαμια
Το Ασκληπιείο του Δαφνούντος
Μια νέα ανακάλυψη στον ΄Αγιο Κωνσταντίνο Φθιώτιδας
Στην παρούσα ομιλία θα παρουσιαστούν για πρώτη φορά στο ευρύ κοινό από την ανασκαφέα του Ασκληπιείου κ. Μαρία – Φωτεινή Παπακωνσταντίνου, Προϊσταμένη της ΙΔ΄ Εφορείας Προϊστορικών και Κλασικών Αρχαιοτήτων, το χρονικό και τα αποτελέσματα των ερευνών καθώς και οι ενέργειες της Εφορείας για την διάσωση και ανάδειξη του μνημείου.
Η αρχαία πόλη του Δαφνούντος βρίσκεται στη θέση «Ισώματα» Αγίου Κωνσταντίνου Φθιώτιδας και το λιμάνι της ταυτίζεται με τη σημερινή κωμόπολη. Οι ανασκαφές της ΙΔ΄ Εφορείας Προϊστορικών και Κλασικών Αρχαιοτήτων στο χρονικό διάστημα 2005-2007, με αφορμή την κατασκευή του αυτοκινητόδρομου Π.Α.Θ.Ε. στο πέταλο του Μαλιακού κόλπου, έφεραν για πρώτη φορά στο φως τμήματα της αρχαίας πόλης και των νεκροταφείων της.
Το σημαντικότερο μνημείο το οποίο ανασκάφτηκε είναι το ιερό του Ασκληπιού, ένα από τα πρωιμότερα και πληρέστερα διατηρημένα Ασκληπιεία στον ελλαδικό χώρο. Η ατυχής συγκυρία της αποκάλυψής του στο στάδιο της ολοκλήρωσης της κατασκευής του αυτοκινητόδρομου στην συγκεκριμένη θέση, με αποτέλεσμα να μην είναι δυνατή η τροποποίηση της χάραξης για τη διατήρησή του κατά χώρα, οδήγησαν στην οργανωμένη μεταφορά και επανατοποθέτηση ολόκληρου του κτιριακού συγκροτήματος σε γειτονικό χώρο. Ακολούθησε η σύνταξη μελέτης προστασίας και ανάδειξής του.
Δ Ε Ι Τ Ε Ε Δ Ω : LE MUSEE DU VATICAN mod-le
Ανάμεσα στις φετινές συμμετοχές του 7ου Animfest, εμείς ξεχωρίσαμε πέντε για την πρωτοτυπία και τον ιδιαίτερο χαρακτήρα τους. Οι δημιουργοί τους μπορεί να προέρχονται από διαφορετικούς χώρους, αλλά όλοι τους διαθέτουν αγάπη για το animation και μπόλικη όρεξη για να προσφέρουν κάτι καινούριο σε μια χώρα που το έχει ανάγκη. Θελήσαμε, λοιπόν, να μάθουμε την πηγή της έμπνευσης τους, αλλά και τις τυχόν δυσκολίες που αντιμετώπισαν κατά την παραγωγή της ταινίας τους.
Διαμαντής Αϊδίνης
Το έργο μου
“Είναι μια εγκατάσταση, μια πόλη φτιαγμένη από χαλκό, σίδερο και ξύλο. Υπάρχει ένα βίντεο το οποίο παίζει παράλληλα, από έναν προτζέκτορα στον τοίχο, και μια τηλεόραση που είναι ενταγμένη μέσα στο έργο. Η πόλη που έχω δημιουργήσει δεν αντικατοπτρίζει κάποια συγκεκριμένη πόλη αλλά θα μπορούσε να είναι μια οποιαδήποτε Ευρωπαϊκή πόλη. Το έργο ονομάζεται «citta aperta- ανοιχτή πόλη» από τη γνωστή ταινία Roma citta aperta”.
Η πόλη
“Αισθάνομαι μια μεγάλη γοητεία για την πόλη. Είμαι στην πόλη, ταξιδεύω ,την εξουσιάζω και με εξουσιάζει. Απλώνω το χέρι μου και σταματάει το λεωφορείο. Με μεταφέρει από τη μια μεριά της πόλης στην άλλη, πατάω με το δάχτυλο μου ένα κουμπί και το ασανσέρ με ανεβάζει στον έκτο όροφο μιας πολυκατοικίας. Πράγματα τα οποία στη φύση δεν μπορούμε να τα κάνουμε, μέσα όμως στη πόλη αισθανόμαστε υπερήρωες γιατί ουσιαστικά έχουμε όλη αυτήν τη τεχνολογία. Η πόλη επεμβαίνει επάνω μας, το ίδιο και εμείς σε αυτήν ενώ στη φύση δεν μπορούμε να αγγίξουμε τίποτα”.
