Εικαστικά
Η εποχή της οικονομικής, της πολιτικής και της κοινωνικής κρίσης που διανύει η Ελλάδα τα τελευταία χρόνια έχει προκαλέσει την αμφισβήτηση πολλών προτύπων της κοινωνίας. Την ίδια ώρα η τέχνη του Street Art κατακτά όλο και περισσότερη αναγνωρισιμότητα σε παγκόσμια κλίμακα, κάτι που φαίνεται από το πολύχρωμο εικαστικό πανόραμα που υπόσχεται να προσφέρει η έκθεση «Street art is here to stay» (Η τέχνη του δρόμου ήρθε για να μείνει). Η έκθεση εγκαινιάζεται σήμερα Σάββατο 4 Απριλίου και θα διαρκέσει ως τη Δευτέρα 19 Απριλίου στον χώρο τέχνης ΑΕΝΑΟΝ στο Κολωνάκι.
Η τέχνη του Street Art διανύει την πιο ενδιαφέρουσα περίοδό της. Καταλαμβάνει χώρους στα μουσεία και τις συλλογές αλλά κυρίως στις καρδιές όλου του κόσμου. Με άμεσο, ζωντανό τρόπο έρχεται σε επαφή με το πλατύ κοινό. Μεταδίδει μηνύματα. Παίρνει θέση για ανοικτά κοινωνικά ζητήματα της καθημερινότητας. Σχολιάζει, σατιρίζει, καυτηριάζει. Με άλλα λόγια, διεκδικεί λόγο ύπαρξης στη ζωή κάθε πόλης.
Δεν ήταν πάντα έτσι φυσικά. Η Street Art είναι η ίδια τέχνη που σε παλιότερες εποχές καταδιωκόταν ως κάτι που «πολλοί δεν καταλαβαίνουν», κάτι που λερώνει αντί να ομορφαίνει το αστικό τοπίο. Ως έναν βαθμό η ίδια άποψη ενδεχομένως να έχει ακόμη και σήμερα υποστηρικτές. Λιγότερους όμως, η Street Art πλέον ολοφάνερα κερδίζει έδαφος. Ολο και περισσότερες γκαλερί ανοίγουν πλέον τις πόρτες τους για να υποδεχτούν καλλιτέχνες και έργα τέχνης «του δρόμου». Δίνουν χώρο σε μια τέχνη «εύκολη» και «φθαρτή», απροστάτευτη και ευάλωτη σε ακραίες «εκφράσεις» διαμαρτυρίας που δεν έχουν καμία σχέση με τέχνη.
Στη έκθεση «Η τέχνη του δρόμου ήρθε για να μείνει» λαμβάνουν μέρος δεκαπέντε έλληνες Street Artists. Είναι καλλιτέχνες που έχουν σημειώσει σημαντική πορεία στον συγκεκριμένο τομέα, με χαρακτηριστικό εικαστικό αποτύπωμα που φαίνεται σε διάφορα σημεία της πόλης. Τα δύο προηγούμενα χρόνια, οι ίδιοι καλλιτέχνες ζωγράφισαν τοίχους και σχολεία στον Δήμο Νίκαιας Ρέντη συμβάλλοντας με αυτόν τον τρόπο στην προσπάθεια να σταματήσει η «δαιμονοποίηση» της τέχνης τους. Αυτό που θέλουν είναι να τονίσουν την κοινωνική διάσταση της Street Art και το καταφέρνουν. Αρκεί να ρίξει κανείς μια ματιά στα έργα τους.
Οι 15 καλλιτέχνες που συμμετέχουν και θα παρουσιάσει ο ιστορικός τέχνης και τεχνοκριτικός Μάνος Στεφανίδης είναι οι Alex Martinez, BILLYG, LOSOTROS MJ ΤΟΜ, Cacao Rocks, Thisisopium, NAR, N Grams, Ολγα Μηλιαρέση Φωκά, Ισμήνη Μπονάτσου, Cookless, Nique, Lune82
Γιώργη Παυλόπουλου, Η στάχτη
Φύσαγε ὁ ἀγέρας
ἀνέβαζε τὴ στάχτη τους
τὴν πήγαινε στὸν οὐρανὸ
φοβόταν ἐκείνη φοβόταν
οὐὰ φοβιτσιάρα τῆς φώναζε.
Πάψε τρελέ του ἔλεγε
δὲν εἴμαστε πιὰ στὴ γῆ
δὲν ἔχουμε πιὰ δέρμα
δὲν ἔχουμε μαλλιὰ
δὲν ἔχουμε μήτε μάτια.
Γίναμε στάχτη τῆς ἔλεγε
ὅμως μὲ βλέπεις καὶ σὲ βλέπω
καὶ μένει ἀκόμα ἡ ἀγάπη
ποὺ δὲν μπορεῖ νὰ γίνει στάχτη
καὶ μένει ἀκόμα ἡ ἀγάπη.
Εἶμαι ἡ στάχτη σου τοῦ ἔλεγε
καὶ εἶσαι ἡ στάχτη μου
μὰ ποῦ ἀνεβαίνουμε ποῦ πᾶμε
κι ὅλο φυσάει κι ὅλο σὲ χάνω
οὐὰ φοβιτσιάρα τῆς φώναζε.
Πάψε τρελέ του ἔλεγε.
Mark Chagal, over the city 1914-1918
πηγη : http://annagelopoulou.blogspot.gr
Η έκθεση «Ο Δομήνικος Θεοτοκόπουλος μεταξύ Βενετίας και Ρώμης», είναι μια συνδιοργάνωση του Μουσείου Μπενάκη με το Ιστορικό Μουσείο Κρήτης, όπου και παρουσιάστηκε αρχικά (21 Ιουνίου έως τις 25 Οκτωβρίου 2014).
Η έκθεση επικεντρώνεται σε δύο πίνακες του Γκρέκο που εκτίθενται μόνιμα στους χώρους του Ιστορικού Μουσείου Κρήτης, στο Ηράκλειο. Πρόκειται για τη Βάπτιση του Χριστού, που ανήκει στο Δήμο Ηρακλείου, και την Άποψη του Όρους και της Μονής Σινά, που αγοράστηκε από τα Ιδρύματα Ανδρέα και Μαρίας Καλοκαιρινού, το 1991.
Τα ιστορικά πρόσωπα που παρουσιάζονται στην έκθεση είναι ο καρδινάλιος Alessandro Farnese, ο βιβλιοθηκάριός του Fulvio Orsini, καθώς και ο μικρογράφος Giulio Clovio.
Ο Γκρέκο φιλοξενήθηκε επί δύο χρόνια (1570-1572) στο Palazzo Farnese μετά από επιστολή του Giulio Clovio προς τον καρδινάλιο, όπου τον χαρακτήριζε «σπάνια περίπτωση για τη ζωγραφική», ενώ για τον Fulvio Orsini οι ειδικοί πιστεύουν ότι το έργο Άποψη του Όρους Σινά του ανήκε και ίσως να ήταν παραγγελία δική του. Έτσι, διερευνώνται τα πρώτα βήματα του καλλιτέχνη στη Δύση, τόσο στη Βενετία όσο και στην αρχή της ρωμαϊκής περιόδου της ζωής του (1567-1574). Με τη βοήθεια ζωγραφικών έργων, χαρακτικών και χειρογράφων ο επισκέπτης μπορεί να παρακολουθήσει την εξέλιξη του φιλόδοξου και υπερήφανου ζωγράφου από την Κρήτη στα μεγάλα καλλιτεχνικά κέντρα της μετα-αναγεννησιακής Ιταλίας.