Η Αθήνα
“Η Αθήνα είναι ιδανική πόλη και πηγή έμπνευσης για έναν καλλιτέχνη. Αισθάνομαι ένα παιδί της πόλης γιατί έχω μεγαλώσει μέσα σε αυτήν και μέχρι κάποια στιγμή της ζωής μου ζήλευα τα παιδιά του χωριού. Τη φύση την ανακάλυψα πολύ αργότερα. Για να λειτουργήσω και να δουλέψω πρέπει να μυρίσω τον υπόνομο, την βενζίνη, τον φωταγωγό, τον αέρα της πόλης, αλλιώς δεν μπορώ να λειτουργήσω. Χρειάζομαι την κακουχία της πόλης. Την Αθήνα την υπεραγαπώ , είναι η πόλη μου, η πόλη που γεννήθηκα. Αν έχω κάποιο πρόβλημα είναι με τους ανθρώπους που κατοικούν αυτήν την πόλη, έχω την εντύπωση πως την κακοποιούν. Μια πόλη που δεν την αγαπάς σαφώς και δεν μπορείς να μείνεις. Οι άνθρωποι πρέπει να αγαπήσουν την πόλη τους”.
Μυρτώ Σταμπούλου
Το έργο μου
“Παρουσιάζω 6 σχέδια από μια ευρύτερη σειρά. Πέντε από αυτά αφορούν σημαντικά μέρη του κόσμου. Οι φωτογραφίες αφορούν την πόλη και πιο συγκεκριμένα τα εμπορικά καταστήματα ανά τον κόσμο.Το δεύτερο κομμάτι αφορά το παιχνίδι Second Life που αποτελεί ουσιαστικά ρέπλικα της καθημερινότητας και δείχνει πώς κάποιος εκεί μέσα στον φανταστικό κόσμο επεκτείνεται και ζει σαν να είναι πραγματικότητα.Ουσιαστικά θέλω να δείξω πώς αυτοί οι κοινόχρηστοι και δημόσιοι χώροι μετατρέπονται σε ιδιωτικοί και ελεγχόμενοι από τον φωτισμό και τη μουσική. Πως η οικονομία και η τεχνολογία επιδρούν πάνω στον άνθρωπο. Με εξιτάρουν διάφορες υποθέσεις για το πώς θα μπορούσαν να εξελιχθούν τα πράγματα μελλοντικά”.
Γιάννης Γκανάς
Το έργο μου
Ονομάζεται «Πόρτες Ανοιχτές» και ουσιαστικά αποτελείται από παλιές σιδερένιες πόρτες της Αθήνας που πλέον μπορεί κανείς να θαυμάσει στον Κεραμικό, στο Μεταξουργείο και στου Φιλλοπάπου. Οι πόρτες είναι σαν σχήματα, σαν ένα μάτι, σαν ένας παρατηρητής του δρόμου , έτσι το νιώθω εγώ. Το έργο είναι μια πάρα πολύ καθαρή αποτύπωση του μοτίβου που έχει κάθε πόρτα καθώς δεν ασχολούμαι με τη φθορά που μπορεί να υπάρχει επάνω τους. Σίγουρα η φθορά είναι κάτι που υφίσταται, αυτό όμως το οποίο με ενδιαφέρει πάρα πολύ είναι ότι οι πόρτες είναι σαν να παρατηρούν συνεχώς τον δρόμο. Λειτουργούν σαν διαχωριστές καθώς διαχωρίζουν το ιδιωτικό, αυτό το οποίο συμβαίνει μέσα στο σπίτι-το πολύ προσωπικό, από αυτό το οποίο συμβαίνει έξω. Αυτή η διαφορά μεταξύ ιδιωτικού και δημόσιου είναι πιο επίκαιρη από ποτέ καθώς τώρα πια το «έξω» με το «μέσα» έχει αρχίσει να είναι δραματικό.