Στην έκθεση παρουσιάζονται για πρώτη φορά στην Ελλάδα η Προσκύνηση των ποιμένων από το Agnes Etherington Art Center (Kingston, Καναδάς), η Προσωπογραφία του Giulio Clovio της Sofonisba Anguissola που ανήκει σε ιδιωτική συλλογή του εξωτερικού (Ρώμη), μια Προσωπογραφία του Fulvio Orsini, αγνώστου καλλιτέχνη, από τις συλλογές του Μουσείου Uffizi, καθώς και ο πίνακας του Γκρέκο Παιδί που φυσάει ένα αναμμένο δαυλί από το Museo Nazionale di Capodimonte της Νάπολης.
Οι πανάρχαιοι πολιτιστικοί δεσμοί Ελλάδας και Ιταλίας, μέσα από εμπορικές επαφές, με την ίδρυση αποικιών αλλά και με τη σύζευξη του αρχαίου ελληνικού και του ρωμαϊκού πολιτισμού, είναι το θέμα της έκθεσης που εγκαινιάζεται σήμερα, Παρασκευή 28 Μαρτίου, στο Προεδρικό Μέγαρο της Ιταλίας, στη Ρώμη.
Η έκθεση «Κλασικισμός και Ευρώπη. Το ευρωπαϊκό πεπρωμένο της Ελλάδας και της Ιταλίας» διοργανώνεται από την προεδρία της Ιταλικής Δημοκρατίας σε συνεργασία με το υπουργείο εξωτερικών, το γραφείο ελληνικής προεδρίας, το υπουργείο Πολιτισμού και Αθλητισμού στο πλαίσιο της ελληνικής προεδρίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης κατά το α΄ εξάμηνο του 2014 και της διαδόχου Ιταλικής κατά το β΄ εξάμηνο του ίδιου έτους. Η έκθεση – που θα διαρκέσει έως τις 15 Ιουλίου – τον Σεπτέμβριο προγραμματίζεται να μεταφερθεί στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο, στην Αθήνα
Στην έκθεση περιλαμβάνονται ολιγάριθμα, αλλά εμβληματικά έργα από μεγάλα Μουσεία της Ελλάδας και της Ιταλίας. Τα έργα από τις ελληνικές συλλογές είναι αντιπροσωπευτικά για την ελληνική τέχνη από την προϊστορική έως και του 20ο αιώνα. Τα αντίστοιχα εκθέματα των ιταλικών συλλογών προέρχονται από την Ιταλία και την Ελλάδα.
Η παρουσίαση των έργων αυτών στο πλαίσιο της έκθεσης έχει σκοπό να καταδείξει τους πανάρχαιους στενούς δεσμούς Ελλάδας και Ιταλίας και τη σύζευξη του αρχαίου ελληνικού και του ρωμαϊκού πολιτισμού. Να προβάλει τη σημασία του ελληνικού και αργότερα του ρωμαϊκού πολιτισμού για τη διαμόρφωση του Ευρωπαϊκού πολιτισμού και συνακόλουθα της σημερινής πολιτισμικής μας ταυτότητας.
Επίσης, σκοπός της έκθεσης είναι να υπενθυμίσει ότι η πολιτική, οικονομική και πολιτισμική ένωση της Ευρώπης έχει μακρινές ρίζες στην ελληνική και ρωμαϊκή ιστορία.
‘Ενα “ταξίδι” για μένα.
Μία συνάντηση με εσάς.
‘Ενα μοίρασμα δημιουργίας.
Μία ανανέωση φθινοπωρινή για όλους μας.
Στην ΡΟΗ, Λεωφόρος Κύπρου 51, 18-20/10/13
Στον χώρο του Ψυχικού:25/10-5/11/13
Το Μουσείο Μπενάκη
διοργανώνει σειρά συναντήσεων για ενηλίκους με θέμα:
Γέννηση-Γάμος-Θάνατος
Ο κύκλος της ζωής μέσα από τη συλλογή Προϊστορικών και Κλασικών Αρχαιοτήτων
του Μουσείου Μπενάκη
Με αφορμή τα αντικείμενα της συλλογής αλλά και κατάλληλο εποπτικό υλικό άλλων Μουσείων θα παρουσιαστεί σε οκτώ ωριαίες συναντήσεις ο τρόπος με τον οποίο αντιμετώπισαν διαχρονικά οι πολιτισμοί του ελλαδικού χώρου τον κύκλο της ζωής. Επιπλέον, οι αναγωγές σε γραπτά κείμενα της αρχαίας ελληνικής γραμματείας θα φωτίσουν τα αρχαιολογικά ευρήματα.
Εισηγήτρια: Ειρήνη Παπαγεωργίου, επιμελήτρια Μουσείου Μπενάκη
Οι συναντήσεις θα ξεκινήσουν την Πέμπτη 31 Οκτωβρίου 2013
και θα ολοκληρωθούν στις 19 Δεκεμβρίου 2013,
17.30-19.00,
στο Κεντρικό Κτήριο του Μουσείου Μπενάκη,
Βασιλίσσης Σοφίας 17.
Συμμετοχή: €80 ή €12 ανά συνάντηση
Πληροφορίες-Κρατήσεις:
Τμήμα Εκπαιδευτικών Προγραμμάτων,
τηλ.210.3671067-69, Δευτέρα έως Πέμπτη
“Δεν περιορίζομαι στο εδώ και τώρα, ανήκω τόσο στους νεκρούς όσο και στους αγέννητους. Πιο κοντά στην καρδιά της δημιουργίας από τους περισσότερους, όχι όμως και αρκετά κοντά ακόμη.”
‘Ηταν Γερμανός ζωγράφος. Μολονότι δεν εντάχθηκε επισήμως σε καμία σχολή ή κίνημα, το έργο του είχε σημαντική συμβολή στη διαμόρφωση των περισσοτέρων καλλιτεχνικών τάσεων της μοντέρνας τέχνης, ενώ υπήρξε και δάσκαλος στη σχολή Μπαουχάους (Bauhaus). Άφησε συνολικά περισσότερα από 9.000 έργα, μεταξύ αυτών υδατογραφίες, χαρακτικά και σχέδια, το μεγαλύτερο μέρος των οποίων φιλοξενείται σήμερα στο Κέντρο Πάουλ Κλέε της Βέρνης.Ξεκίνησε να παίζει βιολί στην ηλικία των 7 και οι ικανότητές του ήταν τέτοιες ώστε στα έντεκά του χρόνια να αποτελεί μέλος της ορχήστρας της Μουσικής Εταιρείας της Βέρνης.Παράλληλα διέθετε κλίση στη ζωγραφική, αν και οι γονείς του μάλλον δεν τον ενθάρρυναν προς αυτή τη κατεύθυνση. Ο ίδιος ωστόσο επέλεξε να ασχοληθεί τελικά με τη ζωγραφική παρά τις ενστάσεις τους αποτυπώνοντας το γεγονός αυτό στα ημερολόγια του γράφοντας “Θα είχα παρατήσει το σχολείο ευχαρίστως ένα χρόνο πριν αποφοιτήσω αλλά έμεινα για χάρη των γονιών μου […] δεν ήθελα να κάνω τίποτε άλλο παρά να ζωγραφίζω και να γράφω, ό,τι δηλαδή μου είχαν απαγορεύσει.” Πέθανε στις 29 Ιουνίου του 1940 και η τέφρα του μεταφέρθηκε στη Βέρνη το 1946. ο γιος του Φέλιξ ζήτησε να χαραχθούν στον τάφο του τα λόγια του: “Δεν περιορίζομαι στο εδώ και τώρα, ανήκω τόσο στους νεκρούς όσο και στους αγέννητους. Πιο κοντά στην καρδιά της δημιουργίας από τους περισσότερους, όχι όμως και αρκετά κοντά ακόμη.”