Η Αθήνα
“Την αγαπώ και θεωρώ πως είναι μια καλή πόλη και το λέω σε σύγκριση και με τις υπόλοιπες πόλεις στις οποίες έχω βρεθεί. Έχει τα προβλήματά της τα οποία είναι προφανή και πολύ σοβαρά και ένας σημαντικός λόγος που έχει αυτά τα προβλήματα είναι το γεγονός ότι είναι ανοιχτή. Είναι καλό να βλέπουμε τα προβλήματα της Αθήνας και να τα καταλαβαίνουμε, να τα διαχειριζόμαστε δηλαδή χωρίς να τα αγνοούμε. Και από εκεί προέρχεται και η όλη έμπνευση. Οι κακές και οι καλές εμπειρίες μέσα στην πόλη διαμορφώνουν ένα υπόβαθρο για να σκεφτεί κανείς”.
Nίκος Λαγός
Το έργο μου
“Είναι βιωματικό όπως τα περισσότερα έργα μου, έχει σαν θέμα την πόλη. Μια πόλη στην οποία μεγάλωσα, το περιβάλλον στο οποίο ζω ουσιαστικά και περιπλανιέμαι. Μέσα στον πίνακα μπορεί κανείς να παρατηρήσει αλληλένδετα στοιχεία, όπως εικόνες, μνήμες, φανταστικά πράγματα που με μια πρώτη ανάγνωση φαίνονται ασύνδετα αλλά αν κανείς το σκεφτεί συνδέονται μεταξύ τους συνειρμικά. Προσπαθώ με κάποιο τρόπο να συνδέσω όλα αυτά τα στοιχεία και να φτιάξω ένα αρμονικό κομμάτι πάνω σε ένα πίνακα το οποίο θα έχει κάποια λογική. Ο πίνακας είναι ζωγραφισμένος και ενδεχομένως να υπάρχουν κάποιες σημειώσεις από κολλημένα κομμάτια χαρτί επάνω. Το έργο έχει στοιχεία ονείρων που κανείς δεν μπορεί να καταλάβει, ουσιαστικά είναι σαν τα όνειρα που περιπλανώνται”.
Η πόλη
“Είμαι επηρεασμένος από τους Αμερικάνους ζωγράφους που αρκετοί από αυτούς είχαν θέμα τις μεγαλουπόλεις. Εκεί έζησαν και επηρεάστηκαν στον τόπο της δουλειάς τους αλλά είναι σίγουρα και μια ουτοπική πόλη, ένα φανταστικό τοπίο, ένα δημιούργημα φαντασίας”.
Κώστας Χριστόπουλος
Το έργο μου
“Το πρώτο είναι ένα πανό, γραμμένο με λάδι, από το Βερολίνο το οποίο φέρει επάνω του τη φράση « Δεν υπάρχει τέλος στην Ιστορία». Το δεύτερο έργο, που είναι και αυτό λάδι σε πανί, δείχνει ένα αναποδογυρισμένο αυτοκίνητο σε ασπρόμαυρο φόντο.
Ενα ακόμη έργο, το οποίο αποτελεί μια χαρακτική σειρά, είναι ένα γιαπί και ακριβώς απέναντι σημαντικά κτίρια της Αθήνας όπως το Hilton και το Υπουργείο Ανάπτυξης. Τα κτίρια βρίσκονται σε αντιπαράθεση και αυτός ακριβώς είναι ο λόγος που έχω επιλέξει να είναι μαζί. Το γιαπί είναι ένα κτήριο, με τις σιδεριές, που ουσιαστικά δεν έχει ολοκληρωθεί και φαντάζει πολύ απλό και μικρό μπροστά στα μεγάλα και πολυτελή κτίρια της Αθήνας”.
Η Αθήνα
“Η Αθήνα δεν πιστεύω ότι είναι άσχημη πόλη. Έτσι πρέπει να είναι. Οι Αθηναίοι μισούν την πόλη στην οποία ζούνε. Όπως κάθε πόλη έτσι και η Αθήνα έχει τα προβλήματα της, δεν είναι κάτι το καινούργιο αυτό, και δεν είναι λόγος αυτός για να μισείς την πόλη σου. Η πόλη είναι ο χώρος όπου συγκεντρώνεται η πολιτική διεκδίκηση”.