Βικιπαιδεία
Εγκαινιάζεται η έκθεση «Κοινότητες στη φυλακή, παράθυρο στην κοινωνία» του ΚΕΘΕΑ ΕΝ ΔΡΑΣΕΙ στο Φεστιβάλ Αθηνών
“..Έτσι, σήμερα οι τοίχοι της καμένης πτέρυγας των φυλακών του Κορυδαλλού, χάρη στα μέλη του ΚΕΘΕΑ και το εργαστήρι που έκαναν με το Μανώλη Χάρο, μετατρέπουν τα ερείπια της πυρκαγιάς σε χώρο αναστοχασμού, σκέψης, φαντασίας, αντίληψης και πράξης εικαστικής, καλλιτεχνικής, πολιτισμικής. Οι σημειώσεις και οι φωτογραφίες τους προσφέρονται στον καθένα και προσφέρουν αυτοσυγκέντρωση και προσοχή σ’ ό,τι περιβάλλει τη ζωή όσων έμεναν και μένουν εκεί. Εκφράζουν συνολικά τη συλλογική ελπίδα που μετατρέπει την καμένη γη σε πρόσφορο χώμα έμπνευσης, μοιρασιάς, δημιουργίας, αυτογνωσίας και πολιτισμού. Με βαθιά συγκίνηση είδα το έργο αυτό και είμαι σίγουρος πως συνιστά μιασπάνιας ποιότητας τοιχογραφία της ανθρώπινης ψυχής κι ό,τι πιο πολύτιμο και αγαπητό κρύβει μέσα της. Αποκαλύπτεται στα μάτια μας σαν μια απροκάλυπτη έκφραση αγάπης για τη ζωή και πίστης στην ελπίδα που τη θρέφει και τη θεμελιώνει. Το συναίσθημα αυτό που μας μεταδίδει και η ελπίδα που γεννά είναι ό,τι πιο καίριο κι επείγον μήνυμα στην εποχή μας”.
Ντένης Ζαχαρόπουλος Καλλιτεχνικός Διευθυντής του Μακεδονικού Μουσείου Σύγχρονης
Τέχνης, Θεσσαλονίκη.
To KEΘΕΑ ΕΝ ΔΡΑΣΕΙ σάς προσκαλεί στα εγκαίνια της έκθεσης «Κοινότητες στη φυλακή, παράθυρο στην κοινωνία», η οποία πραγματοποιείται στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών,
την Τρίτη 4 Ιουνίου 2013, στις 7 μ.μ. στην Πειραιώς 260, Αποθήκη.
Κεντρικό θέμα της έκθεσης είναι τα έργα ζωγραφικής μιας ομάδας κρατουμένων – μελών της Θεραπευτικής Κοινότητας KEΘΕΑ ΕΝ ΔΡΑΣΕΙ στις Δικαστικές Φυλακές Κορυδαλλού. Τα έργα έγιναν μετά από την πυρκαγιά που κατέστρεψε ολοσχερώς την Κοινότητα το 2012, πάνω στους καμένους τοίχους.
Στην προσπάθεια να κρατήσουν ζωντανό το χώρο τους και την προοπτική της απεξάρτησης και επανένταξης στην κοινωνία, τα μέλη τη ομάδας μεταμόρφωσαν το «σημείο μηδέν» της καταστροφής σε ένα εργαστήρι δημιουργίας και ελπίδας. Οι τοιχογραφίες «πάτησαν» πάνω στα σημάδια του καπνού και της φωτιάς, ενσωματώνοντάς τα σε νέες μορφές και σχήματα που γέννησε η φαντασία των δημιουργών.
Την επιμέλεια του εγχειρήματος είχε ο εικαστικός Μανώλης Χάρος, ο οποίος στη συνέχεια φωτογράφησε και επιμελήθηκε την ψηφιακή επεξεργασία και αναπαραγωγή των τοιχογραφιών σε 70 έργα, τα οποία παρουσιάζονται στην έκθεση.
Το έργο, σημειώνει ο Ντένης Ζαχαρόπουλος, «συνιστά μιας σπάνιας ποιότητας τοιχογραφία της ανθρώπινης ψυχής και ό,τι πιο πολύτιμο και αγαπητό κρύβει μέσα της».
Η έκθεση εκπέμπει ένα ισχυρό μήνυμα, επίκαιρο στην Ελλάδα της κρίσης, για τις δυνατότητες αναγέννησης και ελπίδας, τα ψυχικά αποθέματα των ανθρώπων όταν αποφασίζουν να αλλάξουν ζωή και τη θεραπευτική και απελευθερωτική λειτουργία της τέχνης.
Έναρξη έκθεσης: Σάββατο 1 Ιουνίου 2013,
Ωράριο λειτουργίας: καθημερινά 19:00”-20.45”
Εγκαίνια: Τρίτη, 4 Ιουνίου 2013, 19:00”
Τόπος: Πειραιώς 260, Αποθήκη
Για περισσότερες πληροφορίες Τμήμα Ενημέρωσης ΚΕΘΕΑ info@kethea.gr / ΠΗΓΗ : http://www.kethea.gr/
Διεθνής Ημέρα Μουσείων 2013
Το Διεθνές Συμβούλιο Μουσείων (ICOM), επιθυμώντας να αναδείξει το ρόλο των Μουσείων στη σύγχρονη κοινωνία, όρισε από το 1977 τη 18η Μαΐου ως Διεθνή Ημέρα Μουσείων. Κάθε χρόνο η είσοδος σε όλα τα μουσεία της Ελλάδας είναι ελεύθερη.
Με το μήνυμα είναι «να γίνουν τα Μουσεία φορείς πολιτισμικών ανταλλαγών, με σκοπό την ανάπτυξη της μόρφωσης και της αμοιβαίας κατανόησης, τη συνεργασία και την ειρήνη ανάμεσα στους λαούς», γιορτάζεται σήμερα η Παγκόσμια Ημέρα Μουσείων.
Το θέμα του φετινού εορτασμού είναι «Μουσεία (μνήμη και δημιουργικότητα) = Κοινωνική αλλαγή».