Γκαλερί Ζουμπουλάκη
9 Φεβρουαρίου – 10 Μαρτίου
ΑΠΟ ΤΟ ΒΗΜΑ
|
 |
|
|
|
|
|
|
|||||||||||||||||||||||||||||
|
||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|
|
|
|
|
|
|
|
|||||||||||||||||||||||||||||
|
||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|
|
|
|
|
|
|
|
|||||||||||||||||||||||||||||
|
||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Δ Ε Ι Τ Ε Ε Δ Ω T O V I D E O : MUSEUM-PHOTOS
Πάνω από 72.000 έγχρωμες φωτογραφίες ( αυτοχρωμίες) και 100 ώρες
κινηματογραφικού φιλμ βρίσκονται στα αρχεία του Μουσείου Albert Kahn , στο
Παρίσι.
Ανάμεσα στα 1908 και 1930 ο πολυεκατομμυριούχος Γάλλος τραπεζίτης και
φιλάνθρωπος Albert Kahn αποφάσισε να στείλει φωτογράφους σε όλο τον κόσμο
προκειμένου να απαθανατίσουν τη ζωή στον Πλανήτη.
Οι φωτογράφοι αυτοί έγιναν «μάρτυρες» μερικών από τα πιο βαρυσήμαντα
γεγονότα της εποχής, αλλά και προσωπικών λεπτομερειών της καθημερινής ζωής
απλών ανθρώπων.
Οι αυτοχρωμίες, προδρομική μορφή των έγχρωμων φωτογραφιών, ήταν ακόμη
άγνωστες στην αρχή του αιώνα. Ακόμη και όταν διαδόθηκε η νέα αυτή τεχνική
ανακάλυψη των αδελφών Λυμιέρ, των γνωστών εφευρετών του κινηματογράφου,
παρέμενε ένα πολύ ακριβό μέσο για τις δυνατότητες των φωτογραφικών
εργαστηρίων, που εξακολουθούσαν να κάνουν ασπρόμαυρες ή επιχρωματισμένες
φωτογραφίες. Παρ’ όλα αυτά, η μέθοδος της αυτοχρωμίας αποδείχθηκε
επιτυχής, αφού εκτοπίστηκε μόλις στη δεκαετία του 1950 από τα σύγχρονα έγχρωμα φιλμ.
Στις αρχές της δεύτερης δεκαετίας του αιώνα, λοιπόν, λίγοι άνθρωποι
μπορούσαν να ελπίζουν ότι θα τραβήξουν έγχρωμες φωτογραφίες, αφού οι
τεχνικές έγχρωμης εμφάνισης βρίσκονταν ακόμη σε πειραματικό στάδιο, ενώ η
πατέντα των αδελφών Λυμιέρ κατατέθηκε μόλις το 1903 και χρειάστηκε μια
σταδιακή τελειοποίηση ως το 1907. Αυτή ήταν και η πρώτη επιτυχημένη
εμπορικά έγχρωμη τεχνική, η οποία έδινε θαυμάσιες έγχρωμες διαφάνειες με σωστή χρωματική ισορροπία και συνήθως απαλά χρώματα. Αν η λήψη γινόταν υπό τον κατάλληλο φωτισμό, τα χρώματα μπορούσαν να βγουν ως και λαμπερά. Η νέα
εφεύρεση ονομάστηκε «αυτοχρωμία», προφανώς για να τονισθεί το «αυτόματον»
της μεθόδου, αφού η χρήση της δεν παρουσίαζε επιπλέον δυσκολίες απ’ ό,τι
εκείνη των ασπρόμαυρων φωτογραφιών. Η κατασκευή, όμως, των αυτοχρωμικών
πλακών ήταν τεχνικά δύσκολη και δαπανηρή. Πάντως, το 1913, η παραγωγή του
εργοστασίου των αδελφών Λυμιέρ έφθασε τις 6.000 πλάκες την ημέρα.