Το Βιομηχανικό Μουσείο Φωταερίου ( ΒΜΦ) στην Τεχνόπολη του Δήμου Αθηναίων, επί της οδού Πειραιώς, που εγκαινιάστηκε τον περασμένο Γενάρη, θα έχει ελεύθερη είσοδο την Κυριακή 12/5, ενώ, για πρώτη φορά ανοίγει για το κοινό το κτίριο του Νέου Υδαταερίου (Πύργος). Θα είναι προσβάσιμο μέχρι το ανώτερό του επίπεδο προκειμένου να απολαύσουν οι επισκέπτες τη μοναδική θέα του εργοστασίου και της πόλης μέχρι την ώρα της δύσης του ήλιου. Θα πραγματοποιηθούν δυο αναβάσεις, στις 10 π.μ. και στις 7 μ.μ. Το Νέο Υδαταέριο κατασκευάστηκε το 1955, έχει χαρακτηριστεί ιστορικά διατηρητέο κτίριο και διατηρεί ακέραιο στο σύνολό του το μηχανολογικό εξοπλισμό. Εχει ύψος 30 μ. περίπου και χωρίζεται σε πέντε ορόφους. Στο ισόγειο υπάρχει μια αίθουσα προβολών, χώρος εκπαιδευτικών προγραμμάτων και το πωλητήριο του μουσείου που είναι προσβάσιμα καθόλη τη διάρκεια του χρόνου. Το ΒΜΦ θα οργανώσει και εκπαιδευτικά προγράμματα.
Οι αρχαιολόγοι του Βυζαντινού Μουσείου της Αθήνας θα πραγματοποιούν ξεναγήσεις στις μόνιμες συλλογές προτείνοντας στο κοινό να ακολουθήσει τις εξής πέντε θεματικές διαδρομές: «Από το μνημείο στο μουσείο – Τρία μνημεία αφηγούνται την ιστορία τους», «Μικρά Ασία – Η καρδιά του Βυζαντίου», «Γυναικεία διαδρομή», «Ψηφιδωτά: Από την ανασκαφή στο μουσείο», «Η πρόσληψη του Βυζαντίου στη νεότερη εποχή». Η συμμετοχή στις ξεναγήσεις και στα εκπαιδευτικά προγράμματα είναι δωρεάν.
Το Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης θα έχει διευρυμένο ωράριο το Σάββατο 18/5 από 10 π.μ. – 10 μ.μ. και ελεύθερη είσοδο με ξεναγήσεις και εκπαιδευτικά προγράμματα.
Aπό imerisia.gr
Είκοσι χρόνια μετά τη διοργάνωση της πρώτης ελληνικής art fair το 1993, η Art-Athina, επιστρέφει με τη 18η διοργάνωσή της από τις 16 έως και τις 19 Μαΐου 2013 στο Κλειστό Π. Φαλήρου. Το παρών στην Art-Athina 2013 δίνουν και φέτος αίθουσες τέχνης από την Ελλάδα και το εξωτερικό με έργα από όλο τον κόσμο αλλά και πολιτιστικοί φορείς, επιμελητές, μουσεία, θεωρητικοί τέχνης, τεχνοκριτικοί, δημοσιογράφοι.
Οι συμμετέχουσες γκαλερί από την Ελλάδα είναι οι: a.antonopoulou.art, Α.Δ., Αγκάθι-Καρτάλος, alma contemporary art gallery,Αργώ,Art Zone 42, Artis Causa, Artower Agora, Αστρολάβος, Athens House of Photography, CAN Christina Androulidaki gallery, cheapart, Donopoulos,έκφραση – γιαννα γραμματοπουλου, Ελένη Κορωναίου, Elika, Γκαλερί της Έρσης, Εικαστικός Κύκλος, Ζήνα Αθανασιάδου, Kalfayan, Καπλανών 5, Καππάτος, Λόλα Νικολάου, Μέδουσα, Mihalarias Art, Παπατζίκου, Περιτεχνών, Ρεβέκκα Καμχή, Σκουφά, Τεχνοχώρος, The Breeder, Titanium Yiayiannos, Tsatsis Projects / Artforum και Vamiali’s gallery. Ενώ από το εξωτερικό οι: Alpha Gallery, Anna Pappas Gallery, ARTcore | contemporary art project, Francoise Heitsch, Galeri Binyil, Galerie Laureen Thomas, Joey Ramone, Mirko Mayer, Mulier Mulier, Penindalinena και Ufofabrik Contemporary Art Gallery.
Love and Death
16/03/2013 to 02/06/2013
How has death been given artistic expression during the different periods of the visual arts and crafts?
Love and death are fundamental factors in the life of a human being. Love is most often associated with life, but can also come to the fore when life ends and love becomes “homeless”. Grief, bereavement, fear and hope have throughout time been depicted in painting, sculpture and functional objects.
Eίδα την έκθεση αυτή στις 7/4/13 στο Μουσείο Τέχνης της πόλης Bergen στην Νορβηγία. Η αναφορά ‘ love becomes “homeless” ‘ με άγγιξε βαθιά… “Η αγάπη μένει άστεγη”…
Παρακάτω είναι η φωτογραφία ενός έργου που δημιουργήθηκε από τον καλλιτέχνη όταν πέθανε η αγαπημένη του. Τοποθέτησε στο έδαφος καραμέλες με τόσο βάρος όσο ήταν το βάρος εκείνης. Η ταμπέλα με τον τίτλο του έργου και την επεξήγηση, παρότρυνε τον επισκέπτη να πάρει μία καραμέλα. Ετσι, όταν όλες οι καραμέλες τελειώσουν, δεν θα υπάρχει πιά έργο…όπως δεν υπάρχει εκείνη πιά…
Για τα επτά μέλη της ομάδας Indoors Plus, (Μαριγώ Κάσση, Βάλλυ Νομίδου, Σπυριδούλα Πολίτη, Μαίρη Χρηστέα, Αντιγόνη Καββαθά, Κωνσταντίνο Σταματίου και Ερνέστο Αργύρη) η ιδέα του κήπου περικλείει – χωρίς να καταπνίγει -τις διαφορετικές καλλιτεχνικές προσωπικότητές τους. «Αποτελεί ένα μοντέλο συνύπαρξης, επιτρέπει την δημιουργία ενός κοινού έργου όπου οι διαφορετικές φωνές μας συναντώνται για να διαπραγματευτούν θέματα ταυτότητας, συλλογικότητας και συμπεριφοράς, σε μια προσπάθεια άμβλυνσης των αντιθέσεων που δημιουργούν οι διαφορετικές μας ατομικότητες», λένε.
Τα χρόνια που ακολούθησαν η συλλογική τους δράση επεκτάθηκε (συμμετείχαν στη 2η Μπιενάλε της Θεσσαλονίκης) και διευρύνθηκε με τη συμμετοχή των εικαστικών Αντιγόνης Καββαθά, Κωνσταντίνου Σταματίου και του φυσικού Ερνέστου Αργύρη την άνοιξη του 2010. Το καινούριο σχήμα ονομάστηκε Indoors Plus.
Η αγάπη των άλλων είναι μια συνέπεια φυσική που απλώς σου δείχνει πως η αγάπη σου, δηλαδή η δύναμή σου, είναι αλώβητη. Μ’ αγαπάνε σημαίνει μπορώ ν’ αγαπώ.
Γ. ΤΣΑΡΟΥΧΗΣ “ΜΑΤΗΝ ΩΝΕΙΔΙΣΑΝ ΤΗΝ ΨΥΧΗΝ ΜΟΥ” Εκδόσεις ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗ
Είναι αγών ο έρωτας. Αγών επικρατήσεως.
Γ. ΤΣΑΡΟΥΧΗΣ “ΛΙΘΟΝ ΟΝ ΑΠΕΔΟΚΙΜΑΣΑΝ ΟΙ ΟΙΚΟΔΟΜΟΥΝΤΕΣ” Εκδόσεις ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗ
Στην Ελλάδα ζούμε πολυτελέστερα απ’ όσο μας επιτρέπουν τα μέσα μας, πέρα από τις οικονομικές μας δυνατότητες και τις ψυχικές μας ικανότητες. Αυτό ήδη μας δημιουργεί προβλήματα και θα μας προξενήσει μεγάλο κακό.
Σημ: Κάτι διαισθανόταν ο τσαρούχης όταν όλοι . ευωχούσαν
Γ. ΤΣΑΡΟΥΧΗΣ “ΛΙΘΟΝ ΟΝ ΑΠΕΔΟΚΙΜΑΣΑΝ ΟΙ ΟΙΚΟΔΟΜΟΥΝΤΕΣ” Εκδόσεις ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗ (από συνομιλία του Γ. Τσαρούχη με τον Γιώργο Πηλιχό, “ΤΟ ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ” 14/2/1988)
Ο Γιάννης Τσαρούχης έλεγε ότι “δεν ήταν ο ίδιος που είχε πει τη φράση στην Ελλάδα είσαι ό,τι δηλώσεις, αλλά ήταν ο ηθοποιός Τζαβαλάς Καρούσος που την πρωτοξεστόμισε, ενώ ο ίδιος τη διέδωσε απλά όπως ο Απόστολος Παύλος”.
ΘΑΝΑΣΗΣ Θ. ΝΙΑΡΧΟΣ από άρθρο του στην εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ (12/9/2009)
“Κανείς δεν τα ήθελε ούτε για χάρισμα”
Δε σταμάτησαν ποτέ να ζητούν να αγοράσουν έργα του άνθρωποι λιγότεροι ή περισσότερο πλούσιοι. Αυτό τον δυσαρεστούσε και του έφερνε μελαγχολικές σκέψεις. “Τρομάζω”, έλεγε, “γιατί δεν είναι πολύ πίσω ο καιρός που κανείς δεν τα ήθελε ούτε για χάρισμα. Δεν καταλαβαίνω τι μεσολάβησε. Φαίνεται ότι, όπως σπάνε πιάτα στα μπουζούκια, θέλουν να αγοράσουν και ένα έργο μου”. Για να τους αποφύγει, ζητούσε εξωφρενικές τιμές. Δεν είχε όμως υπολογίσει τι βιτσιόζοι είναι οι νεόπλουτοι Έλληνες. Οι μεγάλες τιμές τούς διέγειραν περισσότερο.
Λυπόταν που είχε γίνει ένα είδος μόδας και τα έργα του πωλούνταν τόσο ακριβά, που κι ο ίδιος, όπως έλεγε, δεν μπορούσε πια να τα αγοράσει. Αντιπαθούσε τους συλλέκτες που αγοράζουν έργα του και τα φυλακίζουν χωρίς να μπορεί κανείς να τα δει.
ΑΛΕΞΙΟΣ ΣΑΒΒΑΚΗΣ “ΙΩΑΝΝΗΣ ΤΣΑΡΟΥΧΗΣ”
Είναι οδυνηρό, για να σε εκτιμήσουν, να προσπαθείς να κάνεις πράγματα που να αρέσουν σε ανθρώπους που δεν εκτιμάς.
“ΤΑ ΓΝΩΜΙΚΑ ΤΟΥ ΤΣΑΡΟΥΧΗ” Εκδόσεις ΒΟΥΡΚΑΡΙΑΝΗ (αντιγραφή από το Σπουδαστήριο Νέου Ελληνισμού)
Ποτέ δεν υπήρξε μια εποχή που οι άνθρωποι ήταν τόσο δύσθυμοι και μελαγχολικοί. Άλλωστε, αυτό εξηγεί από μία άποψη την τρομερή και μέχρις αηδίας οργάνωση της ευθυμίας. Καμιά εποχή δεν είχε οργανώσει τόσο πολύ την ευθυμία όσο η δική μας. Σε καμιά εποχή δεν έπαιζε πρωί πρωί στα σπίτια το ραδιόφωνο εύθυμες μουσικές, για να ξυπνήσουν οι άνθρωποι μελαγχολικοί και σχεδόν έτοιμοι να αυτοκτονήσουν.
Γ. ΤΣΑΡΟΥΧΗΣ “ΜΑΤΗΝ ΩΝΕΙΔΙΣΑΝ ΤΗΝ ΨΥΧΗΝ ΜΟΥ” Εκδόσεις ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗ
Το μέρος που κυριολεκτικά συχνάζαμε στο Παρίσι ήταν το Λούβρο. “Εδώ μέσα”, έλεγε, “είναι οι καλύτεροί μου φίλοι”. Γνώριζε και την τελευταία γωνιά του μουσείου. Σταματούσαμε ακόμα και με ψώνια στα χέρια για να μπει και να σημειώσει κάτι στα βιαστικά. “Μα τώρα;” δυσανασχετούσα εγώ. “Τώρα”, απαντούσε, συμπληρώνοντας ότι η χειρότερη ελληνική αρρώστια είναι η αναβλητικότης. Και έμπαινε να ανανεώσει τη ματιά του στο μαύρο φόντο του Βαν Ντάικ ή στο κιαροσκούρο του Τιτσιάνο. Έτσι σχηματιζόταν βέβαια της τέχνης του η περιοχή, όπως λέει ο ποιητής.
Από τις πιο οικείες αίθουσες ήταν αυτή με τα πορτρέτα Φαγιούμ. Τα ήξερε όλα με τα ονόματά τους: Λεύκιος, Δημήτριος, Αμμώνιος, Μελάνθιος, Αρτεμίδωρος, Φιλοκλής. Είχε έντονες αντιρρήσεις για το φωτισμό και γενικά για την παρουσίασή τους.
ΑΛΕΞΙΟΣ ΣΑΒΒΑΚΗΣ “ΙΩΑΝΝΗΣ ΤΣΑΡΟΥΧΗΣ” Εκδόσεις ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗΣ
|
|
|
|
|
|
Δεν ζητώ ανθρώπους να σκέφτονται σαν εμένα, αλλά να κάνουν σκέψεις συμπληρωματικές των δικών μου.
Γ. ΤΣΑΡΟΥΧΗΣ “ΛΙΘΟΝ ΟΝ ΑΠΕΔΟΚΙΜΑΣΑΝ ΟΙ ΟΙΚΟΔΟΜΟΥΝΤΕΣ” Εκδόσεις ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗ
Στην Ελλάδα όλα γίνονται όπως θέλουν οι μέτριοι.