Την ίδια εποχή ο τραπεζίτης Αλμπέρ Καν στη Βουλώνη, το αριστοκρατικό
προάστιο του Παρισιού, είχε αφοσιωθεί ολοκληρωτικά στην υλοποίηση ενός
οράματος και ενός ανθρωπιστικού έργου, που στόχευε στη βελτίωση της
κατανόησης μεταξύ των λαών και στη διεθνή συνεργασία. Αξιοποιώντας τις
νέες τεχνικές της φωτογραφίας και του κινηματογράφου, επεδίωξε να καταγράψει με αντικειμενικότητα τοπία, κτίρια και ανθρώπους, χωρίς τις παρωπίδες των
σκοπιμοτήτων του καιρού του, χωρίς τη βαριά σκιά του επεκτατισμού, της
αποικιοκρατίας, του οριενταλισμού, του εξωτισμού. Σε αυτή την καταγραφή,
που ξεκίνησε το 1909, έδωσε το όνομα «Αρχεία του Πλανήτη». Και, παρ’ ότι δεν
κατάφερε να ολοκληρώσει το έργο του, όπως περιγράφει η διευθύντρια του
Μουσείου Αλμπέρ Καν κυρία Jeanne Beausoleil, «χάρη στην αλάθητη διαίσθησή
του πραγματοποίησε αυτό που σήμερα θα ονομάζαμε έργο τεκμηρίωσης με
πολυμέσα». Πρωταρχικός στόχος του Αλμπέρ Καν ήταν ο αγώνας κατά των
προκαταλήψεων. Πεπεισμένος ότι τους πολέμους προκαλεί η ανεπαρκής γνώση
της ετερότητας, προόριζε τα «Αρχεία του Πλανήτη» για την πληροφόρηση όλων των προσωπικοτήτων που αντιπροσώπευαν διάφορες κοινωνικές, πολιτικές,
συνδικαλιστικές και θρησκευτικές τάσεις. Για τη συνάντηση αυτών των
προσωπικοτήτων ίδρυσε το 1916 την Εθνική Επιτροπή Κοινωνικών και Πολιτικών
Μελετών καθώς και την οργάνωση «Γύρω από τον Κόσμο». Προσκεκλημένοι της
οργάνωσης, συμμετείχαν σε συνεδριάσεις μεταξύ άλλων ο Νικόλαος Πολίτης, ο
Ελευθέριος Βενιζέλος και ο Ιωάννης Μεταξάς.
Οι αποστολές σε διάφορα μέρη του κόσμου δεν γίνονταν τυχαία και άσκοπα. Ο
Αλμπέρ Καν ανέλυε καθημερινά τον διεθνή Τύπο και επέλεγε τόσο τον τόπο
προορισμού των αποστολών όσο και τους κατάλληλους συνεργάτες. Στην
υπηρεσία αυτής της ουτοπίας τέθηκαν άνθρωποι με ανοιχτό μυαλό και ανοιχτούς
ορίζοντες. Τις δύο αποστολές στο Αγιον Ορος έφεραν σε πέρας δύο
δοκιμασμένοι φωτογράφοι, ο Στεφάν Πασέ το 1913 και ο Φερνάν Κυβίλ το 1918, σε κρίσιμες περιόδους για τη διαμόρφωση του πολιτικού χάρτη της εποχής, υπό την
καθοδήγηση του γεωγράφου Ζαν Μπρυν, ενός από τους πρωτεργάτες της
ανθρωπογεωγραφίας στη Γαλλία. Ο Μπρυν, τακτικός καθηγητής στο Κολέγιο της
Γαλλίας, τέθηκε επικεφαλής των «Αρχείων του Πλανήτη» προσφέροντας την
πολύτιμη γνώση του για τις νευραλγικές περιοχές του πλανήτη που έπρεπε να
αποτελέσουν αντικείμενο καταγραφής. Είναι χαρακτηριστικό ότι στην πρώτη
αποστολή που διηύθυνε για τα «Αρχεία του Πλανήτη», στις 13 Οκτωβρίου 1912,
επέλεξε να επισκεφθεί τα Βαλκάνια, πέντε ημέρες προτού ξεσπάσει ο πρώτος
από τους Βαλκανικούς Πολέμους.