Γ. ΤΣΑΡΟΥΧΗΣ “ΩΣ ΣΤΡΟΥΘΙΟΝ ΜΟΝΑΖΟΝ ΕΠΙ ΔΩΜΑΤΟΣ”
Η μετριότητα κατάντησε να είναι κάτι το απαραίτητο! Η μετριότητα και η καπατσοσύνη!
Γ. ΤΣΑΡΟΥΧΗΣ “ΛΙΘΟΝ ΟΝ ΑΠΕΔΟΚΙΜΑΣΑΝ ΟΙ ΟΙΚΟΔΟΜΟΥΝΤΕΣ” Εκδόσεις ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗ
|
|
|
|
|
|
“Ο Τσόγτσιλ και η καγαβάνα”
Ο Λυκούργος Καλλέργης θυμάται μια συνομιλία του με τον Τσαρούχη κατά τη διάρκεια του ελληνοϊταλικού πολέμου 1940-41, όταν και οι δύο υπηρετούσαν ως στρατιώτες:
Ο Τσαρούχης όμως ήταν απόμακρος, δεν πίστευε τίποτε απ’ όλα αυτά. Κρυφογελούσε σαρκάζοντας. Δεν πίστευε καθόλου πως η ζωή θ’ αλλάξει, ότι οι άνθρωποι θα γίνουν καλύτεροι, ότι θα σταματήσουν οι πόλεμοι.
“Μα είναι δυνατό, Γιάννη”, του ‘λεγα εγώ, “είναι δυνατό να μην πιστεύεις ότι ο κόσμος θ’ αλλάξει ύστερα απ’ αυτό τον ολέθριο πόλεμο, ύστερα απ’ αυτόν το χαλασμό και την κοσμογονία; Δεν πιστεύεις ότι η ζωή θα γίνει καλύτερη, ότι οι σύμμαχοι θα συνεργαστούν για ν’ απαλλάξουν την ανθρωπότητα από την αθλιότητα, τη δυστυχία, την κοινωνική ανισότητα και τα δεινά των πολέμων;”
“Μα για ποιους συμμάχους μου μιλάς, Λυκούγο; Ποιοι είναι αυτοί οι καλοθελητές και ομοφγονούντες σύμμαχοι, που θ’ απαλλάξουν την ανθγωπότητα από τα δεινά, για τα οποία και αυτοί οι ίδιοι είναι υπεύθυνοι;”
“Μα είναι οι σύμμαχοί μας, Γιάννη μου”, του λέω εγώ. “Οι σύμμαχοί μας ενάντια στο φασισμό!”
“Ποιοι είναι αυτοί οι σύμμαχοι; Ονόμασέ τους”.
“Μα ο Τσόρτσιλ, ο Ρούζβελτ και ο Στάλιν”, του απαντώ.
“Αχ, Καλλέγη, πόσο είσαι αφελής”, μου λέει. “Μου μιλάς για τον Τσόγτσιλ! Μα αγαπητέ μου, αν ο Τσόγτσιλ ήτανε τώγα εδώ κοντά μας και ετούτος ο πόλεμος δεν είχε τελειώσει, ξέγεις τι θα σου ‘λεγε;”
“Τι θα μου ‘λεγε;”
“Θα σου ‘λεγε: Βγε Καλλέγη, δώσε μου την καγαβάνα σου να φάω για να μη λεγώσω τη δικιά μου. Κι ούτε καν θα σε παγακαλούσε. Και θα σου άνοιγε στα γήγογα ένα καινούγιο μέτωπο, κι εσύ θα ήσουν πάλι στην πγώτη γαμμή να πολεμάς, ενώ ο Τσόγτσιλ, αφού θα είχε ντεγλικώσει με την καγαβάνα σου, θα κάπνιζε μακάγια το πούγο του σε κάποιο παλάτι στο Λονδίνο. Κάτι ανάλογο θα μπογούσαν να σου ζητήσουν και οι άλλοι σύμμαχοι, και ο Γούζβελτ και ο Στάλιν. Όλοι αυτοί, κατά κανόνα, την καγαβάνα τους ποτέ δεν τη λεγώνουν”.
Αυτός ήταν ο Τσαρούχης. Με μια αλληγορία και δυο καυτά λόγια ξόφλησε τη μεγάλη και τρανή συμμαχία των Μεγάλων, που τόσες και τόσες προσδοκίες κι ελπίδες στήριξε σ’ αυτήν η ανθρωπότητα και ιδιαίτερα η χώρα μας. Αυτή είναι μια από τις πιο ζωντανές μνήμες που μου έμειναν από το έπος της Αλβανίας. Το δυστύχημα είναι ότι ο Τσαρούχης βγήκε δικαιωμένος.
ΛΥΚΟΥΡΓΟΣ ΚΑΛΛΕΡΓΗΣ “ΣΤΟ ΔΙΑΒΑ ΤΟΥ 20ου ΑΙΩΝΑ” Εκδόσεις ΛΙΒΑΝΗ
Αρετές μας είναι τα ελαττώματά μας που τα παραδεχτήκαμε.
“ΤΑ ΓΝΩΜΙΚΑ ΤΟΥ ΤΣΑΡΟΥΧΗ” Εκδόσεις ΒΟΥΡΚΑΡΙΑΝΗ (αντιγραφή από το Σπουδαστήριο Νέου Ελληνισμού
Χρειάζεται η θεία αφέλεια για να βρεις μέσα σου την αλήθεια.
Γ. ΤΣΑΡΟΥΧΗΣ “ΛΙΘΟΝ ΟΝ ΑΠΕΔΟΚΙΜΑΣΑΝ ΟΙ ΟΙΚΟΔΟΜΟΥΝΤΕΣ” Εκδόσεις ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗ
|
|
|
|
|
|
Το ίδιο εκείνο πρωί της 21ης Απριλίου βγαίνοντας, είδε τα τανκ στους δρόμους και νόμισε στην αρχή πως ο Γαβράς γύριζε τη νέα του ταινία. Έφυγε προτού προλάβει να χαρεί το νεόκτιστο σπίτι στο Μαρούσι. “Μα πού πας; Φεύγεις τώρα που απέκτησες σπίτι;” του είπε ο φίλος του Ντίνος Δοξιάδης. “Απέκτησα σπίτι αλλά έχασα το οικόπεδο”, του απάντησε ο Τσαρούχης.
ΑΛΕΞΙΟΣ ΣΑΒΒΑΚΗΣ “ΙΩΑΝΝΗΣ ΤΣΑΡΟΥΧΗΣ” Εκδόσεις ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗ
Ένα μόνο έχω να συμβουλεύσω τους νεότερους: να πειθαρχούν στην πίστη τους, αφού προηγουμένως την ανακαλύψουν.
Γ. ΤΣΑΡΟΥΧΗΣ “ΜΑΤΗΝ ΩΝΕΙΔΙΣΑΝ ΤΗΝ ΨΥΧΗΝ ΜΟΥ” Εκδόσεις ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗ
Ο λόγος, η γλώσσα, η φωνή – αντίδοτα στο θάνατο και στη δυστυχία.
“ΤΑ ΓΝΩΜΙΚΑ ΤΟΥ ΤΣΑΡΟΥΧΗ” Εκδόσεις ΒΟΥΡΚΑΡΙΑΝΗ (αντιγραφή από το Σπουδαστήριο Νέου Ελληνισμού)
Το εξαιρετικό άτομο άλλοτε ετιμάτο και εξυπηρετούσε το σύνολο! Σήμερα το εξαιρετικό άτομο κρίνεται από το σύνολο των μέτριων ανθρώπων και μπαίνει σε μια κλίνη του Προκρούστη και κονταίνει. Το “γιατί εσύ και όχι εγώ”, είναι το συνηθισμένο που ακούει κανείς σήμερα.
Γ. ΤΣΑΡΟΥΧΗΣ “ΛΙΘΟΝ ΟΝ ΑΠΕΔΟΚΙΜΑΣΑΝ ΟΙ ΟΙΚΟΔΟΜΟΥΝΤΕΣ” Εκδόσεις ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗ
“Ο μοναδικός θεατής”
Το 1920 ο Τσαρούχης ήταν 10 χρονών.
Το 1920 αποφάσισα στο σπίτι της θείας μου Μεταξά, όπου έμενα (λόγω ταξιδιού της μητέρας μου στην Ελβετία, για λόγους υγείας της αδελφής μου), να δημιουργήσω ένα θέατρο και πρώτο έργο ήταν η Αντιγόνη. Το θέατρο αυτό ήταν μια μεγάλη τρισδιάστατη μακέτα χωρίς πάτωμα, όπου μπορούσαν ντεκουπαρισμένες φιγούρες να κινηθούν όπως στον Φασουλή. (.)
Τα κοστούμια έφτιαχνα εκείνη την ώρα με βάση τις φιγούρες και τα σκηνικά. Μοναδικός θεατής ήταν ο αδελφός μου Μάριος τον οποίο συχνά έδενα με σκοινιά στην καρέκλα του για να μη φύγει και δεν δει το θέαμα.
ΑΛΕΞΙΟΣ ΣΑΒΒΑΚΗΣ “ΙΩΑΝΝΗΣ ΤΣΑΡΟΥΧΗΣ” Εκδόσεις ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗ
Σας παραπέμπω στη Διοτίμα του Συμποσίου του Πλάτωνα – τα λέει πολύ καλά. Η Πενία και ο Πλούτος, καλεσμένοι, σ’ ένα γάμο μεθύσανε και ο Πλούτος ξεμονάχιασε την Πενία και καρπός αυτής της ενώσεως υπήρξε ο Έρωτας. Γι’ αυτό ο έρωτας είναι φτώχεια και ζητιανιά και συγχρόνως αίσθηση μεγάλη πλούτου.
Γ. ΤΣΑΡΟΥΧΗΣ “ΜΑΤΗΝ ΩΝΕΙΔΙΣΑΝ ΤΗΝ ΨΥΧΗΝ ΜΟΥ” Εκδόσεις ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗ
Η τέχνη δεν είναι απασχόληση, δεν είναι για να περνάς την ώρα σου. Είναι η θρησκεία του ζωντανού και αιώνιου πάθους.
Γ. ΤΣΑΡΟΥΧΗΣ “ΑΓΑΘΟΝ ΤΟ ΕΞΟΜΟΛΟΓΕΙΣΘΑΙ”
Είναι ο νόμος της φύσεως – όποιος δεν παραδέχεται τις επιθυμίες του, να φανατίζεται με τις επιθυμίες των άλλων.
Γ. ΤΣΑΡΟΥΧΗΣ “ΛΙΘΟΝ ΟΝ ΑΠΕΔΟΚΙΜΑΣΑΝ ΟΙ ΟΙΚΟΔΟΜΟΥΝΤΕΣ” Εκδόσεις ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗ
Η ζωή είναι τόσο θαυμαστό πράγμα, ώστε η τιμή της είναι το μυστήριο του θανάτου.
“ΤΑ ΓΝΩΜΙΚΑ ΤΟΥ ΤΣΑΡΟΥΧΗ” Εκδόσεις ΒΟΥΡΚΑΡΙΑΝΗ (αντιγραφή από το Σπουδαστήριο Νέου Ελληνισμού)
Στην Ελλάδα βλέπουμε μόνο τη δυσάρεστη και την αδύνατη πλευρά κάθε πράγματος. Όλοι ξέρουν το τι δε γίνεται και, ικανοποιημένοι με την απαισιόδοξη γνώμη τους, κατηγορούν κάθε άνθρωπο που έχει δράση και προσπαθεί να κάνει κάτι τι.
Υπάρχουν και οι τρελοί που παίρνουν στα σοβαρά την Ελλάδα και αγνοούν τις απαισιόδοξες γνώμες και φτάνουν στο αδύνατο και στο ακατόρθωτο, χάνοντας την εκτίμηση των απαισιόδοξων και αυτών που γνωρίζουν τα πάντα.
Γ. ΤΣΑΡΟΥΧΗΣ “ΛΙΘΟΝ ΟΝ ΑΠΕΔΟΚΙΜΑΣΑΝ ΟΙ ΟΙΚΟΔΟΜΟΥΝΤΕΣ” Εκδόσεις ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗ
Η αδελφή του, Αγγελική Τσαρούχη, πέθανε άγαμη το 1970. Εκείνος το ‘μαθε στο Παρίσι, αλλά δεν μπόρεσε να έρθει στην Αθήνα για την κηδεία. “Στη θλίψη μου μέσα” μου έχει πει, “έμπαινα στο μετρό κι όπου πήγαινε. Έτσι, χωρίς να πηγαίνω πουθενά, σκεπτόμουν τη μητέρα μου που ήταν δεμένη πολύ μαζί της. Δεν είχα το κουράγιο ούτε στο τηλέφωνο να της μιλήσω. Της έγραψα ένα γράμμα πως μόνο ο Χριστός μπορεί να την παρηγορήσει γι’ αυτό”. Ήταν πολύ γριά τότε, ενενήντα τριών ετών. Την είδε τον επόμενο χρόνο που ήρθε στην Ελλάδα. “Παιδί μου”, του είπε, “θέλω να πεθάνω, αλλά ας περάσουν τρία χρόνια. Δε θέλω να την ενοχλήσω την αδελφή σου μέσα στον ίδιο τάφο”. Να από πού έπαιρνε ο Τσαρούχης τα πρότυπα για τις Εκάβες και τις Κασσάνδρες. Ήταν πρόσωπα που τα ήξερε στη ζωή και γι’ αυτό μπορούσε να τα αποδώσει στο θέατρο.
Εκείνη πέθανε τον Ιούλιο του 1973. Ο ίδιος είχε έρθει στην Ελλάδα μόλις πριν από λίγες μέρες.