Ο καμβάς σας αιχμαλωτίζει τις καθημερινές λεπτομέρειες του φυσικού μας περιβάλλοντος, στιγμές που συχνά περνούν απαρατήρητες για τους πολλούς. Τι υπαγορεύει την ανάγκη σας αυτή να αποδίδετε σημασία στα απλά και καθημερινά; Είναι μία προσωπική σας ευαισθησία ή μία ισχυρή δήλωση ότι το κάθε τι που αντικρίζουμε σε αυτό τον κόσμο έχει τη δική του μοναδική αξία;
Όταν ξεκινά κανείς να ζωγραφίσει, πιστεύω πως δεν σκέφτεται να «δηλώσει» κάτι συγκεκριμένο ή μια φιλοσοφική του άποψη για τη ζωή και για τον κόσμο. Τουλάχιστον εγώ δεν ξεκίνησα έτσι. Ήταν πρωτίστως μία διάθεση εξομολόγησης για κάτι που υπήρχε βαθιά μέσα μου απροσδιόριστο και προσπαθούσε να επενδυθεί σε μία συγκεκριμένη εικόνα, ορατή από όλους. Οι επιλογές αυτών των εικόνων αντανακλούν τις επιλογές των προτιμήσεών μου σε ό,τι αγάπησα περισσότερο επειδή μέσω αυτών πίστευα και πιστεύω ότι θα έχω καλύτερο αποτέλεσμα σε αυτή την εξομολόγηση. Ωστόσο νομίζω ότι ένας καλός ζωγράφος, οτιδήποτε κι αν ζωγραφίζει, αποδίδει σε αυτό πολλαπλά νοήματα, με κρυμμένες αναφορές που δεν υπάρχουν από μόνες τους σε αυτό το ίδιο το αντικείμενο, αλλά στον τρόπο με τον οποίο το ζωγραφίζει. Ένα βάζο με ωραία λουλούδια -παραδείγματος χάριν- δεν είναι αναγκαστικά και ωραίο έργο. Εκεί λοιπόν πιστεύω πως κρύβεται το τι «δηλώνει» ή πιστεύει ο κάθε ζωγράφος. Αν είναι τυχερός, μπορεί το έργο του να εκπέμπει, να εξακτινώνει, να περιέχει αυτά τα οποία πιστεύει ο ίδιος, πράγμα πολύ σπάνιο και πολύ δύσκολο.
Η έκδοση του τόμου «Σωτήρης Σόρογκας 50 χρόνια Ζωγραφική» είναι το απαύγασμα μίας μακράς δημιουργικής πορείας. Πώς χωράει μία ολόκληρη ζωή, ένα τόσο μεγάλο έργο σε 300 σελίδες;
Στον τόμο αυτόν, που στάθηκα ευνοημένος από τη γενναιόδωρη χορηγία του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου, καταγράφονται επιλεκτικά τα αντιπροσωπευτικά στάδια της καλλιτεχνικής μου προσπάθειας.
Λένε ότι οι καλλιτέχνες δεν έχουν πατρίδα. Τα έργα τους θεωρούνται διεθνές κτήμα. Εσείς ωστόσο εκδηλώνετε μία ελληνικότητα στα δημιουργικά σας δείγματα…
Οι καλλιτέχνες έχουν πάντοτε πατρίδα και ό,τι κάνουν εκκινεί από αυτήν. Συνεπώς ο διεθνής χαρακτήρας του έργου ξεκινά πάντοτε από κάτι τοπικό ή προσωπικό, όπου η αλήθεια αυτού που εκφράζει κατορθώνει και αφορά όλους μας. Ο Παρθενώνας για παράδειγμα, είναι ελληνικός, αλλά ταυτόχρονα διεθνής. Όπως ο Ντοστογέφσκι, ενώ είναι Ρώσος, ό,τι έγραψε αφορά όλους τους ανθρώπους. Αυτό επιτυγχάνει η σπουδαία τέχνη. Χωρίς λοιπόν συγκεκριμένες αφετηρίες, η τέχνη είναι ανεδαφική. Γι’ αυτό και δεν υπάρχει έργο χωρίς καταγωγή.
Είναι αξιοζήλευτο το ότι ο καλλιτέχνης δραστηριοποιείται σε ένα περιβάλλον στο οποίο δημιουργεί αντί να παράγει, όπως οι «κοινοί θνητοί». Πώς θα μπορούσε αυτό να αποτελέσει έμπνευση για εμάς τους υπολοίπους;
Πιστεύω ότι είναι ανέφικτο να κατασκευαστεί ένα περιβάλλον στο οποίο θα εκκολάπτονται δημιουργικές εμπνεύσεις. Πολύ συχνά ωστόσο έχουν υπάρξει και δυσμενείς όροι για δημιουργία που λειτούργησαν με ιδανικό τρόπο. Σκέφτομαι παραδείγματος χάριν το αφήγημα του Σολτζενίτσιν «Μια ημέρα του Ιβάν Ντενίσοβιτς» που αναφέρεται στα γκούλαγκ, ή και ολόκληρη τη Νοτιοαμερικάνικη λογοτεχνία του 20ου αιώνα, ανθρώπους που δημιούργησαν εν μέσω πολέμων και φτώχειας.