ΑΛΕΞΙΟΣ ΣΑΒΒΑΚΗΣ “ΙΩΑΝΝΗΣ ΤΣΑΡΟΥΧΗΣ” Εκδόσεις ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗΣ
Κατά τη διάρκεια του πολέμου με τους Ιταλούς ο Γ. Τσαρούχης -ο οποίος υπηρετούσε ως στρατιώτης- ζωγράφισε στο καπάκι ενός κιβωτίου ρέγκας την Παναγία της Νίκης:
Ο διοικητής εζήτησε να δει την εικόνα. Ήταν μακριά η σκηνή και έστειλε έναν μοτοσυκλετιστή εξαιρετικά ωραίο και πολύ μάγκα, για να με κουβαλήσει εκεί που έμενε. Επήρα την εικόνα μαζί μου και καβάλησα τα καπούλια της μοτοσυκλέτας. Καθώς πηγαίναμε προς τον διοικητή, έφραξαν σχεδόν τον δρόμο Έλληνες στρατιώτες από την Άρτα, που είχαν στρατοπεδεύσει εκεί κι είχαν πληροφορηθεί για την ύπαρξη της εικόνας. Ήδη το ταπεινό μου έργο, που δεν είχε στεγνώσει ακόμα, είχε αποκτήσει την φήμη θαυματουργής εικόνας και οι στρατιώτες οι Αρτινοί, σε έξαλλη θρησκευτική έκσταση, απαιτούσαν η θαυματουργή εικόνα να μείνει ένα βράδυ τουλάχιστον στην κατασκήνωσή τους. Άκουγες φωνές, από παντού. Όλοι οι στρατιώτες φωνάζανε: “Η Παρθένα, η Παρθένα. Να την αφήσετε μια βραδιά”. Εκείνη την ώρα βάρεσε συναγερμός, δηλαδή ένας στρατιώτης με μια σάλπιγγα τυλιγμένη με ιμάντες από γκέτες από χακί ύφασμα εσάλπισε. Εγώ και ο μοτοσυκλετιστής πέσαμε μπρούμυτα σύμφωνα με τις διαταγές που είχαμε. Κανένας Αρτινός δεν έκανε το ίδιο. “Βρε συνάδελφε”, μου είπε ένας, “βαστάς την Παρθένα και φοβάσαι;”
Γ. ΤΣΑΡΟΥΧΗΣ “ΜΑΤΗΝ ΩΝΕΙΔΙΣΑΝ ΤΗΝ ΨΥΧΗΝ ΜΟΥ” Εκδόσεις ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗ
“Ειρήνηηηη! Ειρήνηηηη!”
Ο Λυκούργος Καλλέργης θυμάται πώς έζησε μαζί με τον Τσαρούχη το τέλος του ελληνοϊταλικού πολέμου 1940-41:
Ήταν παραμονές του Πάσχα – Απρίλης του 1941. Ζούσαμε μέσα σ’ εκείνη τη σπηλιά, σαν κυνηγημένα απ’ το λύκο πρόβατα, που ξέκοψαν απ’ το κοπάδι τους, τρώγοντας ό,τι απομεινάρια είχαμε στα σακίδιά μας και απ’ αυτά που αρπάξαμε από τις αποθήκες της επιμελητείας. Ύστερα από δυο τρεις μέρες -δεν θυμάμαι καλά- ένα πρωινό ανοιξιάτικο, ακούσαμε ξάφνου από μακριά, κάτω στον κάμπο, μια βροντερή φωνή ανθρώπου σ’ έξαλλη κατάσταση να κραυγάζει: “Ειρήνηηη!. Ειρήνηηηη!. Αδέλφιααα, έγινε Ειρήνηηηη!. Τέλειωσε ο πόλεμοοος!.
Σαστισμένοι πεταχτήκαμε όλοι έξω απ’ τη σπηλιά. Ο άνθρωπος κάτω στον κάμπο συνέχιζε να φωνάζει: “Ειρήνηηη!. Ειρήνηηηη!.”
Τότε συνειδητοποιήσαμε τι είχε συμβεί: Υπογράφηκε ειρήνη!. Ο πόλεμος τέλειωσε! Τέλειωσε!. Ανάστατοι, κλαίγοντας, αγκαλιαζόμασταν και φιλιόμασταν!. Έπειτα, έξαλλοι από αγαλλίαση, ορμήσαμε στον κατήφορο σαν ένα σώμα και κατρακυλώντας φτάσαμε όλοι μαζί σ’ ένα εκκλησάκι στους πρόποδες του βουνού. Κάποιος άνοιξε την πόρτα κι όλοι μαζί, στριμώχνοντας ο ένας τον άλλο, χωθήκαμε μέσα. Νιώσαμε σαν να είχαμε λυτρωθεί από ένα βραχνά, από ένα όνειρο εφιαλτικό. Και ξαφνικά ο Τσαρούχης άρχισε να ψέλνει με μια φωνή εκ βαθέων το: “Τη υπερμάχω στρατηγώ τα νικητήρια, ως λυτρωθείσα των δεινών ευχαριστήρια.” Τότε αρχίσαμε όλοι να ψέλνουμε με έξαρση το δοξαστικό τροπάριο, παρασυρμένοι από την καλλικέλαδη φωνή του Τσαρούχη. Ήταν κάτι σαν μυσταγωγία. Ήταν κάτι λυτρωτικό, σαν αποκάθαρση, σαν Ανάσταση!. Ήταν άλλωστε κοντά το Πάσχα. Και πραγματικά, ο Τσαρούχης στη συνέχεια έψαλε το: “Χριστός ανέστη εκ νεκρών!.” Και όλοι μαζί τον ακολούθησαν με την ίδια έξαρση. Σιγά σιγά συνήλθαμε, ειρηνέψαμε, κι έτσι πανηγυρικά, ελεύθεροι και λυτρωμένοι, “έμπλεοι αγαλλιάσεως”, υποδεχτήκαμε την υπογραφή της “ειρήνης”. Ποιας ειρήνης! Δεν φανταζόμασταν τα δεινά που θ’ ακολουθούσαν!
ΛΥΚΟΥΡΓΟΣ ΚΑΛΛΕΡΓΗΣ “ΣΤΟ ΔΙΑΒΑ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΑΡΑΧΟΥ 20ου ΑΙΩΝΑ” Εκδόσεις ΛΙΒΑΝΗ
Μαθήματα μέσω μουσικής, εικαστικών και παιχνιδιών
Τα Σάββατα 6, 13, 20 & 27 Απριλίου 2013 | 11:00-14:00
Πώς θα μπορούσαμε να χορέψουμε ένα ποίημα και να βάλουμε ήχους σε ένα σχήμα; Να ζωγραφίσουμε μια ήπειρο και να χτίσουμε μια φανταστική χώρα; Να μυρίσουμε τα φαγητά των αρχαίων Ελλήνων και να σκαρφαλώσουμε στο Κιλιμάντζαρο; Χρησιμοποιώντας νότες, χρώματα, ρυθμούς και φαντασία, θα δούμε τις τέχνες να γίνονται το εργαλείο για να προσεγγίσουμε αριθμούς και κλάσματα, χώρες και ηπείρους, λέξεις, φράσεις, ποιητές…
Στόχος μας σε αυτό το εργαστήριο τεσσάρων συναντήσεων είναι να δώσουμε στα παιδιά την ευκαιρία να ανακαλύψουν τη χαρά της γνώσης των βασικών μαθημάτων μέσω της μουσικής, των εικαστικών, της κίνησης και του παιχνιδιού, αλλά και να μάθουν να συνεργάζονται, να εκφράζονται και να δημιουργούν.
Απευθύνεται σε: παιδιά 8-11 ετών