Λέγεται ότι η τέχνη θεραπεύει. Το κατάφερε και με εσάς;
Η τέχνη είναι μία μορφή παρηγοριάς για πολλούς ανθρώπους, οι οποίοι προστρέχουν σε αυτήν, γιατί αντανακλά και τα δικά τους πάθη, μαζί με μια ψυχική και πνευματική ανάταση. Η τέχνη στάθηκε και σε μένα αρωγός στη ζωή μου και πολλές φορές λειτούργησε ως καταφύγιο σε ψυχικά αδιέξοδα.
Ποιο γεγονός αποτέλεσε για σας έναυσμα να ασχοληθείτε με την τέχνη;
Πιστεύω ότι σε κάθε άνθρωπο υπάρχουν συγκεκριμένες ροπές. Σε ταξίδια, σε έρευνες, στη μουσική, στην ποίηση, τις τέχνες ή τις απάτες. Σε μένα η ζωγραφική ήταν ανάμεσα σε άλλα και ο τρόπος να μειωθούν τα συμπλέγματα κατωτερότητας που άρχισαν να με κυριεύουν από τα μικρά μου χρόνια, φτάνοντας σχεδόν μέχρι τα πενήντα μου. Οι λόγοι ήταν και συγκεκριμένοι και φανταστικοί… Έτσι η ζωγραφική σε μένα -όπως προανέφερα- στάθηκε αρωγός μαζί και καταφύγιο.
Αν είχατε δύο λόγια να πείτε στη νέα γενιά των φοιτητών των Καλών Τεχνών, ποια θα ήταν αυτά;
Δεν είμαι σε θέση να συμβουλέψω κανέναν και για τίποτα. Απλώς θα σας πω τι προσπάθησα να κάνω εγώ στη ζωή μου με τη ζωγραφική. Και πριν από όλα, βλέπω την εργασία μου ως τάμα, από το οποίο δεν περιμένω υλικές απολαβές. Αυτές πιστεύω πως έρχονται -αν έρθουν- όταν συντελεστεί το θαύμα από την επίκληση ή τη δέηση. Μέχρι τότε, μπορείς να ζεις από άλλες δραστηριότητες, όπως κάνουν όλοι οι ποιητές στον κόσμο. Προσπάθησα ακόμα να αποφύγω τους δογματισμούς που συχνά γίνονται εντοιχισμοί. Όπως και τις μόδες που τείνουν να κλέβουν τις προσωπικές μας αλήθειες και να μας ωθούν σε πιθηκισμούς και μιμήσεις ξένων προτύπων πως τάχα εκπροσωπούν τη διεθνή πρωτοπορία.
Η Έκθεση «Σωτήρης Σόρογκας, 50 χρόνια ζωγραφική» θα συνεχιστεί έως τις 19 Φεβρουαρίου 2012 στο Μουσείο Μπενάκη, κτίριο οδού Πειραιώς
Στην 1η Έκθεση Ζωγραφικής των Νοσηλευόμενων Παιδιών του Τμήματος Αιματολογίας-Ογκολογίας (Τ.Α.Ο.) του Νοσοκομείου Παίδων “η Αγία Σοφία” που διοργανώνει ο Σύλλογος Γονέων και Κηδεμόνων Παιδιών με Νεοπλασματικές Παθήσεις “Η ΠΙΣΤΗ”συμμετέχουν και οι ”Ζωγράφοι σε δράση για τα ΠΑΙΔΙΑ”.Η Έκθεση θα πραγματοποιηθεί στο Πολιτιστικό κέντρο Δήμου Π.Φαλήρου ”Ο ΦΛΟΙΣΒΟΣ”, θα διαρκέσει από 14 έως 24 Φεβρουαρίου και θα λειτουργεί 09.00π.μ.-13.00 μ.μ. και 17.00 μ.μ.-20.00 μ.μ.
Θα υπάρχουν καθημερινά εκπλήξεις για τους μικρούς φίλους όπως μουσικές παραστάσεις, χορωδίες, clown κ.τ.λ. και όποιος επιθυμεί θα μπορεί να αγοράσει έργα των ζωγράφων αλλά και των παιδιών σε πολύ προσιτές τιμές, τα έσοδα των οποίων θα αφιερωθούν στους σκοπούς του Συλλόγου .
Τα εγκαίνια είναι στις 15 Φεβρουαρίου .
